Οι ευθύνες του Βερολίνου για τη διεύρυνση χωρίς να έχει προηγηθεί η αναγκαία εμβάθυνση είναι γνωστές αλλά όχι σε όλη τους την έκταση.

Η διεύρυνση της Ε.Ε. προς ανατολάς, που αποφάσισαν οι τότε 15 στην Κοπεγχάγη τον Δεκέμβριο του 2002, αποδεικνύεται μια διαχρονική τροχοπέδη σε κάθε βήμα προς την κατεύθυνση εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ετσι, ενώ ακόμη δεν έχει σβήσει ο απόηχος των αντιρρήσεων των «φειδωλών» του Βορρά, το βέτο της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απειλεί με άγνωστης διάρκειας καθυστέρηση τη λειτουργία του Συμφώνου Ανάκαμψης.
Οι ευθύνες του Βερολίνου για τη διεύρυνση χωρίς να έχει προηγηθεί η αναγκαία εμβάθυνση είναι γνωστές αλλά όχι σε όλη τους την έκταση.
Η ενισχυμένη συνεργασία που υιοθετήθηκε το 1997 απέβλεπε στη διασφάλιση της δυνατότητας της ευρωζώνης να λειτουργήσει ως σκληρός πυρήνας ενισχυμένης συνοχής της Ε.Ε.
Με άλλα λόγια, αν το Ταμείο Ανάκαμψης είχε συμφωνηθεί από τους 19 της ευρωζώνης και όχι από τους 27 της Ε.Ε., η Βουδαπέστη και η Βαρσοβία δεν θα είχαν τη δυνατότητα να προβάλουν βέτο, όπως άλλωστε δύο εκ των «φειδωλών», οι εκτός ΟΝΕ Σουηδία και Δανία.
Το να λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της ευρωζώνης από την Ε.Ε. ήταν στρατηγική επιλογή της Γερμανίας μετά την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το φθινόπωρο του 2008.
Ο λόγος προφανής, καθώς το Βερολίνο είχε επιλέξει το βήμα σημειωτόν ως προς την εμβάθυνση, σε πλήρη αντίστιξη με το Παρίσι που ήθελε επιτάχυνση.
Οι συσχετισμοί στην Ε.Ε. των 27 ήταν και παραμένουν πιο ευνοϊκοί για τη Γερμανία στην ευρωζώνη των 19.
Οταν ο Σαρκοζί συγκάλεσε στις αρχές Νοεμβρίου του 2008 την πρώτη διάσκεψη κορυφής της ευρωζώνης η Μέρκελ απειλούσε να μη συμμετάσχει, για να υποχωρήσει τελικά μόνον όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή του πρωθυπουργού της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν.
Για περισσότερα από δέκα χρόνια οι μινιμαλιστές της Ανατολής και οι «φειδωλοί» του Βορρά ήταν το άλλοθι της περιχαράκωσης της Γερμανίας απέναντι στην πίεση του Νότου για περισσότερη εμβάθυνση και αλληλεγγύη.
Λίγους μήνες μετά τους «φειδωλούς», το βέτο της Πολωνίας και της Ουγγαρίας πιστοποιεί ότι το άλλοθι είναι πλέον σοβαρό εμπόδιο στην καθυστερημένη ρεαλπολιτίκ του Βερολίνου.

Από άλλοθι εμπόδιο…

Berlin's responsibility for enlargement without the initial necessary deepening is well known – but not fully

The EU's enlargement to the east, decided by the then 15 members in Copenhagen in December 2002, is proving to be a future obstacle in every step towards the deepening of European integration.
Thus, while the echoes of the objections of the northern "frugals" are still faintly heard, Hungary and Poland's vetoes threaten the operation of the Recovery Pact with an inestimable delay.
Berlin's responsibility for enlargement without the initial necessary deepening is well known – but not fully.
The enhanced cooperation adopted in 1997 was aimed at ensuring the eurozone's ability to function as the stable core of an enhanced EU cohesion.
In other words, if the Recovery Fund had been agreed by the 19 members of the eurozone and not by the 27 members of the EU, Budapest and Warsaw would not have had the opportunity to veto, nor would two of the "frugals", Sweden and Denmark, who are out of the Economic and Monetary Union of the European Union (EMU).
The EU power to make crucial decisions about the future of the eurozone was a strategic choice, Germany sought this solution after the onset of the global financial crisis in the autumn of 2008.
The reason is obvious: Berlin had chosen to tread water when it came to deepening of the union, in stark contrast to Paris, which wanted to accelerate the process.
The balance of power in the EU of the 27 has been, and still remains, more favourable for Germany in the eurozone of the 19 member states.
When Sarkozy held the first eurozone summit in early November 2008, Merkel threatened not to attend, only to give way when the British Prime Minister Gordon Brown announced he would participate.
For more than 10 years, those from the east resisting inclusion and the "frugals" of the north have been the alibi for Germany when resisting the pressure coming from the south for more deepening and solidarity.
A few months after the "frugals" clubbed together, Poland and Hungary's vetoes confirm that the alibi has now become a serious obstacle to the belated realpolitik of Berlin.

An alibi turned obstacle…

Odpowiedzialność Berlina za rozszerzenie UE bez początkowej konieczności pogłębienia integracji jest dobrze znana - ale nie w pełni.

