Beneath the surface of relief and healing lie strategic tensions and conflicting priorities

Most Europeans will have undoubtedly sighed with relief at the sight of Joe Biden taking the oath of office during Wednesday’s inauguration ceremony. In terms of transatlantic relations, the Trump presidency leaves behind not so much a footprint, as a chaotic mess.
The now former president damaged the United States’ global image and soft power, disinvested in crucial global governance bodies such as the World Health Organization, withdrew from the Paris climate agreement, mismanaged American foreign policy infrastructure, antagonised EU leaders, questioned the relevance of Nato, maintained a subservient relationship to Vladimir Putin, and failed to deter Erdoğan’s Turkey from becoming a rogue state in the Middle East, North Africa and the eastern Mediterranean. The lack of strategic coherence in US foreign policy has created a power vacuum that China, Russia and Turkey now seek to fill.
In contrast to this track record, President Biden has already articulated an ambitious and coherent vision of global re-engagement and benign leadership. He has appointed experienced diplomats and advisors to key posts. In recent think tank seminars, book launches and speeches, Biden advisers have insisted that the new administration will heal the rifts; it will rebuild alliances with partners and protect democracy from authoritarianism.
Yet, the biggest mistake that European leaders could make now would be to become complacent and take US leadership for granted. Beyond the smiles and the relief lie significant differences of vision about security and foreign policy – both within Europe and across the pond.
We are already seeing the signs of a Biden administration that will be more demanding of Europe – not in a histrionic way, as was the case until now, but in a strategic and considered one. The US will expect the EU to have a more coherent foreign policy stance, for example, helping lead and support the West Balkans into greater integration within the architectures of security and trade.
Furthermore, the Trump presidency may have brought a wrecking ball to foreign policy, but in his own twisted way, Trump was right about two very important things. China is now a strategic adversary actively working outside of global norms: engaging in brutal human rights violations at home, aggressively expanding its territory and neo-colonial influence around the world, and actively infiltrating western institutions; it has to be urgently contained. The same, of course, is true – and has been, for 15 years – about Putin’s Russia.
Furthermore, European countries have to engage with, and pay for, their own security, including increasing their contributions to Nato, while considerably upping their game when it comes to resilience from hybrid and cyber attacks. These issues are not Trump's causes: they are bipartisan strategic directions guiding US foreign policy. And they are likely to continue to cause tensions between the US and the EU, because they reflect deep divisions within Europe. (In that respect, the UK seems to be much closer to the US in its assessment of the threat from Russia or China.)
Different European actors and groups of states have conflicting foreign policy priorities or perceptions of the national interest. France may be more concerned with containing the threat from Islamist extremism, whereas Germany worries about its energy efficiency. The Baltic States have a much clearer, physical, perception of the threat from Russia, whereas southern European countries are struggling with the aftermath of austerity and the pandemic. These divisions are symptomatic of a European Union whose members still think as individual nation-states, as opposed to one entity. Ironically, this thinking ends up harming both the Union’s and their own security.
Equally, there are risks and challenges for the Biden administration, too. The line-up of advisors and envoys in the White House, the State Department and elsewhere – mostly returning members of the Obama administration – shows that US foreign policy is finally, again, in safe hands. Yet, it is evident that many of them still think in 1990s terms. They have not digested the lessons of the Clinton presidency, about the flaws of exporting economic liberalism without political engagement on the ground. They, still, have not fully grasped the tectonic implications of the Bush administration’s disastrous imperial hubris in the Middle East. And they certainly have not reflected on the many strategic blind spots of the Obama years: in Europe, China, Russia, the Middle East and North Africa.
US foreign policy cannot afford a third Obama term. It needs a new approach that is more coherent and confrontational with its adversaries, and more reflective and modest with its allies; cutting its losses and acknowledging that we now live in a hostile, multipolar world. The same, in fact, is true for Europe.

Biden, Europe, and Emerging Security Tensions

Στρατηγικές εντάσεις και αντικρουόμενες προτεραιότητες ελλοχεύουν παρά την εικόνα ανακούφισης και συμφιλίωσης

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι θα αισθάνθηκαν ανακούφιση όταν είδαν τον Τζο Μπάιντεν να αναλαμβάνει καθήκοντα στην τελετή ορκωμοσίας της Τετάρτης. Όσον αφορά στις διατλαντικές σχέσεις, η προεδρία του Τραμπ δεν αφήνει πίσω της ένα ξεκάθαρο αποτύπωμα, αλλά έναν χαοτικό κυκεώνα.
Ο πρώην πρόεδρος έπληξε την παγκόσμια δημόσια εικόνα και την ήπια δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών, απαξίωσε κρίσιμους φορείς παγκόσμιας διακυβέρνησης όπως τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αποχώρησε από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, κακοδιαχειρίστηκε την υποδομή της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, ανταγωνίστηκε ηγέτες της ΕΕ, αμφισβήτησε τη σημασία του ΝΑΤΟ, διατήρησε μια υποτακτική σχέση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και απέτυχε να αποτρέψει την Τουρκία του Ερντογάν από το να γίνει ένα κράτος παρίας στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο. Η έλλειψη στρατηγικής συνοχής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δημιούργησε ένα κενό εξουσίας που επιδιώκουν τώρα να αναπληρώσουν η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία.
Εν αντιθέσει με αυτόν τον απολογισμό, ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει ήδη διατυπώσει ένα φιλόδοξο και συνεκτικό όραμα περί ανανέωσης της παγκόσμιας δέσμευσης και της ήρεμης ηγεσίας. Έχει διορίσει έμπειρους διπλωμάτες και συμβούλους σε θέσεις-κλειδιά. Σε πρόσφατα σεμινάρια δεξαμενών σκέψης, παρουσιάσεις βιβλίων και ομιλίες, οι σύμβουλοι του Μπάιντεν επέμειναν ότι η νέα διοίκηση θα γεφυρώσει τα χάσματα· θα ξαναχτίσει συμμαχίες με εταίρους και θα προστατεύσει τη δημοκρατία από τον αυταρχισμό.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο λάθος που οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα μπορούσαν να κάνουν τώρα θα ήταν να εφησυχάσουν και να θεωρήσουν δεδομένη την ηγεσία των ΗΠΑ. Πέρα από τα χαμόγελα και την ανακούφιση βρίσκονται σημαντικές διαφορές ως προς το όραμα για την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική - τόσο εντός της Ευρώπης όσο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ήδη βλέπουμε σημάδια ότι μια κυβέρνηση Μπάιντεν θα έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από την Ευρώπη - όχι με έναν θεατρινίστικο τρόπο, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά κατά έναν στρατηγικό και μελετημένο τρόπο. Οι ΗΠΑ θα περιμένουν από την ΕΕ να έχει μια πιο συνεκτική στάση ως προς την εξωτερική πολιτική, για παράδειγμα, βοηθώντας να καθοδηγήσει και να υποστηρίξει τα Δυτικά Βαλκάνια για μεγαλύτερη ενσωμάτωση στις αρχιτεκτονικές ασφάλειας και εμπορίου.
Επιπλέον, η προεδρία του Τραμπ μπορεί να λειτούργησε ως οδοστρωτήρας στην εξωτερική πολιτική, αλλά με τον δικό του διεστραμμένο τρόπο, ο Τραμπ είχε δίκιο για δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Η Κίνα είναι πλέον ένας στρατηγικός αντίπαλος που δρα ενεργά εκτός των παγκόσμιων κανόνων: εμπλέκεται σε βάναυσες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της χώρας, επεκτείνει επιθετικά την επικράτειά και νεοαποικιακή επιρροή της σε όλο τον κόσμο, και διεισδύει ενεργά σε δυτικούς θεσμούς· πρέπει να περιοριστεί επειγόντως. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και - εδώ και δεκαπέντε χρόνια - για τη Ρωσία του Πούτιν.
Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές χώρες πρέπει να συνεργαστούν και να πληρώσουν για τη δική τους ασφάλεια - συμπεριλαμβάνεται η αύξησης των συνεισφορών τους στο ΝΑΤΟ - ενώ πρέπει να εντείνουν σημαντικά τις προσπάθειες τους όσον αφορά την ανθεκτικότητα τους σε υβριδικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Αυτά τα ζητήματα δεν είναι απαιτήσεις του Τραμπ: είναι δικομματικές στρατηγικές κατευθύνσεις που καθοδηγούν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Και είναι πιθανό να συνεχίσουν να προκαλούν εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ, επειδή αντικατοπτρίζουν τη βαθιά διχόνοια εντός της Ευρώπης. (Από αυτή την άποψη, το Ηνωμένο Βασίλειο φαίνεται να είναι πολύ πιο κοντά στις ΗΠΑ στην εκτίμηση της απειλής από τη Ρωσία ή την Κίνα.)
Διαφορετικοί ευρωπαϊκοί φορείς και ομάδες κρατών έχουν αντικρουόμενες προτεραιότητες εξωτερικής πολιτικής ή αντιλήψεις για το εθνικό συμφέρον. Η Γαλλία μπορεί να ανησυχεί περισσότερο για τον περιορισμό της απειλής από τον ισλαμικό εξτρεμισμό, όμως η Γερμανία ανησυχεί για την ενεργειακή απόδοση. Τα κράτη της Βαλτικής έχουν μια πολύ πιο ξεκάθαρη, φυσική, αντίληψη της απειλής από τη Ρωσία, ενώ οι χώρες της Νότιας Ευρώπης αγωνίζονται απέναντι στις συνέπειες της λιτότητας και της πανδημίας. Αυτή η διχόνοια είναι συμπτωματική μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας τα μέλη εξακολουθούν να σκέφτονται ως μεμονωμένα έθνη-κράτη, παρά ως μια οντότητα. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτός ο τρόπος σκέψης καταλήγει να βλάπτει τόσο την Ένωση όσο και τη δική τους ασφάλεια.
Αντίστοιχα, υπάρχουν κίνδυνοι και προκλήσεις για την κυβέρνηση Μπάιντεν. Από τις ανακοινώσεις περί των συμβούλων και απεσταλμένων στον Λευκό Οίκο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αλλού - κυρίως επιστροφές μελών της κυβέρνησης Ομπάμα - φαίνεται ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι επιτέλους, ξανά, σε ασφαλή χέρια. Ωστόσο, είναι προφανές ότι πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να σκέφτονται με τους όρους της δεκαετίας του 1990. Δεν έχουν αφομοιώσει τα μαθήματα της προεδρίας Κλίντον, σχετικά με τα ελαττώματα της εξαγωγής του οικονομικού φιλελευθερισμού χωρίς παράλληλα άμεση πολιτική εμπλοκή. Ακόμα, δεν έχουν κατανοήσει πλήρως τις τεκτονικές επιπτώσεις της καταστροφικής ιμπεριαλιστικής ύβρεως της κυβέρνησης Μπους στη Μέση Ανατολή. Και σίγουρα δεν έχουν προβληματιστεί για τα πολλά στρατηγικά τυφλά σημεία της εποχής Ομπάμα: στην Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν μπορεί να αντέξει μια τρίτη θητεία Ομπάμα. Χρειάζεται μια νέα προσέγγιση που να είναι πιο συνεκτική και συγκρουσιακή με τους αντιπάλους της, και πιο στοχαστική και ήπια με τους συμμάχους της· περιορίζοντας τις απώλειες της και αναγνωρίζοντας ότι τώρα ζούμε σε έναν εχθρικό πολυπολικό κόσμο. Το ίδιο, στην πραγματικότητα, ισχύει και για την Ευρώπη.

