Governments have inadequately tackled the Covid-19 pandemic. It's now time to start taking climate commitments seriously... and on a global scale

The pandemic has brought out the best in many people – from the healthcare professionals tackling the virus on the frontlines, to the army of volunteers that has sprung up to help with vaccinations, to the mutual aid groups delivering food parcels to those forced to self-isolate.
But it has also brought out the worst in our politicians – from Sweden’s attempt to adopt a "herd immunity" strategy, to the US Congress’s failure to deliver an adequate stimulus package before the election, to Bolsonaro’s characterisation of Covid-19 as a "little flu".
Our governments’ failure adequately to deal with the Covid-19 pandemic gives us a glimpse into how they are likely to respond to the challenges posed by climate breakdown. Many of the tools governments have used to respond to the pandemic could be repurposed to tackle the climate emergency in the future.
First, many states’ first resort will be to close all their borders. Throughout the pandemic, we have seen repeated calls for much stricter border controls – especially in states already renowned for their brutal border regimes.
Clearly, there is a need to monitor the flows of people into and out of countries during the pandemic, but – as is always the case with border controls – the extra controls have failed to meet their stated aims while scapegoating migrants and refugees.
In the UK, for example, wealthy businesspeople have been able to travel across the borders almost completely unhindered, while Home Secretary Priti Patel has been stoking up hatred towards migrants attempting to make the dangerous journey across the English Channel.
Second, states will use the emergency to clamp down on dissent internally and step up their military presence abroad. Throughout the pandemic, the right to protest has been severely curtailed. While this didn’t stop the Black Lives Matter movement from raging throughout the United States last year, it probably prevented the movement from spreading further.
Many governments are likely to use the threat of the climate emergency to clamp down on protests by groups seeking to disrupt activities that contribute to climate breakdown. And the UK government is already preparing its armed forces for an increase in violent conflicts abroad resulting from the political instability likely to arise from further changes to the earth’s climate.
Third, states will throw money at private corporations to protect them from economic downturns, while heaping the costs of that corporate welfare on ordinary people. Cumulatively, trillions of dollars’ worth of support has been provided to private businesses by governments over the course of the pandemic.
While some states have attached conditions to this aid – for example, excluding known tax avoiders – others have not. And government officials around the world are already raising the spectre of cuts to public services when the crisis is over to pay for these packages.
Similarly, most decarbonisation programmes being developed by states in the global north provide subsidies to private businesses, while raising the prospect of tax hikes on ordinary workers. The attempt to heap the costs of climate breakdown, which has largely been caused by the wealthy, onto ordinary workers is likely to generate a backlash – like the Yellow Vest movement seen in France in 2018.
Finally, and perhaps most importantly, the climate crisis – like the pandemic – will have a hugely uneven impact on different parts of the global economy. The pandemic has seen the largest outflow of capital from the developing world ever recorded, leaving many states in deep debt distress. Meanwhile, these poorer states are likely to receive the vaccine several years after wealthier ones.
These are the same states that are already being most affected by climate breakdown, even though they are often responsible for a tiny proportion of the world’s historic carbon emissions. From desertification in the Sahel, to extreme flooding in the Indian subcontinent, to more frequent and severe hurricanes in the Caribbean, climate breakdown is already having a huge impact on many states that lack the resources to adequately tackle the problem.
If we allow the response to climate breakdown to be as slow, disorganised and corrupt as the response to the pandemic, then we are consigning large swathes of the global population to death and destruction on a scale unseen since the Second World War.
The only way forward is to implement a global Green New Deal, which achieves rapid decarbonisation while creating good, well-paid, unionised jobs, expanding public services provision and increasing taxation on the wealthy. Resource and technology transfers – as well as more democratic international institutions – will be required to ensure every country is able to decarbonise fully by 2050, while mitigating the impact of the climate breakdown that is already with us.
The pandemic has been a dress rehearsal for many of the challenges humanity will face in the coming years. Let’s hope we’re better prepared for the next one.

If Governments Tackled The Climate Like The Covid-19 Pandemic

Governments have inadequately tackled the Covid-19 pandemic. It's now time to start taking climate commitments seriously

Les gouvernements n'ont pas fait face de manière adéquate à la pandémie de Covid-19. Il est désormais temps de prendre les engagements en matière de climat au sérieux... Et ce à l'échelle mondiale.