Rozszerzenie UE na wschód, o którym w grudniu 2002 r. zadecydowało 15 ówczesnych państw członkowskich w Kopenhadze, na każdym kroku okazuje się być przeszkodą w kierunku pogłębienia integracji europejskiej.
Tak więc, podczas gdy echa sprzeciwu "oszczędnej czwórki" z północy wciąż są słabo słyszalne, weto Węgier i Polski [wobec unijnego budżetu zawierającego tzw. mechanizm "pieniądze za praworządność" - red.] grozi opóźnieniem wdrożenia Funduszu Odbudowy.
Odpowiedzialność Berlina za rozszerzenie UE bez koniecznego pogłębienia integracji jest dobrze znana - ale nie w pełni.
Ustanowiona w 1997 roku wzmocniona współpraca miała na celu zapewnienie zdolności strefy euro do funkcjonowania jako stabilny rdzeń większej spójności UE.
Innymi słowy, gdyby Fundusz Odbudowy został uzgodniony przez 19 członków strefy euro, a nie przez 27 członków UE, Budapeszt i Warszawa nie miałyby możliwości weta, podobnie jak dwa kraje "oszczędnej czwórki" tj. Szwecja i Dania, które nie należą do Unii Gospodarczej i Walutowej Unii Europejskiej (UGW).
Udział całej UE w procesie podejmowania kluczowych decyzji dotyczących przyszłości strefy euro był wyborem strategicznym. Było to rozwiązanie wspierane przez Niemcy po wybuchu globalnego kryzysu finansowego jesienią 2008 roku.
Powód jest oczywisty: Berlin zdecydował się pójść drogą rozszerzenia, w przeciwieństwie do Paryża, który chciał przyspieszenia integracji.
Dla Niemiec układ sił w składającej się 27 państw UE był i nadal jest korzystniejszy, niż w strefie euro, w której znajduje się 19 państw członkowskich.
Kiedy na początku listopada 2008 r. Sarkozy zorganizował pierwszy szczyt strefy euro, Merkel groziła, że nie weźmie w nim udziału i ustąpiła, dopiero gdy swój udział zapowiedział brytyjski premier Gordon Brown.
Przez ponad 10 lat minimaliści ze Wschodu i "oszczędne" państwa Północy byli dla Niemiec alibi, gdy Berlin opierał się płynącej z Południa presji, by pogłębić integrację i wzmocnić solidarność.
Kilka miesięcy po powstaniu "oszczędnej czwórki", polskie i węgierskie weto potwierdziło, że alibi stało się obecnie poważną przeszkodą dla spóźnionej realpolitik Berlina.

Alibi stało się przeszkodą...

Odpowiedzialność Berlina za rozszerzenie UE przed koniecznym pogłębieniem integracji jest dobrze znana - ale nie w pełni.

La responsabilidad de Berlín en la ampliación de las fronteras comunitarias sin la necesaria profundización inicial es conocida, pero no del todo

La ampliación de la Unión Europea hacia el este, decidida por los entonces quince miembros en Copenhague en diciembre de 2002, está demostrando ser un futuro obstáculo en cada paso para profundizar la integración europea.
Si bien las objeciones de los países frugales del norte todavía hacen eco, los vetos de Hungría y Polonia amenazan el funcionamiento del Pacto de Recuperación con un retraso inestimable.
La responsabilidad de Berlín por la ampliación de las fronteras de la UE sin la necesaria profundización inicial es bien conocida, pero no del todo.
El refuerzo de la cooperación adoptado en 1997 buscaba garantizar la capacidad de la eurozona para funcionar como núcleo estable de una mayor cohesión de la UE.
En otras palabras, si el Fondo de Recuperación hubiera sido acordado por los diecinueve miembros de la eurozona y no por los veintisiete miembros de la UE, no habrían podido vetar ni Budapest y Varsovia, ni dos de los países frugales, Suecia y Dinamarca, que están fuera de la Unión Económica y Monetaria de la Unión Europea.
La facultad de la UE de tomar decisiones cruciales sobre el futuro de la eurozona era una opción estratégica, y Alemania la buscó tras el inicio de la crisis financiera mundial en otoño de 2008.
Es obvio: Berlín había optado por andar con pies de plomo respecto a la ampliación, en marcado contraste con París, que quería acelerar el proceso.
Entre tanto, el equilibrio de poder en la UE de los Veintisiete ha sido y sigue siendo más favorable para Alemania en la eurozona.
Cuando el entonces presidente francés Nikolas Sarkozy celebró la primera cumbre de la eurozona a principios de noviembre de 2008, la canciller alemana Angela Merkel amenazó con no asistir, pero luego cedió cuando el primer ministro británico Gordon Brown anunció su participación.
Durante más de diez años, los países del este que se resisten a la inclusión y los frugales han sido la coartada de Alemania para resistir la presión del sur por una mayor profundización y solidaridad.
Meses después de que los frugales se unieran, los vetos de Polonia y Hungría confirman que esa coartada se ha convertido en un serio obstáculo para la tardía realpolitik de Berlín.

Los vetos en la Unión Europea: de coartada para Alemania a obstáculo para la integración

La responsabilidad de Berlín en la ampliación de las fronteras comunitarias sin la necesaria profundización inicial no se conoce del todo

Longtemps partisane d'un élargissement de l'UE sans approfondissement, l'Allemagne est aujourd'hui confrontée aux veto polonais et hongrois.

