Los grupos criminales italianos ofrecen su dinero a los empresarios arruinados por el coronavirus a condición de convertirlos en socios. Mientras, la UE bloquea sus fondos

El típico mafioso siciliano tenía aspecto agropecuario, llevaba gorra, pantalón de pana, alpargatas y una escopeta recortada para hacerse respetar y poder cobrar el pizzo, esa forma de extorsión local con la que la Cosa Nostra sableaba a los comerciantes. Así retrató Hollywood a estos personajes que ya no existen. Ahora, los mafiosos son tipos con traje y corbata, conectados a su organización gracias a los últimos avances tecnológicos, que controlan sus inversiones en su smartphone y que blanquean su dinero en criptomonedas. Para esos mismos criminales italianos del siglo XXI, la pandemia ha supuesto una gran oportunidad.
Mientras los fondos de recuperación de la Unión Europea permanecen bloqueados en el parlamento alemán, las tres grandes mafias italianas (Camorra, Cosa Nostra y Ndrangheta) ya han puesto en marcha sus propios fondos para ofrecerlos a esos empresarios que sufren al límite para mantener sus negocios a flote en medio de las restricciones y los cierres provocados por el Covid.
También en eso, en las formas y en los intereses, han cambiado estas mafias. Durante décadas, estos grupos criminales ofrecieron su dinero a los italianos a precios de usura. Ahora, la estrategia, según explican las autoridades italianas, pasa por ofrecer ese dinero a bajo interés o incluso a interés cero. La contraprestación no es el beneficio económico directo, sino el valioso apoyo para el futuro. Así se compran votos en Sicilia, Nápoles o Calabria y se cimentan victorias electorales que aseguran la gestión de los fondos públicos y se consiguen jugosos contratos con la administración al margen de las leyes antimafia. El verano pasado, las autoridades italianas descubrieron que tres empresas de la Ndrangheta habían recibido 45.000 euros en ayudas del Gobierno italiano contra el Covid-19.
Con una caída del PBI italiano de 8.9% por culpa de las restricciones del Covid en 2020, que se ha agudizado aún más en las zonas turísticas del sur, la mafia tiene un enorme recorrido no solo para desplegar sus servicios allá donde el Estado italiano no llega, sino para comprar a bajo precio muchas propiedades con las que afianzar su poder económico. El reportero italiano Roberto Saviano, experto en estas organizaciones, explica esa forma de actuar: "Cuando una compañía queda en quiebra, no les ofrecen dinero. No es que llegue el clan, el hombre con la pistola y te compre. ¿Qué van a comprar, un cadáver? No. Te convierten en su socio, te meten en su sociedad, pero la empresa ya es suya".
<h3>Capos en la calle</h3>
Para desarrollar esa actividad, muchos mafiosos han tenido las manos libres. Las autoridades italianas, en un intento por descongestionar las prisiones durante la terrible primera ola de la pandemia, liberaron a 400 criminales italianos, entre los que se contaban conocidos capos de la mafia. Vincenzo Iannazzo (65 años), uno de los jefes de la Ndrangheta calabresa, condenado a más de 14 años, disfrutó de un arresto domiciliario, como el capo de la camorra napolitana Pasquale Zagaria (60 años)a pesar de su condena a cadena perpetua. Vincenzo Di Piazza (80 años) y Francesco Bonura (78), influyentes capos de la Cosa Nostra siciliana con una veintena de años de condena, salieron de prisión para pasar la pandemia en sus casas. No todos se portaron bien. El recién liberado Gaetano Vitagliano, grande fratello de la organización mafiosa Sacra Corona Unita y dueño de la cadena de alimentos Katanè, invirtió enormes cantidades de dinero negro a través de testaferros en propiedades y locales del centro de Roma. La policía descubrió el lavado de dinero y ha vuelto a detener al mafioso, aunque sus movimientos de fondos son cada vez más sofisticados.
De todas estas organizaciones, la más activa sigue siendo la Ndrangheta de Calabria, que mueve el 80% de toda la cocaína que entra en Europa. Este grupo criminal es, además, el más complicado de desmantelar para la policía italiana, ya que su estructura se basa en los lazos familiares y la infiltración de agentes es aún más complicada que en las otras.
La Dirección de Investigaciones Antimafia de Italia (DIA) ha alertado de la expansión de la mafia con negocios relacionados con la salud y la pandemia, como "la construcción o remodelación de hospitales, fundación de nuevas funerarias y la gestión de residuos químicos peligrosos y dispositivos médicos". Además, durante los momentos más duros de la pasada primavera, las organizaciones mafiosas que controlan puertos tan importantes como Nápoles o Messina especularon con el tráfico de mascarillas y equipos de protección, conseguidos en China a bajo precio gracias a sus contactos globales.

Dinero de la mafia donde no llegan los fondos de la Unión Europea

Los grupos criminales italianos ofrecen su dinero a empresarios arruinados por el virus a cambio de hacerse socios. Mientras, la UE bloquea sus fondos

Italian criminal groups offer their money to businessmen ruined by Covid-19 on the condition they become partners. Meanwhile, the EU recovery funds remain blocked

The typical Sicilian gangster looked like a farmer. He wore a cap, corduroy trousers, espadrilles, and, to top it all off, carried a sawed-off shotgun to gain respect in order to collect the pizzo – the local racket which the Cosa Nostra used to extort money from merchants. This is how Hollywood portrayed these characters that no longer exist. Now, the mobsters are men in suits and ties, connected to their organisation thanks to the latest technological advances, controlling their investments on their smartphones and laundering their money in cryptocurrencies. For those 21st century Italian criminals, the pandemic has presented a great opportunity.
While the European Union's recovery funds remain blocked in the German parliament, the three big Italian mafias (Camorra, Cosa Nostra, and 'Ndrangheta) have already launched their own funds to offer to entrepreneurs who are struggling to keep their businesses afloat amid the restrictions and lockdowns caused by Covid-19.
The mafias have also altered their means of operation and their interests. For decades, these criminal groups offered their money to Italians at usury prices. Now, according to the Italian authorities, the strategy is to offer this money at low or even zero interest rates. They don't seek direct economic benefit, but valuable support for the future. This is how votes are bought in Sicily, Naples, or Calabria and how electoral victories are cemented, ensuring the management of public funds and obtaining juicy contracts with the administration outside of the anti-mafia laws. Last summer, Italian authorities discovered that three 'Ndrangheta companies had received 45,000 euros in aid from the Italian government against Covid-19.
With Italian GDP falling by 8.9 percent due to Covid-19 restrictions in 2020, which has become even more acute in the touristic areas of the south, the mafia has enormous scope not only to deploy its services where the Italian state does not reach, but to buy up properties cheaply so as to strengthen its economic power. Italian reporter Roberto Saviano, an expert on these organisations, explains how they operate: "When a company goes bankrupt, they don't offer them money. It's not that the clan or the man with the gun arrives and buys you. What are they going to buy, a corpse? No. They make you their partner, they take you into their company, but the company is already theirs."
<h3>Bosses on the street</h3>
Many gangsters been free to carry out these activities unrestrained. The Italian authorities, in an attempt to decongest prisons during the terrible first wave of the pandemic, released 400 Italian criminals, including notorious mafia bosses. Vincenzo Iannazzo (65), one of the Calabrian 'Ndrangheta bosses, sentenced to more than 14 years, enjoyed house arrest, as did Neapolitan Camorra boss Pasquale Zagaria (60) despite his life sentence. Vincenzo Di Piazza (80) and Francesco Bonura (78), influential capos of the Sicilian Cosa Nostra with 20-year sentences, were released from prison to spend the pandemic at home. Not all of them behaved well. The recently released Gaetano Vitagliano, money launderer of the Sacra Corona Unita mafia organisation and owner of the Katanè food chain, invested huge amounts of dirty money through frontmen in properties and premises in the centre of Rome. The police discovered the money laundering and re-arrested him, although how he moves his funds is becoming increasingly sophisticated.
Of all these organisations, the most active is still the 'Ndrangheta, in Calabria, which distributes 80 percent of all the cocaine that enters Europe. This criminal group is also the most complicated for the Italian police to dismantle, as its structure is based on family ties and the infiltration of agents is even more complicated than in the others.
Italy's Anti-Mafia Investigations Directorate (DIA) has warned of the expansion of the mafia with businesses related to health and the pandemic, such as "the construction or remodelling of hospitals, founding new funeral homes and the management of hazardous chemical waste and medical devices." In addition, during the hardest moments of last spring, the mafia organisations that control important ports such as Naples or Messina speculated on the trafficking of masks and protective equipment, obtained in China at low prices thanks to their global contacts.

Mafia Money in The Places That EU Funds Don't Reach

Italian criminal groups offer their money to businessmen ruined by Covid-19 on the condition they become partners. Meanwhile, EU funds remain blocked

Die Mafia bietet von der Pandemie ruinierten Geschäften an, sie finanziell zu unterstützen. Unter der Bedingung, dass sie Partner werden. Währenddessen bleiben die EU-Wiederaufbaufonds blockiert.

