Die Pandemie hat die Kohlewirtschaft stark geschwächt. Noch kann sie sich halten. Doch die Wegweiser zeigen alle Richtung Gas.

In einer Zeit, in der gute Nachrichten rar sind, verbreitete sich eine positive Meldung in diesem Monat schnell: Es gibt weniger Kohlewirtschaft durch die Pandemie. Nicht nur der niedrigere Stromverbrauch während der Lockdowns in den einzelnen Ländern trug dazu bei, dass Kohlekraftwerke 2020 zeitweise stillgelegt wurden; auch zog beispielsweise Portugal aufgrund der zu hohen Kosten sein Enddatum für Kohleenergie um einige Jahre nach vorne. Die Pandemie stärkte die Gewissheit, dass die schmutzigste Form der Energieversorgung endgültig zu Ende geht. Dieser Trend ist so nachhaltig, dass daran auch die künstliche Verlängerung der Kraftwerks-Laufzeiten mithilfe von Steuergeldern in Teilen Osteuropas nichts ändern wird. Verstärkt wird er zusätzlich durch die neuen EU-Klimaziele, die zur Einhaltung der 1,5 Grad-Grenze zwar nicht ausreichen, zu deren Einhaltung der größte Emittent Europas, Deutschland, seinen Kohleausstieg dennoch um acht Jahre auf 2030 vorziehen muss.
Inzwischen wird deshalb immer deutlicher, wohin sich der Blick nicht nur für die deutsche Regierung, sondern auch für große Teile der Industrie richtet: Gas. Schon heute ist unser Land der größte Importeur von Gas in Europa. Ob der nachhaltige Umbau des Energiesystems gelingt, wird insbesondere durch die energiewirtschaftlichen Gesetze und Investitionen der kommenden Jahre entschieden, schließlich hat kein nationaler Plan für den Ausstieg aus fossilen Energien so große Auswirkungen auf die gesamteuropäischen Emissionen.
Wie weit die Große Koalition geht, um heutige Investitionen in den Ausbau von Gasinfrastruktur nicht zu gefährden, zeigt ein Brief des deutschen Finanzministers Olaf Scholz an den ehemaligen US-Finanzminister im Trump-Kabinett, Steven Mnuchin. Darin bietet der sozialdemokratische Minister und Kanzlerkandidat der US-Regierung eine Milliarde Euro Steuergelder als Unterstützung für den Bau von LNG-Terminals an, um Flüssiggas aus Fracking der Vereinigten Staaten zu importieren. Im Gegenzug sollte Washington die Sanktionen gegen Firmen aufheben, die an der Gaspipeline Nordstream 2 beteiligt sind. Steuergeld für US-amerikanisches Fracking-Gas, um eine russische Gaspipeline zu vollenden? Gelebte Energiewende also.
Die wissenschaftliche Faktenlage zeigt: Um die Energieversorgung zu gewährleisten, brauchen Deutschland und Europa überhaupt keine neue Gasinfrastruktur – egal wie schnell wir aus der Kohle aussteigen. Europaweit sind die heutigen Gas-Kapazitäten nur zur Hälfte ausgelastet; deutsche Flüssiggas-Terminals gar nur zu einem Viertel. Dass Berlin gerade dennoch an einem signifikanten Ausbau der Kapazitäten für russisches Pipeline-Gas und US-amerikanisches Fracking-Gas arbeitet, liegt – wie soll es anders sein – am guten Lobbying der Industrie. Sie hat es geschafft, dass die europäischen Regierungen die Prognosen &nbsp;der Gaskonzerne über den zukünftigen Verbrauch als Grundlage für politische Entscheidungen zugrunde legt. Und zu unserer aller Überraschung rechnet die Gaslobby damit, dass in Zukunft mehr Gas benötigt wird.
Um die Pariser Klimaziele einzuhalten, müssen wir den Verbrauch von Gas jedoch sofort senken und bis weit vor der Mitte des Jahrhunderts auf Null bringen. Neueste Erkenntnisse zur Klimawirkung von Methan, dem Hauptbestandteil von Gas, bestärken das. Seit Jahren wird die Schädlichkeit von Gasprojekten künstlich heruntergespielt, indem Emissionen, die durch Leaks und das bewusste Ablassen oder Abfackeln von Gas entstehen, nicht in die Bilanzen eingerechnet werden. Während uns Energiekonzerne und Regierungen also unnachgiebig erzählen, dass der fossile Energieträger beim Umstieg auf erneuerbare Energien helfen wird, ist Gas unter bestimmten Bedingungen ähnlich klimaschädlich wie Kohle.
Die Entscheidung ist daher simpel: Will Europa seinen internationalen Beitrag zur Einhaltung der 1,5-Grad-Grenze leisten, dürfen keine neuen fossilen Projekte begonnen und darüber hinaus müssen bestehende Planungen gestoppt werden. Wenn sich Länder wie Deutschland für weitere Jahrzehnte an solche Vorhaben binden, blockieren sie damit den klimagerechten Umbau der EU. In der ganzen EU ist gerade das letzte Aufbäumen eines fossilen Systems zu beobachten, das dem Ende nahe ist. Wichtiger denn je, dass sich die Regierungen Europas jetzt kein Beispiel an der deutschen Energiepolitik nehmen.