L'élargissement de l'UE à l'Est en décembre 2002, décidé par les 15 États membres de l'époque à Copenhague, se révèle un obstacle à chaque étape vers un approfondissement de l'intégration européenne.
Ainsi, alors que les objections des « frugaux » du Nord restent peu entendus, les veto de la Hongrie et de la Pologne retardent le lancement du pacte de relance de manière inestimable.
La responsabilité de Berlin dans l'élargissement, sans l'approfondissement initial requis, est bien connue - mais pas entièrement.
La coopération renforcée adoptée en 1997 visait à garantir la capacité de la zone euro à fonctionner comme le noyau stable d'une cohésion européenne renforcée.
En d'autres termes, si le Fonds de relance avait été approuvé par les 19 membres de la zone euro et non par les 27 membres de l'UE, Budapest et Varsovie n'auraient pas eu la possibilité d'opposer leur veto, pas plus que deux des « frugaux », la Suède et le Danemark, qui ne font pas partie de l'Union économique et monétaire de l'Union européenne (UEM).
Le pouvoir de l'UE de prendre des décisions cruciales sur l'avenir de la zone euro était un choix stratégique. L'Allemagne a œuvré pour cette solution après le déclenchement de la crise financière mondiale à l'automne 2008.
La raison en est évidente : Berlin avait choisi de faire du surplace en matière d'approfondissement de l'union, en contraste avec Paris, qui voulait accélérer le processus.
Le rapport de force dans l'UE des 27 a été, et reste toujours, plus favorable à l'Allemagne dans la zone euro des 19 États membres.
Lorsque l'ex-président français Nicolas Sarkozy a tenu le premier sommet de la zone euro début novembre 2008, Angela Merkel a menacé de ne pas y participer, avant de céder quand le Premier ministre britannique Gordon Brown a annoncé sa participation.
Depuis plus de 10 ans, les résistants de l'Est et les « frugaux » du Nord servent d'alibi à l'Allemagne pour résister aux pressions du Sud en faveur d'un approfondissement et d'une solidarité accrus.
Quelques mois après que le groupe des « frugaux » se soit constitué, les veto de la Pologne et de la Hongrie confirment que l'alibi est devenu un sérieux obstacle à la realpolitik tardive de Berlin.

Veto polonais et hongrois : l'alibi de l'Allemagne se retourne contre elle

Berlins Taktik, die Erweiterung der EU ohne die zunächst notwendige Vertiefung voranzutreiben,  gefährdet jetzt den Wiederaufbaufonds.

Die Osterweiterung der EU, die von den damals 15 Mitgliedern im Dezember 2002 in Kopenhagen beschlossen wurde, erweist sich immer mehr als Hindernis zur Vertiefung der europäischen Integration. &nbsp;
Während also die Einwände der "Sparsamen" aus dem Norden immer noch leise widerhallen, drohen die Vetos Ungarns und Polens die Vorgänge des Wiederaufbaupakts zu verzögern. Die Konsequenzen sind nicht abzuschätzen. &nbsp;
Dass Berlin dafür verantwortlich ist, dass die EU erweitert wird, ohne die zunächst notwendige Vertiefung vorzunehmen, ist bekannt – aber nicht in Gänze.
Die 1997 beschlossene verstärkte Zusammenarbeit zielte darauf ab, die Eurozone als stabilen Kern zu stärken, der den Zusammenhalt der EU weiter vorantreiben werde.&nbsp;
Mit anderen Worten: Wäre der Wiederaufbaufonds von den 19 Mitgliedern der Eurozone und nicht von den 27 Mitgliedern der EU vereinbart worden, hätten Budapest und Warschau keine Möglichkeit zum Veto gehabt, ebenso wenig wie zwei der "Sparsamen", Schweden und Dänemark, die aus der Europäischen Wirtschafts- und Währungsunion (EWWU) ausgeschieden sind.
Dass die EU befugt ist, wichtige Entscheidungen über die Zukunft der Eurozone zu treffen, ist strategisch gewollt. Deutschland suchte diese Lösung nach dem Ausbruch der globalen Finanzkrise im Herbst 2008.
Der Grund liegt auf der Hand: Berlin hatte sich entschieden, in Punkto Erweiterung auf der Stelle zu treten – ganz im Gegensatz zu Paris, das den Prozess beschleunigen wollte.
Das Kräfteverhältnis in der EU der 27 war und ist für Deutschland in der Eurozone der 19 Mitgliedstaaten günstiger.
Als Sarkozy Anfang November 2008 den ersten Eurozonen-Gipfel abhielt, drohte Merkel damit, nicht daran teilzunehmen. Später gab sie nach, als der britische Premierminister Gordon Brown seine Teilnahme ankündigte.
Seit mehr als zehn Jahren sind die Länder aus dem Osten, die sich der europäischen Integration widersetzen, gemeinsam mit den "Sparsamen" des Nordens das Alibi für Deutschland, wenn es dem Druck aus dem Süden nach mehr Vertiefung und Solidarität widersteht.
Wenige Monate nachdem sich die "Sparsamen" zusammengetan hatten, bestätigen die Vetos Polens und Ungarns, dass dieses Alibi nun zu einem ernsthaften Hindernis für die verspätete Realpolitik Berlins geworden ist.

Erst Alibi, jetzt Stein im Weg

avatar.png

137242993.jpg

O Ερντογάν επιδιώκει έναν προφανή συνειρμό: το γαλλικό κοσμικό κράτος που μάχεται το Ισλάμ ήταν το πρότυπο του Κεμάλ Ατατούρκ. 

