Holendrzy dają przykład, uznając, że w Sinciangu dochodzi do ludobójstwa. Ale biznes pcha Brukselę w ramiona Pekinu.

Jest wersja oficjalna i jest ta prawdziwa. Obie stara się pokazać opublikowany minionej jesieni reportaż BBC. – Kocham Chińską Partię Komunistyczną – napisał w kajecie jeden z Ujgurów uczestniczących w „obozie szkoleniowym", który za przyzwoleniem władz odwiedziła ekipa dziennikarzy. Ale nie wszystko zdołano zataić. Jak choćby napis w toalecie, do której nieopatrznie pozwolono wejść Brytyjczykowi: „Moje serce jeszcze nie jest do końca złamane".
<h3>380 obozów</h3>
W czwartek holenderscy posłowie dali wiarę tej drugiej. W specjalnej rezolucji uznali, że los, jaki zgotowano 13-milionowej społeczności ujgurskiej, która ze względu na tureckie pochodzenie i islamską wiarę zachowuje odmienną tożsamość od chińskich Hanów, ma znamiona ludobójstwa.
– Od drugiej wojny światowej nie zbudowano tej skali obozów dla prześladowań na tle etnicznym – mówi inicjator rezolucji Sjoerd Sjoerdsma, poseł centrowej partii D-66.
Jego ugrupowanie należało do niedawno zerwanej koalicji rządowej, podobnie jak protestancka ChristenUnie, inna partia, która poparła uchwałę. Przed wyborami 17 marca na to nie zdecydował się jednak sam premier Mark Rutte i jego Partia Ludowa na rzecz Wolności i Demokracji (VVD) – choć przoduje w wytykaniu autorytarnych tendencji w Polsce i na Węgrzech.
– Żaden rząd nie może sam określić jako ludobójstwo postępowania innego kraju. To rola międzynarodowych trybunałów – tłumaczy szef MSZ Stef Blok.
Bo też stawka konfliktu z Chinami jest wysoka. Holandia, która wybiła się na drugie po Niemczech miejsce na liście największych eksporterów do Państwa Środkowa w Unii, liczy, że współpraca z Pekinem pomoże wyrwać kraj z zapaści, w którą wpędziła ją pandemia.
To jednak trudny dylemat. Siedziba Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości znajduje się ledwie kilka minut jazdy rowerem od budynku holenderskiego rządu i stale przypomina, jak bardzo królestwo powinno być zaangażowane w walkę o prawa człowieka. Prawda o losie Ujgurów, mimo prób jej ukrycia przez Chiny, rysuje się zaś coraz wyraźniej. Australijski Instytut Polityki Strategicznej (ASPI) wykazał na podstawi zdjęć satelitarnych, że pod rządami Xi liczba obozów w Sinciangu tak szybko rośnie, że jest ich tam już przynajmniej 380. Za wysokimi murami z betonu zwieńczonymi drutem kolczastym i wieżami strażniczymi osadzonych jest co najmniej milion osób, a przeszło trzy miliony przeszły przez nie. Jak wskazują eksperci ONZ, wewnątrz dochodzi do przymusowej sterylizacji kobiet, a nawet gwałtów, osadzeni poddawani są komunistycznej indoktrynacji i pracują w niewolniczych warunkach.
<h3>Pamięć Lemkina</h3>
Wobec takich doniesień cztery dni przed Holandią także Izba Gmin Kanady przyjęła rezolucję, uznającą za ludobójstwo sposób traktowania Ujgurów. Ale i tu w dniu głosowania na sali zabrakło premiera Justina Trudeau, który jak Rutte jest jedną z ikon liberałów na świecie. A szef MSZ Marc Garneau „w imieniu rządu" wstrzymał się od głosu.
Teraz podobna batalia między bardziej czułymi na wartości parlamentarzystami a rządami stawiającymi na pierwszym miejscu biznes zaczyna się w Brukseli. Stawką jest podpisana w przedostatnim dniu niemieckiej prezydencji (30 grudnia) umowa o inwestycjach z Chinami, w której zadowolono się luźną obietnicą Pekinu, że weźmie pod uwagę normy Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO).
– To porozumienie obroni nasze interesy i nasze fundamentalne wartości. Daje nam narzędzie wyplenienia pracy przymusowej – natychmiast napisała na Twitterze szefowa Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen.
Jednak Reinhard Bütikofer, eurodeputowany niemieckich Zielonych, nie ma złudzeń: „To jest umowa, która została przeforsowana za sprawą Niemiec i Francji wbrew stanowisku wielu krajów Unii". Teraz coraz większa grupa posłów chce, aby przed zatwierdzeniem porozumienia przez parlament Chiny ratyfikowały umowę z ILO, co zajęłoby długie miesiące, jeśli nie lata. Tak warunek europarlament postawił przed przystaniem na podobną umowę z Wietnamem.
Przykład Holandii oznacza także wyzwanie dla polskiego Sejmu. To polski prawnik Rafał Lemkin stworzył termin „ludobójstwa", a Niemcy nigdzie nie zbudowali tyle obozów koncentracyjnych co na terenie okupowanej Polski.
Świat czeka jednak przede wszystkim na reakcję nowej administracji USA. W pierwszej rozmowie z Xi Joe Biden poruszył kwestię Ujgurów. Ale Kongres chce znacznie więcej. Jesienią grupa wpływowych senatorów wprowadziła pod obrady rezolucję, która również uznaje tragedię w Sinciangu za „ludobójstwo". Podobnego określenia w ostatnim dniu urzędowania (19 stycznia) użył zresztą sekretarz stanu Mike Pompeo. Wtedy nic go to już jednak nie kosztowało.

Ujgurzy: test sumienia Europy

The Dutch are leading the way by acknowledging genocide in Xinjiang. Yet business interests are pushing Brussels into the arms of Beijing.

There is the official version and the truth. The BBC reportage published last autumn tried to show both. "I love the Chinese Communist Party", read the diary of one of the Uyghurs taking part in a "training camp", who was visited by a team of journalists with the permission of the authorities. But they didn't manage to conceal everything. Like the inscription in the toilet, seen by the British journalist, who was unwittingly allowed to enter, which said: "My heart is not yet completely broken".
<h3>380 camps</h3>
On Thursday, Dutch MPs gave credibility to the true version. In a special resolution, they declared that the fate inflicted on the 13-million Uyghur community, that maintains an identity separate from the Chinese Han because of its Turkish ancestry and Islamic faith, bears the hallmarks of genocide.
"No camps of this scale have been built for ethnic persecution since the Second World War", says the initiator of the resolution, Sjoerd Sjoerdsma, an MP from the centrist Democrats 66 party.
His group was part of the recently broken government coalition, as was the Protestant ChristenUnie, another party that supported the resolution. However, Prime Minister Mark Rutte himself and his People's Party for Freedom and Democracy (VVD) did not choose to support it before the elections on 17 March - even though he is at the forefront of denouncing the authoritarian trends in Poland and Hungary.
"No government single-handedly can define the conduct of another country as genocide. That's the role of international tribunals", explains foreign affairs minister, Stef Blok.
The stakes of the conflict with China are high. The Netherlands, which has risen to second place in the EU, just after Germany, on the list of the largest exporters to China, hopes that cooperation with Beijing will help pull the country out of the economic slump into which the pandemic has driven it.
It is, however, a difficult dilemma. The seat of the International Court of Justice is within a quick bicycle ride from the Dutch government building, and serves as a constant reminder of how committed the Kingdom should be to fighting for human rights. The truth about the fate of the Uyghurs, despite China's attempts to hide it, is becoming increasingly clear. The Australian Strategic Policy Institute (ASPI) has shown on the basis of satellite images that under Xi's rule the number of camps in Xinjiang is growing so fast that there are already at least 380 of them now. At least one million people are imprisoned behind high concrete walls topped with barbed wire and guard towers, and more than three million have passed through them. As UN experts highlight, inside the camps women face forced sterilisation and even rape, the inmates are subjected to communist indoctrination and work in slave-like conditions.
<h3>Remembering Lemkin</h3>
In the face of these reports, four days ahead of the Netherlands, the Canadian House of Commons also passed a resolution declaring the treatment of the Uyghurs a genocide. But here too, on the day of the vote, Prime Minister Justin Trudeau, who much like Rutte is one of the iconic liberal politicians in the world, was absent from the chamber. Foreign affairs minister Marc Garneau also abstained from the vote, "on behalf of the government".
Now a similar battle between more values-driven parliamentarians and governments that put business first is beginning in Brussels. The investment agreement with China, signed on the penultimate day of the German presidency (30 December), which satisfied Beijing's loose promise to take into account International Labour Organisation (ILO) standards, is at stake.
"This agreement will defend our interests and our fundamental values. It gives us the tool to eradicate forced labor", European Commission chief Ursula von der Leyen tweeted immediately after the deal was struck.
But Reinhard Bütikofer, MEP for the German Greens, has no illusions: "This is a deal that was pushed through at the instigation of Germany and France against the position of many EU countries." Now a growing group of MEPs want China to ratify the ILO deal before the agreement is approved by parliament, which would take months if not years. This was the condition the European Parliament set before agreeing to a similar deal with Vietnam.
The example of the Netherlands also presents a challenge for the Polish parliament. It was the Polish lawyer Raphael Lemkin who coined the term "genocide", and nowhere did the Germans build as many concentration camps as in occupied Poland.
But above all the world is waiting for the reaction of the new US administration. In his first conversation with Xi, Joe Biden raised the issue of the Uyghurs. But Congress wants much more. In the autumn, a group of influential senators introduced a resolution that also recognised the tragedy in Xinjiang as "genocide". Secretary of State Mike Pompeo used a similar term on his last day in office (19 January). At that time, however, it did not cost him anything.

Uyghurs Are the Test of A European Conscience

Οι Ολλανδοί πρωτοπορούν αναγνωρίζοντας τη γενοκτονία στη Σιντζιάνγκ. Ωστόσο, επιχειρηματικά συμφέροντα ωθούν τις Βρυξέλλες στην αγκαλιά του Πεκίνου

Υπάρχει η επίσημη εκδοχή και η αλήθεια. Το ρεπορτάζ του BBC που δημοσιεύθηκε το περασμένο φθινόπωρο προσπάθησε να δείξει και τα δύο. «Λατρεύω το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα», έγραφε το ημερολόγιο ενός από τους Ουιγούρους που συμμετείχε σε ένα «στρατόπεδο εκπαίδευσης», το οποίο επισκέφθηκε μια ομάδα δημοσιογράφων με την άδεια των αρχών. Όμως δεν κατάφεραν να κρύψουν τα πάντα. Όπως και η επιγραφή στην τουαλέτα, την οποία έβλεπε ο Βρετανός δημοσιογράφος, ο οποίος άθελά του επετράπη να εισέλθει, και η οποία έγραφε: «Η καρδιά μου δεν έχει ακόμη σπάσει εντελώς».
<h3>380 στρατόπεδα</h3>
Την Πέμπτη, Ολλανδοί βουλευτές έδειξαν ότι πιστεύουν την πραγματική εκδοχή. Με ένα ειδικό ψήφισμα, δήλωσαν ότι η μοίρα που έχει επιβληθεί στην κοινότητα των 13 εκατομμυρίων Ουιγούρων, η οποία διατηρεί ταυτότητα ξεχωριστή από την κινεζική Χαν, λόγω της τουρκικής καταγωγής και της ισλαμικής πίστης της, φέρει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας γενοκτονίας.
«Δεν έχουν κατασκευαστεί στρατόπεδα αυτής της κλίμακας για εθνοτικές διώξεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», λέει ο συγγραφέας του ψηφίσματος, Σιόρντ Σιόρντσμα, βουλευτής του κεντρώου κόμματος των Δημοκρατών 66.
Το κόμμα του ήταν μέρος του προσφάτως καταρρεύσαντα κυβερνητικού συνασπισμού, όπως και η προτεσταντική Χριστιανική Ένωση (ChristenUnie), ένα άλλο κόμμα που υποστήριξε το ψήφισμα. Ωστόσο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε και το Λαϊκό Κόμμα του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία (VVD) δεν επέλεξαν να το στηρίξουν πριν από τις εκλογές στις 17 Μαρτίου - παρόλο που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της καταγγελίας των αυταρχικών τάσεων στην Πολωνία και την Ουγγαρία.
«Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ορίσει μόνη της τη συμπεριφορά μιας άλλης χώρας ως γενοκτονία. Αυτός είναι ο ρόλος των διεθνών δικαστηρίων», εξηγεί ο υπουργός Εξωτερικών, Στεφ Μπλοκ.
Τα διακυβεύματα της σύγκρουσης με την Κίνα είναι σημαντικά. Η Ολλανδία, η οποία κατέκτησε τη δεύτερη θέση στην ΕΕ, ακριβώς πίσω από τη Γερμανία, στον κατάλογο των μεγαλύτερων εξαγωγέων προς την Κίνα, ελπίζει ότι η συνεργασία με το Πεκίνο θα συμβάλλει ώστε να βγει η χώρα από την οικονομική ύφεση στην οποία την οδήγησε η πανδημία.
Ωστόσο, είναι ένα δύσκολο δίλημμα. Η έδρα του Διεθνούς Δικαστηρίου βρίσκεται σε μικρή απόσταση με το ποδήλατο από την έδρα της ολλανδικής κυβέρνησης και χρησιμεύει ως μια συνεχής υπενθύμιση για το πόσο αφοσιωμένο πρέπει να είναι το Βασίλειο στη μάχη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αλήθεια για τη μοίρα των Ουιγούρων, παρά τις προσπάθειες της Κίνας να την κρύψει, γίνεται όλο και πιο εμφανής. Το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής (ASPI) έχει δείξει βάσει δορυφορικών εικόνων ότι επί των ημερών του Σι Τζινπίνγκ ο αριθμός των στρατοπέδων στο Σιντζιάνγκ αυξάνεται τόσο γρήγορα που ήδη υπάρχουν τουλάχιστον 380 από αυτά. Τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι φυλακισμένοι πίσω από ψηλούς τοίχους από μπετόν με συρματόπλεγμα και σκοπιές και πάνω από τρία εκατομμύρια έχουν περάσει από εκεί. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί του ΟΗΕ, μέσα στα στρατόπεδα οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με αναγκαστική στείρωση και ακόμη και βιασμό, οι κρατούμενοι υφίστανται κομμουνιστική κατήχηση και εργάζονται σε συνθήκες δουλείας.
<h3>&nbsp;Αναφορά στον Λέμκιν</h3>
Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις αναφορές, τέσσερις μέρες πριν από την Ολλανδία, η Καναδική Βουλή των Κοινοτήτων πέρασε επίσης ένα ψήφισμα που κηρύσσει τη μεταχείριση των Ουιγούρων γενοκτονία. Αλλά και εδώ, την ημέρα της ψηφοφορίας, ο πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό, ο οποίος μοιάζει πολύ με τον Ρούτε είναι ένας από τους πιο γνωστούς φιλελεύθερους πολιτικούς στον κόσμο, απουσίαζε από την αίθουσα. Ο υπουργός Εξωτερικών Μαρκ Γκαρνό απείχε επίσης από την ψηφοφορία, «εκπροσωπώντας την κυβέρνηση».
Τώρα μια παρόμοια μάχη μεταξύ των βουλευτών που δίνουν περισσότερη βάση στις αξίες και των κυβερνήσεων που δίνουν προτεραιότητα στις επιχειρήσεις ξεκινά στις Βρυξέλλες. Διακυβεύεται η επενδυτική συμφωνία με την Κίνα, η οποία υπεγράφη την προτελευταία ημέρα της γερμανικής προεδρίας (30 Δεκεμβρίου) και η οποία ήταν σύμφωνη με τη χαλαρή υπόσχεση του Πεκίνου να λάβει υπόψη τα πρότυπα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ).
«Αυτή η συμφωνία υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας και τις θεμελιώδεις αξίες μας. Μας δίνει το εργαλείο για την εξάλειψη της καταναγκαστικής εργασίας», ανέφερε η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αμέσως μετά την επίτευξη της συμφωνίας.
Αλλά ο Ράινχαρντ Μπουτικόφερ, ευρωβουλευτής των Γερμανών Πράσινων, δεν έχει ψευδαισθήσεις: «Αυτή είναι μια συμφωνία που προωθήθηκε με την υποκίνηση της Γερμανίας και της Γαλλίας ενάντια στη θέση που παίρνουν πολλές χώρες της ΕΕ». Τώρα μια αυξανόμενη ομάδα ευρωβουλευτών ζητάει η Κίνα να επικυρώσει τη συμφωνία της ΔΟΕ πριν από την έγκριση της συμφωνίας από το κοινοβούλιο, κάτι που μπορεί να πάρει μήνες αν όχι χρόνια. Αυτή ήταν η προϋπόθεση που έθεσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν συμφωνήσει σε παρόμοια συμφωνία με το Βιετνάμ.
Το παράδειγμα της Ολλανδίας αποτελεί επίσης πρόκληση για το πολωνικό κοινοβούλιο. Ήταν ο Πολωνός δικηγόρος Ράφαελ Λέμκιν που επινόησε τον όρο «γενοκτονία», και πουθενά οι Γερμανοί δεν έχτισαν τόσα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο στην κατεχόμενη Πολωνία.
Αλλά πάνω απ' όλα ο κόσμος περιμένει την αντίδραση της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην πρώτη του συνομιλία με τον Σι, ο Τζο Μπάιντεν έθεσε το ζήτημα των Ουιγούρων. Αλλά το Κογκρέσο απαιτεί πολύ περισσότερα. Το φθινόπωρο, μια ομάδα γερουσιαστών με σημαντική επιρροή παρουσίασε ένα ψήφισμα που αναγνωρίζει επίσης την τραγωδία στη Σιντζιάνγκ ως «γενοκτονία». Ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο χρησιμοποίησε έναν παρόμοιο όρο την τελευταία του ημέρα στο γραφείο του (19 Ιανουαρίου). Εκείνη την εποχή, ωστόσο, δεν του κόστιζε τίποτα.

Οι Ουιγούροι αποτελούν δοκιμασία για την ευρωπαϊκή συνείδηση

La Hollande a ouvert la voie en qualifiant la situation au Xinjiang de « génocide ». Mais les intérêts commerciaux poussent Bruxelles dans les bras de Pékin.

Il y a la version officielle et la vérité. Le reportage de la BBC publié l'automne dernier a tenté de montrer les deux. « I love the Chinese Communist Party », lisait-on dans le journal d'un des Ouïghours participant à un « camp d'entraînement », qui a reçu la visite d'une équipe de journalistes avec la permission des autorités. Mais ces dernières n'ont pas réussi à tout dissimuler. Comme l'inscription dans les toilettes, vue par le journaliste britannique, autorisé à entrer par mégarde, qui disait : « Mon cœur n'est pas encore complètement brisé ».
<h3>380 camps</h3>
Jeudi, les députés néerlandais ont donné du crédit à la version de la vérité. Dans une résolution spéciale, ils ont déclaré que le sort infligé à la communauté ouïghour de 13 millions de personnes, qui conserve une identité distincte de celle des Han chinois en raison de son ascendance turque et de sa foi islamique, portait la marque caractéristique du génocide.
« Aucun camp de cette ampleur n'a été construit en vue d'une persécution ethnique depuis la Seconde Guerre mondiale », affirme l'initiateur de la résolution, Sjoerd Sjoerdsma, un député du parti centriste des Démocrates 66.
Son groupe faisait partie de la coalition gouvernementale récemment dissoute, tout comme les protestants de ChristenUnie, un autre parti ayant soutenu la résolution. Cependant, le Premier ministre Mark Rutte et son Parti populaire pour la liberté et la démocratie (VVD), n'ont pas choisi de la soutenir avant les élections du 17 mars. Il est pourtant en première ligne pour dénoncer les tendances autoritaires de la Pologne et la Hongrie.
« Aucun gouvernement ne peut à lui seul définir la conduite d'un autre pays comme d'un génocide. C'est le rôle des tribunaux internationaux », explique le ministre hollandais des Affaires étrangères, Stef Blok.
Les enjeux du conflit avec la Chine sont importants. Les Pays-Bas, qui se sont hissés au deuxième rang de l'UE, juste après l'Allemagne, sur la liste des plus grands exportateurs vers la Chine, espèrent que la coopération avec Pékin aidera le pays à sortir du marasme économique dans lequel la pandémie l'a plongé.
Il s'agit toutefois d'un dilemme difficile. Le siège de la Cour internationale de justice se trouve à une courte distance à vélo du bâtiment du gouvernement néerlandais, et rappelle constamment à quel point le Royaume doit s'engager dans la lutte pour les droits humains. La vérité sur le sort des Ouïghours, malgré les tentatives de la Chine de la cacher, devient de plus en plus claire. L'Institut australien de politique stratégique (ASPI) a montré, sur la base d'images satellites, que sous le règne de Xi Jinping, le nombre de camps dans le Xinjiang a augmenté si vite qu'il y en a déjà au moins 380. Au moins un million de personnes sont emprisonnées derrière de hauts murs de béton surmontés de barbelés et de tours de garde, et plus de trois millions y sont passées. Comme le soulignent les experts de l'ONU, à l'intérieur des camps, les femmes sont stérilisées de force et même violées, les détenus sont soumis à un endoctrinement communiste et travaillent dans des conditions proches de l'esclavage.
<h3>En souvenir de Lemkin</h3>
Face à ces rapports, quatre jours avant les Pays-Bas, le Parlement canadien a également adopté une résolution assimilant le traitement des Ouïghours était un génocide. Mais là aussi, le jour du vote, le Premier ministre Justin Trudeau, qui est, comme M. Rutte, l'une des figures mondiales des politiciens libéraux, était absent. Le ministre des Affaires étrangères Marc Garneau s'est également abstenu de voter, « au nom du gouvernement ».
Aujourd'hui, une bataille similaire s'engage à Bruxelles entre des parlementaires plus attachés aux valeurs et des gouvernements qui font passer les entreprises en premier. En jeu ? L'accord d'investissement avec la Chine, signé l'avant-dernier jour de la présidence allemande (le 30 décembre), qui comprend une vague promesse de Pékin de tenir compte des normes de l'Organisation internationale du travail (OIT).
« Cet accord défendra nos intérêts et nos valeurs fondamentales. Il nous donne l'outil nécessaire pour éradiquer le travail forcé », a tweeté Ursula von der Leyen, cheffe de la Commission européenne, immédiatement après la conclusion de l'accord.
Mais Reinhard Bütikofer, député européen des Verts allemands, ne se fait pas d'illusions : « C'est un accord qui a été conclu à l'initiative de l'Allemagne et de la France contre la position de nombreux pays de l'UE ». Aujourd'hui, un groupe croissant d'eurodéputés souhaite que la Chine ratifie l'accord de l'OIT avant qu'il ne soit approuvé par le Parlement, ce qui prendrait des mois, voire des années. C'est la condition que le Parlement européen a posée avant d'accepter un accord similaire avec le Vietnam.
L'exemple des Pays-Bas représente également un défi pour le parlement polonais. C'est l'avocat polonais Raphael Lemkin qui a inventé le terme « génocide », et nulle part ailleurs les Allemands n'ont construit autant de camps de concentration que dans la Pologne occupée.
Mais le monde attend surtout la réaction de la nouvelle administration américaine. Lors de sa première conversation avec son homologue chinois, Joe Biden a soulevé la question des Ouïghours. Mais le Congrès veut beaucoup plus. À l'automne, un groupe de sénateurs influents a présenté une résolution qui assimilait également la tragédie du Xinjiang à un « génocide ». Le secrétaire d'État Mike Pompeo a utilisé un terme similaire lors du dernier jour de son mandat (le 19 janvier). Mais à ce moment là, il ne prenait plus aucun risque.

Le sort des Ouïghours, un test pour les Européens

La Hollande a ouvert la voie en qualifiant la situation de « génocide ». Mais les intérêts commerciaux poussent Bruxelles dans les bras de Pékin.

Los holandeses están liderando el camino para reconocer el genocidio en Xinjiang. Sin embargo, los intereses comerciales empujan a Bruselas a los brazos de Pekín

Hay una versión oficial. Por otro lado está la verdad. El reportaje de la BBC publicado el pasado otoño intentó mostrar ambas. "Amo al Partido Comunista Chino", rezaba el diario de uno de los uigures que participaban en un "campo de reeducación", que fue visitado por un equipo de periodistas con el permiso de las autoridades, que no consiguieron ocultar todo. Como la inscripción en el baño, que vio el periodista británico, al que se le permitió entrar de manera desprevenida, y que decía: "Mi corazón no está aún roto del todo".
<h3>380 campamentos</h3>
El jueves, los diputados holandeses dieron credibilidad a la versión de verdad. En una resolución especial, declararon que el sufrimiento ocasionado a la comunidad uigur de 13 millones de personas, que mantiene una identidad separada de la china Han debido a su ascendencia turca y a su fe islámica, tiene las características de un genocidio.
"No se habían construido campos de esta envergadura para la persecución étnica desde la Segunda Guerra Mundial", afirma el promotor de la resolución, Sjoerd Sjoerdsma, diputado del partido centrista Demócratas 66.
Su grupo formaba parte de la recientemente rota coalición de gobierno, al igual que el protestante Unión Cristiana, otro partido que apoyó la resolución. Sin embargo, el propio primer ministro Mark Rutte y su partido liberal VVD no optaron por apoyarla antes de las elecciones del 17 de marzo. Esto a pesar de que el dirigente siempre está en primera línea para denunciar las tendencias autoritarias de Polonia y Hungría.
"Ningún gobierno puede definir por sí solo la conducta de otro país como genocidio. Ese es el papel de los tribunales internacionales", explica el ministro de Asuntos Exteriores, Stef Blok.
Lo que está en juego en el conflicto con China es mucho. Los Países Bajos, que han pasado a ocupar la segunda posición detrás de Alemania en la lista de los mayores exportadores de la Unión Europea a China, esperan que la cooperación con Pekín ayude a sacar al país del bache económico en el que lo ha sumido la pandemia.
Pero se trata de un dilema difícil. La sede de la Corte Internacional de Justicia está a un rápido paseo en bicicleta desde el edificio del gobierno holandés. Además, funciona como recordatorio constante de lo comprometido que debería estar este reino en la lucha por los derechos humanos. La verdad sobre el destino de los uigures, a pesar de los intentos de China por ocultarla, está cada vez más clara. El Instituto Australiano de Política Estratégica (ASPI, por sus siglas en inglés) ha demostrado, tomando imágenes de satélite como referencia, que el número de campos en Xinjiang crece con velocidad bajo en gobierno de Xi Jinping y ya hay al menos 380 de ellos. Al menos un millón de personas están encarceladas tras altos muros de hormigón rematados con alambre de espino y torres de vigilancia, y más de tres millones han pasado por ellos. Como destacan los expertos de la ONU, dentro de los campos las mujeres se enfrentan a la esterilización forzosa e incluso a la violación, los reclusos son sometidos a adoctrinamiento comunista y trabajan en condiciones de esclavitud.
<h3>Recordando a Lemkin</h3>
Ante estos informes, la Cámara de los Comunes de Canadá aprobó una resolución cuatro días antes que Países Bajos. En ella declaraba el trato a los uigures como un genocidio. Pero al igual que Rutte, su homólogo Justin Trudeau, uno políticos liberales más emblemáticos del mundo, se ausentó de la cámara el día de la votación. El ministro de Asuntos Exteriores, Marc Garneau, también se abstuvo en la votación, "en nombre del Gobierno".
Ahora comienza en Bruselas una batalla similar entre los parlamentarios más orientados a los valores y los gobiernos que dan prioridad a las empresas. Está en juego el acuerdo de inversión con China, firmado el penúltimo día de la presidencia alemana (30 de diciembre), que satisfacía la holgada promesa de Pekín de tener en cuenta las normas de la Organización Internacional del Trabajo (OIT).
"Este acuerdo defenderá nuestros intereses y nuestros valores fundamentales. Nos da la herramienta para erradicar el trabajo forzoso", tuiteó la jefa de la Comisión Europea, Ursula von der Leyen, inmediatamente después de cerrar el pacto.&nbsp;
Pero Reinhard Bütikofer, eurodiputado de los Verdes alemanes, no se hace ilusiones: "Se trata de un acuerdo impulsado a instancia de Alemania y Francia y en contra de la posición de muchos países comunitarios". Ahora, un grupo cada vez mayor de eurodiputados quiere que China ratifique el acuerdo de la OIT antes de que el Parlamento lo apruebe, lo que llevaría meses, si no años. Esta fue la condición que puso la cámara europea antes de aceptar un acuerdo similar con Vietnam.
El ejemplo de los Países Bajos también supone un reto para el Parlamento polaco. Fue el abogado polaco Raphael Lemkin quien acuñó el término "genocidio", y no hubo lugar los alemanes construyeran tantos campos de concentración como en la Polonia ocupada.
Pero, sobre todo, el mundo espera la reacción de la nueva administración estadounidense. En su primera conversación con Xi, Joe Biden planteó la cuestión de los uigures. Pero el Congreso quiere mucho más. En otoño, un grupo de influyentes senadores presentó una resolución que también reconocía la tragedia de Xinjiang como "genocidio". El Secretario de Estado Mike Pompeo utilizó un término similar en su último día en el cargo (19 de enero). Pero decirlo en ese momento no le costaba nada.&nbsp;

Los uigures son una prueba para la conciencia europea

Países Bajos lidera el camino para reconocer el genocidio de Xinjiang, pero la UE sigue condicionada por los intereses comerciales

Die Niederländer machen es vor, indem sie den Völkermord in Xinjiang anerkennen. Doch Wirtschaftsinteressen treiben Brüssel in die Arme Pekings.

Es gibt die offizielle Version und es gibt die Wahrheit. Die im letzten Herbst veröffentlichte BBC-Reportage versucht, beides zu zeigen. "Ich liebe die Kommunistische Partei Chinas", hieß es im Tagebuch eines der Uiguren, die an einem vermeintlichen "Trainingslager" festgehalten werden. Das Journalistenteam besuchte das Lager mit Erlaubnis der Behörden. Denen gelang es dabei nicht, alles zu verbergen. Wie die Inschrift in einer Toilette, in die sie einen Journalisten unwissentlich hereinließen, die besagte: "Mein Herz ist noch nicht ganz gebrochen".
<h3>380 Lager</h3>
Am Donnerstag bekundeten sich die niederländischen Abgeordneten zu Wahrheit: In einer Sonderresolution erklärten sie, dass das Schicksal, das der 13 Millionen große Gemeinschaft der Uiguren, die aufgrund ihrer türkischen Abstammung und ihres islamischen Glaubens eine von den chinesischen Han getrennte Identität pflegt, zugefügt wurde, ein Völkermord ist.
"Seit dem Zweiten Weltkrieg sind keine Lager dieses Ausmaßes für die ethnische Verfolgung gebaut worden", sagt der Initiator der Resolution, Sjoerd Sjoerdsma, ein Abgeordneter der zentristischen Partei Democrats 66.
Seine Fraktion war Teil der kürzlich zerbrochenen Regierungskoalition, ebenso wie die protestantische ChristenUnie, eine weitere Partei, die die Resolution unterstützte. Premierminister Mark Rutte selbst und seine Volkspartei für Freiheit und Demokratie (VVD) entschieden sich jedoch vor den Wahlen am 17. März nicht dafür, sie zu unterstützen – obwohl er an vorderster Front die autoritären Entwicklungen in Polen und Ungarn anprangert.
"Keine Regierung kann im Alleingang das Verhalten eines anderen Landes als Völkermord definieren. Das ist die Aufgabe internationaler Tribunale", erklärte Außenminister Stef Blok.
In dem Konflikt mit China steht viel auf dem Spiel. Die Niederlande, die auf der Liste der größten Exporteure nach China auf den zweiten Platz in der EU aufgestiegen sind, gleich nach Deutschland, hoffen, dass die Zusammenarbeit mit Peking dazu beiträgt, das Land aus der wirtschaftlichen Talfahrt zu ziehen, in die die Pandemie es getrieben hat.
Es ist ein Dilemma. Der Sitz des Internationalen Gerichtshofs ist nur eine kurze Fahrradtour vom niederländischen Regierungsgebäude entfernt und dient als ständige Erinnerung daran, wie sehr sich das Königreich dem Kampf für die Menschenrechte verpflichtet fühlen sollte. Die Wahrheit über das Schicksal der Uiguren wird trotz Chinas Versuchen, sich aus der Affäre zu ziehen, immer deutlicher. Das Australian Strategic Policy Institute (ASPI) hat anhand von Satellitenbildern gezeigt, dass unter Xis Herrschaft die Zahl der Lager in Xinjiang so schnell wächst, dass es jetzt schon mindestens 380 davon gibt. Mindestens eine Million Menschen sind hinter hohen, mit Stacheldraht und Wachtürmen versehenen Betonmauern eingesperrt, mehr als drei Millionen haben sie durchlaufen. Wie UN-Experten betonen, sind in den Lagern Frauen von Zwangssterilisation und sogar Vergewaltigung bedroht, die Insassen werden kommunistisch indoktriniert und müssen unter sklavenähnlichen Bedingungen arbeiten.
<h3>Erinnerung an Raphael Lemkin</h3>
Angesichts dieser Berichte verabschiedete das kanadische Unterhaus vier Tage vor den Niederlanden ebenfalls eine Resolution, die die Behandlung der Uiguren offiziell zu einem Völkermord erklärt. Aber auch hier war Premierminister Justin Trudeau, der wie Rutte eine Ikone der liberalen Weltpolitiker darstellt, am Tag der Abstimmung nicht im Saal anwesend. Auch Außenminister Marc Garneau enthielt sich bei der Abstimmung "im Namen der Regierung".
Nun beginnt in Brüssel ein ähnlicher Kampf zwischen eher werteorientierten Parlamentariern und Regierungen, die die Wirtschaft in den Vordergrund stellen. Auf dem Spiel steht das am vorletzten Tag der deutschen Ratspräsidentschaft letztes Jahr unterzeichnete Investitionsabkommen mit China, das Pekings loses Versprechen, die Standards der Internationalen Arbeitsorganisation (ILO) zu berücksichtigen, erfüllte.
"Dieses Abkommen wird unsere Interessen und unsere Grundwerte verteidigen. Es gibt uns das Werkzeug, Zwangsarbeit ein Ende zu bereiten", twitterte EU-Kommissionschefin Ursula von der Leyen unmittelbar nach dem Abschluss des Abkommens.
Doch Reinhard Bütikofer, Europaabgeordneter der deutschen Grünen, gibt sich keinen Illusionen hin: "Das ist ein Abkommen, das auf Betreiben Deutschlands und Frankreichs gegen die Position vieler EU-Länder durchgedrückt wurde." Nun will eine wachsende Gruppe von Europaabgeordneten, dass China den ILO-Deal ratifiziert, bevor das Abkommen vom Parlament verabschiedet wird, was Monate, oder gar Jahre dauern würde. Dies war die Bedingung, die das Europäische Parlament stellte, bevor es einem ähnlichen Abkommen mit Vietnam zustimmte.
Das Beispiel der Niederlande stellt auch für das polnische Parlament eine Herausforderung dar. Es war der polnische Jurist Raphael Lemkin, der den Begriff "Völkermord" prägte. Nirgendwo haben die Deutschen so viele Konzentrationslager gebaut wie im besetzten Polen.
Vor allem aber wartet die Welt auf die Reaktion der neuen US-Regierung. In seinem ersten Gespräch mit Xi sprach Joe Biden das Thema der Uiguren an. Doch der Kongress will viel mehr. Im Herbst brachte eine Gruppe einflussreicher Senatoren eine Resolution ein, die auch die brutalen Vorgänge in Xinjiang als "Genozid" anerkennt. Auch Außenminister Mike Pompeo verwendete an seinem letzten Tag im Amt einen ähnlichen Begriff. Allerdings hatte er auch nichts mehr zu verlieren.

Uiguren-Verfolgung in China: Eine Probe fürs europäische Gewissen

avatar.png

222822377-min.jpg

Joe Biden potrzebuje Berlina w sprawie Chin, klimatu czy Iranu. Dlatego może zrezygnować z sankcji z powodu gazociągu.

Niemiecką ofertę opracowuje urząd kanclerski. Na stole jest kilka możliwości. Jedną z najbardziej obiecujących jest tzw. snapback (od czapki z daszkiem, którą można przekręcić): mechanizm pozwalający na wstrzymanie importu gazu nowym rurociągiem w odpowiedzi na wrogie zachowanie Rosji. Ale Berlin znalazł się tu między młotem i kowadłem. Z jednej strony Waszyngton chciałby, aby uruchamianie snapbacku było automatyczne, a w jego opracowaniu uczestniczyła Ukraina. Z drugiej Moskwa jest kategorycznie przeciwna jakiejkolwiek formie takiego rozwiązania i grozi procesami, gdyby do niego doszło.
Ale rozważane są też inne opcje. Jedna z nich zakłada, że Nord Stream 2 nie zostanie uruchomiony, jeśli Kreml nie wykona gestów dobrej woli, np. uwalniając Aleksieja Nawalnego albo przystając na pewną demokratyzację Białorusi. Kolejne pomysły to budowa przez Niemcy nowych terminali gazu skroplonego i zwiększenie importu LNG zza oceanu albo wprowadzenie mechanizm regulacji europejskiego rynku energii, gdy ok. jednej czwartej zapotrzebowania na gaz Unii będzie zaspokajane przez Nord Stream 1 i 2.
<h3>Berlin nie zrezygnuje</h3>
Pójście na kompromis nie będzie dla Joe Bidena łatwe, bo ma za plecami Kongres, gdzie zarówno demokraci, jak i republikanie chcą wprowadzenia sankcji na konsorcjum budujące gazociąg. W liście do prezydenta senatorowie Jim Risch (Idaho, republikanin) i Jeanne Shaheen (demokratka, New Hampshire) przypominają, że Departament Stanu ma teraz przekazać listę firm podlegających restrykcjom. Ale jednocześnie Biały Dom chciałby uniknąć otwartej konfrontacji z Niemcami, bo te są mu potrzebne do wielu przedsięwzięć dyplomatycznych, od umocnienia więzi transatlantyckich po ocieplenie klimatu i program atomowy Iranu.
„Financial Times" uważa, że Berlin wielkie nadzieje pokłada w sekretarzu stanu Antonym Blinkenie, który w 1987 r. w książce „Sojusznik przeciw sojusznikowi: Ameryka, Europa i kryzys gazociągu syberyjskiego" opisał, jak Ronald Reagan jego zdaniem słusznie wycofał się pięć lat wcześniej z sankcji na Niemcy za budowę naziemnego gazociągu z ZSRR.
I tym razem wydaje się zresztą mało prawdopodobne, aby RFN zrezygnował z projektu nawet pod wielkim naciskiem Ameryki. Wysokiej rangi źródło dyplomatyczne w Berlinie tłumaczy „Rz": „Wstrzymanie Nord Stream 2 nie skłoni Putina do uwolnienia Nawalnego, bo to zagrażałoby jego systemowi władzy. Musimy zachować współpracę gospodarczą z Rosją, bo inaczej kryzys w stosunkach z Moskwą może wymknąć się spod kontroli, jak u progu I wojny światowej. Związek Radziecki upadł nie tylko dlatego, że nie wytrzymał wyścigu zbrojeń narzuconego przez Reagana, ale także dlatego, że istniały fora dialogu z Moskwą jak KBWE".
Determinację do zakończenie inwestycji podziela właściwie cała klasa polityczna w Niemczech poza Zielonymi. To w Waszyngtonie zostało dostrzeżone. Stąd gotowość do kompromisu, nawet jeśli sceptyczny wobec projektu okazał się Emmanuel Macron, który sparzył się na budowie „strategicznego partnerstwa" z Kremlem.
– Niemcy muszą wykonać ruch, zaproponować kompromis – mówi agencji Bloomberga Richard Morningstar, były ambasador USA przy Unii.
<h3>Polska w negocjacjach</h3>
Źródła dyplomatyczne mówią „Rzeczpospolitej", że w negocjacje nad kompromisem w sprawie Nord Stream 2 jest wciągnięta Polska. O ile jednak o ich przebiegu nasz kraj jest informowany przez Amerykanów, o tyle po tej stronie Atlantyku dzieje się to za pośrednictwem Brukseli, a nie Berlina. To mówi wiele o stanie stosunków polsko-niemieckich.
W Warszawie panuje zresztą duży sceptycyzm wobec jakiejkolwiek formy Nord Stream 2. Gazociąg na lata określi przecież układ współpracy między Niemcami i Rosją. Można mieć też wiele wątpliwości, czy w odpowiedzi na nieprzyjazne ruchy Kremla Berlin rzeczywiście wstrzymałby import rosyjskiego gazu. W ub. tygodniu w wywiadzie dla „Rheinische Post" prezydent Frank-Walter Steinmeier uzasadniał kontynuację budowy Nord Stream 2 „specjalnymi zobowiązaniami", jakie mają Niemcy wobec Rosji z powodu przeszło 20 mln radzieckich ofiar drugiej wojny światowej. O tym, że byli wśród nich m.in. Ukraińcy, nie wspomniał.
Na wstrzymanie projektu jest też bardzo późno. Od początku roku rosyjska barka „Fortuna" układa brakujące 148 km rury (na 1350 km) u wybrzeży Danii. Prace mogą zostać sfinalizowane już pod koniec wiosny. Zdaniem dziennika „Handelsblatt" sprzyja temu opóźnianie reakcji administracji Bidena, w której wciąż wiele kluczowych stanowisk nie zostało obsadzonych.

Nord Stream 2: Niemcy chcą się dogadać z Ameryką

Joe Biden needs Berlin's support on China, the climate and Iran. That's why he may drop the sanctions when it comes to the gas pipeline

The German offer is being developed by the chancellor's office. There are several options on the table. One of the most promising is the so-called "snapback" (the name is derived from the type of adjustable baseball cap): a mechanism that would allow gas imports through the new pipeline to be stopped in response to Russia's hostile behaviour. But Berlin finds itself between a rock and a hard place. On the one hand, Washington would like the activation of the snapback provision to be automatic, with Ukraine participating in its development. On the other hand, Moscow is categorically opposed to any form of such mechanism and threatens legal action if it were to be implemented.
But other options are also being considered. One of them assumes that Nord Stream 2 will not be launched unless the Kremlin shows signs of goodwill, for example by releasing Alexei Navalny or agreeing to a certain degree of democratisation in Belarus. Other ideas include Germany building new liquefied gas terminals and increasing imports of LNG from overseas, or introducing a mechanism to regulate the European energy market, as around a quarter of the EU's gas needs will be met by Nord Stream 1 and 2.
<h3>Berlin will not give up</h3>
Making a compromise won't be easy for Joe Biden, as he's dependent on Congress, where both the Democrats and the Republicans want to introduce sanctions against those building the gas pipeline. In a letter to the president, Senator Jim Risch (Idaho, Republican) and Senator Jeanne Shaheen (New Hampshire, Democrat) issued a reminder that the State Department is now supposed to hand over a list of companies subject to restrictions. But at the same time, the White House is keen to avoid an open confrontation with Germany because it needs Berlin for many diplomatic undertakings, from strengthening transatlantic ties to tackling climate change and Iran's nuclear programme.
The Financial Times believes that Berlin has high hopes for Secretary of State Antony Blinken, who, in his 1987 book "Ally Versus Ally: America, Europe, and the Siberian Pipeline Crisis" described how Ronald Reagan, in his view, had been right to back down five years earlier on sanctions against Germany for building an above-ground gas pipeline with the USSR.
And this time it seems unlikely that Germany will abandon the project even under heavy pressure from America. A high-ranking diplomatic source in Berlin explains to Rzeczpospolita: "Stopping Nord Stream 2 will not make Putin release Navalny because that would threaten his system of power. We need to maintain economic cooperation with Russia, otherwise the crisis in relations with Moscow may get out of hand, as it did at the beginning of World War I. The Soviet Union collapsed not only because it could not withstand the arms race imposed by Reagan, but also because there were forums for dialogue with Moscow such as the OSCE".
The determination to finalise the investment is shared by virtually the entire political class in Germany except for the Greens. This has been noticed in Washington. Hence the readiness to compromise, even if Emmanuel Macron, who got his fingers burned when it came to building a "strategic partnership" with the Kremlin, is sceptical about the project.
"It is down to Germany to come up with a compromise," Richard Morningstar, former US ambassador to the EU, told Bloomberg.
<h3>Poland in negotiations</h3>
Diplomatic sources tell Rzeczpospolita that Poland is involved in negotiations of a compromise on Nord Stream 2. However, while our country is informed about their progress by the Americans, on this side of the Atlantic, any communication goes through Brussels, not Berlin. This says a lot about the state of Polish-German relations.
In Warsaw, there is also a lot of scepticism towards any form of Nord Stream 2. After all, the gas pipeline will determine the cooperation between Germany and Russia for years to come. There are also many doubts about whether Berlin would actually stop importing Russian gas in response to Kremlin hostility. In an interview with the Rheinische Post last week, President Frank-Walter Steinmeier justified the continuation of the construction of Nord Stream 2 by citing "special obligations" Germany has towards Russia because of the more than 20 million Soviet victims of World War II. He did not mention that Ukrainians were among them.
It is also very late to stop the project. Since the beginning of the year, the Russian barge "Fortuna" has been laying the remaining 148 km of the pipe (out of a total of 1350 km) off the coast of Denmark. The work could be completed as early as the end of spring. According to Handelsblatt, this is being facilitated by the delayed reaction of the Biden administration, in which many key positions remain unfilled.