La pandémie a fait ressortir le meilleur de beaucoup de gens, des professionnels de la santé qui luttent contre le virus en première ligne, à l'armée de volontaires qui s'est constituée pour aider aux vaccinations, en passant par les groupes d'entraide qui livrent des colis alimentaires aux personnes contraintes de s'isoler.
Mais elle a également fait ressortir le pire chez nos politiciens - de la tentative de la Suède d'adopter une stratégie d'« immunité collective », à l'échec du Congrès américain à fournir un plan de relance adéquat avant les élections, en passant par la qualification de la Covid-19 par le président brésilien, Jair Bolsanaro, de « petite grippe ».
L'incapacité de nos gouvernements à faire face de manière adéquate à la pandémie de Covid-19 nous donne un aperçu de la manière dont ils sont susceptibles de répondre aux défis posés par l'effondrement du climat. Nombre des outils utilisés par les gouvernements pour répondre à la pandémie pourraient être réutilisés pour faire face à l'urgence climatique à l'avenir.
Tout d'abord, le premier recours de nombreux États sera de fermer toutes leurs frontières. Tout au long de la pandémie, nous avons vu des appels répétés en faveur d'un contrôle beaucoup plus strict des frontières, en particulier dans les États déjà réputés pour la dureté de leur régime frontalier.
Il est évident qu'il faut surveiller les flux de personnes entrant et sortant des pays pendant la pandémie, mais - comme c'est toujours le cas avec les contrôles aux frontières - les contrôles supplémentaires n'ont pas atteint leurs objectifs déclarés, tout en faisant des migrants et des réfugiés des boucs émissaires.
Au Royaume-Uni, par exemple, les riches hommes d'affaires ont pu traverser les frontières presque sans aucune entrave, tandis que la ministre de l'Intérieur, Priti Patel, a alimenté la haine envers les migrants qui tentent de faire le dangereux voyage de l'autre côté de la Manche.
Deuxièmement, les États profiteront de l'urgence pour réprimer la dissidence à l'intérieur de leurs frontières et renforcer leur présence militaire à l'étranger. Tout au long de la pandémie, le droit de manifester a été sévèrement restreint. Si cela n'a pas empêché le mouvement Black Lives Matter de se déchaîner dans l'ensemble des États-Unis l'année dernière, cela l'a sans doute empêché de se propager davantage.
Il est probable que de nombreux gouvernements utiliseront la menace de l'urgence climatique pour réprimer les protestations des groupes qui cherchent à perturber les activités contribuant à l'effondrement du climat. Et le gouvernement britannique prépare déjà ses forces armées à une hausse des conflits violents à l'étranger résultant de l'instabilité politique susceptible d'émerger face à l'aggravation du changement climatique.
Troisièmement, les États vont injecter de l'argent dans les entreprises privées pour les protéger des ralentissements économiques, tout en faisant payer le coût de cette protection sociale aux gens ordinaires. Au total, des milliards de dollars de soutien ont été fournis aux entreprises privées par les gouvernements au cours de la pandémie.
Si certains États ont assorti cette aide de conditions - par exemple, l'exclusion des fraudeurs connus - d'autres ne l'ont pas fait. Et les responsables gouvernementaux du monde entier brandissent déjà le spectre de coupes dans les services publics lorsque la crise sera terminée pour financer ces mesures.
De même, la plupart des programmes de décarbonisation mis en place par les États du Nord accordent des subventions aux entreprises privées, tout en laissant entrevoir des hausses d'impôts pour les travailleurs ordinaires. La tentative de faire supporter aux travailleurs ordinaires les coûts de la dégradation du climat, qui a été largement causée par les riches, risque de générer un contrecoup - comme le mouvement des gilets jaunes observé en France en 2018.
Enfin, et c'est peut-être le plus important, la crise climatique - comme la pandémie - aura un impact très inégal sur les différentes parties de l'économie mondiale. La pandémie a entraîné la plus importante sortie de capitaux jamais enregistrée dans le monde en développement, laissant de nombreux États dans une situation d'endettement grave. En attendant, ces États plus pauvres sont susceptibles de recevoir le vaccin plusieurs années après les États plus riches.
Ce sont ces mêmes États qui sont déjà les plus touchés par la dégradation du climat, même s'ils sont souvent responsables d'une infime partie des émissions historiques de carbone dans le monde. De la désertification au Sahel aux inondations extrêmes dans le sous-continent indien, en passant par des ouragans plus fréquents et plus violents dans les Caraïbes, la dégradation du climat a déjà un impact énorme sur de nombreux États qui n'ont pas les ressources nécessaires pour s'attaquer au problème de manière adéquate.
Si nous permettons que la réponse à l'effondrement du climat soit aussi lente, désorganisée et corrompue que la réponse à la pandémie, alors nous condamnons de larges pans de la population mondiale à la mort et à la destruction, sur une échelle jamais vue depuis la Seconde Guerre mondiale.
La seule façon de progresser est de mettre en œuvre un « New Deal vert » mondial, qui permette une décarbonisation rapide tout en créant de bons emplois syndiqués et bien rémunérés, en développant la fourniture de services publics et en augmentant la fiscalité des riches. Des transferts de ressources et de technologies, ainsi que des institutions internationales plus démocratiques, seront nécessaires pour garantir que chaque pays soit en mesure de se décarboniser complètement d'ici à 2050, tout en atténuant l'impact de la crise climatique qui est déjà présente.
La pandémie a été une répétition générale pour nombre des défis auxquels l'humanité sera confrontée dans les années à venir. Reste à espérer que nous serons mieux préparés pour le prochain.

