Last year was the warmest year ever recorded. However, if our planet continues to heat up it will affect the continents differently. A scenario

Another year, another climate record broken. Globally, 2020 tied with 2016 as the warmest year ever recorded. This was all the more remarkable given that cool conditions in the Pacific Ocean – known as La Niña – began to emerge in the second half of the year. The Earth’s mean surface temperature in 2020 was 1.25°C above the global average between 1850 and 1900 – one data point maybe, but part of an unrelenting, upward trend that’s largely driven by greenhouse gases from human activities.
Limiting the average global temperature increase to 1.5°C could help avoid some of the most harmful impacts of climate change. This target will feature prominently at the COP26 discussions, scheduled for Glasgow in November 2021. But whether the world warms by 1.5°C or 4°C, it won’t translate into the same amount of warming for everyone. Previous research with climate models has shown that the Arctic, central Brazil, the Mediterranean basin, and the mainland US could warm by much more than the global average.
So what might that mean for you in the years and decades to come? Statistics for “global mean temperatures” and “regional hotspots” are abstract concepts – helpful for policymakers, but not something anyone can actually feel. What’s more, temperature projections from global climate models are typically for wild or agricultural landscapes, averaged over tens to hundreds of square kilometres.
These projections are far removed from the conditions that will be encountered on city streets, inside workplaces, public spaces, and our homes. But these are the places where health, comfort and productivity will be decided during the more intense heatwaves that climate change will bring.
<h3>Feeling the heat</h3>
One way of bridging the gap between climate models and the real world is to draw on personal memories of past extreme heat. Stop to think about the highest temperatures you’ve ever experienced outdoors in the shade. For me, it was 43°C in a suburb of Melbourne, Australia. This felt hot but was much less than the highest temperature ever reliably recorded above ground – 54.4°C in Death Valley National Park, California, on August 16 2020.
How about the hottest you’ve ever felt indoors? If I ignore saunas, mine was inside a home in Accra, Ghana. The room had wooden walls, a metal roof, and no air conditioning. Here, the temperature reached 38°C. Even though this was lower than in Melbourne, with the poor ventilation and humid air, the heat felt stifling.
The highest outdoor temperature ever measured in the UK was 38.7°C on July 25 2019 in the Cambridge University Botanic Garden. According to UK Met Office analyses, global temperatures that are 4°C above pre-industrial levels may be reached as soon as the 2060s. Climate projections at the postcode level suggest that 4°C of global warming could bring temperatures of 43°C to Cambridge. I can now recall what the suburb felt like in Australia, and understand that this could be Cambridge in 40 years’ time.
But this projection for the hottest summer day for Cambridge in the 2060s involved tuning climate models with temperatures averaged from weather stations. These tend to be located away from artificial heat sources and often in areas with grass and vegetation. Asphalt surfaces and high-density city centres are typically several degrees warmer and behave very differently to rural weather stations.
Even when climate models simulate temperatures for urban areas, projections may be simplified in other ways. To produce monthly temperature averages, models might smooth out the peaks and troughs of individual days. Urban land may be fixed at its present extent and possible actions that cities might take to adapt to rising temperatures – such as more green spaces or reflective roofs – are ignored. Complex variations in temperature between streets are still not resolved either. This means that even state-of-the-art models probably underestimate the true severity of future warming in urban areas.
<h3>Bringing climate science indoors</h3>
We also spend much of our lives indoors so, if we really want to translate climate change into human experiences, we have to simulate conditions within homes and workplaces. To capture this “felt” temperature, the heat we experience, other factors have to be considered, such as humidity, ventilation, and heat radiating from hot surfaces, plus the metabolic rate of occupants and their clothing. An air temperature of 38°C is dangerous at 30% relative humidity but can be lethal at 80%. This is because high humidity reduces the effectiveness of sweating – our natural mechanism for keeping cool.
What might that room in Accra feel like with 4°C of global warming? Indoor conditions will track outdoor temperatures because the room has no air conditioning. Worldwide, more than one billion people live in similar conditions. Without any adaptations, high indoor temperatures with high humidity could become unbearable – even deadly – for millions.
Our research showed that an insulated ceiling beneath a metal roof could hold peak indoor temperatures at their current levels even if it gets 4°C warmer outside. Unfortunately, this modification would raise night temperatures, because heat that builds up inside during the day is less able to escape at night. Already, indoor temperatures may not fall below 30°C during some nights in Accra. There’s a trade-off between lower indoor temperatures by day or by night, so affordable adaptations have to be tailored carefully to each home.
Without action, the number of unbearably hot homes is set to grow. By 2050, 68% of humanity may live in urban areas and populations in the tropics will be most exposed to extreme humid heat. We know surprisingly little about these front lines of climate change, especially within the streets and homes of low-income communities.
I will not forget that room in Accra, especially during the climate negotiations in Glasgow.

Climate Change: What Would 4°C of Global Warming Feel Like?

Το περασμένο έτος ήταν η πιο ζεστή χρονιά που καταγράφηκε ποτέ. Ωστόσο, εάν ο πλανήτης μας συνεχίσει να θερμαίνεται, θα επηρεάσει διαφορετικά τις ηπείρους. Ένα σενάριο