Nord Stream 2: Germany Is Pushing For A Deal With The US

Ο Τζο Μπάιντεν χρειάζεται την υποστήριξη του Βερολίνου για την Κίνα, το κλίμα και το Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιθανόν δε θα επιβάλλει κυρώσεις για τον αγωγό φυσικού αερίου

Το γραφείο της καγκελαρίου εξετάζει ποια θα είναι η γερμανική πρόταση. Υπάρχουν πολλές επιλογές στο τραπέζι. Μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες είναι το λεγόμενο «snapback» (το όνομα προέρχεται από τον τύπο του καπέλου του μπέιζμπολ): πρόκειται για ένα μηχανισμό που θα επέτρεπε τη διακοπή των εισαγωγών φυσικού αερίου μέσω του νέου αγωγού ως απάντηση στην εχθρική συμπεριφορά της Ρωσίας. Αλλά το Βερολίνο βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Από τη μία πλευρά, η Ουάσινγκτον θα ήθελε να είναι αυτόματη η ενεργοποίηση της διάταξης snapback, με την Ουκρανία να συμμετέχει στην ανάπτυξή της. Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα αντιτίθεται κατηγορηματικά σε οποιαδήποτε μορφή τέτοιου μηχανισμού και απειλεί με ανάληψη νομικής δράσης εάν εφαρμοστεί κάτι τέτοιο.
Αλλά εξετάζονται και άλλες επιλογές. Μια από αυτές υποθέτει ότι ο Nord Stream 2 δε θα ξεκινήσει να λειτουργεί, εκτός εάν το Κρεμλίνο δείξει σημάδια καλής θέλησης, για παράδειγμα απελευθερώνοντας τον Αλεξέι Ναβάλνι ή αν συμφωνήσει σε κάποιο βαθμό εκδημοκρατισμού στη Λευκορωσία. Άλλες ιδέες περιλαμβάνουν η Γερμανία να κατασκευάσει νέους τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου αερίου και να αυξήσει τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) από το εξωτερικό ή την εισαγωγή ενός μηχανισμού για τη ρύθμιση της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας, καθώς περίπου το ένα τέταρτο των αναγκών της ΕΕ σε φυσικό αέριο θα καλύπτονται από τους Nord Stream 1 και 2.
<h3>Το Βερολίνο δε θα παραδοθεί</h3>
Η επίτευξη ενός συμβιβασμού δε θα είναι εύκολο για τον Τζο Μπάιντεν, καθώς αυτό εξαρτάται από το Κογκρέσο, όπου τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι θέλουν να επιβάλουν κυρώσεις εναντίον όσων συμμετέχουν στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου. Με επιστολή τους προς τον πρόεδρο, ο γερουσιαστής Τζιμ Ρις (Ρεπουμπλικανός, Αϊντάχο) και η γερουσιαστής Τζιν Σαχίν (Δημοκρατική, Νιού Χάμσαϊρ) υπενθύμιζαν ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πρέπει τώρα να παραδώσει μια λίστα εταιρειών στις οποίες θα επιβληθούν περιορισμοί. Όμως την ίδια στιγμή, ο Λευκός Οίκος επιθυμεί να αποφύγει μια ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Γερμανία, διότι χρειάζεται το Βερολίνο για πολλές διπλωματικές υποθέσεις, από την ενίσχυση των διατλαντικών δεσμών έως την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.
Οι Financial Times πιστεύουν ότι το Βερολίνο τρέφει ελπίδες για τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, ο οποίος, στο βιβλίο του «Ally Versus Ally: America, Europe and the Siberian Pipeline Crisis» που εκδόθηκε το 1987 περιέγραφε πώς ο Ρόναλντ Ρίγκαν, κατά την άποψη του, είχε δίκιο που υποχώρησε πέντε χρόνια νωρίτερα και δεν επέβαλλε κυρώσεις κατά της Γερμανίας για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου με την ΕΣΣΔ.
Και αυτή τη φορά φαίνεται απίθανο η Γερμανία να εγκαταλείψει το έργο ακόμη και αν ασκηθούν σημαντικές πιέσεις από την Αμερική. Μια ανώτερη διπλωματική πηγή στο Βερολίνο εξηγεί στη Rzeczpospolita: «Μια διακοπή του Nord Stream 2 δε θα ωθήσει τον Πούτιν να απελευθερώσει τον Ναβάλνι, διότι κάτι τέτοιο θα απειλούσε το σύστημα εξουσίας του. Πρέπει να διατηρήσουμε την οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία, διαφορετικά η κρίση στις σχέσεις με τη Μόσχα μπορεί να ξεφύγει, όπως έκανε στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε όχι μόνο επειδή δεν μπορούσε να αντέξει την κούρσα εξοπλισμών που επέβαλε ο Ρέιγκαν, αλλά και επειδή υπήρχαν φόρουμ για διάλογο με τη Μόσχα όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ)».
Σχεδόν ολόκληρη η πολιτική τάξη στη Γερμανία, εκτός από τους Πράσινους, είναι αποφασισμένη για την ολοκλήρωση της επένδυσης. Αυτό το ξέρει η Ουάσιγκτον. Για αυτό και η διάθεση για συμβιβασμό, παρά το γεγονός ότι ο Εμανουέλ Μακρόν, που κάηκε όταν έπρεπε να χτίσει μια «στρατηγική συνεργασία» με το Κρεμλίνο, έχει δεύτερες σκέψεις για αυτό το έργο.
«Εναπόκειται στη Γερμανία να επιτύχει έναν συμβιβασμό», δήλωσε ο Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΕ, στο Bloomberg.
<h3>Η Πολωνία στις διαπραγματεύσεις</h3>
Οι διπλωματικές πηγές λένε στη Rzeczpospolita ότι η Πολωνία συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις για έναν συμβιβασμό σχετικά με τον Nord Stream 2. Ωστόσο, ενώ η χώρα μας ενημερώνεται για την πρόοδό τους από τους Αμερικανούς, στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, οποιαδήποτε επικοινωνία περνά από τις Βρυξέλλες και όχι από το Βερολίνο. Αυτό λέει πολλά για την κατάσταση των σχέσεων Πολωνίας-Γερμανίας.
Στη Βαρσοβία, επικρατεί επίσης έντονος σκεπτικισμός για οποιαδήποτε μορφή του Nord Stream 2. Εξάλλου, ο αγωγός φυσικού αερίου θα καθορίσει τη συνεργασία μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας για τα επόμενα χρόνια. Υπάρχουν επίσης πολλές αμφιβολίες σχετικά με το αν το Βερολίνο θα σταματήσει να εισάγει ρωσικό φυσικό αέριο ως απάντηση στην εχθρότητα του Κρεμλίνου. Σε συνέντευξή του στο Rheinische Post την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ δικαιολόγησε τη συνέχιση της κατασκευής του Nord Stream 2, κάνοντας αναφορά στις «ειδικές υποχρεώσεις» που έχει η Γερμανία έναντι της Ρωσίας λόγω των περισσότερων από 20 εκατομμυρίων σοβιετικών, θυμάτων του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν ανέφερε ότι μεταξύ αυτών ήταν και Ουκρανοί.
Επίσης είναι πλέον πολύ αργά για να σταματήσει το έργο. Από τις αρχές του έτους, η ρωσική φορτηγίδα «Fortuna» τοποθετεί τα υπόλοιπα 148 χλμ. του αγωγού (από 1350 χλμ. συνολικά) στα ανοικτά της Δανίας. Οι εργασίες θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος της άνοιξης. Σύμφωνα με τη Handelsblatt, αυτό γίνεται πιο εύκολο από την καθυστερημένη αντίδραση της κυβέρνησης Μπάιντεν, στην οποία πολλές θέσεις κλειδιά παραμένουν κενές.

Nord Stream 2: Η Γερμανία πιέζει για μια συμφωνία με τις ΗΠΑ

Ο Τζο Μπάιντεν χρειάζεται το Βερολίνο για την Κίνα, το κλίμα και το Ιράν. Για αυτό δε θα επιβάλλει κυρώσεις για τον αγωγό φυσικού αερίου

Joe Biden a besoin du soutien de Berlin sur la Chine, le climat et l'Iran. Le nouveau président américain pourrait donc abandonner les sanctions liées au gazoduc.

L'offre allemande est en cours d'élaboration à la Chancellerie. Plusieurs options sont proposées. L'une des plus prometteuses est le « snapback » (nom est dérivé des casquettes de baseball ajustable), un mécanisme qui permettrait d'arrêter les importations de gaz par le nouveau gazoduc en cas de comportement hostile de la Russie. Mais Berlin se trouve entre le marteau et l'enclume. Entre Washington, qui voudrait que l'activation de la clause soit automatique et que l'Ukraine participant à son développement. Et Moscou, catégoriquement opposée à toute forme de mécanisme de ce type et menace de poursuites judiciaires si celui-ci devait être mis en œuvre.
Mais d'autres options sont également envisagées. L'une d'elles suppose que Nord Stream 2 ne sera pas lancé à moins que le Kremlin ne montre des signes de bonne volonté, par exemple en libérant Alexeï Navalny ou en acceptant un certain degré de démocratisation en Biélorussie. Parmi les autres idées, la construction par l'Allemagne de nouveaux terminaux de gaz naturel liquéfié (GNL) et l'augmentation des importations de GNL en provenance de l'étranger, ou l'introduction d'un mécanisme de régulation du marché européen de l'énergie, étant donné qu'environ un quart des besoins en gaz de l'UE seront couverts par Nord Stream 1 et 2.
<h3>Berlin n'abandonnera pas</h3>
Il ne sera pas facile de trouver un compromis pour Joe Biden, car il dépend du Congrès, où les démocrates et les républicains veulent introduire des sanctions contre ceux qui construisent le gazoduc. Dans une lettre adressée au président américain, les sénateurs Jim Risch (Idaho, républicain) et Jeanne Shaheen (New Hampshire, démocrate) ont rappelé que le Département d'État devait désormais remettre une liste des entreprises soumises à des restrictions. Or dans le même temps, la Maison Blanche tient à éviter une confrontation ouverte avec l'Allemagne car elle a besoin de Berlin pour de nombreux dossiers diplomatiques, du renforcement des liens transatlantiques à la lutte contre le changement climatique, en passant par le programme nucléaire iranien.
Selon le Financial Times, Berlin fonde de grands espoirs sur le secrétaire d'État Antony Blinken, qui, dans son livre de 1987 intitulé « Ally Versus Ally : America, Europe, and the Siberian Pipeline Crisis » (« Allié contre allié : l’Amérique, l’Europe et la crise du gazoduc sibérien »), a estimé que Ronald Reagan avait eu raison de revenir sur les sanctions prises cinq ans plus tôt contre l'Allemagne pour la construction d'un gazoduc avec l'URSS.
Or cette fois, il semble peu probable que l'Allemagne abandonne le projet, même sous la pression de l'Amérique. Une source diplomatique de haut rang à Berlin explique à Rzeczpospolita : « Arrêter le Nord Stream 2 ne fera pas libérer Navalny par Poutine car cela menacerait son système de pouvoir. Nous devons maintenir la coopération économique avec la Russie, sinon la crise dans les relations avec Moscou risque de dégénérer, comme ce fut le cas au début de la première guerre mondiale. L'Union soviétique s'est effondrée non seulement parce qu'elle ne pouvait pas résister à la course aux armements imposée par Reagan, mais aussi parce qu'il existait des forums de dialogue avec Moscou comme l'OSCE ».
La volonté de finaliser l'investissement est partagée par la quasi-totalité de la classe politique allemande, à l'exception des Verts. Washington le sait. D'où la volonté de compromis, même si le président français Emmanuel Macron, qui s'est brûlé les doigts lorsqu'il s'est agi de construire un « partenariat stratégique » avec le Kremlin, est sceptique sur le projet.
« C'est à l'Allemagne de trouver un compromis », a déclaré à Bloomberg Richard Morningstar, ancien ambassadeur des États-Unis auprès de l'UE.
<h3>La Pologne dans les négociations</h3>
D'autres sources diplomatiques indiquent à Rzeczpospolita que la Pologne est impliquée dans les négociations d'un compromis sur Nord Stream 2. Cependant, alors que notre pays est informé de leurs progrès par les Américains, de ce côté-ci de l'Atlantique, toute communication passe par Bruxelles et non par Berlin. Cela en dit long sur l'état des relations germano-polonaises.
À Varsovie, il y a aussi beaucoup de scepticisme envers Nord Stream 2. Après tout, le gazoduc déterminera la coopération entre l'Allemagne et la Russie pour les années à venir. De nombreux doutes planent aussi quant à savoir si Berlin cesserait réellement d'importer du gaz russe en réponse à l'hostilité du Kremlin. Dans une interview accordée au Rheinische Post la semaine dernière, le président allemand Frank-Walter Steinmeier a justifié la poursuite de la construction du Nord Stream 2 en invoquant les « obligations spéciales » de l'Allemagne envers la Russie en raison des plus de 20 millions de victimes soviétiques de la Seconde Guerre mondiale. Il n'a pas mentionné que les Ukrainiens en faisaient partie.
Il est également très tard pour arrêter le projet. Depuis le début de l'année, le poseur de pipeline russe « Fortuna » a posé les 148 km restants de la canalisation (sur un total de 1350 km) au large des côtes danoises. Les travaux pourraient être terminés dès la fin du printemps. Selon le Handelsblatt, la réaction tardive de l'administration Biden, dont de nombreux postes clés restent à pourvoir, facilite les choses.

Nord Stream 2 : l'Allemagne cherche un accord avec les États-Unis

Joe Biden a besoin du soutien de Berlin sur la Chine, le climat et l'Iran. Il pourrait donc abandonner les sanctions liées au gazoduc.

Joe Biden necesita el apoyo de Berlín respecto a China, el clima e Irán. Por eso puede que olvide las sanciones en lo que respecta al gasoducto

La cancillería alemana está diseñando su oferta. Hay varias opciones sobre la mesa. Una de las más prometedoras es la llamada "snapback". El nombre deriva del tipo de gorra de béisbol ajustable y consiste en un mecanismo que permitiría detener las importaciones de gas a través del nuevo gasoducto en respuesta al comportamiento hostil de Rusia. Pero Berlín está en una encrucijada. Por un lado, Washington querría que la activación de la maniobra fuera automática, con la participación de Ucrania en su desarrollo. Por otro lado, Moscú se opone categóricamente en cualquiera de sus formas y amenaza con emprender acciones legales de aplicarse.
Pero también se están considerando otras opciones. Una de ellas apuesta porque Nordstream 2 no se ponga en marcha a menos que el Kremlin dé muestras de buena voluntad, por ejemplo liberando a Alexei Navalni o accediendo a un cierto grado de democratización en Bielorrusia. Otras ideas incluirían que Alemania construya nuevas terminales de gas licuado y aumente las importaciones desde el extranjero, o que introduzca un mecanismo para regular el mercado energético europeo, ya que alrededor de una cuarta parte de las necesidades de gas de la Unión Europea se cubrirán con Nordstream 1 y 2.
<h3>Berlín no se rendirá</h3>
Llegar a un compromiso no será fácil para Joe Biden, ya que depende del Congreso, donde tanto los demócratas como los republicanos quieren introducir sanciones contra quienes construyan el gasoducto. En una carta al presidente, el senador republicano Jim Risch (Idaho)y la senadora demócrata Jeanne Shaheen (New Hampshire) recordaron que el Departamento de Estado debe entregar una lista de empresas sujetas a restricciones. Pero, al mismo tiempo, la Casa Blanca quiere evitar un enfrentamiento abierto con Alemania porque necesita a Berlín para muchas misiones diplomáticas, desde el fortalecimiento de los lazos transatlánticos hasta la lucha contra el cambio climático y el programa nuclear iraní.
El Financial Times cree que Berlín tiene muchas esperanzas puestas en el Secretario de Estado Antony Blinken, quien en su libro de 1987 Ally Versus Ally: America, Europe, and the Siberian Pipeline Crisis )(Aliado contra aliado: Estados Unidos, Europa y la crisis del oleoducto siberiano) calificó que Ronald Reagan había tenido razón al dar marcha atrás cinco años antes en las sanciones contra Alemania por la construcción de un gasoducto sobre tierra con la URSS.
Y esta vez parece poco probable que Alemania abandone el proyecto incluso bajo la fuerte presión de Estados Unidos. Una fuente diplomática de alto rango en Berlín explica a Rzeczpospolita que frenar el proyecto "no hará que Vladímir Putin libere a Navalni porque eso amenazaría su sistema de poder". Esta misma fuente señala que es importante mantener la cooperación económica con Rusia, "de lo contrario la crisis en las relaciones con Moscú puede irse de las manos, como ocurrió al principio de la Primera Guerra Mundial". "La Unión Soviética se derrumbó no solo porque no pudo soportar la carrera armamentística impuesta por Reagan, sino también porque había foros de diálogo con Moscú como la Organización para la Seguridad y la Cooperación en Europa (OSCE)", apunta.
Prácticamente toda la clase política alemana comparte la determinación de finalizar la inversión, a excepción de los Verdes. Esto se ha notado en Washington. De ahí la disposición al compromiso, aunque Emmanuel Macron, que salió escaldado a la hora de construir una "asociación estratégica" con el Kremlin, se muestre escéptico con el proyecto.
"Corresponde a Alemania llegar a un compromiso", dijo a Bloomberg Richard Morningstar, exembajador de Estados Unidos ante la UE.
<h3>Polonia en las negociaciones</h3>
Fuentes diplomáticas han informado a Rzeczpospolita de que Polonia está involucrada en las negociaciones de un compromiso sobre Nordstream 2. Sin embargo, mientras nuestro país recibe despachos sobre los avances de los estadounidenses, a este lado del Atlántico, cualquier comunicación pasa por Bruselas, no por Berlín. Esto dice mucho sobre el estado de las relaciones polaco-alemanas.
En Varsovia también hay mucho escepticismo respecto a cualquier forma de Nordstream 2. Después de todo, el gasoducto determinará la cooperación entre Alemania y Rusia en los próximos años. También hay muchas dudas sobre si Berlín dejaría realmente de importar gas ruso en respuesta a la hostilidad del Kremlin. En una entrevista concedida la semana pasada al Rheinische Post, el presidente Frank-Walter Steinmeier justificó la continuación de las obras de Nordstream 2 citando las "obligaciones especiales" que Alemania tiene hacia Rusia debido a los más de veinte millones de víctimas soviéticas de la Segunda Guerra Mundial. No mencionó que los ucranianos estaban entre ellos.
También es muy tarde para detener el proyecto. Desde principios de año, la barcaza rusa Fortuna está colocando los 148 km restantes de la tubería (de un total de 1.350 km) frente a la costa de Dinamarca. Los trabajos podrían concluir a finales de la primavera. Según Handelsblatt, esto se ve facilitado por la tardía reacción de la administración Biden, en la que muchos puestos clave siguen sin cubrirse.

Alemania presiona para llegar a un acuerdo con Estados Unidos respecto a Nordstream 2 

Joe Biden braucht Berlin, wenn es um China, das Klima und den Iran geht. Gründe genug, die Pipeline-Sanktionen unter den Tisch fallen zu lassen?

Das Bundeskanzleramt bereitet sein Angebot vor, und es werden mehrere Optionen auf dem Tisch liegen. Eine der vielversprechendsten ist der sogenannte "Snapback" (abgeleitet von der verstellbaren Baseballmütze): Der Snapback ist ein Mechanismus, der es erlauben würde, die Gasimporte durch die neue Pipeline als Reaktion auf feindseliges Verhalten Russlands zu unterbinden. Berlin steht jedoch zwischen den Stühlen: Auf der einen Seite möchte Washington, dass die Aktivierung der Snapback-Klausel automatisch erfolgt und die Ukraine an ihrer Entwicklung beteiligt wird. Auf der anderen Seite lehnt Moskau jede Form eines solchen Mechanismus kategorisch ab und droht mit rechtlichen Schritten, falls er umgesetzt werden sollte.
Es werden aber auch andere Optionen in Betracht gezogen. Eine sieht vor, dass Nord Stream 2 nur dann in Betrieb genommen wird, wenn der Kreml guten Willen zeigt, beispielsweise durch die Freilassung des Oppositionellen Alexej Nawalny oder die Zustimmung zu einem gewissen Grad an Demokratisierung in Belarus. Eine andere Überlegung ist, dass Deutschland neue Flüssiggasterminals baut und die Importe des Erdgases LNG aus Übersee erhöht, oder dass ein Mechanismus zur Regulierung des europäischen Energiemarktes eingeführt werden könnte, da etwa ein Viertel des Gasbedarfs der EU durch Nord Stream 1 und 2 gedeckt werden wird.
<h3>Berlin wird nicht aufgeben</h3>
Einen Kompromiss zu finden wird für Joe Biden nicht einfach sein, denn er ist auf den Kongress angewiesen, wo sowohl die Demokraten als auch die Republikaner Sanktionen gegen die Bauherren der Gaspipeline einführen wollen. In einem Brief an den Präsidenten erinnerten Senator Jim Risch (Idaho, Republikaner) und Senatorin Jeanne Shaheen (New Hampshire, Demokratin) daran, dass das Außenministerium nun eine Liste der Firmen aushändigen sollte, gegen die Beschränkungen verhängt werden. Gleichzeitig ist das Weiße Haus bestrebt, eine offene Konfrontation mit Deutschland zu vermeiden, weil es Berlin für viele seiner diplomatischen Vorhaben braucht – von der Stärkung der transatlantischen Beziehungen bis hin zur Bewältigung des Klimawandels und des iranischen Atomprogramms.
Die Financial Times glaubt, dass Berlin große Hoffnungen auf Außenminister Antony Blinken setzt, der in seinem 1987 erschienenen Buch "Ally Versus Ally: America, Europe, and the Siberian Pipeline Crisis" die Einschätzung äußerte, Ronald Reagan habe richtig gehandelt, als er fünf Jahre zuvor die Sanktionen gegen Deutschland wegen des Baus einer oberirdischen Gaspipeline mit der Sowjetunion zurücknahm.
Diesmal scheint es unwahrscheinlich, dass Deutschland das Projekt auch unter starkem Druck aus den Vereinigten Staaten aufgeben wird. Eine hochrangige diplomatische Quelle in Berlin erklärte gegenüber Rzeczpospolita: "Ein Stopp von Nord Stream 2 wird Putin nicht dazu bringen, Nawalny freizulassen, weil das sein Machtsystem bedrohen würde. Wir müssen die wirtschaftliche Zusammenarbeit mit Russland aufrechterhalten, sonst kann die Krise in den Beziehungen zu Moskau aus dem Ruder laufen, wie zu Beginn des Ersten Weltkriegs. Die Sowjetunion brach nicht nur zusammen, weil sie dem von Reagan aufgezwungenen Wettrüsten nicht standhalten konnte, sondern auch, weil es Foren für einen Dialog mit Moskau wie die OSZE gab".
Nahezu die gesamte politische Klasse in Deutschland ist entschlossen, die Investition zu Ende zu bringen, mit Ausnahme der Grünen. Das hat man auch in Washington bemerkt. Daher die Kompromissbereitschaft, auch wenn Emmanuel Macron, der sich beim Aufbau einer "strategischen Partnerschaft" mit dem Kreml die Finger verbrannt hat, dem Projekt skeptisch gegenübersteht.
"Es liegt an Deutschland, einen Kompromiss zu finden", sagte Richard Morningstar, ehemaliger US-Botschafter bei der EU, gegenüber Bloomberg.
<h3>Polen in Verhandlungen</h3>
Diplomatische Quellen berichten Rzeczpospolita, dass Polen an den Verhandlungen über einen Kompromiss zu Nord Stream 2 beteiligt ist. Doch während unser Land von den Amerikanern über deren Fortschritte informiert wird, läuft auf dieser Seite des Atlantiks jegliche Kommunikation über Brüssel, nicht über Berlin. Das sagt viel über den Zustand der polnisch-deutschen Beziehungen aus.
Auch in Warschau ist man skeptisch gegenüber Nord Stream 2. Immerhin wird die Gaspipeline die Zusammenarbeit zwischen Deutschland und Russland auf Jahre hinaus bestimmen. Es gibt auch viele Zweifel daran, ob Berlin als Reaktion auf die Feindseligkeit des Kremls tatsächlich den Import von russischem Gas einstellen würde. In einem Interview mit der Rheinischen Post begründete Bundespräsident Frank-Walter Steinmeier vergangene Woche den Weiterbau von Nord Stream 2 mit "besonderen Verpflichtungen" Deutschlands gegenüber Russland wegen der mehr als 20 Millionen sowjetischen Opfer des Zweiten Weltkriegs. Dass darunter auch Ukrainer waren, erwähnte er nicht.
Es ist auch schon fast zu spät, das Projekt zu stoppen. Seit Anfang des Jahres verlegt die russische Barge "Fortuna" die restlichen 148 Kilometer der Rohrleitung (von insgesamt 1350 Kilometern) vor der Küste Dänemarks. Bereits Ende des Frühjahrs könnten die Arbeiten abgeschlossen sein. Erleichtert wird das laut Handelsblatt durch die verzögerte Reaktion der Biden-Administration, in der viele Schlüsselpositionen noch unbesetzt sind.

Nord Stream 2: Deutschland drängt auf ein Abkommen mit den USA

232326734.jpg

Narastające opóźnienia w dostawach szczepionek dla Unii mogą doprowadzić do jednego z najpoważniejszych kryzysów w historii integracji.

Zaszczepiono już 14 proc. dorosłej ludności Wielkiej Brytanii. To proporcjonalnie pięciokrotnie więcej niż w krajach zjednoczonej Europy. Ponieważ na pełny efekt szczepienia trzeba czekać kilka tygodni, różnica ta dopiero w przyszłości zacznie się przekładać na liczbę zmarłych i zakażonych, a dalej na możliwość odmrożenia gospodarki. Na taką porażkę Bruksela nie może więc patrzeć spokojnie i zaczyna szukać winnych. Na razie efekt tego nie jest jednak budujący. Przeciwnie, problemy się mnożą.
W piątek, nie informując nawet irlandzkiego premiera Micheála Martina, Komisja Europejska przywróciła kontrole na granicy Republiki Irlandii i Irlandii Północnej, byle zatrzymać eksport szczepionek do Wielkiej Brytanii. Pod naciskiem Dublina i Londynu musiała się z tego pod wieczór wycofać. Ale mleko się rozlało: unioniści chcą rewizji „irlandzkiego protokołu", który każe utrzymać europejskie prawo w prowincji mimo brexitu, skoro w decydującym momencie i tak nie zapobiegło to odcięciu Ulsteru od Unii. Proces pokojowy może się wydawać zagrożony.
Próby zapewnienia krajom członkowskim jak największej liczby szczepionek sprawiły, że Unia ma też kłopoty z największymi partnerami na świecie. Japonia, Kanada, Korea Południowa już protestują przeciwko planom wprowadzenia przez Brukselę kontroli eksportu szczepionek. Za niedopuszczalne uważa je też Światowa Organizacja Zdrowia.
Spór dotyczy także międzynarodowych koncernów, które dotąd były wiernymi sojusznikami integracji, bo korzystały na niej jak nikt inny. Prezes firmy AstraZeneca tłumaczy, że musi najpierw dostarczyć 100 mln dawek Brytyjczykom, bo zamówili je trzy miesiące przed Unią. Twierdzi też, że podawana przez Brukselę liczba zamówionych dawek nie była twardym zobowiązaniem koncernu.
Ten spór zapewne znajdzie rozwiązanie w sądzie. Ale dużo wcześniej opóźnienie w dostawach szczepionek może mieć przełożenie na sytuację polityczną we Wspólnocie. Przed tygodniem z powodu pandemii i zapaści gospodarki upadł rząd Włoch. Jego miejsce może w razie wcześniejszych wyborów zająć koalicja eurosceptycznych ugrupowań twardej prawicy. W Holandii przed marcowymi wyborami rząd Marka Ruttego (który też podał się do dymisji) stanął w obliczu największych od 40 lat zamieszek. W najnowszych sondażach Francuzi odkrywają z kolei z niepokojem, że zwycięstwo Marine Le Pen w wyborach prezydenckich, które odbędą się za 15 miesięcy, wcale nie jest już wykluczone. Społeczna frustracja narasta.
To wszystko rodzi pytanie o sprawność działania i odpowiedzialność Brukseli oraz zakres jej kompetencji. „The Guardian", najbardziej proeuropejski i przeciwny brexitowi poważny dziennik brytyjski, pisze w komentarzu redakcyjnym: „Przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen dopuściła się w minionym roku serii błędów i fałszywych ocen w zarządzaniu pandemią. Najnowsza porażka (w sprawie granicy irlandzkiej – red.) jeszcze bardziej zwiększa wątpliwości co do jej przywództwa".
W świetle ostatnich zdarzeń pozycja Ursuli von der Leyen musi wydawać się coraz słabsza, co tylko pogarsza sytuację szykującej się do odejścia z polityki we wrześniu jej patronki Angeli Merkel i bez wątpienia stawia nowe pytania o unijne przywództwo. Nie takiego zwieńczenia 16 lat swoich rządów na czele Niemiec i Unii chce przecież kanclerz.

Bruksela szuka winnych

Increasing delays in the supply of vaccines to the EU may lead to one of the most serious crises in the history of integration

14 per cent of the UK's adult population has already been vaccinated. This is proportionally five times more than in the countries of united Europe. Since it takes several weeks for the full effect of a vaccination to become observable, this difference will begin to impact the number of dead and infected people and later the possibility of thawing the economy in the future. Brussels can't look calmly at such a failure, and it is starting to look for someone to blame. So far, however, the effects are not encouraging. On the contrary, the problems are multiplying.
On Friday, without even informing the Irish Prime Minister, Micheál Martin, the European Commission reintroduced border controls on the Republic of Ireland and Northern Ireland in order to stop the export of vaccines to the United Kingdom. Under pressure from Dublin and London, it had to back down from this in the evening. But there's no going back: the Irish unionists want a review of the "Irish Protocol", which dictates that European law must be maintained in the province despite Brexit, as it did not prevent Ulster from being cut off from the Union in the crucial moment. The peace process may seem under threat.
Trying to provide member states with as many vaccines as possible has also led the Union in conflict with some of the world's biggest partners. Japan, Canada and South Korea are already protesting against Brussels' plans to introduce controls on vaccine exports. The World Health Organization regards them as unacceptable.
Moreover, the dispute concerns international corporations, which until now have been faithful allies of integration, because they have benefited from it like no one else. The chairman of AstraZeneca explains that he has to deliver 100 million doses to the British first, because they ordered them three months before the EU. He also claims that the number of doses ordered by Brussels was not a firm commitment on the part of the company.
This dispute will probably end up in court. But the delay in deliveries of vaccines can have an impact on the political situation in the EU much earlier. A week ago, the Italian government collapsed because of the pandemic and the economic crisis. In the event of early elections its place may be taken by a coalition of eurosceptic right-wing hardliners. In the Netherlands, before the March elections, the government of Mark Rutte (who also resigned) faced the worst riots in 40 years. According &nbsp;to the latest polls, French people are worried that Marine Le Pen's victory in the presidential elections, which will be held in 15 months, is no longer out of the question. Public frustration is growing.
All this raises questions about Brussels' efficiency, responsibility and scope of its competences. The Guardian, the most pro-European and anti-Brexit out of serious British dailies, writes in an editorial commentary: "The commission president, Ursula von der Leyen, has made a series of mistakes and misjudgments in handling the pandemic over the past year. This latest blunder will intensify doubts about her leadership".
In light of recent events, Ursula von der Leyen's position must seem to be getting weaker and weaker, which only worsens the position of her patron Angela Merkel, who is preparing to leave politics in September, and thus undoubtedly raises new questions about EU leadership. After all, this is not how the Chancellor wants her 16 years at the head of Germany and the EU to come to an end.

Brussels Is Looking for Someone To Blame

Η αύξηση των καθυστερήσεων στην προμήθεια εμβολίων στην ΕΕ ίσως οδηγήσει σε μία από τις σοβαρότερες κρίσεις στην ιστορία της ένταξης

Το 14% του ενήλικου πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου έχει ήδη εμβολιαστεί. Αυτό είναι αναλογικά πέντε φορές περισσότερο από όσο στις χώρες της ενωμένης Ευρώπης. Δεδομένου ότι χρειάζονται αρκετές εβδομάδες για να παρατηρηθεί το πλήρες αποτέλεσμα ενός εμβολιασμού, αυτή η διαφορά θα αρχίσει να επηρεάζει τον αριθμό των νεκρών και μολυσμένων ατόμων και αργότερα τη δυνατότητα επανεκκίνησης της οικονομίας στο μέλλον. Οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να δουν ήρεμα μια τέτοια αποτυχία και αρχίζουν να ψάχνουν κάποιον να κατηγορήσουν. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Αντιθέτως, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται.
Την Παρασκευή, χωρίς καν να ενημερώσει τον Ιρλανδό πρωθυπουργό, Μάικλ Μάρτιν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επανέφερε τους συνοριακούς ελέγχους στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και στη Βόρεια Ιρλανδία προκειμένου να σταματήσουν οι εξαγωγές εμβολίων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Υπό την πίεση του Δουβλίνου και του Λονδίνου, αναγκάστηκε να υποχωρήσει το ίδιο βράδυ. Αλλά δεν υπάρχει καμία επιστροφή: οι Ιρλανδοί ενωτικοί θέλουν μια αναθεώρηση του «Ιρλανδικού Πρωτοκόλλου», το οποίο υπαγορεύει ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία πρέπει να τηρείται στην επαρχία παρά το Brexit, καθώς δεν αποτρέπει μια αποκοπή του Όλστερ από την Ένωση την κρίσιμη στιγμή. Η ειρηνευτική διαδικασία φαίνεται να βρίσκεται υπό απειλή.
Η προσπάθεια παροχής στα κράτη μέλη όσο το δυνατόν περισσότερων εμβολίων οδήγησε επίσης την Ένωση σε σύγκρουση με μερικούς από τους μεγαλύτερους εταίρους της παγκοσμίως. Η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Νότια Κορέα διαμαρτύρονται ήδη για τα σχέδια των Βρυξελλών να θέσουν ελέγχους στις εξαγωγές εμβολίων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τις θεωρεί απαράδεκτες.
Επιπλέον, η διαφορά αφορά διεθνείς εταιρείες, οι οποίες μέχρι τώρα υπήρξαν πιστοί υποστηρικτές της ολοκλήρωσης, επειδή έχουν επωφεληθεί από αυτήν όσο κανένας άλλος. Ο πρόεδρος της AstraZeneca εξηγεί ότι πρέπει πρώτα να παραδώσει 100 εκατομμύρια δόσεις στους Βρετανούς, επειδή έκαναν την παραγγελία τρεις μήνες πριν από την ΕΕ. Ισχυρίζεται επίσης ότι η εταιρεία δεν είχε δεσμευτεί ρητά στον αριθμό των δόσεων που παρήγγειλαν οι &nbsp;Βρυξέλλες.
Αυτή η διαφωνία πιθανότατα θα καταλήξει στα δικαστήρια. Όμως, η καθυστέρηση στην παράδοση εμβολίων μπορεί να έχει αντίκτυπο στην πολιτική κατάσταση στην ΕΕ πολύ νωρίτερα. Πριν από μια εβδομάδα, η ιταλική κυβέρνηση κατέρρευσε λόγω της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης. Σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, στη θέση της μπορεί να μπει ένας συνασπισμός ευρωσκεπτικιστών σκληροπυρηνικών δεξιών. Στην Ολλανδία, πριν από τις εκλογές του Μαρτίου, η κυβέρνηση του Μαρκ Ρούτε (ο οποίος επίσης παραιτήθηκε) αντιμετώπισε τις χειρότερες ταραχές εδώ και 40 χρόνια. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι Γάλλοι ανησυχούν ότι δεν αποκλείεται μια νίκη της Μαρίν Λεπέν στις προεδρικές εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν σε 15 μήνες. Η απογοήτευση του κόσμου μεγαλώνει.
Όλα αυτά εγείρουν ερωτηματικά σχετικά με την αποτελεσματικότητα, την ευθύνη και το εύρος των αρμοδιοτήτων των Βρυξελλών. Ο Guardian, η πιο φιλοευρωπαϊκή και αντι-Brexit από τις σοβαρές βρετανικές εφημερίδες, σχολιάζει σε ένα κύριο άρθρο: «Η πρόεδρος της επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχει κάνει μια σειρά από λάθη και λανθασμένες κρίσεις στον χειρισμό της πανδημίας τον τελευταίο χρόνο. Αυτή η τελευταία γκάφα θα εντείνει τις αμφιβολίες σχετικά με την ηγεσία της».
Λαμβάνοντας υπόψη τα πρόσφατα γεγονότα, η θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πρέπει να φαντάζει όλο και πιο αδύναμη, γεγονός που επιδεινώνει τη θέση του αφεντικού της, της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία ετοιμάζεται να αποχωρήσει την πολιτική τον Σεπτέμβριο, και έτσι αναμφίβολα εγείρονται νέα ερωτήματα σχετικά με την ηγεσία της ΕΕ. Σε τελική ανάλυση, η καγκελάριος δε θέλει να ολοκληρώσει τα 16 χρόνια της στην ηγεσία της Γερμανίας και της ΕΕ με αυτόν τον τρόπο.

Οι Βρυξέλλες αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο

Les retards croissants dans la livraison de vaccins à l'UE pourraient conduire à l'une des crises les plus graves de l'histoire de l'intégration européenne.

14 % de la population adulte du Royaume-Uni a déjà été vaccinée. C'est proportionnellement cinq fois plus que dans les pays de l'Europe unie. Comme il faut plusieurs semaines pour observer le plein effet d'un vaccin, cette différence commencera se faire sentir sur le nombre de personnes mortes et infectées et, plus tard, sur la possibilité d'un dégel de l'économie. Bruxelles ne peut pas rester les bras croisés face à un tel échec, et elle commence à chercher quelqu'un à blâmer. Or jusqu'à présent, les effets ne sont guère encourageants. Au contraire, les problèmes se multiplient.
Vendredi, sans même en informer le Premier ministre irlandais, Micheál Martin, la Commission européenne a réintroduit des contrôles aux frontières entre la République d'Irlande et l'Irlande du Nord afin d'arrêter l'exportation de vaccins vers le Royaume-Uni. Sous la pression de Dublin et de Londres, elle a dû faire marche arrière dans la soirée. Trop tard : les unionistes irlandais veulent une révision du « protocole irlandais », qui stipule que le droit européen doit être maintenu dans la province malgré le Brexit, car il n'a pas empêché l'Ulster d'être coupé de l'Union au moment crucial. Le processus de paix peut sembler menacé.
En essayant de fournir aux États membres le plus grand nombre possible de vaccins, l'Union s'est également trouvée en conflit avec certains de ses plus grands partenaires mondiaux. Le Japon, le Canada et la Corée du Sud protestent déjà contre les projets de Bruxelles visant à introduire des contrôles sur les exportations de vaccins. L'Organisation mondiale de la santé les considère inacceptables.
En outre, le litige concerne les entreprises internationales, qui jusqu'à présent ont été de fidèles alliées de l'intégration, car elles en ont bénéficié comme personne d'autre. Le président d'AstraZeneca explique qu'il doit d'abord livrer 100 millions de doses aux Britanniques, parce qu'ils les ont commandées trois mois avant l'UE. Il affirme également que le nombre de doses commandées par Bruxelles ne relevait pas d'un engagement ferme de la part de l'entreprise.
Ce litige finira probablement devant les tribunaux. Mais, avant cela, le retard dans les livraisons de vaccins peut avoir un impact sur la situation politique dans l'UE. Il y a une semaine, le gouvernement italien s'est effondré en raison de la pandémie et de la crise économique. En cas d'élections anticipées, une coalition de la droite eurosceptique pourrait le remplacer. Aux Pays-Bas, avant les élections de mars, le gouvernement de Mark Rutte (qui a également démissionné) a été confronté aux pires émeutes des 40 dernières années. Selon les derniers sondages, les Français craignent que la victoire de Marine Le Pen aux élections présidentielles, qui auront lieu dans 15 mois, ne soit plus impossible. La frustration de l'opinion publique grandit.
Tout cela soulève des questions sur l'efficacité, la responsabilité et l'étendue des compétences de Bruxelles. Le Guardian, le plus pro-européen et anti-Brexit des quotidiens britanniques sérieux, écrit dans un éditorial : « La présidente de la Commission, Ursula von der Leyen, a commis une série d'erreurs et de mauvais jugements dans la gestion de la pandémie au cours de l'année dernière. Cette dernière bévue va intensifier les doutes sur son leadership ».
À la lumière des récents événements, la position d'Ursula von der Leyen paraît de plus en plus affaiblie, ce qui ne fait qu'aggraver la position de sa protectrice Angela Merkel, qui s'apprête à quitter la politique en septembre, et soulève donc sans aucun doute de nouvelles questions sur le leadership européen. Après tout, ce n'est pas ainsi que la chancelière allemande souhaite que ses 16 années à la tête de l'Allemagne et de l'UE prennent fin.

Retard de la vaccination : Bruxelles cherche un bouc émissaire

Les retards dans la fourniture de vaccins à l'UE pourraient conduire à l'une des crises les plus graves de l'histoire de l'intégration européenne.

Die Verzögerungen der Impfstofflieferungen für die EU könnten zu einer der schwersten Krisen in der Geschichte der europäischen Integration führen.

Vierzehn Prozent der erwachsenen Bevölkerung Großbritanniens sind bereits geimpft. Das ist anteilig fünfmal mehr als in den Ländern des vereinten Europas. Da es mehrere Wochen dauert, bis sich die volle Wirkung einer Impfung entfaltet, wird sich dieser Unterschied schon bald auf die Zahl der Toten und Infizierten auswirken und später auf die Möglichkeit, die Wirtschaft wieder anzukurbeln. Brüssel kann einem solchen Versagen nicht gelassen begegnen – und beginnt, nach einem Schuldigen zu suchen. Bislang sind die Aussichten jedoch nicht gerade rosig. Im Gegenteil: Es scheint schlimmer zu werden.
Am Freitag hat die Europäische Kommission, ohne den irischen Premierminister Micheál Martin auch nur zu informieren, die Kontrollen an der Grenze der Republik Irland und Nordirland wieder eingeführt – mit dem Ziel den Export von Impfstoffen in das Vereinigte Königreich zu unterbinden. Nachdem Dublin und London Druck ausgeübt hatten, musste sie davon am Abend wieder abrücken. Doch es gibt kein Zurück: Die irischen Unionisten wollen eine Überprüfung des "Irischen Protokolls", das vorschreibt, dass europäisches Recht in der Provinz Nordirland trotz Brexit beibehalten werden muss. Denn das Protokoll hat wohl nicht verhindert, dass Ulster im entscheidenden Moment von der Union mit Großbritannien abgeschnitten werden konnte. Der Friedensprozess scheint bedroht.
Der Versuch, die Mitgliedsstaaten mit so vielen Impfdosen wie möglich zu versorgen, hat Großbritannien auch in Konflikt mit einigen seiner größten Partner auf der Welt gebracht. Japan, Kanada und Südkorea protestieren bereits gegen die Brüsseler Pläne, Kontrollen für Impfstoffexporte einzuführen. Die Weltgesundheitsorganisation hält sie für inakzeptabel.
Zudem betrifft der Streit die internationalen Konzerne, die bisher treue Verbündete der Integration waren, weil sie von ihr profitiert haben wie sonst kaum jemand. Der Vorstandsvorsitzende von AstraZeneca erklärt, dass er 100 Millionen Dosen zuerst an die Briten liefern muss, weil diese sie schließlich drei Monate vor der EU bestellt hatten. Er ist auch der Auffassung, dass die Anzahl der von Brüssel bestellten Dosen keine feste Zusage seitens seines Unternehmens gewesen sei.
Der Streit wird wahrscheinlich vor Gericht landen. Aber die Verzögerung der Impflieferungen kann sich schon viel früher auf die politische Situation in der EU auswirken. Vor einer Woche ist die italienische Regierung wegen der Pandemie und der Wirtschaftskrise auseinandergebrochen. Bei vorgezogenen Neuwahlen könnte an ihre Stelle eine Koalition aus euroskeptischen rechten Hardlinern treten. In den Niederlanden sah sich die Regierung von Mark Rutte (der ebenfalls zurücktrat) vor den Wahlen im März mit den schlimmsten Unruhen seit 40 Jahren konfrontiert. Jüngsten Umfragen zufolge sind die Franzosen besorgt, dass ein Sieg von Marine Le Pen bei den Präsidentschaftswahlen, die in 15 Monaten stattfinden, nicht mehr ausgeschlossen ist. Die Frustration in der Öffentlichkeit wächst.
All das wirft Fragen nach der Effizienz, der Verantwortung und dem Umfang der Kompetenzen Brüssels auf. Der Guardian, die proeuropäischste unter den britischen Tageszeitungen, kommentierte: "Die Kommissionspräsidentin, Ursula von der Leyen, hat im vergangenen Jahr eine Reihe von Fehlern und Fehleinschätzungen im Umgang mit der Pandemie gemacht. Dieser jüngste Patzer wird die Zweifel an ihrer Führung verstärken."
Angesichts der jüngsten Ereignisse erscheint die Position von der Leyens geschwächt – und damit auch die ihrer Schirmherrin Angela Merkel, die sich darauf vorbereitet, im September aus der Politik auszuscheiden. Damit werden zweifellos neue Fragen zur EU-Führung aufgeworfen. Schließlich wird die Kanzlerin sicher nicht wollen, dass ihre 16 Jahre an der Spitze Deutschlands und der EU so zu Ende gehen.