La pandémie, répétition générale avant les crises climatiques à venir

Si les gouvernements répondent aux défis du changement climatique comme à la pandémie, la répression s'accentuera aux dépens de la prévention. 

Οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν ανεπαρκώς την πανδημία. Έχει έρθει όμως η ώρα να αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά τις δεσμεύσεις τους για το κλίμα... σε παγκόσμια κλίμακα

Η πανδημία έκανε πολλούς να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους - από τους επαγγελματίες του τομέα της υγείας που αντιμετωπίζουν τον ιό στην πρώτη γραμμή, μέχρι τον στρατό των εθελοντών που έσπευσαν να συνδράμουν τους εμβολιασμούς και τις ομάδες αλληλοβοήθειας που παραδίδουν δέματα τροφίμων σε όσους αναγκάζονται να απομονωθούν.
Αλλά έκανε και τους πολιτικούς μας να βγάλουν το χειρότερο εαυτό τους - από την προσπάθεια της Σουηδίας να υιοθετήσει μια στρατηγική «ανοσίας της αγέλης», έως την αποτυχία του Κογκρέσου των ΗΠΑ να παραδώσει ένα επαρκές πακέτο τόνωσης πριν από τις εκλογές και τον χαρακτηρισμό της Covid-19 από τον Μπολσονάρο ως μια «μικρή γρίπη»
Η αποτυχία των κυβερνήσεών μας να αντιμετωπίσουν επαρκώς την πανδημία Covid-19 μας παρέχει μια εικόνα σχετικά με το πώς είναι πιθανό να ανταποκριθούν στις προκλήσεις που θέτει η κατάρρευση του κλίματος. Πολλά από τα εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας θα μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης για το κλίμα στο μέλλον.
Πρώτον, το πρώτο μέλημα πολλών κρατών θα είναι να κλείσουν όλα τα σύνορά τους. Καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, έχουμε δει επανειλημμένες εκκλήσεις για πολύ αυστηρότερους ελέγχους στα σύνορα - ειδικά σε κράτη που είναι ήδη γνωστά για τα σκληρά τους σύνορα.
Είναι σαφές ότι υπάρχει ανάγκη παρακολούθησης της ροής ανθρώπων από και προς τις διάφορες χώρες κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά - όπως συμβαίνει πάντα με τους συνοριακούς ελέγχους - οι επιπλέον έλεγχοι δεν κατάφεραν να πετύχουν τους στόχους τους, ενώ διαπομπεύτηκαν μετανάστες και πρόσφυγες.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, πλούσιοι επιχειρηματίες μπόρεσαν να ταξιδέψουν πέρα από τα σύνορα σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο, ενώ η υπουργός Εσωτερικών Πρίτι Πατέλ καλλιεργεί το μίσος προς τους μετανάστες που προσπαθούν να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι μέσω της Μάγχης.
Δεύτερον, τα κράτη θα χρησιμοποιήσουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να περιορίσουν τις διαφωνίες στο εσωτερικό και για να εντείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στο εξωτερικό. Καθ' όλη τη διάρκεια της πανδημίας, το δικαίωμα στις συγκεντρώσεις περιορίστηκε σοβαρά. Παρότι αυτό δεν κατάφερε να σταματήσει το κίνημα του Black Lives Matter στις Ηνωμένες Πολιτείες πέρυσι, μάλλον εμπόδισε την περαιτέρω εξάπλωση του κινήματος.
Πολλές κυβερνήσεις είναι πιθανό να χρησιμοποιήσουν την απειλή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης για το κλίμα για να περιορίσουν τις διαμαρτυρίες ομάδων που επιδιώκουν να εμποδίσουν τις δραστηριότητες που συμβάλλουν στην κατάρρευση του κλίματος. Και η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ήδη προετοιμάζει τις ένοπλες δυνάμεις της για μια αύξηση βίαιων συγκρούσεων στο εξωτερικό λόγω της πολιτικής αστάθειας που ενδέχεται να προκύψει από τις περαιτέρω αλλαγές στο κλίμα της Γης.