Der typische sizilianische Gangster sah aus wie ein Bauer. Er trug eine Mütze, Cordhosen, Espadrilles und zu allem Überfluss eine abgesägte Schrotflinte, um sich Respekt zu verschaffen, um das "Pizzo", das Schutzgeld einzutreiben – das war das, was man sich unter dem lokalen Schläger, mit dem die Cosa Nostra Geld von Händlern erpresste, vorstellte. So hat Hollywood diese Figuren dargestellt, die es heute nicht mehr gibt. Heute sind die Mafiosi Männer in Anzug und Krawatte, die digital stets mit ihrer Organisation in Kontakt stehen, ihre Investitionen über ihre Smartphones kontrollieren und ihr Geld in Kryptowährungen waschen. Für diese italienischen Kriminellen des 21. Jahrhunderts stellt die Pandemie eine großartige Gelegenheit dar.
Während der Wiederaufbaufonds der EU im deutschen Parlament blockiert bleibt, haben die drei großen italienischen Mafia-Familien – Camorra, Cosa Nostra und 'Ndrangheta – bereits ihre eigenen Fonds angelegt, um Unternehmern zu helfen, die wegen der Pandemie darum kämpfen, ihre Geschäfte über Wasser zu halten.
Auch die Mafia-Organisationen haben ihre Arbeitsweise und ihre Interessen verändert. Jahrzehntelang haben diese kriminellen Gruppen ihr Geld den Italienern zu Wucherpreisen angeboten. Jetzt, so die italienischen Behörden, besteht die Strategie darin, dieses Geld zu niedrigen oder sogar Null-Zinsen anzubieten. Dabei gehe es nicht um einen direkten wirtschaftlichen Nutzen, sondern um wertvolle Unterstützung für die Zukunft. Auf diese Weise werden in Sizilien, Neapel oder Kalabrien Stimmen gekauft und Wahlsiege zementiert, die Steuerung öffentlicher Gelder sichergestellt und saftige Verträge mit der Verwaltung außerhalb der Anti-Mafia-Gesetze erhalten. Letzten Sommer entdeckten die italienischen Behörden, dass drei 'Ndrangheta-Firmen von der italienischen Regierung 45.000 Euro erhalten hatten, um die Kosten der Pandemie zu tragen.
Da das italienische Bruttoinlandsprodukt im Jahr 2020 um 8,9 Prozent einbrach (was sich in den touristischen Gebieten im Süden noch heftiger niederschlug), eröffneten sich der Mafia enorme Möglichkeiten, ihre Dienste nicht nur dort einzusetzen, wo der italienische Staat nicht hinkommt. Nun kaufen sie auch Immobilien billig auf, um ihre wirtschaftliche Macht zu stärken. Der italienische Reporter Roberto Saviano, ein Experte für diese Organisationen, erklärt, wie sie vorgehen: "Wenn eine Firma bankrottgeht, bieten sie ihr kein Geld an. Es ist nicht so, dass der Clan oder der Mann mit der Waffe ankommt und sie kauft. Was wollen sie denn kaufen, eine Leiche? Nein. Sie machen dich zu ihrem Partner, sie nehmen dich in ihre Firma auf, aber die Firma gehört ihnen bereits."
<h3>Dem die Straße gehört</h3>
Viele Gangster konnten diese Aktivitäten ungehindert ausüben. In einem Versuch, die Gefängnisse während der schrecklichen ersten Welle der Pandemie zu entlasten, ließen die italienischen Behörden 400 Kriminelle frei, darunter auch berüchtigte Mafiabosse: Vincenzo Iannazzo, 65, einer der kalabrischen 'Ndrangheta-Bosse, der zu mehr als 14 Jahren verurteilt wurde, genoss Hausarrest; ebenso der neapolitanische Camorra-Boss Pasquale Zagaria, 60, trotz seiner lebenslangen Haftstrafe. Vincenzo Di Piazza, 80, und Francesco Bonura, 78, einflussreiche Capos der sizilianischen Cosa Nostra mit 20-jähriger Haftstrafe, wurden aus dem Gefängnis entlassen, um die Pandemie zu Hause auszusitzen. Nicht alle von ihnen verhielten sich anständig: Der kürzlich entlassene Gaetano Vitagliano, Geldwäscher der Mafia-Organisation "Sacra Corona Unita" und Besitzer der Lebensmittelkette "Katanè", investierte über Strohmänner riesige Summen schmutzigen Geldes in Immobilien und Räumlichkeiten im Stadtzentrum Roms. Die Polizei deckte die Geldwäsche zwar auf und verhaftete ihn erneut. Doch die Art und Weise, wie er seine Gelder bewegt, wird immer raffinierter.
Von all diesen Organisationen ist die aktivste immer noch die 'Ndrangheta in Kalabrien. Sie vertreibt 80 Prozent des gesamten Kokains, das nach Europa gelangt. Diese kriminelle Gruppe ist auch für die italienische Polizei am kompliziertesten zu zerschlagen, da ihre Struktur auf familiären Bindungen beruht und die Infiltration von Agenten noch komplizierter ist als bei den anderen.
Italiens Anti-Mafia-Untersuchungsdirektion (DIA) hat vor der Ausweitung der Mafia mit Geschäften gewarnt, die mit dem Gesundheitswesen und der Pandemie zu tun haben, wie "der Bau oder Umbau von Krankenhäusern, die Gründung neuer Bestattungsunternehmen und die Verwaltung von gefährlichen chemischen Abfällen und medizinischen Geräten." Außerdem spekulierten die Mafia-Organisationen, die wichtige Häfen wie Neapel oder Messina kontrollieren, in den schwersten Momenten des letzten Frühjahrs auf den Handel mit Masken und Schutzausrüstungen, die sie dank ihrer weltweiten Kontakte zu niedrigen Preisen in China erhielten.

Wo EU-Gelder nicht hinkommen, fließt Mafiageld

Die Mafia bietet von der Pandemie ruinierten Geschäften an, sie finanziell zu unterstützen. Unter der Bedingung, dass sie Partner werden. 

Podczas gdy unijne środki naprawcze pozostają zablokowane, włoska mafia proponuje przedsiębiorcom wsparcie w zamian za wstąpienie w jej szeregi.

Typowy sycylijski gangster z wyglądu przypominał rolnika. Nosił czapkę, sztruksowe spodnie, espadryle, a wizerunek dopełniał wzbudzający szacunek obrzyn, pozwalający pobierać pizzo – haracz, który Cosa Nostra wyłudzała od handlarzy. Tak właśnie Hollywood przedstawiało te nieistniejące już postacie. Teraz gangsterzy to mężczyźni w garniturach i krawatach pozostający kontakcie ze swoją organizacją dzięki najnowszym osiągnięciom technologicznym, kontrolujący swoje inwestycje za pomocą smartfonów i piorący pieniądze w kryptowalutach. Dla tych włoskich przestępców XXI w. pandemia stała się wielką szansą.
W czasie gdy fundusze naprawcze Unii Europejskiej pozostają zablokowane w niemieckim parlamencie, trzy wielkie włoskie mafie (Camorra, Cosa Nostra i 'Ndrangheta) uruchomiły już własne fundusze dla przedsiębiorców, którzy walczą o utrzymanie swoich firm na powierzchni w obliczu ograniczeń i lockdownów spowodowanych przez Covid-19.
Mafie zmieniły również swoje sposoby działania i interesy. Przez dziesięciolecia grupy przestępcze oferowały Włochom swoje pieniądze po lichwiarskich stawkach. Według włoskich władz obecna strategia polega na oferowaniu tych pieniędzy po niskich lub nawet zerowych stopach procentowych. Nie szukają bezpośrednich korzyści ekonomicznych, ale cennego wsparcia na przyszłość. W ten sposób kupuje się głosy na Sycylii, w Neapolu czy Kalabrii i cementuje zwycięstwa wyborcze, zapewniając zarządzanie funduszami publicznymi i uzyskanie intratnych kontraktów z administracją poza radarem przepisów antymafijnych. Latem ubiegłego roku włoskie władze odkryły, że trzy firmy 'Ndranghety otrzymały od włoskiego rządu 45 tys. euro pomocy przeciwko Covid-19.
Przy spadku włoskiego PKB o 8,9 proc. z powodu zeszłorocznych – szczególnie dotkliwych dla turystycznego południa – restrykcji pandemicznych, mafia ma ogromne pole do popisu. Chodzi nie tylko o rozmieszczanie swoich usług tam, gdzie nie dociera włoskie państwo, ale także o wzmacnianie swojego potencjału ekonomicznego poprzez wykupowanie tanich nieruchomości. Włoski reporter Roberto Saviano, ekspert od mafii, wyjaśnia sposób ich działania: "Kiedy jakaś firma bankrutuje, nie oferują im pieniędzy. To nie jest tak, że przyjeżdża klan czy człowiek z bronią i cię kupuje. Przecież nie będą kupować finansowego trupa. Robią z ciebie swojego partnera, przyjmują cię w swoje szeregi, ale firma należy już w istocie do nich".
<h3>Szefowie ulicy</h3>
Wielu gangsterów mogło prowadzić tę działalność bez ograniczeń. W celu odciążenia więzień podczas straszliwej pierwszej fali pandemii, Włochy wypuściły na wolność 400 włoskich przestępców, w tym bossów mafii. Vincenzo Iannazzo, jeden z bossów kalabryjskiej 'Ndranghety, skazany na ponad 14 lat, korzystał z aresztu domowego, podobnie jak boss neapolitańskiej Camorry Pasquale Zagaria, mimo dożywotniego wyroku. Vincenzo Di Piazza i Francesco Bonura, wpływowi kapo sycylijskiej Cosa Nostry z 20-letnimi wyrokami, zostali zwolnieni z więzienia, by spędzić pandemię w domu. Nie wszyscy z nich zachowywali się dobrze. Niedawno zwolniony Gaetano Vitagliano, człowiek od prania pieniędzy w mafii Sacra Corona Unita i właściciel sieci spożywczej Katanè, próbował wyprać ogromne sumy, inwestując poprzez podstawione osoby w nieruchomości i lokale w centrum Rzymu. Policja odkryła proceder prania brudnych pieniędzy i ponownie go aresztowała, choć sposób, w jaki obchodzi się ze swoimi funduszami, staje się coraz bardziej wyrafinowany.
Spośród wszystkich tych organizacji najbardziej aktywna jest wciąż 'Ndrangheta z Kalabrii, która rozprowadza 80 proc. całej kokainy trafiającej do Europy. Ta grupa przestępcza jest również najbardziej skomplikowana do rozbicia przez włoską policję, ponieważ jej struktura opiera się na więzach rodzinnych, a infiltracja agentów jest jeszcze bardziej skomplikowana niż w przypadku pozostałych.
Włoska Dyrekcja Dochodzeń Antymafijnych (DIA) ostrzega przed rozszerzeniem działalności mafii o biznesy związane ze zdrowiem i pandemią, takie jak "budowa lub przebudowa szpitali, zakładanie nowych domów pogrzebowych oraz zarządzanie niebezpiecznymi odpadami chemicznymi i sprzętem medycznym". Co więcej, w najtrudniejszych momentach ostatniej wiosny organizacje mafijne kontrolujące ważne porty, jak Neapol czy Mesyna, spekulowały na handlu maskami i sprzętem ochronnym pozyskiwanym w Chinach po niskich cenach dzięki swoim globalnym kontaktom.