Ο Μπάιντεν, η Ευρώπη και οι αναδυόμενες εντάσεις σε θέματα ασφαλείας

Pod przykrywką ulgi i uzdrowienia leżą strategiczne napięcia i konflikty interesów.

Większość Europejczyków z pewnością wzdycha z ulgą na widok Joe Bidena składającego przysięgę podczas środowej ceremonii inauguracyjnej. Jeśli chodzi o stosunki transatlantyckie, prezydencja Trumpa pozostawia po sobie nie tyle ślad, co chaotyczny bałagan.
Obecnie już były prezydent zniszczył globalny wizerunek i soft power Stanów Zjednoczonych, wycofał się z inwestycji w kluczowe światowe organy zarządzające, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia, wypowiedział Porozumienie Paryskie, źle zarządzał infrastrukturą amerykańskiej polityki zagranicznej, zantagonizował przywódców UE, kwestionował znaczenie NATO, objął podporządkowaną pozycję wobec Władimira Putina i nie zdołał powstrzymać Turcji Erdogana przed przekształceniem się w zagrożenie na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej i we wschodniej części regionu Morza Śródziemnego. Brak strategicznej spójności w polityce zagranicznej USA stworzył próżnię, którą Chiny, Rosja i Turcja starają się teraz wypełnić.
W przeciwieństwie do tego bilansu, prezydent Biden już przedstawił ambitną i spójną wizję globalnego ponownego zaangażowania i łagodnego przywództwa. Na kluczowe stanowiska powołał doświadczonych dyplomatów i doradców. W ostanim czasie, podczas seminariów w think tankach, przy okazji promocji książek i w wygłaszanych przemówieniach, doradcy Bidena nalegali, aby nowa administracja łagodziła rozłamy, odbudowywała sojusze z partnerami i chroniła demokrację przed autorytaryzmem.
Jednak największym błędem, jaki europejscy przywódcy mogliby teraz popełnić, byłoby samozadowolenie i uznanie przywództwa Stanów Zjednoczonych za oczywistość. Poza uśmiechem i ulgą, istnieją znaczne różnice w wizji bezpieczeństwa i polityki zagranicznej - zarówno w Europie, jak i za oceanem.
Już teraz widzimy oznaki, że administracja Bidena będzie dla Europy większym wyzwaniem - nie w sposób histrioniczny, jak to miało miejsce do tej pory, ale w sposób strategiczny i przemyślany. Stany Zjednoczone będą oczekiwały od UE bardziej spójnego stanowiska w zakresie polityki zagranicznej, na przykład pomocy w prowadzeniu i wspieraniu Bałkanów Zachodnich w kierunku większej integracji w ramach struktur bezpieczeństwa i handlu.
Co więcej, być może prezydencja Trumpa doprowadziła do masowych zniszczeń w polityce zagranicznej, ale na swój własny, pokrętny sposób Trump miał rację co do dwóch bardzo ważnych spraw. Chiny są obecnie strategicznym przeciwnikiem, nie stosującym się do światowych standardów: brutalne łamią prawa człowieka, agresywnie rozszerzają swoje terytorium i neokolonialne wpływy na całym świecie, aktywnie infiltrują zachodnie instytucje; należy je pilnie powstrzymać. To samo, oczywiście, dotyczy Rosji Putina - i dotyczyło jej od piętnastu lat.
Kraje europejskie muszą ponadto wziąć odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo i płacić za nie, w tym zwiększyć swój wkład do NATO, jednocześnie znacznie zwiększając wysiłki, jeśli chodzi o odporność na ataki hybrydowe i cybernetyczne. Te kwestie nie są ideami Trumpa: są to dwustronne kierunki strategiczne polityki zagranicznej USA. I prawdopodobnie nadal będą powodować napięcia między USA a UE, ponieważ odzwierciedlają głębokie podziały w Europie. (Pod tym względem Wielka Brytania wydaje się być znacznie bliższa USA w swojej ocenie zagrożenia ze strony Rosji czy Chin).
Różne podmioty europejskie i grupy państw mają sprzeczne priorytety w obrębie polityki zagranicznej lub wizje interesu narodowego. Francja może być bardziej zainteresowana ograniczeniem zagrożenia ze strony islamskiego ekstremizmu, podczas gdy Niemcy martwią się o swoją wydajność energetyczną. Kraje bałtyckie w dużo wyraźniejszy, namacalny sposób postrzegają zagrożenie ze strony Rosji, podczas gdy kraje Europy Południowej zmagają się z następstwami polityki zaciskania pasa i pandemii. Podziały te są symptomatyczne dla Unii Europejskiej, której członkowie nadal funkcjonują, jako państwa narodowe, a nie jako jeden podmiot. Jak na ironię, takie myślenie szkodzi zarówno bezpieczeństwu Unii, jak i ich własnemu.
Administracja Bidena też będzie musiała stawić czoła wyzwaniom i ryzyku. Wybór doradców i dyplomatów w Białym Domu, Departamencie Stanu i innych instytucjach - w większości powracających członków administracji Obamy - pokazuje, że polityka zagraniczna USA wreszcie ponownie znalazła się w bezpiecznych rękach. Jednak oczywiste jest, że wielu z nich nadal myślami tkwi w latach dziewięćdziesiątych. Nie przyswoili sobie lekcji z czasów prezydentury Clintona, o niebezpieczeństwie eksportu gospodarczego liberalizmu bez politycznego zaangażowania na miejscu. Nadal nie do końca zrozumieli tektoniczne implikacje katastrofalnej pychy imperialnej administracji Busha na Bliskim Wschodzie. I z pewnością nie zastanawiali się nad wieloma strategicznymi martwymi polami lat Obamy: w Europie, Chinach, Rosji, na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej.
Amerykańska polityka zagraniczna nie może sobie pozwolić na trzecią kadencję Obamy. Potrzebuje nowego, bardziej spójnego podejścia, większej konfrontacji z przeciwnikami, a także wzmożonej refleksyjności i skromności z sojusznikami; ograniczy straty i przyzna, że żyjemy teraz we wrogim, wielobiegunowym świecie. To samo tyczy się Europy.

Biden, Europa i nowe napięcia w sferze bezpieczeństwa

Derrière le soulagement de la fin du mandat chaotique de Donald Trump, l'UE va vite être confrontée à des tensions stratégiques et des priorités contradictoires avec la nouvelle administration Biden.