Τρίτον, τα κράτη θα ρίξουν χρήματα σε ιδιωτικές εταιρείες για να τις προστατεύσουν από την οικονομική ύφεση, ενώ το κόστος αυτής της εταιρικής ευημερίας θα επιβαρύνει τους απλούς ανθρώπους. Αθροιστικά, οι κυβερνήσεις έχουν στηρίξει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις με τρισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Ενώ ορισμένα κράτη έχουν θέσει όρους σε αυτήν την ενίσχυση - για παράδειγμα, εξαιρώντας γνωστούς φοροφυγάδες - άλλα δεν το έχουν κάνει. Και κυβερνητικοί αξιωματούχοι σε όλο τον κόσμο ήδη εγείρουν θέμα για περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες όταν τελειώσει η κρίση ούτως ώστε να πληρώσουν αυτά τα πακέτα.
Παρομοίως, τα περισσότερα προγράμματα απεξάρτησης από τον άνθρακα που αναπτύσσουν κράτη του παγκόσμιου βορρά παρέχουν επιδοτήσεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, δημιουργώντας παράλληλα την προοπτική αύξησης των φόρων στους απλούς εργαζόμενους. Η προσπάθεια να φορτωθεί το κόστος της κατάρρευσης του κλίματος, η οποία έχει προκληθεί σε μεγάλο βαθμό από τους πλούσιους, σε απλούς εργαζόμενους είναι πιθανό να προκαλέσει αντιδράσεις - όπως το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που εμφανίστηκε στη Γαλλία το 2018.
Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό, η κλιματική κρίση - όπως η πανδημία - θα έχει εξαιρετικά άνισες επιδράσεις σε διάφορα μέρη της παγκόσμιας οικονομίας. Η πανδημία έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη εκροή κεφαλαίων από τον αναπτυσσόμενο κόσμο που έχει καταγραφεί ποτέ, αφήνοντας πολλά κράτη με τεράστια προβλήματα χρέους. Εν τω μεταξύ, αυτά τα φτωχότερα κράτη είναι πιθανό να λάβουν το εμβόλιο αρκετά χρόνια μετά τα πλουσιότερα.
Αυτά είναι τα ίδια κράτη που ήδη επηρεάζονται περισσότερο από την κατάρρευση του κλίματος, παρόλο που ιστορικά είναι υπεύθυνα για μόνο ένα μικρό ποσοστό των εκπομπών άνθρακα του πλανήτη. Από την ερημοποίηση στο Σαχέλ, έως τις ακραίες πλημμύρες στη Νότια Ασία και μέχρι τους πιο συχνούς και σφοδρούς τυφώνες στην Καραϊβική, η κατάρρευση του κλίματος έχει ήδη τεράστιο αντίκτυπο σε πολλά κράτη που δε διαθέτουν τους πόρους για να αντιμετωπίσουν επαρκώς το ζήτημα.
Εάν επιτρέψουμε η απάντηση στην κατάρρευση του κλίματος να είναι τόσο αργή, αποδιοργανωμένη και διεφθαρμένη όσο ήταν η απάντηση στην πανδημία, τότε καταδικάζουμε μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού σε θάνατο και καταστροφή σε μια κλίμακα που έχουμε να δούμε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε είναι να εφαρμόσουμε μια παγκόσμια Πράσινη Νέα Συμφωνία, η οποία θα φέρει ταχεία απαλλαγή από τον άνθρακα δημιουργώντας καλές, καλά αμειβόμενες, θέσεις εργασίας που να μπορούν να οργανωθούν σε συνδικάτα, επέκταση της παροχής δημόσιων υπηρεσιών και αύξηση της φορολογίας των πλουσίων. Οι μεταφορές πόρων και τεχνολογίας - καθώς και πιο δημοκρατικοί διεθνείς θεσμοί - θα απαιτηθούν για να διασφαλιστεί ότι κάθε χώρα θα είναι σε θέση να αποδεσμευτεί πλήρως από τον άνθρακα έως το 2050, μειώνοντας παράλληλα τον αντίκτυπο της κατάρρευσης του κλίματος που ήδη αντιμετωπίζουμε.
Η πανδημία υπήρξε μια πρόβα για πολλές από τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τα επόμενα χρόνια. Ας ελπίσουμε ότι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για την επόμενη.