Włoski mafijny fundusz odbudowy

Οι ιταλικές εγκληματικές οργανώσεις προσφέρουν τα χρήματά τους σε επιχειρηματίες που έχουν καταστραφεί από το Covid-19 με τον όρο να γίνουν συνέταιροι. Εν τω μεταξύ, τα κονδύλια ανάκαμψης της ΕΕ παραμένουν μπλοκαρισμένα

Ο τυπικός Σικελός γκάνγκστερ έμοιαζε με αγρότη. Φορούσε καπέλο, κοτλέ παντελόνι, εσπαντρίγιες και, ως επιστέγασμα, κουβαλούσε μια πριονισμένη καραμπίνα για να κερδίσει τον σεβασμό προκειμένου να εισπράξει το pizzo - τον εκβιασμό που χρησιμοποιούσε η Κόζα Νόστρα για να αποσπάσει χρήματα από τους εμπόρους. Με αυτόν τον τρόπο το Χόλιγουντ παρουσίασε αυτούς τους χαρακτήρες οι οποίοι δεν υπάρχουν πια. Τώρα, οι μαφιόζοι είναι άνδρες με κοστούμια και γραβάτες, που συνδέονται με την οργάνωσή τους χάρη στις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις, ελέγχουν τις επενδύσεις τους από τα smartphones τους και ξεπλένουν τα χρήματά τους σε κρυπτονομίσματα. Για αυτούς τους Ιταλούς εγκληματίες του 21ου αιώνα, η πανδημία παρουσίασε μια μεγάλη ευκαιρία.
Ενώ τα κεφάλαια ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένουν μπλοκαρισμένα από το γερμανικό κοινοβούλιο, οι τρεις μεγάλες ιταλικές μαφίες (Camorra, Cosa Nostra και 'Ndrangheta) έχουν ήδη στήσει τα δικά τους ταμεία χρηματοδότησης για να προσφέρουν στήριξη στους επιχειρηματίες που αγωνίζονται να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ζωντανές εν μέσω των περιορισμών και των λουκέτων που προκαλεί το Covid-19.
Οι μαφίες έχουν επίσης αλλάξει τα μέσα λειτουργίας τους και τα συμφέροντά τους. Επί δεκαετίες, οι εγκληματικές αυτές ομάδες προσέφεραν τα χρήματά τους στους Ιταλούς σε τιμές τοκογλυφίας. Τώρα, σύμφωνα με τις ιταλικές αρχές, η στρατηγική τους είναι να προσφέρουν τα χρήματα αυτά με χαμηλά ή και μηδενικά επιτόκια. Δεν επιδιώκουν άμεσο οικονομικό όφελος, αλλά πολύτιμη στήριξη για το μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο εξαγοράζονται οι ψήφοι στη Σικελία, τη Νάπολη ή την Καλαβρία και εδραιώνονται οι εκλογικές νίκες, εξασφαλίζοντας τη διαχείριση των δημόσιων πόρων και αποκτώντας ζουμερές συμβάσεις με τις τοπικές αρχές παρακάμπτοντας τους νόμους κατά της μαφίας. Το περασμένο καλοκαίρι, οι ιταλικές αρχές ανακάλυψαν ότι τρεις εταιρείες της 'Ndrangheta είχαν λάβει βοήθεια ύψους 45.000 ευρώ από την ιταλική κυβέρνηση κατά του Covid-19.
Με το ιταλικό ΑΕΠ να μειώνεται κατά 8,9% λόγω των περιορισμών του Covid-19 το 2020, κάτι που έχει γίνει ακόμη πιο έντονο στις τουριστικές περιοχές του νότου, η μαφία έχει τεράστια περιθώρια όχι μόνο να αναπτύξει τις υπηρεσίες της εκεί όπου δεν φτάνει το ιταλικό κράτος, αλλά και να αγοράσει φθηνά ακίνητα ώστε να ενισχύσει την οικονομική της δύναμη. Ο Ιταλός δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο, ειδικός στις οργανώσεις αυτές, εξηγεί τον τρόπο λειτουργίας τους: «Όταν μια εταιρεία χρεοκοπεί, δεν της προσφέρουν χρήματα. Δεν είναι ότι έρχεται η φατρία ή κάποιος με ένα όπλο και σε αγοράζει. Τι θα αγοράσουν, ένα πτώμα; Όχι. Σε κάνουν συνέταιρό τους, σε παίρνουν στην εταιρεία τους, αλλά η εταιρεία είναι ήδη δική τους».
<h3>Αφεντικά στο δρόμο</h3>
Πολλοί γκάνγκστερ ήταν ελεύθεροι να ασκούν αυτές τις δραστηριότητες χωρίς περιορισμούς. Οι ιταλικές αρχές, σε μια προσπάθεια να αποσυμφορήσουν τις φυλακές κατά τη διάρκεια του τρομερού πρώτου κύματος της πανδημίας, απελευθέρωσαν 400 Ιταλούς εγκληματίες, μεταξύ των οποίων και διαβόητα αφεντικά της μαφίας. Ο Βιτσέντσο Ιανάτσο (65 ετών), ένα από τα αφεντικά της 'Ndrangheta της Καλαβρίας, καταδικασμένος σε περισσότερα από 14 χρόνια, απολαμβάνει κατ' οίκον περιορισμό, όπως και το αφεντικό της ναπολιτάνικης Camorra, ο Πασκουάλε Τζαγκαρία (60 ετών), παρά την ισόβια καταδίκη του. Ο Βιτσέντζο ντι Πιάτσα (80 ετών) και ο Φρανσέσκο Μπονούρα (78 ετών), σημαίνοντες κάποι της σικελικής Cosa Nostra με ποινές 20 ετών, αποφυλακίστηκαν για να περάσουν την πανδημία στο σπίτι τους. Δε συμπεριφέρθηκαν όλοι τους καλά. Ο πρόσφατα αποφυλακισθείς Γκαετάνο Βιταλιάνο, υπεύθυνος για το ξέπλυμα χρήματος της μαφιόζικης οργάνωσης Sacra Corona Unita και ιδιοκτήτης της αλυσίδας τροφίμων Katanè, επένδυσε τεράστια ποσά βρώμικου χρήματος μέσω μπράβων σε ακίνητα και εγκαταστάσεις στο κέντρο της Ρώμης. Η αστυνομία ανακάλυψε το ξέπλυμα και τον συνέλαβε εκ νέου, αν και ο τρόπος με τον οποίο διακινεί τα κεφάλαιά του γίνεται όλο και πιο περίπλοκος.
Από όλες αυτές τις οργανώσεις, η πιο δραστήρια εξακολουθεί να είναι η 'Ndrangheta, στην Καλαβρία, η οποία διακινεί το 80% του συνόλου της κοκαΐνης που εισέρχεται στην Ευρώπη. Αυτή η εγκληματική οργάνωση είναι και η πιο περίπλοκη όσον αφορά στην προσπάθεια εξάρθρωσης της από την ιταλική αστυνομία, καθώς η δομή της βασίζεται σε οικογενειακούς δεσμούς και η διείσδυση των πρακτόρων είναι ακόμη πιο περίπλοκη από ό,τι στις άλλες.
Η Διεύθυνση Ερευνών κατά της Μαφίας της Ιταλίας (DIA) έχει προειδοποιήσει για την επέκταση της μαφίας με επιχειρήσεις που σχετίζονται με την υγεία και την πανδημία, όπως «η κατασκευή ή η αναδιαμόρφωση νοσοκομείων, η ίδρυση νέων γραφείων τελετών και η διαχείριση επικίνδυνων χημικών αποβλήτων και ιατρικών συσκευών». Επιπλέον, κατά τις πιο δύσκολες στιγμές της περασμένης άνοιξης, οι μαφιόζικες οργανώσεις που ελέγχουν σημαντικά λιμάνια, όπως η Νάπολη ή η Μεσσήνη, κερδοσκόπησαν με τη διακίνηση μασκών και προστατευτικού εξοπλισμού, που αγόραζαν από την Κίνα σε χαμηλές τιμές χάρη στις επαφές τους.

Χρήματα της μαφίας όπου δε φτάνουν τα κονδύλια της ΕΕ

Ιταλικές εγκληματικές οργανώσεις χρηματοδοτούν επιχειρήσεις που έχουν ζημίες από το Covid για να γίνουν συνέταιροι. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια παγωμένα

Tandis que le fonds de relance de l'UE reste bloqué, les groupes criminels italiens offrent leur argent aux hommes d'affaires ruinés par la Covid-19, à condition qu'ils deviennent des partenaires. 

