For two years now, Vanessa Nakate und Luisa Neubauer have been striking for the climate as part of the Fridays For Future movement. Here is why - and what they fight for

It was a chilly Friday morning, the two of us were standing in the freezing cold under the clear blue sky, the sun in our faces. The streets of the Swiss village Davos were busy, where the World Economic Forum was being held. Right in front of us, dozens of cameras were clicking. We were waiting for the photo session to end, standing side by side. But not for long. As later on, Vanessa was cropped out of a photo of us by the Associated Press, with no mention in their article about her presence at our preceding press conference. Her story, her voice, her face, her suffering and fight weren’t welcome, not even accepted.
Looking at that moment, it is easy to understand the magnitude of structural racism and its connection to the climate crisis. Who is seen, and who isn't, who is heard, who is affected, who is taken into account when it comes to solving the crisis. The picture cropping summed up our experience there all week. Vanessa went to the World Economic Forum to make her case to the world’s elite that people in Africa are suffering the worst consequences of climate chaos – that we need them to act urgently. Her message, being too uncomfortable, was ignored.
This year, we didn’t travel to the Davos Forum, due to the pandemic hitting. Yet one could almost assume governments had understood our message anyway: during the last year, as industries shut down and global emissions dropped, governments everywhere <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">declared</a> that this should be the turning point, that they were willing to create a “green” and “just” recovery from the Covid-19 pandemic.
Latest numbers confirm what many have been fearing: today, global emission levels are already <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">surpassing</a> pre-Covid levels. To ease the economic impact of the Covid-19 restrictions, billions of US dollars have been invested into fossil fuel infrastructure, short-sightedly pushed over to dirty industries while logging and ecological destruction activities continue. The ecological breakdown is not stopping, the climate crisis keeps being fuelled, lives are being risked like there's no tomorrow. In light of the unprecedented political action that has come out of the Covid-19 pandemic, we now understand better than ever: the climate crisis has never been treated like a crisis.
We have also learnt that the pandemic doesn't affect us equally: a year of <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">flooding and locust outbreaks</a> has devastated communities also suffering from the impacts of Covid-19 in Uganda. In parts of the world, where activists face security threats, the pandemic was misused as an excuse to escalate oppression. Young people across the globe struggled with trying to organise their education during lockdowns - the crisis took from them what should be equipping them for future crises. Activists from the most affected areas may not be able to travel to the COP26 to put a spotlight on this devastation, because these countries will have to wait months or years to vaccinate their populations. The past year taught us again how all of these crises are connected, and the inequalities continue to be reinforced.
The pandemic itself is a symptom of our blind destruction of nature that is putting our survival at risk. The Congo rainforest, the Amazon, and countless other ecosystems are being torn down for profit. This destruction brings us in closer contact with zoonotic diseases, thus increasing the risk of pandemics, which the WHO has been warning about for decades. Meanwhile, all these actions are destroying precious carbon sinks, and often the land is cleared for high-emitting industries like animal agriculture.
The fight for climate justice and a conversation about the natural world is not just important for the environment. Stopping the ecological breakdown and ending the war on nature is what is needed for our human population's very survival. Our war on nature makes people sick. And given the ongoing ecological destruction, it would be foolish to assume that this is the only pandemic humanity will experience this century.
In Germany - one of the top 10 emitters worldwide - the government often tells activists like Luisa to be patient. Change is slow, they say, and we shouldn't ask for “too much” from the people. Admittedly they have a point: this framing makes perfect sense - as long as you ignore people like Vanessa. Patience doesn't work when your house is on fire. For millions of people, the 1.2 degree increase of the earth's temperature is already “too much”. Climate justice isn’t voluntary. Only when we listen to voices from the most affected areas will we truly understand what we are facing. Only if we stop the activities that exacerbate all of the crises today do we have a chance of a liveable future.
During this pandemic, the climate movement across the world is working together, more than ever, to give a platform to these voices, in order to make people pay attention. Despite the burden, despite the incredible struggles people face in the most affected areas, we keep up our fight. We don't fight because the world is in a state of disaster. We fight because we know that it doesn't have to be this way forever. We fight because change is coming. We fight because another world is possible. It is possible to bring the world back to a point where we can look ourselves in the eyes again - because we know we stood up for each other just in time, no matter where we lived. It is possible to turn fear into fury, and fury into the fight for a fair future for all. We fight because we know that real climate justice isn’t a myth. We fight because we are not accepting empty promises. We fight. And we won’t give in. And we need you to join.

"Why We Fight"

For two years now, Vanessa Nakate und Luisa Neubauer have been striking for the climate as part of the Fridays For Future movement

Depuis deux ans, Vanessa Nakate et Luisa Neubauer sont en grève pour le climat au sein du mouvement Fridays for Future (« les vendredis pour le futur »). Elles nous expliquent les raisons de leur combat.