Τι θα γινόταν αν οι κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν το κλίμα όπως την πανδημία 

Οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν ανεπαρκώς την πανδημία. Έχει έρθει όμως η ώρα να αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά τις δεσμεύσεις για το κλίμα

Die Regierungen haben die Covid-19-Pandemie bisher nur unzureichend bekämpft. Sie könnten nun zumindest Klimaverpflichtungen ernst nehmen – im gleichen globalen Maßstab.

Die Pandemie hat das Beste in vielen Menschen zum Vorschein gebracht – von den medizinischen Fachkräften, die das Virus an der Front bekämpfen, über die Armee von Freiwilligen, die bei den Impfungen helfen, bis hin zu den Hilfsgruppen, die Lebensmittelpakete an diejenigen verteilen, die gezwungen sind, sich selbst zu isolieren.
Aber sie hat auch das Schlimmste in unseren Politikern zum Vorschein gebracht – von Schwedens Versuch, eine Strategie der "Herdenimmunität" zu verfolgen, über das Versagen des US-Kongresses, vor der Wahl ein angemessenes Konjunkturpaket anzubieten, bis hin zu Bolsonaros Formulierung, das Virus als "kleine Grippe" abzutun.
Das Versagen unserer Regierungen, mit der Covid-19-Pandemie angemessen umzugehen, gibt uns einen Einblick in die Art und Weise, wie sie wahrscheinlich auf die Herausforderungen reagieren werden, die der Klimazusammenbruch mit sich bringt. Viele der Instrumente, die die Regierungen zur Bewältigung der Pandemie eingesetzt haben, könnten in Zukunft zur Bewältigung des Klimanotstandes wiederverwendet werden.
Die erste Maßnahme vieler Staaten wird sein, alle Grenzen zu schließen. Während der gesamten Pandemie gab es immer wieder Rufe nach viel strengeren Grenzkontrollen – insbesondere in Staaten, die bereits für ihre brutalen Grenzregime bekannt sind.
Klar ist: Es ist notwendig, die Menschenströme in und aus den Ländern während der Pandemie zu überwachen, aber – wie immer bei Grenzkontrollen – haben die zusätzlichen Verschärfungen ihre erklärten Ziele verfehlt und Migrierende und Asylsuchende zum Sündenbock gemacht.
In Großbritannien zum Beispiel konnten wohlhabende Geschäftsleute fast ungehindert über die Grenzen reisen, während Innenministerin Priti Patel Migrierenden, die versuchten, die gefährliche Reise über den Ärmelkanal zu unternehmen, mit einer gehässigen Rhetorik begegnete.
Zweitens werden die Staaten den Notstand nutzen, um intern gegen Andersdenkende vorzugehen und ihre militärische Präsenz im Ausland zu verstärken. Während der gesamten Pandemie wurde das Recht auf Protest stark eingeschränkt. Das hat zwar nicht verhindert, dass die Black-Lives-Matter-Bewegung im vergangenen Jahr in den Vereinigten Staaten laut wurde – aber es hat wahrscheinlich begünstigt, dass sich die Bewegung nicht noch weiter ausbreiten konnte.
Viele Regierungen werden wahrscheinlich die Bedrohung des Klimanotstandes nutzen, um gegen Protestgruppen vorzugehen, die mit ihren Aktionen Akteure stören wollen, die zum Klimazusammenbruch beitragen. Und die britische Regierung bereitet ihre Streitkräfte bereits auf eine Zunahme gewaltsamer Konflikte im Ausland vor, die aus der politischen Instabilität aufgrund der weiteren Veränderungen des Erdklimas resultieren dürften.