Le gangster sicilien typique ressemblait à un fermier. Il portait une casquette, un pantalon en velours côtelé, des espadrilles et, pour couronner le tout, un fusil à canon scié pour se faire respecter afin de percevoir le pizzo - le racket local que Cosa Nostra utilisait pour extorquer de l'argent aux marchands. C'est ainsi que Hollywood a dépeint ces personnages qui n'existent plus. Désormais, les mafieux sont des hommes en costume-cravate, connectés à leur organisation grâce aux dernières avancées technologiques, contrôlant leurs investissements sur leurs smartphones et blanchissant leur argent en crypto-monnaies. Pour ces criminels italiens du XXIe siècle, la pandémie a représenté une formidable opportunité.
Alors que les fonds de relance de l'Union européenne restent bloqués au Parlement allemand, les trois grandes mafias italiennes (Camorra, Cosa Nostra et 'Ndrangheta) ont déjà lancé leurs propres fonds à offrir aux entrepreneurs qui luttent pour maintenir leurs commerces à flot au milieu des restrictions et des confinements causés par la pandémie de Covid-19.
Les mafias ont également modifié leurs modes de fonctionnement et leurs intérêts. Pendant des décennies, ces groupes criminels ont offert leur argent aux Italiens à des taux usuraires. Désormais, selon les autorités italiennes, la stratégie consiste à offrir cet argent à des taux d'intérêt faibles, voire nuls. Ils ne cherchent pas un avantage économique direct, mais un soutien précieux pour l'avenir. C'est ainsi que l'on achète des votes en Sicile, à Naples ou en Calabre et que l'on cimente des victoires électorales, en assurant la gestion des fonds publics et en obtenant des contrats juteux avec l'administration en dehors des lois anti-mafia. L'été dernier, les autorités italiennes ont découvert que trois sociétés de la 'Ndrangheta avaient reçu 45 000 euros d'aide du gouvernement italien contre la Covid-19.
Avec une chute du PIB italien de 8,9 % due aux restrictions de la Covid-19 en 2020, qui s'est accentuée dans les zones touristiques du Sud, la mafia dispose d'une marge de manœuvre énorme non seulement pour déployer ses services là où l'État italien n'arrive pas, mais aussi pour acheter des propriétés à bas prix afin de renforcer son pouvoir économique. Le journaliste italien Roberto Saviano, spécialiste de ces organisations, explique leur mode de fonctionnement : « Quand une entreprise fait faillite, ils ne lui offrent pas d'argent. Ce n'est pas que le clan ou l'homme au fusil arrive et vous achète. Que vont-ils acheter, un cadavre ? Non. Ils font de toi leur associé, ils te prennent dans leur entreprise, mais l'entreprise est déjà à eux. »
<h3>Des patrons dans la rue</h3>
De nombreux gangsters sont libres de mener leurs activités sans entraves. Les autorités italiennes, dans le but de désengorger les prisons lors de la terrible première vague de la pandémie, ont libéré 400 criminels italiens, dont des patrons de mafia notoires. Vincenzo Iannazzo (65 ans), l'un des chefs de la 'Ndrangheta calabraise, condamné à plus de 14 ans, a bénéficié d'une assignation à résidence, tout comme le chef de la Camorra napolitaine Pasquale Zagaria (60 ans) malgré sa condamnation à perpétuité. Vincenzo Di Piazza (80 ans) et Francesco Bonura (78 ans), capos influents de la Cosa Nostra sicilienne condamnés à 20 ans, ont été libérés de prison pour passer la pandémie chez eux. Ils ne se sont pas tous bien comportés. Récemment libéré, Gaetano Vitagliano, blanchisseur d'argent de l'organisation mafieuse des Pouilles Sacra corona unita et propriétaire de la chaîne alimentaire Katanè, a investi d'énormes quantités d'argent sale par l'intermédiaire de prête-noms dans des propriétés et des locaux du centre de Rome. La police a découvert le blanchiment d'argent et l'a de nouveau arrêté, bien que la manière dont il déplace ses fonds soit de plus en plus sophistiquée.
De toutes ces organisations, la plus active reste la calabraise 'Ndrangheta, qui distribue 80 % de la cocaïne qui pénètre en Europe. Ce groupe criminel est aussi le plus compliqué à démanteler pour la police italienne, car sa structure est basée sur des liens familiaux et l'infiltration d'agents est encore plus compliquée que dans les autres.
La Direction des enquêtes antimafia (DIA) italienne a mis en garde contre l'expansion de la mafia avec des entreprises liées à la santé et à la pandémie, telles que « la construction ou la rénovation d'hôpitaux, la fondation de nouveaux salons funéraires et la gestion de déchets chimiques dangereux et de dispositifs médicaux. » En outre, pendant les moments les plus difficiles du printemps dernier, les organisations mafieuses qui contrôlent des ports importants comme Naples ou Messine ont spéculé sur le trafic de masques et d'équipements de protection, obtenus en Chine à bas prix grâce à leurs contacts mondiaux.

En Italie, la mafia remplace les fonds européens 

La mafia italienne soutient les entrepreneurs ruinés par la pandémie et dépourvus d'aide européenne...À condition qu'ils deviennent partenaires. 

avatar.png

126412580 (1).jpg

El Peñón es el lugar del planeta con más inmunizados. Sin nuevos contagios, retira las restricciones, vacuna a los trabajadores españoles y reabre toda su economía

No hay que caminar demasiado para comprobar la diferencia. Una trabajadora del casino de Gibraltar llegada de Algeciras entra por la garita y muestra el DNI a tres metros de distancia a un par de policías en la parte española. Van con mascarilla y le hacen un gesto afirmativo sin acercarse. Unos metros más allá, ya en suelo británico, esperan cinco agentes y ninguno de ellos lleva ya protección alguna. Comprueban el documento en mano, sin distancia. Welcome al Peñón de Gibraltar, dice con acento andaluz uno de los uniformados de su graciosa majestad. Un grupo de cuatro estudiantes de Sevilla se hacen un selfie en la pista del aeropuerto sin mascarilla. Esta noche, aseguran, se pegarán la gran fiesta que llevan sin darse desde hace un año. Aquí no hay toque de queda a las 23:00 horas ni restricción de aforo.
Estos días se ensaya en Gibraltar, como gran laboratorio mundial, un viaje a la vida post Covid, porque la vida pre Covid, tal y como la conocíamos, ya nunca volverá. El Peñón es, gracias al robusto programa de vacunación del Reino Unido, el territorio con más personas inmunizadas del mundo por encima incluso de Israel. El pasado miércoles los centros sanitarios de la Roca cerraron administrando sus últimos pinchazos al 92% de la población (una dosis) y al 82% con la doble inyección. Es decir: Gibraltar es una población en la que ya existe, de facto, la anhelada inmunidad de rebaño en sus 34.000 habitantes.
Hasta hace unas cuantas semanas la situación en el Peñón era dramática: el hospital de San Bernardo tenía que improvisar una sala tras otra para poder atender a cientos de pacientes con neumonía bilateral, con las unidades de cuidados intensivos al límite y los servicios funerarios de la isla desbordados. Gibraltar fue uno de los primeros lugares del continente en recibir el azote de la ya célebre cepa de Kent o variante inglesa, que entró, como todas las demás, por su pequeña pista de aterrizaje alojada en el cuerpo de algún viajero desde Londres. Hasta España cerró la frontera para evitar la propagación del virus por las localidades del campo de Gibraltar. Hoy, la frontera está abierta de par en par y los españoles de la zona vienen a sentirse libres de virus por unas horas de turismo, imaginando el futuro de inmunidad que aún queda muy lejana en la Unión Europea.
Al final de la Winston Churchill Street comienza, desde la Línea de la Concepción hacia el norte, la España perimetralmente confinada con sus toques de queda y sus mascarillas en la playa, que espera ya el impacto de la cuarta ola con la incidencia al alza. Y aún más al norte siguen Francia, Italia, Alemania o Grecia viviendo, como diría el propio Churchill, "su hora más oscura", cerrando todos los establecimientos no esenciales y mandando a la gente a casa porque los hospitales y los cementerios vuelven a llenarse.
Es la diferencia entre vacunar a un 12%, como en muchos países de la Unión, o tener a un 92% de tu población adulta inmunizada con los viales de AstraZeneca. El virus aquí ya no es tema de conversación. Si acaso, un problema de otros. Dicen que ayer sólo sumaron cuatro casos en el Peñón, pero venían del otro lado. Han quitado hasta los carteles de las calles en los que se avisaba de la peligrosidad del virus. La gente ya está a otra cosa.
Hoy, en ese mismo hospital, se respira normalidad. Algún infarto, tratamientos periódicos, lesiones jugando al fútbol, uno que se ha quemado tomando el sol en la playa. Lo típico que pasa cuando no pasa nada. Hay protocolos de limpieza y mascarillas en el interior, sí, pero las UCI se han vaciado y quedan siete pacientes Covid en las salas de ingreso recuperándose de la última ola del virus. El triunfo científico de las vacunas sobre el coronavirus era esto.
De hecho, no es casual que Gibraltar haya sido el lugar elegido por el Gobierno británico para inmunizar a casi el 100% de la población adulta (sin contar a los antivacunas). En la Roca admiten que Boris Johnson se está cobrando su fría venganza por las duras negociaciones del Brexit mostrando a Bruselas (pasando por Madrid) su músculo negociador con las farmacéuticas, su programa de vacunación de ritmo bélico y las ventajas de la independencia brexitera a la hora de saltarse la parálisis burocrática de la Unión Europea. De momento, aunque solo sea en el campo sanitario, el experimento no puede salirle mejor. "Fíjate si van sobrados de dosis que están vacunando también a los españoles con contrato en vigor en negocios del Peñón", dice Luis, camarero de uno de los pubs de la Main Street. "Los británicos saben muy bien que si tienen que esperar a que España nos vacune a todos serán meses. Y ellos no tienen ese tiempo".
Un vistazo desde una terraza del pub Lord Nelson, en la céntrica Casamates Square, muestra grupos de niños jugando sin precaución alguna, grupos de amigos que se besan, jóvenes que se abrazan a sus mayores, terrazas a reventar... Si había alguna duda de que las cosas volverían a ser como antes del virus, este Gibraltar post Covid lo confirma. La distancia social desaparece cuando ya estás inmunizado y el virus deja de preocuparte.
En los festivos de Semana Santa las tiendas de licores y tabaco barato (no hay impuesto de IVA aquí) siguen abiertas. Entramos a una de ellas con la mascarilla aún obligatoria en interiores. Emma, la dependienta, nos dice: "Esperamos una masiva llegada de turistas este verano con esa premisa. Esta es una zona Covid free y creemos que eso puede atraer a miles de personas hacia aquí".
Al anochecer, miles de trabajadores españoles, procedentes del campo de Gibraltar, abandonan la colonia británica hacia sus casas. Uno de ellos, también camarero, comparte con nosotros una reflexión mientras se pone la mascarilla para pasar la aduana al otro lado, en el que el virus avanza: "Mira, nosotros somos unos privilegiados. Aquí nos pagan bien y cuando estuvimos parados por el virus todos recibimos ayudas de la autoridad gibraltareña. Pero date una vuelta por La Línea de la Concepción. La mayoría de los negocios ha quebrado o está a punto de hacerlo. La gente de mi edad solo tiene una salida: o currar en Gibraltar o el narcotráfico".
Un vistazo a los locales comerciales de la ciudad fronteriza ofrece un panorama desolador. La diferencia económica es enorme entre un lado y el otro. Esa evidencia está en los edificios de construcción precaria, en las calles llenas de baches, en los locales cerrados. El virus solo ha ensanchado la grieta. El desempleo vuela en la región, como la desesperanza y la delincuencia. "Aquí ya se alija el hachís hasta de día, a plena luz", dice otro trabajador de La Línea. "Es nuestra única industria", agrega un tercero con triste ironía.
Volvemos hacia dentro con otros trabajadores españoles que tienen turno de noche en los bares. Se desperezan los pubs de Irish Town, el volumen de la música sube y grupos de jóvenes se amontonan en sus calles estrechas. Hay sonando una lista de reproducción con canciones de los 90. Un grupo de chicas canta un éxito de las Spice Girls, cambian de grupo, fuman, se abrazan con otras. Una camarera llena de tatuajes nos explica en llanito, esa mezcla de lengua española, inglés con acento andaluz y unos toques de italiano, lo que estamos viendo:
—"¿Le habéis perdido ya el miedo al virus?".
—"Nunca tuvimos demasiado miedo aquí. Es totally different que en Spain. Nuestro Gobierno lo hizo mejor que el vuestro. Aquí hubo muertos, pero la situation ya está ready to enjoy gracias a las vacunas.
—¿Tú votaste por el Brexit?
—Ninguno queremos Brexit, pero there is not Brexit here. Estamos en Schengen now.
El turismo viene y el Gobierno de Fabián Picardo lo sabe. Por eso preparan la apertura de aquellos lugares emblemáticos de la Roca, como los túneles de la Segunda Guerra Mundial, excavados para resistir cualquier invasión si a Franco se le hubiera ocurrido hacerlo, y el parque natural, donde vive su famosa colonia de monos.
El único nubarrón en el horizonte puede venir por parte de las nuevas cepas, pero aquí admiten que habrá que volver a vacunarse, con dosis actualizadas a las variantes futuras, en un plazo indefinido. Pero de momento el virus se ha quedado sin huéspedes sobre los que ir saltando a otros huéspedes, igual que los monos de Gibraltar, acostumbrados a la roca desnuda, ya no escalan a los árboles para alimentarse. La cadena se ha roto y el virus se queda sin potenciales pacientes con los que expandirse, mientras que los monos siguen vivos gracias a que los forestales los alimentan y a que roban el bocadillo a los turistas que se hacen fotos en la Roca en la que Timothy Dalton rodó la primera escena de Alta tensión, una peli de James Bond.