Πέραν της μετωπικής σύγκρουσης Γαλλίας – Τουρκίας για επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, υπάρχει και ένας άλλος λόγος, εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικός, για τη στοχοποίηση του Μακρόν από τον Ερντογάν.
Το πρότυπο του εκσυγχρονισμού για τους Νεότουρκους στην αρχή και για τον Κεμάλ στη συνέχεια δεν ήταν άλλο από το γαλλικό μοντέλο κοσμικού κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε με αφετηρία τη Γαλλική Επανάσταση το 1789 και κορυφώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα με τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους.
Η αναφορά στο γαλλικό μοντέλο δεν ήταν ιδεολογική επιλογή αλλά βαρύνουσα οργανωτική αποτύπωση.
Η «Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος» που συνέστησαν οι Νεότουρκοι στη Θεσσαλονίκη είχε ως ιδρυτικά μέλη αξιωματικούς του οθωμανικού στρατού που ανήκαν στις γαλλόφωνες τεκτονικές στοές της πόλης.
Ο Κεμάλ αντέγραψε και επαύξησε επί το αυστηρότερο το γαλλικό μοντέλο του κοσμικού κράτους σε αντίθεση με τους υπόλοιπους εκσυγχρονιστές στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, από τον Μοχάμετ Αλη στην Αίγυπτο και τον Σάχη Παχλεβί στο Ιράν, που παραχώρησαν στο Ισλάμ τη θέση της επικρατούσας θρησκείας.
Ο συνειρμός που επιδιώκει ο Ερντογάν είναι προφανής: το γαλλικό κοσμικό κράτος που μάχεται το Ισλάμ ήταν το πρότυπο του Κεμάλ Ατατούρκ.
Είναι η ίδια λογική που υπηρετεί η ρητορική υπέρ της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, μια θέση που εμμέσως πλην σαφώς απαξιώνει τον Κεμάλ ως εθνικό μειοδότη.
Είναι η ίδια λογική που οδήγησε στη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά, ακόμη μια απαξίωση του Κεμάλ που είχε διατάξει τη μετατροπή τους σε μουσεία.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι αν ο Ερντογάν επιλέξει κάποια στιγμή την επίσημη αποκαθήλωση του Κεμάλ με την πλήρη απαξίωσή του, όπως έκανε το 1956 ο Χρουστσόφ με τον Στάλιν, ή θα τον διατηρήσει ως σύμβολο χωρίς περιεχόμενο και αντίκρισμα, όπως κάνουν με τον Μάο οι κληρονόμοι του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ.

Μακρόν, Ερντογάν και Κεμάλ

Erdogan's allusion is obvious: the French secular state fighting Islam was the model for Kemal Ataturk

Apart from the France-Turkey frontal clash over influence in the eastern Mediterranean, the Middle East and North Africa, there is another (and perhaps more important) reason that Erdogan is targeting Macron.
For the Young Turks at first and then for Kemal, the model for modernisation was none other than the French model of the secular state; as formed from the French Revolution in 1789, reaching its peak in the early 20th century with the separation of church and state.
The reference to the French model was not an ideological choice but an important organizational imprint.
The "Committee of Union and Progress" set up by the Young Turks in Thessaloniki had officers of the Ottoman army, who attended the French-speaking masonic lodges of the city, as founding members.
Kemal copied and augmented in a more strict way the French model of the secular state. This was in stark contrast to other modernists in the Arab-Muslim world, such as Mohammed Ali in Egypt and Shah Pahlavi in Iran, who gave Islam the position of the dominant religion.
Erdogan's allusion is obvious: the French secular state that is now fighting Islam was the model for Kemal Ataturk.
It is the same logic that makes him use rhetoric in favour of revising the Lausanne Treaty; a position that indirectly but clearly rejects Kemal as a national underbidder.
It is the same logic that led to the conversion of Hagia Sophia and the Monastery of Chora into mosques; another rejection of Kemal who had ordered their conversion into museums.
The question that reasonably arises is whether Erdogan will at some point choose to officially denounce Kemal, discrediting him completely, as Khrushchev did with Stalin in 1956. Or, if he will keep him as a symbol without content and reciprocity, as the heirs of Deng Xiao Ping do with Mao.

Macron, Erdogan and Kemal

Aluzja Erdogana jest oczywista: świeckie państwo francuskie, które obecnie walczy z islamem, było wzorem dla Kemala Ataturka.

Poza frontowym starciem między Francją a Turcją o wpływy we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej, istnieje jeszcze jeden (i być może ważniejszy) powód, dla którego Erdogan wziął Makrona na swój celownik.
Model modernizacji wyznawany przez Młodych Turków, a następnie przez Kemala Atatürka, był niczym innym jak francuskim modelem świeckiego państwa; powstałym w wyniku Rewolucji Francuskiej w 1789 r., który osiągnał swój szczyt na początku XX w. wraz z oddzieleniem kościoła od państwa.
Odniesienie do modelu francuskiego nie było wyborem ideologicznym, ale brzemienną w konsekwencję decyzją organizacyjn.
Komitet Jedności i Postępu powołany przez Młodych Turków został założony przez oficerów armii osmańskiej, którzy byli członkami francuskojęzycznych lożach masońskich w tym mieście.
Kemal skopiował i wzmocnił w sposób bardziej rygorystyczny francuski model świeckiego państwa. Stanowiło to wyraźny kontrast w stosunku do innych modernistów w świecie arabsko-muzułmańskim, takich jak Mohammed Ali w Egipcie i Szach Pahlawi w Iranie, którzy nadali Islamowi pozycję religii dominującej.
Aluzja Erdogana jest oczywista: świeckie państwo francuskie, które obecnie walczy z islamem, było wzorem dla Kemala Ataturka.
Jest to ta sama logika, która skłania go do używania retoryki na rzecz zmiany traktatu z Lozanny; stanowisko to pośrednio, ale wyraźnie odrzuca Kemala, jako nie dość silnego polityka.
Jest to ta sama logika, która doprowadziła do przekształcenia Hagia Sophia i klasztoru Chora w meczety. To kolejne odrzucenie Kemala, który nakazał przekształcić je w muzea.
Powstaje pytanie, czy Erdogan w pewnym momencie zdecyduje się oficjalnie potępić Kemala, dyskredytując go całkowicie, jak to zrobił Chruszczow ze Stalinem w 1956 roku. Czy też zachowa go jako symbol bez treści i oddania, jak to robią spadkobiercy Deng Xiao Pinga z Mao Zedongiem.