Brüssel sucht den Schuldigen

El creciente retraso en el suministro de vacunas a la UE puede provocar una de las crisis más graves de la historia de la integración

El 14% de la población adulta del Reino Unido ya ha sido vacunada. Esta proporción es cinco veces mayor a la de los países de la Europa unida. Dado que el efecto total de la vacunación tarda varias semanas en ser perceptible, la diferencia empezará a repercutir en el número de fallecidos y contagiados y más adelante en la posibilidad de que la economía se recupere en el futuro. Desde Bruselas no se puede asistir con tranquilidad a semejante fracaso, y se empieza a buscar a alguien a quien culpar. Hasta ahora, sin embargo, las consecuencias no son alentadoras. Al contrario, los problemas se multiplican.
El viernes, sin siquiera informar al primer ministro irlandés Micheál Martin, la Comisión Europea reintrodujo los controles fronterizos en la República de Irlanda e Irlanda del Norte para frenar la exportación de vacunas al Reino Unido. Bajo la presión de Dublín y Londres, tuvo que dar marcha atrás por la noche. Pero no hay vuelta atrás: los unionistas irlandeses quieren que se revise el "Protocolo Irlandés", que dicta que la legislación europea debe mantenerse en la región a pesar del Brexit, ya que no impidió que el Ulster quedara aislado de la Unión en el momento crucial. El proceso de paz puede quedar amenazado.
Tratar de proporcionar a los Estados miembros el mayor número posible de vacunas también ha llevado a la comunidad a entrar en conflicto con algunos de sus mayores socios en el mundo. Japón, Canadá y Corea del Sur ya protestan contra los planes de Bruselas de introducir controles en las exportaciones de vacunas. La Organización Mundial de la Salud los considera inaceptables.
Además, la disputa afecta a empresas internacionales que hasta ahora han sido fieles aliadas de la integración porque se han beneficiado de ella como nadie. El presidente de AstraZeneca explica que tiene que entregar primero 100 millones de dosis a los británicos, porque las pidieron tres meses antes que la Unión Europea. También afirma que el número de dosis encargado por Bruselas no era un compromiso firme por parte de la compañía.
Es muy probable que esta disputa termine en los tribunales. Pero el retraso en la entrega de vacunas puede repercutir en la situación política de los Veintisiete mucho antes. Hace una semana, el Gobierno italiano se derrumbó a causa de la pandemia y la crisis económica. De darse unas elecciones anticipadas, una coalición de euroescépticos y derecha dura puede tomar el poder. En Holanda, antes de las elecciones de marzo, el gobierno de Mark Rutte (que también dimitió) se enfrentó a los peores disturbios de los últimos 40 años. Según las últimas encuestas, los franceses no descartan una victoria de Marine Le Pen en las presidenciales que se celebrarán dentro de 15 meses. La frustración de los ciudadanos va en aumento.
Todo esto hace que se cuestione la eficacia, la responsabilidad y el alcance de las competencias de Bruselas. The Guardian, el más proeuropeo y antibrexit de los diarios británicos serios, escribe en un editorial que la presidenta de la Comisión, Ursula von der Leyen, "ha cometido una serie de errores y equivocaciones en el manejo de la pandemia durante el último año. Este último error intensificará las dudas sobre su liderazgo".
A la luz de los últimos acontecimientos, la posición de Ursula von der Leyen debe parecer cada vez más débil, lo que no hace más que empeorar la posición de su patrona Angela Merkel, que se prepara para dejar la política en septiembre, y por tanto, sin duda, plantea nuevas dudas sobre el liderazgo comunitario. Al fin y al cabo, no es así como la canciller quiere que terminen sus 16 años al frente de Alemania y de la Unión Europea.

Bruselas busca a quien culpar

230693934.jpg

- Gazety w Unii nigdy nie miały w wersji papierowej i cyfrowej tylu czytelników. Ale to przede wszystkim Google i Facebook czerpią z tego korzyści - mówi Jean-Pierre de Kerraoul, przewodniczący Europejskiego Stowarzyszenia Wydawców Gazet (ENPA).

Rzeczpospolita: Ludzie już nie chcą czytać gazet. Dni tych ostatnich są więc policzone?
Jean-Pierre de Kerraoul: Owszem, gazety stoją nad grobem. Ale nie dlatego, że ludzie nie chcą ich czytać. Przeciwnie, zarówno we Francji, jak i w innych krajach Unii Europejskiej gazety nigdy nie miały tylu czytelników – tak w wersji papierowej, jak i cyfrowej. Tylko że tego czytelnictwa nie da się przełożyć na dochody z reklam: w ciągu dziesięciu lat francuskie gazety straciły z tego tytułu połowę dochodów. Oczywiście, staramy się to nadrobić, wprowadzając płatny dostęp do części zawartości naszych portali. Ale to w bardzo niewielkim stopniu kompensuje spadek dochodów ze sprzedaży wydań papierowych i reklam.
Czym tłumaczyć tę zapaść?
Choć na papierze i w internecie artykuły prasowe przyciągają ogromne zainteresowanie, to nie ich autorzy i wydawcy czerpią z tego korzyści.
A kto?
Platformy internetowe, przede wszystkim dwie: Google i Facebook. Wykorzystują treści dziennikarskie i czerpią z nich ogromne dochody poprzez reklamy, ale także wykorzystując dane o tych czytelnikach dla zdobycia lojalności internatów i skierowania ich ku swoim usługom. Co więcej, kiedy reklamodawca angażuje 1000 euro w kampanię reklamową, przeszło połowa tej sumy jest przejmowana przez pośredników technicznych i handlowych należących najczęściej do Google'a.
Ten cały ekosystem musi zostać uregulowany, aby wydawcy gazet byli opłacani za wykorzystanie ich produkcji wydawniczej. W przeciwnym razie skończy się to śmiercią niezależnej prasy.
Jak duże są dochody, które dzięki dziennikarskim treściom uzyskują platformy?
Precyzyjnych danych nie ma. Google i Facebook, podobnie jak pozostali gracze „wielkiej piątki" (Amazon, Apple, Microsoft), ich nie publikują. Mamy tylko szacunki. W samej Francji tylko w przypadku Google'a mówimy zapewne o przynajmniej 2,5 mld euro rocznie przychodów z reklam. Wiemy też, że w 2019 r. 98 proc. wzrostu rynku reklamowego w sieci w naszym kraju zgarnęły Google i Facebook. To są więc firmy, które zdobyły ultradominującą pozycję na rynku.
Jak ledwo utrzymujące się przy życiu gazety miałyby z takimi kolosami wygrać?
Francja ma długą tradycję ochrony własnej kultury, ale jesteśmy w Unii Europejskiej i to cała Europa musi bronić swojej niezależności kulturalnej oraz różnorodności swoich gazet. Dlatego w marcu 2019 r. została przyjęta dyrektywa europejska, która zabrania platformom internetowym użycia zawartości gazet i periodyków bez opłacenia wydawców, którzy je wytworzyli, i dziennikarzy, którzy byli w to zaangażowani.
Giganci internetu przegrali więc ważną batalię?
Tak i nie. Mimo bezprecedensowego lobbingu w historii Parlamentu Europejskiego megaplatformy nie zdołały zapobiec przyjęciu dyrektywy, która przyznaje wydawcom i agencjom prasowym „prawo pokrewne" względem praw autorskich odnoszących się do treści publikowanych w internecie. To jest ogromny postęp. Jednak nasze doświadczenia we Francji od lipca 2019 r., kiedy nasz parlament przyjął niemal jednomyślnie francuskie prawo wprowadzające w życie dyrektywę, pokazują, że to nie wystarczy. We wrześniu 2019 r., miesiąc przed wejściem w życie ustawy, Google postawił nam ultimatum: albo rezygnujecie z dochodów, jakie przyznaje wam ustawa, albo redukujemy niemal do zera waszą widoczność na platformie.
I co zrobili francuscy wydawcy?
Nie możemy sobie pozwolić na nieobecność na takich platformach jak Google. Jeśli ktoś szuka informacji na przykład o śmierci Maradony, sięga w pierwszej kolejności do wyszukiwarki Google'a, gdzie znajduje fragmenty artykułów, czasem także zdjęcia, z odesłaniem do stron internetowych gazet. To napędza znaczącą część ruchu na naszych portalach.
A więc sytuacja bez wyjścia?
Przystaliśmy na warunki Google'a. Ale tego samego dnia wszyscy napisaliśmy do Google'a, że zostaliśmy zmuszeni do zaakceptowania rozwiązania, które jest wbrew przepisom. Jednocześnie pozwaliśmy Google'a do Urzędu ds. Konkurencji, oskarżając go o wykorzystywanie dominującej pozycji na rynku. Ale też podjęliśmy negocjacje z Google'em, aby skłonić go do zmiany stanowiska.
Skutecznie?
Nie, bo Google proponował nam jedynie bardzo ograniczoną kwotę w stosunku do dochodów pośrednich i bezpośrednich, które uzyskuje dzięki naszym treściom wydawniczym. Największa platforma świata wbrew zapisom ustawy odmawiała nam także przekazania danych pozwalających na przeprowadzenie obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminujących obliczeń należnych nam dochodów.
A więc pat?
W kwietniu 2020 r. francuski Urząd ds. Konkurencji wydał orzeczenie, które jest całkowicie po naszej myśli. Obliguje ono Google'a do podjęcia w ciągu trzech miesięcy w dobrej wierze rozmów z wydawcami prasowymi. Mimo to Google nie zmienił swojego stanowiska i zaskarżył decyzję urzędu do Sądu Apelacyjnego w Paryżu. I 8 października 2020 r. Sąd Apelacyjny potwierdził w całej rozciągłości decyzję Urzędu ds. Konkurencji, a więc wymóg podjęcia negocjacji. Sprecyzował on nawet, że ruch na stronach gazet wygenerowany dzięki odniesieniom z platformy Google'a nie może w żadnej mierze być uznany za zapłatę z tytułu praw pokrewnych. To zresztą właśnie dlatego, że ten ruch tylko w bardzo niewielkim stopniu kompensuje koszty produkcji wydawniczej, prawodawca europejski ustanowił prawa pokrewne w dyrektywie z 2019 r.
Po drodze Google zaproponował jednak wydawcom udział w swojej nowej usłudze Google News Showcase, zobowiązując się do zapłacenia wydawcom na całym świecie jednego miliarda dolarów w ciągu trzech lat.
To była pułapka. Te 285 mln euro rocznie w skali globalnej oznaczają w przeliczeniu na poszczególne kraje europejskie marginalne sumy. Ale, co najważniejsze, kontrakty oferowane przez Google'a europejskim wydawcom zasadniczo odnoszą się do Showcase, co jest próbą obejścia ustawy i nieuznania praw należnych gazetom.
Wszyscy francuscy wydawcy odrzucili warunki Google'a? „Le Figaro" i „Le Monde" zawarły w końcu jakieś umowy.
Niektórzy wydawcy podpisali indywidualne porozumienia, ale większość, w szczególności zrzeszeni w Sojuszu Prasy Informacji Ogólnej, domaga się, aby europejska dyrektywa i francuska ustawa były przestrzegane, i chce zachować kontrolę nad swoją produkcją wydawniczą. Kontynuujemy nasze negocjacje z Google'em, aby osiągnąć porozumienie ramowe, które odnosiłoby się do całej prasy politycznej i ogólnoinformacyjnej. Ma ono w jasny sposób uznawać prawa wydawców prasy oraz określać zakres pozostających pod ich kontrolą licencji. Następnie każdy wydawca będzie mógł zawrzeć z Google'em umowę licencyjną, która uwzględnia jego strategię handlową i wydawniczą. Jednak umowa odnosząca się wyłącznie do usługi Google News Showcase nie może zastąpić wdrożenia praw pokrewnych.
Czemu służy taki opór?
Na krótką metę wymaga on odwagi, ponieważ sytuacja ekonomiczna gazet we Francji i w Europie jest bardzo trudna. Pokusą jest więc przyjęcie od razu nieco pieniędzy, wiedząc, że Google nie zamierza pójść na żadne ustępstwa i chce narzucić swoje rozwiązania tak Europejczykom, jak i całemu światu. Walczymy jednak o coś fundamentalnego, co rozstrzygnie nawet o czymś znacznie większym niż przyszłość wolnej i niezależnej prasy. Dziś jesteśmy na pierwszej linii, jednak ta sprawa dotyczy wszystkich branż gospodarki. Jeśli zgodzimy się, aby trzy lub cztery globalne megatrusty narzuciły swoje systemy, lekceważąc przyjęte przez parlamenty prawo, to co pozostanie z naszych demokracji?
Uprawnienia Komisji Europejskiej w zakresie polityki konkurencji są ogromne. Dzięki nim Bruksela potrafiła zmusić do posłuszeństwa bardzo dużo potężnych koncernów. Dlaczego z platformami internetowymi to się nie udało?
Bo mówimy o firmach z setkami miliardów dolarów rocznych dochodów, w przypadku których dotychczasowe kary nakładane przez Unię nie przyniosły wystarczających skutków. Trzeba zrobić więcej.
To może Europa powinna pójść w ślady Rosji oraz Chin i stworzyć własne wyszukiwarki internetowe?
Byłoby to niezwykle trudne, bo przewaga technologiczna, jaką zdobyły na rynku światowym Google i Facebook, jest ogromna. Z drugiej jednak strony to są platformy, które nie mogą pozwolić sobie na utratę rynku europejskiego, jednego z największych na świecie. Trzeba więc walczyć o większą równowagę sił między platformami i producentami treści, w szczególności regulując rynek cyfrowy. W ten sposób można powstrzymać potęgę megaplatform i ograniczyć ryzyko nadużywania dominującej pozycji.
Jakie pomysły ma Unia?
W listopadzie 2020 r. przedstawiciele naszych stowarzyszeń europejskich wydawców gazet i periodyków wzięli udział w spotkaniu roboczym z komisarzem odpowiedzialnym za rynek wewnętrzny Thierrym Bretonem. Przekonywaliśmy go do potrzeby uregulowania szczególnie działalności największych gigantów internetu w ramach dwóch projektów europejskich aktów prawnych, które właśnie zostały przedstawione: Digital Service Act (DSA) i Digital Market Act (DMA). Będą się one odnosić do odpowiedzialności platform i nielegalnych treści (DSA) oraz funkcjonowania rynku cyfrowego w Europie (DMA).
Co to może oznaczać dla prasy i jej czytelników?
Zależy nam na uzupełnieniu prawa pokrewnego mechanizmem arbitrażowym w przypadku, gdy nie da się znaleźć jakiegokolwiek porozumienia między platformami i wydawcami w danym kraju. Ale, mówiąc bardziej ogólnie, trzeba zaznaczyć, że ten projekt prawny przewiduje wprowadzenie kar odpowiadających do 10 proc. obrotów przedsiębiorstw łamiących przepisy. To są wielkości, które mogą się dla nich okazać odstraszające, a nawet doprowadzić do ich wykluczenia z rynku europejskiego. Oczywiście, wprowadzenie w życie takich rozwiązań przez instytucje UE nie będzie łatwe. Poglądy krajów członkowskich i ich relacje ze Stanami Zjednoczonymi są różne. Mimo to otrzymujemy sygnały, że na przykład rząd Polski z poparciem polskich wydawców skłania się do szybkiego wprowadzenia dyrektywy z 2019 r. do ustawodawstwa krajowego.
My, wydawcy prasy europejskiej, niezależnie od dzielących nas różnic, jesteśmy więc wspólnie zaangażowani w starcie, o którym wiemy, że będzie trwało długo. W tym celu chcemy stworzyć wspólną organizację, która będzie zdolna udostępnić wszystkim wydawcom europejskim, którzy tego zapragną, wysokiej jakości usługi prawne i w razie potrzeby wspólne prowadzenie spraw, aby w szczególności gazety z krajów o mniejszym potencjale w tym obszarze miały w tym starciu takie same szanse jak główne grupy niemieckie, francuskie, włoskie czy hiszpańskie.
W tym kontekście mówi się wiele o sytuacji w Australii. Władze australijskie zaproponowały bardzo ciekawe rozwiązanie, aby przełamać tę blokadę. Dały wydawcom i platformom trzy miesiące na dogadanie się, jak ma wyglądać ich współpraca. I zapowiedziały, że jeśli ten termin nie zostanie dotrzymany, to rząd sam ustali warunki umowy. Warto też zauważyć, że we Włoszech ustawa wdrażająca dyrektywę europejską, która jest u progu ratyfikacji, także zawiera mechanizm arbitrażowy. To jest bardzo ważne, bo bez takiego mechanizmu brak równowagi sił pozwala takim przedsiębiorstwom jak Google na odmowę zawarcia jakiejkolwiek umowy albo narzucenie własnych warunków.
20 stycznia Stany Zjednoczone będą miały nowego prezydenta. Joe Biden może okazać się sojusznikiem w staraniach o uregulowanie działalności internetowej „wielkiej piątki"?
W Stanach jeszcze przed objęciem władzy przez Bidena dzieje się sporo ciekawych rzeczy. W Kongresie powstała większość złożona z republikanów i demokratów, która chce doprowadzić do uregulowania działalności platform internetowych. Jednocześnie amerykański Urząd ds. Konkurencji po raz pierwszy uznał, że w sporach z tymi megaplatformami wydawcy mogą występować w ramach stowarzyszeń, a nie w pojedynkę, i nie jest to rodzaj zmowy rynkowej.
Wiadomo też, że 48 amerykańskich prokuratorów postanowiło wystąpić przeciw Google'owi z powodu nadużywania przez niego dominującej pozycji. Wreszcie sam Departament Sprawiedliwości wszczął postępowanie przeciw Google'owi z podobnych powodów. To są oczywiście procedury, które zajmą dużo czasu, ale wskazują na zmianę podejścia. Byłoby zaskakujące, gdyby administracja Bidena nie wzięła tego pod uwagę. Dominującą pozycję platform najskuteczniej ukróci niechęć do współpracy z nimi reklamodawców, jeśli okaże się, że są one negatywnie postrzegane przez ich użytkowników. Tak się stało na przykład po wyjściu na jaw rewelacji o zaangażowaniu Facebooka w próby manipulacji opinii publicznej w trakcie wyborów prezydenckich w 2016 r.
Zapatruje się więc pan pozytywnie na przyszłość prasy europejskiej czy raczej jest pan pesymistą?
Mimo swoich wewnętrznych różnic politycznych Europa uświadamia sobie, że bez solidarności krajów członkowskich może zapomnieć nie tylko o ambicjach bycia potęgą, ale również o swojej autonomii kulturalnej i życiu demokratycznym. Wspólnie okazaliśmy się silni wobec wyzwania brexitu, musimy też okazać się wspólnie silni wobec zagrożenia ze strony podmiotów globalnych. Jest to nie tylko fundamentalny atut dla narodów europejskich, ich gazet i ich różnorodności, ale też symbol woli pozostania wolnym.
 
&nbsp;
Jean-Pierre Kerraoul jest prezesem grupy wydawniczej Sogemedia, właścicielem 18 francuskich tygodników regionalnych oraz przewodniczącym Europejskiego Stowarzyszenia Wydawców Gazet (ENPA)
 
&nbsp;

Jean-Pierre de Kerraoul: Broniąc gazet, bronimy wolności

- Gazety nigdy nie miały tylu czytelników. Jednak korzyści czerpie z tego Google i Facebook - mówi mówi Jean-Pierre de Kerraoul, przewodniczący ENPA.

"Newspapers in the EU have never had so many readers both in paper and in digital format. But it is Google and Facebook who are the main beneficiaries," says Jean-Pierre de Kerraoul, president of the European Newspaper Publishers Association (ENPA)

Rzeczpospolita: People do not want to read newspapers anymore. So are their days numbered?
Jean-Pierre de Kerraoul: Yes, newspapers are standing on the brink of extinction. But this is not because people don't want to read them. On the contrary, both in France and in the other countries of the European Union, newspapers have never had so many readers, both in paper and in digital formats. But the readership does not translate into advertising revenue: in 10 years, French newspapers have lost half their revenue from advertising. Of course, we are trying to make up for this by introducing paid access to some content on our websites. But this compensates for the decline in revenues from the sale of paper editions and advertising to a very little extent.
What is the reason of this decline?
Although press articles attract a great deal of interest on paper and online, it is not the authors or publishers who benefit.
Who does then?
Online platforms, two in particular: Google and Facebook. They exploit journalistic content and derive huge revenues from it through advertising, but also by using data about readers to gain the trust of internet users and direct them towards their own services. What is more, when an advertiser spends 1000 euros on an advertising campaign, more than half of that amount is taken up by technical and commercial intermediaries, most often belonging to Google.
This whole ecosystem must be regulated so that newspaper publishers are paid for the use of their editorial output. Otherwise, it will lead to &nbsp;the death of the independent press.
How much revenue do platforms generate through journalistic content?
Precise figures are not available. Google and Facebook, like the rest of the "big five" players (Amazon, Apple, Microsoft) don't publish them. We only have estimates. In France alone, for Google alone, we are probably talking about at least 2,5 billion euros a year in advertising revenue. We also know that in 2019 98% of the growth of the online advertising market in our country was claimed by Google and Facebook. So these are the companies that have gained an ultra-dominant position in the market.
How can newspapers that are struggling to survive win against such giants?
France has a long tradition of protecting its own culture, but we are in the European Union, and it is Europe as a whole that must defend its cultural independence and the diversity of its newspapers. That is why in March 2019 the EU has adopted a directive that prohibits online platforms from using the content of newspapers and periodicals without paying the publishers who produced them and the journalists who were involved.
So have the internet giants lost an important battle?
Yes and no. Despite unprecedented lobbying in the history of the European Parliament, the megaplatforms failed to stop the adoption of a directive that grants publishers and news agencies a "related right" that is based on the copyright of content published on the internet. This is huge progress. However, our experience in France since July 2019, when our parliament almost unanimously passed the French law implementing the directive, shows that this is not enough. In September 2019, a month before the law came into force, Google gave us an ultimatum: either you give up the revenue the law grants you, or we reduce your visibility on the platform almost to zero.
And what did the French publishers do?
We cannot afford to be absent from platforms like Google. If someone is looking for information on, for example, Maradona's death, they first go to Google's search engine, where they find snippets of articles, sometimes including images, with links to newspaper websites. This drives a significant amount of traffic to our websites.
So there is no way out?
We agreed to Google's terms. But on the same day we all wrote to Google that we were forced to accept a solution that is against the rules. At the same time, we sued Google to the Competition Authority, accusing it of exploiting its dominant position in the market. But we also entered into negotiations with Google to get them to change their position.
Effectively?
No, because Google only offered us an amount very insignificant in relation to the direct and indirect revenue it earns from our publishing content. Moreover, the world's largest platform has – against the law – refused to provide us with data that would allow us to make objective, transparent and non-discriminatory calculations of the revenue due to us.
So is it a stalemate?
In April 2020, the French Competition Authority issued a ruling that is entirely in our favour. It obliges Google to enter into good faith discussions with press publishers within three months. Nevertheless, Google did not change its position and challenged the Authority's decision before the Court of Appeal of Paris. However, on 8 October 2020 that court confirmed the decision of the Competition Authority in its entirety, and thus the requirement to negotiate holds. The court has even specified that the traffic on newspaper websites generated by references from Google could not in any way be considered a payment on the basis of related rights. It is precisely because this traffic compensates the costs of publishing production to a very limited extent, that the European legislator established related rights in a 2019 directive.
Along the way, however, Google offered publishers a stake in its new Google News Showcase service, pledging to pay publishers around the world one billion dollars over three years.
It is a trap. 285 million euros a year globally means marginal sums per European country. But most importantly, the contracts offered by Google to European publishers essentially refer to Showcase and this is an attempt to circumvent the law by not recognising the rights of the newspapers.
All French publishers have rejected Google's terms? Le Figaro and Le Monde eventually made some agreements...
Some publishers have signed individual agreements, but the majority, particularly those affiliated to the General Information Press Alliance, demand that the European directive and the French law are respected and want to retain control of their publishing output. We are continuing our negotiations with Google to reach a framework agreement that applies to the entire political and general-information press. Such agreement would explicitly recognise the rights of press publishers and clearly define the scope of licences under their control. Each publisher would then be able to enter into a licensing agreement with Google that takes into account its commercial and publishing strategy. An agreement on the Google News Showcase service cannot replace the implementation of related rights.
What is the purpose of such resistance?
In the short term, it requires courage because the economic situation of newspapers in France and Europe is very difficult. The temptation, then, is to take some money straight away, knowing that Google is not going to make any concessions and wants to impose its solutions on Europeans and the world. However, we are fighting for something fundamental, something which will determine even more than the future of a free and independent press. We are on the front line today, but this issue affects all sectors of the economy. If we allow three or four global megatrusts to impose their systems in disregard of the law passed by our parliaments, what will be left of our democracies?
The European Commission's power over competition policy is immense. Thanks to it, Brussels has been able to force a lot of powerful companies to obey. Why has it not succeeded with internet platforms?
Because we are talking about companies with hundreds of billions of dollars of annual revenues, for which the penalties imposed by the EU so far have not had sufficient effect. More needs to be done.
So maybe Europe should follow in the footsteps of Russia and China and create its own search engines?
This would be extremely difficult, because the technological advantage that Google and Facebook have gained on the global market is enormous. On the other hand, these are platforms that cannot afford to lose the European market, one of the largest in the world. It is therefore necessary to fight for a greater balance of power between platforms and content producers, in particular by regulating the digital market. In this way, the power of the megaplatforms can be stopped and the risk of abusing their dominant position limited.
What ideas does the EU have?
In November 2020, representatives of our European newspaper and periodical publishers associations had a working meeting with the commissioner responsible for the internal market, Thierry Breton. We convinced him of the need to regulate in particular the activities of the major internet giants within the framework of the two draft European laws that have just been presented: Digital Services Act (DSA) and Digital Markets Act (DMA). They will address the liability of platforms and illegal content (DSA) and the functioning of the digital market in Europe (DMA).
What could this mean for the press and its readers?
We are keen to complement the related law with an arbitration mechanism in case no agreement can be found between platforms and publishers in a given country. But, more generally, it should be noted that this draft law provides for the introduction of penalties corresponding to up to 10% of the turnover of companies that break the rules. These are figures that may prove to be a deterrent for them and even lead to their exclusion from the European market. Of course, implementing such solutions by the EU institutions will not be easy. The views of member states and their relations with the United States vary. Nevertheless, we receive signals that, for example, the Polish government, with the support of Polish publishers, is inclined to quickly introduce the 2019 directive into national legislation.
We, the publishers of the European press, regardless of the differences that divide us, are therefore jointly committed to a struggle that we know will last a long time. To this end, we want to create a common organisation that is capable of offering high-quality legal services and, if necessary, lead joint cases for all European publishers who want it, so that newspapers from countries with less potential in this area have the same chances in this clash as the major German, French, Italian or Spanish groups.
In this context a there is a lot of discussion about the situation in Australia. The Australian authorities came up with a very interesting solution to break this stalemate. They gave publishers and platforms three months to agree on what their cooperation should look like. And they announced that if this deadline is not met, the government itself will set the terms of the agreement. It is also worth noting that in Italy the law implementing the European directive, which is on the verge of ratification, also includes an arbitration mechanism. This is very important, because without such a mechanism, an imbalance of power allows companies such as Google to refuse to conclude any agreement or to impose their own conditions.
On 20 January, the United States will have a new president. Could Joe Biden prove to be an ally in the efforts to regulate the activities of the 'big five' of the internet?
Some interesting things have been happening in the US even before Biden was elected to take office. There is a majority in Congress, consisting of both Republicans and Democrats, that wants to see the regulation of online platforms. At the same time, the US Competition Bureau has recognised for the first time that in disputes with these mega-platforms, publishers can act within associations, and not alone, because it is not a case of market collusion.
It is also known that 48 US prosecutors have decided to act against Google because of its abuse of a dominant position. Finally, the Department of Justice itself has initiated proceedings against Google for similar reasons. These are obviously procedures that will take a long time, but they indicate a change in approach. It would be surprising if the Biden administration did not take this into account. The platforms' dominance will be most effectively curbed by advertisers' reluctance to work with them if it turns out that they are viewed negatively by their users. This is what happened, for example, after revelations came to light about Facebook's involvement in attempts to manipulate public opinion during the 2016 presidential election.
So do you have a positive outlook on the future of the European press or are you rather pessimistic?
Despite its internal political differences, Europe is realising that without the solidarity of its member states, it will need not only to leave aside its ambitions to be a power but also its cultural autonomy and democratic life. Together we have proved ourselves strong in the face of the challenge of Brexit, and we must also prove ourselves strong together in the face of the threat from global actors. The newspapers and their diversity are not only a fundamental asset of European nations, but also a symbol of the will to remain free.
 
&nbsp;
Jean-Pierre de Kerraoul is the chairman of the Sogemedia publishing group, owner of 18 French regional weeklies and the president of the European Newspaper Publishers Association (ENPA)
 
&nbsp;

Jean-Pierre de Kerraoul: "By Defending Newspapers, We Defend Freedom"

"Newspapers have never had so many readers. But it is Google and Facebook who are benefiting", says Jean-Pierre de Kerraoul, president of ENPA.

«Οι εφημερίδες στην ΕΕ δεν είχαν ποτέ τόσους αναγνώστες τόσο σε έντυπη όσο και σε ψηφιακή μορφή. Αλλά η Google και το Facebook είναι οι κύριοι ωφελούμενοι», λέει ο Ζαν-Πιέρ ντε Κεραούλ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Εκδοτών Εφημερίδων (ENPA)

Ζαν-Πιέρ ντε Κεραούλ: «Υπερασπιζόμενοι τις εφημερίδες, υπερασπιζόμαστε την ελευθερία»

«Οι εφημερίδες δεν είχαν ποτέ τόσο πολλούς αναγνώστες. Αλλά κερδίζουν η Google και το Facebook», λέει ο Ζαν-Πιέρ ντε Κεραούλ, πρόεδρος του ENPA

Le président de l'Association européenne des éditeurs de journaux (ENPA) revient sur la menace que représentent les plateformes numériques pour les éditeurs de presse et la difficulté à négocier avec ces mastodontes.

Rzeczpospolita : Les gens ne veulent plus lire les journaux. Leurs jours sont-ils donc comptés ?
Jean-Pierre de Kerraoul : Oui, les journaux sont au bord de l'extinction. Mais ce n'est pas parce que les gens ne veulent pas les lire. Au contraire, tant en France que dans les autres pays de l'Union européenne, les journaux n'ont jamais eu autant de lecteurs, que ce soit en format papier ou en format numérique. Mais le lectorat ne se traduit pas en recettes publicitaires : en dix ans, les journaux français ont perdu la moitié de leurs recettes publicitaires. Bien sûr, nous essayons de compenser cela en introduisant un accès payant à certains contenus sur nos sites web. Mais cela ne compense que très peu la baisse des revenus provenant de la vente des éditions papier et de la publicité.
Comment expliquer cette baisse ?
Bien que les articles de presse suscitent un grand intérêt sur papier et en ligne, ce ne sont pas les auteurs ou les éditeurs qui en bénéficient.
Qui en profite alors ?
Les plateformes en ligne. Deux en particulier : Google et Facebook. Elles exploitent des contenus journalistiques et en tirent d'énormes revenus par le biais de la publicité, mais aussi en utilisant des données sur les lecteurs pour gagner la confiance des internautes et les orienter vers leurs propres services. De plus, lorsqu'un annonceur dépense 1000 euros pour une campagne publicitaire, plus de la moitié de ce montant est absorbée par des intermédiaires techniques et commerciaux, appartenant le plus souvent à Google.
Tout cet écosystème doit être réglementé afin que les éditeurs de journaux soient payés pour l'utilisation de leur production éditoriale. Dans le cas contraire, cela conduira à la mort de la presse indépendante.
Combien de revenus les plateformes génèrent-elles grâce au contenu journalistique ?
On ne dispose pas de chiffres précis. Google et Facebook, comme le reste des « GAFAM » (Amazon, Apple, Microsoft), ne les publient pas. Nous n'avons que des estimations. Rien qu'en France, pour Google, on parle probablement d'au moins 2,5 milliards d'euros de recettes publicitaires par an. Nous savons aussi qu'en 2019, Google et Facebook ont revendiqué 98% de la croissance du marché de la publicité en ligne dans notre pays. Ce sont donc ces entreprises qui ont acquis une position ultra-dominante sur le marché.
Comment les journaux qui luttent pour survivre peuvent-ils gagner contre de tels géants ?
La France a une longue tradition de protection de sa culture, mais nous sommes dans l'Union européenne, et c'est l'Europe dans son ensemble qui doit défendre son indépendance culturelle et la diversité de ses journaux. C'est pourquoi l'Union européenne a adopté en mars 2019 une directive qui interdit aux plateformes en ligne d'utiliser le contenu des journaux et des magazines sans payer les éditeurs qui les ont produits et les journalistes qui y ont participé.
Les géants de l'Internet ont-ils donc perdu une bataille importante ?
Oui et non. Malgré un lobbying sans précédent dans l'histoire du Parlement européen, les géants du Web n'ont pas réussi à empêcher l'adoption d'une directive qui accorde aux éditeurs et aux agences de presse un « droit voisin » basé sur le droit d'auteur des contenus publiés sur Internet. C'est un progrès énorme. Cependant, notre expérience en France depuis juillet 2019, lorsque notre Parlement a adopté à la quasi-unanimité la loi française de transposition de la directive, montre que cela n'est pas suffisant. En septembre 2019, un mois avant l'entrée en vigueur de la loi, Google nous a lancé un ultimatum : soit vous renoncez aux revenus que la loi vous accorde, soit nous réduisons votre visibilité sur la plateforme à presque zéro.
Et qu'ont fait les éditeurs français ?
Nous ne pouvons pas nous permettre d'être absents de plateformes comme Google. Si quelqu'un cherche des informations sur, par exemple, la mort de Maradona, il se rend d'abord sur le moteur de recherche de Google, où il trouve des bribes d'articles, comprenant parfois des images, avec des liens vers des sites de journaux. Cela génère un trafic important vers nos sites web.
Il n'y a donc pas d'issue ?
Nous avons accepté les conditions de Google. Mais le même jour, nous avons tous écrit à Google que nous étions obligés d'accepter une solution qui va à l'encontre des règles. Dans le même temps, nous avons intenté un procès contre Google devant l'Autorité de la concurrence, l'accusant d'exploiter sa position dominante sur le marché. Mais nous avons également entamé des négociations avec Google pour l'amener à modifier sa position.
Qui ont débouché ?
Non, parce que Google ne nous a offert qu'un montant insignifiant par rapport aux revenus directs et indirects qu'il tire de notre publication de contenu. De plus, la plus grande plateforme du monde a refusé - en violation de la loi - de nous fournir des données qui nous permettraient de calculer de manière objective, transparente et non discriminatoire les revenus qui nous sont dus.
Vous êtes donc dans l'impasse ?
En avril 2020, l'Autorité française de la concurrence a rendu une décision qui nous est entièrement favorable. Elle oblige Google à engager des discussions de bonne foi avec les éditeurs de presse dans un délai de trois mois. Néanmoins, Google n'a pas changé sa position et a contesté la décision de l'Autorité devant la Cour d'appel de Paris. Or, le 8 octobre 2020, cette cour a confirmé la décision de l'Autorité de la concurrence dans son intégralité, maintenant l'obligation de négocier. Le tribunal a même précisé que le trafic sur les sites web de journaux généré par les références de Google ne pouvait en aucun cas être considéré comme un paiement sur la base de droits voisins. C'est précisément parce que ce trafic compense les coûts de production des publications dans une mesure très limitée que le législateur européen a établi des droits voisins dans une directive de 2019.
En cours de route, cependant, Google a offert aux éditeurs une participation dans son nouveau service Google News Showcase, s'engageant à payer aux éditeurs du monde entier un milliard de dollars sur trois ans.
C'est un piège. 285 millions d'euros par an au niveau mondial représentent des sommes marginales par pays européen. Mais surtout, les contrats proposés par Google aux éditeurs européens se réfèrent essentiellement à Showcase et c'est une tentative de contourner la loi en ne reconnaissant pas les droits des journaux.
Les éditeurs français ont-ils tous rejeté les conditions de Google ? Le Figaro et Le Monde ont finalement conclu des accords...
Certains éditeurs ont signé des accords individuels, mais la majorité, notamment ceux affiliés à l'Alliance générale de la presse d'information, exigent que la directive européenne et la loi française soient respectées et veulent garder le contrôle de leur production éditoriale. Nous poursuivons nos négociations avec Google pour parvenir à un accord-cadre qui s'applique à l'ensemble de la presse politique et d'information générale. Cet accord reconnaîtrait explicitement les droits des éditeurs de presse et définirait clairement l'étendue des licences sous leur contrôle. Chaque éditeur pourrait alors conclure avec Google un accord de licence qui prendrait en compte sa stratégie commerciale et éditoriale. Un accord sur le service Google News Showcase ne peut pas remplacer la mise en œuvre des droits voisins.
Quel est l'objectif d'une telle résistance ?
À court terme, il faut du courage car la situation économique des journaux en France et en Europe est très difficile. La tentation est donc de prendre de l'argent tout de suite, sachant que Google ne fera aucune concession et veut imposer ses solutions aux Européens et au monde. Mais nous nous battons pour quelque chose de fondamental, qui va au-delà de l'avenir d'une presse libre et indépendante. Nous sommes en première ligne aujourd'hui, mais cette question touche tous les secteurs de l'économie. Si nous permettons à trois ou quatre entreprises ayant un monopole mondial d'imposer leurs systèmes au mépris de la loi votée par nos parlements, que restera-t-il de nos démocraties ?
Le pouvoir de la Commission européenne sur la politique de concurrence est immense. Grâce à elle, Bruxelles a pu faire plier de nombreuses entreprises puissantes. Pourquoi n'a-t-elle pas réussi avec les platesformes internet ?
Car il s'agit d'entreprises dont le chiffre d'affaires annuel s'élève à des centaines de milliards de dollars et pour lesquelles les sanctions imposées par l'UE jusqu'à présent n'ont pas eu un effet suffisant. Il faut faire plus.
Peut-être l'Europe devrait-elle suivre l'exemple de la Russie et de la Chine et créer ses propres moteurs de recherche ?
Ce serait extrêmement difficile, car l'avantage technologique que Google et Facebook ont acquis sur le marché mondial est énorme. D'autre part, ce sont des plateformes qui ne peuvent pas se permettre de perdre le marché européen, l'un des plus importants au monde. Il est donc nécessaire de lutter pour un plus grand équilibre des pouvoirs entre les plateformes et les producteurs de contenu, notamment en régulant le marché numérique. De cette manière, le pouvoir des géants du Web peut être circonscrit et le risque d'abus de leur position dominante limité.
Que propose l'UE ?
En novembre 2020, les représentants de nos associations européennes d'éditeurs de journaux et de magazines ont eu une réunion de travail avec le commissaire pour le Marché intérieur, Thierry Breton. Nous l'avons convaincu de la nécessité de réglementer, notamment, les activités des géants du Web dans le cadre des deux projets de loi européens qui viennent d'être présentés : la loi sur les services numériques (DSA) et la loi sur les marchés numériques (DMA). Ils porteront sur la responsabilité des plateformes et les contenus illégaux (DSA) et sur le fonctionnement du marché numérique en Europe (DMA).
Qu'est-ce que cela pourrait signifier pour la presse et ses lecteurs ?
Nous souhaitons compléter la loi en question par un mécanisme d'arbitrage au cas où aucun accord ne pourrait être trouvé entre les plateformes et les éditeurs dans un pays donné. Mais, plus généralement, il convient de noter que ce projet de loi prévoit l'introduction de sanctions correspondant à un maximum de 10 % du chiffre d'affaires des entreprises qui enfreignent les règles. Ce sont des chiffres qui peuvent s'avérer dissuasifs pour elles et même conduire à leur exclusion du marché européen. Bien entendu, la mise en œuvre de telles solutions par les institutions européennes ne sera pas facile. Les points de vue des États membres et leurs relations avec les États-Unis varient. Néanmoins, nous recevons des signaux indiquant, par exemple, que le gouvernement polonais, avec le soutien des éditeurs polonais, est enclin à introduire rapidement la directive de 2019 dans la législation nationale.
Nous, les éditeurs de la presse européenne, indépendamment des différences qui nous divisent, sommes donc engagés conjointement dans une lutte dont nous savons qu'elle durera longtemps. À cette fin, nous voulons créer une organisation commune capable d'offrir des services juridiques de qualité et, si nécessaire, de mener des actions communes pour tous les éditeurs européens qui le souhaitent, afin que les journaux des pays ayant un potentiel moindre dans ce domaine aient les mêmes chances dans ce conflit que les grands groupes allemands, français, italiens ou espagnols.
Dans ce contexte, la situation en Australie fait l'objet de nombreuses discussions. Les autorités australiennes ont trouvé une solution très intéressante pour sortir de cette impasse. Elles ont donné aux éditeurs et aux plateformes trois mois pour se mettre d'accord sur ce que devrait être leur coopération. Et elles ont annoncé que si ce délai n'est pas respecté, le gouvernement fixera lui-même les termes de l'accord. Il faut également noter qu'en Italie, la loi transposant la directive européenne, qui est sur le point d'être ratifiée, prévoit également un mécanisme d'arbitrage. C'est très important, car sans un tel mécanisme, un déséquilibre de pouvoir permet à des entreprises comme Google de refuser de conclure un accord ou d'imposer leurs propres conditions.
Le 20 janvier, les États-Unis auront un nouveau président. Joe Biden pourrait-il se révéler un allié dans les efforts visant à réglementer les activités des « GAFAM » ?
Des choses intéressantes se sont produites aux États-Unis avant même que Joe Biden ne soit élu. Il existe une majorité au Congrès, composée de républicains et de démocrates, qui souhaite réglementer les plateformes en ligne. En même temps, le Bureau américain de la concurrence a reconnu pour la première fois que dans les litiges avec ces géants du Web, les éditeurs pouvaient agir au sein d'associations, et non seuls, car il ne s'agit pas d'un cas de collusion sur le marché.
On sait aussi que 48 procureurs américains ont décidé d'agir contre Google en raison de son abus de position dominante. Enfin, le ministère de la Justice lui-même a engagé des poursuites contre Google pour des raisons similaires. Il s'agit évidemment de procédures qui prendront beaucoup de temps, mais elles indiquent un changement d'approche. Il serait surprenant que l'administration Biden n'en tienne pas compte. La domination des plateformes sera plus efficacement freinée par la réticence des annonceurs à travailler avec elles s'il s'avère qu'elles sont perçues négativement par leurs utilisateurs. C'est ce qui s'est passé, par exemple, après les révélations sur l'implication de Facebook dans les tentatives de manipulation de l'opinion publique lors de l'élection présidentielle de 2016.
En somme, êtes-vous optimiste sur l'avenir de la presse européenne ou plutôt pessimiste ?
Malgré ses différences politiques internes, l'Europe se rend compte que sans la solidarité de ses États membres, elle devra non seulement laisser de côté ses ambitions de puissance, mais aussi son autonomie culturelle et sa vie démocratique. Ensemble, nous avons prouvé notre force face au défi du Brexit, et nous devons également prouver notre force ensemble face à la menace d'acteurs mondiaux. Les journaux et leur diversité sont non seulement un atout fondamental des nations européennes, mais aussi un symbole de la volonté de rester libres.
 