Με το καινούριο έτος, το κλίμα έσπασε καινούριο ρεκόρ. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2020 ισοφάρισε το 2016 ως η θερμότερη χρονιά που έχει καταγραφεί ποτέ. Αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο δεδομένου ότι οι ψυχρές συνθήκες στον Ειρηνικό Ωκεανό - γνωστές ως La Niña - άρχισαν να εμφανίζονται στο δεύτερο εξάμηνο του έτους. Η μέση θερμοκρασία της επιφάνειας της Γης το 2020 ήταν 1,25°C πάνω από τον παγκόσμιο μέσο όρο μεταξύ 1850 και 1900 - που μπορεί να είναι μόνο μια μονάδα πάνω, αλλά αποτελεί μέρος μιας αδιάκοπης, ανοδικής τάσης που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα αέρια του θερμοκηπίου από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Ο περιορισμός της μέσης παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας στον 1,5°C θα μπορούσε να συμβάλει στο να αποφευχθούν κάποιες από τις πιο επιβλαβείς επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο στόχος θα έχει εξέχουσα θέση στις συζητήσεις COP26, οι οποίες έχουν προγραμματιστεί να γίνουν στη Γλασκόβη τον Νοέμβριο του 2021. Αλλά είτε ο πλανήτης θερμανθεί κατά 1,5 ° C, είτε 4 ° C, αυτό δε σημαίνει ότι η αύξηση της θέρμανσης θα είναι η ίδια για όλους. Προηγούμενη έρευνα βασισμένη σε κλιματικά μοντέλα έδειξε ότι η Αρκτική, η κεντρική Βραζιλία, η λεκάνη της Μεσογείου και οι ηπειρωτικές ΗΠΑ μπορεί να θερμανθούν πολύ περισσότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο.
Λοιπόν, τι σημαίνει αυτό για εσάς τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες; Τα στατιστικά στοιχεία για την «παγκόσμια μέση θερμοκρασία» και για τα «τοπικά hotspots» είναι αφηρημένες έννοιες - χρήσιμες για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, αλλά όχι κάτι που μπορεί στην πραγματικότητα να αισθανθεί καποιος. Επιπλέον, οι προβλέψεις για τη θερμοκρασία στα παγκόσμια κλιματικά μοντέλα συνήθως αφορούν άγρια ή αγροτικά τοπία, που έχουν υπολογιστεί από τον μέσο όρο &nbsp;δεκάδων έως και εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Αυτές οι προβλέψεις απέχουν πολύ από τις συνθήκες που συναντά κανείς στους δρόμους της πόλης, στους χώρους εργασίας, στους δημόσιους χώρους και στα σπίτια μας. Αλλά αυτά είναι τα μέρη όπου θα καθορίσουν την υγεία, την άνεση και την παραγωγικότητα κατά τη διάρκεια των πιο έντονων κυμάτων καύσωνα που θα φέρει η κλιματική αλλαγή.
<h3>Αισθανόμενοι τη ζέστη</h3>
Ένας τρόπος για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των κλιματικών μοντέλων και του πραγματικού κόσμου είναι να ανατρέξουμε σε προσωπικές αναμνήσεις της πιο ακραίας ζέστης που έχουμε ζήσει στο παρελθόν. Καθίστε και σκεφτείτε τις υψηλότερες θερμοκρασίες που έχετε βιώσει ποτέ σε εξωτερικούς χώρους υπό σκιάν. Για μένα, ήταν 43°C σε ένα προάστιο της Μελβούρνης της Αυστραλίας. Ένιωθε ζεστά, αλλά ήταν πολύ λιγότερο από την υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ αξιόπιστα στην επιφάνεια της γης, δηλαδή τους 54,4°C στο Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας του Θανάτου, στην Καλιφόρνια, στις 16 Αυγούστου 2020.
Και η μεγαλύτερη ζέστη που έχετε νιώσει ποτέ σε εσωτερικό χώρο; Αν παραβλέψω τις σάουνες, για μένα ήταν μέσα σε ένα σπίτι στην Άκρα της Γκάνας. Το δωμάτιο είχε ξύλινους τοίχους, μεταλλική οροφή και δεν είχε κλιματισμό. Εδώ, η θερμοκρασία έφτασε τους 38°C. Παρόλο που ήταν χαμηλότερη από ότι στη Μελβούρνη, λόγω του ανεπαρκούς αερισμού και της υγρασίας, η ζέστη αισθανόταν ασφυκτική.
Η υψηλότερη θερμοκρασία που μετρήθηκε ποτέ σε εξωτερικό χώρο στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν 38,7°C στις 25 Ιουλίου 2019 στο Βοτανικό Κήπο του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Σύμφωνα με αναλύσεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας του Ηνωμένου Βασιλείου, ενδέχεται να πιάσουμε παγκόσμιες θερμοκρασίες που είναι 4°C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα από τη δεκαετία του 2060. Οι κλιματολογικές προβλέψεις σε επίπεδο πόλης υποδηλώνουν ότι μια υπερθέρμανση 4°C &nbsp;του πλανήτη θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα θερμοκρασίες 43°C στο Κέιμπριτζ. Ανακαλώντας στη μνήμη μου την αίσθηση σε εκείνο το προάστιο στην Αυστραλία μπορώ να καταλάβω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι το Κέιμπριτζ σε 40 χρόνια.