Das letzte Aufbäumen

After the end of coal, investments are bound to be transferred into new gas infrastructure. To limit global heating to 1.5°C, we must end fossil fuels altogether.

At a time when good news is scarce, one positive announcement spread quickly this month: there is less coal economy due to the pandemic. Not only did lower electricity consumption during the lockdowns in individual countries contribute to the temporary closure of coal-fired power plants in 2020; Portugal, for example, also moved up its end date for coal-fired energy by a few years because the costs were too high. The pandemic reinforced the certainty that the dirtiest form of energy supply is finally meeting its end. This trend is so sustainable that even the artificial extension of power plant lifetimes with the help of taxpayers' money in parts of Eastern Europe will not change it. It is further reinforced by the EU's new climate targets, which are not sufficient to meet the 1.5 degree limit, but in line with which Europe's largest emitter, Germany, must nevertheless bring forward its coal phase-out by eight years to 2030.
In the meantime, it is becoming increasingly clear where the focus is – not only for the German government but also for large parts of the industry: gas. Today, Germany is already the largest importer of gas in Europe. The success of the sustainable transformation of the energy system will be largely decided by the energy industry laws and investments of the coming years. After all, no national plan for phasing out fossil fuels has had such a major impact on pan-European emissions.
Just how far the Große Koalition (the grand coalition between SPD and CDU) will go to avoid jeopardising today's investments in the expansion of gas infrastructure is shown by a letter from German Finance Minister Olaf Scholz to the former US Treasury Secretary in the Trump cabinet, Steven Mnuchin. In it, the Social Democratic minister and candidate for chancellor offers the U.S. government one billion euros in taxpayer money to help build LNG terminals to import liquefied natural gas from the US. In return, Washington should lift sanctions on companies involved in the Nordstream 2 gas pipeline. Taxpayer money for US fracked gas to complete a Russian gas pipeline? Energy transition in action, one could say.
The scientific facts show that Germany and Europe do not need any new gas infrastructure at all to guarantee their energy supply – no matter how quickly we phase out of the coal industry. Across Europe, current gas capacities are only half utilised; German liquefied natural gas terminals are only utilised to a quarter of their capacity. The fact that Berlin is nevertheless working on a significant expansion of capacities for Russian pipeline gas and US fracked gas is due – how could it be otherwise – to good lobbying by the industry. It has managed to get European governments to use gas companies' forecasts of future consumption as the basis for policy decisions. And to everyone's surprise, the gas lobby reckons that more gas will be needed in the future.
But to meet the Paris climate targets, we need to reduce gas consumption immediately and bring it to zero well before the middle of the century. Recent findings on the climate impact of methane (the main component of gas) reinforce this. For years, the harmfulness of gas projects has been artificially downplayed by not including emissions caused by leaks and the deliberate venting or flaring of gas in the balance sheets. So while energy companies and governments relentlessly tell us that fossil fuel will help the transition to renewables, gas is similarly harmful to the climate as coal is under certain conditions.
The decision, therefore, is simple: if Europe wants to make its international contribution to complying with the 1.5 degree limit, no new fossil fuel projects must be started and, moreover, existing plans must be halted. If countries like Germany commit themselves to such projects for decades to come, they will block the climate-friendly transformation of the EU. Across the EU, we are witnessing the last breaths of a fossil fuel system that is nearing its end. It is more important than ever that Europe's governments do not follow the example of Germany's energy policy.