&nbsp;
Jean-Pierre de Kerraoul est président du groupe d'édition Sogemedia, propriétaire de 18 hebdomadaires régionaux français et président de l'Association européenne des éditeurs de journaux (ENPA).
 
&nbsp;

Jean-Pierre de Kerraoul : « Google nous a tendu un piège »

Le président de l'Association européenne des éditeurs de journaux (ENPA) revient sur le conflit entre plateformes numériques et éditeurs de presse.

"Los diarios en la Unión Europea nunca habían tenido tantos lectores en papel y en formato digital, pero quienes más se benefician son Google y Facebook", dice el presidente de la Asociación Europea de Editores de Periódicos (ENPA)

Rzeczpospolita: La gente ya no quiere leer los periódicos. ¿Tienen los días contados?
Jean-Pierre de Kerraoul: Sí, los periódicos están al borde de la extinción, pero no porque la gente no quiera leerlos. Al contrario, en Francia y en otros países de la Unión Europea, los periódicos nunca habían tenido tantos lectores en papel y en formato digital. Sin embargo, el número de lectores no se traduce en ingresos por publicidad. En diez años, los periódicos franceses han perdido la mitad de sus ingresos por esta vía. Por supuesto, tratamos de compensarlo con el acceso de pago a algunos contenidos, pero esto contrarresta muy poco la disminución de los ingresos por la venta de las ediciones en papel y publicidad.
¿Por qué se da esa disminución?
Porque, aunque los artículos de prensa atraen mucho interés en papel y en internet, ni los autores ni las publicaciones se benefician.
¿Quién lo hace entonces?
Las plataformas digitales. Dos en particular: Google y Facebook. Explotan el contenido periodístico y obtienen enormes ingresos de él a través de la publicidad, pero también con datos sobre los lectores para ganarse la confianza de los usuarios de Internet y dirigirlos hacia sus propios servicios. Además, cuando un anunciante gasta mil euros en una campaña publicitaria, más de la mitad se quedan en intermediarios técnicos y comerciales, la mayoría parte de Google.
Todo este ecosistema debe regularse para que las empresas editoras de periódicos sean remuneradas por el uso de su producción editorial. De lo contrario, la prensa independiente morirá.
¿Cuánto ganan las plataformas con los contenidos periodísticos?
No hay cifras precisas. Google y Facebook, como el resto de los "cinco grandes" (Amazon, Apple y Microsoft) no las publican. Apenas tenemos estimaciones. Solo en Francia hablamos de al menos 2.500 millones de euros al año en ingresos publicitarios para Google. También sabemos que en 2019 el 98% del crecimiento del mercado publicitario online en nuestro país fue para Google y Facebook. Estas compañías han ganado una posición hegemónica en el mercado.
¿Cómo pueden ganarles a esos gigantes los periódicos que luchan por sobrevivir?
Francia tiene una larga tradición de protección de su propia cultura, pero estamos en la UE. Europa en su conjunto debe defender su independencia cultural y la diversidad de sus periódicos. Por eso, en marzo de 2019 la UE adoptó una directiva que prohíbe a las plataformas utilizar el contenido de los periódicos y revistas sin pagarles a las empresas editoras que los producen y a los periodistas que participan en ellos.
Entonces, ¿los gigantes de Internet han perdido una batalla importante?
Sí y no. A pesar de la presión sin precedentes en la historia del Parlamento Europeo, las grandes plataformas no lograron detener una directiva que concede a los medios y las agencias de noticias un "derecho conexo" que se basa en los derechos de autor de los contenidos publicados en Internet. Es un progreso enorme. Sin embargo, nuestra experiencia en Francia desde julio de 2019, cuando el parlamento nacional aprobó casi por unanimidad la ley de aplicación de la directiva, demuestra que no es suficiente. En septiembre de 2019, un mes antes de que la ley entrara en vigor, Google nos dio un ultimátum: o renuncias a los ingresos que la ley te otorga, o reducimos tu visibilidad en la plataforma casi a cero.
¿Y qué hicieron los medios franceses?
No podemos permitirnos estar ausentes de plataformas como Google. Si alguien busca información sobre, por ejemplo, la muerte de Maradona, primero va al motor de búsqueda de Google, donde encuentra fragmentos de artículos, a veces con imágenes, con enlaces a los sitios web de los periódicos. Esto lleva gran cantidad de tráfico a nuestras páginas.
Así que ¿no hay salida?
Estuvimos de acuerdo con los términos de Google, pero el mismo día todos le escribimos que estábamos obligados a aceptar una solución que iba en contra de las reglas. Al mismo tiempo, demandamos a Google ante la Autoridad de Competencia, acusándolo de explotar su posición dominante en el mercado, pero también negociamos para que cambiara su posición.
¿Lo consiguieron?
No, porque Google nos ofreció una cantidad insignificante en relación con los ingresos directos e indirectos que obtiene de nuestro contenido editorial. Además, la mayor plataforma del mundo se ha negado, en contra de la ley, a proporcionarnos datos que nos permitan hacer cálculos objetivos, transparentes y no discriminatorios de los ingresos que se nos deben.
Entonces, ¿están un punto muerto?
En abril de 2020, la Autoridad de la Competencia francesa emitió un fallo a nuestro favor. Obligaba a Google a discutir de buena fe con las empresas editoras de prensa en un plazo de tres meses. Sin embargo, Google no cambió su posición e impugnó la decisión ante el Tribunal de Apelación de París, pero el 8 de octubre de 2020 ese tribunal confirmó la decisión de la Autoridad de Competencia y, por lo tanto, la obligación de negociar se mantiene. El Tribunal incluso especificó que el tráfico en las webs de periódicos generado por las referencias de Google no podía considerarse un pago por derechos conexos, justo porque este tráfico compensa los costos de la producción editorial en una medida muy limitada, en la cual el Parlamento Europeo estableció los derechos conexos con la directiva de 2019.
Pero por el camino Google les ofreció a las empresas editoras de todo el mundo participar en su nuevo servicio Google News Showcase, con el compromiso de pagarles mil millones de dólares en tres años.
Es una trampa. 285 millones de euros al año a nivel mundial son sumas marginales para cada país europeo, pero lo más importante es que los contratos ofrecidos por Google se refieren en esencia a Showcase, en un intento de eludir la ley al no reconocer los derechos de los periódicos.
¿Todas las empresas editoras en Francia han rechazado los términos de Google? Le Figaro y Le Monde al final hicieron algunos acuerdos...
Algunas han firmado acuerdos individuales, pero la mayoría, en particular las afiliadas a la Alianza de Prensa de Información General, exigen que se respete la directiva europea y la ley francesa, y quieren conservar el control de su producción editorial. Aún negociamos con Google para acordar un marco que se aplique a toda la prensa política y generalista. Ese acuerdo reconocería de forma explícita los derechos de las editoras de prensa y definiría el alcance de las licencias bajo su control. Cada editora podría entonces firmar un acuerdo de licencia con Google que tenga en cuenta su estrategia comercial y editorial. Un acuerdo sobre el servicio Google News Showcase no puede sustituir la aplicación de los derechos conexos.
¿Cuál es el propósito de esa resistencia?
A corto plazo, requiere coraje porque la situación económica de los periódicos en Francia y en Europa es muy difícil. Suena tentador tomar un poco de dinero de inmediato, al saber que Google no va a ceder y quiere imponer sus soluciones a los europeos y al mundo. Sin embargo, luchamos por algo fundamental, algo que determinará aún más que el futuro de una prensa libre e independiente. Hoy estamos en primera línea, pero este asunto afecta a todos los sectores de la economía. Si permitimos que tres o cuatro gigantes mundiales impongan sus sistemas sin tener en cuenta la ley aprobada por nuestros parlamentos, ¿qué quedará de nuestras democracias?
El poder de la Comisión Europea sobre la política de competencia es inmenso. Gracias a ella, Bruselas ha podido obligar a muchas empresas poderosas a obedecer. ¿Por qué no ha tenido éxito con las plataformas de Internet?
Porque hablamos de empresas con cientos de miles de millones de dólares de ingresos anuales, para las que las sanciones impuestas por la UE hasta ahora no han tenido efecto suficiente. Hay que hacer más.
¿Debería seguir Europa los pasos de Rusia y China y crear sus propios motores de búsqueda?
Sería extremadamente difícil porque la ventaja tecnológica que Google y Facebook han ganado en el mercado mundial es enorme. Además, estas plataformas no pueden permitirse perder el mercado europeo, uno de los más grandes del mundo. Por lo tanto, es necesario luchar por un mayor equilibrio de poder entre las plataformas y los productores de contenido, en particular con la regulación del mercado digital. De este modo se podrá frenar el poder de las grandes plataformas y limitar el riesgo de que abusen de su posición dominante.
¿Qué ideas tiene la UE?
En noviembre de 2020, los representantes de nuestras asociaciones europeas de empresas editoras de periódicos y revistas se reunieron con el comisario de Mercado Interior, Thierry Breton. Lo convencimos de la necesidad de regular en particular las actividades de los gigantes de Internet en el marco de los dos proyectos de ley europeos que acaban de presentarse: la Ley de Servicios Digitales (DSA, por sus siglas es inglés) y la Ley de Mercados Digitales (DMA), que abordan la responsabilidad de las plataformas y el contenido ilegal (DSA) y el funcionamiento del mercado digital en Europa (DMA).
¿Qué podría significar esto para la prensa y sus lectores?
Nos interesa complementar la legislación relacionada con un mecanismo de arbitraje si no hay acuerdo entre las plataformas y los editores en un país determinado. Pero, en general, este proyecto de ley prevé introducir sanciones correspondientes hasta al 10% del volumen de negocios de las empresas que infrinjan las normas. Son cifras que pueden resultar disuasorias para ellas e incluso excluirlas del mercado europeo. Por supuesto, que las instituciones de la Unión Europea apliquen esas soluciones no será fácil. Los puntos de vista de los Estados miembros y sus relaciones con Estados Unidos varían. No obstante, recibimos señales de que, por ejemplo, el Gobierno de Polonia, con apoyo de las empresas editoras de allí, se inclina por introducir rápido la directiva de 2019 en la legislación nacional.
Por consiguiente, nosotros como editores de la prensa europea, al margen de las diferencias que nos dividen, estamos comprometidos en conjunto en una lucha que sabemos que durará mucho tiempo. Para ello, queremos crear una organización común capaz de ofrecer servicios jurídicos de alta calidad y, si es necesario, llevar casos conjuntos para todos los editores europeos que lo deseen, para que los periódicos de los países con menos potencial en este ámbito tengan las mismas posibilidades en este enfrentamiento que los grandes grupos alemanes, franceses, italianos o españoles.
En este contexto, se discute mucho sobre la situación en Australia. Las autoridades australianas llegaron a una solución muy interesante para romper este estancamiento. Dieron a los editores y plataformas tres meses para acordar cómo deberían cooperar y anunciaron que, si no cumplen el plazo, el propio Gobierno fijará los términos del acuerdo. Además, en Italia, la ley para aplicar la directiva europea —que está a punto de ser ratificada— también incluye un mecanismo de arbitraje. Esto es muy importante porque, sin ese mecanismo, un desequilibrio de poder permite a empresas como Google negarse a concluir cualquier acuerdo o imponer sus condiciones.
Estados Unidos tendrá nuevo presidente el 20 de enero. ¿Podrá demostrar Joe Biden que es un aliado en los esfuerzos por regular las actividades de los cinco grandes de Internet?
En Estados Unidos han sucedido cosas interesantes incluso antes de que Biden fuera elegido para el cargo. Hay una mayoría en el Congreso compuesta por republicanos y demócratas que quiere regular las plataformas online. Al mismo tiempo, la Oficina de Competencia ha reconocido por primera vez que, en las disputas con estas plataformas, las empresas editoras pueden actuar asociadas y no solas porque no habría colusión de mercado.
También se sabe que 48 fiscales estadounidenses han decidido actuar contra Google por su abuso de posición dominante. El propio Departamento de Justicia ha iniciado procedimientos contra Google por razones similares. Es obvio que estos procesos llevarán mucho tiempo, pero indican un cambio de enfoque. Sería sorprendente que la Administración Biden no lo tuviera en cuenta. El dominio de las plataformas se verá frenado de manera más efectiva por la reticencia de los anunciantes a trabajar con ellas si sus usuarios las ven de manera negativa. Esto sucedió, por ejemplo, después de que salieran a la luz revelaciones sobre la participación de Facebook en los intentos de manipular la opinión pública durante las elecciones presidenciales de 2016.
Entonces, ¿tiene una visión positiva del futuro de la prensa europea o es más bien pesimista?
A pesar de sus diferencias políticas internas, Europa se está dando cuenta de que, sin la solidaridad de sus Estados miembros, tendrá que dejar de lado no solo sus ambiciones de ser una potencia, sino también su autonomía cultural y su vida democrática. Juntos hemos demostrado nuestra fortaleza ante el desafío del Brexit, y también debemos demostrar nuestra fortaleza conjunta ante la amenaza de actores mundiales. Los periódicos y su diversidad no solo son un activo fundamental de las naciones europeas, sino también un símbolo de la voluntad de permanecer libres.
 
&nbsp;
 
&nbsp;
Jean-Pierre Kerraoul es presidente del grupo editorial Sogemedia, propietario de dieciocho semanarios regionales franceses, y de la Asociación Europea de Editores de Periódicos (ENPA). 
&nbsp;

Jean-Pierre de Kerraoul: "Los periódicos son un símbolo de la voluntad de permanecer libres"

Para el presidente de la Asociación Europea de Editores de Periódicos, las 'big tech' han ganado con la masificación digital del periodismo

"Die Zeitungen in der EU hatten noch nie so viele Leser, sowohl gedruckt als auch in digitaler Form. Aber nicht sie, sondern Google und Facebook profitieren am meisten davon", sagt Jean-Pierre Kerraoul, Präsident des Europäischen Verbands der Zeitungsverleger (ENPA).

Rzeczpospolita: Die Leute wollen keine Zeitungen mehr lesen. Ist die Ära der Zeitungen vorbei?
Jean-Pierre Kerraoul: Ja, die Zeitungen sind im Begriff auszusterben. Aber das liegt nicht daran, dass die Leute sie nicht mehr lesen wollen. Ganz im Gegenteil: Sowohl in Frankreich als auch in den anderen Ländern der Europäischen Union hatten die Zeitungen noch nie so viele Leser, sowohl gedruckt als auch in digitalen Formaten. Aber die Leserschaft lässt sich nicht entsprechend in Werbeeinnahmen ummünzen. Die französischen Zeitungen haben in zehn Jahren die Hälfte ihrer Werbeeinnahmen verloren. Natürlich versuchen wir, diese Entwicklung dadurch auszugleichen, dass ein Teil der Inhalte auf unseren Online-Seiten kostenpflichtig ist. Aber das gleicht den Rückgang der Einnahmen aus dem Verkauf von gedruckten Ausgaben und durch Werbeanzeigen nicht annähernd aus.
Was ist der Grund für diesen Rückgang?
Obwohl journalistische Inhalte auf Papier wie auch im Internet auf großes Interesse stoßen, sind es nicht die Autorinnen und Autoren oder die Verlage, die davon profitieren.
Wer tut es dann?
Vor allem Google und Facebook. Sie beuten journalistische Inhalte aus und erzielen über sie enorm hohe Werbeeinnahmen. Sie greifen die Daten der Nutzerinnen und Nutzer ab und können sie mit diesen Informationen leichter auf ihre eigenen Dienste locken. Gibt ein Werbekunde 1000 Euro für eine Werbekampagne aus, dann geht über die Hälfte dieses Betrags an technische und kommerzielle Zwischenhändler, die meist zu Google gehören.
Dieses ganze Ökosystem muss so reguliert werden, dass die Zeitungsverlage für die Nutzung ihrer redaktionellen Leistung bezahlt werden. Wenn es so bleibt wie es ist, wird das das Ende der unabhängigen Presse sein.
Wie viel Umsatz generieren Plattformen durch journalistische Inhalte?
Genaue Zahlen sind nicht verfügbar. Google und Facebook, wie auch der Rest der "Big Five" (Amazon, Apple, Microsoft) machen sie nicht öffentlich. Wir haben nur Schätzungen. Allein in Frankreich sprechen wir für Google wahrscheinlich von mindestens 2,5 Milliarden Euro Werbeeinnahmen pro Jahr. Wir wissen auch, dass im Jahr 2019 98 Prozent des Wachstums des Online-Werbemarktes in unserem Land auf Google und Facebook fiel. Diese Unternehmen haben eine extreme Marktdominanz erreicht.
Wie können Zeitungen, die ums Überleben kämpfen, gegen solche Giganten gewinnen?
Frankreich hat eine lange Tradition, sein kulturelles Eigentum zu schützen, aber wir sind Teil der Europäischen Union. Europa muss als Ganzes seine kulturelle Unabhängigkeit und die Vielfalt seiner Presselandschaft verteidigen. Deshalb hat die EU im März 2019 eine Richtlinie verabschiedet, die es Online-Plattformen verbietet, die Inhalte von Zeitungen und Zeitschriften zu nutzen, ohne die Verlage, die Journalistinnen und Journalisten zu bezahlen, die die Inhalte produziert haben.&nbsp;
Haben die Internet-Giganten also eine wichtige Schlacht verloren?
Ja und nein. Trotz ihrer in der Geschichte des Europäischen Parlaments beispiellosen Lobbyarbeit ist es den Megaplattformen nicht gelungen, die Verabschiedung einer Richtlinie zu verhindern, die Verlagen und Nachrichtenagenturen ein "verwandtes Schutzrecht" einräumt, das auf dem Urheberrecht für im Internet veröffentlichten Inhalte basiert. Das ist ein großer Fortschritt. In Frankreich hat das Parlament im Juli 2019 fast einstimmig das französische Gesetz zur Umsetzung der Richtlinie verabschiedet. Seitdem hat sich aber gezeigt, dass das nicht ausreicht. Im September 2019, einen Monat vor Inkrafttreten des Gesetzes, stellte uns Google ein Ultimatum: Entweder Sie verzichten auf die Einnahmen, die Ihnen das Gesetz gewährt, oder wir reduzieren Ihre Sichtbarkeit auf der Plattform fast auf null.
Und wie haben die französischen Medienhäuser reagiert?
Wir können es uns nicht leisten, über Plattformen wie Google nicht aufzutauchen. Wenn jemand nach Informationen zum Beispiel über Maradonas Tod sucht, sucht die Person zuerst über Google, wo sie Ausschnitte von Artikeln, manchmal auch Bilder, mit Links zu Zeitungswebsites findet. Über diesen Weg kommt ein erheblicher Teil des Traffics unserer Website.&nbsp;
Es geht also kein Weg daran vorbei?
Wir haben schließlich dem Ultimatum von Google zugestimmt. Aber noch am selben Tag schrieben wir alle an Google, dass wir gezwungen wurden, eine Lösung zu akzeptieren, die gegen die Regeln verstößt. Wir reichten Klage gegen Google bei der Wettbewerbsbehörde ein, da der Konzern seine marktbeherrschende Position ausnutzt. Parallel gingen wir aber auch selbst mit Google in Verhandlung, um ein Einlenken seitens des Konzerns zu erwirken. &nbsp;
Waren Sie damit erfolgreich?
Nein. Google hat uns lediglich einen Betrag angeboten, der im Verhältnis zu den direkten und indirekten Einnahmen, die es mit unseren Inhalten verdient, sehr gering ist. Darüber hinaus hat sich die weltweit größte Plattform – entgegen dem Gesetz – geweigert, uns Daten zur Verfügung zu stellen, die es uns ermöglichen würden, objektive, transparente und faire Berechnungen der uns zustehenden Einnahmen vorzunehmen.
Ist es also eine Pattsituation?
Im April 2020 erließ die französische Wettbewerbsbehörde eine Entscheidung, die ganz in unserem Sinne ist. Sie verpflichtet Google, innerhalb von drei Monaten Gesprächsverhandlungen mit den Presseverlegern zu beginnen. Dennoch rückte Google nicht von seiner Position ab und focht die Entscheidung der Behörde vor dem Berufungsgericht in Paris an. Am 8. Oktober 2020 bestätigte dieses Gericht jedoch die Entscheidung der Wettbewerbsbehörde in vollem Umfang, sodass die Auflage zu verhandeln weiterhin gilt. Das Gericht hat sogar präzisiert, dass der Traffic auf Zeitungswebseiten, der durch Verweise von Google generiert wird, in keinster Weise als Zahlung auf der Grundlage verwandter Schutzrechte gelten kann. Gerade weil dieser Traffic die Kosten der Verlagsproduktion nur in einem sehr begrenzten Umfang kompensiert, hatte der europäische Gesetzgeber ja die verwandten Schutzrechte in einer Richtlinie von 2019 festgelegt.
Nebenbei bot Google den Verlegern jedoch eine Beteiligung an seinem neuen Dienst Google News Showcase an und versprach, den Verlegern weltweit eine Milliarde Dollar über drei Jahre zu zahlen.
Das ist eine Falle. 285 Millionen Euro pro Jahr weltweit bedeuten marginale Summen pro europäischem Land. Aber am wichtigsten ist, dass sich die Verträge, die Google den europäischen Verlagen anbietet, im Wesentlichen auf Google News Showcase beziehen. Das ist ein Versuch, das Gesetz zu umgehen, indem die Rechte der Presseverleger nicht anerkannt werden.
Haben alle französischen Verlage die Bedingungen von Google abgelehnt? Le Figaro und Le Monde haben schließlich einige Vereinbarungen getroffen...
Einige Verleger haben individuelle Vereinbarungen unterzeichnet, aber die Mehrheit, insbesondere die der Alliance de la presse d'information générale angeschlossenen Verlage, fordern, dass die europäische Richtlinie und das französische Gesetz respektiert werden, und wollen die Kontrolle über ihre Publikationsleistungen behalten. Wir setzen unsere Verhandlungen mit Google fort, um eine Rahmenvereinbarung zu erreichen, die für die gesamte politische und allgemeine Presse gilt. Eine solche Vereinbarung würde die Rechte der Presseverleger ausdrücklich anerkennen und den Umfang ihrer Lizenzen klar definieren. Jeder Verlag wäre dann in der Lage, eine Lizenzvereinbarung mit Google abzuschließen, die seine kommerzielle und verlegerische Strategie berücksichtigt. Eine Vereinbarung über den Google News Showcase-Dienst ist kein Ersatz für die Implementierung verwandter Rechte.
Was ist der Zweck ihres Widerstands?
Jetzt braucht es Mut, denn die wirtschaftliche Situation der Zeitungen in Frankreich und Europa ist sehr schwierig. Die Versuchung ist also groß, gleich etwas Geld zu nehmen, weil man doch weiß, dass Google keine Zugeständnisse machen wird und den Europäern und der Welt seine Regeln aufzwingen will. Wir kämpfen jedoch für etwas Grundlegendes, für viel mehr als die Zukunft einer freien und unabhängigen Presse. Heute stehen die Verlage an vorderster Front, aber dieses Thema betrifft alle Bereiche der Wirtschaft. Wenn wir zulassen, dass drei oder vier globale Tech-Giganten ihre Systeme unter Missachtung der von unseren Parlamenten verabschiedeten Gesetze durchsetzen, was wird dann von unseren Demokratien übrig bleiben?
Die Macht der Europäischen Kommission in der Wettbewerbspolitik ist immens. Dank ihr konnte Brüssel eine Menge mächtiger Unternehmen zum Gehorsam zwingen. Warum ist das bei Internetplattformen nicht gelungen?
Weil wir es mit Unternehmen mit Hunderten von Milliarden Dollar Jahresumsatz zu tun haben. Die bisher von der EU verhängten Strafsummen haben dagegen keinen ausreichenden Effekt. Es muss mehr getan werden.
Vielleicht sollte Europa also in die Fußstapfen von Russland und China treten, und eigene Suchmaschinen entwickeln?
Das wäre extrem schwierig, denn Google und Facebook haben sich einen enormen technologischen Vorsprung auf dem Weltmarkt erarbeitet. Andererseits können sie es sich nicht leisten, den europäischen Markt, einen der größten der Welt, zu verlieren. Wir müssen für ein größeres Machtgleichgewicht zwischen Plattformen und Inhaltsproduzenten kämpfen, insbesondere indem wir den digitalen Markt stärker regulieren. Auf diese Weise kann die Macht der Megaplattformen gestoppt und das Risiko des Missbrauchs ihrer marktbeherrschenden Stellung begrenzt werden.
Welche Vorschläge hat die EU?
Im November 2020 hatten unsere europäischen Zeitungs- und Zeitschriftenverlegerverbände ein Arbeitstreffen mit dem für den Binnenmarkt zuständigen Kommissar Thierry Breton. Wir überzeugten ihn von der Notwendigkeit stärkerer Regulierungen, insbesondere bezüglich der Aktivitäten der großen Internetgiganten im Rahmen der beiden gerade vorgelegten europäischen Gesetzesentwürfe: des Digital Services Act (DSA) und des Digital Markets Act (DMA). Sie werden sich mit der Haftung von Plattformen und illegalen Inhalten (DSA) und dem Funktionieren des digitalen Marktes in Europa (DMA) auseinandersetzen müssen.
Was könnte das für die Presse und ihre Leserinnen und Leser bedeuten?
Wir sind sehr daran interessiert, das entsprechende Gesetz durch einen Schlichtungsmechanismus zu ergänzen, für den Fall, dass in einem bestimmten Land keine Einigung zwischen Plattformen und Verlagen gefunden werden kann. Generell ist jedoch anzumerken, dass dieser Gesetzentwurf die Einführung von Strafen von bis zu zehn Prozent des Umsatzes der Unternehmen, die gegen die Regeln verstoßen, vorsieht. Das sind Zahlen, die sich tatsächlich als abschreckend für die Internetgiganten erweisen und sogar zu ihrem Ausschluss vom europäischen Markt führen könnten. Natürlich wird die Umsetzung solcher Lösungen durch die EU-Institutionen nicht einfach sein. Die Ansichten der Mitgliedsstaaten und ihre Beziehungen zu den Vereinigten Staaten sind unterschiedlich. Dennoch erhalten wir Signale, dass zum Beispiel die polnische Regierung, unterstützt durch die polnischen Presseverleger, geneigt ist, die Richtlinie 2019 schnell in die nationale Gesetzgebung einzuführen.
Wir, die Verleger der europäischen Presse, haben uns daher, ungeachtet der Unterschiede, die uns trennen, gemeinsam zu einem Kampf verpflichtet, von dem wir wissen, dass er lange dauern wird. Zu diesem Zweck wollen wir eine gemeinsame Organisation aufbauen, die qualitativ hochwertige juristische Dienstleistungen anzubieten und, wenn nötig, gemeinsame Fälle für alle europäischen Verleger, die dies wünschen, führen kann. So hätten Publikationen aus Ländern mit weniger Schlagkraft die gleichen Chancen in diesem Kampf, wie die großen deutschen, französischen, italienischen oder spanischen Verlagsgruppen.
In diesem Zusammenhang wird auch viel über die Situation in Australien diskutiert. Die australischen Behörden haben sich eine sehr interessante Lösung einfallen lassen, um diese Pattsituation zu durchbrechen. Sie gaben Verlagen und Plattformen drei Monate Zeit, um sich darauf zu einigen, wie ihre Zusammenarbeit aussehen soll. Und sie kündigten an, dass, wenn diese Frist nicht eingehalten wird, die Regierung selbst die Bedingungen für die Vereinbarung festlegen wird. Bemerkenswert ist auch, dass in Italien das Gesetz zur Umsetzung der europäischen Richtlinie, das kurz vor der Ratifizierung steht, auch einen Schlichtungsmechanismus beinhaltet. Das ist sehr wichtig, denn ohne einen solchen Mechanismus ermöglicht das Machtmonopol Unternehmen wie Google, sich zu weigern, eine Vereinbarung abzuschließen und ihre eigenen Bedingungen durchzusetzen.
Am 20. Januar werden die Vereinigten Staaten einen neuen Präsidenten haben. Könnte sich Joe Biden als Verbündeter bei den Bemühungen erweisen, die Aktivitäten der "Big Five" zu regulieren?
In den Vereinigten Staaten haben sich schon vor Bidens Amtsantritt einige interessante Dinge getan. Es gibt eine Mehrheit im Kongress, aus Republikanern und aus Demokraten, die eine Regulierung von Online-Plattformen anstrebt. Gleichzeitig hat die US-Wettbewerbsbehörde zum ersten Mal anerkannt, dass Verlage bei Streitigkeiten mit den Internetgiganten innerhalb von Verbänden agieren können und nicht nur allein, weil dabei es nicht um Marktabsprachen geht.
Ferner geht eine Gruppe aus 48 US-Staatsanwälten bereits gegen Google wegen des Missbrauchs seiner marktbeherrschenden Stellung vor. Und das Justizministerium hat selbst ein Verfahren gegen Google aus ähnlichen Gründen eingeleitet. Das sind natürlich Verfahren, die viel Zeit in Anspruch nehmen werden, aber sie deuten auf eine Änderung der grundsätzlichen Vorgehensweise hin. Es wäre überraschend, wenn die Biden-Regierung das nicht berücksichtigen würde. Die Dominanz der Plattformen wird am effektivsten dadurch ausgebremst, dass Werbetreibende nicht mehr mit ihnen zusammenarbeiten wollen. Wenn diese Zusammenarbeit ein schlechtes Licht auf sie wirft. So einen Effekt gab es zum Beispiel schon mal, nachdem Enthüllungen über die Beteiligung von Facebook an Versuchen der Manipulation der öffentlichen Meinung während der US-Präsidentschaftswahl 2016 öffentlich wurden.
Schauen sie also optimistisch auf die Zukunft der europäischen Presse oder sind Sie eher pessimistisch?
Trotz seiner internen politischen Differenzen erkennt Europa, dass es ohne die Solidarität seiner Mitgliedsstaaten nicht nur seine Machtambitionen, sondern auch seine kulturelle Autonomie und sein demokratisches Leben wird aufgeben müssen. Gemeinsam haben wir uns angesichts der Herausforderung des Brexit als stark erwiesen, und gemeinsam müssen wir uns auch angesichts der Bedrohung durch globale Akteure als stark erweisen. Die Presse ist in ihrer Vielfalt nicht nur ein fundamentales Gut der europäischen Nationen, sondern auch ein Symbol für den Willen, frei zu bleiben.
 
&nbsp;
Jean-Pierre Kerraoul ist Vorsitzender der Verlagsgruppe Sogemedia, Eigentümer von 18 französischen regionalen Wochenzeitungen und Präsident des Europäischen Verbands der Zeitungsverleger (ENPA).
 
&nbsp;

Jean-Pierre de Kerraoul: "Wenn wir Zeitungen verteidigen, verteidigen wir die Freiheit"

Googles Motto mag "Don't be evil" sein. Doch der Umgang mit Zeitungen zeigt: Die Tech-Unternehmen gefährden Europas Pressevielfalt.

227911986.jpg

Prezydent Francji blokuje umowę UE z Mercosurem tworzącą największą strefę wolnego handlu. Kolejny raz.

Oficjalnie chodzi o bardzo szlachetne pobudki. Zdaniem źródeł w Pałacu Elizejskim Emmanuel Macron nie zgadza się na poddanie pod głosowanie Zgromadzenia Narodowego porozumienia zawartego przez „27" z Brazylią, Argentyną, Urugwajem i Paragwajem z powodu niezwykłego tempa, w jakim jest niszczona Puszcza Amazońska. Na miejscu wypalonego tropikalnego lasu najczęściej powstają uprawy soi, która w znacznym stopniu jest sprzedawana do Europy.
<h3>Łeb w łeb z Le Pen</h3>
Jednak przynajmniej w równie dużym stopniu prezydent działa z pobudek politycznych. Musi się trzymać na baczności, bo na trzy miesiące przed wyborami regionalnymi Francuzi stawiają na coraz bardziej radykalne ugrupowania, aby odsunąć od władzy rządzącą La République en marche (LREM). Wedle sondażu IFOP 32 proc. z nich wskazuje na Zjednoczenie Narodowe Marine Le Pen jako główną siłę reprezentującą alternatywę wobec Macrona, a 25 proc. na nie mniej radykalną, ale lewicową Francję Niepokorną (FI) Jean-Luca Mélenchona. Bardziej umiarkowane ugrupowania, jak gaullistowscy Republikanie (21 proc.) i ekolodzy (10 proc.), mają już znacznie mniejsze wzięcie.
Równie niebezpiecznie dla prezydenta wyglądają sondaże przed wyborami prezydenckimi w maju 2022 r.: tu idzie łeb w łeb z Le Pen (oboje mają ok. 26 proc. poparcia).
W tej sytuacji Macron nie chce narazić się wpływowemu lobby rolników, którzy obawiają się, że przez zawarcie umowy z Mercosurem szerokim potokiem popłynie z Ameryki Łacińskiej do Europy nie tylko soja, ale m.in. wino czy wołowina, do tej pory specjalności Francji.
Blokując umowę, Macron kieruje się też osobistą niechęcią do prezydenta Brazylii Jaira Bolsonaro. Konflikt zaczął się, gdy Francuz, nie bacząc na brazylijską suwerenność, chciał interweniować dla powstrzymania wielkich pożarów w Amazonce. Brazylijczyk zemścił się, gdy okazało się, że w kwietniu 2019 r. Macron nie był w stanie zabezpieczyć przed ogniem katedry Notre Dame. Wytknął też wiek żony francuskiego prezydenta, Brigitte. Na co ten poradził Brazylijczykom, aby poszukali sobie „odpowiedniego" przywódcy.
Francuskiego oporu przeciw umowie z Mercosurem nie byli nawet w stanie przełamać stojący do końca roku na czele Unii Niemcy. Z porozumieniem wiąże się dla Berlina wiele korzyści, bo otworzyłoby ono dla europejskich produktów przemysłowych i konsumpcyjnych, w tym niemieckich samochodów, rynek 260 mln konsumentów, na który składają się gospodarki warte łącznie 2,2 bln USD. Pozostając od lat pod osłoną protekcjonistycznych barier, Brazylia stanowi tu wyjątkowo łakomy kąsek, bo oferta lokalnych producentów nie jest przeważnie konkurencyjna wobec importu z Unii.
Teraz jednak utrzymanie weta będzie dla Francji trudniejsze. Jak ujawnił portal „Politico", przywódcy dziewięciu krajów (Czech, Danii, Estonii, Hiszpanii, Finlandii, Włoch, Łotwy, Portugalii i Szwecji) napisali do komisarza ds. handlu Valdisa Dombrovskisa i przedstawiciela ds. zagranicznych UE Josepa Borrella apel o odblokowania ratyfikacji porozumienia. Wskazują w nim na możliwość wprowadzenia dodatkowego mechanizmu kontroli przestrzegania przez kraje Mercosuru norm ekologicznych, byle tylko przełamać francuską blokadę. Wskazują też, że krajem, który do tej pory sprowadzał najwięcej (ok. 2 mln ton rocznie) soi z Brazylii, była Francja.
<h3>Specjalne prawa</h3>
Umowa ma też wymiar geostrategiczny. Zacieśniając współpracę z Mercosurem Unia uprzedziłaby w tym względzie Chiny i Amerykę, dając swoim firmom poważną przewagę konkurencyjną. Jednocześnie wzmocniłaby kraje, które podzielają jej demokratyczne ideały, co w obliczu wyjątkowego kryzysu w Ameryce Łacińskiej jest szczególnie istotne.
Czy Francja ulegnie presji tak poważnej grupy państw – nie jest jednak wcale pewne. Paryż jest zaprawiony w bojach: wyjątkowo często używa w Unii weta. Tylko ostatnio blokowała porozumienie o przyszłej współpracy Wspólnoty z Wielką Brytanią, w szczególności z powodu dostępu dla francuskich rybaków do brytyjskich łowisk. W minionym tygodniu lokalny periodyk „Brussels Times" ujawnił z kolei, że Francja zablokowała propozycję sprzedaży przez konsorcjum BioNTech/Pfizer dodatkowych 500 mln szczepionek na Covid-19 (stanęło na sprzedaży 200 mln z opcją na kolejne 100 mln). Paryż chciał w ten sposób zarezerwować rynek zbytu dla 300 mln szczepionek własnej firmy Sanofi, który jednak do wiosny nie uzyska certyfikatu własnego preparatu.
W połowie 2019 r. Macron wywołał konsternację na Bałkanach, blokując rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych z Macedonią Północną i Albanią. Postawił w ten sposób pod znakiem zapytania sens wieloletnich przygotowań obu krajów do członkostwa.
– Francja uważa, że to ona powołała Unię, pełni w niej szczególną rolę i ma też w niej szczególne prawa, jak choćby to, że nie musi stosować limitów deficytu budżetowego. Może też sięgać po weto, którego użycie przez innych jest postrzegane jako skandal – mówi „Rzeczpospolitej" Jean-Thomas Lesueur z instytutu Thomasa More'a w Paryżu.

Emmanuel Macron, mistrz wetowania

The French president once again blocked the EU's agreement with Mercosur, which would create the largest free trade area

Officially, it's about very righteous motives. According to the sources in the Élysée Palace, Emmanuel Macron will not let the National Assembly vote on the agreement concluded by the 27 EU member states with Brazil, Argentina, Uruguay and Paraguay because of the extraordinary pace of the Amazon Forest destruction. The burnt-out areas of the tropical forest are most often used to grow soya beans, which are largely sold to Europe.
<h3>Head-to-head with Le Pen</h3>
However, the president is at least equally motivated by political reasons. Three months before the regional elections, he has to stay vigilant, as the French are increasingly in favour of radical groups that want to remove the ruling La République en marche (LREM) from power. According to an IFOP survey, 32% of them see Rassemblement National, led by Marine Le Pen, as the main force representing an alternative to Macron, and 25% indicate Jean-Luc Mélenchon's La France Insoumise, which is no less radical yet is left-wing. More moderate groups such as the Gaullist Les Républicains (21 per cent) or Parti écologiste (10 per cent) are far less important.
In the face of the May 2022 presidential election, polls look equally dangerous for the president: he goes head-to-head with Le Pen (both have about 26% support).
In this situation Macron does not want to jeopardize the influential farmers' lobby, which fears that by concluding an agreement with Mercosur, not only soya, but also wine or beef, so far the specialities of France, will flow from Latin America into Europe.
By blocking the agreement, Macron is also motivated by a personal aversion to Brazilian President Jair Bolsonaro. The conflict began when the Frenchman wanted to intervene to stop the great fires in the Amazon irrespective of Brazilian sovereignty. The Brazilian took revenge when in April 2019 it turned out that Macron was unable to protect Notre Dame Cathedral from fire. He also pounced on the age of the French president's wife, Brigitte. In response, the French president advised Brazilians to find a leader "right" for themsleves.
Even the Germans, who had been leading the Union until the end of 2020, did not manage to overcome the French resistance to the Mercosur agreement. The agreement would bring many benefits for Berlin: it would open up a market of 260 million consumers, which consists of economies worth a total of USD 2.2 trillion, to European industrial and consumer products, including German cars. As Brazil had been under protectionist barriers for years, it is particularly attractive, as what local manufacturers can offer is generally not competitive with EU imports.
However, maintaining the veto will be more difficult for France now. As revealed by Politico, the leaders of nine countries (Czech Republic, Denmark, Estonia, Spain, Finland, Italy, Latvia, Portugal and Sweden) wrote to the Trade Commissioner Valdis Dombrovskis and EU foreign affairs representative Josep Borrell with an appeal to unblock ratification of the agreement. In order to overcome the French blockade, they point to the possibility of introducing an additional mechanism to control Mercosur countries' compliance with environmental standards. They also point out that the country that has so far imported the most soya from Brazil (about 2 million tons per year) was France.
<h3>Special rights</h3>
The agreement also has a geostrategic dimension. By strengthening cooperation with Mercosur, the European Union would get ahead of China and America in this respect, giving its companies a serious competitive advantage. At the same time, Europe would strengthen countries that share its democratic ideals, which is particularly important given the exceptional crisis in Latin America.
Whether France will succumb to pressure from such a serious group of countries is not certain. Paris has a lot of experience in political confrontations: it uses vetoes in the Union extremely often. Only recently has it blocked an agreement on future cooperation of the EU with the United Kingdom, over the issue of access for French fishermen to British fisheries. Last week, Brussels Times revealed that France has blocked the BioNTech/Pfizer consortium proposal of selling an additional 500 million vaccines for Covid-19 (it agreed on 200 million with an option of buying another 100 million). Paris wanted to protect the market for 300 million of its own Sanofi vaccines, despite the fact they will not be certified until spring.
In mid-2019, in turn, Macron caused consternation in the Balkans by blocking the start of accession negotiations with North Macedonia and Albania. By doing so, he questioned the sense of both countries' long-standing preparations for membership.
"France believes that it created the European Union and thus it has a special role and special rights within it, for instance of not applying to the budget deficit limits. It is also free to use a veto, the use of which by others is seen as a scandal," says Jean-Thomas Lesueur from the Thomas More Institute in Paris.