Αλλά αυτή η πρόβλεψη για πιο ζεστές μέρες το καλοκαίρι στο Κέιμπριτζ τη δεκαετία του 2060 προέκυψε από κλιματικά μοντέλα που χρησιμοποίησαν μέσες θερμοκρασίες από μετεωρολογικούς σταθμούς. Αυτοί τείνουν να βρίσκονται μακριά από τεχνητές πηγές θερμότητας και συχνά σε περιοχές με γρασίδι και βλάστηση. Η θερμοκρασία στις ασφαλτοστρωμένες επιφάνειες και τα κέντρα των πόλεων με υψηλή πυκνότητα πληθυσμού, είναι συνήθως αρκετούς βαθμούς υψηλότερη και οι αυξομειώσεις της είναι πολύ διαφορετικές από ότι τους μετεωρολογικούς σταθμούς της υπαίθρου.
Ακόμα και όταν τα κλιματικά μοντέλα προσομοιώνουν τη θερμοκρασία σε αστικές περιοχές, οι προβλέψεις μπορεί να απλοποιηθούν με άλλους τρόπους. Για να παράγουν μηνιαία μέση θερμοκρασία, τα μοντέλα μπορεί να εξομαλύνουν τις διακυμάνσεις μεμονωμένων ημερών. Ο αστικός χώρος θεωρείται καθορισμένος στην παρούσα έκταση του και οι πιθανές ενέργειες που ενδέχεται να λάβουν οι πόλεις για να προσαρμοστούν στις αυξανόμενες θερμοκρασίες - όπως περισσότεροι χώροι πρασίνου ή ανακλαστικές στέγες - παραβλέπονται. Οι σύνθετες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας από δρόμο σε δρόμο δεν έχουν ακόμη επιλυθεί. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και τα υπερσύγχρονα μοντέλα πιθανώς υποτιμούν την πραγματική σοβαρότητα της μελλοντικής υπερθέρμανσης στις αστικές περιοχές.
<h3>Φέρνοντας την επιστήμη του κλίματος στους εσωτερικούς χώρους</h3>
Περνάμε επίσης μεγάλο μέρος της ζωής μας σε εσωτερικούς χώρους, οπότε, αν θέλουμε πραγματικά να μεταφράσουμε την κλιματική αλλαγή σε ανθρώπινη εμπειρία, πρέπει να προσομοιώσουμε τις συνθήκες εντός των σπιτιών και των χώρων εργασίας. Για να αποτυπώσουμε αυτή την «αισθητή» θερμοκρασία, τη θερμότητα που βιώνουμε, πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλοι παράγοντες, όπως η υγρασία, ο αερισμός και η θερμότητα που εκπέμπεται από ζεστές επιφάνειες, συν το μεταβολικό ρυθμό των ανθρώπων και τα ρούχα τους. Η θερμοκρασία του αέρα στους 38°C είναι επικίνδυνη με σχετική υγρασία 30% αλλά μπορεί να είναι θανατηφόρα στο 80%. Αυτό συμβαίνει επειδή η υψηλή υγρασία μειώνει την αποτελεσματικότητα της εφίδρωσης - τον φυσικό μας μηχανισμό για να μη ζεσταθούμε υπερβολικά.
Ποια θα ήταν η αίσθηση σε εκείνο το δωμάτιο στην Άκρα με 4°C της υπερθέρμανσης του πλανήτη; Οι εσωτερικές συνθήκες θα αντιστοιχούν τις εξωτερικές θερμοκρασίες επειδή το δωμάτιο δε διαθέτει κλιματισμό. Σε όλο τον κόσμο, περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σε παρόμοιες συνθήκες. Χωρίς προσαρμογές, οι υψηλές εσωτερικές θερμοκρασίες με υψηλή υγρασία θα μπορούσαν να γίνουν αφόρητες - ακόμη και θανατηφόρες - για εκατομμύρια ανθρώπους.
Η έρευνα μας κατέδειξε ότι μια μονωμένη οροφή κάτω από μια μεταλλική σκεπή θα μπορούσε να διατηρήσει τη μέγιστη θερμοκρασία εσωτερικού χώρου στα τρέχοντα επίπεδα, ακόμη και αν η θερμοκρασία έξω αυξηθεί κατά 4°C. Δυστυχώς, αυτή η τροποποίηση θα αύξανε τη θερμοκρασία τη νύχτα, επειδή η θερμότητα που συσσωρεύεται κατά τη διάρκεια της ημέρας διαφύγει πιο δύσκολα τη νύχτα. Ήδη, η εσωτερική θερμοκρασία μπορεί να μην πέφτει κάτω από τους 30°C ορισμένα βράδια στην Άκρα. Υπάρχει μια αντιστάθμιση μεταξύ χαμηλότερης εσωτερικής θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας, οπότε οι προσιτές οικονομικά λύσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν με ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε σπίτι.
Χωρίς δράση, ο αριθμός των υπερβολικά ζεστών σπιτιών πρόκειται να αυξηθεί. Μέχρι το 2050, το 68% της ανθρωπότητας μπορεί να ζει σε αστικές περιοχές και οι πληθυσμοί στις τροπικές περιοχές θα είναι πιο εκτεθειμένοι στην ακραία υγρασία. Είναι εκπληκτικό πόσα λίγα γνωρίζουμε για αυτά τα μέτωπα της κλιματικής αλλαγής, ειδικά στους δρόμους και τα σπίτια των κοινοτήτων χαμηλού εισοδήματος.
Δε θα ξεχάσω εκείνο το δωμάτιο στην Άκρα, ειδικά κατά τις διαπραγματεύσεις για το κλίμα στη Γλασκόβη.