Let’s Not Follow Germany Into The Energy Trap

After the end of coal, investments are bound to be transferred into new gas infrastructure. To limit global heating to 1.5°C, we must end fossil fuels

Μετά το τέλος του άνθρακα, οι επενδύσεις θα γίνουν σε νέες υποδομές φυσικού αερίου. Για να περιορίσουμε την παγκόσμια θέρμανση στους 1,5 ° C, πρέπει να απαλλαγούμε από τα ορυκτά καύσιμα συνολικά.

Σε μια περίοδο που οι καλές ειδήσεις είναι σπάνιες, μια θετική ανακοίνωση διαδόθηκε ταχύτητα αυτό το μήνα: η οικονομία που βασίζεται στον άνθρακα περιορίστηκε λόγω της πανδημίας. Δεν είναι ότι η χαμηλότερη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια του lockdown σε μεμονωμένες χώρες συνέβαλε στο προσωρινό κλείσιμο των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με άνθρακα το 2020· επί παραδείγματι η Πορτογαλία παρέτεινε επιπλέον την ημερομηνία κατάργησης της χρήσης ενέργειας από καύση άνθρακα κατά μερικά χρόνια, επειδή το κόστος ήταν πολύ υψηλό. Η πανδημία ενίσχυσε τη βεβαιότητα ότι η πιο βρώμικη μορφή τροφοδοσίας ενέργειας πλησιάζει τελικά το τέλος της. Αυτή η τάση είναι τόσο βιώσιμη που ακόμη και η τεχνητή επέκταση της διάρκειας ζωής των σταθμών παραγωγής ενέργειας με τη βοήθεια των χρημάτων των φορολογουμένων σε μέρη της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να την αλλάξει. Ενισχύεται περαιτέρω από τους νέους στόχους της ΕΕ για το κλίμα, που μπορεί να μην επαρκούν για την επίτευξη του ορίου 1,5 βαθμών Κελσίου, αλλά σύμφωνα με αυτούς ο μεγαλύτερος ρυπαντής της Ευρώπης, η Γερμανία, θα πρέπει να φέρει εις πέρας τη σταδιακή κατάργηση του άνθρακα μέσα σε οκτώ χρόνια έως το 2030.
Εν τω μεταξύ, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πού επικεντρώνεται το ενδιαφέρον - όχι μόνο για τη γερμανική κυβέρνηση αλλά και για μεγάλα τμήματα της βιομηχανίας: στο φυσικό αέριο. Σήμερα, η Γερμανία είναι ήδη ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Η επιτυχία του βιώσιμου μετασχηματισμού του ενεργειακού συστήματος θα αποφασιστεί σε μεγάλο βαθμό από τους νόμους και τις επενδύσεις της ενεργειακής βιομηχανίας τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου, κανένα εθνικό σχέδιο για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων δεν είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στις πανευρωπαϊκές εκπομπές.
Το πόσο μακριά προτίθεται να φτάσει ο Μεγάλος Συνασπισμός (ο συνασπισμός μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και της Ένωσης (CDU)) για να αποφευχθεί να μπουν σε κίνδυνο οι σημερινές επενδύσεις στην επέκταση της υποδομής φυσικού αερίου, φαίνεται από μια επιστολή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Όλαφ Σολτς στον πρώην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ στο υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ, Στίβεν Μνούτσιν. Σε αυτήν, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός και υποψήφιος καγκελάριος προσφέρει στην αμερικανική κυβέρνηση ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων για να