C'était un vendredi matin glacial. Nous étions toutes les deux debout, le froid était vif, le ciel bleu clair et le soleil projetait ses rayons sur nos visages. Les rues du village suisse de Davos étaient animées par le Forum économique mondial qui s'y tenait. Juste devant nous, les flashes de dizaines d'appareils photo crépitaient. Nous attendions la fin de la séance photo, debout côte à côte. Plus tard, Vanessa serait coupée d'une photo par l'Associated Press, sans que l'article ne mentionne sa présence à la conférence de presse qui avait précédée. Son histoire, sa voix, son visage, sa souffrance et son combat n'étaient pas les bienvenus, ni même tolérés.
En s'arrêtant sur ce moment, on comprend l'ampleur du racisme structurel et son lien avec la crise climatique. Qui est vu, et qui ne l'est pas, qui est entendu, qui est affecté, qui est pris en compte lorsqu'il s'agit de résoudre la crise. Le recadrage de la photo résumait notre expérience de la semaine. Vanessa était venue au Forum économique mondial pour faire valoir auprès de l'élite mondiale que les populations africaines subissent les pires conséquences de la crise climatique et qu'elles doivent agir de toute urgence. Son message, trop inconfortable, a été ignoré.
Cette année, nous n'avons pas pu aller au Forum de Davos en raison de la pandémie. Mais on pouvait presque supposer que les gouvernements avaient compris notre message. L'an dernier, tandis que les industries s'arrêtaient et que les émissions mondiales chutaient, ils avaient tous <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">déclaré</a> que cela devait être un tournant et qu'ils étaient prêts à favoriser une reprise « verte » et « juste » après la pandémie de Covid-19.
Mais les derniers chiffres viennent confirmer ce que beaucoup craignaient : aujourd'hui, les niveaux d'émissions mondiales d<a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">épasse</a>nt déjà les niveaux d'avant Covid. Pour atténuer l'impact économique des restrictions liées à la Covid-19, des milliards de dollars américains ont été investis dans les infrastructures de combustibles fossiles, tandis que les activités d'exploitation forestière et de destruction écologique se poursuivent. L'effondrement écologique ne s'arrête pas, la crise climatique continue d'être alimentée, des vies sont mises en péril comme s'il n'y avait pas de lendemain. Et à la lumière de l'action politique sans précédent qui a découlé de la pandémie de Covid-19, nous comprenons désormais mieux que jamais que la crise climatique n'a jamais été traitée comme une crise.
Nous avons également appris que la pandémie ne nous touche pas de la même manière. En Ouganda, une année d'<a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">inondations et d'invasions de criquets</a> a dévasté des communautés souffrant aussi de l'impact de la Covid-19. Dans certaines parties du monde, où des militants voient leur sécurité menacée, la pandémie a été utilisée comme une excuse pour intensifier l'oppression. Les jeunes du monde entier ont eu du mal à organiser leur scolarité pendant les confinements - la crise les a privés de ce qui devait leur permettre d'affronter les crises futures. Les militants des régions les plus touchées ne pourront peut-être pas se rendre à la COP26 pour alerter de cette dévastation, car leurs pays devront attendre des mois ou des années pour vacciner leur population. Ainsi, l'année écoulée nous a appris une fois de plus à quel point toutes ces crises sont liées et que les inégalités continuent de se renforcer.
La pandémie elle-même est un symptôme de notre destruction aveugle de la nature qui met notre survie en danger. La forêt tropicale du Congo, l'Amazonie et d'innombrables autres écosystèmes sont détruits pour le profit. Cette destruction favorise les maladies zoonotiques (maladies humaines transmises par les animaux, ndlr) et augmente le risque de pandémies, contre lesquelles l'Organisation Mondiale de la Santé (OMS) met en garde depuis des décennies. Toutes ces actions détruisent de précieux puits de carbone et, souvent, les terres sont défrichées pour des industries à fortes émissions, comme l'agriculture animale.
La lutte pour la justice climatique et le débat sur le monde naturel ne sont pas seulement importants pour l'environnement. Arrêter la dégradation écologique et mettre fin à la guerre contre la nature est nécessaire à la survie même de l'humanité. Cette guerre contre la nature rend les gens malades. Et compte tenu de la destruction écologique en cours, il serait insensé de penser que c'est la seule pandémie que l'humanité connaîtra au cours de ce siècle.
En Allemagne - l'un des dix principaux émetteurs du monde- le gouvernement dit souvent aux militants comme Luisa de se montrer patients. Le changement est lent, disent-ils, et nous ne devons pas en demander « trop » à la population. Il est vrai qu'ils n'ont pas tort : ce cadre est parfaitement logique - tant que vous ignorez les gens comme Vanessa. Or quand la maison brûle, la patience n'est pas une option. Pour des millions de personnes, l'augmentation de 1,2 degré de la température de la Terre est déjà « trop ». Ce n'est que lorsque nous écouterons les voix des régions les plus touchées que nous comprendrons vraiment ce à quoi nous sommes confrontés. Et ce n'est qu'en mettant fin aux activités qui exacerbent toutes ces crises aujourd'hui que nous aurons une chance d'avoir un avenir vivable.
Pendant cette pandémie, le mouvement pour le climat oeuvre plus que jamais pour offrir un écho à ces voix et attirer l'attention. Malgré le fardeau, malgré les luttes incroyables auxquelles les gens sont confrontés dans les zones les plus touchées, nous continuons à nous battre. Nous ne nous battons pas parce que le monde se délite. Nous nous battons parce que nous savons qu'il ne doit pas en être ainsi pour toujours. Nous nous battons parce que le changement arrive. Nous nous battons parce qu'un autre monde est possible. Il est possible de ramener le monde à un état où nous pourrons à nouveau nous regarder dans un miroir - parce que nous savons que nous nous sommes défendus les uns les autres à temps, où que nous vivions. Il est possible de transformer la peur en fureur, et la fureur en combat pour un avenir équitable pour tous. Nous nous battons parce que nous savons que la véritable justice climatique n'est pas un mythe. Nous nous battons parce que nous n'acceptons pas les promesses vides. Nous nous battons. Et nous ne céderons pas. Et nous avons besoin que vous nous rejoigniez.