Κλιματική αλλαγή: Πως θα νιώθουμε με 4°C υπερθέρμανσης του πλανήτη;

Η περασμένη χρονιά ήταν η πιο ζεστή που καταγράφηκε ποτέ. Εάν ο πλανήτης συνεχίσει να θερμαίνεται, οι ήπειροι θα επηρεαστούν διαφορετικά. Ένα σενάριο

L'année écoulée a été la plus chaude jamais enregistrée. Si la tendance se poursuit, tout le monde ne sera pas affecté de la même manière. 

Une autre année, un autre record climatique battu. Globalement, 2020 apparaît à égalité avec 2016 comme l'année la plus chaude jamais enregistrée. Ce résultat est d'autant plus remarquable que les conditions froides de l'océan Pacifique - connues sous le nom de La Niña - ont commencé à se manifester durant le second semestre. La température moyenne à la surface de la Terre en 2020 était de 1,25 °C au-dessus de la moyenne mondiale entre 1850 et 1900 - une donnée qui s'inscrit dans une tendance à la hausse constante, largement due aux gaz à effet de serre provenant des activités humaines.
Limiter l'augmentation moyenne de la température mondiale à 1,5 °C pourrait permettre d'éviter certains des effets les plus néfastes du changement climatique. Cet objectif figurera en bonne place lors des discussions de la COP26, prévues à Glasgow en novembre 2021. Mais que la planète se réchauffe de 1,5 °C ou de 4 °C, cela ne se traduira pas par un réchauffement identique pour tous. Des recherches antérieures effectuées à l'aide de modèles climatiques ont montré que l'Arctique, le centre du Brésil, le bassin méditerranéen et la partie continentale des États-Unis pourraient se réchauffer bien plus que la moyenne mondiale.
Qu'est-ce que cela signifierait pour vous dans les années et les décennies à venir ? Les statistiques relatives aux « températures moyennes mondiales » et aux « points chauds régionaux » sont des concepts abstraits - peut-être utiles pour les décideurs politiques, mais peu tangibles pour le citoyen moyen. De plus, les projections de température issues des modèles climatiques mondiaux concernent généralement des paysages sauvages ou agricoles, dont la moyenne s'étend sur des dizaines ou des centaines de kilomètres carrés.
Ces projections sont très éloignées des conditions rencontrées dans les rues des villes, sur les lieux de travail, dans les espaces publics et dans nos foyers. Or ce sont les lieux où la santé, le confort et la productivité se décideront pendant les vagues de chaleur les plus intenses qu'entraînera le changement climatique.
<h3>Ressentir la chaleur</h3>
Pour combler le fossé entre les modèles climatiques et le monde réel, il faut s'appuyer sur les souvenirs personnels de chaleur extrême passée. Arrêtez-vous in instant pour songer aux températures les plus élevées que vous ayez jamais connues à l'extérieur, à l'ombre. Pour moi, c'était 43 degrés dans une banlieue de Melbourne, en Australie. C'était chaud, certes, mais bien moins que la température la plus élevée jamais enregistrée : 54,4 degrés dans le parc national de la Vallée de la Mort, en Californie, le 16 août 2020.
Quid de la plus grande chaleur que vous ayez jamais éprouvé en intérieur ? Si j'ignore les saunas, me concernant, c'était à l'intérieur d'une maison à Accra, au Ghana. La pièce avait des murs en bois, un toit en métal et pas d'air conditionné. La température y atteignait les 38°C. Bien que ce soit moins qu'à Melbourne, avec la mauvaise ventilation et l'air humide, la chaleur était étouffante.
La température extérieure la plus élevée jamais mesurée au Royaume-Uni est de 38,7°C, le 25 juillet 2019, au jardin botanique de l'université de Cambridge. Selon les analyses du Met Office britannique (le service météorologique public, ndlr), on pourrait atteindre dès 2060 des températures mondiales supérieures de 4 °C aux niveaux préindustriels. Les projections climatiques plus localisées suggèrent qu'un tel réchauffement pourrait porter les températures à 43°C à Cambridge. Je me souviens à présent de ce que la banlieue ressentait en Australie et comprends que cela pourrait être Cambridge dans 40 ans.
Mais cette projection du jour d'été le plus chaud pour Cambridge dans les années 2060 suppose d'appliquer aux modèles climatiques les températures moyennes des stations météorologiques. Celles-ci tendent à se situer loin des sources de chaleur artificielles et souvent dans des zones avec de l'herbe et de la végétation. Les surfaces asphaltées et les centres urbains à forte densité sont généralement plus chauds, de plusieurs degrés, et évoluent différemment des stations météorologiques rurales.
Même lorsque les modèles climatiques simulent les températures des zones urbaines, les projections sont parfois simplifiées d'autres manières. Pour produire des moyennes mensuelles de température, les modèles peuvent lisser les pics et les creux de chaque journée. Les zones urbaines restent fixées à leur étendue actuelle et les éventuelles mesures que les villes pourraient prendre pour s'adapter à la hausse des températures - comme la multiplication des espaces verts ou des toits réfléchissants - sont ignorées. Les variations complexes de température entre les rues ne sont pas non plus prises en compte. Cela signifie que même les modèles de pointe sous-estiment sans doute la véritable gravité du réchauffement à venir dans les zones urbaines.
<h3>Etudier le climat à l'intérieur</h3>
Nous passons également une grande partie de notre vie à l'intérieur, donc si nous voulons vraiment traduire le changement climatique en expériences humaines, nous devons simuler ses conditions dans les maisons et les lieux de travail. Pour saisir cette température « ressentie », la chaleur que nous ressentons, d'autres facteurs doivent être pris en compte, tels que l'humidité, la ventilation et la chaleur rayonnant des surfaces chaudes, ainsi que le taux métabolique (la quantité d'énergie que brûle notre corps au repos, ndlr) des individus et de leurs vêtements. Une température de l'air de 38°C est dangereuse à 30 % d'humidité relative, mais peut être mortelle à 80 %. En effet, un fort taux d'humidité réduit l'efficacité de la transpiration - notre mécanisme naturel de conservation de la fraîcheur.
Quelle serait la situation dans cette pièce à Accra avec 4°C de réchauffement climatique ? Les conditions intérieures suivront les températures extérieures car la pièce n'est pas climatisée. Dans le monde, plus d'un milliard de personnes vivent dans des conditions similaires. Des températures intérieures élevées avec une forte humidité pourraient devenir insupportables - voire mortelles - pour des millions de personnes si rien n'est fait.
Nos recherches ont montré qu'un plafond isolé sous un toit métallique pouvait maintenir les températures intérieures maximales à leur niveau actuel, même s'il fait 4 °C de plus à l'extérieur. Malheureusement, cette augmentation pèserait sur les températures nocturnes, car la chaleur qui s'accumule à l'intérieur pendant la journée est moins susceptible de s'échapper la nuit. Déjà, à Accra, les températures intérieures pourraient ne pas descendre en dessous de 30 °C certaines nuits. Il y a un compromis à faire entre des températures intérieures plus basses de jour ou de nuit. Et des adaptations abordables doivent s'opérer en conséquence pour chaque maison.
Si rien n'est fait, le nombre de foyers insupportablement chauds va augmenter. D'ici 2050, 68 % de l'humanité pourrait vivre dans des zones urbaines et les populations des tropiques seront les plus exposées à des chaleurs humides extrêmes. Nous en savons étonnamment peu sur ces lignes de front du changement climatique, en particulier concernant les rues et les maisons des communautés à faibles revenus.
Je n'oublierai pas cette pièce à Accra, surtout pendant les négociations sur le climat à Glasgow.

À quoi ressemblerait un réchauffement climatique de 4°C ?

Les modèles utilisés pour calculer les effets du changement climatique sont abstraits, loin des réalités des villes qui seront les plus touchées. 