βοηθήσει στην κατασκευή τερματικών υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) για την εισαγωγή LNG από τις ΗΠΑ. Σε αντάλλαγμα, η Ουάσιγκτον πρέπει να άρει τις κυρώσεις σε εταιρείες που εμπλέκονται στον αγωγό φυσικού αερίου Nordstream 2. Χρήματα φορολογουμένων για Αμερικάνικο σχιστολιθικό φυσικό αέριο ούτως ώστε να ολοκληρωθεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου; Η ενεργειακή μετάβαση στην πράξη, θα μπορούσε κανείς να πει.
Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι η Γερμανία και η Ευρώπη δε χρειάζονται καθόλου νέες υποδομές για φυσικό αέριο για να εγγυηθούν τον ενεργειακό εφοδιασμό τους - ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα θα σβήσει η βιομηχανία άνθρακα. Σε όλη την Ευρώπη, η τρέχουσα χωρητικότητα φυσικού αερίου χρησιμοποιείται μόνο κατά το ήμισυ. Οι γερμανικοί τερματικοί σταθμοί υγροποιημένου φυσικού αερίου χρησιμοποιούνται μόνο στο ένα τέταρτο της χωρητικότητας τους. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Βερολίνο εργάζεται για μια σημαντική επέκταση της χωρητικότητας σε ρωσικό αέριο μέσω αγωγών και σε σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ οφείλεται - πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά - στην επιτυχημένη άσκηση πίεσης από τη βιομηχανία. Αυτή η πίεση κατάφερε να κάνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τις προβλέψεις των εταιρειών φυσικού αερίου περί μελλοντικής κατανάλωσης ως βάση για πολιτικές αποφάσεις. Και προς έκπληξη όλων, το λόμπι του φυσικού αερίου εκτιμά ότι θα χρειάζεται περισσότερο αέριο στο μέλλον.
Αλλά για να επιτύχουμε τους κλιματικούς στόχους του Παρισιού, πρέπει να μειώσουμε αμέσως την κατανάλωση φυσικού αερίου και να την εκμηδενίσουμε πολύ πριν από τα μέσα του αιώνα. Πρόσφατα ευρήματα σχετικά με τις κλιματικές επιπτώσεις του μεθανίου (το κύριο συστατικό του αερίου) ενισχύουν αυτό το συμπέρασμα. Εδώ και χρόνια, η βλαπτικότητα των έργων φυσικού αερίου υποβαθμίζεται τεχνητά από τη μη συμπερίληψη εκπομπών που προκαλούνται από διαρροές και μέσω του σκόπιμου... εξαερισμού ή της εκτόνωσης του αερίου στους ισολογισμούς. Έτσι, ενώ οι εταιρείες ενέργειας και οι κυβερνήσεις μας λένε ασταμάτητα ότι τα ορυκτά καύσιμα θα βοηθήσουν τη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το αέριο υπό ορισμένες συνθήκες είναι εξίσου επιβλαβές για το κλίμα με τον άνθρακα.
Η απόφαση, επομένως, είναι απλή: εάν η Ευρώπη θέλει να συμβάλει διεθνώς στη συμμόρφωση με το όριο των 1,5 βαθμών Κελσίου, δεν πρέπει να ξεκινήσουν νέα έργα ορυκτών καυσίμων και, επιπλέον, τα υπάρχοντα σχέδια πρέπει να σταματήσουν. Εάν χώρες όπως η Γερμανία δεσμεύονται σε τέτοια έργα για τις επόμενες δεκαετίες, εμποδίζουν τον φιλικό προς το κλίμα μετασχηματισμό της ΕΕ. Σε ολόκληρη την ΕΕ, παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο του συστήματος ορυκτών καυσίμων το οποίο πλησιάζει στο τέλος του. Είναι πιο σημαντικό από ποτέ ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα της ενεργειακής πολιτικής της Γερμανίας.