Emmanuel Macron, The Veto Master

Ο Γάλλος πρόεδρος απέρριψε και πάλι τη συμφωνία της ΕΕ με τη Mercosur, η οποία θα δημιουργούσε τη μεγαλύτερη ζώνη ελεύθερων συναλλαγών

Επισήμως, πρόκειται για πολύ ευγενή κίνητρα. Σύμφωνα με τις πηγές του Ελιζέ, ο Εμανουέλ Μακρόν δε θα επιτρέψει την Εθνοσυνέλευση να ψηφίσει για τη συμφωνία που συνήφθη από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ με τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη λόγω του εξαιρετικού ρυθμού καταστροφής του Αμαζονίου. Οι καμένες περιοχές του τροπικού δάσους χρησιμοποιούνται συχνότερα για την καλλιέργεια φασολιών σόγιας, τα οποία πωλούνται στην πλειονότητα τους στην Ευρώπη.
<h3>Στήθος με στήθος με τη Λεπέν&nbsp;</h3>
Ωστόσο, ο πρόεδρος τουλάχιστον εξίσου παρακινείται και από πολιτικούς λόγους. Τρεις μήνες πριν από τις περιφερειακές εκλογές, είναι αναγκασμένος να επαγρυπνεί, καθώς οι Γάλλοι υποστηρίζουν όλο και περισσότερο τις ριζοσπαστικές ομάδες που θέλουν να απομακρύνουν την εξουσία από το κυβερνών La République en marche (LREM). Σύμφωνα με μια έρευνα του IFOP, το 32% από αυτούς βλέπουν την Εθνική Συσπείρωση (RN), με επικεφαλής τη Μαρίν Λεπέν, ως την κύρια δύναμη που αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική στον Μακρόν, και το 25% &nbsp;δηλώνει ότι ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν της «Ανυπότακτης Γαλλίας» (La France Insoumise), ο οποίος δεν είναι λιγότερο ριζοσπαστικός αλλά είναι αριστερός. Οι πιο μετριοπαθείς ομάδες, όπως οι γκωλικοί Ρεπουμπλικάνοι (21%) ή οι Οικολόγοι (10%) είναι πολύ λιγότερο σημαντικές.
Ενόψει των προεδρικών εκλογών του Μαΐου 2022, οι δημοσκοπήσεις φαίνονται εξίσου επικίνδυνες για τον πρόεδρο: είναι στήθος με στήθος με τη Λεπέν (και οι δύο έχουν περίπου 26% υποστήριξη).
Σε αυτήν την κατάσταση, ο Μακρόν δε θέλει να θέσει σε κίνδυνο το λόμπι των αγροτών που έχει επιρροή, το οποίο φοβάται ότι με τη σύναψη συμφωνίας με τη Mercosur, όχι μόνο η σόγια, αλλά και το κρασί ή το βόειο κρέας, μέχρι στιγμής οι σπεσιαλιτέ της Γαλλίας, θα ρέουν από τη Λατινική Αμερική στην Ευρώπη.
Με το μπλοκάρισμα της συμφωνίας, ο Μακρόν παρακινείται επίσης από μια προσωπική αποστροφή προς τον πρόεδρο της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρου. Η σύγκρουση ξεκίνησε όταν ο Γάλλος ήθελε να παρέμβει για να σταματήσει τις μεγάλες πυρκαγιές στον Αμαζόνιο ανεξαρτήτως της κυριαρχίας της Βραζιλίας. Ο Βραζιλιάνος εκδικήθηκε όταν τον Απρίλιο του 2019 αποδείχθηκε ότι ο Μακρόν δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον Καθεδρικό Ναό της Νοτρ Νταμ από τη φωτιά. Επίσης, αναφέρθηκε και στην ηλικία της συζύγου του Γάλλου προέδρου, Μπριζίτ. Σε απάντηση, ο Γάλλος πρόεδρος συμβούλεψε τους Βραζιλιάνους να βρουν έναν ηγέτη «σωστό» για τους ίδιους.
Ακόμη και οι Γερμανοί, οι οποίοι ηγούνταν της Ένωσης μέχρι το τέλος του 2020, δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τη γαλλική αντίσταση στη συμφωνία Mercosur. Η συμφωνία θα απέφερε πολλά οφέλη στο Βερολίνο: θα άνοιγε μια αγορά 260 εκατομμυρίων καταναλωτών, η οποία αποτελείται από οικονομίες αξίας 2,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, στα ευρωπαϊκά βιομηχανικά και καταναλωτικά προϊόντα, συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών αυτοκινήτων. Δεδομένου ότι η Βραζιλία είχε προστατευτικούς φραγμούς εδώ και χρόνια, είναι ιδιαίτερα ελκυστική, καθώς αυτό που οι τοπικοί κατασκευαστές μπορούν να προσφέρουν γενικά δεν είναι ανταγωνιστικά σε σχέση με τις εισαγωγές από την ΕΕ.
Ωστόσο, η διατήρηση του βέτο θα είναι πιο δύσκολη για τη Γαλλία τώρα. Όπως αποκάλυψε το Politico, οι ηγέτες εννέα χωρών (Τσεχική Δημοκρατία, Δανία, Εσθονία, Ισπανία, Φινλανδία, Ιταλία, Λετονία, Πορτογαλία και Σουηδία) έγραψαν στον Επίτροπο Εμπορίου Βάλντις Ντομπρόφσκις και τον εκπρόσωπο εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ με μια έκκληση για την κατάργηση του αποκλεισμού της επικύρωσης της συμφωνίας. Προκειμένου να ξεπεραστεί το γαλλικό μπλόκο, καταδεικνύουν τη δυνατότητα εισαγωγής ενός πρόσθετου μηχανισμού για τον έλεγχο της συμμόρφωσης των χωρών της Mercosur με τα περιβαλλοντικά πρότυπα. Επισημαίνουν επίσης ότι η χώρα που μέχρι στιγμής εισάγει την περισσότερη σόγια από τη Βραζιλία (περίπου 2 εκατομμύρια τόνοι ετησίως) ήταν η Γαλλία.
<h3>Ειδικά δικαιώματα</h3>
Η συμφωνία έχει επίσης γεωστρατηγική διάσταση. Με την ενίσχυση της συνεργασίας με τη Mercosur, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ξεπεράσει την Κίνα και την Αμερική από αυτή την άποψη, προσφέροντας στις εταιρείες της ένα σοβαρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη θα ενισχύσει τις χώρες που συμμερίζονται τα δημοκρατικά της ιδανικά, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένης της ιδιαίτερης κρίσης στη Λατινική Αμερική.
Το αν η Γαλλία θα υποκύψει στην πίεση από μια τόσο σοβαρή ομάδα χωρών δεν είναι βέβαιο. Το Παρίσι έχει μεγάλη εμπειρία στις πολιτικές αντιπαραθέσεις: χρησιμοποιεί βέτο στην Ένωση πολύ συχνά. Μόλις πρόσφατα εμπόδισε μια συμφωνία για τη μελλοντική συνεργασία της ΕΕ με το Ηνωμένο Βασίλειο, σχετικά με το θέμα της πρόσβασης των Γάλλων αλιέων στη βρετανική αλιεία. Την περασμένη εβδομάδα, οι Brussels Times αποκάλυψαν ότι η Γαλλία εμπόδισε την πρόταση της κοινοπραξίας BioNTech / Pfizer για πώληση 500 εκατομμυρίων επιπλέον εμβολίων για το Covid-19 (συμφώνησε σε 200 εκατομμύρια με την επιλογή να αγοράσει άλλα 100 εκατομμύρια). Το Παρίσι ήθελε να προστατεύσει την αγορά για τα 300 εκατομμύρια δικά του εμβόλια Sanofi, παρά το γεγονός ότι δε θα λάβουν έγκριση μέχρι την άνοιξη.
Στα μέσα του 2019, επίσης, ο Μακρόν προκάλεσε ανησυχία στα Βαλκάνια εμποδίζοντας την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία. Με αυτόν τον τρόπο, αμφισβήτησε την ουσία της μακροχρόνιας προετοιμασίας των δύο χωρών για ένταξη.
«Η Γαλλία πιστεύει ότι δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση και, ως εκ τούτου, έχει έναν ειδικό ρόλο και ειδικά δικαιώματα εντός αυτής, για παράδειγμα ότι δεν εφαρμόζει τα όρια του δημοσιονομικού ελλείμματος. Είναι επίσης ελεύθερη να χρησιμοποιήσει βέτο, η χρήση του οποίου φαίνεται από άλλους ως σκάνδαλο», λέει ο Ζαν-Τομά Λεσούρ από το Ινστιτούτο Thomas More στο Παρίσι.

Εμανουέλ Μακρόν, ο άρχοντας των βέτο

Le président français a une nouvelle fois bloqué l'accord UE-Mercosur, qui créerait la plus grande zone de libre-échange au monde.

Officiellement, il s'agit de motifs très justes. Selon les sources à l'Élysée, Emmanuel Macron ne laissera pas l'Assemblée nationale voter sur l'accord conclu par les 27 États membres de l'UE avec le Brésil, l'Argentine, l'Uruguay et le Paraguay en raison du rythme extraordinaire de destruction de la forêt amazonienne. Les zones brûlées de la forêt tropicale sont le plus souvent utilisées pour la culture du soja, qui est en grande partie vendu à l'Europe.
<h3>Tête-à-tête avec Marine Le Pen</h3>
Cependant, le président français est au moins aussi motivé par des raisons politiques. À trois mois des élections régionales, il doit rester vigilant, car les Français sont de plus en plus favorables aux groupes radicaux qui veulent écarter son parti, La République en marche (LREM). Selon un sondage de l'IFOP, 32 % d'entre eux considèrent le parti d'extrême droite Rassemblement national, dirigé par Marine Le Pen, comme la principale force représentant une alternative à M. Macron, contre 25 % pour La France Insoumise de Jean-Luc Mélenchon, qui n'est pas moins radical mais de gauche. Les groupes plus modérés comme Les Républicains (21 %) ou le Parti écologiste (10 %) sont beaucoup moins importants.
Face à l'élection présidentielle de mai 2022, les enquêtes d'opinion semblent tout aussi dangereuses pour le président, prévoyant un tête-à-tête avec Marine Le Pen (tous deux ont environ 26 % de soutien).
Dans cette situation, M. Macron ne veut pas mettre en péril l'influent lobby des agriculteurs, qui craint qu'en concluant un accord avec le Mercosur, non seulement le soja, mais aussi le vin ou le bœuf, jusqu'ici les spécialités françaises, n'afflue d'outre-Atlantique vers l'Europe.
En bloquant l'accord, M. Macron est également motivé par une aversion personnelle envers le président brésilien Jair Bolsonaro. Le conflit a commencé lorsque le Français a voulu intervenir pour arrêter les grands incendies en Amazonie, sans tenir compte de la souveraineté brésilienne. Le Brésilien s'est vengé lorsqu'en avril 2019, il s'est avéré que M. Macron n'était pas en mesure de protéger la cathédrale Notre-Dame du feu. Il s'est également jeté sur l'âge de la femme du président français, Brigitte. En réponse, le président français a conseillé aux Brésiliens de se trouver un dirigeant « juste ».
Même les Allemands, qui ont dirigé l'Union jusqu'à la fin de 2020, n'ont pas réussi à vaincre la résistance française à l'accord UE-Mercosur. L'accord apporterait de nombreux avantages à Berlin : il ouvrirait un marché de 260 millions de consommateurs, soit des économies d'une valeur totale de 2,2 billions de dollars, aux produits industriels et de consommation européens, y compris aux voitures allemandes. Le Brésil ayant été soumis à des barrières protectionnistes pendant des années, il est particulièrement intéressant, car ce que les fabricants locaux peuvent offrir n'est généralement pas compétitif par rapport aux importations de l'UE.
Toutefois, maintenir le veto va être désormais plus difficile pour la France. Comme l'a révélé Politico, les dirigeants de neuf pays (République tchèque, Danemark, Estonie, Espagne, Finlande, Italie, Lettonie, Portugal et Suède) ont écrit au commissaire au Commerce Valdis Dombrovskis et au chef de la diplomatie européenne Josep Borrell pour leur demander de débloquer la ratification de l'accord. Afin de surmonter le blocus français, ils évoquent la possibilité d'introduire un mécanisme supplémentaire pour contrôler le respect des normes environnementales par les pays du Mercosur. Ils soulignent également que le pays qui a jusqu'à présent importé le plus de soja du Brésil (environ 2 millions de tonnes par an) est la France.
<h3>Droits spéciaux</h3>
L'accord a également une dimension géostratégique. En renforçant la coopération avec le Mercosur, l'UE devancerait la Chine et l'Amérique à cet égard, ce qui donnerait à ses entreprises un sérieux avantage concurrentiel. En même temps, l'Europe renforcerait les pays qui partagent ses idéaux démocratiques, ce qui est particulièrement important compte tenu de la crise exceptionnelle que traverse l'Amérique latine.
Il n'est pas certain que la France succombera aux pressions d'un groupe de pays aussi sérieux. Paris a une grande expérience des confrontations politiques : elle utilise très souvent le veto dans l'Union. Encore récemment, Paris a bloqué un accord sur la future coopération de l'UE avec le Royaume-Uni, sur la question de l'accès des pêcheurs français aux pêcheries britanniques. La semaine dernière, le Brussels Times a révélé que la France avait bloqué la proposition du consortium BioNTech/Pfizer de vendre 500 millions de vaccins supplémentaires contre la Covid-19 à l'UE (elle a accepté que Bruxelles achète 200 millions de doses avec une option d'achat de 100 millions supplémentaires). Paris a voulu protéger le marché de 300 millions de ses propres vaccins Sanofi, bien qu'ils ne soient pas certifiés avant le printemps.
À la mi-2019, Emmanuel Macron a semé la consternation dans les Balkans en bloquant le début des négociations d'adhésion avec la Macédoine du Nord et l'Albanie. Ce faisant, il a remis en question le sens des préparatifs de longue date de ces deux pays en vue de leur adhésion.
« La France estime qu'elle a créé l'Union européenne et qu'elle a donc un rôle particulier et des droits spéciaux en son sein, par exemple de ne pas respecter les limites du déficit budgétaire. Elle est également libre d'avoir recours au veto, dont l'utilisation par d'autres est considérée comme un scandale », déclare Jean-Thomas Lesueur, de l'Institut Thomas More à Paris.

Emmanuel Macron, le maître du veto

El presidente francés bloqueó una vez más el acuerdo con el Mercosur, que crearía una gran zona de libre comercio para la Unión Europea

Según las fuentes del Palacio del Elíseo, el presidente francés Emmanuel Macron no dejará que la Asamblea Nacional vote sobre el acuerdo de la Unión Europea con Brasil, Argentina, Uruguay y Paraguay debido al extraordinario ritmo de destrucción de la Amazonia. Las zonas quemadas de la selva tropical se utilizan sobre todo para cultivar soja, que se vende en gran parte a Europa.
<h3>Cara a cara con Le Pen</h3>
Sin embargo, el presidente también tiene razones políticas. A tres meses de las elecciones regionales, debe estar alerta, ya que los franceses están cada vez más a favor de los grupos radicales que quieren sacar del poder a La República en Marcha. Según una encuesta del Instituto Francés de Opinión Pública, el 32% considera que la Agrupación Nacional de Marine Le Pen es la alternativa principal a Macron, y el 25% apunta a la Francia Insumisa de Jean-Luc Mélenchon, no menos radical, pero de izquierdas. Los grupos más moderados, como Los Republicanos (gaullista, con un 21%) o el Partido Ecologista (10%) son menos relevantes.
Los sondeos parecen igual de peligrosos para Macron de cara a las elecciones presidenciales de mayo de 2022: se enfrenta a Le Pen, ambos con un apoyo de alrededor del 26%.
En esta situación, Macron no quiere poner en peligro al influyente grupo de presión de los agricultores, que teme que un acuerdo con el Mercosur lleve de Sudamérica a Europa no solo la soja, sino especialidades de Francia como el vino o la carne de vacuno.
El bloqueo de Macron al acuerdo también está motivado por su aversión hacia el presidente brasileño Jair Bolsonaro. El conflicto comenzó cuando el francés quiso intervenir para detener los grandes incendios en el Amazonas sin considerar la soberanía brasileña. Bolsonaro tomó revancha durante el incendio de la catedral de Notre Dame en abril de 2019. También aludió a la edad de la esposa de su homólogo, Brigitte Macron. Como respuesta, el presidente francés aconsejó a los brasileños que encontraran un líder "adecuado".
Incluso Alemania, que presidió la UE hasta finales de 2020, no logró superar la resistencia francesa al acuerdo con el Mercosur. El tratado beneficiaría a Berlín con un mercado de 260 millones de consumidores en economías que suman 2,2 billones de dólares para los productos industriales y de consumo europeos, como los coches alemanes. Brasil no es atractivo del todo, pues lleva años con barreras proteccionistas porque lo que ofrecen los fabricantes locales no suele competir con las importaciones desde Europa.
Sin embargo, Francia tendrá más difícil ahora mantener el veto. Como reveló Politico, los líderes de la República Checa, Dinamarca, Estonia, España, Finlandia, Italia, Letonia, Portugal y Suecia pidieron al comisario europeo de Comercio, Valdis Dombrovskis, y al representante de Asuntos Exteriores, Josep Borrell, desbloquear la ratificación del acuerdo. Con el fin de superar el bloqueo francés, señalan la posibilidad de introducir un mecanismo adicional para que los países del Mercosur cumplan las normas ambientales. También señalan que el país que más soja ha importado de Brasil ha sido Francia, con dos millones de toneladas al año.
<h3>Derechos especiales</h3>
El acuerdo también tiene una dimensión geoestratégica. Al reforzar la cooperación con el Mercosur, la Unión Europea se adelantaría a China y a Estados Unidos con una seria ventaja competitiva para sus empresas. Al mismo tiempo, Europa fortalecería a los países que comparten sus ideales democráticos, punto importante dada la crisis institucional en América Latina.
No es seguro que Francia sucumba a la presión de un grupo de países tan amplio. París tiene mucha experiencia en enfrentamientos políticos: en la Unión utiliza el veto con frecuencia. Hace poco bloqueó un acuerdo sobre la futura cooperación de Bruselas con el Reino Unido para el acceso de los pescadores franceses a las pesquerías británicas. La semana pasada, el Brussels Times reveló que Francia había bloqueado la propuesta de BioNTech-Pfizer de venderle a Europa 500 millones de vacunas adicionales para el covid-19. El acuerdo al final fue por 200 millones de dosis con opción de compra de otros 100. París quería proteger el mercado de 300 millones de dosis de sus propias vacunas Sanofi, que no serán certificadas hasta primavera.
Antes, Macron había preocupado a los Balcanes a mediados de 2019 al bloquear el inicio de las negociaciones de adhesión con Macedonia del Norte y Albania, cuestionando el sentido de los largos preparativos de ambos países.
"Francia cree que creó la Unión Europea y que eso le da un papel y derechos especiales, como no aplicar los límites del déficit presupuestario", dice el analista del Institut Thomas More de París, Jean-Thomas Lesueur. "También puede hacer uso del veto, un escándalo cuando lo hace otro país".

Emmanuel Macron, maestro del veto

Der französische Präsident hat erneut das Abkommen der EU mit dem Mercosur blockiert. Es hätte die größte Freihandelszone schaffen können. 

Offizielle Quellen sprechen von rechtschaffenen Motiven. Wie aus dem Élysée-Palast verlautbart wird, will Emmanuel Macron die Nationalversammlung nicht über das Abkommen abstimmen lassen, das die 27 EU-Staaten mit Brasilien, Argentinien, Uruguay und Paraguay geschlossen haben, weil die Zerstörung des Regenwaldes im Amazonasgebiet so rasant voranschreitet. Die brandgerodeten Flächen werden hauptsächlich für den Anbau von Sojabohnen genutzt, die größtenteils nach Europa verkauft werden.
<h3>Kopf an Kopf mit Le Pen</h3>
Der Präsident verfolgt damit seine eigenen politischen Ziele: Drei Monate vor den Regionalwahlen muss er vorsichtig sein, denn die Bevölkerung stimmt zunehmend für radikale Gruppen, die Macrons regierende La République en marche (LREM) entmachten wollen. Laut einer Ifop-Umfrage sehen 32 Prozent der französischen Bürgerinnen und Bürger das Rassemblement National, angeführt von Marine Le Pen, als die wichtigste alternative Kraft zu Macron. Rund 25 Prozent geben Jean-Luc Mélenchons La France Insoumise als wichtigste Kraft an; eine Partei, die nicht weniger radikal ist, aber links steht. Gemäßigtere Gruppen wie die gaullistischen Les Républicains (21 Prozent) oder die Parti écologiste (10 Prozent) sind weit weniger wichtig.
Im Hinblick auf die Präsidentschaftswahlen im Mai 2022 sehen die Umfragen ebenso gefährlich für den Präsidenten aus: Er liegt Kopf an Kopf mit Le Pen (beide kommen auf etwa 26 Prozent).
In dieser Situation will Macron die einflussreiche Bauernlobby nicht gefährden, die befürchtet, dass durch ein Abkommen mit dem Mercosur Importe von Soja, Wein oder Rindfleisch – bisher Spezialprodukte Frankreichs – aus Lateinamerika nach Europa zunehmen werden.
Macron blockiert das Abkommen auch wegen seiner persönlichen Abneigung gegen den brasilianischen Präsidenten Jair Bolsonaro. Der Konflikt begann, als der Franzose ohne Rücksicht auf die brasilianische Souveränität eingreifen wollte, um die großen Brände im Amazonasgebiet zu stoppen. Der Brasilianer rächte sich, als Macron es im April 2019 nicht schaffte, die Kathedrale Notre Dame vor dem Feuer zu retten. Er machte einen abfälligen Kommentar über das Alter von Brigitte Macron, der Frau des französischen Präsidenten. Daraufhin riet der französische Präsident den Brasilianern, sich eine "anständige" politische Leitfigur zu suchen.
Selbst die Deutschen, die bis Ende 2020 an der Spitze der Europäischen Union stehen, schafften es nicht, den französischen Widerstand gegen das Mercosur-Abkommen zu überwinden. Für Berlin wäre das Abkommen sehr vorteilhaft: Es würde einen Markt von 260 Millionen Verbrauchern, der aus Volkswirtschaften mit einem Gesamtwert von 2,2 Billionen US-Dollar besteht, für europäische Industrie- und Konsumgüter, wie zum Beispiel deutsche Autos, öffnen. Da Brasilien jahrelang protektionistische Einfuhrbeschränkungen aufgestellt hatte, wäre das besonders attraktiv. Denn das, was lokale Hersteller anbieten können, ist in der Regel nicht konkurrenzfähig mit EU-Importen.
Sein Veto aufrechtzuerhalten, wird für Frankreich nun jedoch schwieriger werden. Wie Politico enthüllte, haben die Staats- und Regierungschefs von neun Ländern (Tschechische Republik, Dänemark, Estland, Spanien, Finnland, Italien, Lettland, Portugal und Schweden) an den Handelskommissar Valdis Dombrovskis und den EU-Außenbeauftragten Josep Borrell geschrieben, mit einem Appell, die Ratifizierung des Abkommens freizugeben. Um die französische Blockade zu überwinden, weisen sie auf die Möglichkeit hin, einen zusätzlichen Mechanismus einzuführen, der die Einhaltung von Umweltstandards durch die Mercosur-Länder kontrolliert. Sie weisen auch darauf hin, dass das Land, das bisher am meisten Soja aus Brasilien importiert hat (mit etwa 2 Millionen Tonnen pro Jahr), Frankreich gewesen sei.
<h3>Besondere Rechte</h3>
Das Abkommen hat auch eine geostrategische Dimension. Durch eine verstärkte Zusammenarbeit mit dem Mercosur würde die Europäische Union China und den Vereinigten Staaten in dieser Hinsicht voraus sein und europäischen Unternehmen einen signifikanten Wettbewerbsvorteil verschaffen. Zugleich würde Europa Länder stärken, die seine demokratischen Ideale teilen, was angesichts der außergewöhnlichen Krise in Lateinamerika besonders wichtig ist.
Ob Frankreich dem Druck einer so ernst zu nehmenden Gruppe von Ländern nachgeben wird, ist nicht sicher. Paris hat viel Erfahrung mit politischen Konfrontationen: Es nutzt Vetos in der Union extrem oft. Erst kürzlich hat es ein Abkommen über die künftige Zusammenarbeit der EU mit dem Vereinigten Königreich blockiert, und zwar wegen der Frage des Zugangs französischer Fischer zu britischen Fischereizonen. Letzte Woche enthüllte die Brussels Times, dass Frankreich den Vorschlag des BioNTech/Pfizer-Konsortiums blockiert habe, zusätzliche 500 Millionen Impfdosen für Covid-19 zu verkaufen (vereinbart waren 200 Millionen mit der Option, weitere 100 Millionen zu kaufen). Paris wollte den Markt für 300 Millionen Dosen seines eigenen Sanofi-Impfstoffs schützen, obwohl dieser erst im Frühjahr freigegeben werden soll.
Mitte 2019 wiederum sorgte Macron für Bestürzung auf dem Balkan, als er den Beginn der Beitrittsverhandlungen mit Nordmazedonien und Albanien blockierte. Damit stellte er den Sinn der langjährigen Beitrittsvorbereitungen beider Länder infrage.
"Frankreich glaubt, dass es die Europäische Union geschaffen hat und daher eine besondere Rolle und besondere Rechte innerhalb der Union hat. Dass es sich zum Beispiel nicht an die Haushaltsdefizitgrenzen halten muss. Es ist auch frei, ein Veto einzulegen, dessen Anwendung durch andere als Skandal angesehen wird", sagt Jean-Thomas Lesueur vom Thomas-More-Institut in Paris.

Emmanuel Macron, der Herr der Vetos

Der französische Präsident hat erneut das Abkommen mit dem Mercosur blockiert. Es ist nicht das erste Mal, dass Macron sich gegen EU-Belange stellt.

227534304.jpg

Prezydent spodziewa się, że za 18 miesięcy znów będzie walczył w drugiej turze wyborów z Marine Le Pen. Dlatego już teraz chce rozbroić atuty swojej rywalki i przejąć część jej haseł.

Gdyby ustawa o bezpieczeństwie państwa, nad którą debatuje Zgromadzenie Narodowe, obowiązywała już dziś, ci, którzy sfilmowali policjantów masakrujących przez 40 minut czarnoskórego muzyka Michela Zeclera, zapłaciliby 45 tys. euro kary albo trafiliby do więzienia. Film został jednak rozpowszechniony w sieci, Emmanuel Macron był w szoku, a funkcjonariusze zostali zawieszeni.
Ustawa, która wywołuje od wielu dni gwałtowne protesty we Francji, nie została jednak wycofana. Jest częścią szerszej zmiany strategii francuskiego przywódcy, który na zewnątrz przybrał rolę przywódcy liberałów i anty-Trumpa, ale w granicach Republiki porzucił wizerunek prezydenta siedzącego okrakiem między lewicą i prawicą. Bo do takiej decyzji pchają go sondaże.
Zdaniem Ifop nie ma on na razie poważnych konkurentów na lewicy: możliwa kandydatka socjalistów i mer Paryża Anne Hidalgo zbiera ok. 13 proc. poparcia, podobnie jak radykał Jean-Luc Melenchon.
Le Pen i Macron, z ok. 25 proc. wyborców, są zaś w innej lidze. I o tym, kto zwycięży, zapewne zdecydują głosy zwolenników konserwatywnych Republikanów, którzy wciąż nie rozstrzygnęli, kto w maju 2022 r. będzie reprezentował barwy partii.
Skręt w prawo to też wynik załamania gospodarczego i wzrostu bezrobocia z powodu pandemii i narastającej niepewności. Przybiera wiele postaci. Prezydent postawił w rządzie na polityków twardej prawicy, jak szef MSW Gerald Darmanin czy minister edukacji Jean-Michel Blanquer. Pałac Elizejski zawiesił też podjęty jeszcze przez François Hollande'a proces rozliczenia z niewygodnymi kartami historii: premier Jean Castex ostrzegł, że Francja nie zamierza przepraszać za bilans afrykańskiego kolonializmu.
Zmiana polityki przybiera jednak przede wszystkim kształt zaostrzenia kontroli nad islamem, który wyznaje 5,7 mln mieszkańców kraju. Projekt innej ustawy o przeciwdziałaniu „islamskiemu separatyzmowi" zakłada m.in. zakaz oddzielnych godzin na basenie dla kobiet i mężczyzn, wydawania przez lekarzy certyfikatów dziewictwa przed małżeństwem, pobierania nauki w domu.
Przewiduje też poddanie organizacji muzułmańskich kontroli państwa. Darmanin zapowiedział kontrolę 76 meczetów uważanych za radykalne i ich możliwe zamknięcie. Nad Sekwaną działa ponad 2,6 tys. miejsc muzułmańskiego kultu.
W kraju, gdzie od 2015 r. ponad 250 osób zginęło z rąk powiązanych z islamistami terrorystów, jest to kierunek, który cieszy się uznaniem. 60 proc. pytanych przez Ifop uważa wręcz, że nie da się pogodzić zasad islamu z wartościami republikańskimi.
Ale działania prezydenta mogą też prowadzić do coraz większej izolacji największej wspólnoty muzułmańskiej w zachodniej Europie. Same dane rządu wskazują, że 42 proc. jej członków uważa się za dyskryminowanych w życiu codziennym. Z kolei waszyngtoński instytut Pew wskazuje, że u 67 proc. Francuzów islam wzbudza negatywne skojarzenia.
Jeszcze bardziej niepokojące są inne dane zebrane przez Ifop: 57 proc. francuskich muzułmanów do 25. roku życia uważa, że zasady szariatu są ważniejsze od republikańskiego prawa i to one powinny być stosowane. Zmiana takiego sposobu myślenia w warunkach kryzysu, który uderza w większym stopniu w imigrantów, nie będzie łatwa.

Emmanuel Macron przestaje być liberałem

Prezydent spodziewa się, że za 18 miesięcy znów będzie walczył w drugiej turze wyborów z Marine Le Pen. Dlatego już teraz chce rozbroić atuty swojej r

The French president expects to battle Marine Le Pen again in the second round of the presidential elections in 18 months' time. That's why he's already seeking to disarm her by taking up some of her own slogans

If the "global security" bill, which is being debated by the National Assembly, had already been in force today, those who filmed the police officers beating the black musician Michel Zecler for 40 minutes would have paid a €45,000 fine or ended up in prison. However, the film was distributed online, Emmanuel Macron was shocked, and the officers were suspended.
The law has not been withdrawn, though, despite the fact that it has given rise to many days of violent protests in France. It is part of a wider change of strategy of the French president, who presents as leader of the liberals and an anti-Trumpist to the outside world, but has simultaneously abandoned the image of a president positioned between the left and the right within his country's own borders. It's the polls that are pushing him in this direction.
According to the French Institute of Public Opinion (IFOP), Macron has no serious competitors on the left: the potential socialist candidate and Mayor of Paris, Anne Hidalgo, is polling at around 13%, as is the radical Jean-Luc Mélenchon.
Le Pen and Macron, with around 25% of the vote, are in an entirely different league. And the winner will be probably be determined by the supporters of the conservative Republicans, who have still not decided who will represent the party colours in May 2022.
This shift to the right is also a result of the economic downturn and the rise in unemployment caused by the pandemic, as well as growing uncertainty. It takes on many forms. In the government, the president has placed his trust in hard-line politicians such as the interior minister, Gérald Darmanin, and the education minister, Jean-Michel Blanquer. The Élysée Palace has also suspended the process of setting the record straight when it comes to uncomfortable episodes of French history, a process initiated by François Hollande: Prime Minister Jean Castex declared that France does not intend to apologise for its legacy of African colonialism.
However, the most important political change takes the form of tightening control over Islam, which has 5.7 million followers in France. A draft of another law combatting "Islamic separatism" includes, among other things, a ban on separate hours in pools for men and women, on the issuing of premarital virginity certificates by doctors, and on homeschooling.
It also allows for Muslim organisations to be subject to state control. Darmanin announced that 76 mosques suspected of radicalism will be inspected and potentially closed down. There are more than 2,600 Muslim places of worship on in France.
In a country where more than 250 people have died at the hands of terrorists associated with Islamism since 2015, such an agenda is well-received. In fact, 60% of those surveyed by IFOP believe that it is impossible to reconcile the principles of Islam with republican values.
However, the president's course of action may also lead to the increasing isolation of western Europe's largest Muslim community. The government data indicate that 42% of its citizens consider themselves discriminated against in everyday life. In turn, Washington's Pew Research Center gives an estimate of 67%. In France, Islam evokes negative associations.
Other data collected by IFOP are more worrying still: 57% of French Muslims up to the age of 25 believe that the principles of sharia law are more important than the law of the Republic, and it is the religious law that should be followed. Changing these beliefs, which are primarily shared by immigrants, will be no mean feat.

Emmanuel Macron Is No Longer a Liberal

The French president expects to battle Marine Le Pen again in the presidential elections. That's why he's already taking up some of her own slogans

Ο Γάλλος πρόεδρος εκτιμά ότι θα δώσει μάχη με τη Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε 18 μήνες. Γι' αυτό επιδιώκει ήδη να την αφοπλίσει, κλέβοντας μερικά από τα συνθήματά της

Εάν το νομοσχέδιο για την «παγκόσμια ασφάλεια», το οποίο συζητείται από την Εθνοσυνέλευση, είχε ήδη τεθεί σε ισχύ σήμερα, αυτοί που μαγνητοσκοπούσαν τους αστυνομικούς που χτυπούσαν τον μαύρο μουσικό Μισέλ Ζεκλέρ για 40 λεπτά θα είχαν πληρώσει πρόστιμο 45.000 ευρώ ή θα κατέληγαν φυλακή. Ωστόσο, το βίντεο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, ο Εμανουέλ Μακρόν σοκαρίστηκε και οι αξιωματικοί τέθηκαν σε αναστολή.
Παρά ταύτα, ο νόμος δεν αποσύρθηκε, παρά το γεγονός ότι προκάλεσε για πολλές ημέρες βίαιες διαδηλώσεις στη Γαλλία. Είναι μέρος μιας ευρύτερης αλλαγής στρατηγικής του Γάλλου προέδρου, ο οποίος μπορεί στο εξωτερικό να συνεχίζει να παρουσιάζεται ως ηγέτης των φιλελεύθερων και αντι-Τραμπιστών, αλλά την ίδια στιγμή εγκαταλείπει την εικόνα ενός προέδρου τοποθετημένου μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς στη χώρα του. Είναι οι δημοσκοπήσεις που τον ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Σύμφωνα με το Γαλλικό Ινστιτούτο Δημόσιας Γνώμης (IFOP), ο Μακρόν δεν έχει σοβαρούς ανταγωνιστές στα αριστερά: η πιθανή σοσιαλίστρια υποψήφια και δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, βρίσκεται περίπου στο 13% στις δημοσκοπήσεις, όπως και ο ριζοσπάστης Ζαν - Λικ Μελανσόν.
Η Λεπέν και ο Μακρόν, με περίπου το 25% των ψήφων, παίζουν σε άλλη κατηγορία. Και το νικητή θα κρίνουν πιθανώς οι υποστηρικτές των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αποφασίσει ποιος θα εκπροσωπήσει τα χρώματα του κόμματος τον Μάιο του 2022.
Αυτή η στροφή προς τα δεξιά είναι επίσης αποτέλεσμα της οικονομικής ύφεσης και της αύξησης της ανεργίας που φέρνει η πανδημία, καθώς και της αυξανόμενης αβεβαιότητας. Εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Για την κυβέρνηση, ο πρόεδρος εμπιστεύτηκε σκληροπυρηνικούς πολιτικούς όπως ο υπουργός Εσωτερικών, Ζεράλντ Νταρμανίν και ο υπουργός Παιδείας, Ζαν-Μισέλ Μπλανκέ. Το Ελιζέ ανέστειλε επίσης τη διαδικασία αναγνώρισης ιστορικών ευθυνών όταν πρόκειται για δυσάρεστα επεισόδια της γαλλικής ιστορίας, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τον Φρανσουά Ολλάντ: Ο πρωθυπουργός Ζαν Καστέξ δήλωσε ότι η Γαλλία δε σκοπεύει να ζητήσει συγγνώμη για την κληρονομιά της αφρικανικής αποικιοκρατίας.
Ωστόσο, η πιο σημαντική πολιτική αλλαγή λαμβάνει τη μορφή αυστηρότερου ελέγχου επί του Ισλάμ, το οποίο έχει 5,7 εκατομμύρια πιστούς στη Γαλλία. Το προσχέδιο ενός άλλου νόμου που καταπολεμά τον «ισλαμικό αυτονομισμό» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την απαγόρευση των χωριστών ωρών στις πισίνες για ομάδες ανδρών και γυναικών, της έκδοσης πιστοποιητικών προγαμιαίας παρθενίας από γιατρούς και την κατ' οίκον εκπαίδευση.
Επιτρέπει επίσης τον κρατικό έλεγχο των μουσουλμανικών οργανώσεων. Ο Νταρμανίν ανακοίνωσε ότι 76 τζαμιά που είναι ύποπτα για διάδοση του εξτρεμισμού θα ελεγχθούν και ενδεχομένως να κλείσουν. Υπάρχουν πάνω από 2.600 μουσουλμανικοί τόποι λατρείας στο Σηκουάνα.
Σε μια χώρα όπου περισσότεροι από 250 άνθρωποι έχουν πεθάνει από τρομοκράτες που σχετίζονται με τον ισλαμισμό από το 2015, μια τέτοια ατζέντα είναι ευπρόσδεκτη. Στην πραγματικότητα, το 60% των ερωτηθέντων από το IFOP πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να συνδυαστούν οι αρχές του Ισλάμ με τις δημοκρατικές αξίες.
Ωστόσο, η πορεία δράσης του προέδρου μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ολοένα και μεγαλύτερη απομόνωση τη μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα της Δυτικής Ευρώπης. Τα κυβερνητικά στοιχεία δείχνουν ότι το 42% των πολιτών που ανήκουν σε αυτήν θεωρούν ότι υφίστανται διακρίσεις στην καθημερινή ζωή. Με τη σειρά του, το Κέντρο Έρευνας της Ουάσιγκτον Pew εκτιμά το ποσοστό σε 67%. Στη Γαλλία, το Ισλάμ προκαλεί αρνητικούς συσχετισμούς.
Άλλα δεδομένα που συλλέγονται από το IFOP είναι ακόμα πιο ανησυχητικά: το 57% των Γάλλων Μουσουλμάνων έως την ηλικία των 25 ετών πιστεύουν ότι οι αρχές του νόμου της Σαρία είναι πιο σημαντικές από το δίκαιο της Δημοκρατίας, και πρέπει να τηρείται ο θρησκευτικός νόμος. Η αλλαγή αυτών των πεποιθήσεων, τις οποίες μοιράζονται κυρίως οι μετανάστες, δε θα είναι μικρό κατόρθωμα.

Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι πλέον φιλελεύθερος

Ο Γάλλος πρόεδρος εκτιμά ότι θα δώσει μάχη με τη Μαρίν Λεπέν στις προεδρικές εκλογές. Γι' αυτό ήδη κλέβει μερικά από τα συνθήματά της

Le président français entame un virage à droite en vue des prochaines élections présidentielles. Mais le dernier projet de loi sur le « séparatisme islamique » risque d'isoler davantage les musulmans.

Si le projet de loi sur la « Sécurité globale », qui est débattu à l'Assemblée nationale, avait déjà été en vigueur aujourd'hui, ceux qui ont filmé les policiers en train de battre le musicien noir Michel Zecler pendant 40 minutes auraient payé une amende de 45 000 euros ou se seraient retrouvés en prison. Mais la video a été diffusé en ligne, Emmanuel Macron s'est dit choqué et les policiers ont été suspendus.
La loi n'a cependant pas été retirée, bien qu'elle ait donné lieu à de nombreuses journées de violentes manifestations en France. Elle s'inscrit dans un changement de stratégie plus large du président français, qui se présente au monde extérieur comme un leader des libéraux et un anti-trumpiste, mais qui en même temps abandonne chez lui l'image de président à cheval entre la gauche et la droite. Et ce sont les sondages qui le poussent dans cette direction.
Selon l'Institut français de l'opinion publique (IFOP), Macron n'a pas de concurrents sérieux à gauche : la candidate socialiste potentielle et maire de Paris, Anne Hidalgo, est dans les sondages à environ 13%, tout comme le radical Jean-Luc Mélenchon.
Le Pen et Macron, avec environ 25% des voix, jouent dans une autre ligue. Et le vainqueur sera probablement déterminé par les partisans des républicains conservateurs, qui n'ont toujours pas décidé qui représentera les couleurs du parti en mai 2022.
Ce glissement vers la droite est également le résultat du ralentissement économique et de la hausse du chômage provoqués par la pandémie, ainsi que de l'incertitude croissante. Il prend de nombreuses formes. Au sein du gouvernement, le président fait confiance à des hommes politiques intransigeants tels que le ministre de l'intérieur, Gérald Darmanin, et le ministre de l'éducation, Jean-Michel Blanquer. Le Palais de l'Élysée a également suspendu le processus de remise en cause des épisodes dérangeant de l'histoire de France, un processus initié par François Hollande : le Premier ministre Jean Castex a déclaré que la France n'avait pas l'intention de s'excuser pour son héritage de colonial en Afrique.
Le changement politique le plus important prend la forme d'un contrôle plus strict de l'Islam, qui compte 5,7 millions d'adeptes en France. Un projet de loi visant à lutter contre le « séparatisme islamique » prévoit, entre autres, l'interdiction de la séparation des heures d'accès aux piscines pour les hommes et les femmes, la délivrance de certificats de virginité prénuptiale par les médecins et l'enseignement à domicile.
La future loi permet aussi de soumettre les organisations musulmanes au contrôle de l'État. Darmanin a annoncé que 76 mosquées suspectées de radicalisme seront inspectées et potentiellement fermées. Il y a plus de 2 600 lieux de culte musulmans en France.
Dans un pays où plus de 250 personnes sont mortes aux mains de terroristes islamistes depuis 2015, ce programme est bien accueilli. En effet, 60% des personnes interrogées par l'IFOP estiment qu'il est impossible de concilier les principes de l'Islam avec les valeurs républicaines.
Or la ligne choisie par le président pourrait également conduire à l'isolement croissant de la plus grande communauté musulmane d'Europe occidentale. Les données du gouvernement indiquent que 42% de ses citoyens se considèrent discriminés au quotidien. Le Pew Research Center de Washington donne quant à lui une estimation de 67 %. En France, l'Islam est connoté négativement.
D'autres données recueillies par l'IFOP sont encore plus préoccupantes : 57% des musulmans français de moins de 25 ans estiment que les principes de la charia sont plus importants que la loi de la République, et qu'il faut suivre la loi religieuse. Changer ces croyances, principalement partagées par les immigrés, ne sera pas chose facile.

Emmanuel Macron n'est plus libéral

Le président français entame un virage à droite en vue des prochaines élections présidentielles. Au risque d'isoler davantage les musulmans.

El presidente francés espera volver a luchar contra Marine Le Pen en la segunda vuelta de las elecciones presidenciales dentro de dieciocho meses. Por eso ya está buscando desarmarla tomando algunos de sus propios lemas

Si el proyecto de ley de "seguridad global" que se está debatiendo en la Asamblea Nacional hubiera entrado ya en vigor, los que filmaron a los policías golpeando al músico negro Michel Zecler durante 40 minutos habrían pagado una multa de 45.000 euros o habrían acabado en la cárcel. Sin embargo, el vídeo se distribuyó en línea, Emmanuel Macron quedó en shock y los agresores fueron suspendidos de sus tareas.&nbsp;
Sin embargo, la ley no se ha retirado, a pesar de que ha dado pie a muchos días de violentas protestas en Francia. Todo forma parte de un cambio de estrategia más amplio del presidente francés, que se presenta ante el mundo exterior como líder de los liberales y antitrumpista, pero que a su vez ha abandonado la imagen de un presidente situado entre la izquierda y la derecha dentro de las propias fronteras de su país. Son las encuestas las que le empujan en esta dirección.
Según el Instituto Francés de Opinión Pública (IFOP), Macron no tiene competidores serios en la izquierda: la potencial candidata socialista y alcaldesa de París, Anne Hidalgo, se sitúa en torno al 13% de los apoyos, al igual que el radical Jean-Luc Mélenchon.
Le Pen y Macron, con alrededor del 25% del voto, están en una liga completamente diferente. Y lo más probable es que el ganador lo determinen los partidarios de los republicanos conservadores, que aún no han decidido quién representará a los colores del partido en mayo de 2022.
Este giro a la derecha es también resultado de la crisis económica y del aumento del desempleo causado por la pandemia, así como de la creciente incertidumbre. Adopta muchas formas. En el Gobierno, el presidente ha depositado su confianza en políticos de línea dura como el ministro del Interior, Gérald Darmanin, y el ministro de Educación, Jean-Michel Blanquer. El Palacio del Elíseo también ha suspendido el proceso de rectificación de los episodios incómodos de la historia francesa, iniciado por François Hollande. El primer ministro Jean Castex ya declaró que Francia no tiene intención de disculparse por su legado de colonialismo africano.
Sin embargo, el cambio político más importante es el control más estricto del Islam, que cuenta con 5,7 millones de adeptos en Francia. El proyecto de otra ley que combate el "separatismo islámico" incluye, entre otras cosas, la prohibición de la separación de horas en las piscinas para hombres y mujeres, la expedición de certificados de virginidad prematrimonial por parte de los médicos y la educación en el hogar.
También permite que las organizaciones musulmanas estén sujetas al control del Estado. Darmanin anunció que se van a inspeccionar 76 mezquitas sospechosas de radicalismo que afrontan un potencial cierre. Hay más de 2.600 lugares de culto musulmán en el Sena.
En un país donde más de 250 personas han muerto a manos de terroristas fanáticos del Islam desde 2015, esa agenda es bien recibida. De hecho, el 60% de los encuestados por la IFOP creen que es imposible conciliar los principios del Islam con los valores republicanos.
Sin embargo, las acciones del presidente también pueden llevar al creciente aislamiento de la mayor comunidad musulmana de Europa occidental. Los datos del gobierno indican que el 42% de sus ciudadanos se consideran discriminados en la vida cotidiana. A su vez, el Centro de Investigación Pew de Washington da una estimación del 67%. En Francia, el Islam evoca asociaciones negativas.
Hay otros datos recogidos por el IFOP que preocupan. El 57% de los musulmanes franceses de hasta 25 años creen que los principios de la sharia son más importantes que la ley de la República, y que es la ley religiosa la que debe seguirse. Cambiar estas creencias, que son principalmente compartidas por los inmigrantes, no será una tarea fácil.

Emmanuel Macron ya no es liberal

El presidente francés espera enfrentarse otra vez a Marine Le Pen en las presidenciales, y por eso ya está adoptando algunas de sus propias consignas

Der französische Präsident rechnet damit, in der zweiten Runde der Präsidentschaftswahlen in 18 Monaten erneut gegen Marine Le Pen anzutreten. Deshalb versucht er schon jetzt, ihre Agenda zu untergraben – indem er sie übernimmt.