Militantes pour le climat : « Pourquoi nous nous battons » 

Vanessa Nakate et Luisa Neubauer sont en grève pour le climat au sein du mouvement Fridays For Future. Elles nous livrent les raisons de leur combat.

Seit zwei Jahren kämpfen Vanessa Nakate und Luisa Neubauer mit Fridays For Future für das Klima. Hier erklären sie, warum sie nicht aufgeben – gerade angesichts der Pandemie.

Es war ein kühler Freitagmorgen, wir beide standen in der eisigen Kälte unter dem klaren blauen Himmel, die Sonne im Gesicht. Die Straßen des Schweizer Dorfes Davos waren belebt, wo das Weltwirtschaftsforum letztes Jahr stattfand. Direkt vor uns blitzten Dutzende von Kameras. Wir warteten auf das Ende der Fotosession, standen nebeneinander. Aber scheinbar nicht für die Kameras: Später wurde Vanessa von der Associated Press aus einem Foto von uns herausgeschnitten, ohne dass ihre Anwesenheit bei unserer vorangegangenen Pressekonferenz in ihrem Artikel erwähnt wurde. Ihre Geschichte, ihre Stimme, ihr Gesicht, ihr Leiden und ihr Kampf waren nicht willkommen, ja, nicht einmal abgebildet.
Wenn man sich diesen Moment ansieht, ist es einfach, das Ausmaß des strukturellen Rassismus und seine Verbindung zur Klimakrise zu verstehen. Wer gesehen wird, und wer nicht, wer gehört wird, wer betroffen ist, wer berücksichtigt wird, wenn es um die Lösung der Krise geht. Der Bildausschnitt fasst unsere Erfahrungen der ganzen Woche dort zusammen. Vanessa ging zum Weltwirtschaftsforum, um der Weltelite klarzumachen, dass die Menschen in Afrika unter den schlimmsten Folgen des Klimachaos leiden – dass sie dringend handeln müssen. Ihre Botschaft war wohl zu unbequem und wurde schlichtweg ignoriert.
Dieses Jahr sind wir wegen der Pandemie nicht zum Forum nach Davos gereist. Doch man könnte fast meinen, die Regierungen hätten unsere Botschaft trotzdem verstanden: Im letzten Jahr, als die Industrie stillstand und die globalen Emissionen sanken, erklärten Regierungen überall, dass dies der Wendepunkt sein sollte; die Wirtschaft solle sich auf eine "grüne", eine "gerechte" Weise von der Pandemie erholen.
Die neuesten Zahlen bestätigen, was viele schon befürchtet haben: Die globalen Emissionswerte übertreffen heute schon das Niveau vor Covid-19. Um die wirtschaftlichen Auswirkungen der Pandemie-Einschränkungen abzumildern, wurden Milliarden von US-Dollars in die Infrastruktur für fossile Brennstoffe investiert, die kurzsichtig in schmutzige Industrien verschoben wurden, während die Abholzung und die ökologische Zerstörung weitergehen. Der ökologische Zusammenbruch ist nicht aufzuhalten, die Klimakrise wird weiter angeheizt, Leben werden riskiert, als gäbe es kein Morgen. Angesichts der beispiellosen politischen Maßnahmen, die aus der Covid-19-Pandemie hervorgegangen sind, verstehen wir jetzt besser als je zuvor: Die Klimakrise wurde noch nie wie eine Krise behandelt.
Wir haben auch gelernt, dass die Pandemie uns nicht gleichmäßig trifft: Ein Jahr der <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">Überschwemmungen und Heuschreckenausbrüche</a> hat Gemeinden in Uganda verwüstet, die auch unter den Auswirkungen von Covid-19 leiden. In Teilen der Welt, wo Aktivisten mit Sicherheitsbedrohungen konfrontiert sind, wurde die Pandemie als Vorwand missbraucht, um die Unterdrückung zu verschärfen. Junge Menschen auf der ganzen Welt kämpften mit dem Versuch, ihre Bildung während der Lockdowns zu organisieren – die Krise nahm ihnen das, was sie für zukünftige Krisen rüsten sollte. Aktivisten aus den am stärksten betroffenen Gebieten können vielleicht nicht zur United Nations Climate Change Conference zu reisen, um auf diese Verwüstung aufmerksam zu machen – denn diese Länder werden Monate oder Jahre warten müssen, um ihre Bevölkerung zu impfen. Das vergangene Jahr hat uns erneut gelehrt, wie all diese Krisen miteinander verbunden sind und die Ungleichheiten weiter verstärkt werden.
Die Pandemie selbst ist ein Symptom für unsere blinde Zerstörung der Natur, die unser Überleben gefährdet. Der Regenwald in der Republik Kongo, der Amazonas und unzählige andere Ökosysteme werden aus Profitgründen abgeholzt. Diese Zerstörung bringt uns in engeren Kontakt mit zoonotischen Krankheiten, die sich von Tier auf Mensch übertragen, und erhöht damit das Risiko von Pandemien, vor denen die WHO seit Jahrzehnten warnt. Gleichzeitig werden durch all diese Maßnahmen wertvolle Kohlenstoffsenken zerstört, und oft wird das Land für emissionsintensive Industrien wie die Tierhaltung gerodet.
Der Kampf für Klimagerechtigkeit und ein Gespräch über die natürliche Welt ist nicht nur für die Umwelt wichtig. Wir müssen ökologischen Zusammenbruch stoppen und den Krieg gegen die Natur beenden, um das Überleben der Menschheit zu sichern. Unser Krieg gegen die Natur macht die Menschen krank. Und angesichts der fortschreitenden ökologischen Zerstörung wäre es töricht, anzunehmen, dass dies die einzige Pandemie ist, die die Menschheit in diesem Jahrhundert erleben wird.
In Deutschland – einem der Top-10-Emittenten weltweit – sagt die Regierung zu Aktivisten wie Luisa oft, dass sie geduldig sein sollen. Der Wandel sei langsam, sagen sie, und wir sollten nicht "zu viel" von den Menschen verlangen. Zugegeben, sie haben nicht ganz unrecht: Dieses Framing ergibt durchaus Sinn – solange man Menschen wie Vanessa ignoriert. Geduld funktioniert nicht, wenn das eigene Haus brennt. Für Millionen von Menschen ist der 1,2-Grad-Anstieg der Erdtemperatur bereits "zu viel". Klimagerechtigkeit ist nicht freiwillig. Nur wenn wir auf die Stimmen aus den am meisten betroffenen Gebieten hören, werden wir wirklich verstehen, womit wir es zu tun haben. Und nur wenn wir die Aktivitäten stoppen, die all diese Krisen heute verschärfen, haben wir eine Chance auf eine lebenswerte Zukunft.
Während dieser Pandemie arbeitet die Klimabewegung weltweit mehr denn je zusammen, um diesen Stimmen eine Plattform zu geben, damit die Menschen aufhorchen. Trotz der Belastung, trotz der unglaublichen Kämpfe, denen die Menschen in den am meisten betroffenen Gebieten ausgesetzt sind, bleiben wir kämpferisch. Wir kämpfen nicht, weil sich die Welt in einer Katastrophe befindet. Wir kämpfen, weil wir wissen, dass es nicht für immer so sein muss. Wir kämpfen, weil der Wandel kommt. Wir kämpfen, weil eine andere Welt möglich ist. Es ist möglich, die Welt wieder an einen Punkt zu bringen, an dem wir uns selbst wieder in die Augen schauen können – weil wir wissen, dass wir gerade noch rechtzeitig füreinander eingestanden sind, egal wo wir leben. Es ist möglich, Angst in Wut zu verwandeln, und Wut in den Kampf für eine faire Zukunft für alle. Wir kämpfen, weil wir wissen, dass echte Klimagerechtigkeit kein Mythos ist. Wir kämpfen, weil wir keine leeren Versprechungen akzeptieren. Wir kämpfen und wir werden nicht aufgeben. Doch wir können dies nicht allein tun.