Macron, Erdogan i Kemal

La alusión del presidente turco es obvia: el Estado laico francés que lucha contra el islam fue el modelo para Ataturk

Aparte del enfrentamiento entre Francia y Turquía por la influencia en el Mediterráneo oriental, Oriente Medio y el norte de África, hay otra razón —tal vez más importante— por la que Erdogan tiene a Macron en el punto de mira.
Para los Jóvenes Turcos al principio y luego para el fundador y primer presidente de la República de Turquía, Mustafá Kemal Ataturk, el modelo de modernización era el Estado laico francés, formado a partir de la Revolución francesa en 1789 y que alcanzó su punto máximo a principios del siglo XX con la separación de la Iglesia y el Estado.
Haber tomado como ejemplo el modelo francés no fue una elección ideológica, sino como referencia de organización.
El Comité de Unión y Progreso creado por los Jóvenes Turcos en Salónica tenía como miembros fundadores a oficiales del ejército otomano que asistían a las logias masónicas de habla francesa de la ciudad.
Kemal copió y aumentó de forma más estricta el modelo francés de Estado laico, en contraste con otros modernistas del mundo árabe-musulmán, como Mohammed Ali en Egipto y el Shah Pahlavi en Irán, que le dieron una posición dominante al islam.
Por eso la alusión de Erdogan es obvia: el Estado laico francés que ahora lucha contra el islam fue el modelo para Kemal Ataturk.
Es la misma lógica con la que se declara a favor de revisar el Tratado de Lausana, posición que rechaza a Kemal, de forma indirecta pero clara, como alguien que vendió a bajo precio una parte del país.
Es la misma lógica que le llevó a convertir Santa Sofía y el monasterio de Chora en mezquitas, otra vez en contra de Kemal, que había ordenado convertirlos en museos.
La pregunta que surge ahora es si Erdogan llegará a denunciarlo de manera oficial, desacreditándolo del todo, como hizo Krushev con Stalin en 1956; o si lo mantendrá como un símbolo sin contenido y sin reciprocidad, como hacen los herederos de Deng Xiao Ping con Mao.

Macron, Erdogan y Kemal

L'allusion de Recep Tayyip Erdogan est évidente : l'État laïque français luttant contre l'Islam a été le modèle de Mustafa Kemal Atatürk.

Outre le conflit frontal entre la France et la Turquie sur l'influence en Méditerranée orientale, au Moyen-Orient et en Afrique du Nord, il y a une autre raison (et peut-être plus importante) pour laquelle le président turc s'en prend à son homologue français.
Pour les Jeunes-Turcs d'abord, puis pour Atatürk (fondateur de la République de Turquie en 1923, ndlr), le modèle de modernisation n'était autre que l'État laïque français, tel qu'il s'est formé à partir de la Révolution française en 1789, atteignant son apogée en 1905 avec la séparation de l'Église et de l'État.
La référence au modèle français n'est pas un choix idéologique mais une empreinte organisationnelle importante.
Le « Comité Union et Progrès » créé par les Jeunes-Turcs à Thessalonique avait pour membres fondateurs des officiers de l'armée ottomane, qui fréquentaient les loges maçonniques francophones de la ville.
Atatürk a copié et renforcé le modèle français de l'État laïque. Cela contrastait fortement avec les autres modernistes du monde arabo-musulman, comme Mohammed Ali en Égypte et le Shah Pahlavi en Iran, qui ont donné à l'Islam la position de religion dominante.
L'allusion de M. Erdogan est évidente : l'État laïque français qui lutte aujourd'hui contre l'Islam fut le modèle d'Atatürk.
C'est la même logique qui lui fait utiliser une rhétorique révisionniste à propos du traité de Lausanne. Une position qui fait d'Atatürk un petit joueur bradant les intérêts de son pays.
C'est la même logique qui a conduit à la conversion de Sainte-Sophie et du monastère de Chora en mosquées. Encore un rejet d'Atatürk, qui avait ordonné leur conversion en musées.
Reste à savoir si M. Erdogan choisira à un moment donné de condamner officiellement Atatürk, le discréditant complètement, comme l'a fait Khrouchtchev avec Staline en 1956. Ou bien, s'il le gardera comme un symbole vide, comme le font les héritiers de Deng Xiao Ping avec Mao.

Macron, Erdogan et Atatürk

En s'en prenant à l'État laïque français, Recep Tayyip Erdogan attaque avant tout le modèle de Mustafa Kemal Atatürk.

Worauf Erdoğan anspielt liegt auf der Hand: Der französische säkulare Staat, der jetzt den Islam bekämpft, war das Vorbildmodell für Kemal Atatürk.