Gibraltar: el laboratorio del fin de la pandemia

El Peñón es el lugar más inmunizado del mundo. No hay contagios ni nuevas restricciones, se vacuna a los trabajadores españoles y la economía reabre

The Rock of Gibraltar has the most immunisations in the world. There are neither new infections nor new restrictions, Spanish workers are getting vaccinated and the entire economy is reopening

You don't have to walk far to see the difference. A Gibraltar casino worker arriving from Algeciras enters through the sentry box and shows their ID card three meters away to a couple of policemen on the Spanish side. They are wearing masks and make an affirmative gesture without approaching. A few metres further on, already on British soil, five agents are waiting, none of them wearing any protection. They check the document in hand, without distance. "Welcome to the Rock of Gibraltar", says one of Her Majesty's uniformed officers with an Andalusian accent. Four students from Seville take a selfie on the airport runway without a mask. Tonight, they say, they will have the big party they haven't had for a year. There is no curfew at 11pm or a restriction on numbers of people.
These days, Gibraltar is a great world laboratory, offering a trip to post-Covid life, because the pre-Covid one, as we knew it, will never come back. Thanks to the UK's robust vaccination programme, the Rock is the territory with the most immunisations in the world, even ahead of Israel. Last Wednesday, the Rock's health centres closed after administering their last vaccinations to 92 percent of the population (one dose), with 82 percent having received both doses. Therefore, Gibraltar is a territory in which already exists, de facto, the desired herd immunity in its 34,000 inhabitants.
Until a few weeks ago, the situation on the Rock was pretty dramatic: San Bernardo hospital had to improvise one ward after another to deal with hundreds of patients with bilateral pneumonia, with intensive care units stretched to the limit and the island's funeral services overwhelmed. Gibraltar was one of the first places on the continent to host the now-famous Kent strain, or English variant, which entered, like all the others, through its small landing strip lodged in the body of a traveller from London. Even Spain closed the border to prevent the spread of the virus through the towns at Campo de Gibraltar county (Cádiz province). Today, the border is wide open and the Spaniards in the area come to feel free of the virus for a few hours of tourism, imagining the future of immunity that is still so far away in the European Union.
At the end of Winston Churchill Avenue, from the city of La Línea de la Concepción to the north, begins Spain, perimetrically confined, with its curfews and masks on the beach, with people waiting for the impact of the fourth wave with incidence on the rise. Even further north, France, Italy, Germany, and Greece continue to live, as Churchill himself would say, in their "darkest hour", closing all non-essential establishments and sending people home since the hospitals and cemeteries are filling up again.
It's the difference between vaccinating 12 percent, as in many EU countries, or having 92 percent of your adult population immunised with AstraZeneca vaccines. The virus is no longer a topic of conversation here. If anything, it's someone else's problem. They say they only had four cases on the Rock last Sunday, but they were coming from the other side. They have even removed the signs from the streets warning of the danger of the virus. People are already onto the next thing.
Today, in that same hospital, there is a sense of normality. Some heart attacks, periodic treatments, injuries playing football, someone who got sunburnt at the beach ... The usual things that happen when nothing happens. There are cleaning protocols and masks inside, yes, but the ICUs have been emptied and there are seven Covid-19 patients left in the wards recovering from the latest wave of the virus. The scientific triumph of vaccines over Covid-19 is this.
In fact, it is no coincidence that Gibraltar was the place chosen by the British Government to immunise almost 100% of the adult population (not counting the anti-vaxxers). On the Rock, people admit that Boris Johnson is taking revenge for the tough Brexit negotiations by showing Brussels (through Madrid) its negotiating muscle with pharmaceutical companies, its vaccination programme at a warlike pace, and the advantages of Brexit when skipping the bureaucratic paralysis of the European Union. For the moment, even if only in the field of health, the experiment couldn't be going better. "They have so many doses that they are also vaccinating Spaniards with business contracts on the Rock", says Luis, a waiter in one of the pubs on Main Street. "The British know very well that if they have to wait for Spain to vaccinate us all it will be months. And they don't have the time".
A glimpse from the terrace of the Lord Nelson pub, in the central Casamates Square, shows groups of children playing without any precaution, groups of friends kissing, young people hugging their elders, terraces full of people... If there was any doubt that things would go back to the way they were before the virus, this post-Covid Gibraltar confirms it. Social distance disappears when you are immunised and the virus stops being a worry.&nbsp;
During the Easter holidays, the cheap liquor and tobacco shops (there is no VAT here) are still open. We enter one of them, with masks on as is still obligatory indoors. Emma, the shop assistant, tells us: "We are expecting a massive influx of tourists this summer. This is a Covid-free zone, and we believe that can attract thousands of people here."
At dusk, thousands of Spanish workers from Campo de Gibraltar leave the British colony to go home. One of them, also a waiter, shares with us a thought while he puts on his mask to pass through customs to the other side, where the virus rages: "Look, we are privileged. Here we are well paid and when we were stopped by the virus we all received aid from the Gibraltarian authority. But take a walk around La Línea de la Concepción. Most of the businesses have gone bust or are about to. People my age have only one way out: either work in Gibraltar or in drug trafficking."
A glance at the shops in the border town paints a bleak picture. The economic difference is enormous between one side and the other. As evidence you only have to look at the precarious buildings, the streets full of potholes, and the closed shops. The virus has only widened the crack. Unemployment soars in the region, like hopelessness and delinquency. "Here, hashish is already being smuggled during the day, in broad daylight", says another worker from La Línea. "It's our only industry", adds a third with sad irony.
We go back inside with other Spanish workers who have night shifts in the bars. Irish Town's pubs wake up, the volume of music rises, and groups of young people crowd the narrow streets. A playlist of 90s songs is playing. A group of girls sings a Spice Girls hit, change groups, smoke, hug each other. A waitress full of tattoos explains to us in "Llanito", a mixture of Spanish, English with an Andalusian accent and a touch of Italian, what we are seeing:
Have you lost your fear of the virus yet?
"We've never been too afraid here, it's totally different from Spain. Our government did better than yours. Here there were deaths, but the situation is ready to enjoy thanks to the vaccines." &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;[Editor's note: italicised words were spoken in English in the original dialogue, as is characteristic of llanito, with the rest translated from Spanish.]
Did you vote for Brexit?
"None of us want Brexit, but there is no Brexit here. We are in Schengen now."&nbsp;
Tourism is coming and Fabian Picardo's government knows it. That is why they are preparing the opening of those symbolic places on the Rock, such as the tunnels from the Second World War, dug to resist any invasion if Franco had thought of doing so, and the natural park, where Gibraltar's famous colony of monkeys lives.
The only dark cloud on the horizon comes from the possible new strains, but here they admit that it will be necessary to be vaccinated again, with updated doses for future variants, in an indefinite period of time. But for the moment the virus has run out of human hosts on which to jump to other hosts, just as the monkeys of Gibraltar, accustomed to the bare rock, no longer climb trees to feed. The chain has been broken and the virus is left without potential patients to spread further. The monkeys are still alive thanks to the foresters feeding them and stealing snacks from tourists who take pictures on the Rock where Timothy Dalton shot the first scene of The Living Daylights, a James Bond film.