Να μην ακολουθήσουμε τη Γερμανία στην ενεργειακή παγίδα

Για να περιορίσουμε την παγκόσμια θέρμανση στους 1,5 ° C, πρέπει να απαλλαγούμε συνολικά από τα ορυκτά καύσιμα.

La fin du charbon signe le début des investissements dans les infrastructures gazières. Mais pour limiter le réchauffement climatique à 1,5 °C, il faut en finir avec toutes les énergies fossiles.

À un moment où les bonnes nouvelles sont rares, une annonce positive s'est faite entendre ce mois-ci : l'économie du charbon diminue en raison de la pandémie. Non seulement la baisse de la consommation d'électricité pendant les périodes de confinement dans les différents pays a contribué à la fermeture temporaire des centrales électriques au charbon en 2020, mais le Portugal, par exemple, a aussi avancé de quelques années la date de fin de sa production d'énergie à partir du charbon parce que les coûts étaient trop élevés. La pandémie a renforcé la certitude que la forme la plus polluante d'approvisionnement en énergie touchait enfin à sa fin. Cette tendance est si durable que même la prolongation artificielle de la durée de vie des centrales électriques avec l'aide de l'argent des contribuables dans certaines régions d'Europe de l'Est n'y changera rien. Elle est encore renforcée par les nouveaux objectifs climatiques de l'UE, qui ne sont pas suffisants pour respecter la limite de 1,5 degré, mais en vertu desquels le plus grand émetteur européen, l'Allemagne, doit avancer de huit ans son retrait progressif du charbon, à savoir jusqu'en 2030.
En attendant, il devient de plus en plus clair que le gaz est dans tous les esprits - non seulement pour le gouvernement allemand, mais aussi pour une grande partie de l'industrie. Aujourd'hui, l'Allemagne est déjà le plus grand importateur de gaz en Europe. Le succès de la transformation durable du système énergétique sera largement décidé par les lois et les investissements de l'industrie énergétique des prochaines années. Après tout, aucun plan national d'élimination progressive des combustibles fossiles n'a eu un impact aussi important sur les émissions paneuropéennes.
Une lettre du ministre allemand des Finances, Olaf Scholz, à l'ancien secrétaire au Trésor américain de Donald Trump, Steven Mnuchin, montre jusqu'où la Große Koalition (la grande coalition entre le SPD et la CDU) ira pour éviter de mettre en péril les investissements actuels dans l'expansion des infrastructures gazières. Dans cette lettre, le ministre social-démocrate et candidat à la chancellerie offre au gouvernement américain un milliard d'euros de l'argent des contribuables pour aider à construire des terminaux de gaz naturel liquéfié (GNL) afin d'importer du GNL des États-Unis. En échange, Washington devrait lever les sanctions contre les entreprises impliquées dans le gazoduc Nordstream 2. L'argent du contribuable pour du gaz fracturé américain afin de terminer un gazoduc russe ? Voilà la transition énergétique en action !
Les faits scientifiques montrent que l'Allemagne et l'Europe n'ont pas du tout besoin de nouvelles infrastructures gazières pour garantir leur approvisionnement énergétique - quelle que soit la rapidité avec laquelle nous nous retirons de l'industrie du charbon. Dans toute l'Europe, les capacités gazières actuelles ne sont utilisées qu'à moitié. Les terminaux allemands de GNL ne sont utilisés qu'à un quart de leur capacité. Le fait que Berlin travaille néanmoins à une expansion significative des capacités des gazoducs russes et du gaz fracturé américain est dû - comment pourrait-il en être autrement - à un important lobbying de l'industrie. Elle a réussi à obtenir des gouvernements européens qu'ils utilisent les prévisions de consommation future des compagnies gazières comme base de leurs décisions politiques. Et à la surprise générale, le lobby du gaz estime que davantage de gaz sera nécessaire à l'avenir.
Mais pour atteindre les objectifs climatiques de Paris, nous devons réduire immédiatement la consommation de gaz et la ramener à zéro bien avant le milieu du siècle. Les récentes découvertes sur l'impact climatique du méthane (le principal composant du gaz) renforcent cette idée. Pendant des années, la nocivité des projets gaziers a été artificiellement minimisée en n'incluant pas dans les bilans les émissions causées par les fuites et l'évacuation ou le torchage délibérés du gaz. Ainsi, alors que les entreprises énergétiques et les gouvernements nous disent sans cesse que les combustibles fossiles faciliteront la transition vers les énergies renouvelables, le gaz est tout aussi nocif pour le climat que le charbon sous certaines conditions.
La décision est donc simple : si l'Europe veut apporter sa contribution internationale au respect de la limite de 1,5 degré, aucun nouveau projet de combustible fossile ne doit être lancé et, en outre, les plans existants doivent être arrêtés. Si des pays comme l'Allemagne s'engagent dans de tels projets pour les décennies à venir, ils bloqueront la transformation de l'UE en faveur du climat. Partout dans l'UE, nous assistons aux derniers souffles d'un système de combustibles fossiles qui touche à sa fin. Il est plus important que jamais que les gouvernements européens ne suivent pas l'exemple de la politique énergétique allemande.