Neben dem frontalen Zusammenstoß zwischen Frankreich und der Türkei um den Einfluss im östlichen Mittelmeerraum, im Nahen Osten und in Nordafrika, gibt es einen weiteren, und vielleicht wichtigeren Grund, warum Erdoğan auf Macron zielt.
Die Modernisierung des Staates war für die Jungtürken und dann für Kemal zunächst einmal kein anderes als das französische Modell des säkularen Staates, wie es sich aus der Französischen Revolution 1789 herausgebildet hatte und seinen Höhepunkt Anfang des 20. Jahrhunderts fand.
Die Bezugnahme auf das französische Modell war keine ideologische Entscheidung, sondern eine wichtige organisatorische Prägung.
Das von den Jungtürken in Thessaloniki eingerichtete "Komitee der Union und des Fortschritts" hatte Offiziere der osmanischen Armee, die die französischsprachigen Freimaurerlogen der Stadt besuchten, als Gründungsmitglieder.
Kemal kopierte das französische Modell des säkularen Staates in noch strikterer Weise. Damit stand er in krassem Gegensatz zu anderen Modernisten in der arabisch-muslimischen Welt, wie Mohammed Ali in Ägypten und Schah Pahlavi im Iran, die dem Islam die Position der dominierenden Religion einräumten.
Worauf Erdoğan anspielt liegt auf der Hand: Der französische säkulare Staat, der jetzt den Islam bekämpft, war das Vorbildmodell für Kemal Atatürk.
Es ist die gleiche Logik, die Erdoğan dazu bringt, seine Rhetorik zugunsten einer Revision des Lausanner Vertrags einzusetzen; eine Position, die Kemal indirekt, aber doch deutlich als in den Vertragsverhandlungen Unterlegenen kritisiert.&nbsp;
Und es ist dieselbe Logik, die zur Umwandlung der Hagia Sophia und des Klosters von Chora in Moscheen führte; eine weitere Ablehnung von Kemals Linie, der ihre Umwandlung in Museen angeordnet hatte.
Die Frage, die sich vernünftigerweise stellt, ist, ob Erdoğan sich irgendwann dafür entscheiden wird, Kemal offiziell zu denunzieren und ihn damit vollständig zu diskreditieren, wie es Chruschtschow 1956 mit Stalin tat. Oder ob er ihn als ein Symbol ohne Inhalt und Gegenseitigkeit behalten wird, wie es die Erben von Deng Xiao Ping mit Mao tun.

Macron, Erdoğan – und Kemal Atatürk

136908800.jpg

Η γερμανική προεδρία στην Ε.Ε. συνοδεύτηκε με μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε το Βερολίνο, οι οποίες ενισχύθηκαν από τη συμβιβαστική φόρμουλα που υιοθέτησαν οι «27» για το Ταμείο Ανάκαμψης, ύστερα από μια μαραθώνιας διάρκειας σύνοδο κορυφής.

Η γερμανική προεδρία στην Ε.Ε. συνοδεύτηκε με μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε το Βερολίνο, οι οποίες ενισχύθηκαν από τη συμβιβαστική φόρμουλα που υιοθέτησαν οι «27» για το Ταμείο Ανάκαμψης, ύστερα από μια μαραθώνιας διάρκειας σύνοδο κορυφής.
Δυόμισι μήνες μετά και μία βδομάδα πριν από τη σύνοδο κορυφής οι μεγάλες προσδοκίες του Βερολίνου έχουν συρρικνωθεί καθώς οι «27» της Ε.Ε. παραμένουν διαιρεμένοι και πολυδιασπασμένοι απέναντι στη στάση της Ευρώπης σε σχέση με τη Ρωσία και την Τουρκία.
Επιπλέον η προεδρεύουσα Γερμανία ακολουθεί μια πολιτική κατευνασμού απέναντι στη Μόσχα και την Αγκυρα και την ίδια στιγμή είναι υποχρεωμένη να σταθεί έστω και τυπικά αλληλέγγυα με όσους εταίρους νιώθουν ότι απειλούνται από τις βλέψεις των Πούτιν και Ερντογάν.
Σε παρόμοιες με το παραπάνω σκηνικό συγκυρίες η Μεγάλη Δύναμη που διεκδικεί επιδιαιτητικό-μεσολαβητικό ρόλο εισπράττει τη δυσαρέσκεια και των δύο πλευρών.
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, αν δεν διαταραχτεί η δυναμική της αποκλιμάκωσης των τελευταίων ημερών, τότε η σύνοδος κορυφής της επόμενης βδομάδας δεν θα δυσκολευτεί να συμφωνήσει γύρω από μια συμβιβαστική φόρμουλα για την αναζήτηση σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα μιας συνολικής ειδικής σχέσης της Αγκυρας με τις Βρυξέλλες.
Απαλλαγμένη από το φόβητρο της σύνδεσης των κυρώσεων σε βάρος της Λευκορωσίας και της Ρωσίας με ουσιαστικές κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας η Γερμανία θα επιχειρήσει μια δύσκολη εξισορρόπηση: την επιβολή κυρώσεων στη Μόσχα και στο Μινσκ, χωρίς όμως να διαμορφωθεί ένα συνολικό αρνητικό κλίμα που να βραχυκυκλώσει ή και να ματαιώσει την ολοκλήρωση της κατασκευής στη Βαλτική του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Nordstream-2.
Τα παραπάνω αθροιστικά φωτίζουν ήδη τη γερμανική προεδρία όχι ως δυναμικό ευρωπαϊκό «παρών» στη διεθνή σκηνή αλλά ως προσπάθεια περιορισμού ζημιών.
Τέλος, η γερμανική προεδρία πρέπει να συνυπολογίσει μια σημαντική παράμετρο αβεβαιότητας στις σχέσεις της Ε.Ε. με τη Ρωσία και την Τουρκία, τις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ.

Μικρές προσδοκίες

Η γερμανική προεδρία στην Ε.Ε. συνοδεύτηκε με μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε το Βερολίνο

The German presidency in the EU was accompanied by high expectations nurtured by Berlin. These were then reinforced by the compromise formula adopted by the 27 for the Recovery Fund, after a marathon summit