El año pasado fue el más cálido que se haya registrado. Si el planeta sigue calentándose, las consecuencias serán distintas según el continente, el espacio y las condiciones económicas

Otro año, otro récord climático roto. 2020 empató con 2016 como el año más cálido que se ha registrado a nivel mundial, más notable aún cuando las condiciones frías en el océano Pacífico —conocidas como La Niña— surgieron en la segunda mitad del año. La temperatura media de la superficie de la Tierra en 2020 se situó 1,25 °C por encima de la media mundial entre 1850 y 1900, muestra de una tendencia incesante al alza, impulsada en gran medida por los gases de efecto invernadero producto de las actividades humanas.
Limitar el aumento medio de la temperatura global a 1,5 °C podría ayudar a evitar algunos de los impactos más perjudiciales del cambio climático. Este objetivo será uno de los puntos principales en los debates de la próxima Conferencia de las Naciones Unidas sobre el Cambio Climático, que se celebrará en Glasgow en noviembre de este año. Pero sea de 1,5 o 4 °C, el calentamiento no será el mismo para todos. Investigaciones anteriores con modelos climáticos han demostrado que el Ártico, el centro de Brasil, la cuenca mediterránea y el territorio continental de Estados Unidos podrían calentarse mucho más que la media mundial.
¿Qué puede significar esto para nosotros en los próximos años y décadas? Las estadísticas de "temperaturas medias globales" y "puntos calientes regionales" son conceptos abstractos, útiles para los responsables políticos, pero no algo que se pueda sentir. Es más, las proyecciones de temperatura de los modelos climáticos globales suelen ser para espacios silvestres o agrícolas, que promedian decenas o cientos de kilómetros cuadrados.
Estas proyecciones están lejos de las condiciones que habrá en las calles de las ciudades, en los lugares de trabajo, en los espacios públicos y en nuestros hogares, pero es allí donde se decidirá la salud, el confort y la productividad durante las olas de calor más intensas que traerá el cambio climático.
<h3>Sentir el calor</h3>
Una forma de acercar los modelos climáticos al mundo real es recurrir a los recuerdos personales de calores extremos. Piense en las temperaturas más altas que ha experimentado al aire libre y a la sombra. En mi caso, fueron 43 °C a las afueras de Melbourne (Australia). Sentía calor, pero era mucho menos que la temperatura más alta sobre la superficie que se ha registrado de forma fiable: 54,4 °C en el Parque Nacional del Valle de la Muerte, California, el 16 de agosto de 2020.
¿Cuándo ha sentido más calor en un lugar cerrado? Aparte de la sauna, para mí fue en una casa en Accra (Ghana). La habitación tenía paredes de madera y tejado de metal, y no tenía aire acondicionado. La temperatura alcanzó los 38 °C. Aunque era más baja que en Melbourne, el calor sofocaba por la escasa ventilación y el aire húmedo.
La temperatura exterior más alta que se ha medido en el Reino Unido fue de 38,7 °C el 25 de julio de 2019, en el Jardín Botánico de la Universidad de Cambridge. Según los análisis de la Oficina Meteorológica del Reino Unido, es posible que se alcancen temperaturas globales de 4 °C por encima de los niveles preindustriales apenas en la década de 2060. Las proyecciones climáticas a pequeña escala sugieren que 4 °C de calentamiento global podrían traducirse en temperaturas de 43 °C en Cambridge, donde en cuarenta años podría hacer el calor que recuerdo en Australia.
Sin embargo, esta proyección del día de verano más caluroso para Cambridge en la década de 2060 implicó ajustar modelos climáticos con temperaturas promediadas de estaciones meteorológicas. Estas suelen estar alejadas de las fuentes de calor artificiales y, a menudo, en zonas con hierba y vegetación. Las superficies de asfalto y los centros urbanos de alta densidad suelen estar varios grados por encima y se comportan de forma muy diferente a las estaciones meteorológicas rurales.
Incluso cuando los modelos climáticos simulan las temperaturas de las zonas urbanas, las proyecciones pueden simplificarse de otras maneras. Para producir promedios mensuales de temperatura, los modelos pueden suavizar los picos y las caídas de cada día. El suelo urbano puede fijarse en su extensión actual y no se tienen en cuenta las posibles medidas que podrían adoptar las ciudades para adaptarse al aumento de las temperaturas, como más espacios verdes o tejados reflectantes. Tampoco se resuelven las complejas variaciones de temperatura entre calles. Esto significa que incluso los modelos más avanzados probablemente subestiman la verdadera gravedad del futuro calentamiento en las zonas urbanas.
<h3>Llevar la climatología al interior</h3>
Pasamos gran parte de nuestras vidas en lugares interiores. Si queremos traducir el cambio climático a experiencias humanas, debemos simular las condiciones dentro de los hogares y lugares de trabajo. Para captar esta temperatura "sentida", el calor que experimentamos, también hay que tener en cuenta factores como la humedad, la ventilación y el calor que irradian las superficies calientes, además de la tasa metabólica de los ocupantes y su ropa. Una temperatura del aire de 38 °C es peligrosa con una humedad relativa del 30%, pero puede ser letal si es del 80%. Esto se debe a que la alta humedad reduce la eficacia de la sudoración, nuestro mecanismo natural para mantenernos frescos.
¿Cómo se sentiría esa habitación en Accra con 4 °C de calentamiento global? Las condiciones interiores seguirán las temperaturas exteriores porque la habitación no tiene aire acondicionado. En todo el mundo, más de mil millones de personas viven en condiciones similares. Sin ninguna adaptación, las altas temperaturas interiores con alta humedad podrían ser insoportables —incluso mortales— para millones de personas.
Nuestra investigación demostró que un techo aislado bajo un tejado de metal podría mantener las temperaturas máximas en el interior en sus niveles actuales, incluso si en el exterior hay 4 °C más de calor. Por desgracia, esta modificación elevaría las temperaturas nocturnas, ya que el calor que se acumula en el interior durante el día tiene menos posibilidades de escapar por la noche. En la actualidad, las temperaturas interiores no pueden bajar de 30 °C durante algunas noches en Accra. Hay que elegir entre temperaturas interiores más bajas de día o de noche, por lo que hay que saber ajustar adaptaciones asequibles para cada hogar.
Si no se toman medidas, los hogares que sufrirán un calor insoportable van a ser muchos más. En 2050, el 68% de la humanidad podría vivir en zonas urbanas y las poblaciones de los trópicos serán las más expuestas al calor húmedo extremo. Sorprende, pero sabemos poco de estos frentes del cambio climático, sobre todo en las calles y los hogares de las comunidades de bajos ingresos.
No olvidaré aquella casa en Accra, en especial durante las negociaciones sobre el clima en Glasgow.