Drittens werden die Staaten private Unternehmen mit Geld bewerfen, um sie vor dem wirtschaftlichen Niedergang zu schützen und die Kosten für diese Unternehmenssozialhilfe auf die normalen Menschen abwälzen. Insgesamt wurden private Unternehmen im Laufe der Pandemie von den Regierungen mit Billionen von Dollar unterstützt.
Während einige Staaten diese Hilfen an Bedingungen geknüpft haben – Steuerhinterzieher wurden beispielsweise ausgeschlossen – haben andere dies nicht getan. Und Regierungsvertretende auf der ganzen Welt erheben bereits das Schreckgespenst von Kürzungen bei öffentlichen Dienstleistungen, wenn die Krise vorbei ist, um diese Hilfspakete zu bezahlen.
In ähnlicher Weise sehen die meisten Dekarbonisierungsprogramme, die von Staaten im globalen Norden entwickelt werden, Subventionen für private Unternehmen vor, während sie für gewöhnliche Arbeitnehmende Steuererhöhungen in Aussicht stellen. Der Versuch, die Kosten des Klimazusammenbruchs, der größtenteils von den Reichen verursacht wurde, auf die einfachen Arbeiter abzuwälzen, wird wahrscheinlich eine Gegenreaktion hervorrufen – ähnlich der Gelbwesten-Bewegung, die 2018 in Frankreich zu beobachten war.
Schließlich, und das ist vielleicht am wichtigsten, wird die Klimakrise – wie die Pandemie – sehr ungleiche Auswirkungen auf verschiedene Teile der Weltwirtschaft haben. Die Pandemie hat zu dem größten Kapitalabfluss aus den Entwicklungsländern geführt, der je verzeichnet wurde, und viele Staaten in eine tiefe Schuldenkrise gestürzt. Gleichzeitig werden diese ärmeren Staaten den Impfstoff wahrscheinlich erst einige Jahre nach den wohlhabenderen Staaten erhalten.
Es sind dieselben Staaten, die bereits jetzt am stärksten vom Klimazusammenbruch betroffen sind, obwohl sie oft nur für einen winzigen Teil der bisherigen Kohlenstoffemissionen der Welt verantwortlich sind. Von der Wüstenbildung in der Sahelzone über extreme Überschwemmungen auf dem indischen Subkontinent bis hin zu häufigeren und heftigeren Wirbelstürmen in der Karibik – der Klimazusammenbruch hat bereits jetzt enorme Auswirkungen auf viele Staaten, denen die Ressourcen fehlen, um das Problem angemessen zu bekämpfen.
Wenn wir zulassen, dass die Reaktion auf den Klimazusammenbruch genauso langsam, unorganisiert und korrupt ist wie die Reaktion auf die Pandemie, dann überlassen wir große Teile der Weltbevölkerung dem Tod und der Zerstörung – in einem Ausmaß, wie wir es seit dem Zweiten Weltkrieg nicht mehr gesehen haben.
Der einzige Weg nach vorne ist die Umsetzung eines globalen Green New Deal, der eine schnelle Dekarbonisierung erreicht und gleichzeitig gute, angemessen bezahlte, gewerkschaftlich organisierte Arbeitsplätze schafft, öffentliche Dienstleistungen ausweitet und die Besteuerung der Wohlhabenden erhöht. Ressourcen- und Technologietransfers – sowie demokratischere internationale Institutionen – werden erforderlich sein, um sicherzustellen, dass jedes Land in der Lage ist, bis 2050 vollständig zu dekarbonisieren und gleichzeitig die Auswirkungen des Klimazusammenbruchs abzumildern, die sich bereits jetzt zeigen.
Die Pandemie war eine Generalprobe für viele der Herausforderungen, denen sich die Menschheit in den kommenden Jahren stellen muss. Hoffen wir, dass wir auf die nächste besser vorbereitet sind.