&nbsp;The German presidency in the EU was accompanied by high expectations nurtured by Berlin. These were then reinforced by the compromise formula adopted by the 27 for the Recovery Fund, after a marathon summit.&nbsp;
Two and a half months later, and a week before the summit, Berlin's high expectations have been dashed as the EU27 remain divided when it comes to Europe's attitude towards Russia and Turkey.&nbsp;
In addition, presiding Germany is pursuing a policy of appeasement towards Moscow and Ankara, and at the same time is obliged to show solidarity – even if this is just ceremonial – with those partners who feel threatened by the aspirations of Putin and Erdogan.&nbsp;
In situations similar to the above scenario, the Great Power, which claims an arbitration-mediating role, is on the receiving end of the discontent of both sides.&nbsp;
&nbsp;When it comes to Turkey, if the momentum of the recent de-escalation is not disturbed, then there will be no difficulty coming to an agreement on a compromise formula at next week's summit. One that will seek a comprehensive medium-term special relationship between Ankara and Brussels.&nbsp;
&nbsp;Free from the fear of linking sanctions against Belarus and Russia with substantial sanctions against Turkey, Germany will try to strike a difficult balance: imposing sanctions on Moscow and Minsk, but without creating an overall negative climate that will short-circuit or cancel the completion of the construction on the Baltic of the Nord Stream 2 underwater gas pipeline.&nbsp;
If all the things mentioned above are summed up, then it becomes quickly clear that the German presidency is not making the European presence compelling on the international scene. Rather, it is more an attempt to limit losses.&nbsp;
&nbsp;Finally, the German presidency must take into account an important aspect of uncertainty in relations of the EU with Russia and Turkey, and that is the US elections in November.&nbsp;

Small expectations

The German presidency in the EU was accompanied by high expectations cultivated by Berlin

La presidencia alemana en la UE llegó acompañada de grandes expectativas alimentadas por Berlín. Éstas se vieron reforzadas por la fórmula de compromiso adoptada por los 27 para el fondo de recuperación tras una maratoniana cumbre

La presidencia alemana en la UE llegó acompañada de grandes expectativas alimentadas por Berlín. Éstas se vieron reforzadas por la fórmula de compromiso adoptada por los Estados miembros para el fondo de recuperación tras una maratoniana cumbre.
Dos meses y medio después, y una semana antes de la siguiente cumbre, las grandes expectativas de Berlín se han visto frustradas ya que los Veintisiete siguen divididos en cuanto a la actitud de Europa hacia Rusia y Turquía.
Además, la presidencia germana está llevando a cabo una política de moderación hacia Moscú y Ankara, aunque al mismo tiempo, está comprometida a mostrar solidaridad (aunque esta sea meramente protocolaria) con aquellos socios que se sienten amenazados por las aspiraciones de Putin y Erdogan.&nbsp;
En situaciones similares a la anterior, la Gran Potencia, que reclama su papel de mediadora, acaba siendo receptora del descontento de ambas partes.&nbsp;
En el caso de Turquía, si no se altera el impulso de la reciente desescalada, no habrá dificultades para llegar a un acuerdo sobre una fórmula de compromiso en la cumbre de la próxima semana. Una que busque una relación especial integral a medio plazo entre Ankara y Bruselas.
Sin el temor de vincular las restricciones contra Bielorrusia y Rusia con las importantes sanciones contra Turquía, Alemania tratará de lograr un difícil equilibrio: imponer sanciones a Moscú y Minsk, pero sin crear un clima desfavorable que provoque un cortocircuito o cancele la finalización de las obras del gasoducto submarino Nord Stream 2 en el Báltico.
Al resumir todo lo anterior, ya queda claro que la presidencia alemana no está haciendo que la presencia europea en la escena internacional sea convincente. Más bien, se queda en un intento de contener las pérdidas.&nbsp;
Por último, la presidencia alemana debe tener en cuenta un aspecto importante de la incertidumbre en las relaciones de la Unión Europea con Rusia y Turquía como son las elecciones de Estados Unidos en noviembre.

Pocas expectativas

La presidencia alemana en la UE llegó acompañada de grandes expectativas alimentadas por Berlín

Z objęciem prezydencji w UE przez Niemcy wiązano wysokie nadzieje, które podsycał sam Berlin. Kompromisowa formuła Funduszu Odbudowy, na którą przystało 27 państw członkowskich podczas historycznie długiego szczytu, jeszcze bardziej je wzmocniła.

Z objęciem prezydencji w UE przez Niemcy wiązano wysokie nadzieje. Kompromisowa formuła Funduszu Odbudowy, na którą podczas historycznie długiego szczytu przystało 27 państw członkowskich, jeszcze bardziej je wzmocniła.
Dwa i pół miesiąca później, na tydzień przed kolejnym szczytem, wysokie oczekiwania Berlina zostały zniweczone, ponieważ państwa członkowskie dzieli ich stosunek do Rosji i Turcji.
Niemcy prowadzą politykę ustępstw wobec Moskwy i Ankary, a jednocześnie czują się zobowiązane do okazania solidarności - nawet jeśli jest to tylko ceremonialny gest - z partnerami, którzy z niepokojem obserwują aspiracje Putina i Erdogana.
W sytuacjach podobnych do powyższego scenariusza aspirującemu do roli pośrednika i arbitra"mocarstwu" przychodzi zmierzyć się z niezadowoleniem z obu stron.
Jeśli Turcja nie przerwie niedawnej dynamiki de-eskalacji, to na przyszłotygodniowym szczycie nie powinno być trudności z dojściem do porozumienia w sprawie kompromisowej formuły. Formuły dążącej do wypracowanie kompleksowych, średniookresowych, szczególnych stosunków między Ankarą a Brukselą.
Niemcy, uwolniwszy się od obawy przed nałożeniem znaczących sankcji zarówno wobec Białorusi i Rosji, jak i wobec Turcji, będą starały się osiągnąć trudną równowagę: nałożyć sankcje na Moskwę i Mińsk, nie tworząc przy tym ogólnego niekorzystnego klimatu, który zaszkodziłby przyszłości gazociągu Nord Stream 2 na Bałtyku albo doprowadził do całkowitego porzucenia jego budowy.
Biorąc to wszystko pod uwagę, już teraz widzimy, że niemiecka prezydencja nie czyni Europy przekonującym graczem na arenie międzynarodowej. Polega ona raczej na próbie ograniczenia strat.
Nie wspominając o tym, że niemiecka prezydencja musi wziąć pod uwagę ważny aspekt niepewności w stosunkach UE z Rosją i Turcją, a mianowicie wybory w USA w listopadzie.