¿Cómo se sentirían 4 °C de calentamiento global?

El año pasado fue el más cálido que se haya registrado. Si el planeta sigue calentándose, afectará distinto según el lugar y la situación económica

Ostatni rok był najcieplejszym rokiem, jaki kiedykolwiek odnotowano. Jeśli jednak nasza planeta nadal będzie się ogrzewać, będzie to miało różny wpływ na poszczególne kontynenty.

Kolejny rok, kolejny pobity rekord klimatyczny. W skali globalnej rok 2020 zremisował z rokiem 2016 jako najcieplejszy w historii. Było to tym bardziej godne uwagi, że w drugiej połowie roku zaczęły pojawiać się chłodne warunki na Pacyfiku, tzw. La Niña. Średnia temperatura powierzchni Ziemi w 2020 roku była o 1,25°C wyższa od globalnej średniej w latach 1850-1900 - być może to tylko porównanie, ale pokazuje nieubłagany trend wzrostowy, który w dużej mierze napędzany jest przez gazy cieplarniane będące efektem działalności człowieka.
Ograniczenie wzrostu średniej temperatury na świecie do 1,5°C mogłoby pomóc uniknąć niektórych z najbardziej szkodliwych skutków zmian klimatycznych. Cel ten będzie głównym tematem rozmów podczas United Nations Climate Change Conference, która odbędzie się w Glasgow w listopadzie 2021 r. Jednak bez względu na to, czy świat ociepli się o 1,5°C czy 4°C, nie dla wszystkich będzie to oznaczać takie samo ocieplenie. Wcześniejsze badania z wykorzystaniem modeli klimatycznych wykazały, że Arktyka, środkowa Brazylia, basen Morza Śródziemnego i kontynentalne Stany Zjednoczone mogą ocieplić się o wiele bardziej, niż wynosi średnia globalna.
Co w nadchodzących latach i dekadach może to oznaczać dla Ciebie? Statystyki dotyczące "średniej temperatury globalnej" i "regionalnych punktów zapalnych" są abstrakcyjnymi pojęciami - pomocnymi dla decydentów, ale trudno jest sobie wyobrazić, co tak naprawdę oznaczają. Co więcej, prognozy temperatury z globalnych modeli klimatycznych dotyczą zazwyczaj obszarów dzikich lub rolniczych, są uśrednionione dla dziesiątek do setek kilometrów kwadratowych.
Prognozy te są bardzo odległe od warunków, z jakimi będziemy mieli do czynienia na ulicach miast, w miejscach pracy, przestrzeniach publicznych i naszych domach. Ale to właśnie w tych miejscach, podczas bardziej intensywnych fal upałów, które przyniosą zmiany klimatu, ważyć będzie się los naszego zdrowia, komfortu i wydajności pracy.
<h3>Odczuwanie ciepła</h3>
Jednym ze sposobów na wypełnienie luki między modelami klimatycznymi a rzeczywistością jest sięgnięcie do osobistych wspomnień z minionych ekstremalnych upałów. Zastanów się nad najwyższą temperaturą, jakiej kiedykolwiek doświadczyłeś na zewnątrz, w cieniu. Dla mnie była to temperatura 43°C na przedmieściach Melbourne w Australii. Było mi gorąco, ale było to znacznie mniej niż 54,4°C w Parku Narodowym Doliny Śmierci w Kalifornii, 16 sierpnia 2020 roku, stanowiące najwyższą temperaturę dotychczas w wiarygodny sposób zarejestrowaną nad ziemią.
A co z najgorętszą temperaturą, jaką kiedykolwiek odczuwałeś w pomieszczeniach zamkniętych? Jeśli zignorować sauny, w moim przypadku był to dom w Akrze w Ghanie. Pokój miał drewniane ściany, metalowy dach i nie miał klimatyzacji. Tutaj temperatura osiągnęła 38°C. Mimo że była niższa niż w Melbourne, przy słabej wentylacji i wilgotnym powietrzu, upał był duszący.
Najwyższa temperatura zewnętrzna, jaką kiedykolwiek zarejestrowano w Wielkiej Brytanii, wyniosła 38,7°C 25 lipca 2019 roku w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Cambridge. Według analiz UK Met Office globalne temperatury, wyższe o 4°C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej, mogą zostać osiągnięte już w latach 2060. Prognozy klimatyczne na poziomie konkretnych adresów sugerują, że 4°C globalnego ocieplenia może podnieść temperatury w Cambridge &nbsp;do 43°C. Mogę sobie teraz przypomnieć, jak wyglądało to przedmieście w Australii, i zrozumieć, że tak może wyglądać Cambridge za 40 lat.
Jednak ta prognoza najgorętszego letniego dnia w Cambridge w latach 2060-tych wymagała dostrojenia modeli klimatycznych z temperaturami uśrednionymi ze stacji meteorologicznych. Stacje te są zwykle zlokalizowane z dala od sztucznych źródeł ciepła i często na obszarach porośniętych trawą i roślinnością. Powierzchnie asfaltowe i centra miast o dużej gęstości zaludnienia są zazwyczaj o kilka stopni cieplejsze i zachowują się zupełnie inaczej niż wiejskie stacje meteorologiczne.
Nawet jeśli modele klimatyczne symulują temperatury dla obszarów miejskich, prognozy mogą być uproszczone na inne sposoby. Aby uzyskać średnie miesięczne temperatury, modele mogą wygładzać maksymalne i minimalne temperatury poszczególnych dni. Tereny miejskie mogą mieć podobny kształt do dzisiejszego, a możliwe działania, które miasta mogą podjąć w celu dostosowania się do rosnących temperatur - takie jak więcej terenów zielonych lub dachy odbijające światło - są ignorowane. Wciąż nie rozwiązano również kwestii złożonych zmian temperatury pomiędzy poszczególnymi ulicami. Oznacza to, że nawet najnowocześniejsze modele prawdopodobnie nie doceniają prawdziwej dotkliwości przyszłego ocieplenia na obszarach miejskich.
<h3>Nauka o klimacie w domu</h3>
Większość naszego życia spędzamy w pomieszczeniach, więc jeśli naprawdę chcemy przełożyć zmiany klimatu na ludzkie doświadczenia, musimy symulować warunki panujące w domach i miejscach pracy. Aby uchwycić "odczuwalną" temperaturę, ciepło, którego doświadczamy, należy wziąć pod uwagę inne czynniki, takie jak wilgotność, wentylację i ciepło promieniujące z gorących powierzchni, a także tempo przemiany materii osób przebywających w pomieszczeniach i ich odzieży. Temperatura powietrza 38°C jest niebezpieczna przy wilgotności względnej 30%, ale może być śmiertelna przy 80 proc. Dzieje się tak dlatego, że wysoka wilgotność zmniejsza skuteczność pocenia się - naszego naturalnego mechanizmu utrzymywania chłodu.
Jak może wyglądać wspomniany pokój w Akrze przy 4°C globalnego ocieplenia? Warunki w pomieszczeniach będą podążać za temperaturami zewnętrznymi, ponieważ pokój nie ma klimatyzacji. Na całym świecie ponad miliard ludzi żyje w podobnych warunkach. Bez żadnych przystosowań, wysokie temperatury w pomieszczeniach z wysoką wilgotnością mogą stać się nie do zniesienia - a nawet śmiertelne - dla milionów ludzi.
Nasze badania wykazały, że izolowany sufit pod metalowym dachem może utrzymać szczytowe temperatury wewnątrz pomieszczeń na obecnym poziomie, nawet jeśli na zewnątrz będzie o 4°C cieplej. Niestety, taka modyfikacja spowoduje wzrost temperatury w nocy, ponieważ ciepło, które gromadzi się wewnątrz w ciągu dnia, ma mniejszą możliwość ucieczki w nocy. Już teraz w niektóre noce w Akrze temperatury wewnątrz budynków mogą nie spadać poniżej 30°C. Istnieje kompromis pomiędzy niższą temperaturą wewnątrz pomieszczeń w dzień i w nocy, dlatego przystępne cenowo adaptacje muszą być starannie dopasowane do każdego domu.
Jeśli nie podejmiemy żadnych działań, liczba nieznośnie gorących domów będzie rosła. Do 2050 r. 68 proc. ludzkości może mieszkać na obszarach miejskich, a ludność zamieszkująca obszary tropikalne będzie najbardziej narażona na ekstremalne wilgotne upały. Nasza wiedza o tych zmianach klimatycznych, zwłaszcza na ulicach i w domach społeczności o niskich dochodach, jest zaskakująco nikła.
Będę pamiętać o tamtym pokoju w Akrze, zwłaszcza podczas negocjacji klimatycznych w Glasgow.