"Klimagerechtigkeit ist kein Mythos"

Seit zwei Jahren kämpfen Vanessa Nakate und Luisa Neubauer mit Fridays For Future für das Klima. Hier erklären sie, warum sie nicht aufgeben.

Η Βανέσα Νακάτε και η Λουίζα Νοϊμπάουερ διαδηλώνουν, εδώ και δύο χρόνια, για το κλίμα ως μέρος του κινήματος Παρασκευές για το Μέλλον. Αυτοί είναι λόγοι - και οι στόχοι - για τους οποίους αγωνίζονται

Ήταν το πρωί μιας ψυχρής Παρασκευής, οι δυο μας στεκόμασταν στην παγωνιά κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, με τον ήλιο στα πρόσωπά μας. Είχε κίνηση στους δρόμους του ελβετικού χωριού Νταβός, όπου πραγματοποιήθηκε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Ακριβώς μπροστά μας, δεκάδες κάμερες έκαναν κλικ. Στεκόμασταν δίπλα-δίπλα καθώς περιμέναμε να τελειώσει η φωτογράφιση. Όχι όμως για πολύ. Καθώς αργότερα, η Βανέσα αφαιρέθηκε από μια φωτογραφία μας στο Associated Press, χωρίς να αναφέρεται καν στο σχετκό άρθρο η παρουσία της στη συνέντευξη τύπου που είχε προηγηθεί. Η ιστορία της, η φωνή της, το πρόσωπό της, τα βάσανα και ο αγώνας της δεν ήταν ευπρόσδεκτα, ούτε καν αποδεκτά.
Εξετάζοντας εκείνη τη στιγμή, είναι εύκολο να κατανοήσουμε το μέγεθος του διαρθρωτικού ρατσισμού και τη σύνδεσή του με την κλιματική κρίση. Ποιος φαίνεται, και ποιος όχι, ποιος ακούγεται, ποιος επηρεάζεται, ποιος λαμβάνεται υπόψη στην επίλυση της κρίσης. Η αφαίρεσή της από την εικόνα συνοψίζει την εμπειρία μας εκεί όλη την εβδομάδα. Η Βανέσα πήγε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ για να επισημάνει στην παγκόσμια ελίτ ότι οι άνθρωποι στην Αφρική υφίστανται τις χειρότερες συνέπειες του κλιματικού χάους - ότι χρειαζόμαστε να δράσουν επειγόντως. Το μήνυμά της, που ήταν πολύ δυσάρεστο, αγνοήθηκε.
Φέτος, δεν ταξιδέψαμε στο Φόρουμ του Νταβός, λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι οι κυβερνήσεις είχαν ούτως ή άλλως καταλάβει το μήνυμα μας: κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, καθώς οι βιομηχανίες έκλεισαν και οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων ρύπων μειώθηκαν, οι κυβερνήσεις παντού <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">διακήρυξαν</a> ότι αυτό θα έπρεπε να είναι το σημείο καμπής, ότι ήταν πρόθυμες να δρομολογήσουν μια «πράσινη» και «δίκαιη» ανάκαμψη από την πανδημία του Covid-19.
Τα τελευταία στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτό που πολλοί φοβούνταν: σήμερα, τα παγκόσμια επίπεδα εκπομπών έχουν ήδη <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">ξεπερ</a>άσει τα επίπεδα πριν από τον Covid. Για να μετριαστεί ο οικονομικός αντίκτυπος των περιορισμών του Covid-19, δισεκατομμύρια δολάρια έχουν επενδυθεί σε υποδομές ορυκτών καυσίμων, προωθούμενα με κοντόφθαλμο τρόπο σε ρυπογόνες βιομηχανίες, ενώ συνεχίζονται οι δραστηριότητες υλοτομίας και οικολογικής καταστροφής. Η οικολογική καταστροφή δε σταματά, η κλιματική κρίση τροφοδοτείται συνεχώς, κινδυνεύουν ζωές σαν να μην υπάρχει αύριο. Λαμβάνοντας υπόψη την άνευ προηγουμένου πολιτική δράση όπως εκείνη προέκυψε μέσα από την πανδημία του Covid-19, τώρα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ: η κλιματική κρίση δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ σαν κρίση.
Έχουμε μάθει επίσης ότι η πανδημία δε μας επηρεάζει εξίσου: μια χρονιά <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">γεμάτη πλημμύρες και επιδημίες ακριδών</a> έχει καταστρέψει κοινότητες που επίσης υποφέρουν από τις επιπτώσεις του Covid-19 στην Ουγκάντα. Σε μέρη του κόσμου, όπου οι ακτιβιστές αντιμετωπίζουν απειλές για την ασφάλειά τους, η πανδημία χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία με στόχο την κλιμάκωση της καταπίεσης. Οι νέοι σε όλο τον κόσμο δυσκολεύτηκαν προσπαθώντας για να οργανώσουν την εκπαίδευσή τους κατά τη διάρκεια του lockdown - η κρίση τους στέρησε αυτό που θα έπρεπε να τους προετοιμάζει για τις μελλοντικές κρίσεις. Ακτιβιστές από τις περιοχές που πλήττονται περισσότερο ενδέχεται να μην μπορέσουν να ταξιδέψουν στο COP26 (σ.σ. στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα που είναι προγραμματισμένο να πραγματοποιηθεί στη Γλασκώβη το Νοέμβριο του 2021) για να αναδείξουν αυτήν την καταστροφή, επειδή αυτές οι χώρες θα πρέπει να περιμένουν μήνες ή χρόνια έως ότου εμβολιάσουν τους πληθυσμούς τους. Η προηγούμενη χρονιά μας δίδαξε εκ νέου πώς όλες αυτές οι κρίσεις στην πραγματικότητα συνδέονται και ότι οι ανισότητες συνεχίζουν να οξύνονται.