Gibraltar: The Laboratory for The End of The Pandemic

The Rock of Gibraltar has the most immunisations in the world. There are no new infections or restrictions and the economy is reopening

Na Gibraltarze wykonano najwięcej szczepień przeciwko Covid-19 świecie. Nie ma nowych infekcji ani nowych restrykcji, szczepi się nawet hiszpańskich pracowników, a cała gospodarka ponownie się otwiera.

Nie trzeba długiego spaceru, aby dostrzec różnicę. Pracownik kasyna z Gibraltaru, który przyjeżdża z Algeciras, wchodzi przez budkę wartowniczą i pokazuje swój dowód osobisty policjantom stojącym trzy metry dalej po hiszpańskiej stronie. Ci z maskami na twarzach wykonują gest potwierdzający, nie podchodząc. Kilka metrów dalej, już na brytyjskiej ziemi, czeka pięciu funkcjonariuszy, żaden z nich nie ma na sobie żadnej ochrony. Sprawdzają dokument trzymany w ręku, bez dystansu. - Witamy w Gibraltarze - mówi z andaluzyjskim akcentem jeden z umundurowanych funkcjonariuszy Jej Królewskiej Mości. Czterech studentów z Sewilli robi sobie selfie na pasie startowym lotniska bez maski. Dziś wieczorem, jak mówią, zrobią wielką imprezę, której nie było od roku. Nie ma godziny policyjnej o 23:00 ani ograniczeń co do liczby osób.
W dzisiejszych czasach Gibraltar jest wielkim światowym laboratorium, oferującym wycieczkę do postcovidowego życia, ponieważ te, które znaliśmy sprzed pandemii, już nigdy nie wróci. Dzięki solidnemu brytyjskiemu programowi szczepień Gibraltar jest terytorium, na którym wykonuje się najwięcej szczepień na świecie, wyprzedzając nawet Izrael. W ubiegłą środę gibraltarskie ośrodki zdrowia zostały zamknięte po podaniu ostatnich szczepionek 92 proc. ludności (jedna dawka), przy czym 82 proc. otrzymało obie dawki. Gibraltar jest więc terytorium, na którym de facto istnieje już pożądana odporność zbiorowa u 34 tys. mieszkańców.
Jeszcze kilka tygodni temu sytuacja na Gibraltarze była dosyć dramatyczna: Szpital San Bernardo musiał improwizować jeden oddział za drugim, aby poradzić sobie z setkami pacjentów z obustronnym zapaleniem płuc, oddziały intensywnej terapii były przeciążone do granic możliwości, a usługi pogrzebowe nie wyrabiały. Gibraltar był jednym z pierwszych miejsc na kontynencie, gdzie pojawił się słynny już szczep Kent, czyli wariant angielski, który przedostał się, podobnie jak wszystkie inne, przez małe lotnisko w ciele podróżnego z Londynu. Hiszpania zamknęła granicę, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa przez miasta w okręgu Campo de Gibraltar (prowincja Kadyks). Dzisiaj granica jest szeroko otwarta, a Hiszpanie przebywający w tym regionie przyjeżdżają, aby przez kilka godzin turystyki poczuć się wolnymi od wirusa, wyobrażając sobie przyszłość zbiorowej odporności, która w Unii Europejskiej jest jeszcze odległą perspektywą.
Na końcu Winston Churchill Avenue, w mieście La Línea de la Concepción zaczyna się Hiszpania, pozamykana, ze swoimi godzinami policyjnymi i maskami na plaży, z ludźmi czekającymi na uderzenie czwartej fali, ze wzrastającą ponownie liczbą zakażeń. Jeszcze dalej na północ, Francja, Włochy, Niemcy i Grecja nadal przeżywają swoją, jak powiedziałby sam Churchill, "najczarniejszą godzinę", zamykając wszystkie zakłady usługowe, które nie są niezbędne i wysyłając ludzi do domów, ponieważ szpitale i cmentarze znowu się zapełniają.
To różnica między zaszczepieniem 12 proc., jak w wielu krajach UE, a 92 proc. dorosłej populacji szczepionkami AstraZeneca. Wirus nie jest już tutaj tematem rozmów. Jeśli w ogóle się pojawia, to jako problem kogoś innego. Mówi się, że w ostatnią niedzielę na Gibraltarze były tylko cztery przypadki, ale pochodziły one z drugiej strony. Usunięto nawet z ulic znaki ostrzegające o niebezpieczeństwie wirusa. Ludzie zaczęli już zajmować się innymi sprawami.
Dziś w tym samym szpitalu panuje poczucie normalności. Kilka zawałów serca, okresowe zabiegi, kontuzje podczas gry w piłkę nożną, oparzenia słoneczne u plażowicza... Zwykłe rzeczy, które dzieją się, gdy nic się nie dzieje. Wewnątrz, owszem, obowiązują protokoły czyszczenia i maski, ale oddziały intensywnej terapii się wyludniły, a w szpitalach pozostało 7 pacjentów z Covid-19, którzy wracają do zdrowia po ostatniej fali wirusa. Tak wygląda naukowy triumf szczepionek nad Covid-19.
Nie jest przypadkiem, że Gibraltar został wybrany przez rząd brytyjski jako miejsce, w którym zaszczepiono prawie 100 proc. dorosłej populacji (nie licząc antyszczepionkowców). Gibraltarczycy przyznają, że Boris Johnson mści się za trudne negocjacje w sprawie Brexitu, pokazując Brukseli (poprzez Madryt) swoją siłę negocjacyjną z firmami farmaceutycznymi, swój program szczepień realizowany w wojennym tempie i zalety Brexitu polegające na omijaniu biurokratycznego paraliżu Unii Europejskiej. Na razie, nawet jeśli tylko w dziedzinie zdrowia, eksperyment nie mógłby iść lepiej. - Mają tak dużo dawek, że szczepią też Hiszpanów z kontraktami biznesowymi na Gibraltarze - mówi Luis, kelner w jednym z pubów przy Main Street. - Brytyjczycy dobrze wiedzą, że jeśli będą musieli czekać, aż Hiszpania zaszczepi nas wszystkich, to miną miesiące. A oni nie mają na to czasu - dodaje.
Spojrzenie z tarasu pubu Lord Nelson, na centralnym placu Casamates, ukazuje grupy dzieci bawiących się bez żadnych środków ostrożności, całujące się grupy przyjaciół, młodych ludzi przytulających starszych, balkony pełne ludzi... Jeśli istniały jakiekolwiek wątpliwości, że wszystko wróci do stanu sprzed wirusa, to postcovidowski Gibraltar je rozwiewa. Dystans społeczny nie jest już konieczny, gdy jest się uodpornionym, a wirus przestaje być zmartwieniem.
W czasie świąt wielkanocnych sklepy z tanimi alkoholami i tytoniem (nie ma tu VAT-u) są jeszcze otwarte. Wchodzimy do jednego z nich, w maskach, bo jest to jeszcze obowiązkowe w pomieszczeniach. Emma, ekspedientka, mówi nam: "Spodziewamy się masowego napływu turystów tego lata. To jest strefa wolna od Covid i wierzymy, że to może przyciągnąć tu tysiące ludzi".
O zmierzchu tysiące hiszpańskich robotników z Campo de Gibraltar opuszcza brytyjską kolonię, aby udać się do domu. Jeden z nich, również kelner, dzieli się z nami pewną myślą, gdy zakłada maskę, aby przejść przez cło na drugą stronę, gdzie szaleje wirus. - Spójrzcie, jesteśmy uprzywilejowani. Tutaj dobrze nam płacą, a kiedy zatrzymał nas wirus, wszyscy otrzymaliśmy pomoc od władz gibraltarskich. Ale przejdźcie się po La Línea de la Concepción. Większość firm zbankrutowała lub wkrótce zbankrutuje. Ludzie w moim wieku mają tylko jedno wyjście: albo pracować w Gibraltarze, albo handlować narkotykami - wyznaje.
Rzut oka na sklepy w przygranicznym miasteczku stwarza ponury obraz. Różnica ekonomiczna pomiędzy jedną a drugą stroną jest ogromna. Jako dowód wystarczy spojrzeć na zniszczone budynki, ulice pełne wybojów i zamknięte sklepy. Wirus tylko pogłębił to pęknięcie. Bezrobocie w regionie wzrasta, podobnie jak poczucie beznadziei i przestępczość. - Tutaj haszysz jest już przemycany w ciągu dnia, w biały dzień - mówi inny pracownik z La Línea. - To nasz jedyny przemysł - dodaje trzeci ze smutkiem.
Wracamy do środka z innymi hiszpańskimi pracownikami, którzy mają nocne zmiany w barach. Puby w Irish Town budzą się do życia, muzyka jest coraz głośniejsza, a grupy młodych ludzi tłoczą się na wąskich uliczkach. Puszczają playlistę z piosenkami z lat 90. Grupa dziewczyn śpiewa przebój Spice Girls, rozmawiają z nieznajomymi, palą, przytulają się. Kelnerka z tatuażami tłumaczy nam w "Llanito", mieszance hiszpańskiego, angielskiego z andaluzyjskim akcentem i odrobiną włoskiego, co widzimy:
Nie boisz się już wirusa?
"Nigdy nie baliśmy się tutaj zbytnio, jest zupełnie inaczej niż w Hiszpanii. Nasz rząd poradził sobie lepiej niż wasz. Tutaj były zgony, ale jesteśmy gotowi, by się cieszyć dzięki szczepionkom" [słowa wyróżnione kursywą zostały wypowiedziane po angielsku w oryginalnym dialogu, co jest charakterystyczne dla llanito, a reszta została przetłumaczona z hiszpańskiego - red.].
Czy głosowałaś za Brexitem?
"Nikt z nas nie chce Brexitu, ale tutaj nie ma Brexitu. Jesteśmy teraz w Schengen."
Turystyka powraca i rząd Fabiana Picardo [szef ministrów Gibraltaru - red.] o tym wie. Przygotowują więc otwarcie tych symbolicznych miejsc na Skale, takich jak tunele z czasów II wojny światowej – wykopane, by odeprzeć każdą inwazję, gdyby Franco postanowił ją przeprowadzić; oraz park, w którym żyje słynna gibraltarska kolonia małp.
Jedyną ciemną chmurą na horyzoncie są ewentualne nowe szczepy, ale tu władze przyznają, że konieczne będzie ponowne szczepienie, z uaktualnionymi dawkami dla przyszłych wariantów, w nieokreślonym czasie. Na razie jednak wirusowi zabrakło ludzkich żywicieli, z których mógłby przeskoczyć na innych – tak jak małpy z Gibraltaru, przyzwyczajone do gołej skały, nie wspinają się już na drzewa, aby się pożywić. Przerwano łańcuch i wirus został pozbawiony potencjalnych nosicieli, dzięki którym mógłby się dalej rozprzestrzeniać. Małpy wciąż żyją dzięki opiekunom, którzy je dokarmiają i nadal kradną przekąski turystom robiącym zdjęcia na skale, na której Timothy Dalton nakręcił pierwszą scenę filmu o Jamesie Bondzie, "The Living Daylights".