Jak będziemy się czuć, gdy klimat ociepli się o 4°C?

Ostatni rok był najcieplejszym rokiem, jaki kiedykolwiek odnotowano. Wzrost temperatury o 4°C nie dla wszystkich będzie oznaczał to samo.

Das letzte Jahr war das wärmste, das je aufgezeichnet wurde. Wenn sich unser Planet weiter erhitzt, wird dies die Kontinente jedoch unterschiedlich betreffen. Ein Szenario.

Ein weiteres Jahr, ein weiterer Klimarekord gebrochen. Global gesehen war 2020 (zusammen mit 2016) das wärmste jemals aufgezeichnete Jahr. Ein umso bemerkenswerterer Fakt, als sich in der zweiten Jahreshälfte ein kühles Wetterphänomen im Pazifischen Ozean – bekannt als La Niña – abzuzeichnen begann. Die mittlere Oberflächentemperatur der Erde lag 2020 um 1,25 °C über dem globalen Durchschnitt der Jahre zwischen 1850 und 1900 – nur ein Wert von vielen vielleicht, aber Teil eines unablässigen Aufwärtstrends, der größtenteils von Treibhausgasen angetrieben wird, die durch menschliches Verhalten entstehen.
Die Begrenzung des durchschnittlichen globalen Temperaturanstiegs auf 1,5 °C könnte helfen, einige der schädlichsten Auswirkungen des Klimawandels zu vermeiden. Dieses Ziel wird bei den COP26-Diskussionen, die im November 2021 in Glasgow stattfinden, im Vordergrund stehen. Aber egal, ob sich die Welt um 1,5°C oder 4°C erwärmt, es wird nicht für alle Menschen gleich viel Erwärmung bedeuten. Frühere Untersuchungen mit Klimamodellen haben gezeigt, dass sich die Arktis, Zentralbrasilien, der Mittelmeerraum und das US-amerikanische Festland viel stärker erwärmen könnten, als der globale Durchschnitt.
Was würde das also für Sie in den kommenden Jahren und Jahrzehnten bedeuten? Statistiken für "globale Mitteltemperaturen" und "regionale Hotspots" sind abstrakte Konzepte – hilfreich für politische Entscheidungsträger, ja. Aber nichts, was man tatsächlich spüren kann. Hinzu kommt, dass Temperaturprognosen aus globalen Klimamodellen typischerweise für unerschlossene oder landwirtschaftliche Landschaften gelten, gemittelt über Dutzende bis Hunderte von Quadratkilometern.
Diese Prognosen sind weit entfernt von den Bedingungen, die auf den Straßen der Städte, an Arbeitsplätzen, in öffentlichen Räumen und in unseren Häusern herrschen werden. Das sind jedoch die Orte, an denen sich Gesundheit, Wohlbefinden und Produktivität während der intensiveren Hitzewellen, die der Klimawandel mit sich bringen wird, entscheiden werden.
<h3>Die Hitze spüren</h3>
Eine Möglichkeit, die Kluft zwischen Klimamodellen und der realen Welt zu überbrücken, besteht darin, auf persönliche Erinnerungen an vergangene extreme Hitze zurückzugreifen. Denken Sie an die höchsten Temperaturen, die Sie jemals im Freien im Schatten erlebt haben. Für mich waren es 43°C in einem Vorort von Melbourne, Australien. Das fühlte sich heiß an, war aber viel weniger als die höchste jemals zuverlässig aufgezeichnete Temperatur an der Erdoberfläche: Am 16. August 2020 wurden im Death Valley National Park, Kalifornien, 54,4°C gemessen.
Und was war die höchste Temperatur, die Sie je in einem Innenraum erlebt haben? Saunen außen vor gelassen, war das für mich in einem Haus in Accra, Ghana. Der Raum hatte Holzwände, ein Metalldach und keine Klimaanlage. Hier erreichte die Temperatur 38°C. Obwohl es weniger heiß war als in Melbourne, fühlte sich die Hitze durch die schlechte Belüftung und die feuchte Luft erdrückend an.
Die höchste jemals in Großbritannien gemessene Außentemperatur wurde am 25. Juli 2019 im Botanischen Garten der Universität Cambridge gemessen: 38,7°C. Laut Analysen des "UK Met Office" könnten globale Temperaturen von 4°C über dem vorindustriellen Niveau bereits 2060 erreicht werden. Klimaprognosen nach Postleitzahlgebieten deuten darauf hin, dass 4°C globale Erwärmung für Cambridge Temperaturen von 43°C bedeuten könnten. Ich weiß noch, wie sich das im Vorort in Australien angefühlt hat – und kann mir vorstellen, wie sich das in Cambridge in 40 Jahren anfühlen könnte.