La plupart des Européens auront sans doute soupiré de soulagement à la vue de Joe Biden prêtant serment lors de la cérémonie d'inauguration de mercredi. En termes de relations transatlantiques, la présidence Trump laisse derrière elle moins une empreinte qu'un gâchis chaotique.
L'ancien président a terni l'image mondiale et le soft power des États-Unis, s'est désinvesti d'organismes de gouvernance mondiale essentiels tels que l'Organisation mondiale de la santé, s'est retiré de l'accord de Paris sur le climat, a mal géré l'infrastructure de la politique étrangère américaine, a contrarié les dirigeants européens, a remis en question la pertinence de l'OTAN, a maintenu une relation de soumission à Vladimir Poutine et n'a pas réussi à dissuader la Turquie de Recep Tayyip Erdogan de devenir un État voyou au Moyen-Orient, en Afrique du Nord et en Méditerranée orientale. Le manque de cohérence stratégique de la politique étrangère américaine a créé un vide de pouvoir que la Chine, la Russie et la Turquie cherchent maintenant à combler.
Contrairement à ce bilan, le président Biden a déjà formulé une vision ambitieuse et cohérente de réengagement mondial et de leadership bienveillant. Il a nommé des diplomates et des conseillers expérimentés à des postes clés. Lors de récents séminaires de réflexion, de lancements de livres et de discours, les conseillers de M. Biden ont insisté sur le fait que la nouvelle administration guérira les divisions, reconstruira les alliances avec les partenaires et protégera la démocratie de l'autoritarisme.
Pourtant, la plus grande erreur que les dirigeants européens pourraient commettre aujourd'hui serait de faire preuve d'autosatisfaction et de considérer le leadership américain comme allant de soi. Au-delà des sourires et du soulagement, il existe d'importantes différences de vision en matière de sécurité et de politique étrangère, tant en Europe qu'outre-Atlantique.
Nous voyons déjà les signes d'une administration Biden qui sera plus exigeante envers l'Europe - non pas de manière histrionique, comme c'était le cas jusqu'à présent, mais de manière stratégique et réfléchie. Les États-Unis attendront de l'Union européenne qu'elle adopte une position plus cohérente en matière de politique étrangère, par exemple en aidant les Balkans occidentaux à s'intégrer davantage dans les structures de sécurité et de commerce.
En outre, la présidence de M. Trump a peut-être apporté un coup de massue à la politique étrangère, mais à sa manière tordue, M. Trump avait raison sur deux points très importants. La Chine est désormais un adversaire stratégique qui travaille activement en dehors des normes mondiales : elle se livre à des violations brutales des droits humains sur son territoire, étend agressivement son territoire et son influence néocoloniale dans le monde entier, et infiltre activement les institutions occidentales ; elle doit être contenue de toute urgence. Il en va bien sûr de même - et ce, depuis quinze ans - pour la Russie de Vladimir Poutine.
De plus, les pays européens doivent s'engager et payer pour leur propre sécurité, notamment en augmentant leurs contributions à l'OTAN, tout en améliorant considérablement leur capacité de résistance aux attaques hybrides et cyber. Ces questions ne sont pas les causes exclusives de Donald Trump : ce sont des orientations stratégiques bipartisanes qui guident la politique étrangère américaine. Et il est probable qu'elles continueront à provoquer des tensions entre les États-Unis et l'Union européenne, car elles reflètent de profondes divisions au sein de l'Europe. (À cet égard, le Royaume-Uni semble être beaucoup plus proche des États-Unis dans son évaluation de la menace provenant de la Russie ou de la Chine).
Différents acteurs et groupes d'États européens ont des priorités de politique étrangère ou des perceptions de l'intérêt national contradictoires. La France est peut-être plus soucieuse de contenir la menace de l'extrémisme islamiste, tandis que l'Allemagne s'inquiète de son efficacité énergétique. Les États baltes ont une perception physique beaucoup plus claire de la menace de la Russie, tandis que les pays d'Europe du Sud sont aux prises avec les conséquences de l'austérité et de la pandémie. Ces divisions sont symptomatiques d'une Union européenne dont les membres pensent toujours comme des États-nations individuels, par opposition à une entité unique. Ironiquement, cette façon de penser finit par nuire à la sécurité de l'Union et à leur propre sécurité.
De même, l'administration Biden est confrontée à des risques et à des défis. La liste des conseillers et des envoyés à la Maison Blanche, au Département d'État et ailleurs - pour la plupart des membres de l'administration Obama - montre que la politique étrangère américaine est enfin, à nouveau, entre de bonnes mains. Pourtant, il est évident que beaucoup d'entre eux pensent encore selon les termes des années 1990. Ils n'ont pas digéré les leçons de la présidence Clinton, sur les défauts de l'exportation du libéralisme économique sans engagement politique sur le terrain. Ils n'ont toujours pas pleinement saisi les implications tectoniques de l'orgueil impérial désastreux de l'administration Bush au Moyen-Orient. Et ils n'ont certainement pas réfléchi aux nombreux angles morts stratégiques des années Obama : en Europe, en Chine, en Russie, au Moyen-Orient et en Afrique du Nord.
La politique étrangère américaine ne peut pas se permettre un troisième mandat de Barack Obama. Elle a besoin d'une nouvelle approche plus cohérente et plus agressive avec ses adversaires, et plus réfléchie et modeste avec ses alliés. Cette politique doit réduire ses pertes et reconnaître que nous vivons maintenant dans un monde hostile et multipolaire. Il en va d'ailleurs de même pour l'Europe.

Joe Biden et l'Europe : de nouvelles tensions sécuritaires à prévoir

L'administration Biden sera plus douce avec ses alliés européens que celle de M. Trump. Mais les divergences stratégiques vont vite resurgir.  

Bajo el alivio por el cambio de Gobierno en Estados Unidos hay estrategias y prioridades en conflicto

La mayoría de los europeos habrá suspirado con alivio al ver a Joe Biden jurar el cargo de presidente de Estados Unidos en la ceremonia del pasado miércoles, pues el mandato de Donald Trump deja atrás no tanto una huella, sino un caos en las relaciones transatlánticas.
El ahora expresidente deterioró la imagen global y el poder blando de Estados Unidos. Lo retiró del acuerdo de París, le quitó la financiación a organismos cruciales de gobernanza global como la Organización Mundial de la Salud, administró mal la estructura de la política exterior, confrontó a los líderes de la Unión Europea, cuestionó la relevancia de la OTAN, mantuvo una relación servil con Vladímir Putin y no logró disuadir a la Turquía de Recep Tayyip Erdogan de convertirse en un "Estado canalla" (rogue state) en Oriente Medio, el norte de África y el Mediterráneo oriental. Esa falta de coherencia estratégica en la política exterior de Estados Unidos ha creado un vacío de poder que China, Rusia y Turquía ahora tratan de llenar.
En contraste con este historial, Biden ya ha articulado una visión ambiciosa y coherente para reanudar el compromiso global y un liderazgo positivo. Ha nombrado en puestos clave a diplomáticos y asesores con experiencia, que en seminarios recientes de think tanks, presentaciones de libros y discursos, han insistido en que la nueva Administración sanará las divisiones, reconstruirá las alianzas y protegerá la democracia del autoritarismo.
Sin embargo, el mayor error que los líderes europeos podrían cometer ahora sería volverse complacientes y asumir el liderazgo de Estados Unidos sin más. Al margen de las sonrisas y el alivio, hay diferencias significativas en la visión sobre la seguridad y la política exterior en cada lado del Atlántico.
Ya vemos los signos de una Administración Biden que será más exigente con Europa, no de manera histriónica, como hasta ahora, sino estratégica y considerada. Estados Unidos esperará que la política exterior europea sea más coherente, por ejemplo, con ayudas y apoyo a los Balcanes occidentales para su integración en la estructura de la seguridad y el comercio.
El mandato de Trump puede haber puesto en crisis la política exterior, pero, a su manera retorcida, tenía razón en dos cosas importantes. Por un lado, China es ahora un adversario estratégico que actúa fuera de las normas internacionales: comete brutales violaciones de los derechos humanos, expande su territorio e influencia neocolonial en todo el mundo con agresividad y se infiltra en las instituciones occidentales. Es urgente contenerla. Lo mismo ocurre con la Rusia de Putin desde hace quince años, es verdad.
Por otro lado, Europa debe comprometerse y pagar por su propia seguridad, con el aumento de sus contribuciones a la OTAN y de su resistencia a los ataques híbridos y cibernéticos. Esto no viene con Trump: son direcciones estratégicas bipartidistas que guían la política exterior de Estados Unidos, y es probable que sigan causando tensiones con la UE, porque reflejan profundas divisiones internas. El Reino Unido, por ejemplo, parece estar mucho más cerca de Estados Unidos en su evaluación de las amenazas de Rusia o China.
En Europa, las prioridades en política exterior y las percepciones de los intereses nacionales se contradicen. Por ejemplo, Francia puede preocuparse más por contener la amenaza del extremismo islamista, mientras que a Alemania le preocupa su eficiencia energética. Los Estados bálticos tienen una percepción mucho más clara, física, de la amenaza de Rusia, mientras que los del sur de Europa luchan contra las secuelas de la austeridad y la pandemia. Estas divisiones son síntoma de una UE cuyos miembros aún piensan como Estados-nación individuales y no como entidad. Irónicamente, esta forma de pensar perjudica la seguridad de la Unión y la suya propia.
De igual manera, también hay riesgos y desafíos para la Administración Biden. El nombramiento de asesores y funcionarios en la Casa Blanca, el Departamento de Estado y otros lugares, que en su mayoría trabajaron en la Administración Obama, muestra que la política exterior de Estados Unidos está de nuevo y al fin en manos seguras. Sin embargo, es evidente que muchos de ellos todavía piensan en términos de los años noventa. No han digerido las lecciones de la presidencia de Clinton sobre los defectos de exportar el liberalismo económico sin un compromiso político sobre el terreno. Tampoco han comprendido las implicaciones de la desastrosa arrogancia imperial de la Administración Bush en Oriente Medio, y seguro no han reflexionado sobre los puntos estratégicos ciegos de los años de Obama en Europa, China, Rusia, el propio Oriente Medio y el norte de África.
La política exterior de Estados Unidos no puede permitirse un tercer mandato de Obama. Necesita un nuevo enfoque más coherente y duro con sus adversarios, y más reflexivo y modesto con sus aliados. Debe asumir sus pérdidas y reconocer que ahora vivimos en un mundo hostil y multipolar. Y Europa debe pensar en la misma clave.&nbsp;