Gibraltar: laboratorium końca pandemii

Na Gibraltarze wykonano najwięcej szczepień przeciwko Covid-19 świecie. Nie ma nowych infekcji ani nowych restrykcji, a cała gospodarka się otwiera.

Die Bevölkerung am Felsen von Gibraltar verzeichnet die höchste Impfrate der Welt. Es gibt weder neue Infektionen noch neue Einschränkungen. Die gesamte Wirtschaft läuft wieder an.

Es sind nur wenige Meter, und doch sind es wie zwei Welten. Ein Kasino-Mitarbeiter aus Gibraltar, der aus Algeciras kommt, geht durch den Wachposten und zeigt drei Meter entfernt einem Polizistenpaar auf der spanischen Seite seinen Ausweis. Sie tragen Masken und machen eine bestätigende Geste, ohne sich zu nähern. Ein paar Schritte weiter, bereits auf britischem Boden, warten fünf Agenten, keiner von ihnen trägt einen Mund-Nasen-Schutz. Sie prüfen das Dokument, ohne Abstand. "Welcome to the Rock of Gibraltar", sagt einer der uniformierten Beamten mit andalusischem Akzent. Vier Studierende aus Sevilla machen auf der Landebahn des Flughafens ein Selfie ohne Maske. Heute Abend, sagen sie, werden sie die große Party feiern, die sie seit einem Jahr nicht mehr hatten. Es gibt keine Ausgangssperre ab 23 Uhr, auch ist die Personenzahl nicht eingeschränkt.
Gibraltar ist ein Fenster für die Welt, welches einen Blick in das Leben "post-Covid" bietet. Dank des robusten Impfprogramms des Vereinigten Königreichs ist der Felsen das Gebiet mit den meisten Impfungen der Welt, sogar noch vor Israel. Am vergangenen Mittwoch schlossen die Gesundheitszentren auf dem Felsen, nachdem sie 92 Prozent der Bevölkerung die letzten Impfungen (eine Dosis) verabreicht hatten, wobei 82 Prozent beide Dosen erhalten haben. Gibraltar ist also ein Gebiet, in dem bei seinen 34.000 Einwohnern de facto bereits die gewünschte Herdenimmunität besteht.
Bis vor ein paar Wochen war die Situation auf dem Felsen ziemlich dramatisch: Das Krankenhaus San Bernardo musste eine Station nach der anderen improvisieren, um Hunderte von Patienten mit beidseitiger Lungenentzündung zu versorgen. Die Intensivstationen waren bis an die Grenzen ausgelastet und die Bestattungsdienste der Insel überfordert. Gibraltar war einer der ersten Orte auf dem Kontinent, an dem die britische Variante aufgetreten war, die durch einen Reisenden aus London dorthin gelangte. Sogar Spanien schloss die Grenze, um die Ausbreitung des Virus über die Städte im Landkreis Campo de Gibraltar (Provinz Cádiz) zu verhindern. Heute ist die Grenze weit geöffnet und die Spanier in der Gegend kommen herüber, um sich für ein paar Stunden touristisch frei von dem Virus zu fühlen und sich die Zukunft der Immunität vorzustellen, welche in der Europäischen Union noch so weit entfernt ist.
Am Ende der Winston Churchill Avenue, die von der Stadt La Línea de la Concepción nach Norden führt, beginnt Spanien, perimetrisch eingegrenzt, mit seinen Ausgangssperren und Masken am Strand, mit Menschen, die auf die Auswirkungen der vierten Welle mit steigender Inzidenz warten. Noch weiter nördlich liegen Frankreich, Italien, Deutschland und Griechenland, in ihrer, wie Churchill selbst sagen würde, "dunkelsten Stunde". Dort schließen alle nicht lebensnotwendigen Einrichtungen, Menschen werden nach Hause geschickt, weil die Krankenhäuser überfüllt sind. Und schließlich die Friedhöfe.
Es ist ein Unterschied, ob 12 Prozent geimpft sind, wie in vielen EU-Ländern – oder ob 92 Prozent der erwachsenen Bevölkerung den Impfstoff erhalten haben. Das Virus ist hier kein Gesprächsthema mehr. Wenn überhaupt, dann ist es das Problem von jemand anderem. Sie sagen, dass sie letzten Sonntag nur vier Fälle auf dem Felsen hatten, aber sie kamen von der anderen Seite. Sie haben sogar die Schilder von den Straßen entfernt, die vor der Gefahr des Virus warnen. Man denkt schon über anderes nach.
Heute, im selben Krankenhaus, herrscht ein Gefühl der Normalität. Einige Herzinfarkte, regelmäßige Behandlungen, Verletzungen beim Fußballspielen, jemand, der sich am Strand einen Sonnenbrand geholt hat. Die üblichen Dinge, die passieren, wenn nichts passiert. Es gibt Reinigungsprotokolle und Masken, ja – aber die Intensivstationen sind leer. Es befinden sich noch sieben Covid-19-Patienten stationär im Krankenhaus, die sich von der letzten Welle des Virus erholen. Es ist der wissenschaftliche Triumph der Impfstoffe über Covid-19.
Tatsächlich ist es kein Zufall, dass Gibraltar der Ort war, den die britische Regierung auswählte, um fast die gesamte erwachsene Bevölkerung zu impfen (Impfgegner nicht mitgezählt). Auf dem Felsen ist man sich einig, dass Boris Johnson sich auch so für die zähen Brexit-Verhandlungen rächt. Er will Brüssel (über Madrid) seine Verhandlungsstärke gegenüber Pharmakonzernen demonstrieren und dass sein Impfprogramm in rasantem Tempo voranschreitet. Es ist eine Zurschaustellung der Vorteile des Brexit, da Großbritannien, anders als die Europäische Union, keinen bürokratischen Lähmungen ausgesetzt sei. Für den Moment, wenn auch nur im Bereich der Gesundheit, könnte das Experiment nicht besser laufen. "Sie haben so viele Dosen, dass sie auch Spanier mit Geschäftsverträgen auf dem Felsen impfen", sagt Luis, ein Kellner in einem der Pubs auf der Main Street. "Die Briten wissen genau, dass es Monate dauern wird, wenn sie warten müssen, bis Spanien uns alle geimpft hat. Und die Zeit haben sie nicht".
Ein Blick von der Terrasse des Pubs "Lord Nelson" auf dem zentralen Casamates-Platz zeigt Gruppen von Kindern, die ohne jede Vorsicht spielen, Gruppen von Freunden, die sich küssen, junge Menschen, die ihre Älteren umarmen, Terrassen voller Menschen. Wenn es irgendeinen Zweifel gab, dass die Dinge wieder so werden, wie sie vor dem Virus waren, dann bestätigt dieses Post-Covid-Gibraltar das. Abstandhalten verschwindet, wenn man geimpft ist und das Virus aufhört, eine stetig präsente Sorge zu sein.
Während der Osterfeiertage sind die billigen Schnaps- und Tabakläden (hier gibt es keine Mehrwertsteuer) noch geöffnet. Wir betreten einen von ihnen, mit Masken, wie es in Innenräumen immer noch Pflicht ist. Emma, die Verkäuferin, erzählt uns: "Wir erwarten diesen Sommer einen massiven Zustrom von Touristen. Dies ist eine Covid-freie Zone, und wir glauben, dass das Tausende von Menschen hierherlocken kann."
In der Abenddämmerung verlassen Tausende von spanischen Arbeitern aus Campo de Gibraltar die britische Kolonie, um nach Hause zu gehen. Einer von ihnen, ebenfalls ein Kellner, teilt mit uns einen Gedanken, während er seine Maske aufsetzt, um durch den Zoll auf die andere Seite zu gelangen, wo das Virus wütet: "Sehen Sie, wir sind privilegiert. Hier werden wir gut bezahlt, und als wir von dem Virus aufgehalten wurden, haben wir alle Hilfe von der gibraltarischen Behörde erhalten. Aber macht mal einen Spaziergang durch La Línea de la Concepción. Die meisten Geschäfte sind pleite gegangen oder stehen kurz davor. Die Leute in meinem Alter haben nur einen Ausweg: entweder Arbeit in Gibraltar oder Drogenhandel."
Ein Blick auf die Geschäfte in der Grenzstadt zeichnet ein düsteres Bild. Der wirtschaftliche Unterschied zwischen der einen und der anderen Seite ist enorm. Als Beweis muss man sich nur die heruntergekommenen Gebäude, die Straßen voller Schlaglöcher und die geschlossenen Geschäfte ansehen. Das Virus hat den Graben nur noch vergrößert. Die Arbeitslosigkeit steigt in der Region an, ebenso wie Hoffnungslosigkeit und Kriminalität. "Hier wird schon tagsüber Haschisch geschmuggelt, am helllichten Tag", sagt ein anderer Arbeiter aus La Línea. "Es ist unsere einzige Industrie", fügt ein dritter mit trauriger Ironie hinzu.
Wir gehen mit anderen Spanierinnen und Spaniern, die Nachtschichten in den Bars haben, wieder hinein. Die Pubs von Irish Town erwachen, die Lautstärke der Musik steigt, und Gruppen junger Leute drängen sich in den engen Straßen. Eine Playlist mit 90er-Jahre-Songs läuft. Eine Gruppe von Mädchen singt einen Spice-Girls-Hit, sie rauchen, umarmen sich. Eine Kellnerin mit vielen Tattoos erklärt uns in "Llanito", einer Mischung aus Spanisch, Englisch mit andalusischem Akzent und einem Hauch von Italienisch, was wir da sehen.
Haben Sie Ihre Angst vor dem Virus schon verloren?
"Wir haben hier nie Angst gehabt, es ist ganz anders als in Spanien. Unsere Regierung hat es besser gemacht als eure. Auch hier gab es Tote, aber die Situation hat sich dank der Impfstoffe radikal verändert".
Haben Sie für den Brexit gestimmt?
"Keiner von uns will den Brexit, aber hier gibt es keinen Brexit. Wir sind jetzt ein Teil von Schengen."
Der Tourismus wird wiederkehren, die Regierung von Fabian Picardo weiß das. Deshalb bereitet sie die Öffnung jener symbolträchtigen Orte auf dem Felsen vor, wie die Tunnel aus dem Zweiten Weltkrieg, die gegraben wurden, um einer eventuellen Invasion zu widerstehen, falls Franco daran gedacht hätte, und den Naturpark, in dem Gibraltars berühmte Affenkolonie lebt.
Die einzige dunkle Wolke am Horizont kommt von den möglichen neuen Mutanten. Den Menschen hier ist bewusst, dass in unbestimmter Zeit eine erneute Impfung mit aktualisierten Dosen für zukünftige Varianten notwendig sein wird. Aber für den Moment sind dem Virus die menschlichen Wirte ausgegangen, auf die es überspringen kann, so wie die Affen von Gibraltar, die an den kahlen Felsen gewöhnt sind, nicht mehr auf Bäume klettern, um sich zu ernähren. Die Kette ist unterbrochen, das Virus hat keine Möglichkeiten mehr, um sich weiter auszubreiten. Die Affen leben noch, dank der Förster, die sie füttern, und der Touristen, die Fotos auf dem Felsen machen, und denen sie ihre Snacks stehlen. Dort war es, wo Timothy Dalton die erste Szene des James-Bond-Films "Der Hauch des Todes" drehte.