Wäre das Gesetz zur "globalen Sicherheit", das in der Nationalversammlung debattiert wird, bereits heute in Kraft, hätten diejenigen, die die Polizisten gefilmt haben, die den schwarzen Musiker Michel Zecler 40 Minuten lang verprügelten, eine Geldstrafe von 45.000 Euro zahlen müssen – oder sie wären im Gefängnis gelandet. Doch der Film wurde straffrei im Internet verbreitet. Emmanuel Macron war schockiert, die Beamten wurden suspendiert.
Das Gesetz wurde jedoch nicht zurückgezogen, obwohl es zu tagelangen gewalttätigen Protesten in Frankreich geführt hat. Es ist Teil eines umfassenderen Strategiewechsels des französischen Präsidenten, der sich nach außen hin als Leitfigur der Liberalen und Anti-Trump präsentiert – aber gleichzeitig das Bild eines zwischen links und rechts positionierten Präsidenten innerhalb der eigenen Landesgrenzen aufgegeben hat. Es sind die Umfragen, die ihn dazu bringen.
Laut dem "Institut français d'opinion publique" (Französisches Institut für öffentliche Meinung), kurz IFOP, hat Macron keine ernsthafte Konkurrenz aufseiten der Linken: Die potenzielle sozialistische Kandidatin und Bürgermeisterin von Paris, Anne Hidalgo, liegt in den Umfragen bei rund 13 Prozent, ebenso wie der radikale Jean-Luc Mélenchon.
Le Pen und Macron spielen mit rund 25 Prozent der Stimmen in einer ganz anderen Liga. Und der Sieger wird wohl von den Anhängern der konservativen Republikaner bestimmt, die sich noch nicht entschieden haben, wer die Parteifarben im Mai 2022 vertreten wird.
Dieser Rechtsruck ist auch eine Folge des wirtschaftlichen Abschwungs und des Anstiegs der Arbeitslosigkeit durch die Pandemie sowie der wachsenden Unsicherheit. Er nimmt viele Formen an. In der Regierung vertraut der Präsident auf Hardliner wie den Innenminister Gérald Darmanin und den Bildungsminister Jean-Michel Blanquer. Der Élysée-Palast hat auch den von François Hollande initiierten Prozess der Aufarbeitung unbequemer Episoden der französischen Geschichte ausgesetzt: Premierminister Jean Castex erklärte, Frankreich habe nicht die Absicht, sich für sein Erbe des afrikanischen Kolonialismus zu entschuldigen.
Die wichtigste politische Veränderung besteht jedoch in der Verschärfung der Kontrolle über den Islam, der in Frankreich 5,7 Millionen Anhänger hat. Ein Entwurf eines weiteren Gesetzes zur Bekämpfung des "islamischen Separatismus" beinhaltet unter anderem ein Verbot getrennter Öffnungszeiten in Schwimmbädern für Männer und Frauen sowie der Ausstellung von vorehelichen "Jungfräulichkeitsbescheinigungen" durch Ärzte, und des Heimunterrichts außerhalb von Schulen.
Es sieht auch vor, dass muslimische Organisationen einer staatlichen Kontrolle unterworfen werden können. Der französische Innenminister Gérald Darmanin kündigte an, dass 76 Moscheen, die des Radikalismus verdächtigt werden, inspiziert und möglicherweise geschlossen werden sollen. An der Seine gibt es mehr als 2.600 muslimische Gebetsstätten.
In einem Land, in dem seit 2015 mehr als 250 Menschen durch die Hand von Terroristen starben, die mit dem Islamismus in Verbindung gebracht werden, kommt eine solche Agenda gut an. Tatsächlich glauben 60 Prozent der von IFOP Befragten, dass es unmöglich ist, die Prinzipien des Islam mit republikanischen Werten in Einklang zu bringen.
Das Vorgehen des Präsidenten kann aber auch zu einer zunehmenden Isolation der größten muslimischen Gemeinschaft Westeuropas führen. Die Daten der Regierung zeigen, dass sich 42 Prozent der muslimisch-gläubigen Bürgerschaft im Alltag diskriminiert fühlen. Das Pew Research Center in Washington wiederum gibt eine Schätzung von 67 Prozent an. In Frankreich weckt der Islam negative Assoziationen.
Andere vom IFOP erhobene Daten sind noch beunruhigender: 57 Prozent der französischen Muslime bis 25 Jahre glauben, dass die Prinzipien der Scharia wichtiger sind als die Gesetze der Republik, und dass dem religiösen Gesetz eher zu folgen sei. Diese Überzeugungen, die vor allem von Einwanderern geteilt werden, zu ändern – das wird also die eigentliche Aufgabe sein.

Emmanuel Macron ist längst kein Liberaler mehr

Macron rechnet damit, mit Marine Le Pen um die zukünftige Präsidentschaft konkurrieren zu müssen. Seine Strategie: Ihre Parolen übernehmen.

226658856.jpg

Fundusze zapewne nigdy nie będą zawieszone. Chyba że nad Wisłą padnie demokracja.

To była wielka porażka na szczycie w Brukseli. Tyle że nie – jak chcą złączeni egzotycznym aliansem Donald Tusk i Zbigniew Ziobro – władz Polski, ale Unii. O tym są przekonane ikony liberalnego świata, w tym George Soros, „Der Spiegel" czy „Economist".
<h3>Włoska korupcja</h3>
Przede wszystkim przywódcy „27" zgodzili się, aby stosowanie mechanizmu zawieszenia wypłat zostało zawężone do bardzo konkretnych przypadków defraudacji pieniędzy Unii, a nie ogólnych zagrożeń dla rządów prawa, jak niezależność wymiaru sprawiedliwości. Mają to zagwarantować wytyczne dla nowego instrumentu, jakie przyjmie Komisja Europejska. Nawet bardzo niechętni wysocy rangą urzędnicy Brukseli przyznają zaś, że Polska problemów ze sprzeniewierzaniem unijnych funduszy nie ma.
Wszczęcie procedury zawieszenia wypłat będzie też wymagało poparcia 15 krajów członkowskich zamieszkanych przez przynajmniej 65 proc. ludności Wspólnoty. To bardzo wysoka poprzeczka, biorąc pod uwagę, jak wiele poza Polską i Węgrami jest krajów, które są posądzane o łamanie reguł praworządności i nie chcą narażać się na ryzyko zemsty ze strony państw, które oskarżą je o to samo. Wymieńmy tylko borykające się z korupcją Włochy i Hiszpanię, mające kłopoty z wolnością mediów Słowację i Maltę, poddane oligarchicznym wpływom Czechy i Cypr czy Rumunię i Bułgarię, które od przystąpienia do Unii nie uwolniły się od specjalnego antykorupcyjnego mechanizmu kontrolnego Brukseli. Przykład węgierskiego Fideszu, który mimo umacniania od dziesięciu lat władzy Viktora Orbána pozostaje za sprawą CDU członkiem Europejskiej Partii Ludowej, pokazuje, jak nawet duże kraje UE niechętnie idą na otwarte starcie z innymi państwami.
Wreszcie ostatni szczyt de facto odłożył stosowanie mechanizmu praworządności o dwa–trzy lata. Wcześniej musi się w tej sprawie wypowiedzieć Trybunał Sprawiedliwości UE. Muszą też popłynąć fundusze z nowego budżetu na lata 2021–2027, co wymaga kilkudziesięciu miesięcy przygotowań. Do tego czasu Unia może obudzić się w innym świecie, być może bez władzy PiS w Warszawie, za to z eurosceptyczną koalicją Ligi i Braci Włochów w Rzymie.
<h3>Europa międzyrządowa</h3>
Politycy, którzy uznali, że na ostatnim szczycie Mateusz Morawiecki poniósł klęskę, nadmiernie skoncentrowali się na prawnych uwarunkowaniach porozumienia, zapominając, że ważniejsza jest dynamika polityczna. Spotkanie okazało się ukoronowaniem dominacji reprezentującej państwa członkowskie Rady UE, która narzuciła swoje szczegółowe warunki tak Komisji Europejskiej, jak i Parlamentowi Europejskiemu – instytucjom, które mają być orędownikami wspólnego europejskiego interesu. Niedawna krucjata Fransa Timmermansa przeciw Polsce pokazywała, jak daleką autonomią cieszyli się do tej pory w tym obszarze komisarze. Teraz będą mieli związane ręce. Porażka europarlamentu w tej ważniej sprawie to zaś sygnał powrotu w naszych czasach do Europy międzyrządowej, gaullistowskiej. Wpisuje się on w szerszą zmianę optyki Angeli Merkel, która od dawna stosuje zasadę, że integracja nie powinna być pogłębiana poza to, co absolutnie niezbędne.
Umowa jest też jednak wynikiem korzystnego dla polskich władz zbiegu okoliczności na krótką metę. Z końcem roku kończy się ostatnie przewodnictwo Niemiec pod kierunkiem pani kanclerz, która w przyszłym roku przejdzie po 16 latach na polityczną emeryturę. Od osiągnięcia porozumienia zależało więc utrzymanie przez szefową rządu opinii obrończyni jedności Europy w czasach kryzysu finansowego i pandemii. Brexit i tak już ją nadwerężył. Merkel nie chciała, aby spór z Polską i Węgrami zupełnie ją zniweczył.
Ale w tym starciu Warszawa mogła też liczyć na ciche przyzwolenie na daleko idący kompromis większości państw. Wspomnieliśmy o grupie tych, które same mają na sumieniu kłopoty z praworządnością. Do tego dochodzi dodatkowy nacisk szczególnie poszkodowanego gospodarczo południa Europy na rzecz szybkiego uruchomienia Funduszu Odbudowy. Wreszcie z pozoru pryncypialne w sprawach rządów prawa państwa nordyckie równie mocno cenią niezależność od unijnej centrali i nie chciały przyznać dodatkowych kompetencji Brukseli. Nawet Mark Rutte zadowolił się więc pozornym ustępstwem, że mechanizm zacznie formalnie działać od 1 stycznia, ale w odniesieniu do nowego budżetu, który, jak wspomniano, będzie uruchomiony na dobre za dwa–trzy lata. Tego ostatniego premier w holenderskim parlamencie już jednak nie powie.

Unia Europejska. Śmierć mechanizmu praworządności

The funds will probably never be suspended. Unless democracy falls apart in Poland

The Brussels summit was a great failure. But not of the Polish authorities, as an exotic alliance of Donald Tusk and Zbigniew Ziobro claim, but of the EU. This is what the icons of the liberal world claim, including George Soros, Der Spiegel, and The Economist.
<h3>Italian corruption</h3>
Most importantly the leaders of 27 countries agreed that the mechanism of suspending the funds should be limited to very specific cases of embezzlement of Union money and should not apply to general threats to the rule of law, such as the independence of the judiciary. This will be guaranteed in the guidelines for a new instrument to be adopted by the European Commission. Even very critical senior Brussels officials admit that Poland has no problems with the misappropriation of EU funds.
The suspension of payments will also require the support of 15 member states with at least 65% of the Community population. This is a very high bar, given how many other countries, apart from Poland and Hungary, are accused of violating the rule of law and do not want to risk revenge from countries that they might accuse. Let's just mention Italy and Spain, which are struggling with corruption, Slovakia and Malta, which have problems with media freedom, Czech Republic and Cyprus, where oligarchic influence is prevalent, or Romania and Bulgaria, which had been under a Brussels' anti-corruption control mechanism since they joined the EU. The example of Hungarian Fidesz – which remains a member of the European People's Party thanks to the CDU, despite Viktor Orbán strengthening his power for 10 years – shows how even the large EU countries are reluctant to engage in an open clash with other countries.
Finally, the summit de facto postponed the application of the rule of law mechanism for two or three years because the Court of Justice of the EU has to give its opinion on this matter beforehand. Moreover, the new budget for 2021-2027 has to be redistributed and that requires several months of preparation. By then, the Union may find itself in another world, perhaps without the power of the Law and Justice government in Warsaw, but with the Eurosceptic coalition of the Italian League and Brothers in Rome.
<h3>Intergovernmental Europe</h3>
The politicians who are convinced that Mateusz Morawiecki suffered a defeat at the last summit focused too much on the legal conditions of the agreement and forgot that political dynamics are more important. The meeting turned out to be the high point of the dominance of the EU Council. The body representing the member states imposed detailed conditions on both the European Commission and the European Parliament – institutions that are meant to be advocates of the common European interest. The recent crusade of Frans Timmermans against Poland showed how much autonomy Commissioners have enjoyed so far in this area. Now they will have their hands tied. The failure of the European Parliament in this hugely important matter is a symbol of a return to the intergovernmental, Gaullist Europe. It is part of a wider change in Angela Merkel's optics, who has long applied the principle that integration should not be deepened beyond what is absolutely necessary.
The agreement, however, is also the result of a coincidence favourable for the Polish authorities in the short term. At the end of the year, the German presidency led by Angela Merkel ends, and next year she will retire after 16 years in power. The agreement was dependent on the chancellor's urge to maintain her reputation as a defender of European unity in times of financial crisis and pandemic. Brexit has already put a strain on it anyway. Merkel didn't want the dispute with Poland and Hungary to destroy her completely.
But in this clash, Warsaw could also count on the tacit consent for a far-reaching compromise of the majority of countries. I mentioned a group of those who themselves have problems with the rule of law. The pressure from the economically disadvantaged south of Europe to quickly start the reconstruction fund also played a role. Finally, the Nordic states that were seemingly principled about the rule of law, value independence from the EU headquarters just as strongly and did not want to grant additional powers to Brussels. Even Mark Rutte was therefore satisfied with the evident concession, stating that the mechanism will formally start operating on 1 January, but with regard to the new budget, which, as mentioned, will be launched in two or three years time. The Dutch prime minister will simply not say the latter in the parliament in the Netherlands.

The Rule of Law Mechanism Is Dead

The funds will probably never be suspended. The failure of the EP and EC is a symbol of a return to the intergovernmental, Gaullist Europe

Η χρηματοδότηση πιθανότατα δεν θα ανασταλεί ποτέ. Εκτός εάν η δημοκρατία καταρρεύσει στην Πολωνία

Η σύνοδος κορυφής των Βρυξελλών ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Όμως όχι για τις πολωνικές αρχές, όπως ισχυρίζεται η εξωτική συμμαχία των Ντόναλντ Τουσκ και Ζμπίγκνιου Ζιoμπρό, αλλά για την ΕΕ. Αυτό ισχυρίζονται τα σύμβολα του φιλελεύθερου κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Τζορτζ Σόρος, Der Spiegel και The Economist.
<h3>Ιταλική διαφθορά</h3>
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ηγέτες των 27 χωρών συμφώνησαν πως ο μηχανισμός αναστολής των κονδυλίων θα πρέπει να αφορά σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις υπεξαίρεσης χρημάτων της Ένωσης και να μην εφαρμόζεται σε πιο γενικές απειλές κατά του κράτους δικαίου, όπως η ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος. Αυτό θα διασφαλίζεται στις κατευθυντήριες γραμμές περί ενός νέο μηχανισμού που θα υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ακόμη και πολύ επικριτικοί ανώτεροι αξιωματούχοι των Βρυξελλών παραδέχονται ότι η Πολωνία δεν έχει προβλήματα κακοδιαχείρισης κονδυλίων της ΕΕ.
Η αναστολή πληρωμών θα απαιτεί επίσης την υποστήριξη 15 κρατών μελών με τουλάχιστον το 65% του πληθυσμού της Κοινότητας. Αυτό είναι ένα πολύ υψηλό φράγμα, δεδομένου ότι πολλές άλλες χώρες, πέραν της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, κατηγορούνται ότι παραβιάζουν το κράτος δικαίου και δε θα θέλουν να διακινδυνεύσουν αντίποινα από χώρες που ενδέχεται να κατηγορήσουν. Ας αναφέρουμε απλώς την Ιταλία και την Ισπανία, οι οποίες παλεύουν με τη διαφθορά, τη Σλοβακία και τη Μάλτα, οι οποίες έχουν προβλήματα με την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης, την Τσεχία και την Κύπρο, όπου οι ολιγάρχες ασκούν τεράστια επιρροή, ή τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, οι οποίες ήταν υπό την επιτήρηση ενός μηχανισμού καταπολέμησης της διαφθοράς των Βρυξελλών από τότε που προσχώρησαν στην ΕΕ. Το παράδειγμα του ουγγρικού Fidesz - το οποίο παραμένει μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος χάρη στους Χριστιανοδημοκράτες (CDU), παρότι ο Βίκτορ Όρμπαν εδραιώνει την εξουσία του εδώ και 10 χρόνια - δείχνει πώς ακόμη και οι μεγάλες χώρες της ΕΕ είναι απρόθυμες να εμπλακούν σε ανοιχτή σύγκρουση με άλλες χώρες.
Τέλος, η σύνοδος κορυφής ανέβαλε εκ των πραγμάτων για δύο ή τρία χρόνια την εφαρμογή του μηχανισμού για το κράτος δικαίου, διότι το Δικαστήριο της ΕΕ πρέπει να γνωμοδοτήσει εκ των προτέρων σχετικά με αυτό το θέμα. Επιπλέον, πρέπει να γίνει αναδιανομή του νέου προϋπολογισμού για την περίοδο 2021-2027 και αυτό απαιτεί αρκετούς μήνες προετοιμασίας. Μέχρι τότε, η Ένωση μπορεί να βρίσκεται σε έναν διαφορετικό κόσμο, ίσως χωρίς το Νόμος και Δικαιοσύνη επικεφαλής της κυβέρνησης στη Βαρσοβία, αλλά με έναν ευρωσκεπτικιστικό συνασπισμό Λέγκας του Βορρά και Αδέλφια της Ιταλίας στη Ρώμη.
<h3>Διακυβερνητική Ευρώπη</h3>
Οι πολιτικοί που είναι πεπεισμένοι ότι ο Ματέους Μοραβιέτσκι υπέστη ήττα στην τελευταία σύνοδο κορυφής εστίασαν πάρα πολύ στους νομικούς όρους της συμφωνίας και ξέχασαν ότι η πολιτική δυναμική είναι πιο σημαντική. Η σύνοδος αποδείχθηκε το αποκορύφωμα της κυριαρχίας του Συμβουλίου της ΕΕ. Το όργανο που εκπροσωπεί τα κράτη μέλη επέβαλε λεπτομερείς όρους τόσο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - θεσμικά όργανα που θεωρούνται ότι υποστηρίζουν το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Η πρόσφατη σταυροφορία του Φρανς Τίμερμανς εναντίον της Πολωνίας έδειξε πόση αυτονομία απολάμβαναν οι Επίτροποι μέχρι τώρα σε αυτόν τον τομέα. Τώρα τα χέρια τους θα είναι δεμένα. Η αποτυχία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα είναι σύμβολο επιστροφής στη διακυβερνητική, γκωλική Ευρώπη. Είναι μέρος μιας ευρύτερης αλλαγής στην αντίληψη της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία από καιρό εφαρμόζει την αρχή ότι η ολοκλήρωση δεν πρέπει να εμβαθύνεται πέραν από το απολύτως απαραίτητο.
Η συμφωνία, ωστόσο, είναι επίσης αποτέλεσμα ευνοϊκής σύμπτωσης για τις πολωνικές αρχές βραχυπρόθεσμα. Στο τέλος του έτους, ολοκληρώνεται η γερμανική προεδρία με επικεφαλής την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία τον επόμενο χρόνο θα αποσυρθεί μετά από 16 χρόνια στην εξουσία. Η συμφωνία βασίστηκε στην επιθυμία της καγκελαρίου να διατηρήσει την εικόνα της ως προστάτιδα της ευρωπαϊκής ενότητας σε περιόδους οικονομικής κρίσης και πανδημίας. Ούτως ή άλλως, το Brexit την έχει ήδη αμαυρώσει. Η Μέρκελ δεν ήθελε μια διαμάχη με την Πολωνία και την Ουγγαρία να την καταστρέψει εντελώς.
Αλλά σε αυτή τη σύγκρουση, η Βαρσοβία θα μπορούσε επίσης να βασιστεί στη σιωπηρή συγκατάθεση για έναν εκτεταμένο συμβιβασμό από την πλειονότητα των χωρών. Ανέφερα μια ομάδα από αυτές που οι ίδιες έχουν προβλήματα με το κράτος δικαίου. Η πίεση από τον οικονομικά ασθενέστερο Νότο της Ευρώπης να ξεκινήσει γρήγορα το Ταμείο Ανοικοδόμησης έπαιξε επίσης ρόλο. Τέλος, τα σκανδιναβικά κράτη που φαινομενικά βασίζονται στο κράτος δικαίου, στηρίζουν το ίδιο σθεναρά την ανεξαρτησία από τα κεντρικά της ΕΕ και δεν ήθελαν να παραχωρήσουν πρόσθετες εξουσίες στις Βρυξέλλες. Ακόμη και ο Μαρκ Ρούτε ήταν ικανοποιημένος με την προφανή παραχώρηση, δηλώνοντας ότι ο μηχανισμός θα ξεκινήσει να λειτουργεί επίσημα την 1η Ιανουαρίου, αλλά αναφορικά με τον νέο προϋπολογισμό, ο οποίος, όπως αναφέρθηκε, θα τεθεί σε εφαρμογή σε δύο ή τρία χρόνια. Ο Ολλανδός πρωθυπουργός απλά δε θα αναφέρει αυτό το τελευταίο στο κοινοβούλιο της Ολλανδίας.

Ο μηχανισμός για το κράτους δικαίου είναι νεκρός

Η χρηματοδότηση μάλλον δε θα ανασταλεί ποτέ. Η αποτυχία Ευρωκοινοβουλίου και Κομισιόν συμβολίζει την επιστροφή στη διακυβερνητική, γκωλική Ευρώπη

Los fondos europeos probablemente no se suspenderán, pero el fracaso del Parlamento y de la Comisión simboliza el regreso a la Europa intergubernamental

La cumbre de Bruselas fue un gran fracaso, pero no de las autoridades polacas, como se ve con la alianza entre el expresidente del Consejo Europeo, Donald Tusk, y el ministro de Justicia, Zbigniew Ziobro, sino de la Unión Europea. Lo afirman iconos del mundo liberal como George Soros, Der Spiegel y The Economist.
<h3>Corrupción italiana</h3>
Lo más importante es que los Veintisiete acordaron que la suspensión de los fondos debía limitarse a casos muy concretos de malversación y no debía aplicarse a amenazas generales al Estado de derecho, como la independencia del poder judicial. Esto se garantizará en las directrices de un nuevo instrumento que adoptará la Comisión Europea. Incluso altos funcionarios de Bruselas admiten, muy críticos, que Polonia no tiene problemas con la malversación de fondos europeos.
La suspensión de pagos también requerirá el apoyo de quince Estados miembros que sumen al menos el 65% de la población comunitaria. El listón es muy alto porque otros países, aparte de Polonia y Hungría, están acusados de saltarse el Estado de derecho y no quieren arriesgarse a la venganza de los países a los que podrían acusar. Están Italia y España, que luchan contra la corrupción, Eslovaquia y Malta, que tienen problemas con la libertad de los medios de comunicación, la República Checa y Chipre, donde prevalece la influencia oligárquica, o Rumania y Bulgaria, que estaban bajo un mecanismo de control anticorrupción de Bruselas desde que ingresaron en la UE. El ejemplo del partido húngaro Fidesz —que sigue siendo miembro del Partido Popular Europeo gracias a la CDU y pese a que el primer ministro Viktor Orbán lleva una década reforzando su poder— muestra cómo incluso los grandes países de la UE son reacios a enfrentarse abiertamente con otros.
Por último, la cumbre aplazó de facto la aplicación del mecanismo del Estado de derecho dos o tres años porque el Tribunal de Justicia de la Unión Europea tiene que pronunciarse antes. Además, el nuevo presupuesto para el periodo 2021-2027 tiene que redistribuirse y eso requiere varios meses de preparación. Para entonces, la Unión puede encontrarse en otra situación, tal vez sin el partido Ley y Justicia en el poder en Polonia, pero con la coalición euroescéptica de la Liga y los Hermanos de Italia al mando en Roma.
<h3>La Europa intergubernamental</h3>
Los políticos convencidos de que el primer ministro polaco Mateusz Morawiecki sufrió una derrota en la última cumbre se centraron demasiado en las condiciones legales del acuerdo y olvidaron que la dinámica política es más importante. La reunión resultó ser el culmen del dominio del Consejo Europeo. El organismo que representa a los Estados miembros impuso condiciones detalladas tanto a la Comisión como al Parlamento, que se supone que defienden el interés común europeo. La cruzada reciente del vicepresidente de la Comisión Frans Timmermans contra Polonia demostró cuánta autonomía han disfrutado hasta ahora los comisarios en esta área. Ahora tendrán las manos atadas. El fracaso del Parlamento Europeo en este asunto de enorme importancia simboliza el regreso a la Europa intergubernamental, la Europa gaullista. Es parte de un cambio más amplio en la óptica de la canciller alemana Angela Merkel, que ha aplicado durante mucho tiempo el principio de que la integración no debe profundizarse más allá de lo necesario.
Sin embargo, el acuerdo también es el resultado de una coincidencia favorable para las autoridades polacas a corto plazo. A finales de año termina la presidencia alemana encabezada por Merkel, que se jubilará en 2021 después de dieciséis años en el poder. El acuerdo dependía del afán de la canciller por mantener su reputación de defensora de la unidad europea en tiempos de crisis financiera y de pandemia. De todas formas, el Brexit ya tensa el panorama y Merkel no quería que la disputa con Polonia y Hungría la destruyera.
Pero, en este enfrentamiento, Varsovia también podría contar con el compromiso de gran alcance de la mayoría de los países, como los otros que tienen problemas con el Estado de derecho. La presión del sur de Europa, económicamente desfavorecido, para poner en marcha el fondo de reconstrucción también jugó un papel importante. Por último, los países nórdicos, que aparentemente tenían principios sobre el Estado de derecho, defienden tanto la independencia de Bruselas como el no concederle poderes adicionales. Por lo tanto, incluso el primer ministro neerlandés, Mark Rutte, se mostró satisfecho con la evidente concesión, afirmando que el mecanismo comenzará a funcionar formalmente el 1 de enero, pero que el nuevo presupuesto se pondrá en marcha en dos o tres años. Rutte, claro, no dirá esto último en el parlamento de los Países Bajos.

El mecanismo del Estado de derecho ha muerto

Los fondos europeos probablemente no se suspenderán, pero el fracaso del Parlamento y de la Comisión marca el regreso de la Europa intergubernamental

Les fonds liés au respect de l'Etat de droit ne seront probablement jamais suspendus. C'est une victoire du Conseil de l'UE sur le Parlement et la Commission européenne. Un retour à l'Europe intergouvernementale et gaulliste.

Le sommet de Bruxelles a été un grand échec. Mais pas celui des autorités polonaises, comme le prétend une alliance exotique de Donald Tusk et Zbigniew Ziobro, mais celui de l'UE. C'est ce qu'affirment les icônes du monde libéral que sont George Soros, Der Spiegel et The Economist.
<h3>La corruption italienne</h3>
Plus important encore, les dirigeants des 27 pays ont convenu que le mécanisme de suspension des fonds devrait être limité à des cas très spécifiques de détournement de fonds de l'Union et ne devrait pas s'appliquer aux menaces générales contre l'État de droit, telles que l'indépendance du pouvoir judiciaire. Cela sera garanti dans les lignes directrices d'un nouvel instrument qui sera adopté par la Commission européenne. Même des hauts fonctionnaires de Bruxelles, très critiques, admettent que la Pologne n'a aucun problème de détournement de fonds de l'UE.
La suspension des paiements nécessitera également le soutien de 15 États membres pesant au moins 65 % de la population communautaire. C'est un seuil très élevé, étant donné le nombre d'autres pays, en dehors de la Pologne et de la Hongrie, qui sont accusés de violer l'État de droit et qui ne veulent pas risquer de voir les pays qu'ils accusent se venger. Mentionnons simplement l'Italie et l'Espagne, qui souffrent de corruption, la Slovaquie et Malte, qui ont des problèmes de liberté des médias, la République tchèque et Chypre, où l'influence des oligarques reste prépondérante, ou encore la Roumanie et la Bulgarie, sous le contrôle de Bruxelles depuis leur adhésion à l'UE pour lutter contre la corruption. L'exemple du Fidesz hongrois - le parti de Viktor Orban qui reste membre du Parti populaire européen grâce à la CDU, malgré le verrouillage du pouvoir par M. Orbán ces dix dernières années - montre à quel point même les grands pays de l'UE rechignent à s'engager dans un affrontement ouvert avec d'autres pays.
Enfin, le sommet a de facto reporté l'application du mécanisme de l'État de droit de deux ou trois ans, car la Cour de justice de l'UE doit donner son avis sur cette question au préalable. En outre, le nouveau budget pour 2021-2027 doit être redistribué, ce qui nécessite plusieurs mois de préparation. D'ici là, l'Union pourrait se retrouver dans un autre monde, peut-être sans le parti Droit et Justice à Varsovie, mais avec la coalition eurosceptique de la Ligue et le parti Fratelli d'Italia à Rome.
<h3>L'Europe intergouvernementale</h3>
Les politiciens convaincus que le Premier ministre polonais Mateusz Morawiecki a subi une défaite lors du dernier sommet européen se sont trop concentrés sur les conditions juridiques de l'accord et ont oublié que la dynamique politique était plus importante. La réunion s'est avérée être le point culminant de la domination du Conseil de l'UE : l'organe représentant les États membres a imposé des conditions détaillées à la Commission européenne et au Parlement européen - des institutions censées défendre l'intérêt commun européen. La récente croisade du vice-président de la Commission, Frans Timmermans, contre la Pologne a montré le degré d'autonomie dont les commissaires ont bénéficié jusqu'à présent dans ce domaine. Ils auront désormais les mains liées. Par ailleurs, l'échec du Parlement européen dans cette affaire extrêmement importante est le symbole d'un retour à l'Europe intergouvernementale et gaulliste. Il s'inscrit dans la lignée des positions d'Angela Merkel, qui applique depuis longtemps le principe selon lequel l'intégration ne doit pas être approfondie au-delà de ce qui est absolument nécessaire.
Mais l'accord est aussi le résultat d'une coïncidence favorable aux autorités polonaises à court terme. La présidence allemande de l'UE, dirigée par Angela Merkel, se termine à la fin de l'année, et l'année prochaine, la chancelière allemande prend sa retraite après 16 ans au pouvoir. L'accord dépend donc de sa volonté de maintenir sa réputation de défenseure de l'unité européenne en temps de crise financière et de pandémie. Le Brexit l'a déjà mise à rude épreuve de toute façon. Angela Merkel ne voulait pas que le conflit avec la Pologne et la Hongrie la mette encore plus à mal.
Mais dans cet affrontement, Varsovie pouvait aussi compter sur le consentement tacite de la majorité des pays pour un compromis de grande envergure. J'ai mentionné le groupe de ceux qui ont eux-mêmes des problèmes avec l'État de droit. La pression exercée par le sud de l'Europe, économiquement défavorisé, pour que le fonds de relance démarre rapidement a aussi joué un rôle. Enfin, les États nordiques qui semblaient avoir des principes en matière d'État de droit apprécient tout autant l'indépendance par rapport à la Commission européenne et ne voulaient pas accorder de pouvoirs supplémentaires à Bruxelles. Même le Premier ministre hollandais Mark Rutte s'est donc montré satisfait de cette concession évidente, en déclarant que le mécanisme commencera officiellement à fonctionner le 1er janvier, même si le nouveau budget ne sera lancé que dans deux ou trois ans. M. Rutte ne mentionnera tout simplement pas ce dernier point à son Parlement.

Le mécanisme de l'État de droit est mort

Le compromis trouvé à Bruxelles signe la victoire du Conseil sur le Parlement et la Commission européenne, un retour à l'Europe intergouvernementale.

Die EU-Zahlungen werden wahrscheinlich nie ausgesetzt. Es sei denn, die Demokratie in Polen bricht zusammen. 

Der Brüsseler Gipfel war ein großer Misserfolg. Aber nicht der der polnischen Behörden, wie Donald Tusk und Zbigniew Ziobro behaupten, sondern der EU. Das meinen jedenfalls die großen Stimmen der liberalen Welt, wie George Soros, der Spiegel und der Economist.
<h3>Korruption in Italien</h3>
Die Staats- und Regierungschefs der 27 Länder einigten sich darauf, dass der Mechanismus zur Aussetzung der Finanzhilfen auf ganz bestimmte Fälle der Veruntreuung von EU-Geldern beschränkt werden sollte und nicht allgemeinere Bedrohungen der Rechtsstaatlichkeit betreffen sollte, wie etwa die Unabhängigkeit der Justiz. Das wird in den Leitlinien für ein neues Instrument garantiert, das von der Europäischen Kommission verabschiedet werden soll. Selbst sehr kritische hohe Brüsseler Beamte räumen ein, dass Polen keine Probleme mit der Veruntreuung von EU-Geldern hat.
Die Aussetzung der Zahlungen muss von 15 Mitgliedsstaaten mit mindestens 65 Prozent der Gemeinschaftsbevölkerung gebilligt werden. Das ist eine sehr hohe Messlatte, wenn man bedenkt, wie viele andere Länder, abgesehen von Polen und Ungarn, der Verletzung der Rechtsstaatlichkeit beschuldigt werden und keine Rache von Ländern riskieren wollen, die sie selbst beschuldigt haben könnten. Hier sind beispielsweise Italien und Spanien zu nennen, die mit Korruption zu kämpfen haben; die Slowakei und Malta, die Probleme mit der Pressefreiheit haben; die Tschechische Republik und Zypern, wo Oligarchien sehr viel Macht haben, oder Rumänien und Bulgarien, die seit ihrem EU-Beitritt unter einem Brüsseler Antikorruptionskontrollmechanismus stehen. Das Beispiel der ungarischen Fidesz, die dank der CDU Mitglied der Europäischen Volkspartei bleibt – obwohl Viktor Orbán seit zehn Jahren seine Macht weiter ausbaut – zeigt, dass selbst die großen EU-Länder zögern, sich auf einen offenen Konflikt mit anderen Ländern einzulassen.
Schließlich schob der Gipfel de facto die Anwendung des Rechtsstaatlichkeitsmechanismus um zwei bis drei Jahre auf, weil der Europäische Gerichtshof erst zu dieser Frage Stellung nehmen muss. Darüber hinaus muss das neue Budget für bis 2027 umverteilt werden, was eine mehrmonatige Vorbereitung erfordert. Bis dahin könnte sich die EU in einer anderen Welt wiederfinden. Vielleicht ohne den mächtigen Einfluss der Regierung der PiS in Warschau, aber mit einer euroskeptischen Koalition aus Lega und den Brüdern Italiens in Rom.
<h3>Zwischenstaatliche Entscheidungen in Europa</h3>
Die Politiker, die meinen, dass Mateusz Morawiecki beim letzten Gipfel eine Niederlage erlitten hat, konzentrierten sich zu sehr auf die rechtlichen Bedingungen des Abkommens und vergessen, dass die politische Dynamik wichtiger ist. Das Treffen war ein Höhepunkt der Dominanz des EU-Rates. Das Gremium, das die Mitgliedsstaaten vertritt, gab sowohl der Europäischen Kommission als auch dem Europäischen Parlament detaillierte Bedingungen vor – also den beiden Institutionen, die eigentlich als Wächter über das gemeinsame europäische Interesses fungieren sollen. Der jüngste Kreuzzug von Frans Timmermans gegen Polen hat gezeigt, wie viel Autonomie die Kommissare in diesem Bereich bisher genossen haben. Jetzt sind ihnen die Hände gebunden. Das Versagen des Europäischen Parlaments in dieser enorm wichtigen Angelegenheit steht symbolisch für den Rückschritt zu einem zwischenstaatlichen, gaullistischen Europa. Es ist Teil eines umfassenderen Wandels nach der Ausrichtung Angela Merkels, die seit langem den Grundsatz verfolgt, dass die Integration nicht über das absolut Notwendige hinaus vertieft werden darf.
Die Vereinbarung ist aber auch das Ergebnis eines für die polnischen Behörden kurzfristig günstigen Zufalls. Ende des Jahres endet die deutsche Ratspräsidentschaft unter dem Vorsitz Angela Merkels. Nächstes Jahr wird sie nach 16 Jahren an der Macht von ihrem Amt als Kanzlerin abtreten. Die Einigung hing vom Drängen der Kanzlerin ab, die ihr Image als Verteidigerin der europäischen Einheit in Zeiten von Finanzkrise und Pandemie nicht aufs Spiel setzen will. Der Brexit hat ihren Ruf ohnehin schon belastet. Merkel wollte verhindern, dass der Konflikt mit Polen und Ungarn sie völlig vernichtet.
Aber in diesem Konflikt konnte Warschau zusätzlich auf die stillschweigende Zustimmung der Mehrheit der Länder zu einem umfassenden Kompromiss zählen. Diejenigen, die selbst Probleme mit der Rechtsstaatlichkeit haben, erwähnte ich bereits. Auch der Druck aus dem wirtschaftlich benachteiligten Süden Europas, den Wiederaufbaufonds rasch umzusetzen, spielte eine Rolle: Schließlich wollten die nordischen Staaten, die anfangs noch auf rechtsstaatliche Prinzipien gepocht hatten, ihre eigene Unabhängigkeit von der EU nicht aufs Spiel setzen und Brüssel keine zusätzlichen Befugnisse einräumen. Selbst Mark Rutte zeigte sich daher zufrieden mit dem offensichtlichen Zugeständnis und erklärte, dass der Mechanismus formell am 1. Januar in Kraft treten werde – das allerdings bezogen auf den neuen Haushalt, der, wie oben erwähnt, erst innerhalb der nächsten zwei oder drei Jahren umgesetzt werden soll. Letzteres wird der niederländische Premierminister seinem Parlament schlicht vorenthalten.

Der Mechanismus zur Rechtsstaatlichkeit ist am Ende

103436871.jpg

Polexit to jest jakaś chimera, fake news – przekonuje Juan Gonzalez-Barba, minister ds. europejskich Hiszpanii.

"Rzeczpospolita": Po dwóch dniach rozmów w Warszawie ma pan wrażenie, że na szczycie 10 grudnia zostanie przełamane weto Polski i Węgier w sprawie budżetu UE, dojdzie do porozumienia?
Juan Gonzalez-Barba: Moi polscy rozmówcy twierdzili, że są tu pesymistami, ale ja jestem umiarkowanym optymistą. Dlaczego? Bo trwają negocjacje i są to negocjacje realistyczne. Każdy wie, że formuła powiązania wypłat z przestrzeganiem praworządności, owoc kompromisu między Parlamentem Europejskim i niemieckim przewodnictwem, nie może już być zmieniona. Wszyscy koncentrują się więc na tym, jak w inny sposób wyjść naprzeciw oczekiwaniom Polski i Węgier, tak aby nawet jeśli te kraje nie są zadowolone ze wspomnianej formuły, to jednak zniosły weto.
Chodzi o deklaracje przywódców UE o interpretacji tej formuły?
Istnieją tu dwie–trzy możliwości, w tym deklaracja interpretacyjna. Nie są to pomysły wzajemnie sprzeczne, raczej się uzupełniają. Nie chcę jednak wchodzić w szczegóły: jesteśmy w środku rozmów Niemiec z Polską i Węgrami. Ale podkreślam: obie strony prowadzą rokowania w dobrej wierze i trzymając się tego, co realnie możliwe.
Fundusz Odbudowy to pomysł premiera Pedra Sancheza, który od jego pojawienia się w kwietniu do trwającego cztery doby szczytu UE w lipcu był blokowany przez premiera Holandii. Dziś Mark Rutte stał się głównym adwersarzem Polski i Węgier. I on pójdzie na ustępstwa?
Jeśli uda się znaleźć formułę, która bez ruszania wspomnianej umowy pozwoli Polsce i Węgrom na porzucenie weta, to jestem przekonany, że znajdzie to aprobatę wszystkich przywódców UE. Owszem, Rutte zajął wiosną i latem bardzo odległe stanowisko w sprawie Funduszu Odbudowy od tego, jakie miała nie tylko Hiszpania, ale też Włochy i Francja. Jednak istotą Unii nie jest blokowanie, ale prowadzenie ciągłych rokowań. Często, aby wzmocnić pozycję negocjacyjną, ten czy inny kraj grozi co prawda wetem, ale ostatecznie do niego nie sięga. Sądzę, że właśnie w takiej sytuacji się teraz znaleźliśmy. Jest w pełni zrozumiałe, że Polska i Węgry stosują tę taktykę, grożą blokadą. Ale wszyscy też wiemy, że warunkiem trwania Unii jest bezustanne szukanie kompromisu. I jest on teraz wykuwany.
A jeśli do niego nie dojdzie 10 grudnia i Polska będzie czekała do wyborów w Holandii 17 marca, 25 pozostałych państw zawrze porozumienie międzyrządowe dla stworzenia Funduszu Odbudowy?
Jestem przekonany, że nie dojdzie do tego, choć docierają do mnie sygnały, że Komisja Europejska rozważa taką możliwość, aby odblokować sytuację. Nie można skazać Unii na całkowity paraliż, a to właśnie by się stało bez porozumienia w sprawie budżetu. Jednak nie chciałbym spekulować na temat możliwych rozwiązań.
Polscy negocjatorzy ostrzegają, że jeśli nie uzyskają zabezpieczeń, to zaraz po zniesieniu weta Komisja Europejska zaproponuje zawieszenie funduszy dla naszego kraju, a Rada UE kwalifikowaną większością na to przystanie. Hiszpania faktycznie uważa, że Polska to kraj niepraworządny?
Nie do mnie należy taka ocena, ale do Komisji Europejskiej. Polscy i węgierscy partnerzy powiedzieli nam jednak bardzo jasno, że w takim przypadku pozwą ewentualny wniosek Brukseli do Trybunału Sprawiedliwości UE. A ja mogę zapewnić, że Hiszpania będzie czekała na jego wyrok w sprawie zgodności inicjatywy KE z traktatami Unii i do jego ogłoszenia powstrzyma się z jakimikolwiek działaniami.
Wiele osób obawia się, że logika konfrontacji z Brukselą prowadzi do polexitu. Podziela pan tę ocenę?
Żaden z moich rozmówców w polskim rządzie i polskiej opozycji nie rozważał takiej możliwości. Także polska opinia publiczna w przytłaczającej większości popiera integrację. Polexit to jest więc jakaś chimera, fake news. Hiszpania żywi głęboką nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, bo Polska jest dla nas jednym z kluczowych partnerów w Unii, nasze kraje łączy wielka wzajemna sympatia.
Przed trzydziestu laty, grożąc zablokowaniem traktatu z Maastricht, premier Felipe Gonzalez uzyskał fundusze strukturalne dużej skali, z których do dziś korzysta m.in. Polska. Czym różniła się jego taktyka od tej, którą stosują dziś polscy negocjatorzy?
Gonzalez groził, ale też w decydującym momencie ustąpił: dlatego mamy dziś wspomniane fundusze strukturalne. Hiszpania nie lubi się zresztą odwoływać do weta. Podam najnowszy przykład: z powodu krytycznej sytuacji na Wyspach Kanaryjskich staliśmy się tym krajem Unii, do którego dociera najwięcej nieregularnych migrantów. Komisja Europejska proponuje, aby przez wiele miesięcy po dotarciu do naszego kraju te osoby nie mogły się przemieszczać do innych państw Unii. Miałyby pozostać w obozach. To jest dla Hiszpanii absolutnie nie do zaakceptowania. A jednak nie postawiliśmy weta, tylko razem z Włochami, Grecją i Maltą napisaliśmy list do przewodzącej Unii Angeli Merkel z alternatywnymi propozycjami. Hiszpania, w przeciwieństwie do Polski, opowiada się zresztą za jak największym ograniczeniem wymogu jednomyślności przy podejmowaniu decyzji w Unii. To sprzyja budowie kompromisów.
Pod naciskiem Brukseli premier Sanchez wstrzymał reformę Rady Najwyżej Władzy Sądowniczej zbliżoną do reformy polskiej KRS, choć od lat jej prace są sparaliżowane za sprawą opozycji. Wcześniej Niemcy i Belgia odmówiły wydania lidera katalońskich separatystów Carlesa Puigdemonta, twierdząc, że w Hiszpanii nie będzie miał uczciwego procesu, że nie jest to państwo praworządne. Hiszpania jak Polska nie powinna się obawiać przyznania Brukseli tak potężnego instrumentu karania krajów członkowskich?
To nie jest sytuacja porównywalna z doświadczeniem Polski. Sądy Szlezwika-Holsztynu i Belgii odmówiły wydania Puigdemonta, bo ich zdaniem ciążące na nim oskarżenia nie mieszczą się w ramach europejskiego nakazu aresztowania. Gdy zaś idzie o proponowaną przez koalicję rządową reformę Rady Sądownictwa, która miałaby wprowadzić zwykłą większość w parlamencie zamiast większości trzech piątych dla mianowania sędziów, były głosy krytyczne w kraju i deklaracje rzecznika Komisji Europejskiej. Ale obecnie mandat Rady wygasł, a jego odnowienie jest blokowane przez opozycję. Premier Sanchez zdecydował się zawiesić propozycję reformy, aby stworzyć nową okazję do negocjacji z opozycją. W tym momencie nowa propozycja ogranicza się tylko do tego, żeby Rada, która pełni obowiązki po wygaśnięciu mandatu, nie mogła mianować sędziów. Sądzimy, że nowy instrument będzie stosowany przez Brukselę w sposób niedyskryminujący wobec wszystkich krajów UE, które są podejrzane o łamanie artykułu drugiego traktatu o UE mówiącego o zasadach praworządności.
W żadnym kraju Unii pandemia nie spowodowała takich szkód w gospodarce jak w Hiszpanii. Polscy negocjatorzy twierdzą, że skoro państwom południa Europy bardziej zależy na Funduszu Odbudowy, to powinny mocniej niż Polska szukać kompromisu. To słuszne rozumowanie?
Dla Hiszpanii Fundusz Odbudowy ma żywotne znaczenie, w projekcie budżetu państwa na 2021 r. wpisaliśmy już z niego 25 mld euro dochodu. Podobnie widzą to Włochy, Francja, Grecja – kraje jak my bardzo zależne od turystyki. O ile jednak po pierwszej fali pandemii wydawało się, że wirus do pewnego stopnia oszczędził część krajów Unii, o tyle dziś widać, że uderzył on z wielką siłą we wszystkich: Polska ma teraz około 600 przypadków zakażeń na 100 tys. mieszkańców, podczas gdy w Hiszpanii ten wskaźnik spadł do 250. Mogę też zapewnić, że nasz kraj nie będzie naciskał na zmianę kompromisu osiągniętego między Europarlamentem i Niemcami.
W bliskim socjalistycznemu rządowi Hiszpanii „El País" polskie władze są określane jako „ultranacjonalistyczne", „autorytarne". A mimo to w tym kluczowym momencie wziął pan udział w obradach Grupy Wyszehradzkiej. Jak to tłumaczyć?
Naszych partnerów w Unii nie wybieramy wedle barw politycznych, ale interesów państwa. Z Grupą Wyszehradzką łączy nas zaś wiele interesów, jak choćby obrona spójności jednolitego rynku i więzi transatlantyckich. Wychodzimy z założenia, że choć najbliżej współpracujemy z Francją i Portugalią, to najlepiej obronimy nasze interesy w Unii, współpracując ze wszystkimi. Łączą nas np. bliskie więzy z Niemcami.
Mimo narzuconych w czasie kryzysu finansowego przez kanclerz Merkel drakońskich oszczędności, które pozbawiły pracy miliony Hiszpanów?
Wielokrotnie wyraziliśmy z tego powodu nasze niezadowolenie. To jeden z powodów załamania poparcia dla integracji w Hiszpanii.
I pojawienia się pierwszego od upadku frankizmu poważnego ugrupowania skrajnej prawicy – Vox?
To nie jest wina Niemców, ale raczej reakcja na kataloński separatyzm.<a href="https://sklep.gremimedia.pl/rp/e-prenumerata/autoodnawialna/podstawowy?utm_source=rp&amp;utm_medium=komponent_sprzedaz&amp;utm_campaign=wyniki" rel="nofollow" target="_blank"> 
</a>