Biden, Europa y las tensiones de seguridad en auge

Neben all der Erleichterung, dass nun alles besser werden wird, darf Europa nicht vergessen: Es hat immer noch andere Prioritäten als die USA. Die strategischen Konflikte werden bleiben.

Die meisten Menschen in Europa werden zweifellos erleichtert aufgeatmet haben, als Joe Biden am Mittwoch bei der Amtseinführungszeremonie seinen Eid ablegte. Denn was die transatlantischen Beziehungen angeht, hinterlässt die Trump-Präsidentschaft nicht große Fußstapfen – sondern vielmehr riesige Krater.
Der nun ehemalige Präsident schädigte das globale Image und die "Soft Power" der Vereinigten Staaten nachhaltig: Er vernachlässigte wichtige Global-Governance-Gremien wie die Weltgesundheitsorganisation, er zog sein Land aus dem Pariser Klimaabkommen zurück, verwaltete die amerikanische außenpolitische Infrastruktur schlecht, verärgerte Führungspersönlichkeiten der EU, stellte die Relevanz der Nato infrage, unterhielt eine unterwürfige Beziehung zu Wladimir Putin und schaffte es nicht, Erdoğans Türkei davon abzuhalten, zum Schurkenstaat des Nahen Ostens, Nordafrikas und des östlichen Mittelmeerraums zu werden. Der Mangel an strategischer Kohärenz in der US-Außenpolitik hat ein Machtvakuum geschaffen, das China, Russland und die Türkei nun zu füllen versuchen.
Im Gegensatz zu dieser beeindruckenden Minusbilanz hat Biden bereits eine ehrgeizige wie kohärente Vision eines neuen globalen Engagements der Vereinigten Staaten formuliert. Er hat erfahrene Diplomaten und Beraterinnen in Schlüsselpositionen berufen. In jüngsten Think-Tank-Gesprächen, Buchvorstellungen und Reden hat Bidens Beratungsteam betont, dass die neue Regierung die Gräben heilen, Allianzen mit Partnern wieder aufbauen und die Demokratie vor Autoritarismus schützen werde.
Der größte Fehler, den die europäischen Staats- und Regierungschefs jetzt machen könnten, wäre jedoch, selbstgefällig zu werden und die Führungsrolle der Vereinigten Staaten als selbstverständlich zu betrachten. Denn trotz aller Erleichterung gibt es erhebliche Unterschiede in den Vorstellungen über Sicherheit und Außenpolitik – sowohl innerhalb Europas als auch jenseits des großen Teichs.
Es ist bereits abzusehen, dass die Biden-Administration von Europa mehr verlangen wird – nicht auf die theatralische Trump-Art, sondern auf strategische, bedachte Weise. Die Vereinigten Staaten werden von der EU erwarten, dass sie eine einheitlichere außenpolitische Haltung einnimmt, und beispielsweise dabei hilft, den Westbalkan zu einer größeren Integration innerhalb der bestehenden Sicherheit- und Handelssysteme zu führen.
Zwar mag die Trump-Präsidentschaft wie eine Abrissbirne auf die Außenpolitik gewirkt haben. In zwei Hinsichten hatte Trump jedoch das richtige Gespür: China ist zu einem strategischen Gegner geworden, der aktiv außerhalb globaler Normen agiert. Das Land begeht brutale Menschenrechtsverletzungen gegen seine Bevölkerung, erweitert aggressiv sein Territorium und seinen neokolonialen Einfluss auf der ganzen Welt, und infiltriert aktiv westliche Institutionen. Chinas Macht muss dringend eingedämmt werden. Gleiches gilt für Putins Russland – und das schon seit fünfzehn Jahren.
Darüber hinaus müssen sich die europäischen Länder für ihre eigene Sicherheit engagieren – und zwar auch finanziell, was bedeutet, dass &nbsp;die Beiträge zur Nato werden steigen müssen. Auch die Widerstandsfähigkeit gegenüber Cyberangriffen und hybrider Kriegsführung muss seitens der EU erheblich verbessert werden. Nicht Trump ist für diese Themen ursächlich: Es sind überparteiliche strategische Richtungen, die die US-Außenpolitik leiten. Und sie werden wahrscheinlich weiterhin zu Spannungen zwischen den Vereinigten Staaten und der EU führen, weil sie tiefe Spaltungen innerhalb Europas widerspiegeln. (In dieser Hinsicht scheint das Vereinigte Königreich in seiner Einschätzung der Bedrohung durch Russland oder China viel näher an den Vereinigten Staaten zu sein.)
Natürlich haben verschiedene europäische Akteure und Staatengruppen unterschiedliche, gar widersprüchliche nationale und außenpolitische Prioritäten: Frankreich ist vielleicht stark damit beschäftigt, die Bedrohung durch den islamistischen Extremismus einzudämmen, während Deutschland sich um seine Energieeffizienz sorgt. Die baltischen Staaten nehmen die Bedrohung durch Russland viel deutlicher wahr, während die südeuropäischen Länder mit den Folgen der Austerität und der Pandemie zu kämpfen haben. Diese Spaltungen sind symptomatisch für eine EU, deren Mitglieder immer noch als einzelne Nationalstaaten und nicht als eine Einheit denken. Ironischerweise schadet dieses Denken am Ende sowohl der Sicherheit der gesamten Union als auch der Sicherheit der Nationalstaaten.
Gleichermaßen gibt es auch Risiken und Herausforderungen für die Biden-Administration. Die Besetzung der Beraterpositionen und Abgesandten im Weißen Haus, im Außenministerium und anderswo – zumeist Rückkehrer aus der Obama-Regierung – zeigt, dass die US-Außenpolitik endlich wieder in sicheren Händen ist. Dennoch ist es offensichtlich, dass viele von ihnen immer noch in den Parametern der 1990er-Jahre denken. Sie haben die Lektionen der Clinton-Präsidentschaft nicht verdaut, die versuchte, ihren Wirtschaftsliberalismus zu exportieren, ohne sich tatsächlich vor Ort zu engagieren. Sie haben die tektonischen Implikationen der katastrophalen imperialen Hybris der Bush-Regierung im Nahen Osten immer noch nicht begriffen. Und sie haben sicherlich noch nicht über die vielen strategischen blinden Flecken der Obama-Jahre nachgedacht: in Europa, China, Russland, dem Nahen Osten und Nordafrika.
Die US-Außenpolitik kann sich eine dritte Amtszeit nach den Regeln Obamas nicht leisten. Sie braucht einen neuen Ansatz, der kohärenter und konfrontativer gegenüber ihren Gegnern und reflektierter und bescheidener gegenüber ihren Verbündeten ist. Sie muss ihre Verluste reduzieren und anerkennen, dass wir jetzt in einer feindseligen, multipolaren Welt leben. Dasselbe gilt im Grunde auch für Europa.