Η ίδια η πανδημία είναι ένα σύμπτωμα της τυφλής καταστροφής της φύσης που θέτει σε κίνδυνο την επιβίωσή μας. Το τροπικό δάσος του Κονγκό, ο Αμαζόνιος και αμέτρητα άλλα οικοσυστήματα καταστρέφονται με στόχο το οικονομικό κέδρος. Αυτή η καταστροφή μας φέρνει σε στενότερη επαφή με ζωονοσογόνες ασθένειες, αυξάνοντας έτσι και τον κίνδυνο πανδημιών, για τον οποίο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί εδώ και δεκαετίες. Εν τω μεταξύ, όλες αυτές οι ενέργειες καταστρέφουν πολύτιμες καταβόθρες άνθρακα και συχνά η γη αποψιλώνεται προς όφελος βιομηχανιών με υψηλές εκπομπές όπως η κτηνοτροφία.
Ο αγώνας για την κλιματική δικαιοσύνη και μια συζήτηση για τον φυσικό κόσμο δεν έχουν σημασία απλώς και μόνο για το περιβάλλον. Η διακοπή της οικολογικής κατάρρευσης και ο τερματισμός του πολέμου κατά της φύσης είναι αυτά που απαιτούνται για την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου πληθυσμού μας. Ο πόλεμος κατά της φύσης κάνει τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν. Δεδομένης μάλιστα της συνεχιζόμενης οικολογικής καταστροφής, θα ήταν ανόητο να υποθέσουμε ότι αυτή είναι η μοναδική πανδημία που η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα.
Στη Γερμανία - μια από τις 10 χώρες με τις υψηλότερες εκπομπές παγκοσμίως - η κυβέρνηση συχνά λέει σε ακτιβιστές όπως τη Λουίζα να κάνουν υπομονή. Η αλλαγή εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, λένε, και δεν πρέπει να ζητάμε «πάρα πολλά» από τον κόσμο. Βεβαίως, έχουν ένα δίκιο: αυτό το πλαίσιο είναι απόλυτα λογικό - αρκεί να αγνοήσετε ανθρώπους όπως τη Βανέσα. Η υπομονή δε βοηθά όταν το σπίτι σας καίγεται. Για εκατομμύρια ανθρώπους, η αύξηση κατά 1,2 βαθμούς της θερμοκρασίας της γης είναι ήδη «υπερβολική». Η κλιματική δικαιοσύνη δεν είναι εθελοντική. Μόνο όταν ακούσουμε τις φωνές που προέρχονται από τις περισσότερο πληγείσες περιοχές θα καταλάβουμε πραγματικά τι αντιμετωπίζουμε. Και μόνο εάν σταματήσουν οι δραστηριότητες που επιδεινώνουν όλες αυτές τις κρίσεις σήμερα, θα έχουμε μια ευκαιρία για ένα βιώσιμο μέλλον.
Κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, το κίνημα υπέρ του κλίματος σε όλο τον κόσμο συνεργάζεται, περισσότερο από ποτέ, για να δώσει μια πλατφόρμα σε αυτές τις φωνές, προκειμένου να κάνει τους ανθρώπους να δώσουν προσοχή. Παρά το βάρος, παρά τους απίστευτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στις περισσότερο πληγείσες περιοχές, συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Δεν αγωνιζόμαστε γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση καταστροφής. Αγωνιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε χρειάζεται να είναι έτσι για πάντα. Αγωνιζόμαστε γιατί έρχεται η αλλαγή. Αγωνιζόμαστε γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Μπορούμε να επαναφέρουμε τον κόσμο σε ένα σημείο όπου μπορούμε να κοιτάξουμε ξανά ο ένας τον άλλο στα μάτια - γιατί ξέρουμε ότι υποστηρίξαμε ο ένας τον άλλον την κατάλληλη στιγμή, ανεξάρτητα από το πού ζούσαμε. Μπορούμε να μετατρέψουμε τον φόβο σε οργή, και την οργή σε αγώνα για ένα δίκαιο μέλλον για όλους. Αγωνιζόμαστε επειδή γνωρίζουμε ότι η πραγματική κλιματική δικαιοσύνη δεν είναι μύθος. Αγωνιζόμαστε γιατί δεν αποδεχόμαστε κενές υποσχέσεις. Αγωνιζόμαστε. Και δε θα υποχωρήσουμε. Και σας χρειαζόμαστε να συμμετάσχετε.