Wenn Regierungen das Klima wie die Pandemie angehen würden

Die Regierungen haben die Pandemie bisher nur unzureichend bekämpft. Vielleicht könnten sie daraus für den Umgang mit der Klimakatastrophe lernen.

Los gobiernos no han hecho frente a la pandemia del covid-19 de forma adecuada. Ya es hora de que empiecen a tomarse en serio los compromisos del clima. Y deben hacerlo a escala mundial

La pandemia ha sacado a relucir lo mejor de muchas personas: desde los profesionales de la salud que se enfrentan al virus en primera línea, hasta el ejército de voluntarios que ha surgido para ayudar con la vacunación, pasando por los grupos de ayuda mutua que reparten comida a quienes se ven en la obligación de autoaislarse.
Pero también ha sacado a relucir lo peor de nuestros políticos: desde el intento de Suecia de adoptar una estrategia de "inmunidad de grupo", pasando por la incapacidad del Congreso de Estados Unidos de ofrecer un paquete de estímulo adecuado antes de las elecciones, hasta la burla del presidente de Brasil, Jair Bolsonaro, hacia el covid-19 calificándolo como una "pequeña gripe".
La incapacidad de nuestros gobiernos para hacer frente a la crisis del covid-19 nos da una idea de su posible capacidad de respuesta hacia el colapso climático. Muchas de las herramientas empleadas para responder a la pandemia podrían reutilizarse para hacer frente a la emergencia climática en el futuro.
De entrada, el primer recurso de muchos Estados será cerrar todas sus fronteras. A lo largo de la pandemia, hemos visto repetidos llamamientos a un control fronterizo mucho más estricto, especialmente en países ya conocidos por sus brutales sistemas de fronteras.
Es evidente que hay que vigilar los flujos de personas que entran y salen de un país durante la pandemia, sin embargo, y como siempre ocurre con los controles fronterizos, los refuerzos no han cumplido los objetivos previstos y han servido de chivo expiatorio para migrantes y refugiados.
En Reino Unido por ejemplo, los empresarios adinerados han cruzado las fronteras casi sin obstáculos, mientras que la ministra del Interior, Priti Patel, ha avivado el odio hacia los migrantes que intentan hacer el peligroso viaje a través del Canal de la Mancha.
En segundo lugar, los Estados utilizarán la emergencia para reprimir la disidencia a nivel interno e intensificar su presencia militar en el extranjero. Si bien esto no impidió que el movimiento Black Lives Matter se consolidara en Estados Unidos el año pasado, seguramente sí evitó que el fenómeno se extendiera aún más.
Es probable que muchos ejecutivos utilicen la amenaza de la emergencia climática para reprimir las protestas de los grupos que tratan de frenar esas actividades que contribuyen al colapso del clima. Y el Gobierno del Reino Unido ya está preparando a sus fuerzas armadas para un aumento de los conflictos en el extranjero como consecuencia de la inestabilidad política que probablemente surja con el calentamiento global.&nbsp;
Adicionalmente, los Estados destinarán mucho dinero a las empresas privadas para protegerlas de cualquier crisis económica, al tiempo que cargarán los costes de ese bienestar corporativo a la ciudadanía. Durante la pandemia, los gobiernos han proporcionado ayudas valoradas en billones de dólares a las empresas privadas.
Mientras que algunos estados han puesto condiciones a estas ayudas, por ejemplo, excluyendo a los conocidos evasores de impuestos, otros no lo han hecho. La sombra de los recortes planea sobre los servicios públicos cuando la crisis haya terminado para poder pagar esos paquetes.
Del mismo modo, la mayoría de los programas de descarbonización que están desarrollando los estados del norte global proporcionan subsidios a las empresas privadas, al tiempo que plantean la perspectiva de subidas de impuestos a los trabajadores de a pie. Es probable que el intento de que los empleados rasos paguen los costes del colapso climático, ocasionado en gran medida por los ricos, genere una reacción, como el movimiento de los Chalecos Amarillos visto en Francia en 2018.
Por último, y quizás más importante, es que al igual que la pandemia, el colapso del clima tendrá un impacto muy desigual en la economía mundial. Debido a esta situación, se ha registrado la mayor salida de capitales del mundo en desarrollo, lo que ha dejado a muchos Estados en una situación de gran endeudamiento. Entretanto, es probable que los países más pobres reciban la vacuna varios años después que los más ricos.
Estos mismos países ya se están viendo más afectados por el calentamiento global, a pesar de que suelen ser responsables de una proporción ínfima de las emisiones históricas de carbono del mundo. Desde la desertificación en el Sahel, pasando por las inundaciones extremas en el subcontinente indio, hasta los huracanes más frecuentes y severos en el Caribe, la descomposición del clima ya está teniendo un enorme impacto en muchos estados que carecen de los recursos necesarios para abordar adecuadamente el problema.
Si permitimos que la respuesta al colapso climático sea tan lenta, desorganizada y corrupta como la respuesta a la pandemia, estaremos condenando a grandes franjas de la población mundial a la muerte y la destrucción a una escala nunca vista desde la Segunda Guerra Mundial.
La única manera de avanzar es aplicando un nuevo Pacto Verde &nbsp;global, que logre una rápida descarbonización al tiempo que se crean buenos puestos de trabajo bien remunerados y sindicalizados, se amplía la prestación de servicios públicos y se aumentan los impuestos a los ricos. Será necesario gestionar transferencias de recursos y tecnología e instituciones internacionales más democráticas para garantizar que todos los países puedan descarbonizarse por completo de aquí a 2050, al tiempo que se mitiga el impacto del colapso climático que ya está entre nosotros.
La pandemia ha sido un ensayo general de muchos de los retos a los que se enfrentará la humanidad en los próximos años. Esperemos estar mejor preparados para la próxima.