Niskie oczekiwania wobec niemieckiej prezydencji w UE

Z objęciem prezydencji w UE przez Niemcy wiązano wysokie nadzieje. Jednak państwa członkowskie są podzielone w kwestii Turcji i Białorusi.

Die Erwartungen an die deutsche EU-Ratspräsidentschaft sind hoch. Als die 27 sich nach einem anstrengenden Gipfel auf die Corona-Hilfen einigten, schienen sich diese Hoffnungen zu bewahrheiten

Von der deutschen &nbsp;Ratspräsidentschaft in der EU wurde von hohen Erwartungen begleitet, die von Berlin geweckt wurden. Nach dem Kompromiss zum Recovery Fund, auf den man sich auf dem Gipfel einigte, wurden diese noch größer.&nbsp;
Zweieinhalb Monate später, und eine Woche vor dem nächsten Gipfel, wurden die hohen Erwartungen jedoch von Berlin enttäuscht. Die Mitgliedstaaten sind nach wie vor gespalten, wenn es um die Haltung Europas gegenüber Russland und der Türkei geht.
Darüber hinaus verfolgt die deutsche Ratspräsidentschaft eine Beschwichtigungspolitik gegenüber Moskau und Ankara und ist gleichzeitig verpflichtet, sich – wenn auch nur symbolisch – mit &nbsp;den Partnern solidarisch zu zeigen, die sich von den Bestrebungen Putins und Erdoğans bedroht fühlen.
In solchen Szenarien enttäuscht die Großmacht, die vermitteln und schlichten will, beide Seiten.
Was die Türkei betrifft, so wird es, wenn die aktuelle Dynamik der Deeskalation anhält, keine Schwierigkeiten geben, auf dem Gipfel nächste Woche einen Kompromiss zu finden. Ein Kompromiss, der mittelfristig eine Sonderbeziehung zwischen Ankara und Brüssel anstrebt.
Dann frei von der Furcht, Sanktionen gegen Belarus und Russland mit substanziellen Sanktionen gegen die Türkei zu verknüpfen, wird Deutschland versuchen, eine schwierige Balance zu finden: Sanktionen gegen Moskau und Minsk zu verhängen, ohne jedoch ein insgesamt negatives Klima zu schaffen, das die Fertigstellung des Baus von Nordstream 2 an der Ostsee kurzschließen oder zunichte machen würde.
Fasst man all das oben Gesagte zusammen, dann wird bereits deutlich, dass die deutsche Präsidentschaft die europäische Präsenz auf der internationalen Bühne nicht überzeugender macht. Sie ist vielmehr ein Versuch, Schaden zu begrenzen.
Schließlich muss die deutsche Ratspräsidentschaft einen wichtigen Aspekt der Unsicherheit in den Beziehungen der EU zu Russland und der Türkei berücksichtigen: die Wahlen in den Vereinigten Staaten im November.

Kleine Erwartungen

Die Erwartungen an die deutsche EU-Ratspräsidentschaft sind hoch. Dabei wird sie kaum mehr erreichen, als Schadensbegrenzung

La présidence allemande de l'UE s'est accompagnée de grandes attentes entretenues par Berlin. Celles-ci ont ensuite été renforcées par la formule de compromis adoptée par les 27 pour le Fonds de relance, après un sommet marathon. Ces espoirs semblent aujourd'hui bien loin.

La présidence allemande de l'UE (de juillet à décembre 2020, ndlr) s'est accompagnée de grandes attentes nourries par Berlin. Celles-ci ont ensuite été renforcées par la formule de compromis adoptée par les 27 pour le Fonds de relance, après un sommet marathon.
Deux mois et demi plus tard, et une semaine avant le sommet extraordinaire du Conseil européen, les grands espoirs soulevés par Berlin ont été douchés, car les 27 États membres de l'UE restent divisés quant à l'attitude que l'Europe doit adopter face à la Russie et la Turquie.
En outre, la présidence allemande mène une politique d'apaisement envers Moscou et Ankara, tout en étant obligée de faire preuve de solidarité - même si ce n'est que pour la forme - avec les partenaires qui se sentent menacés par les aspirations de MM. Poutine et Erdoğan.
Dans des situations similaires au scénario ci-dessus, la grande puissance, qui revendique un rôle d'arbitre-médiateur, finit par recevoir le mécontentement des deux parties.
Sur la Turquie, si la récente désescalade se poursuit, il n'y aura aucune difficulté à trouver un accord sur une formule de compromis lors du sommet de la semaine prochaine. Une formule qui visera à établir une relation spéciale à moyen terme entre Ankara et Bruxelles.
Libérée de la crainte de lier les sanctions contre la Biélorussie et la Russie à des sanctions substantielles contre la Turquie, l'Allemagne tentera de trouver un équilibre difficile : imposer des sanctions à Moscou et à Minsk, sans pour autant créer un climat général négatif qui risque de court-circuiter l'achèvement de la construction du gazoduc Nord Stream 2.
En résumé, il apparaît déjà clairement que la présidence allemande ne rend pas la présence européenne convaincante sur la scène internationale. Il s'agit plutôt d'une tentative de limiter les dégâts.
Enfin, la présidence allemande doit tenir compte d'un aspect important de l'incertitude dans les relations de l'UE avec la Russie et la Turquie, à savoir les élections américaines de novembre.

Les attentes déçues de la présidence allemande de l'UE

La présidence allemande de l'UE s'est accompagnée de grandes attentes entretenues par Berlin.

George Kapopoulos

An alibi turned obstacle…

Macron, Erdogan and Kemal

Small expectations