Κλιματική δικαιοσύνη: «Για αυτό αγωνιζόμαστε»

Η Βανέσα Νακάτε και η Λουίζα Νοϊμπάουερ διαδηλώνουν για το κλίμα, εδώ και δύο χρόνια, ως μέρος του κινήματος Παρασκευές για το Μέλλον

– Nie walczymy dlatego, że świat jest w stanie katastrofy. Walczymy, ponieważ wiemy, że nie musi tak być zawsze – piszą Vanessa Nakate i Luisa Neubauer, które od dwóch lat walczą o klimat w ramach Młodzieżowego Strajku Klimatycznego.

Był chłodny piątkowy poranek, my dwie stałyśmy na mrozie pod czystym, błękitnym niebem, promienie słońca oświetlały nasze twarze. Na ulicach szwajcarskiego Davos, gdzie odbywało się Światowe Forum Ekonomiczne, panował spory ruch. Tuż przed nami błysk fleszy dziesiątek aparatów. Czekałyśmy na zakończenie sesji zdjęciowej, stojąc ramię w ramię. A przynajmniej tak by się mogło wydawać. Jak się później okazało, Vanessa została wykadrowana z naszego zdjęcia przez Associated Press, bez żadnej wzmianki w artykule o jej obecności na naszej konferencji prasowej poprzedzającej wydarzenie. Jej historia, jej głos, jej twarz, jej cierpienie i walka nie były mile widziane, nie były nawet akceptowane.
Patrząc na ten moment, łatwo jest zrozumieć rozmiar strukturalnego rasizmu i jego związek z kryzysem klimatycznym. Kto jest dostrzegany, a kto nie, kto jest słyszany, kto jest dotknięty, kto jest brany pod uwagę, gdy chodzi o rozwiązanie kryzysu. Zdjęcie to podsumowuje nasze doświadczenia z całego tygodnia. Vanessa udała się na Światowe Forum Ekonomiczne, aby uświadomić elitom świata, że ludzie w Afryce ponoszą najgorsze konsekwencje chaosu klimatycznego i potrzebna jest ich pilna reakcja. Jej przesłanie było zbyt niewygodne i zostało zignorowane.
W tym roku nie pojechałyśmy na Forum w Davos z powodu nadejścia pandemii. Możemy jednak być niemal pewni, że rządy i tak zrozumiały nasze przesłanie – w zeszłym roku, kiedy zamykano kolejne gałęzie przemysłu i spadała globalna emisja, rządy na całym świecie <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">oświadczył</a>y, że to powinien być punkt zwrotny, że są gotowe stworzyć "zielone" i "sprawiedliwe" wyjście z pandemii Covid-19.
Najnowsze liczby potwierdzają to, czego wielu się obawiało – globalne poziomy emisji <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">przekra</a>czają już te sprzed pandemii koronawirusa. Aby złagodzić ekonomiczne skutki restrykcji związanych z Covid-19, miliardy dolarów amerykańskich zainwestowano w infrastrukturę paliw kopalnych, krótkowzrocznie przesuniętych do brudnego przemysłu, podczas gdy wyrąb lasów i działania niszczące środowisko są kontynuowane. Ekologiczna katastrofa nie kończy się, kryzys klimatyczny jest wciąż podsycany, a życie ryzykuje się tak, jakby nie było jutra. W świetle bezprecedensowych działań politycznych, które pojawiły się w związku z pandemią Covid-19, rozumiemy teraz lepiej niż kiedykolwiek – kryzys klimatyczny nigdy nie był traktowany jak kryzys.
Nauczyliśmy się również, że pandemia nie dotyka nas w równym stopniu – rok <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">powodzi i epidemie szarańczy</a> zdewastowały społeczności w Ugandzie, które cierpią również z powodu koronawirusa. W tych częściach świata, gdzie bezpieczeństwo aktywistów jest zagrożone, nadużywa się pandemii jako pretekstu do eskalacji ucisku. Młodzi ludzie na całym świecie zmagali się z próbami zorganizowania swojej edukacji podczas lockdownów – kryzys odebrał im to, co powinno ich wyposażać na przyszłe kryzysy. Aktywiści z najbardziej dotkniętych obszarów mogą nie być w stanie udać się na COP26, aby zwrócić uwagę na to zniszczenie, ponieważ kraje te będą musiały czekać miesiące lub lata, aby zaszczepić swoich obywateli. Miniony rok ponownie pokazał nam, jak wszystkie te kryzysy są ze sobą powiązane, a nierówności wciąż się pogłębiają.