Ne suivons pas l'Allemagne dans ses choix énergétiques

La fin du charbon signe le début des investissements dans les infrastructures gazières. Or il faut en finir avec toutes les énergies fossiles.

Cuando se acabe el carbón, las inversiones se trasladarán a nuevas infraestructuras de gas. Si queremos limitar el calentamiento global y que la temperatura no suba hasta el límite de 1,5 °C, debemos acabar con los combustibles fósiles

En una época en la que escasean las buenas noticias, un anuncio positivo se divulgó rápidamente este mes: hay menos economía del carbón debido a la pandemia. Los confinamientos no solo contribuyeron a un menor consumo de electricidad en los distintos países, sino que Portugal, por ejemplo, adelantó unos años el fin de la utilización de la energía de carbón porque los costes eran demasiado elevados. La pandemia ha reforzado la certeza de que la forma más sucia de abastecimiento energético está llegando a su fin. Esta tendencia es tan sostenible que ni siquiera la prolongación artificial de la vida útil de las centrales eléctricas con la ayuda del dinero de los contribuyentes en algunas partes de Europa del Este la cambiará. Además, se ve reforzada por los nuevos objetivos climáticos de la Unión Europea. Aunque son insuficientes para alcanzar el límite de 1,5 grados, &nbsp;Alemania, que es el mayor emisor de Europa, tendrá que descarbonizarse de aquí a 2030.
Mientras tanto, cada vez está más claro dónde está el foco de atención, no solo para el Gobierno alemán, sino también para gran parte de la industria: el gas. Actualmente, Alemania es ya el mayor importador de gas de Europa. El éxito de la transformación sostenible del sistema energético se decidirá en gran medida por las leyes e inversiones de la industria energética de los próximos años. Al fin y al cabo, ningún plan nacional de abandono de los combustibles fósiles ha tenido un impacto tan importante en las emisiones paneuropeas.
La carta del ministro de Finanzas alemán, Olaf Scholz, al exsecretario del Tesoro de Estados Unidos en el gabinete de Trump, Steven Mnuchin, muestra hasta dónde llegará la Große Koalition (la gran coalición entre el SPD y la CDU) para no poner en peligro las inversiones actuales en la ampliación de las infraestructuras de gas. En su misiva, el ministro socialdemócrata y candidato a canciller ofrece al Gobierno estadounidense 1.000 millones de euros de dinero de los contribuyentes para ayudar a construir terminales de GNL para importar gas natural licuado de EEUU. A cambio, Washington debería levantar las sanciones a las empresas implicadas en el gasoducto Nordstream 2. ¿Dinero de los contribuyentes para que el gas fraccionado estadounidense complete un gasoducto ruso? Podríamos decir que esto es pura transición energética en acción.
Los hechos científicos demuestran que Alemania y Europa no necesitan en absoluto nuevas infraestructuras de gas para garantizar su abastecimiento energético, por muy rápido que sea el abandono de la industria del carbón. En toda Europa, las capacidades actuales de gas solo se utilizan a medias; las terminales alemanas de gas natural licuado solo se utilizan a una cuarta parte de su alcance. No obstante, el hecho de que Berlín esté trabajando en una importante ampliación de las capacidades para el gasoducto ruso y el fracking estadounidense se debe, como no podía ser de otra manera, a una buena labor de presión de la industria. Ha conseguido que los gobiernos europeos utilicen las previsiones de consumo futuro de las compañías de gas como base para las decisiones políticas. Y para sorpresa de nadie, el lobby del gas considera que se necesitará más gas en el futuro.
Pero para cumplir los objetivos climáticos de París, tenemos que reducir el consumo de gas inmediatamente y llevarlo a cero mucho antes de mediados de siglo. Los recientes descubrimientos sobre el impacto climático del metano (el principal componente del gas) refuerzan esta idea. Durante años, se ha minimizado artificialmente la peligrosidad de los proyectos de gas al no incluir en los balances las emisiones causadas por los escapes y el vaciado deliberado o la quema de gas. Así, mientras las empresas energéticas y los gobiernos nos dicen sin cesar que los combustibles fósiles ayudarán a la transición a las energías renovables, el gas es tan perjudicial para el clima como el carbón en determinadas condiciones.&nbsp;
La decisión, por tanto, es sencilla. Si Europa quiere hacer su contribución internacional al cumplimiento del límite de 1,5 grados, no deben iniciarse nuevos proyectos de combustibles fósiles y, además, deben detenerse los planes existentes. Si países como Alemania se comprometen con esos proyectos durante décadas, bloquearán la transformación de los Veintisiete en un grupo de países respetuosos con el clima. En toda la Unión estamos asistiendo a los últimos coletazos de un sistema de combustibles fósiles que se acerca a su fin. Es más importante que nunca que los gobiernos europeos no sigan el ejemplo de la política energética alemana.