Aber diese Prognosen für den heißesten Sommertag für das Cambridge der 2060er-Jahre basieren auf Klimamodellen und Temperaturen, die aus den Daten von Wetterstationen gemittelt wurden. Und die befinden sich in der Regel weit weg von künstlichen Wärmequellen, und liegen oft in Gebieten mit Grasbewuchs und Vegetation. Asphaltierte Flächen und hochverdichtete Stadtzentren sind typischerweise einige Grad wärmer und verhalten sich ganz anders, als die ländlichen Gegenden der Wetterstationen.
Aber selbst wenn man anhand von Klimamodellen die Temperaturen für städtische Gebiete simuliert, können die Prognosen Vereinfachungen anderer Art enthalten. Um monatliche Temperatur-Durchschnittswerte zu erhalten, glätten die Modelle möglicherweise die Spitzen und Tiefpunkte einzelner Tage. Städtische Flächen werden möglicherweise auf ihre derzeitige Ausdehnung festgelegt und mögliche Maßnahmen, die Städte zur Anpassung an steigende Temperaturen ergreifen könnten – wie mehr Grünflächen oder reflektierende Dächer – werden ignoriert. Auch die komplexen Temperaturschwankungen zwischen den einzelnen Straßenzügen sind noch nicht gelöst. Das bedeutet, dass selbst modernste Modelle wahrscheinlich das wahre Ausmaß der zukünftigen Erwärmung in städtischen Gebieten unterschätzen.
<h3>Holt die Klimawissenschaft ins Haus</h3>
Außerdem verbringen wir einen Großteil unseres Lebens in Innenräumen. Wenn wir also den Klimawandel wirklich in menschliche Erfahrungen umsetzen wollen, müssen wir die Bedingungen in Wohnungen und an Arbeitsplätzen simulieren. Um diese "gefühlte" Temperatur, die von uns empfundene Wärme, zu erfassen, müssen andere Faktoren berücksichtigt werden, wie beispielsweise Luftfeuchtigkeit, Belüftung und Wärmestrahlung von heißen Oberflächen, sowie die Stoffwechselrate der Bewohner und wie sie gekleidet sind. Eine Lufttemperatur von 38°C ist bei 30 Prozent relativer Luftfeuchtigkeit gefährlich, und kann bei 80 Prozent sogar tödlich sein. Das liegt daran, dass eine hohe Luftfeuchtigkeit die Effektivität des Schwitzens reduziert – unser natürlicher Mechanismus, um den Körper zu kühlen.
Wie könnte sich das Zimmer in Accra bei einer Erderwärmung von 4°C also anfühlen? Die Innenraumbedingungen werden den Außentemperaturen folgen, da der Raum nicht klimatisiert ist. Weltweit leben mehr als eine Milliarde Menschen unter ähnlichen Bedingungen. Ohne Anpassungen könnten hohe Innentemperaturen mit hoher Luftfeuchtigkeit für Millionen Menschen unerträglich – sogar tödlich – werden.
Unsere Forschung hat gezeigt, dass eine Isolierschicht unter einem Metalldach die Spitzenwerte der Innentemperaturen auf dem aktuellen Niveau halten könnte – selbst wenn es draußen 4 °C wärmer ist. Leider würde das aber auch die Nachttemperaturen erhöhen, da die Wärme, die sich tagsüber im Inneren staut, nachts weniger gut entweichen könnte. Schon jetzt kann es vorkommen, dass die Innentemperaturen in Accra in manchen Nächten nicht unter 30 °C fallen. Es gibt einen Ausgleichskonflikt zwischen niedrigeren Innentemperaturen am Tag oder in der Nacht, sodass mögliche Anpassungen sorgfältig auf jedes Haus zugeschnitten werden müssen.
Ohne Maßnahmen wird die Zahl der unerträglich heißen Wohnungen zunehmen. Bis 2050 könnten 68 Prozent der Menschheit in städtischen Gebieten leben, und die Bevölkerung in den Tropen wird der extremen feuchten Hitze am stärksten ausgesetzt sein. Wir wissen erstaunlich wenig über diese Frontlinien des Klimawandels, insbesondere in den Straßen und Häusern einkommensschwacher Gegenden.
Ich werde die Hitze in dem Zimmer in Accra nicht vergessen. Besonders nicht, während wir in Glasgow über das Klima verhandeln.

Klimawandel: Wie würden sich 4°C Erderwärmung anfühlen?

2020 war das bisher wärmste Jahr. Wenn sich unser Planet weiter erhitzt, wird dies die Kontinente jedoch unterschiedlich betreffen. Ein Szenario.

Robert Wilby

So, What Would 4°C of Global Warming Feel Like?