Hiszpański minister o negocjacjach ws. budżetu UE: Jestem optymistą, Polacy zachowują realizm

"Polexit is a kind of chimaera, fake news," says Juan Gonzalez-Barba, Spain's State Secretary for the European Union

Rzeczpospolita: After two days of talks in Warsaw, do you have the impression that during the summit on 10 December the Polish and Hungarian veto of the EU budget will be overridden and an agreement will be reached?
Juan Gonzalez-Barba: My Polish interlocutors claim to stay pessimistic about it, but I am a moderate optimist. Why? Because the negotiations are ongoing and they are realistic. Everyone knows that the formula for linking disbursement to respect for the rule of law, the result of a compromise between the European Parliament and the German Presidency, can no longer be changed. Everyone is therefore concentrating on how to meet the expectations of Poland and Hungary in another way, so that even if these countries are not satisfied with the said formula, they will lift their veto.
Do you mean the declarations of EU leaders on the interpretation of this formula?
There are two or three possibilities here, including a declaration about interpretation. These are not conflicting ideas, but rather complementary ones. But I don't want to go into details: we are in the middle of the talks between Germany and Poland and Hungary. But I do emphasise: both sides are negotiating in good faith and holding on to what is really possible.
The Recovery Fund is the idea of Prime Minister Pedro Sanchez, which was blocked by the Dutch Prime Minister when it was proposed in April, up until the four-day EU summit in July. Today Mark Rutte has become the main adversary of Poland and Hungary. And he will make concessions?
If a formula can be found that will allow Poland and Hungary to give up their veto without touching on this agreement, I am sure it will find the approval of all EU leaders. In spring and summer Rutte had indeed taken a position on the Recovery Fund that was very distant from that of Spain, Italy and France. But the essence of the Union is not to block each other, but to conduct continuous negotiations. Often, in order to strengthen the negotiating position, one or another country threatens with a veto, but ultimately does not use it. I think that's the situation we are in now. It is perfectly understandable that Poland and Hungary use the tactic of threatening to block. But we also all know that for the Union to last we need to constantly look for a compromise. And it is now forged.
And if it does not happen on 10 December and Poland waits until the elections in the Netherlands on 17 March, will the 25 remaining countries conclude an intergovernmental agreement to create the Recovery Fund?
I am convinced that this will not happen, although I am getting signals that the European Commission is considering this possibility because it wants to unblock the current situation. The Union cannot be doomed to complete paralysis, and this is what lack of agreement on the budget would imply. I do not want to speculate on possible solutions though.
Polish negotiators warn that if they do not obtain guaranties, the European Commission will propose to suspend the funds for our country as soon as our veto is lifted, and the EU Council will agree for it through qualified majority. Does Spain really think that Poland is a country of disorder?
It's not up to me to judge that but to the European Commission. However, Polish and Hungarian partners have made it very clear to us that in such a case they will sue a possible proposal of Brussels to the European Court of Justice. And I can assure you that Spain will wait for its judgment on the compatibility of the Commission's initiative with the EU Treaties and will refrain from any action.
Many people fear that the logic of confrontation with Brussels will lead to polexit. Do you share this assessment?
None of my interlocutors in the Polish government and the Polish opposition has considered this possibility. Polish public opinion is also overwhelmingly in favour of integration. So polexit is a kind of chimaera, fake news. Spain hopes that this will never happen because Poland is one of our key partners in the Union, our countries are united by great mutual sympathy.
30 years ago, by threatening to block the Maastricht Treaty, Prime Minister Felipe Gonzalez received large-scale structural funds, which Poland, among others, still uses today. How did his tactics differ from those used by Polish negotiators today?
Gonzalez threatened, but also resigned at a decisive moment: that is why we have those structural funds today. Spain does not like to resort to vetoes. Let me give you a recent example: because of the critical situation in the Canary Islands, we have become the country with the biggest number of irregular migrants in the Union. The European Commission wants to stop these people from moving into other EU countries for many months after arriving in Spain. They are meant to remain in camps. This is absolutely unacceptable to us. And yet we have not put a veto on it, but together with Italy, Greece and Malta we have written a letter to Angela Merkel, the Union leader, with alternative solutions. Spain, in contrast to Poland, is in favour of limiting as much as possible the requirement for unanimity in decision-making in the Union. This is conducive to building compromises.
Under pressure from Brussels, Prime Minister Sanchez suspended the reform of the General Council of the Judiciary, similar to the reform of the Polish National Council of the Judiciary, although for years its work has been paralysed by the opposition. Earlier, Germany and Belgium refused to extradite the leader of Catalan separatists, Carles Puigdemont, claiming that he would not have a fair trial in Spain, because it is not a law-abiding state. Shouldn't Spain – as Poland is – be afraid of granting Brussels such a powerful instrument to punish member states?
This is not a situation comparable to the experience of Poland. The courts of Schleswig-Holstein and Belgium refused to extradite Puigdemont because in their opinion the charges against him do not fall under the European Arrest Warrant. As for the reform of the General Council of the Judiciary proposed by the government coalition, which would introduce a simple majority in parliament instead of a three-fifths majority for the appointment of judges, critical voices were heard in the country and declarations by the European Commission spokesperson. But now the Council's mandate has expired and its renewal is blocked by the opposition. Prime Minister Sanchez decided to suspend the reform proposal to create a new opportunity to negotiate with the opposition. At the moment the new proposal is limited to the fact that the Council, which is in office after the mandate has expired, cannot appoint judges. We believe that the new instrument will be applied by Brussels in a non-discriminatory manner to all EU countries that are suspected of violating Article 2 of the EU Treaty on the rule of law.
In no EU country has the pandemic caused such economic damage as it has in Spain. Polish negotiators claim that since southern European countries are more concerned about the Recovery Fund, they should seek a compromise more strongly than Poland. Is this reasoning correct?
For Spain, the Recovery Fund is of vital importance: in the draft state budget for 2021, we have already included 25 billion euros coming from it. Italy, France and Greece agree here – our countries are very much dependent on tourism. However, while after the first wave of the pandemic it seemed that the virus had spared some of the EU countries to some extent, today it can be seen that it has hit everyone with great force: Poland now has about 600 cases of infections per 100,000 inhabitants, while in Spain the rate has fallen to 250. I can also assure you that our country will not press for a change in the compromise reached between the European Parliament and Germany.
El País, a newspaper close to the socialist government of Spain, &nbsp;describes the Polish authorities as "ultranationalist" or &nbsp;"authoritarian". And yet, in this crucial moment, you took part in the meeting of the Visegrad Group. Why is that?
We do not choose our partners in the Union according to political lines, but according to the state interests. And we have many interests in common with the Visegrad Group, such as defending the cohesion of the single market and transatlantic ties. We assume that although we work closest with France and Portugal, we will best defend our interests in the Union by working with everyone. For example, we have close ties with Germany.
Despite the draconian austerity measures imposed during the financial crisis by Chancellor Merkel, which deprived millions of Spaniards of work?
We have repeatedly expressed our dissatisfaction about this. This is one of the reasons why support for integration in Spain has fallen down.
And of the rise of the first serious far-right party since the fall of Francoism, Vox?
This is not the Germans' fault, but rather a reaction to Catalan separatism. 
&nbsp;

Spain's State Secretary for the European Union: "I Am Optimistic, Poles Are Realistic"

«Το Polexit είναι ένα είδος χίμαιρας, μια ψεύτικη είδηση» λέει ο Χουάν Γκονζάλεθ-Μπάρμπα, υφυπουργός της Ισπανίας για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης

Rzeczpospolita: Μετά από δύο ημέρες συνομιλιών στη Βαρσοβία, έχετε την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής στις 10 Δεκεμβρίου, θα παρακαμφθεί το πολωνικό και ουγγρικό βέτο στον προϋπολογισμό της ΕΕ και θα επιτευχθεί συμφωνία;
Χουάν Γκονζάλεθ Μπάρμπα: Οι Πολωνοί συνομιλητές μου ισχυρίζονται ότι παραμένουν απαισιόδοξοι ως προς αυτό, αλλά εγώ είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος. Γιατί; Επειδή οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και είναι ρεαλιστικές. Όλοι γνωρίζουν ότι ο τρόπος σύνδεσης των εκταμιεύσεων με τον σεβασμό του κράτους δικαίου, το αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της γερμανικής προεδρίας, δεν μπορεί πλέον να αλλάξει. Όλοι λοιπόν επικεντρώνονται στο πώς θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας με άλλο τρόπο, έτσι ώστε ακόμη και αν οι χώρες αυτές δεν είναι ικανοποιημένες με την εν λόγω φόρμουλα, να άρουν το βέτο τους.
Εννοείτε τις δηλώσεις των ηγετών της ΕΕ σχετικά με την ερμηνεία αυτής της φόρμουλας;
Υπάρχουν δύο ή τρεις δυνατότητες εδώ, συμπεριλαμβανομένης μιας δήλωσης σχετικά με την ερμηνεία. Αυτές δεν είναι αντικρουόμενες ιδέες, αλλά συμπληρωματικές. Δεν θέλω όμως να μπω σε λεπτομέρειες: βρισκόμαστε στη μέση των συνομιλιών της Γερμανίας με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Αλλά το τονίζω: και οι δύο πλευρές διαπραγματεύονται με καλή πίστη και επιζητούν αυτό που είναι πραγματικά εφικτό.
Το Ταμείο Ανάκαμψης αποτελεί ιδέα του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ, η οποία μπλοκαρίστηκε από τον Ολλανδό πρωθυπουργό όταν προτάθηκε τον Απρίλιο, μέχρι την τετραήμερη σύνοδο κορυφής της ΕΕ τον Ιούλιο. Σήμερα ο Μαρκ Ρούτε έχει γίνει ο κύριος αντίπαλος της Πολωνίας και της Ουγγαρίας. Θα κάνει παραχωρήσεις;
Εάν βρεθεί μια φόρμουλα που θα επιτρέψει στην Πολωνία και την Ουγγαρία να άρουν το βέτο τους χωρίς να θίξουν αυτήν τη συμφωνία, είμαι βέβαιος ότι θα λάβει την έγκριση όλων των ηγετών της ΕΕ. Την άνοιξη και το καλοκαίρι, ο Ρούτε είχε πράγματι πάρει θέση σε σχέση με το Ταμείο Ανάκτησης που ήταν πολύ διαφορετική από αυτή της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας. Αλλά η ουσία της Ένωσης δεν είναι να εμποδίζει ο ένας τον άλλον, αλλά να διεξάγονται συνεχώς διαπραγματεύσεις. Συχνά, προκειμένου να ενισχυθεί η διαπραγματευτική θέση της, μπορεί μια χώρα να απειλήσει με βέτο, αλλά τελικά δεν το ασκεί. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα. Είναι απολύτως κατανοητό ότι η Πολωνία και η Ουγγαρία χρησιμοποιούν την τακτική απειλής για να παρεμποδίσουν. Αλλά όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι για να αντέξει η Ένωση πρέπει να αναζητούμε συνεχώς έναν συμβιβασμό. Και αυτός τώρα σχεδιάζεται.
Και εάν δεν συμβεί στις 10 Δεκεμβρίου και η Πολωνία περιμένει μέχρι τις εκλογές της Ολλανδίας στις 17 Μαρτίου, θα συνάψουν οι 25 υπόλοιπες χώρες μια διακυβερνητική συμφωνία για τη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης;
Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό δεν θα συμβεί, αν και λαμβάνω μηνύματα ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξετάζει αυτήν τη δυνατότητα επειδή θέλει να ξεμπλοκάρει την τρέχουσα κατάσταση. Η Ένωση δεν είναι καταδικασμένη σε πλήρη παράλυση, και αυτό συνεπάγεται μια έλλειψη συμφωνίας για τον προϋπολογισμό. Ωστόσο, δεν θέλω να κάνω υποθέσεις για πιθανές λύσεις.
Οι Πολωνοί διαπραγματευτές προειδοποιούν ότι εάν δεν λάβουν εγγυήσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα προτείνει την αναστολή των χρημάτων για τη χώρα μας μόλις αρθεί το βέτο μας, και το Συμβούλιο της ΕΕ θα την εγκρίνει με ειδική πλειοψηφία. Πιστεύει πραγματικά η Ισπανία ότι η Πολωνία είναι μια χώρα ταραξίας;
Δεν εναπόκειται σε εμένα να το κρίνω, αλλά στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ωστόσο, οι Πολωνοί και Ούγγροι εταίροι μας έχουν καταστήσει πολύ σαφές ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα υποβάλουν μήνυση για πιθανή παραπομπή των Βρυξελλών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Ισπανία θα περιμένει την απόφασή της σχετικά με τη συμβατότητα της πρωτοβουλίας της Επιτροπής με τις Συνθήκες της ΕΕ και θα απέχει από οποιαδήποτε ενέργεια.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται ότι η λογική της αντιπαράθεσης με τις Βρυξέλλες θα οδηγήσει σε ένα polexit. Ασπάζεστε αυτήν την αξιολόγηση;
Κανένας από τους συνομιλητές μου στην πολωνική κυβέρνηση και την πολωνική αντιπολίτευση δεν εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο. Η πολωνική κοινή γνώμη τάσσεται επίσης υπέρ της ένταξης. Οπότε το polexit είναι ένα είδος χίμαιρας, μια ψεύτικη είδηση. Η Ισπανία ελπίζει ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ επειδή η Πολωνία είναι ένας από τους βασικούς εταίρους μας στην Ένωση, τις χώρες μας ενώνει μια σπουδαία αμοιβαία συμπάθεια.
Πριν από 30 χρόνια, απειλώντας να εμποδίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλεθ έλαβε διαρθρωτικά κονδύλια μεγάλης κλίμακας, τα οποία η Πολωνία, μεταξύ άλλων, εξακολουθεί να χρησιμοποιεί. Σε τι διαφέρει η τακτική του από εκείνη που χρησιμοποιούν σήμερα οι Πολωνοί διαπραγματευτές;
Ο Γκονζάλεθ απείλησε, αλλά παραιτήθηκε επίσης σε μια αποφασιστική στιγμή: γι' αυτό έχουμε αυτά τα διαρθρωτικά ταμεία σήμερα. Η Ισπανία δεν θέλει να καταφεύγει σε βέτο. Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα: λόγω της κρίσιμης κατάστασης στα Κανάρια Νησιά, έχουμε γίνει η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό παράτυπων μεταναστών στην Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να εμποδίσει αυτούς τους ανθρώπους να μετακινηθούν σε άλλες χώρες της ΕΕ για πολλούς μήνες μετά την άφιξή τους στην Ισπανία. Υποτίθεται πως πρέπει να παραμείνουν σε καταυλισμούς. Αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο για εμάς. Ωστόσο, δεν έχουμε θέσει βέτο σε αυτό, αλλά μαζί με την Ιταλία, την Ελλάδα και τη Μάλτα έχουμε γράψει μια επιστολή στην Άνγκελα Μέρκελ, ηγέτιδα της Ένωσης, με εναλλακτικές λύσεις. Η Ισπανία, σε αντίθεση με την Πολωνία, τάσσεται υπέρ του περιορισμού όσο το δυνατόν περισσότερο της απαίτησης για ομοφωνία στη λήψη αποφάσεων στην Ένωση. Αυτό ευνοεί την οικοδόμηση συμβιβασμών.
Υπό την πίεση των Βρυξελλών, ο πρωθυπουργός Σάντσεθ ανέστειλε τη μεταρρύθμιση του Γενικού Συμβουλίου της Δικαιοσύνης, παρόμοια με τη μεταρρύθμιση του Πολωνικού Εθνικού Συμβουλίου της Δικαιοσύνης, αν και εδώ και χρόνια το έργο του έχει παραλύσει λόγω της αντιπολίτευσης. Νωρίτερα, η Γερμανία και το Βέλγιο αρνήθηκαν να εκδώσουν τον αρχηγό των καταλανικών αυτονομιστών, τον Κάρλες Πουτζδεμόν, με τον ισχυρισμό ότι δε θα είχε δίκαιη δίκη στην Ισπανία, επειδή δεν είναι ένα νομοταγές κράτος. Δε θα έπρεπε η Ισπανία - όπως και η Πολωνία - να φοβάται να δώσει στις Βρυξέλλες ένα τόσο ισχυρό εργαλείο για την τιμωρία των κρατών μελών;
Αυτό δεν είναι συγκρίσιμο με την περίπτωση της Πολωνίας. Τα δικαστήρια του Σλέσβιχ-Χολστάιν και του Βελγίου αρνήθηκαν να εκδώσουν τον Πουτζδεμόν επειδή, κατά τη γνώμη τους, οι κατηγορίες εναντίον του δεν εμπίπτουν στο ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Όσον αφορά τη μεταρρύθμιση του Γενικού Συμβουλίου της Δικαιοσύνης που πρότεινε ο κυβερνητικός συνασπισμός, η οποία θα εισήγαγε την απλή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο αντί της πλειοψηφίας των τριών πέμπτων για τον διορισμό δικαστών, ακούστηκαν επικριτικές φωνές στη χώρα καθώς και οι δηλώσεις του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αλλά τώρα η θητεία του Συμβουλίου έχει λήξει και η ανανέωση του εμποδίζεται από την αντιπολίτευση. Ο πρωθυπουργός Σάντσεθ αποφάσισε να αναστείλει την πρόταση μεταρρύθμισης για να δημιουργήσει μια νέα ευκαιρία για διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση. Προς το παρόν, η νέα πρόταση περιορίζεται στο γεγονός ότι το Συμβούλιο, το οποίο παραμένει στη θέση του μετά τη λήξη της θητείας του, δεν μπορεί να διορίσει δικαστές. Πιστεύουμε ότι το νέο εργαλείο θα εφαρμοστεί από τις Βρυξέλλες χωρίς διακρίσεις σε όλες τις χώρες της ΕΕ που είναι ύποπτες ότι παραβιάζουν το άρθρο 2 της Συνθήκης ΕΕ για το κράτος δικαίου.
Η πανδημία έχει προκαλέσει οικονομική ζημία στην Ισπανία όσο σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ. Οι Πολωνοί διαπραγματευτές ισχυρίζονται ότι αφού οι χώρες της Νότιας Ευρώπης ανησυχούν περισσότερο για το Ταμείο Ανάκαμψης, θα πρέπει να επιδιώξουν πιο αποφασιστικά έναν συμβιβασμό από ότι η Πολωνία. Είναι σωστή αυτή η συλλογιστική;
Για την Ισπανία, το Ταμείο Ανάκαμψης είναι ζωτικής σημασίας: στο σχέδιο κρατικού προϋπολογισμού για το 2021, έχουμε ήδη συμπεριλάβει 25 δισεκατομμύρια ευρώ που προέρχονται από αυτό. Η Ιταλία, η Γαλλία και η Ελλάδα συμφωνούν εδώ - οι χώρες μας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό. Ωστόσο, ενώ μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας φάνηκε ότι κάποιες από τις χώρες της ΕΕ είχαν γλυτώσει σε κάποιο βαθμό από τον ιό, σήμερα φαίνεται ότι έχει πλήξει τους πάντες με μεγάλη δύναμη: η Πολωνία έχει τώρα περίπου 600 μολύνσεις ανά 100.000 κατοίκους, ενώ στην Ισπανία το ποσοστό έχει μειωθεί στις 250. Μπορώ επίσης να σας διαβεβαιώσω ότι η χώρα μας δε θα πιέσει για αλλαγή στον συμβιβασμό που επιτεύχθηκε μεταξύ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Γερμανίας.
H El País, μια εφημερίδα κοντά στη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ισπανίας, περιγράφει τις πολωνικές αρχές ως «υπερεθνικιστικές» ή «αυταρχικές». Και όμως, σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, συμμετείχατε στη συνάντηση της Ομάδας Βίζεγκραντ. Γιατί συνέβη αυτό;
Δεν επιλέγουμε τους εταίρους μας στην Ένωση σύμφωνα με πολιτικές γραμμές, αλλά σύμφωνα με τα κρατικά συμφέροντα. Και έχουμε πολλά κοινά συμφέροντα με την Ομάδα Βίζεγκραντ, όπως η υπεράσπιση της συνοχής της ενιαίας αγοράς και οι διατλαντικοί δεσμοί. Υποθέτουμε ότι παρόλο που συνεργαζόμαστε πιο στενά με τη Γαλλία και την Πορτογαλία, θα υπερασπιστούμε καλύτερα τα συμφέροντά μας στην Ένωση συνεργαζόμενοι με όλους. Για παράδειγμα, έχουμε στενούς δεσμούς με τη Γερμανία.
Παρά τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης από την καγκελάριο Μέρκελ, η οποία κόστισε την εργασία σε εκατομμύρια Ισπανούς;
Έχουμε εκφράσει επανειλημμένα τη δυσαρέσκειά μας για αυτό. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους στην Ισπανία η στήριξη για ένταξη των μεταναστών έχει μειωθεί.
Και για την άνοδο του πρώτου σοβαρού ακροδεξιού κόμματος μετά την πτώση του Φρανκισμού, Vox;
&nbsp;Αυτό δεν οφείλεται στους Γερμανούς, μάλλον είναι μια αντίδραση στον καταλανικό αυτονομισμό. 
&nbsp;

Υφυπουργός της Ισπανίας για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Είμαι αισιόδοξος, οι Πολωνοί είναι ρεαλιστικοί»

«Το Polexit είναι ένα είδος χίμαιρας, ψεύτικη είδηση» λέει ο Χουάν Γκονζάλεθ-Μπάρμπα, υφυπουργός της Ισπανίας για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης

El secretario de Estado español para la UE es moderadamente optimista respecto a las negociaciones con Polonia y Hungría

Rzeczpospolita: Después de dos días de conversaciones en Varsovia, ¿tiene la impresión de que en la cumbre del 10 de diciembre se superará el veto polaco y húngaro del presupuesto de la Unión Europea y se llegará a un acuerdo?
Juan González-Barba: Mis interlocutores polacos dicen ser pesimistas, pero yo soy un optimista moderado porque las negociaciones avanzan y son realistas. Todos saben que ya no se puede cambiar la fórmula para vincular el desembolso al respeto del Estado de derecho, resultado de un compromiso entre el Parlamento Europeo y la Presidencia alemana. Por tanto, todos se concentran en responder de otra manera a las expectativas de Polonia y Hungría, de modo que levanten su veto aunque no estén satisfechas.
¿Se refiere a las declaraciones de los dirigentes de la UE sobre la interpretación de esta fórmula?
Aquí hay dos o tres posibilidades, incluyendo una declaración sobre la interpretación. No son ideas contradictorias, sino complementarias, pero no quiero entrar en detalles; estamos en medio de las conversaciones entre Alemania y Polonia y Hungría. Pero hago hincapié en que ambas partes están negociando de buena fe y se aferran a lo realmente posible.
El Fondo de Recuperación fue una idea del presidente español, Pedro Sánchez, y bloqueada por el primer ministro de los Países Bajos, Mark Rutte, desde su propuesta en abril hasta la cumbre de julio. Rutte es hoy el principal adversario de Polonia y Hungría. ¿Hará concesiones?
Si se encuentra una fórmula que permita a Polonia y Hungría renunciar a su veto sin tocar este acuerdo, estoy seguro de que todos los líderes de la UE la aprobarán. En primavera y verano, Rutte había tomado una posición sobre el Fondo de Recuperación muy alejada de la de España, Italia y Francia, pero la esencia en la Unión no es bloquearnos mutuamente, sino llevar a cabo negociaciones continuas. A menudo, para reforzar la posición negociadora, un país amenaza con el veto, pero al final no lo utiliza. Creo que esa es la situación actual. Es perfectamente comprensible que Polonia y Hungría utilicen la táctica de amenazar con bloquear, pero también sabemos que para que la Unión dure necesitamos buscar un compromiso. Y ahora se ha forjado.
Y si no sucede el 10 de diciembre y Polonia espera hasta las elecciones en los Países Bajos el 17 de marzo, ¿los veinticinco países restantes harán un acuerdo intergubernamental para crear el Fondo de Recuperación?
Estoy convencido de que eso no sucederá, aunque recibo señales de que la Comisión Europea está considerando esta posibilidad para desbloquear la situación actual. La Unión no puede estar condenada a una parálisis total, y eso es lo que implicaría la falta de acuerdo sobre el presupuesto, pero no quiero especular sobre posibles soluciones.
Los negociadores polacos advierten de que, si no obtienen garantías, la Comisión Europea propondrá suspender los fondos para el país cuando se levante el veto, y el Consejo Europeo lo aprobará por mayoría cualificada. ¿España piensa que Polonia es un país que fomenta el desorden?
No me corresponde juzgar eso, sino a la Comisión, pero los socios polacos y húngaros nos han dejado muy claro que demandarían esa eventual propuesta de Bruselas ante el Tribunal de Justicia de la Unión Europea. Y puedo asegurarles que España esperará su sentencia sobre la compatibilidad de la iniciativa de la Comisión con los Tratados de la UE y se abstendrá de cualquier acción.
Muchos temen que la lógica de la confrontación con Bruselas lleve a la polémica. ¿Comparte esta valoración?
Ninguno de mis interlocutores en el Gobierno polaco y la oposición ha considerado esta posibilidad. La opinión pública polaca también está muy a favor de la integración, así que el Polexit es una quimera, desinformación. España espera que nunca se dé porque Polonia es uno de nuestros principales socios en la Unión; nuestros países están unidos por una gran simpatía mutua.
Hace treinta años, al amenazar con bloquear el Tratado de Maastricht, el presidente Felipe González recibió fondos estructurales a gran escala, que Polonia, entre otros, sigue utilizando. ¿En qué se diferencian sus tácticas de las que utilizan los negociadores polacos hoy en día?
González amenazó, pero también renunció en un momento decisivo: por eso tenemos esos fondos estructurales hoy. A España no le gusta recurrir a los vetos. Permítanme darles un ejemplo reciente: debido a la situación crítica en las Islas Canarias, nos hemos convertido en el país con el mayor número de inmigrantes irregulares de la Unión. La Comisión Europea quiere impedir que estas personas se trasladen a otros países de la UE durante muchos meses después de llegar a España. Se supone que deben permanecer en los campos. Esto es absolutamente inaceptable para nosotros y aun así no hemos vetado, pero junto con Italia, Grecia y Malta hemos escrito una carta a la canciller alemana Angela Merkel, líder de la UE, con soluciones alternativas. España, a diferencia de Polonia, es partidaria de limitar al máximo el requisito de la unanimidad en la toma de decisiones en la Unión. Esto ayuda a elaborar compromisos.
Bajo la presión de Bruselas, el presidente Sánchez suspendió la reforma del Consejo General del Poder Judicial, similar a la reforma del Consejo Nacional de la Magistratura de Polonia, aunque durante años su labor se ha visto paralizada por la oposición. Antes, Alemania y Bélgica se negaron a extraditar al líder de los separatistas catalanes, Carles Puigdemont, alegando que no tendría un juicio justo en España porque no es un Estado respetuoso de la ley. ¿No debería España, como Polonia, temer conceder a Bruselas un instrumento tan poderoso para castigar a los Estados miembros?
No es una situación comparable a la de Polonia. Los tribunales de Schleswig-Holstein y Bélgica se negaron a extraditar a Puigdemont porque, en su opinión, los cargos que se le imputan no entran en el ámbito de una orden europea de detención. En cuanto a la reforma del Consejo General del Poder Judicial propuesta por la coalición de Gobierno, que introduciría una mayoría simple en el Congreso en lugar de una mayoría de tres quintos para nombrar a los jueces, se escucharon voces críticas en el país y declaraciones del portavoz de la Comisión Europea, pero ahora el mandato del CGPJ ha concluido y su renovación está bloqueada por la oposición. El presidente Sánchez decidió suspender la propuesta de reforma para crear una nueva oportunidad de negociar con la oposición. Por el momento, la nueva propuesta se limita a que el CGPJ, que está en funciones, no pueda nombrar jueces. Creemos que Bruselas aplicará el nuevo instrumento sin discriminación a todos los países sospechosos de saltarse el artículo 2 del Tratado de la UE sobre el Estado de derecho.
En ningún país de la UE la pandemia ha causado tantos daños económicos como en España. Los negociadores polacos afirman que, como los países del sur de Europa están más preocupados por el Fondo para la Recuperación, deberían buscar un compromiso más firme que Polonia. ¿Es correcto este razonamiento?
El Fondo de Recuperación es vital para España: en el proyecto de presupuesto estatal para 2021 hemos incluido 25.000 millones de euros procedentes de él. Italia, Francia y Grecia están de acuerdo: nuestros países dependen mucho del turismo. Sin embargo, mientras que tras la primera oleada de la pandemia parecía que algunos países de la UE se habían salvado del virus, ahora se ve que ha golpeado a todo el mundo con gran fuerza: Polonia tiene ahora alrededor de 600 casos de infecciones por cada 100.000 habitantes, mientras que en España la tasa ha bajado a 250. También puedo asegurarles que nuestro país no presionará para que se modifique el compromiso entre el Parlamento Europeo y Alemania.
El País, periódico cercano al Gobierno socialista de España, califica a las autoridades polacas de "ultranacionalistas" o "autoritarias". Sin embargo, en este momento crucial, usted participó en la reunión del Grupo de Visegrado. ¿Por qué?
No elegimos a nuestros socios en la Unión según sus filiaciones políticas, sino de acuerdo a los intereses del Estado. Y tenemos muchos intereses en común con el Grupo de Visegrado, como la defensa de la cohesión del mercado único y los lazos transatlánticos. Suponemos que, aunque trabajamos más con Francia y Portugal, la mejor manera de defender nuestros intereses en la Unión es trabajar con todos. Tenemos vínculos estrechos con Alemania, por ejemplo.
¿A pesar de las medidas de austeridad draconianas que Merkel impuso durante la crisis financiera y que privaron de trabajo a millones de españoles?
Hemos expresado en repetidas ocasiones nuestra insatisfacción por esto y es una de las razones por las que el apoyo a la integración en España ha caído.
¿Y también del ascenso de Vox, el primer partido serio de extrema derecha desde la caída del franquismo?
No es culpa de los alemanes, sino una reacción al separatismo catalán.

Juan González-Barba: "La Unión Europea no puede estar condenada a una parálisis total"

Juan González-Barba, secretario de Estado para la UE, asegura que "el Polexit es una quimera" y confía en que Polonia y Hungría renunciarán al veto

« Le Polexit est une sorte de chimère, une fake news », estime Juan Gonzalez-Barba, secrétaire d'État espagnol chargé des Affaires européennes. 

Rzeczpospolita : Après deux jours de discussions à Varsovie, avez-vous l'impression qu'au cours du sommet du 10 décembre, les vetos polonais et hongrois sur le budget de l'UE seront passés outre et qu'un accord sera conclu ?
Juan Gonzalez-Barba : Mes interlocuteurs polonais prétendent rester pessimistes à ce sujet, mais je suis un optimiste modéré. Pourquoi ? Parce que les négociations sont en cours et qu'elles sont réalistes. Tout le monde sait que la formule qui lie le versement du fonds au respect de l'État de droit, résultat d'un compromis entre le Parlement européen et la présidence allemande, ne peut plus être modifiée. Tout le monde se concentre donc sur la manière de répondre aux attentes de la Pologne et de la Hongrie d'une autre manière, de sorte que même si ces pays ne sont pas satisfaits par ladite formule, ils lèveront leur veto.
Parlez-vous des déclarations des dirigeants européens sur l'interprétation de cette formule ?
Il y a deux ou trois possibilités, dont une déclaration sur l'interprétation. Il ne s'agit pas d'idées contradictoires, mais plutôt complémentaires. Mais je ne veux pas entrer dans les détails : nous sommes en pleines discussions entre l'Allemagne et la Pologne et la Hongrie. Mais j'insiste : les deux parties négocient de bonne foi et s'accrochent à ce qui est vraiment possible.
Le Fonds de relance est l'idée du Premier ministre Pedro Sanchez, qui a été bloquée par le Premier ministre néerlandais Mark Rutte lorsqu'elle a été proposée en avril, et ce jusqu'au sommet européen de quatre jours en juillet. Aujourd'hui, M. Rutte est devenu le principal adversaire de la Pologne et de la Hongrie. Et il va faire des concessions ?
Si une formule permettant à la Pologne et à la Hongrie de renoncer à leur veto sans toucher à cet accord peut être trouvée, je suis sûr qu'elle trouvera l'approbation de tous les dirigeants européens. Au printemps et à l'été, M. Rutte avait en effet pris une position sur le Fonds de relance qui était très éloignée de celle de l'Espagne, de l'Italie et de la France. Mais l'essence de l'Union n'est pas de se bloquer mutuellement, mais de mener des négociations continues. Souvent, afin de renforcer sa position dans les négociations, un pays menace d'opposer son veto, sans mettre sa menace à exécution. Je pense que c'est la situation dans laquelle nous nous trouvons actuellement. Il est parfaitement compréhensible que la Pologne et la Hongrie utilisent la tactique de la menace pour bloquer. Mais nous savons aussi tous que pour que l'Union dure, nous devons constamment chercher un compromis. Et il est maintenant forgé.
Et si cela ne se produit pas le 10 décembre et que la Pologne attend les élections aux Pays-Bas le 17 mars, les 25 pays restants concluront-ils un accord intergouvernemental pour créer le Fonds de relance ?
Je suis convaincu que cela n'arrivera pas, même si je reçois des signaux indiquant que la Commission européenne envisage cette possibilité parce qu'elle veut débloquer la situation actuelle. L'Union ne peut être condamnée à une paralysie totale, et c'est ce qu'impliquerait l'absence d'accord sur le budget. Je ne veux cependant pas spéculer sur les solutions possibles.
Les négociateurs polonais avertissent que s'ils n'obtiennent pas de garanties, la Commission européenne proposera de suspendre les fonds destinés à notre pays dès que notre veto sera levé, et le Conseil de l'UE donnera son accord à la majorité qualifiée. L'Espagne pense-t-elle vraiment que la Pologne est le pays du désordre ?
Ce n'est pas à moi de le juger, mais à la Commission européenne. Cependant, les partenaires polonais et hongrois nous ont fait savoir très clairement que dans un tel cas, ils poursuivront une éventuelle proposition de Bruxelles devant la Cour de justice européenne. Et je peux vous assurer que l'Espagne attendra son verdict sur la compatibilité de l'initiative de la Commission avec les traités de l'UE et s'abstiendra de toute action.
Beaucoup de gens craignent que la logique de la confrontation avec Bruxelles ne conduise au « Polexit ». Partagez-vous ce point de vue ?
Aucun de mes interlocuteurs au sein du gouvernement polonais et de l'opposition polonaise n'a envisagé cette possibilité. L'opinion publique polonaise est également très majoritairement favorable à l'intégration. Le « Polexit » est donc une sorte de chimère, de fake news. L'Espagne espère que cela n'arrivera jamais car la Pologne est l'un de nos principaux partenaires dans l'Union, nos pays sont unis par une grande sympathie mutuelle.
Il y a 30 ans, en menaçant de bloquer le traité de Maastricht, le Premier ministre espagnol Felipe Gonzalez a reçu des fonds structurels de grande ampleur, que la Pologne, entre autres, utilise encore aujourd'hui. En quoi ses tactiques diffèrent-elles de celles utilisées par les négociateurs polonais aujourd'hui ?
M. Gonzalez a menacé, mais a aussi cédé à un moment décisif : c'est pourquoi nous avons ces fonds structurels aujourd'hui. L'Espagne n'aime pas recourir au veto. Laissez-moi vous donner un exemple récent : en raison de la situation critique des îles Canaries, nous sommes devenus le pays de l'Union qui compte le plus grand nombre de migrants en situation irrégulière. La Commission européenne veut empêcher ces personnes de se rendre dans d'autres pays de l'UE pendant de nombreux mois après leur arrivée en Espagne. Elles sont censées rester dans des camps. C'est absolument inacceptable pour nous. Et pourtant, nous n'avons pas mis de veto à cette mesure, mais avec l'Italie, la Grèce et Malte, nous avons écrit une lettre à Angela Merkel, la dirigeante de l'Union, pour lui proposer des solutions alternatives. L'Espagne, contrairement à la Pologne, est favorable à limiter autant que possible l'exigence de l'unanimité dans la prise de décision au sein de l'Union. Cela permet de construire des compromis.
Sous la pression de Bruxelles, le Premier ministre Pedro Sanchez a suspendu la réforme du Conseil général du pouvoir judiciaire, similaire à la réforme du Conseil national de la magistrature polonaise, bien que pendant des années son travail ait été paralysé par l'opposition. Auparavant, l'Allemagne et la Belgique avaient refusé d'extrader le leader des séparatistes catalans, Carles Puigdemont, en prétendant qu'il n'aurait pas de procès équitable en Espagne, car ce pays n'est pas un État de droit. L'Espagne - comme la Pologne - ne devrait-elle pas avoir peur d'accorder à Bruxelles un instrument aussi puissant pour punir les États membres ?
Ce n'est pas une situation comparable à la Pologne. Les tribunaux du Schleswig-Holstein et de Belgique ont refusé d'extrader M. Puigdemont parce qu'à leur avis, les charges retenues contre lui ne relèvent pas du mandat d'arrêt européen. Quant à la réforme du Conseil général du pouvoir judiciaire proposée par la coalition gouvernementale, qui introduirait une majorité simple au Parlement au lieu d'une majorité des trois cinquièmes pour la nomination des juges, des voix critiques se sont fait entendre dans le pays et des déclarations du porte-parole de la Commission européenne. Mais aujourd'hui, le mandat du Conseil a expiré et son renouvellement est bloqué par l'opposition. Le Premier ministre Sanchez a décidé de suspendre la proposition de réforme afin de permettre de nouvelles négociations avec l'opposition. Pour l'instant, la nouvelle proposition se limite au fait que le Conseil, toujours en fonction après l'expiration du mandat, ne puisse pas nommer de juges. Nous pensons que le nouvel instrument sera appliqué par Bruxelles de manière non discriminatoire à tous les pays de l'UE qui sont soupçonnés de violer l'article 2 du traité de l'UE sur l'État de droit.
Dans aucun pays de l'UE, la pandémie n'a causé autant de dommages économiques qu'en Espagne. Les négociateurs polonais affirment que puisque les pays d'Europe du Sud sont plus préoccupés par le Fonds de relance, ils devraient chercher un compromis plus fermement que la Pologne. Ce raisonnement est-il correct ?
Pour l'Espagne, le Fonds de relance est d'une importance vitale : dans le projet de budget de l'État pour 2021, nous avons déjà inclus 25 milliards d'euros provenant de ce fonds. L'Italie, la France et la Grèce sont d'accord sur ce point : nos pays sont très dépendants du tourisme. Cependant, alors qu'après la première vague de la pandémie, le virus semblait avoir épargné dans une certaine mesure certains pays de l'UE, on peut constater aujourd'hui qu'il a frappé tout le monde avec une grande force : la Pologne compte aujourd'hui environ 600 cas d'infection pour 100 000 habitants, tandis qu'en Espagne, le taux est tombé à 250. Je peux également vous assurer que notre pays ne fera pas pression pour modifier le compromis conclu entre le Parlement européen et l'Allemagne.
El País, un journal proche du gouvernement socialiste espagnol, décrit les autorités polonaises comme « ultranationalistes » ou « autoritaires ». Pourtant, en ce moment crucial, vous avez participé à la réunion du groupe de Visegrad. Pourquoi ?
Nous ne choisissons pas nos partenaires dans l'Union en fonction de lignes politiques, mais en fonction des intérêts de l'Etat. Et nous avons de nombreux intérêts en commun avec le groupe de Visegrad, comme la défense de la cohésion du marché unique et des liens transatlantiques. Nous partons du principe que, même si nous travaillons plus étroitement avec la France et le Portugal, nous défendrons au mieux nos intérêts dans l'Union en travaillant avec tout le monde. Par exemple, nous avons des liens étroits avec l'Allemagne.
Malgré les mesures d'austérité draconiennes imposées pendant la crise financière par la chancelière allemande Angela Merkel, qui ont privé des millions d'Espagnols de travail ?
Nous avons exprimé à plusieurs reprises notre mécontentement à ce sujet. C'est l'une des raisons pour lesquelles le soutien à l'intégration en Espagne a chuté.
Et de la montée du premier parti d'extrême droite sérieux depuis la chute du franquisme, Vox ?
Ce n'est pas la faute des Allemands, mais plutôt une réaction au séparatisme catalan. 
 
&nbsp;

« Je suis optimiste, les Polonais sont réalistes »

« Le Polexit est une fake news », estime Juan Gonzalez-Barba, secrétaire d'État espagnol chargé des Affaires européennes.

"Polexit ist ein Chimäre, Fake News", erklärt Juan Gonzalez-Barba, Spaniens Staatssekretär für die Europäische Union.