Sama pandemia jest symptomem ślepego niszczenia przyrody, które stanowi zagrożenie dla naszego przetrwania. Lasy deszczowe Kongo, Amazonii i niezliczone inne ekosystemy są niszczone dla zysku. Ta destrukcja naraża nas na choroby odzwierzęce, zwiększając tym samym ryzyko pandemii, przed którymi WHO ostrzega od dziesięcioleci. W międzyczasie wszystkie te działania niszczą cenne pochłaniacze dwutlenku węgla, a ziemia jest często karczowana pod wysokoemisyjne gałęzie przemysłu, takie jak hodowla zwierząt.
Walka o sprawiedliwość klimatyczną i rozmowa o świecie przyrody jest ważna nie tylko dla środowiska. Zatrzymanie ekologicznego rozkładu i zakończenie wojny z naturą jest tym, co jest potrzebne dla przetrwania naszej ludzkiej populacji. Wojna z naturą sprawia, że ludzie chorują. Biorąc pod uwagę trwającą destrukcję ekologiczną, głupotą byłoby zakładać, że jest to jedyna pandemia, której ludzkość doświadczy w tym stuleciu.
W Niemczech – jednym z 10 największych emitentów na świecie – rząd często mówi aktywistom takim jak Luisa, żeby byli cierpliwi. Mówią, że zmiany następują powoli i nie powinniśmy wymagać od ludzi "zbyt wiele". W zasadzie mają rację – takie myślenie ma sens, o ile zignorujesz ludzi takich jak Vanessa. Cierpliwość nie działa, kiedy twój dom płonie. Dla milionów ludzi wzrost temperatury na Ziemi o 1,2 stopnia to już "zbyt wiele". Sprawiedliwość klimatyczna nie jest czymś dobrowolnym. Zrozumiemy, z czym mamy do czynienia, dopiero wtedy, gdy wsłuchamy się w głosy z najbardziej dotkniętych obszarów. I tylko wtedy, gdy zaprzestaniemy działań zaostrzających wszystkie te kryzysy, mamy szansę na przyszłość nadającą się do życia.
W czasie tej pandemii ruch klimatyczny na całym świecie pracuje razem, bardziej niż kiedykolwiek, aby dać platformę dla tych głosów, aby ludzie zwrócili na nie uwagę. Pomimo obciążeń, pomimo niewiarygodnych zmagań ludzi w najbardziej dotkniętych obszarach, nie ustajemy w walce. Nie walczymy dlatego, że świat jest w stanie katastrofy. Walczymy, ponieważ wiemy, że nie musi tak być zawsze. Walczymy, ponieważ nadchodzą zmiany. Walczymy, bo inny świat jest możliwy. Możliwe jest przywrócenie świata do punktu, w którym będziemy mogli spojrzeć sobie w oczy, bo wiemy, że stanęliśmy w obronie siebie nawzajem w samą porę, bez względu na to, gdzie żyliśmy. Możliwe jest przekształcenie strachu we wściekłość, a wściekłości w walkę o sprawiedliwą przyszłość dla wszystkich. Walczymy, bo wiemy, że prawdziwa sprawiedliwość klimatyczna nie jest mitem. Walczymy, bo nie godzimy się na puste obietnice. Walczymy. I nie poddamy się. I potrzebujemy, żebyście się przyłączyli.

Młodzieżowy Strajk Klimatyczny: Dlaczego walczymy

– Możliwe jest przywrócenie świata do punktu, w którym będziemy mogli spojrzeć sobie w oczy – piszą Vanessa Nakate i Luisa Neubauer.

Desde hace dos años, las activistas Vanessa Nakate y Luisa Neubauer luchan por el clima como parte del movimiento Fridays For Future. Buscan soluciones transfronterizas para un problema global