Europa, Biden und aufkommende Sicherheitsspannungen

Neben all der Erleichterung, dass nun alles besser werden wird, darf Europa nicht vergessen: Es hat immer noch andere Prioritäten als die USA.

avatar.png

Forum_O5.png

If the EU is to survive, it has to go beyond legal and linguistic gymnastics in the agreed text of decisions. It needs bold, value-driven decisions

One could argue that compromise is in the political DNA of the European Union. Compromise serves the EU’s most fundamental mission: the ability of European nations to manage their differences and coexist peacefully. Everything else – cooperation, integration, movement – follows from, and facilitates, that coexistence.
Yet, there comes a point – a red line – after which compromise makes a mockery of the very values that have been driving the European project. It ends up threatening the foundations and future of that coexistence.
The compromise on the budget and recovery plan reached by the European Council on Thursday does not scrap the rule-of-law mechanism, which links EU funding to respect of basic democratic values. However, it waters it down and pauses its implementation for years, allowing member states to challenge it at the European Court of Justice even before it has come into effect. The deal unlocks trillions of euros in budget and recovery funding, which many countries are in desperate need of, especially due to the pandemic.
Despite the relief and triumphalism publicly expressed by EU leaders, in reality the decision (somewhat ironically reached on Human Rights Day) is a double victory for the illiberal and authoritarian governments of Hungary and Poland, who are massive net beneficiaries of EU funding, and who have been holding the entire Union to ransom. Not only does it allow them to carry on breaking the EU’s own rules and erode its values – at least for the time being – but it also gives them the money to do it; billions of euros of law-abiding EU citizens’ money. It allows Viktor Orbán to pursue his re-election campaign in 2022 and legitimises the Polish government’s attack on human rights and civil liberties. It is a slap in the face of the European Commission, whose executive power in this case is emasculated, and may increase public scepticism, especially among net contributor countries, such as Denmark, Finland and Sweden.
While EU governments feel relief for the unlocking of budget-and-recovery funding, this compromise raises deeper questions about the future. What message does it send to the people of the EU? What is it that unites us, other than money transfers? What does the EU stand for, internally and externally, if it can quietly tolerate this level of antidemocratic practice within its core?
As with their approach to Turkey, EU leaders, and in particular the German presidency, appear to be worryingly detached from the reality of public attitudes towards democratic institutions. Our research has consistently shown how important values are to citizens – especially younger people – for their continuing engagement with, and trust in, political institutions.
Values are not just abstract concepts. Corruption and widening inequality in Hungary are having an impact on people’s daily lives and will ultimately erode the legitimacy not just of the domestic political system, but also of the EU. The Polish government’s anti-LGBT rhetoric directly affects individual human beings’ social acceptance, physical security and mental health. Values are there for a reason; they are the pillars that keep our societies and lives functioning well.
The EU also appears to be underestimating and underutilising its own power. Hungary depends on EU funding for its economic growth, and the elites that have been fighting the EU depend on that money for their own survival. In Poland, support for EU membership remains overwhelmingly high. While a particular EU decision challenging the governing party might have been controversial or unpopular, long-term support for EU values is strong. The people of Poland are only too aware of the spectre of authoritarianism and corruption that prevails in countries such as Russia.
Much of EU policy-making and implementation requires complex, highly technical negotiations involving multiple veto players – and that is as it should be, because this system is the result of decades of evolution in diplomacy and multilevel governance.
Yet, if the EU is to survive, it has to go beyond legal and linguistic gymnastics in the agreed text of decisions. It needs bold, value-driven decisions that resonate with citizens around the continent. NextGenerationEU – the recovery plan worth €750 billion – can be such an initiative. But for it to work, that funding has to be tied to effective mechanisms ensuring that the money reaches those that it is supposed to reach, not corrupt intermediaries who bite the hand that feeds them.
Protecting taxpayers’ money and protecting democracy are not too separate issues – they reinforce each other. For the EU to continue to succeed in its mission of coexistence and – yes – compromise, it has to be more than a money transfer mechanism and more than a sum of its parts. It has a duty of care towards all its citizens regardless of where they live.

The Price of This Compromise on the EU Budget Is Too High

Για να επιβιώσει η ΕΕ, πρέπει να υπερβεί τις νομικές και γλωσσικές ακροβασίες. Χρειάζεται τολμηρές αποφάσεις με γνώμονα τις αξίες της

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο συμβιβασμός βρίσκεται στο πολιτικό DNA της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο συμβιβασμός εξυπηρετεί την πιο θεμελιώδη αποστολή της ΕΕ: την ικανότητα των ευρωπαϊκών εθνών να διαχειρίζονται τις διαφορές τους και να συνυπάρχουν ειρηνικά. Οτιδήποτε άλλο - συνεργασία, ολοκλήρωση, μετακίνηση - προκύπτει από αυτήν τη συνύπαρξη και τη διευκολύνει.
Ωστόσο, κάποτε φτάνει ένα σημείο - μια κόκκινη γραμμή - από το οποίο και πέρα ο συμβιβασμός γελοιοποιεί τις ίδιες τις αξίες που καθοδηγούν το ευρωπαϊκό σχέδιο. Καταλήγει να απειλεί τα θεμέλια και το μέλλον αυτής της συνύπαρξης.
Ο συμβιβασμός για το σχέδιο προϋπολογισμού και ανάκαμψης που επιτεύχθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την Πέμπτη δεν απορρίπτει τον μηχανισμό του κράτους δικαίου, που συνδέει τη χρηματοδότηση της ΕΕ με τον σεβασμό των βασικών δημοκρατικών αξιών. Ωστόσο, τον αποδυναμώνει και παγώνει την εφαρμογή του για χρόνια, επιτρέποντας στα κράτη μέλη να τον αμφισβητήσουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ακόμη και προτού τεθεί σε ισχύ. Η συμφωνία ξεκλειδώνει τρισεκατομμύρια ευρώ για τον προϋπολογισμό και τη χρηματοδότηση ανάκαμψης, τα οποία πολλές χώρες χρειάζονται απεγνωσμένα, ιδίως λόγω της πανδημίας.
Παρά την ανακούφιση και τους διθυράμβους που εξέφρασαν δημοσίως οι ηγέτες της ΕΕ, στην πραγματικότητα η απόφαση (η οποία ελήφθη κατά έναν ειρωνικό τρόπο την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) αποτελεί διπλή νίκη για τις ανελεύθερες και αυταρχικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, οι οποίες είναι κύριοι επωφελούμενοι της χρηματοδότησης της ΕΕ, και αυτές που κρατούσαν όμηρο ολόκληρη την Ένωση. Δεν τους επιτρέπει μόνο να συνεχίζουν να παραβιάζουν τους κανόνες της ΕΕ και να διαβρώνουν τις αξίες της - τουλάχιστον προς το παρόν - αλλά τους δίνει επίσης τα χρήματα για να το κάνουν - δισεκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα νομοταγών πολιτών της ΕΕ. Επιτρέπει στον Βίκτορ Όρμπαν να συνεχίσει την εκστρατεία επανεκλογής του το 2022 και νομιμοποιεί την επίθεση της πολωνικής κυβέρνησης στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Πρόκειται για ένα χαστούκι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, της οποίας η εκτελεστική εξουσία εν προκειμένω έχει αποδυναμωθεί, και μπορεί να αυξήσει τον δημόσιο σκεπτικισμό, ιδίως μεταξύ των χωρών που είναι καθαροί συνεισφέροντες, όπως η Δανία, η Φινλανδία και η Σουηδία.
Την ώρα που οι κυβερνήσεις της ΕΕ αισθάνονται ανακούφιση για το ξεκλείδωμα της χρηματοδότησης για τον προϋπολογισμό και το ταμείο ανάκαμψης, ο συμβιβασμός αυτός εγείρει βαθύτερα ερωτηματικά σχετικά με το μέλλον. Τι μήνυμα στέλνει στους πολίτες της ΕΕ; Τι είναι αυτό που μας ενώνει, πέρα από τη μεταφορά χρημάτων; Τι αντιπροσωπεύει η ΕΕ, εσωτερικά και εξωτερικά, εάν μπορεί να ανέχεται σιωπηλά αυτό το επίπεδο αντιδημοκρατικής πρακτικής στον πυρήνα της;
Όπως και με την προσέγγισή τους στην Τουρκία, οι ηγέτες της ΕΕ, και ιδίως η γερμανική προεδρία, φαίνονται ανησυχητικά αποκομμένοι από την πραγματικότητα της δημόσιας στάσης απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς. Η έρευνά μας κατέδειξε ξεκάθαρα πόσο σημαντικές είναι οι αξίες για τους πολίτες - ιδιαίτερα τους νέους - για να συνεχίσουν να ασχολούνται με τους πολιτικούς θεσμούς και να πιστεύουν σε αυτούς.
Οι αξίες δεν είναι απλά αφηρημένες έννοιες. Η διαφθορά και η διεύρυνση των ανισοτήτων στην Ουγγαρία έχουν αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και εν τέλει θα διαβρώσουν τη νομιμότητα όχι μόνο του εσωτερικού πολιτικού συστήματος, αλλά και της ΕΕ. Η αντι-ΛΟΑΤ ρητορική της πολωνικής κυβέρνησης επηρεάζει άμεσα την κοινωνική αποδοχή, τη σωματική ασφάλεια και την ψυχική υγεία των ανθρώπων. Οι αξίες υπάρχουν για κάποιο λόγο· είναι οι πυλώνες που επιτρέπουν στις κοινωνίες και τις ζωές μας να λειτουργούν ομαλά.
Η ΕΕ φαίνεται επίσης να υποτιμά και να μη χρησιμοποιεί την εξουσία που έχει. Η Ουγγαρία εξαρτάται από τη χρηματοδότηση της ΕΕ για την οικονομική της ανάπτυξη και οι ελίτ που πολεμούν την ΕΕ εξαρτώνται από αυτά τα χρήματα για τη δική τους επιβίωση. Στην Πολωνία, η υποστήριξη για ένταξη στην ΕΕ παραμένει εξαιρετικά υψηλή. Ενώ μια συγκεκριμένη απόφαση της ΕΕ που θα αμφισβητούσε το κυβερνών κόμμα μπορεί να αποδεικνυόταν αμφιλεγόμενη ή μη δημοφιλής, η μακροπρόθεσμη υποστήριξη για τις αξίες της ΕΕ είναι ισχυρή. Ο λαός της Πολωνίας γνωρίζει πολύ καλά το φάντασμα του αυταρχισμού και της διαφθοράς που επικρατεί σε χώρες όπως η Ρωσία.
Μεγάλο μέρος της λήψης αποφάσεων στην ΕΕ και της εφαρμογής τους απαιτεί πολύπλοκες, εξαιρετικά τεχνικές διαπραγματεύσεις που περιλαμβάνουν πολλούς παίκτες με δικαίωμα βέτο - και έτσι πρέπει να είναι, διότι αυτό το σύστημα είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών εξέλιξης στη διπλωματία και την πολυεπίπεδη διακυβέρνηση.
Ωστόσο, για να επιβιώσει η ΕΕ, πρέπει να μπορεί να υπερβεί τις νομικές και γλωσσικές ακροβασίες στο συμφωνημένο κείμενο αποφάσεων. Χρειάζεται τολμηρές αποφάσεις με γνώμονα τις αξίες που έχουν απήχηση στους πολίτες της ηπείρου. Το NextGenerationEU - το σχέδιο ανάκαμψης αξίας 750 δισεκατομμυρίων ευρώ - μπορεί να αποτελέσει μια τέτοια πρωτοβουλία. Αλλά για να έχει αποτέλεσμα, αυτή η χρηματοδότηση πρέπει να συνδέεται με αποτελεσματικούς μηχανισμούς που διασφαλίζουν ότι τα χρήματα θα φτάσουν σε αυτούς που πρέπει να φτάσουν και όχι σε διεφθαρμένους μεσάζοντες που δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει.
Η προστασία των χρημάτων των φορολογουμένων και η προστασία της δημοκρατίας δεν είναι πολύ ξεχωριστά ζητήματα - αλληλοενισχύονται. Για να συνεχίσει η ΕΕ να πετυχαίνει στην αποστολή της για συνύπαρξη και - ναι - συμβιβασμό, πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από ένας μηχανισμός μεταφοράς χρημάτων και κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μελών της. Έχει καθήκον να φροντίζει όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το που ζουν.