No caigamos en la trampa de la energía con Alemania

Con el fin del carbón, las inversiones se orientarán hacia el gas. Debemos acabar con los combustibles fósiles para frenar el calentamiento global

Po odejściu od węgla inwestycje zostaną przeniesione na nową infrastrukturę gazową. Jednak aby osiągnąć cel 1,5°C, musimy całkowicie skończyć z paliwami kopalnymi.

W czasach, gdy dobre wiadomości należą do rzadkości, jedna pozytywna informacja rozeszła się w tym miesiącu bardzo szybko: z powodu pandemii zmniejszyła się gospodarka węglowa. Do czasowego zamknięcia elektrowni węglowych w 2020 r. przyczyniło się nie tylko niższe zużycie energii elektrycznej podczas lockdownów w poszczególnych państwach: na przykład Portugalia przyśpieszyła o kilka lat datę zakończenia korzystania z energii węglowej, ponieważ koszty były zbyt wysokie. Pandemia wzmocniła przekonanie, że nadszedł czas skończyć z najbardziej zanieczyszczającą formą produkcji energii. Trend ten jest tak trwały, że nie zmieni go nawet sztuczne przedłużanie okresu eksploatacji elektrowni za pomocą pieniędzy podatników w niektórych częściach Europy Wschodniej. Jest on dodatkowo wzmocniony przez nowe cele klimatyczne UE, które nie są wystarczające do osiągnięcia granicy 1,5 stopnia, ale zgodnie z którymi Niemcy - państwo odpowiedzialne za największą objętość emisji w Europie - muszą przyspieszyć wycofanie się z węgla o osiem lat, do 2030 roku.
Jednocześnie coraz bardziej jasne staje się, że uwaga - nie tylko niemieckiego rządu, ale także dużej części przemysłu - skupiona jest na gazie. Już dziś Niemcy są największym importerem gazu w Europie. O sukcesie zrównoważonej transformacji systemu energetycznego zadecydują w dużej mierze ustawy i inwestycje w przemyśle energetycznym w najbliższych latach. W końcu żaden narodowy plan wycofywania paliw kopalnych nie miał tak dużego wpływu na ogólnoeuropejskie emisje.
Jak daleko posunie się Große Koalition (wielka koalicja SPD i CDU), aby nie narazić na szwank dzisiejszych inwestycji w rozbudowę infrastruktury gazowej, pokazuje list niemieckiego ministra finansów Olafa Scholza do byłego sekretarza skarbu USA w gabinecie Trumpa, Stevena Mnuchina. Socjaldemokratyczny minister i kandydat na kanclerza oferuje w nim amerykańskiemu rządowi miliard euro z pieniędzy podatników na pomoc w budowie terminali LNG do importu skroplonego gazu ziemnego z USA. W zamian Waszyngton powinien znieść sankcje wobec firm zaangażowanych w budowę gazociągu Nordstream 2. Pieniądze podatników na amerykański gaz łupkowy w celu dokończenia rosyjskiego gazociągu? Można by powiedzieć: transformacja energetyczna w praktyce.