Era una fría mañana de viernes y las dos estábamos de pie en medio del frío, bajo un cielo despejado y con el sol sobre nuestros rostros. Las calles de la localidad suiza de Davos, donde se celebraba el Foro Económico Mundial, estaban llenas de gente. Justo delante de nosotras, decenas de cámaras sacaban fotos. Esperábamos a que terminara la sesión, codo con codo. Pero, más tarde, Associated Press recortó a Vanessa de una foto nuestra y la omitió en su artículo sobre la rueda de prensa que habíamos dado. Su historia, su voz, su rostro, su sufrimiento y su lucha no fueron bienvenidos ni aceptados.
Frente a lo que ocurrió, es fácil comprender la magnitud del racismo estructural y su conexión con la crisis climática. A quién se ve y a quién no, a quién se escucha, a quién afecta y a quién se tiene en cuenta para resolverla. El recorte de la foto resumió nuestra experiencia allí toda la semana. Vanessa había acudido al Foro Económico Mundial para exponerle a la élite mundial que África sufría las peores consecuencias del caos medioambiental y que necesitábamos que actuaran con urgencia, pero ignoraron su mensaje al ser demasiado incómodo.
Este año no acudimos al Foro de Davos debido a la pandemia del covid-19. Sin embargo, casi se podría suponer que los Gobiernos habían entendido nuestro mensaje: mientras las industrias cerraban y las emisiones mundiales caían el año pasado, los líderes de todo el mundo <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">declaraban</a> que debía ser un punto de inflexión y que estaban dispuestos a crear una recuperación "verde" y "justa" a partir de la pandemia.
Pero las últimas cifras confirman lo que muchos temían: las emisiones mundiales actuales ya <a href="https://www.wri.org/blog/2020/09/coronavirus-green-economic-recovery">superan</a> los niveles previos al coronavirus. Para aliviar el impacto económico de las restricciones del covid-19, se han invertido miles de millones de dólares en infraestructuras de combustibles fósiles, que se han destinado con poca visión de futuro a industrias contaminantes, mientras continúan las actividades de tala y la destrucción ecológica. Este colapso ecológico no se detiene, la crisis climática se alimenta y se arriesgan vidas como si no hubiera un mañana. A la luz de la acción política sin precedentes que ha supuesto la pandemia, ahora lo entendemos mejor que nunca: la crisis climática nunca se ha tratado como una crisis.
También hemos aprendido que la pandemia no nos afecta por igual. En Uganda, por ejemplo, hay comunidades que sufren los impactos del covid-19 y que se han visto devastadas por un año de inundaciones y plagas de langosta. En algunas partes del mundo, donde los activistas se enfrentan a amenazas de seguridad, la pandemia se utilizó como excusa para aumentar la opresión. Los jóvenes de todo el mundo se han esforzado por organizar su educación durante los confinamientos, ya que la crisis les arrebató lo que debería equiparles para otras en el futuro. Es posible que los activistas de las zonas más afectadas no puedan viajar a la COP26 para poner de relieve esta devastación, porque estos países tendrán que esperar meses o años para vacunar a su población. El año pasado nos enseñó de nuevo cómo todas estas crisis están conectadas, y las desigualdades no hacen más que reforzarse.
La propia pandemia es un síntoma de nuestra ciega destrucción de la naturaleza, que pone en riesgo nuestra supervivencia. La selva del Congo, el Amazonas y otros innumerables ecosistemas se derriban para obtener beneficios. Esta destrucción nos pone en contacto más estrecho con las enfermedades zoonóticas —que pueden transmitirse entre animales y seres humanos—, lo que aumenta el riesgo de pandemias, sobre las que la OMS advierte desde hace décadas. Mientras tanto, todas estas acciones destruyen preciosos sumideros de carbono, y a menudo la tierra se despeja en favor de las industrias de alta emisión, como la ganadería.
La lucha por la justicia climática y el tener una conversación sobre el mundo natural no solo es importante para el medioambiente. Frenar el colapso ecológico y poner fin a la guerra contra la naturaleza es necesario para nuestra propia supervivencia como población humana. Nuestra batalla contra la naturaleza enferma a la gente y, dada la destrucción ecológica actual, sería una necedad suponer que esta es la única pandemia que la humanidad experimentará este siglo.
En Alemania, uno de los diez mayores emisores del mundo, el Gobierno suele pedirles a activistas como Luisa que tengan paciencia. El cambio es lento, dicen, y no debemos reclamar "demasiado" a la gente. Hay que reconocer que tienen razón: este planteamiento tiene mucho sentido, siempre que se ignore a personas como Vanessa. La paciencia no funciona cuando tu casa está en llamas. Para millones de personas, el aumento de 1,2 grados en la temperatura de la Tierra ya es "demasiado". La justicia climática no es voluntaria. Solo cuando escuchemos las voces de las zonas más afectadas entenderemos a qué nos enfrentamos. Y solo si ahora se detienen las actividades que agravan todas estas crisis podremos tener un futuro habitable.
Durante esta pandemia, el movimiento climático de todo el mundo ha trabajado en conjunto, más que nunca, para dar una plataforma a estas voces y que la gente les preste atención. A pesar de la carga, a pesar de las increíbles luchas a las que se enfrenta la gente en las zonas más afectadas, seguimos luchando. No luchamos porque el mundo esté en un estado desastroso. Luchamos porque sabemos que no tiene que ser así para siempre. Luchamos porque el cambio está llegando y porque otro mundo es posible. Es posible devolver al mundo a un punto en el que podamos volver a mirarnos a los ojos, porque sabemos que nos defendimos unos a otros justo a tiempo, sin importar dónde vivamos. Es posible convertir el miedo en furia, y la furia en la lucha por un futuro justo para todos. Luchamos porque sabemos que la verdadera justicia climática no es un mito. Luchamos porque no aceptamos promesas vacías. Luchamos y no nos rendiremos. Y necesitamos que te unas.

¿Por qué luchamos?

Las activistas por el clima Vanessa Nakate y Luisa Neubauer, de Fridays For Future, buscan soluciones transfronterizas para un problema global