Το τίμημα του συμβιβασμού για τον προϋπολογισμό της ΕΕ είναι πολύ υψηλό

Για να επιβιώσει η ΕΕ, πρέπει να υπερβεί τις νομικές και γλωσσικές ακροβασίες. Χρειάζεται τολμηρές αποφάσεις

Jeśli UE ma przetrwać, zamiast prawnych i językowych sztuczek potrzebuje odważnych decyzji odwołujących się do wspólnych wartości. 

Można by dowodzić, że kompromis jest częścią politycznego DNA Unii Europejskiej. Kompromis leży u podstaw najważniejszego celu UE: rozwiązywania sporów między poszczególnymi społeczeństwami i zapewnienia im pokojowego współistnienia. Wszystko inne - współpraca, integracja, swoboda ruchu - służy temu współistnieniu i jest możliwe dzięki niemu.
A jednak zdarza się, że osiągnięty zostaje punkt krytyczny - czerwona linia - po której przekroczeniu kompromis staje się karykaturą wartości, które umożliwiły projekt europejski. Ostatecznie kompromis zaczyna zagrażać fundamentom i przyszłości współistnienia.
Osiągnięty w czwartek przez Radę Europejską kompromis w sprawie budżetu i planu odbudowy nie przekreśla mechanizmu praworządności, który uzależnia otrzymanie funduszy z UE od poszanowania podstawowych wartości demokratycznych. Jednakże osłabia go i na lata wstrzymuje jego wdrożenie, pozwalając państwom członkowskim na zaskarżenie go do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości jeszcze zanim wejdzie w życie. Porozumienie odblokowuje biliony euro w budżecie i funduszu odbudowy, których wiele krajów, szczególnie w kontekście pandemii, rozpaczliwie potrzebuje.
Pomimo publicznych wyrazów ulgi i triumfu wygłaszanych przez przywódców UE, w rzeczywistości decyzja ta (jak na ironię przyjęta w Dniu Praw Człowieka) jest podwójnym zwycięstwem antyliberalnych i autorytarnych rządów Węgier i Polski. Cała Unia stała się zakładnikiem tych dwóch państw, które są przy tym ogromnymi beneficjentami netto funduszy europejskich. Nie tylko zezwolono im na dalsze łamanie wewnętrznych zasad UE i podważanie jej wartości - przynajmniej na razie - ale także daje się im na to pieniądze - 1,8 tryliona euro z portfeli praworządnych obywateli UE. Decyzja pozwoli Viktorowi Orbánowi na kontynuację jego kampanii wyborczej w 2022 roku i legitymizuje atak polskiego rządu na prawa człowieka i wolności obywatelskie. Jest to policzek dla Komisji Europejskiej, której siła sprawcza jest w ten sposób podważana. Możemy spodziewać się wzrostu sceptycyzmu opinii publicznej, zwłaszcza w państwach będących płatnikami netto, takich jak Dania, Finlandia i Szwecja.
Podczas gdy rządy państw UE czują ulgę ze względu na odblokowanie budżetu i funduszu odbudowy, osiągnięty kompromis rodzi głębsze pytania o to, co dalej. Jakie przesłanie otrzymują obywatele UE? Co nas łączy poza transakcjami pieniężnymi? I co reprezentuje UE, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz, jeśli przymyka oko na ten poziom antydemokratycznych praktyk na własnym podwórku?
Podobnie jak w przypadku relacji z Turcją, przywódcy UE, a w szczególności niemiecka prezydencja, wydają się być niepokojąco oderwani od powszechnego nastawienia do instytucji demokratycznych. Nasze badania konsekwentnie pokazują, jak kluczowy dla zaangażowania obywateli - zwłaszcza młodych - w działalność instytucji politycznych, a także dla pokładanego w nie zaufania, jest szacunek do wartości.
Wartości nie są tylko abstrakcyjnymi pojęciami. Korupcja i pogłębiające się nierówności na Węgrzech mają wpływ na codzienne życie ludzi i ostatecznie rozsadzą nie tylko legitymizację wewnętrznego systemu politycznego, ale również samej UE. Skierowana przeciwko osobom LGBT narracja polskiego rządu ma bezpośredni wpływ na poziom akceptacji społecznej, fizyczne bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne obywateli. Wartości mają rację bytu; są filarami, które umożliwiają nam życie i pozwalają na prawidłowe funkcjonowanie naszych społeczeństw.
Wydaje się również, że Unia Europejska nie docenia swojej własnej siły i nie w pełni ją wykorzystuje. Wzrost gospodarczy Węgier zależy od unijnych funduszy, a przetrwanie elit, które zwalczają UE jest uzależnione od otrzymywanych ze wspólnoty pieniędzy. W Polsce poparcie dla członkostwa w UE jest nadal przytłaczająco wysokie. Konkretna decyzja UE kwestionująca działalność partii rządzącej &nbsp;może zostać uznana za kontrowersyjną lub wzbudzić sprzeciw, ale długoterminowe poparcie dla wartości UE jest silne. Mieszkańcy Polski za bardzo boją się widma autorytaryzmu i korupcji, które dominują w państwach takich jak Rosja.
Duża część procesu kształtowania i wdrażania polityki UE wymaga złożonych, bardzo technicznych negocjacji z udziałem wielu graczy dysponujących prawem weta - i tak powinno być, ponieważ system ten jest wynikiem dziesięcioleci rozwoju dyplomacji i wielopoziomowego zarządzania.
Jednak jeśli UE ma przetrwać, musi wyjść poza prawne i językowe sztuczki w tekście przyjętej umowy. Potrzebuje odważnych działań opartych na wartościach, wspieranych przez obywateli na całym kontynencie. Taką inicjatywą może być NextGenerationEU - plan odbudowy gospodarczej o wartości 750 mld euro. Aby jednak działał, finansowanie musi być regulowane skutecznymi mechanizmami gwarantującymi, że pieniądze dotrą do tych, do których mają dotrzeć, zamiast do skorumpowanych pośredników, kąsających rękę, która ich karmi.
Ochrona pieniędzy podatników i ochrona demokracji nie są osobnymi kwestiami - przeciwnie, wzajemnie się uzupełniają. Aby UE mogła nadal z sukcesem realizować swoją misję współistnienia oraz osiągnięcia - prawdziwych - kompromisów, musi reprezentować coś więcej niż narzędzie do przeprowadzania transakcji finansowych i coś więcej, niż sumę części. Ma obowiązek dbać o wszystkich obywateli, niezależnie od tego, gdzie mieszkają.

Cena kompromisu w sprawie budżetu UE jest zbyt wysoka

Jeśli UE ma przetrwać, zamiast prawnych i językowych sztuczek potrzebuje odważnych decyzji odwołujących się do wspólnych wartości.

Si l'UE veut survivre, elle doit aller au-delà de la gymnastique juridique et linguistique des décisions qu'elle prend. Elle a besoin d'initiatives audacieuses, fondées sur des valeurs. 