Rzeczpospolita: Haben Sie nach den zweitägigen Gesprächen in Warschau den Eindruck, dass während des Gipfels am 10. Dezember das polnische und ungarische Veto gegen den EU-Haushalt aufgehoben wird und eine Einigung erzielt werden kann?
Juan Gonzalez-Barba: Meine polnischen Gesprächspartner behaupten, dass sie pessimistisch bleiben, aber ich bin relativ optimistisch. Warum? Weil die Verhandlungen laufen und die Forderungen realistisch sind. Jeder weiß, dass die Formel für die Bindung der Auszahlung an die Achtung der Rechtsstaatlichkeit, die das Ergebnis eines Kompromisses zwischen dem Europäischen Parlament und der deutschen Präsidentschaft ist, nicht mehr geändert werden kann. Deshalb konzentrieren sich alle darauf, wie die Erwartungen Polens und Ungarns auf andere Weise erfüllt werden können, sodass diese Länder, auch wenn sie mit besagter Formel nicht zufrieden sind, ihr Veto aufheben.
Meinen Sie damit die Erklärungen der EU-Staats- und Regierungschefs zur Auslegung dieser Formel?
Hier gibt es zwei oder drei Möglichkeiten, einschließlich einer Erklärung zur Auslegung. Dabei handelt es sich nicht um widersprüchliche, sondern vielmehr um komplementäre Ideen. Aber ich will nicht ins Detail gehen: Wir sind mitten in den Gesprächen zwischen Deutschland, Polen und Ungarn. Aber ich betone: Beide Seiten verhandeln nach bestem Gewissen und halten an dem fest, was wirklich möglich ist.
Der Wiederaufbaufonds ist eine Idee des spanischen Premierministers Pedro Sánchez, die vom niederländischen Premierminister blockiert wurde, als sie im April vorgeschlagen wurde. Und zwar bis zum viertägigen EU-Gipfel im Juli. Heute ist Mark Rutte zum Hauptgegner Polens und Ungarns geworden. Wird er Zugeständnisse machen?
Wenn es gelingt, eine Formel zu finden, die es Polen und Ungarn erlaubt, ihr Veto aufzugeben, ohne dieses Abkommen anzurühren, bin ich sicher, dass das die Zustimmung aller EU-Staats- und Regierungschefs finden wird. Im Frühjahr und Sommer hatte Rutte in der Tat eine Position zum Wiederaufbaufonds eingenommen, die sehr weit von der Spaniens, Italiens und Frankreichs entfernt war. Aber das Wesen der Union besteht nicht darin, sich gegenseitig zu blockieren, sondern kontinuierlich zu verhandeln. Um die Verhandlungsposition zu stärken, droht oft das eine oder andere Land mit einem Veto, nutzt es aber letztendlich nicht. Ich glaube, das ist die Situation, in der wir uns gerade befinden. Es ist völlig verständlich, dass Polen und Ungarn die Taktik der Blockadeandrohung anwenden. Aber wir wissen auch alle, dass wir für das Weiterbestehen der EU ständig nach einem Kompromiss suchen müssen. Und der wird jetzt geschmiedet.
Und wenn das am 10. Dezember nicht klappt und Polen bis zu den Wahlen in den Niederlanden am 17. März wartet, werden dann die 25 verbleibenden Länder ein zwischenstaatliches Abkommen zur Schaffung des Wiederaufbaufonds abschließen?
Ich bin davon überzeugt, dass das nicht geschehen wird, obwohl ich Signale erhalte, dass die Europäische Kommission diese Möglichkeit in Betracht zieht. Sie will die gegenwärtige Blockade lösen. Die EU kann nicht zur völligen Lähmung verdammt sein, und genau das würde eine fehlende Einigung über den Haushalt bedeuten. Ich möchte jedoch nicht über mögliche Lösungen spekulieren.
Die polnischen Unterhändler warnen davor, dass die Europäische Kommission, falls sie keine Garantien bekommen, die Aussetzung der Mittel für unser Land vorschlagen wird, sobald unser Veto aufgehoben wird, und der EU-Rat wird dem mit einer Mehrheit zustimmen. Glaubt Spanien wirklich, dass Polen ein derart unaufgeräumtes Land ist?
Es liegt nicht an mir, darüber zu urteilen, sondern an der Europäischen Kommission. Die polnischen und ungarischen Partner haben uns jedoch sehr deutlich gemacht, dass sie in einem solchen Fall einen möglichen Vorschlag aus Brüssel vor dem Europäischen Gerichtshof verklagen werden. Und ich kann Ihnen versichern, dass Spanien sein Urteil über die Vereinbarkeit der Initiative der Kommission mit den EU-Verträgen abwarten und von vorschnellen Aktionen Abstand nehmen wird.&nbsp;
Viele Menschen befürchten, dass die Logik der Konfrontation mit Brüssel zu einem Polexit führt. Teilen Sie diese Einschätzung?
Keiner meiner Gesprächspartner in der polnischen Regierung und in der polnischen Opposition hat diese Möglichkeit in Betracht gezogen. Auch die polnische Öffentlichkeit spricht sich mit überwältigender Mehrheit für die Integration aus. Ein Polexit ist also ein Chimäre, sie ist Fake News. Spanien hofft, dass das nie geschehen wird, denn Polen ist einer unserer wichtigsten Partner in der EU. Unsere Länder sind durch große gegenseitige Sympathie vereint.
Vor 30 Jahren erhielt Premierminister Felipe Gonzalez durch die Drohung, den Vertrag von Maastricht zu blockieren, umfangreiche Strukturfondsmittel, die Polen, neben anderen, auch heute noch nutzt. Inwiefern unterschied sich seine Taktik von der, die die polnischen Unterhändler heute anwenden?
Gonzalez drohte, trat aber im entscheidenden Moment noch davon zurück. Deshalb haben wir heute diese Strukturfonds. Spanien greift nicht gerne zu Vetos. Lassen Sie mich Ihnen ein Beispiel aus jüngster Zeit nennen: Aufgrund der kritischen Situation auf den Kanarischen Inseln sind wir das Land mit der größten Zahl irregulärer Migranten in der Union geworden. Die Europäische Kommission will verhindern, dass diese Menschen noch viele Monate nach ihrer Ankunft in Spanien in andere EU-Länder ziehen. Sie sind dazu verdammt, in Lagern zu bleiben. Das ist für uns absolut inakzeptabel. Und doch haben wir kein Veto dagegen eingelegt. Aber gemeinsam mit Italien, Griechenland und Malta haben wir einen Brief an die EU-Ratspräsidentin Angela Merkel geschrieben und Alternativlösungen vorgeschlagen. Spanien ist im Gegensatz zu Polen dafür, das Kriterium der Einstimmigkeit bei der Entscheidungsfindung in der EU so weit wie möglich einzuschränken. Dies ist der Kompromissbildung förderlich.
Auf Druck aus Brüssel setzte Premierminister Sánchez die Reform des Generalrats der rechtsprechenden Gewalt aus, ähnlich wie bei der Reform des polnischen Landesrats des Gerichtswesens, obwohl dessen Arbeit ja schon seit Jahren von der Opposition gelähmt wird. Zuvor hatten sich Deutschland und Belgien geweigert, den Anführer der katalanischen Separatisten, Carles Puigdemont, auszuliefern, mit der Begründung, dass er in Spanien keinen fairen Prozess bekommen würde, da es kein gesetzestreuer Staat sei. Sollte Spanien – wie auch Polen – nicht davor zurückschrecken, Brüssel ein so mächtiges Instrument zur Bestrafung von Mitgliedsstaaten zu gewähren?
Dies ist keine Situation, die mit den Erfahrungen Polens vergleichbar wäre. Die schleswig-holsteinischen und belgischen Gerichte weigerten sich, Puigdemont auszuliefern, weil ihrer Meinung nach die gegen ihn erhobenen Vorwürfe einen europäischen Haftbefehl nicht rechtfertigen. Was die von der Regierungskoalition vorgeschlagene Reform des Generalrats der rechtsprechenden Gewalt betrifft, die für die Ernennung von Richtern eine einfache Mehrheit im Parlament statt einer Dreifünftelmehrheit vorsieht, so wurden im Land kritische Stimmen gehört und Erklärungen des Sprechers der Europäischen Kommission abgegeben. Doch nun ist das Mandat des Rates ausgelaufen, und seine Verlängerung wird von der Opposition blockiert. Premierminister Sánchez beschloss, den Reformvorschlag auszusetzen, um eine neue Gelegenheit zu schaffen, mit der Opposition zu verhandeln. Im Moment beschränkt sich der neue Vorschlag auf die Tatsache, dass der Rat, der nach Ablauf des Mandats im Amt ist, keine Richter ernennen kann. Wir glauben, dass das neue Instrument von Brüssel diskriminierungsfrei auf alle EU-Länder angewandt wird, die im Verdacht stehen, gegen Artikel 2 des EU-Vertrags zur Rechtsstaatlichkeit zu verstoßen.
In keinem EU-Land hat die Pandemie einen solchen wirtschaftlichen Schaden verursacht wie in Spanien. Polnische Unterhändler behaupten, dass die südeuropäischen Länder stärker als Polen einen Kompromiss anstreben sollten, da sie sich mehr Sorgen um den Wiederaufbaufonds machen. Ist diese Argumentation richtig?
Für Spanien ist der Wiederaufbaufonds von entscheidender Bedeutung: Im Entwurf des Staatshaushalts für 2021 haben wir bereits 25 Milliarden Euro aus diesem Fonds vorgesehen. Italien, Frankreich und Griechenland sind sich hier einig – unsere Länder sind sehr stark vom Tourismus abhängig. Doch während es nach der ersten Welle der Pandemie so aussah, als ob das Virus einige EU-Länder bis zu einem gewissen Grad verschont hätte, kann man heute feststellen, dass es alle mit großer Wucht getroffen hat: In Polen gibt es heute etwa 600 Infektionsfälle pro 100.000 Einwohner, während in Spanien die Rate auf 250 zurückgegangen ist. Ich kann Ihnen auch versichern, dass unser Land nicht auf eine Änderung des zwischen dem Europäischen Parlament und Deutschland erzielten Kompromisses drängen wird.
El País, eine Zeitung, die der sozialistischen Regierung Spaniens nahe steht, beschreibt die polnischen Behörden als "ultranationalistisch" oder "autoritär". Und doch haben Sie in diesem entscheidenden Moment an der Sitzung der Visegrad-Gruppe teilgenommen. Warum ist das so?
Wir wählen unsere Partner in der Union nicht nach politischen Linien aus, sondern nach den Interessen des Staates. Und wir haben viele gemeinsame Interessen mit der Visegrad-Gruppe, wie zum Beispiel die Verteidigung des Zusammenhalts des Binnenmarktes und der transatlantischen Beziehungen. Wir gehen davon aus, dass wir, obwohl wir am engsten mit Frankreich und Portugal zusammenarbeiten, unsere Interessen in der Union am besten verteidigen können, wenn wir mit allen zusammenarbeiten. Zum Beispiel haben wir enge Beziehungen zu Deutschland.
Trotz der drakonischen Sparmaßnahmen, die während der Finanzkrise von Bundeskanzlerin Merkel verhängt wurden und die Millionen von Spaniern um Arbeit gebracht haben?
Wir haben wiederholt unsere Unzufriedenheit darüber zum Ausdruck gebracht. Dies ist einer der Gründe, warum die Unterstützung für die Integration in Spanien zurückgegangen ist.
Und für den Aufstieg der ersten rechtsextremen Partei seit dem Sturz des Franquismus, der Vox?
Das ist nicht die Schuld der Deutschen, sondern eine Reaktion auf den katalanischen Separatismus. 
 
&nbsp;

Spanischer Staatssekretär für die EU: "Ich bin optimistisch, die Polen sind realistisch"

Juan Gonzalez-Barba, Spaniens Staatssekretär für die EU, sprach im Interview über den heutigen Gipfel und warum er mit Polen zusammenarbeiten will.

AR-312069973.jpg

Miało być wielkie pojednanie po odejściu Trumpa. Ale u progu inauguracji nowego prezydenta Berlin wbrew Ameryce idzie na rękę Rosji i Chinom.

Lokalny niemiecki nadawca NDR 1 ujawnił, że po roku przerwy 5 grudnia zostaną wznowione prace przy budowie Nord Stream 2. Do zakończenia gazociągu brakuje 76 spośród 1250 km: 16 w ramach niemieckich wód przybrzeżnych, 60 – duńskich. Joe Biden, który wprowadzi się do Białego Domu 20 stycznia, z pewnością nie uzna tego za miły prezent.
W ten sposób rusza prawdziwy wyścig między Berlinem i Waszyngtonem. Już w grudniu Kongres przy poparciu tak demokratów, jak i republikanów zamierza bowiem wprowadzić nowe sankcje, które ostatecznie uśmiercą drogi kanclerz Merkel projekt.
Kanclerz może i chciałaby uwzględnić stanowisko Bidena, ale jest pod dużą presją koalicyjnej SPD, której były kanclerz Gerhard Schröder znalazł zatrudnienie przy budowie Nord Stream 2. Na Angelę Merkel naciska też wielki biznes. – Stanowisko USA oznacza podważenie suwerenności tak Niemiec, jak i UE – grzmi wpływowe stowarzyszenie niemieckiego przemysłu BDI.
Za Donalda Trumpa Waszyngton wprowadził restrykcje na firmy kładące rurę po dnie Bałtyku. To skłoniło szwajcarską Allseas do wycofania swoich dwóch statków: prace stanęły w okolicy Bornholmu. Być może zadanie powierzone Szwajcarom przejmie teraz rosyjska jednostka Akademik Czerski, ale musiałaby uzyskać na to zgodę Duńczyków.
<h3>Otrucie Nawalnego</h3>
Waszyngton szykuje jednak nowe sankcje: na firmy ubezpieczające wart 10 mld euro projekt oraz te, które go certyfikują. Z tego powodu z przedsięwzięcia wycofał się już ubezpieczyciel Zurich oraz norweski instytut certyfikujący Norske Veritas.
Merkel konsekwentnie twierdziła, że Nord Stream 2 to projekt komercyjny, który z polityką nie ma nic wspólnego. Teraz jednak rozpoczęła konsultacje z europejskimi partnerami, aby uzgodnić wspólne stanowisko w sprawie gazociągu w rokowaniach z Amerykanami. W konsorcjum poza Niemcami i Rosjami bierze udział francuski Engie, austriacki OMV i holendersko-brytyjski Royal Dutch Shell.
Kanclerz chciała pozostawić po sobie opinię obrończyni praw człowieka, w szczególności po przyjęciu w 2015 r. około 1 mln uchodźców. Jednak na kilka miesięcy przed odejściem Merkel z urzędu wrażenie może być całkiem inne. Budowa Nord Stream 2 jest wznawiana kilka miesięcy po próbie otrucia przez Kreml rosyjskiego opozycjonisty Aleksieja Nawalnego oraz w trakcie brutalnych represji przeciw białoruskiej rewolucji demokratycznej. W czasie kampanii wyborczej Joe Biden ostro krytykował Trumpa za brak stanowczych działań w obu tych przypadkach.
Putin szacuje, że budowa Nord Stream 2 zakończy się latem przyszłego roku, a gaz zacznie być nim tłoczony zimą. Niemcy liczą, że rosyjski będzie tańszy od LNG dostarczanego do Europy przez Amerykanów. Nowy gazociąg narusza więc nie tylko strategiczne interesy Stanów i NATO, ale także ekonomiczne.
<h3>Eksport do Chin</h3>
Berlin rzuca także wyzwanie USA w innym fundamentalnym obszarze polityki zagranicznej: stosunku do Chin. „Handelsblatt" ujawnił w poniedziałek, że już w grudniu pod obrady Bundestagu trafi ustawa pozwalająca na budowę przez Huawei sieci internetowej 5G. Niemcy z tą inicjatywą czekały na przegraną Trumpa. Jednak jego następca Biden chce jeszcze bardziej zaostrzyć politykę wobec Chin. Uważa, że to starcie określi, kto stanie się głównym supermocarstwem XXI wieku: autorytarne Chiny czy demokratyczna Ameryka. Szczególnie ważnym elementem tej rozgrywki ma być budowa sieci 5G. Waszyngton uważa, że kraje, które powierzają ten projekt Huawei, godzą się na trwałą zależność od Pekinu. Aby jej uniknąć, Wielka Brytania właśnie odsunęła od prac chińskiego potentata. Podobnie zrobiła Polska.
Niemcy zdecydowały się jednak pójść inną drogą, m.in. z powodu ogromnych korzyści, jakie odnoszą z handlu z Chinami. W środku pandemii Daimler ujawnił, że jego eksport luksusowych mercedesów do Chin w trzecim kwartale skoczył o 23 proc. w stosunku do ubiegłego roku. Doskonałe wyniki ogłosił także na chińskim rynku Volkswagen, który ma tu 26 fabryk. A także BMW. Tymczasem chiński ambasador w Berlinie Shi Mingde właściwie otwarcie ostrzegł latem, że jeśli Niemcy zablokują udział Huawei na swoim rynku, muszą spodziewać się ograniczeń w eksporcie samochodów i innych produktów do Chin.

Angela Merkel na kolizyjnym kursie z Joe Bidenem

A great reconciliation was expected after Trump's departure. But with the inauguration of the new president just around the corner, Berlin is going against America in favour of Russia and China

According to NDR, a regional German public television channel, after a year-long suspension the construction of Nord Stream 2 will resume on December fifth. There are only 76 km left to construct of the 1,250 km pipeline: 16 within German coastal waters, 60 within Danish waters. Joe Biden, who is due to move into the White House on 20 January, is unlikely to see this development as a nice welcome gift.
Thus begins the race between Berlin and Washington. The American Congress, with the support of both Democrats and Republicans, plans to introduce new sanctions from December which will prevent this project, which is of such crucial importance to Chancellor Merkel, from coming to fruition.
It's possible that Angela Merkel may want to take Biden's position into consideration, but she is under great pressure from the SPD, a party once led by the former Chancellor Gerhard Schröder who was later employed by the Nord Stream 2 project. Merkel is also under pressure from big business. "The US position undermines the sovereignty of both Germany and the EU" protests the BDI, the influential association of German industry.
During Donald Trump's time in office, Washington introduced restrictions on companies laying a pipeline at the bottom of the Baltic Sea. This prompted the Swiss Allseas to withdraw its two ships and construction was then suspended near the Danish island of Bornholm. The task entrusted to the Swiss is now likely to be taken over by the Russian pipe-laying vessel Akademik Cherskiy, but this would have to first be approved by the Danes.
<h3>Poisoning of Navalny</h3>
However, Washington is preparing new sanctions, this time against the companies that are insuring and certifying the 10-billion-dollar project. Because of this, the Swiss Zurich Insurance Group and the Norwegian certification institute, Norske Veritas, have already withdrawn from the project.
Merkel has consistently claimed that Nord Stream 2 is a commercial project that has nothing to do with politics. However, she has now begun consultations with her European partners to agree on a common position on the pipeline in the context of negotiations with the Americans. Alongside Germany and Russia, the consortium includes the French company Engie, the Austrian OMV, and the Dutch-British company Royal Dutch Shell.
The chancellor would like to be remembered as a keen defender of human rights, a legacy based particularly on Germany's decision to take in around a million refugees in 2015. However, just a few months before Merkel is due to leave office, a different picture is emerging. The construction of Nord Stream 2 is being resumed only a few months after the Kremlin's attempt to poison Russian oppositionist Alexei Navalny and during the violent repression of the democratic revolution in Belarus. During the election campaign, Joe Biden fiercely criticised Trump for not acting decisively in both cases.
Putin expects that construction of Nord Stream 2 will be completed next summer, and that gas will be pumped in during the winter. Germany hopes that Russian gas will be cheaper than the liquified natural gas (LNG) supplied to Europe by the Americans. The new gas pipeline, therefore, not only goes against the strategic interests of the USA and NATO but also against American economic interests.
<h3>Exports to China</h3>
Berlin is also defying the US in another fundamental area of foreign policy: the relationship with China. German publication Handelsblatt revealed on Monday that as early as December a law will be passed in the Bundestag to allow Huawei to build a 5G internet network in Germany. Berlin had been waiting for Trump's defeat to begin this initiative. However, his successor Biden is seeking to tighten policy towards China even further. He believes that this battle will determine who will become the main superpower of the 21st century: authoritarian China or democratic America. The construction of the 5G network will be an important part of how this battle plays out. Washington believes that countries entrusting this project to Huawei are accepting permanent dependence on Beijing. In order to avoid it, the United Kingdom has just removed the Chinese tycoon from the market. Poland has done the same.
Germany, however, chose to take a different path, due among other things to the huge benefits it gains from trade with China. In the middle of the pandemic, Daimler AG revealed that export of luxury Mercedes to China in the third quarter jumped by 23% compared to last year. It also announced that Volkswagen, which has 26 factories in China, had excellent results on the Chinese market. The same applies to BMW. Meanwhile, in summer the Chinese ambassador to Berlin Shi Mingde warned in a rather direct manner that if the Germans were to block Huawei's access to their market, they should expect restrictions in the export of their cars and other products to China.

Angela Merkel on a Collision Course With Joe Biden

A great reconciliation was expected after Trump's departure. But Berlin is going against America in favour of Russia and China

Μια ευρεία επαναπροσέγγιση αναμενόταν μετά την αποχώρηση του Τραμπ. Όμως, λίγο πριν την ορκωμοσία του νέου προέδρου, το Βερολίνο πηγαίνει κόντρα στην Αμερική προς όφελος της Ρωσίας και της Κίνας.

Ο τοπικός γερμανικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός NDR ανέφερε ότι μετά από αναστολή ενός έτους, η κατασκευή του Nord Stream 2 θα αρχίσει εκ νέου στις 5 Δεκεμβρίου. Απομένουν μόνο 76 χλμ από τα 1.250 χλμ για την ολοκλήρωση του αγωγού: 16 χλμ. εντός των παράκτιων υδάτων της Γερμανίας, 60 χλμ. εντός των υδάτων της Δανίας. Ο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος θα γίνει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου στις 20 Ιανουαρίου, σίγουρα δεν θα δει με καλό μάτι &nbsp;αυτήν την εξέλιξη.
Έτσι ξεκινά ο πραγματικός αγώνας μεταξύ Βερολίνου και Ουάσινγκτον. Το αμερικανικό Κογκρέσο, με την υποστήριξη τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικάνων, σχεδιάζει να επιβάλει νέες κυρώσεις, οι οποίες θα βάλουν τέλος στο σημαντικό για την καγκελάριο Μέρκελ έργο μέσα τον Δεκέμβριο.
Η καγκελάριος μπορεί να θέλει να λάβει υπόψη τη θέση του Μπάιντεν, αλλά δέχεται μεγάλη πίεση από τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD), ένα κόμμα του οποίου στο παρελθόν ηγείτο ο πρώην καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο οποίος αργότερα προσλήφθηκε στο έργο του Nord Stream 2. Η Άνγκελα Μέρκελ δέχεται επίσης πίεση από μεγάλες επιχειρήσεις. «Η θέση των ΗΠΑ υπονομεύει την κυριαρχία τόσο της Γερμανίας όσο και της ΕΕ» - καταγγέλλει η BDI, η πανίσχυρη Ένωση Γερμανών Βιομηχάνων.
Η Ουάσινγκτον επέβαλλε περιορισμούς στις εταιρείες που τοποθετούν τους αγωγούς στον βυθό της Βαλτικής Θάλασσας κατά τη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό ανάγκασε την ελβετική Allseas να αποσύρει τα δύο πλοία της και ακολούθως το έργο της κατασκευής σταμάτησε κοντά στο Μπόρνχολμ. Το έργο που είχε ανατεθεί στους Ελβετούς θα αναλάβει πιθανότατα το ρωσικό πλοίο τοποθέτησης σωλήνων Akademik Cherskiy, αλλά θα πρέπει να λάβει έγκριση από τους Δανούς.
<h3>Η δηλητηρίαση Ναβάλνι</h3>
Ωστόσο, η Ουάσιγκτον ετοιμάζει νέες κυρώσεις: εναντίον των εταιρειών που παρέχουν ασφάλεια και πιστοποίηση σε ένα έργο αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο ελβετικός όμιλος Zurich Insurance και το νορβηγικό ινστιτούτο πιστοποίησης Norske Veritas έχουν ήδη αποσυρθεί από το έργο λόγω αυτού.
Η σταθερή θέση της Μέρκελ είναι ότι το Nord Stream 2 αποτελεί εμπορικό έργο που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική. Ωστόσο, τώρα ξεκίνησε διαβουλεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους της για να συμφωνήσει σε μια κοινή θέση για τον αγωγό στις διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς. Εκτός από τη Γερμανία και τη Ρωσία, η κοινοπραξία περιλαμβάνει τη γαλλική Engie, την αυστριακή OMV και την ολλανδοβρετανική Royal Dutch Shell.
Η καγκελάριος θέλει να τιμήσει την κληρονομιά της υπερασπίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία βασίζεται κυρίως στην απόφαση να υποδεχτεί περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες το 2015. Ωστόσο, λίγους μήνες πριν από την αποχώρηση της Μέρκελ, η εικόνα της μοιάζει εντελώς διαφορετική. Η κατασκευή του Nord Stream 2 συνεχίζεται αρκετούς μήνες μετά την απόπειρα του Κρεμλίνου να δηλητηριάσει τον Ρώσο αντιπολιτευόμενο Αλεξέι Ναβάλνι, αλλά και κατά τη διάρκεια της βίαιης καταστολής της δημοκρατικής επανάστασης στη Λευκορωσία. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Τζο Μπάιντεν επέκρινε έντονα τον Τραμπ για το ότι δεν ενήργησε αποφασιστικά και στις δύο περιπτώσεις.
Ο Πούτιν ελπίζει ότι η κατασκευή του Nord Stream 2 θα ολοκληρωθεί το επόμενο καλοκαίρι καιη τροφοδοσία με φυσικό αέριο θα ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η Γερμανία ελπίζει ότι το ρωσικό αέριο θα είναι φθηνότερο από το υγροποιημένο φυσικό αέριο που προμηθεύουν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη. Ο νέος αγωγός φυσικού αερίου, επομένως, παραβιάζει όχι μόνο τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα.
<h3>Εξαγωγές στην Κίνα</h3>
Το Βερολίνο προκαλεί επίσης τις ΗΠΑ σε έναν άλλο θεμελιώδη τομέα εξωτερικής πολιτικής: τη σχέση με την Κίνα. Η Handelsblatt αποκάλυψε τη Δευτέρα ότι ήδη τον Δεκέμβριο, θα ψηφιστεί νόμος στην Bundestag για να επιτρέψει στη Huawei να δημιουργήσει ένα δίκτυο Internet 5G στη Γερμανία. Όσον αφορά σε αυτήν την πρωτοβουλία, το Βερολίνο πόνταρε στην ήττα του Τραμπ. Ωστόσο, ο διάδοχός του, ο Μπάιντεν, θέλει να αυστηροποιήσει ακόμη περισσότερο την πολιτική έναντι της Κίνας. Πιστεύει ότι αυτή η σύγκρουση θα καθορίσει ποιος θα είναι η κύρια υπερδύναμη του 21ου αιώνα: μια αυταρχική Κίνα ή μια δημοκρατική Αμερική. Η κατασκευή του δικτύου 5G θα είναι ένα ιδιαίτερα κρίσιμο στοιχείο αυτού του παιχνιδιού. Η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι οι χώρες που αναθέτουν αυτό το έργο στη Huawei αποδέχονται τη μόνιμη εξάρτηση τους από το Πεκίνο. Προς αποφυγή αυτής, το Ηνωμένο Βασίλειο μόλις απομάκρυνε τον κινεζικό μεγιστάνα από την αγορά. Η Πολωνία έκανε το ίδιο.
Ωστόσο, η Γερμανία αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία, μεταξύ άλλων λόγω του τεράστιου οφέλους που αποκομίζει από το εμπόριο με την Κίνα. Εν μέσω πανδημίας, η Daimler AG αποκάλυψε ότι η εξαγωγή πολυτελών Mercedes στην Κίνα το τρίτο τρίμηνο αυξήθηκε κατά 23% σε σύγκριση με πέρυσι. Ανακοινώθηκε επίσης ότι η Volkswagen, η οποία διαθέτει 26 εργοστάσια στην Κίνα, είχε εξαιρετικές επιδόσεις στην κινεζική αγορά. Το ίδιο ισχύει και για την BMW. Εν τω μεταξύ, το καλοκαίρι ο Κινέζος πρέσβης στο Βερολίνο Σι Μινγκντέ προειδοποίησε με έναν μάλλον άμεσο τρόπο ότι εάν οι Γερμανοί εμποδίσουν την πρόσβαση της Huawei στην αγορά τους, θα πρέπει να αναμένουν περιορισμούς στην εξαγωγή των αυτοκινήτων τους και άλλων προϊόντων στην Κίνα.

Η Άνγκελα Μέρκελ σε τροχιά σύγκρουσης με τον Τζο Μπάιντεν

Μια ευρεία επαναπροσέγγιση αναμενόταν μετά την αποχώρηση του Τραμπ. Ωστόσο, το Βερολίνο πηγαίνει κόντρα στην Αμερική προς όφελος Ρωσίας και Κίνας.

Se esperaba una gran reconciliación después de la salida de Trump, pero de cara a la posesión del nuevo presidente, Berlín actúa en contra de Estados Unidos y a favor de Rusia y China

La emisora pública alemana NDR informó que la construcción del Nord Stream 2 se reanudaría el 5 de diciembre, después de un año de suspensión. Solo faltan 76 kilómetros de un total de 1.250 para terminar el oleoducto: 16 dentro de las aguas costeras alemanas y 60 en aguas danesas. Para el presidente electo de Estados Unidos, Joe Biden, que se mudará a la Casa Blanca el 20 de enero, no será un regalo de bienvenida muy agradable.
Así comienza la verdadera carrera entre Berlín y Washington. El Congreso de Estados Unidos, con apoyo de demócratas y republicanos, planea nuevas sanciones que fulminarán este mismo diciembre el importante proyecto de la canciller alemana Angela Merkel.
Merkel puede considerar la posición de Biden, pero en casa tiene la presión del SPD, partido que una vez lideró el excanciller Gerhard Schröder, quien luego trabajó en el proyecto Nord Stream 2. Las grandes empresas también presionan a la canciller: "La posición de Estados Unidos socava la soberanía tanto de Alemania como de la Unión Europea", asegura la influyente asociación de la industria alemana BDI.
Durante el mandato de Donald Trump, Washington introdujo restricciones a las empresas que colocasen una tubería al fondo del mar Báltico. Esto llevó a Swiss Allseas a retirar sus dos barcos, y la construcción se suspendió cerca de la isla danesa de Bornholm. La tarea confiada a los suizos la asumirá probablemente el barco ruso Akademik Cherskiy, pero los daneses tendrían que aprobarlo.
<h3>El envenenamiento de Navalny</h3>
Estados Unidos también prepara nuevas sanciones contra las empresas que aseguren y certifiquen proyectos de 10.000 millones de dólares. La medida ya provocó la retirada del Swiss Zurich Insurance Group y del instituto de certificación noruego Norske Veritas.
Merkel ha afirmado en repetidas ocasiones que el Nord Stream 2 es un proyecto comercial y no político, pero ahora ha iniciado consultas con sus socios europeos para acordar una posición común sobre el gasoducto en las negociaciones con Washington. Además de Alemania y Rusia, el consorcio incluye a la francesa Engie, la austriaca OMV y la holandesa británica Royal Dutch Shell.
La canciller quiere mantener su legado de defensora de los derechos humanos, basado sobre todo en la decisión de acoger a cerca de un millón de refugiados en 2015. Pero a pocos meses de que Merkel deje el cargo, la imagen parece otra. La construcción del Nord Stream 2 se reanuda varios meses después del intento del Kremlin de envenenar al opositor ruso Alexei Navalny y durante la violenta represión de la revolución democrática en Bielorrusia. Durante la campaña electoral, Biden criticó duramente a Trump por no actuar con determinación en ambos casos.
El presidente ruso, Vladímir Putin, supone que el Nord Stream 2 estará terminado el próximo verano y que el gas se bombeará en invierno. Por su parte, Alemania espera que el gas ruso sea más barato que el GNL que Estados Unidos suministra a Europa. El nuevo gasoducto, por lo tanto, choca no solo con los intereses estratégicos de Washington y de la OTAN, sino también con los intereses económicos estadounidenses.
<h3>Exportación a China</h3>
Berlín también desafía a Estados Unidos en otra área fundamental de la política exterior: la relación con China. El periódico alemán Handelsblatt reveló el pasado lunes que el Bundestag aprobará en diciembre una ley que permitiría a Huawei construir una red de internet 5G en Alemania. Berlín esperaba la derrota de Trump para mover esta iniciativa, pero Biden quiere endurecer aún más la política hacia China porque cree que este choque determinará cuál será la primera superpotencia del siglo XXI: una China autoritaria o unos Estados Unidos democráticos. La construcción de la red 5G es fundamental en esta disputa y Washington cree que los países que le confían el proyecto a Huawei aceptan una dependencia permanente de Pekín. Para evitarlo, el Reino Unido y Polonia retiraron al gigante tecnológico chino de sus mercados.
Alemania, por su parte, decidió tomar un camino diferente por los enormes beneficios que obtiene del comercio con China, entre otras razones. En medio de la pandemia, la multinacional automotriz Daimler AG reveló que la exportación de Mercedes de lujo a China en el tercer trimestre se disparó un 23% respecto a 2019. También anunció que Volkswagen, que tiene veintiséis fábricas en China, tuvo excelentes resultados en ese mercado. Lo mismo ocurre con BMW. Mientras tanto, el embajador chino en Berlín, Shi Mingde, advirtió en verano de manera muy directa que, si los alemanes bloquean el acceso de Huawei a su mercado, habría restricciones en la exportación de sus coches y otros productos a China.

Angela Merkel, rumbo a chocar con Joe Biden

Se esperaba una reconciliación después de la salida de Trump, pero Berlín está actuando en contra de Estados Unidos y a favor de Rusia y China

La chancelière allemande n'a pas attendu l'investiture du nouveau président américain pour relancer la construction du gazoduc Nord Stream 2 et envisager d'attribuer le réseau de 5G au chinois Huawei. Deux décisions qui s'opposent aux intérêts américains.

Selon la chaîne de télévision publique régionale allemande, la NDR, la construction du gazoduc Nord Stream 2 va reprendre le 5 décembre après sa suspension pendant un an. Il ne reste plus que 76 km &nbsp;à construire sur les 1 250 km prévus : 16 km dans les eaux allemandes, 60 km dans les eaux danoises. Joe Biden, qui emménagera à la Maison Blanche le 20 janvier, ne verra sans doute pas ce développement comme un beau cadeau de début de mandat.
Ainsi démarre la course entre Berlin et Washington. Le Congrès américain, avec le soutien des démocrates et des républicains, prévoit d'introduire de nouvelles sanctions dès le mois de décembre, lesquelles finiront par empêcher ce projet - crucial pour la chancelière allemande - d'aboutir.
Angela Merkel voudrait peut-être prendre en considération la position de M. Biden, mais elle subit la forte pression du SPD, parti autrefois dirigé par le chancelier Gerhard Schröder, qui a ensuite été embauché dans le projet Nord Stream 2. Angela Merkel est aussi confrontée à la pression des grandes entreprises. « La position américaine sape la souveraineté de l'Allemagne et de l'UE », fulmine ainsi le BDI, la puissante la Fédération allemande de l'industrie.
Pendant le mandat de Donald Trump, Washington a introduit des restrictions sur les entreprises posant le tuyau du gazoduc au fond de la mer Baltique. Cela a poussé le Suisse Allseas à retirer ses deux navires et la construction a été suspendue près de l'île danoise Bornholm. Le travail des Suisses sera probablement repris par le navire russe Akademik Cherskiy, mais les Danois devront d'abord l'approuver.
<h3>Empoisonnement de Navalny</h3>
Mais Washington prépare de nouvelles sanctions, cette fois contre les entreprises qui assurent et certifient ce projet s'élevant à 10 milliards de dollars. Ce qui a déjà causé le retrait du groupe suisse Zurich Insurance et de l'institut de certification norvégien Norske Veritas.
Mme Merkel a toujours affirmé que Nord Stream 2 était un projet commercial qui n'avait rien de politique. Or elle consulte à présent ses partenaires européens afin de convenir d'une position commune sur le gazoduc dans le cadre des négociations avec les Américains. Outre l'Allemagne et la Russie, le consortium comprend l'entreprise française Engie, l'entreprise autrichienne OMV et l'entreprise néerlando-britannique Royal Dutch Shell.
La chancelière allemande souhaiterait laisser dans l'histoire l'image d'une défenseuse des droits humains, qui a pris la décision d'accueillir près d'un million de réfugiés en 2015. Mais à quelques mois de la fin de son mandat, l'impression laissée semble bien différente. La construction de Nord Stream 2 reprend quelques mois seulement après la tentative du Kremlin d'empoisonner l'opposant russe Alexeï Navalny et en pleine répression de la révolution démocratique en Biélorussie. Pendant sa campagne, Joe Biden a d'ailleurs vivement critiqué M. Trump pour ne pas avoir agi de manière décisive sur ces deux dossiers.
M. Poutine table sur une fin de chantier de Nord Stream 2 l'été prochain et le pompage du gaz pendant l'hiver. L'Allemagne espère que le gaz russe sera moins cher que le gaz naturel liquéfié (GNL) fourni à l'Europe par les Américains. Le nouveau gazoduc viole donc non seulement les intérêts stratégiques des États-Unis et de l'OTAN, mais aussi les intérêts économiques américains.
<h3>Exportation vers la Chine</h3>
Berlin défie également les États-Unis dans un autre domaine fondamental de politique étrangère : les relations avec la Chine. Le Handelsblatt a révélé lundi que dès décembre, une loi sera adoptée au Bundestag pour permettre à Huawei de construire un réseau Internet 5G en Allemagne. Berlin attendait la défaite de M. Trump pour lancer le projet. Or son successeur M. Biden prévoit une politique encore plus ferme à l'égard de la Chine. Selon lui, ce choc déterminera qui sera la principale superpuissance du XXIe siècle : une Chine autoritaire ou une Amérique démocratique. La construction du réseau 5G sera essentielle dans la partie qui va se jouer. Washington estime que les pays qui confient ce projet à Huawei acceptent une dépendance permanente à l'égard de Pékin. Pour l'éviter, le Royaume-Uni vient d'ailleurs de retirer le magnat chinois du marché. Et la Pologne a fait de même.
Cependant, l'Allemagne a décidé d'emprunter une autre voie, notamment en raison des énormes avantages qu'elle tire du commerce avec la Chine. En pleine pandémie, Daimler AG a révélé que les exportations de Mercedes de luxe vers la Chine, au troisième trimestre, avaient fait un bond de 23 % par rapport à l'année dernière. Elle a aussi annoncé que Volkswagen, qui possède 26 usines en Chine, avait obtenu d'excellents résultats sur le marché chinois. Idem pour BMW. Entre-temps, l'ambassadeur chinois à Berlin, Shi Mingde, a averti de manière assez directe que si les Allemands bloquaient l'accès de Huawei à leur marché, ils devraient s'attendre à des mesures restrictives pour l'exportation de leurs voitures et autres produits vers la Chine.

Confrontation à venir entre Angela Merkel et Joe Biden

Nord Stream 2 et le dossier Huawei risquent de tendre les relations entre Washington et Berlin dès le début de mandat de Joe Biden.

Nach Trumps Niederlage wird die große Versöhnung erwartet. Doch kurz vor dem Amtsantritt des neuen Präsidenten positioniert Berlin sich gegen Amerika – zum Vorteil von Russland und China.

Berichten des NDR zufolge soll der Bau von Nord Stream 2 nach einer einjährigen Unterbrechung am 5. Dezember wieder aufgenommen werden. Nur 76 von 1.250 Kilometern fehlen noch, um die Pipeline fertigzustellen: 16 innerhalb der deutschen Küstengewässer und 60 innerhalb der dänischen Gewässer. Joe Biden, der am 20. Januar ins Weiße Haus einziehen wird, wird diese Entwicklung sicherlich nicht gerade als freundliches Geschenk betrachten.&nbsp;
So beginnt der eigentliche Wettlauf zwischen Berlin und Washington. Der amerikanische Kongress plant mit Unterstützung von Demokraten und Republikanern die Einführung neuer Sanktionen, die das für Merkel wichtige Projekt bereits im Dezember zunichtemachen sollen.
Möglich, dass die Bundeskanzlerin Bidens Position in Erwägung ziehen würde, aber sie steht dem Druck der SPD – einer Partei, die einst von dem früheren Bundeskanzler Gerhard Schröder geführt wurde, der später beim Nord Stream 2-Projekt beschäftigt war. Angela Merkel steht auch unter dem Druck des Großkapitals. "Die Position der USA untergräbt die Souveränität sowohl Deutschlands als auch der EU", wettert der BDI, der einflussreiche Verband der deutschen Wirtschaft.
Washington führte während der Amtszeit von Donald Trump Beschränkungen für Unternehmen ein, die Rohre auf dem Grund der Ostsee verlegen. Das veranlasste die Schweizer Allseas, ihre beiden Schiffe zurückzuziehen. Nahe der Insel Bornholm wurde der Bau daraufhin eingestellt. Die den Schweizern übertragene Aufgabe wird nun wahrscheinlich von dem russischen Rohrverlegeschiff Akademik Cherskij übernommen, müsste aber von Dänemark genehmigt werden.
<h3>Vergiftung Nawalnys&nbsp;</h3>
Washington bereitet jedoch schon neue Sanktionen vor: gegen die Unternehmen, die ein Projekt im Wert von zehn Milliarden Dollar versichern und zertifizieren. Die Zurich Insurance Group und das norwegische Zertifizierungsinstitut Norske Veritas haben sich deshalb bereits aus dem Projekt zurückgezogen.
Merkel behauptete immer wieder, Nord Stream 2 sei ein kommerzielles Projekt, das nichts mit Politik zu tun habe. Jetzt hat sie jedoch Konsultationen mit ihren europäischen Partnern begonnen, um sich in Verhandlungen mit den Amerikanern auf eine gemeinsame Position zur Pipeline zu einigen. Dem Konsortium gehören neben Deutschland und Russland die französische ENGIE, die österreichische OMV und die niederländisch-britische Royal Dutch Shell an.
Die Kanzlerin will ihr Vermächtnis als Verteidigerin der Menschenrechte bewahren, das ihr besonders seit 2015, als Deutschland etwa eine Million Geflüchtete aufnahm, international zugeschrieben wird. Wenige Monate bevor Merkel aus dem Amt scheidet, ergibt sich allerdings ein anderes Bild. Der Bau von Nord Stream 2 wird wenige Monate nach dem Versuch des Kremls, den russischen Oppositionellen Alexej Nawalny zu vergiften, und während der gewaltsamen Niederschlagung der demokratischen Revolution in Belarus wieder aufgenommen. Während des Wahlkampfes kritisierte Joe Biden Trump scharf dafür, dass er in beiden Fällen nicht entschieden gehandelt habe.
Putin geht davon aus, dass der Bau von Nord Stream 2 im nächsten Sommer abgeschlossen sein wird und das ab Winter das Gas fließen kann. Deutschland hofft, dass das russische Gas billiger sein wird, als das von den Amerikanern nach Europa gelieferte Flüssigerdgas. Die neue Gaspipeline verletzt daher nicht nur die strategischen Interessen der USA und der Nato, sondern auch die der amerikanischen Wirtschaft.
<h3>Export nach China</h3>
Berlin fordert die USA auch in einem anderen grundlegenden Bereich der Außenpolitik heraus: dem Verhältnis zu China. Wie das "Handelsblatt" am Montag öffentlich machte, soll bereits im Dezember im Bundestag ein Gesetz verabschiedet werden, das Huawei den Aufbau eines 5G-Netzes in Deutschland ermöglicht. Berlin wartete mit dieser Initiative auf die Niederlage Trumps. Sein Nachfolger Biden will gegenüber China aber noch entschiedener vorgehen. Er glaubt, dass sich an dieser Front entscheidet, wer die wichtigste Supermacht des 21. Jahrhunderts werden wird: ein autoritäres China oder ein demokratisches Amerika. Der Aufbau des 5G-Netzes wird ein besonders wichtiges Element dabei sein. Washington glaubt, dass die Länder, die dieses Projekt Huawei anvertrauen, eine dauerhafte Abhängigkeit von Peking akzeptieren. Um das zu vermeiden, hat Großbritannien den chinesischen Giganten gerade vom Markt genommen. Polen hat das Gleiche getan.
Deutschland beschloss jedoch, einen anderen Weg einzuschlagen, unter anderem wegen der enormen Vorteile, die es aus dem Handel mit China zieht. Mitten in der Pandemie zeigte die Daimler AG auf, dass der Export von Luxus-Wagen der Marke Mercedes nach China im dritten Quartal im Vergleich zum Vorjahr um 23 Prozent gestiegen ist. Ferner habe Volkswagen mit 26 Fabriken in China ausgezeichnete Ergebnisse auf dem chinesischen Markt erzielt. Dasselbe gilt für BMW. Unterdessen warnte der chinesische Botschafter in Berlin, Shi Mingde, im Sommer sehr direkt davor, dass die Deutschen, wenn sie Huawei den Zugang zu ihrem Markt blockieren, mit Einschränkungen bei der Ausfuhr ihrer Autos und anderer Produkte nach China rechnen müssten.

Angela Merkel auf Kollisionskurs mit Joe Biden

Nach Trumps Niederlage wird die große Versöhnung erwartet. Doch Berlin stellt sich gegen Amerika, zum Vorteil Russlands und Chinas.

Jędrzej Bielecki