Si los gobiernos abordaran el clima como al covid-19

Los gobiernos no han abordado bien la pandemia del covid-19. Ya es hora de que empiecen a tomarse en serio los compromisos climáticos

Jeśli rządy zamierzają walczyć z katastrofą klimatyczną, tak jak ze skutkami pandemii Covid-19, skażą ogromną część ludzkości na niespotykane dotychczas cierpienia. 

Pandemia wydobyła z wielu ludzi to, co najlepsze. Pracownicy służby zdrowia walczyli z wirusem na pierwszej linii frontu, armia wolontariuszy pomagała w szczepieniach, a grupy wzajemnej pomocy dostarczały paczki z żywnością tym, którzy zostali zmuszeni do samoizolacji.
Ale pandemia ujawniła również najgorsze cechy naszych polityków - od próby przyjęcia przez Szwecję strategii "odporności zbiorowej", przez niezdolność Kongresu USA do zapewnienia odpowiedniego pakietu pomocowego dla gospodarki przed wyborami, po wypowiedź Bolsonaro, który określił Covid-19 jako "małą grypę".
Nieudolność naszych rządów w radzeniu sobie z pandemią Covid-19 daje nam wgląd w to, jak prawdopodobnie zareagują one na wyzwania związane z katastrofą klimatyczną. Wiele z narzędzi, których rządy użyły w odpowiedzi na pandemię, może w przyszłości zostać ponownie wykorzystanych do radzenia sobie z kryzysem klimatycznym.
Po pierwsze, pierwszą deską ratunku dla wielu państw będzie zamknięcie wszystkich granic. Przez cały czas trwania pandemii widzieliśmy powtarzające się apele o znacznie bardziej rygorystyczne kontrole graniczne - zwłaszcza w państwach znanych już ze swojej brutalnej ochrony granic.
Oczywiście istnieje potrzeba monitorowania przepływu osób do i z krajów w czasie pandemii, ale - jak to zawsze bywa w przypadku kontroli granicznych - dodatkowe kontrole nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, czego ofiarami byli przede wszystkim migranci i uchodźcy.
W Wielkiej Brytanii, na przykład, bogaci biznesmeni mogli przekraczać granice prawie bez przeszkód podczas gdy minister spraw wewnętrznych Priti Patel podsycała nienawiść do migrantów próbujących odbyć niebezpieczną podróż przez kanał La Manche.
Po drugie, państwa wykorzystują stan wyjątkowy do tłumienia wewnętrznego sprzeciwu i zwiększania obecności wojskowej za granicą. Przez cały czas trwania pandemii prawo do protestów było poważnie ograniczane. Choć w zeszłym roku nie powstrzymało to ruchu Black Lives Matter od wyrażenia gniewu w Stanach Zjednoczonych, prawdopodobnie uniemożliwiło mu dalsze rozprzestrzenianie się.
Wiele rządów prawdopodobnie wykorzysta groźbę kryzysu klimatycznego, by ograniczyć protesty grup, które chcą zakłócić działania przyczyniające się do załamania klimatu. A rząd Wielkiej Brytanii już przygotowuje swoje siły zbrojne na wzrost liczby gwałtownych konfliktów za granicą, wynikających z niestabilności politycznej, która może pojawić się w wyniku dalszych zmian globalnego klimacie.
Po trzecie, państwa przekazują ogromne środki prywatnym korporacjom, aby chronić je przed skutkami osłabienia gospodarczego, jednocześnie zrzucając koszty tego korporacyjnego dobrobytu na zwykłych ludzi. Łącznie, w czasie pandemii, rządy udzieliły prywatnym firmom wsparcia wartego biliony dolarów.
Podczas gdy niektóre państwa uzależniły tę pomoc od spełnienia określonych warunków - na przykład wykluczając podmioty znane z unikania płacenia podatków - inne tego nie zrobiły. A urzędnicy rządowi na całym świecie już straszą cięciami w usługach publicznych po zakończeniu kryzysu, aby pokryć koszty pakietów pomocowych.
Podobnie, większość programów dekarbonizacji opracowywanych przez państwa globalnej północy przewiduje subsydia dla prywatnych przedsiębiorstw i jednocześnie możliwość podwyżki podatków dla zwykłych pracowników. Próba zrzucenia kosztów załamania klimatu, które w dużej mierze zostało spowodowane przez bogatych, na zwykłych pracowników prawdopodobnie odbije się rykoszetem, wywołując bunt podobny do ruchu Żółtych Kamizelek, który opanował Francję w 2018 roku.
Wreszcie, i być może przede wszystkim, kryzys klimatyczny - podobnie jak pandemia - będzie miał wyjątkowo nierówny wpływ na różnych uczestników globalnej gospodarki. Pandemia spowodowała największy w historii odpływ kapitału z krajów rozwijających się, pozostawiając wiele państw w głębokim kryzysie zadłużenia. Tymczasem biedniejsze państwa prawdopodobnie otrzymają szczepionkę kilka lat po najbogatszych.
Są to te same państwa, które już teraz najbardziej odczuwają skutki zmian klimatycznych, mimo że często są odpowiedzialne za niewielką część historycznych emisji dwutlenku węgla na świecie. Od pustynnienia w Sahelu, przez ekstremalne powodzie na subkontynencie indyjskim, po częstsze i silniejsze huragany na Karaibach, katastrofy klimatyczne już teraz mają ogromny wpływ na wiele państw, którym brakuje środków na odpowiednią walkę z ich skutkami.
Jeżeli pozwolimy, aby reakcja na katastrofę klimatyczną była tak powolna, zdezorganizowana i skorumpowana, jak reakcja na pandemię, to skażemy dużą część światowej ludności na śmierć i zniszczenie na skalę niewidzianą od czasów drugiej wojny światowej.
Jedynym rozwiązaniem jest wdrożenie globalnego Zielonego Nowego Ładu, który doprowadzi do szybkiej dekarbonizacji przy jednoczesnym tworzeniu stabilnych, dobrze płatnych, skonsolidowanych w związkach zawodowych miejsc pracy, rozszerzeniu świadczenia usług publicznych i zwiększeniu opodatkowania bogatych. Transfery zasobów i technologii, jak również bardziej demokratyczne instytucje międzynarodowe będą konieczne, aby zapewnić wszystkim państwom możliwość pełnej dekarbonizacji do 2050 r., przy jednoczesnym łagodzeniu skutków czekającej nas katastrofy klimatycznej.&nbsp;
Pandemia była próbą generalną przed wieloma wyzwaniami, z którymi w nadchodzących latach będzie musiała zmierzyć się ludzkość. Miejmy nadzieję, że na następne będziemy lepiej przygotowani.

Czy polityka klimatyczna będzie tak nieudolna, jak reakcja na pandemię Covid-19?

Jeśli rządy będą walczyć z katastrofą klimatyczną, tak jak z pandemią Covid-19, skażą ogromną część ludzkości na niespotykane dotychczas cierpienia.

Grace Blakeley

It's Time To Take Global Climate Commitments Seriously