On pourrait dire que le compromis est dans l'ADN politique de l'Union européenne. Le compromis sert la mission la plus fondamentale de l'Union européenne : la capacité des nations européennes à gérer leurs différences et à coexister pacifiquement. Tout le reste - coopération, intégration, mouvement - découle de cette coexistence et la facilite.
Pourtant, il y a un point - une ligne rouge - à partir duquel le compromis se moque des valeurs-mêmes qui ont été le moteur du projet européen. Le compromis finit alors par menacer les fondements et l'avenir de cette coexistence.
Le compromis sur le budget et le plan de relance dégagé par le Conseil européen jeudi ne met pas au rebut le mécanisme de l'État de droit, qui lie le financement de l'UE au respect des valeurs démocratiques fondamentales. Toutefois, il le dilue et en suspend la mise en œuvre pendant des années, ce qui permet aux États membres de le contester devant la Cour de justice européenne avant même qu'il n'entre en vigueur. L'accord débloque des milliards d'euros de fonds pour le budget et la relance, dont de nombreux pays ont désespérément besoin, notamment en raison de la pandémie.
Malgré le soulagement et le triomphalisme exprimés publiquement par les dirigeants de l'UE, en réalité, la décision (prise quelque peu ironiquement à l'occasion de la Journée des droits de l'homme) est une double victoire pour les gouvernements illibéral et autoritaire de Hongrie et de Pologne, qui sont d'importants bénéficiaires nets des fonds de l'UE, et qui ont rançonné l'Union tout entière. Non seulement elle leur permet de continuer à enfreindre les propres règles de l'UE et à éroder ses valeurs - du moins pour le moment - mais elle leur donne aussi l'argent nécessaire pour le faire : des milliards d'euros provenant de l'argent des citoyens européens respectueux de la loi. Elle permet à Viktor Orbán de poursuivre sa campagne de réélection en 2022 et légitime l'attaque du gouvernement polonais contre les droits de l'homme et les libertés civiles. C'est une gifle pour la Commission européenne, dont le pouvoir exécutif est en l'occurrence émasculé, et cela risque d'accroître le scepticisme du public, en particulier parmi les pays contributeurs nets, comme le Danemark, la Finlande et la Suède.
Si les gouvernements de l'UE se sentent soulagés du déblocage des fonds destinés au budget et à la relance, ce compromis soulève des questions plus profondes sur l'avenir. Quel message envoie-t-il aux citoyens de l'UE ? Qu'est-ce qui nous unit, si ce n'est les transferts d'argent ? Que représente l'UE, à l'intérieur comme à l'extérieur, si elle peut tranquillement tolérer ce niveau de pratiques antidémocratiques en son sein ?
Comme pour la Turquie, les dirigeants de l'UE, et en particulier la présidence allemande, semblent se détacher de manière inquiétante de la réalité des attitudes du public à l'égard des institutions démocratiques. Nos recherches ont constamment montré l'importance des valeurs pour les citoyens, en particulier pour les jeunes, leur engagement continu et leur confiance dans les institutions politiques.
Les valeurs ne sont pas seulement des concepts abstraits. La corruption et les inégalités croissantes en Hongrie ont un impact sur la vie quotidienne des gens et finiront par éroder la légitimité non seulement du système politique national, mais aussi de l'UE. La rhétorique anti-LGBT du gouvernement polonais affecte directement l'acceptation sociale, la sécurité physique et la santé mentale des individus. Car les valeurs sont là pour une raison : elles sont les piliers qui permettent à nos sociétés et à nos vies de bien fonctionner.
L'UE semble également sous-estimer et sous-utiliser son propre pouvoir. La Hongrie dépend du financement de l'UE pour sa croissance économique, et les élites qui ont combattu l'UE dépendent de cet argent pour leur propre survie. En Pologne, le soutien à l'adhésion à l'UE reste très majoritairement élevé. Bien qu'une décision de l'UE contestant le parti au pouvoir ait pu être controversée ou impopulaire, le soutien à long terme aux valeurs de l'UE est fort. Le peuple polonais n'est que trop conscient du spectre de l'autoritarisme et de la corruption qui règnent dans des pays comme la Russie.
Une grande partie de l'élaboration et de la mise en œuvre des politiques de l'UE nécessite des négociations complexes et très techniques impliquant de multiples acteurs ayant un droit de veto - et c'est normal, car ce système est le résultat de décennies d'évolution de la diplomatie et de la gouvernance à plusieurs niveaux.
Pourtant, si l'UE veut survivre, elle doit aller au-delà de la gymnastique juridique et linguistique des décisions adoptées. Elle a besoin de décisions audacieuses, fondées sur des valeurs, qui trouvent un écho auprès des citoyens de tout le continent. Ce peut être NextGenerationEU - le plan de relance de 750 milliards d'euros. Mais pour que l'initiative fonctionne, ce financement doit être lié à des mécanismes efficaces garantissant que l'argent parviendra à ceux qu'il est censé atteindre, et non à des intermédiaires corrompus qui mordent la main qui les nourrit.
Garantir l'argent des contribuables et protéger la démocratie ne sont pas des questions distinctes - elles se renforcent mutuellement. Pour que l'UE poursuive sa mission visant à faire coexister les Européens et - oui - trouver des compromis, elle doit être plus qu'un mécanisme de transfert d'argent et plus qu'une somme de ses parties. Elle a un devoir de vigilance envers tous ses citoyens, quel que soit leur lieu de résidence.

Le prix du compromis sur le budget de l'UE est trop élevé

Au-delà des contorsions juridiques et linguistiques contenues dans ses décisions, l'UE a besoin d'initiatives audacieuses, fondées sur des valeurs.

Wenn die EU überleben will, braucht es mehr als ein Vertragsdokument aus juristischen und sprachlichen Ausflüchten. Es braucht mutige, werteorientierte Entscheidungen. 

Man könnte sagen, dass Kompromissfähigkeit zur politischen DNA der Europäischen Union gehört. Kompromisse dienen der grundlegendsten Aufgabe der EU: den europäischen Nationen zu ermöglichen, mit ihren Differenzen umzugehen und friedlich zusammenzuleben. Alles andere – Kooperation, Integration, Weiterentwicklung – ergibt sich aus dieser Koexistenz und stärkt sie wiederum.
Doch es kommt ein Punkt, eine rote Linie, hinter der ein Kompromiss genau die Werte, die das europäische Projekt im Kern ausmachen, ad absurdum führt. Und schließlich die Grundlagen und die Zukunft des friedlichen Zusammenlebens bedroht.
Der Kompromiss über den Haushalt und den Wiederaufbauplan, den der Europäische Rat am Donnerstag erreicht hat, lässt den Rechtsstaatlichkeitsmechanismus, der die Auszahlung der EU-Gelder an die Achtung demokratischer Grundwerte bindet, in Kraft. Er verwässert ihn jedoch und pausiert seine Umsetzung für Jahre, sodass die Mitgliedsstaaten die Möglichkeit haben, ihn vor dem Europäischen Gerichtshof anzufechten, noch bevor er umgesetzt werden könnte. Das Abkommen setzt Billionen von Euro an Haushalts- und Sanierungsmitteln frei, die viele Länder aufgrund der Pandemiekrise dringend benötigen.
Trotzdem sich die Staats- und Regierungschefs öffentlich erleichtert zeigten und den Kompromiss als einen Triumph verkauften, ist die Entscheidung (die ironischerweise am Tag der Menschenrechte fiel) eigentlich gleich ein doppelter Sieg für die illiberalen und autoritären Regierungen Ungarns und Polens. Sie sind unter den größten Nettoempfängern von EU-Fördermitteln und halten die gesamte Union als Geisel. Ihnen wird nicht nur erlaubt weiterhin gegen die ureigensten Regeln der EU zu verstoßen und ihre Werte zu untergraben (zumindest vorläufig). Nein, sie bekommen auch noch das Geld dazu: Milliarden Euro an Geldern von gesetzestreuen EU-Bürgerinnen und -Bürgern. Die EU lässt Viktor Orbán weiter um seine Wiederwahl im Jahr 2022 kämpfen und legitimiert den Angriff der polnischen Regierung auf Menschenrechte und bürgerliche Freiheiten. Es ist ein Schlag ins Gesicht der Europäischen Kommission, deren Exekutivgewalt dieser Fall aushebelt. Besonders in den größten Nettogeberländern, wie Dänemark, Finnland und Schweden, könnte die Akzeptanz für den Kompromiss schwinden.&nbsp;
Während die EU-Regierungen über die Freigabe von Haushalts- und Wiederaufbaugeldern erleichtert sind, wirft dieser Kompromiss weitreichendere Zukunftsfragen auf. Welche Haltung signalisiert er den Menschen in der EU? Was verbindet uns, außer die finanziellen Transaktionen? Wofür steht die EU, intern und nach außen, wenn sie ein solches Maß an antidemokratischer Praxis in ihrem Kern stillschweigend tolerieren kann?
Wie auch gegenüber der Türkei scheinen die Staats- und Regierungschefs der EU, und insbesondere die deutsche Ratspräsidentschaft, beunruhigend fern von der Realität der öffentlichen Meinung zu demokratischen Institutionen zu agieren. Die Forschung hat immer wieder gezeigt, wie wichtig Werte für die Bürgerinnen und Bürger sind, für ihr anhaltendes Engagement und ihr Vertrauen in politische Institutionen – besonders für jüngere Menschen.
Werte sind viel mehr als abstrakte Konzepte. Korruption und zunehmende Ungleichheit in Ungarn wirken sich auf das tägliche Leben der Menschen aus und werden letztlich nicht nur die Legitimität des innenpolitischen Systems, sondern auch die der EU untergraben. Die Anti-LGBT-Rhetorik der polnischen Regierung wirkt sich direkt auf die soziale Akzeptanz, die physische Sicherheit und die psychische Gesundheit der betroffenen Menschen aus. Werte erfüllen einen Zweck: Sie sind die Säulen, die dafür sorgen, dass unsere Gesellschaften und unser Leben gut funktionieren.
Die EU scheint ihre eigene Macht zu unterschätzen und zu wenig zu nutzen. Ungarn ist für sein Wirtschaftswachstum von EU-Geldern abhängig, und die Eliten, die gegen die EU gekämpft haben, sind für ihr eigenes Überleben auf dieses Geld angewiesen. In Polen will nach wie vor eine überwältigende Mehrheit in der EU bleiben. Während einzelne EU-Entscheidungen, die die Regierungspartei infrage stellen, umstritten oder unpopulär sein mögen – die langfristige Unterstützung für die Werte der EU ist stark. Die Menschen in Polen sind sich der Gefahr von Autoritarismus und Korruption nach russischem Vorbild nur allzu bewusst.&nbsp;
Ein großer Teil der Politikgestaltung und -umsetzung der EU erfordert komplexe, hochspezialisierte Verhandlungen, an denen mehrere Vetoakteure beteiligt sind. Das ist auch richtig so, denn dieses System ist das Ergebnis jahrzehntelanger Entwicklung in der Diplomatie und der Multi-Level-Governance.
Doch wenn die EU überleben will, braucht es mehr als ein Vertragsdokument aus juristischen und sprachlichen Ausflüchten. Es braucht mutige, werteorientierte Entscheidungen, mit denen die Bürgerinnen und Bürger auf dem ganzen Kontinent etwas anfangen können. NextGenerationEU, das Konjunkturprogramm mit einem Budget von 750 Milliarden Euro, könnte eine solche Initiative sein. Aber damit das funktioniert, müssen diese Gelder an wirksame Mechanismen gebunden sein, die sicherstellen, dass die Finanzhilfe diejenigen erreicht, die sie erreichen soll – und nicht korrupte Mittlerakteure, die den Ast absägen, auf dem sie selbst sitzen.
Der Schutz von Steuergeldern und der Schutz der Demokratie sind keine separaten Fragen. Sie bedingen sich gegenseitig. Damit die EU ihre Mission der Koexistenz und, ja, des Kompromisses weiterhin erfolgreich erfüllen kann, muss sie mehr sein als Geldtransfers, und größer als die Summe ihrer Einzelteile. Sie hat eine Fürsorgepflicht gegenüber allen ihren Bürgerinnen und Bürgern. Und zwar allen –unabhängig davon, wo sie leben.