Naukowcy wskazują, że Niemcy i Europa nie potrzebują żadnej nowej infrastruktury gazowej, aby zagwarantować sobie dostawy energii - niezależnie od tego, jak szybko wycofamy się z przemysłu węglowego. W całej Europie obecne moce produkcyjne gazu są wykorzystywane jedynie w połowie; niemieckie terminale skroplonego gazu ziemnego są wykorzystywane jedynie w jednej czwartej swoich możliwości. Fakt, że Berlin mimo to pracuje nad znacznym zwiększeniem zdolności przesyłowych rosyjskich gazociągów i amerykańskiego gazu ze szczelinowania wynika - jakże mogłoby być inaczej - z dobrego lobbingu ze strony branży. Udało jej się skłonić rządy europejskie do wykorzystania prognoz firm gazowych dotyczących przyszłego zużycia jako podstawy do podejmowania decyzji politycznych. I ku zaskoczeniu wszystkich, lobby gazowe uważa, że w przyszłości będzie potrzebne więcej gazu.
Aby jednak osiągnąć cele klimatyczne wyznaczone w Paryżu, musimy natychmiast ograniczyć zużycie gazu i sprowadzić je do zera jeszcze przed połową stulecia. Potwierdzają to ostatnie odkrycia dotyczące wpływu metanu (głównego składnika gazu) na klimat. Przez lata szkodliwość projektów gazowych była sztucznie bagatelizowana poprzez nieuwzględnianie w bilansach emisji spowodowanych wyciekami i celowym upuszczaniem lub spalaniem gazu. Tak więc, podczas gdy firmy energetyczne i rządy niestrudzenie wmawiają nam, że paliwa kopalne pomogą w przejściu na odnawialne źródła energii, gaz jest równie szkodliwy dla klimatu, jak w określonych warunkach węgiel.
Decyzja jest zatem prosta: jeśli Europa chce wnieść swój międzynarodowy wkład w przestrzeganie limitu 1,5 stopnia, nie wolno rozpoczynać żadnych nowych projektów związanych z paliwami kopalnymi, a co więcej, należy wstrzymać realizację istniejących planów. Jeśli kraje takie jak Niemcy zobowiążą się do realizacji takich projektów przez najbliższe dziesięciolecia, zablokują przyjazną dla klimatu transformację UE. W całej UE jesteśmy świadkami ostatnich tchnień systemu paliw kopalnych, który zbliża się do końca. Bardziej niż kiedykolwiek ważne jest, aby rządy państw europejskich nie poszły za przykładem niemieckiej polityki energetycznej.

Niemcy wpadają w gazową pułapkę. Nie podążajmy ich śladem

Po odejściu od węgla inwestycje zostaną przeniesione na nową infrastrukturę gazową. Musimy jednak całkowicie skończyć z paliwami kopalnymi.

Nick Heubeck

Let’s Not Follow Germany into the Energy Trap