EU-Haushalts-Kompromiss: Der Preis ist zu hoch

Die EU braucht mehr, als ein Vertragsdokument aus juristischen und sprachlichen Ausflüchten. Sie braucht mutige, werteorientierte Entscheidungen. 

Si la comunidad quiere sobrevivir, tendrá que ir más allá de las acrobacias legales y semánticas en el texto acordado. Necesita decisiones audaces y basadas en valores

Se puede decir que el compromiso está en el ADN político de la Unión Europea. Esa característica completa la misión fundamental del bloque: la capacidad de sus naciones de gestionar sus diferencias y de convivir de forma pacífica. Todo lo demás, la cooperación, la integración y la circulación, lo facilita esa coexistencia.
No obstante, hay un punto en el que se cruza una línea roja. Es cuando el compromiso se burla de los mismos valores que han impulsado el proyecto europeo. Ahí quedan amenazados los cimientos y el futuro de esa coexistencia.
El compromiso sobre el presupuesto y el plan de recuperación alcanzado por el Consejo Europeo el pasado jueves no echa por tierra el mecanismo del Estado de derecho, que vincula la financiación de la Unión al respeto de los valores democráticos básicos. Sin embargo, lo suaviza y pone en pausa su aplicación durante varios años. Esto permite que los Estados miembros lo impugnen ante el Tribunal de Justicia de la Unión Europea incluso antes de que haya entrado en vigor. El acuerdo desbloquea billones de euros en fondos presupuestarios y de recuperación, algo que muchos países necesitan con urgencia, sobre todo debido a la pandemia.
A pesar del alivio y el triunfalismo expresado en público por los dirigentes comunitarios, en realidad la decisión, que llegó irónicamente el Día de los Derechos Humanos, es una doble victoria para los gobiernos antiliberales y autoritarios de Hungría y Polonia. Ambos países han pedido rescate a toda la Unión y son beneficiarios netos masivos de su financiación. Eso no solo les permite seguir infringiendo las propias normas de la UE y erosionando sus valores, al menos de momento, sino que además les da dinero para hacerlo. Con miles de millones de euros de dinero de ciudadanos de la UE que respetan la ley, Viktor Orbán podrá luchar por la reelección en 2022 y se legitima el ataque del Gobierno polaco a los derechos humanos y las libertades civiles. Es una bofetada a la Comisión Europea, que en este caso cuenta con un poder ejecutivo incapacitado. Además, esto puede aumentar el escepticismo público, sobre todo entre contribuyentes netos como Dinamarca, Finlandia y Suecia.
Si bien los gobiernos de los Veintisiete sienten alivio por el desbloqueo de la financiación del presupuesto y el Fondo de Recuperación, este compromiso plantea cuestiones más profundas sobre el futuro. ¿Qué nos une, además de las transferencias monetarias? ¿Qué significa la UE, a nivel interno y externo, al abrazar con tanta con tranquilidad tal grado de práctica antidemocrática?
Como en el caso de Turquía, los dirigentes europeos, y en particular la presidencia alemana del Consejo, parecen preocuparse por la realidad de las actitudes públicas respecto a las instituciones democráticas. Nuestras investigaciones han demostrado de forma sistemática lo mucho que le importan los valores a la ciudadanía, en especial a los jóvenes, a la hora de seguir colaborando con las instituciones políticas y confiar en ellas.
Los valores no son solo conceptos abstractos. La corrupción y la creciente desigualdad en Hungría tienen repercusiones en la vida cotidiana de las personas y, en última instancia, erosionarán la legitimidad no solo del sistema político nacional, sino también de la Unión Europea. La retórica LGTBfóbica del Gobierno polaco afecta directamente a la aceptación social, la seguridad física y la salud mental de las personas. Los valores están ahí por una razón. Son los pilares que mantienen el buen funcionamiento de nuestras sociedades y vidas.
Además, parece que la Unión también subestima y desaprovecha su propio poder. Hungría depende de la financiación del bloque para su crecimiento económico. Las élites que luchan contra la UE dependen de ese dinero para su propia supervivencia. En Polonia, el apoyo a la adhesión a la comunidad tiene cifras de aprobación abrumadoras. Aunque haya una decisión particular desde Bruselas que desafíe al partido gobernante y sea controvertida o impopular, el apoyo a largo plazo a los valores de la UE es fuerte. El pueblo polaco es muy consciente del espectro de autoritarismo y corrupción que prevalece en países como Rusia.
Gran parte de la formulación y aplicación de políticas de la UE requiere negociaciones complejas y muy técnicas en las que intervienen múltiples actores y sus vetos y así debe ser, porque este sistema es el resultado de décadas de evolución de la diplomacia y la gobernanza en infinidad de niveles.
Sin embargo, si la UE quiere sobrevivir, tiene que ir más allá de las acrobacias jurídicas y semánticas que forman parte del acuerdo. Necesita decisiones audaces, basadas en valores, que resuenen entre los ciudadanos de todo el continente. Next Generation EU, el fondo de recuperación con valor de 750.000 millones de euros, puede ser una iniciativa en ese sentido. Pero, para que esa financiación funcione, tiene que vincularse a mecanismos eficaces que garanticen que el dinero llegue a quienes se supone que debe llegar, y no a intermediarios corruptos que muerden la mano que les da de comer.
Proteger el dinero de los contribuyentes y la democracia no son cuestiones lejanas. Al contrario, se refuerzan entre sí. Para que la Unión Europea mantenga su éxito en lo referente a la coexistencia y el compromiso, hay que ir más allá de los mecanismos de transferencia y la suma de partes. Es un deber cuidar de la ciudadanía, sin importar en qué lugar vive.

La Unión Europea se ha comprometido a asumir un precio demasiado alto con el presupuesto

Si el proyecto europeo quiere sobrevivir, deberá ir más allá de las acrobacias legales y semánticas. Necesita decisiones audaces y basadas en valores

Roman Gerodimos

Biden, Europe, and Emerging Security Tensions

The Price of This Compromise on the EU Budget Is Too High