Gibraltar: Ein Labor für das Ende der Pandemie

Die Bevölkerung am Felsen von Gibraltar verzeichnet die höchste Impfrate der Welt. Das Leben geht weiter wie zuvor – zumindest scheint es so. 

Le rocher de Gibraltar a le taux de vaccinations le plus élevé au monde. Ici, il n'y a pas de nouvelles infections ni de nouvelles restrictions, les travailleurs espagnols se font vacciner et l'ensemble de l'économie a rouvert ses portes.

Il n'est pas nécessaire de marcher longtemps pour voir la différence. Côté espagnol, un employé de casino de Gibraltar arrivant d'Algésiras entre par la guérite et montre sa carte d'identité à trois mètres de là à deux policiers. Ils portent des masques et font un geste affirmatif sans s'approcher. Quelques mètres plus loin, déjà sur le sol britannique, cinq agents attendent, tous démasqués. Ils vérifient le document en main, sans distance. « Bienvenue sur le rocher de Gibraltar », lance l'un des agents en uniforme de Sa Majesté avec un accent andalou. Quatre étudiants de Séville prennent un selfie sur la piste de l'aéroport, sans masque. Ce soir, disent-ils, ils feront la grande fête qu'ils n'ont pas faite depuis un an. Ici, il n'y a ni jauge ni couvre-feu à 23 heures.
De nos jours, Gibraltar est un grand laboratoire mondial, offrant un voyage dans la vie post-Covid, car la vie pré-Covid, telle que nous la connaissions, ne reviendra jamais. Grâce au solide programme de vaccination du Royaume-Uni, Gibraltar est le territoire le plus vacciné au monde, même devant Israël. Mercredi dernier, les centres de santé y ont fermé après avoir administré leurs derniers vaccins à 92 % de la population (une dose), 82 % ayant reçu les deux doses. Gibraltar est donc un territoire dans lequel existe déjà, de facto, l'immunité de groupe souhaitée chez ses 34 000 habitants.
Pourtant, la situation y était encore dramatique il y a quelques semaines : L'hôpital San Bernardo a dû improviser face à des centaines de patients atteints de pneumonie, les unités de soins intensifs étant sollicitées à l'extrême et les services funéraires de l'île débordés. Gibraltar a été l'un des premiers endroits du continent à accueillir le désormais célèbre variant anglais qui est entrée, comme tout le monde, par sa petite piste d'atterrissage, logée dans le corps d'un voyageur de Londres. Même l'Espagne a fermé la frontière pour empêcher la propagation du virus par les villes de Campo de Gibraltar (province de Cadix). Aujourd'hui, la frontière est grande ouverte et les Espagnols de la région viennent à Gibraltar pour se sentir libérés du virus pour quelques heures de tourisme, en imaginant l'avenir de l'immunité collective qui est encore si lointain dans l'Union européenne.
Au bout de l'avenue Winston Churchill, au Nord, commence l'Espagne avec la ville de La Línea de la Concepción, son confinement, ses couvre-feux et ses masques sur la plage et ses habitants qui attendent l'impact de la quatrième vague dont l'incidence est en hausse. Plus au nord encore, la France, l'Italie, l'Allemagne et la Grèce continuent de vivre, comme le dirait Churchill lui-même, leur « heure la plus sombre », fermant tous les établissements non essentiels et renvoyant les gens chez eux parce que les hôpitaux et les cimetières se remplissent à nouveau.
C'est la différence entre vacciner 12 % de la population, comme dans de nombreux pays de l'UE, et vacciner 92 % de la population adulte avec les vaccins d'AstraZeneca. Le virus n'est plus un sujet de conversation ici. Au contraire, c'est le problème des autres. À Gibraltar, ils disent n'avoir eu que quatre cas dimanche dernier, qui venaient tous de l'autre côté. Ils ont même enlevé les panneaux dans les rues avertissant du danger du virus. Les gens sont déjà passés à autre chose.
Aujourd'hui, dans ce même hôpital, il y a un sentiment de normalité. Quelques crises cardiaques, des traitements périodiques, des blessures de joueurs de football, un coup de soleil à la plage... Les choses habituelles qui arrivent quand il ne se passe rien. Il y a des protocoles de nettoyage et des masques à l'intérieur, certes, mais les unités de soins intensifs ont été vidées et il ne reste que sept patients atteints de la Covid-19 en train de se remettre de la dernière vague du virus. Tel est le triomphe scientifique des vaccins sur la Covid-19.
Ce n'est pas une coïncidence que Gibraltar ait été l'endroit choisi par le gouvernement britannique pour vacciner presque 100 % de la population adulte (sans compter les anti-vaccins). Sur le Rocher, on admet que Boris Johnson prend sa revanche sur les difficiles négociations du Brexit en montrant à Bruxelles (par l'intermédiaire de Madrid) sa force de négociation avec les entreprises pharmaceutiques, son programme de vaccination au pas de charge et les avantages du Brexit permettant de sauter la paralysie bureaucratique de l'UE. Pour l'instant, ne serait-ce que dans le domaine de la santé, l'expérience ne pourrait pas mieux se passer. « Ils ont tellement de doses qu'ils vaccinent aussi les Espagnols qui ont des contrats commerciaux sur le Rocher », raconte Luis, serveur dans l'un des pubs de Main Street. « Les Britanniques savent très bien que s'ils doivent attendre que l'Espagne nous vaccine tous, cela prendra des mois. Et ils n'ont pas le temps ».
Depuis la terrasse du pub Lord Nelson, sur la place centrale de Casamates, on peut voir des groupes d'enfants jouant sans aucune précaution, des groupes d'amis s'embrassant, des jeunes embrassant leurs aînés, des terrasses pleines de monde.... S'il y avait un doute sur la possibilité de revenir à la situation d'avant le virus, le laboratoire du Gibraltar post-Covid est là pour le confirmer. La distance sociale disparaît lorsqu'on est immunisé et que le virus cesse d'être un souci.
Pendant les vacances de Pâques, les magasins d'alcools et de tabacs bon marché (il n'y a pas de TVA ici) sont encore ouverts. Nous entrons dans l'un d'eux, masqués comme il est encore obligatoire de le faire à l'intérieur. Emma, la vendeuse, nous raconte : « Nous attendons un afflux massif de touristes cet été. C'est une zone sans Covid, et nous pensons que cela peut attirer des milliers de personnes ici. »
À la tombée de la nuit, des milliers de travailleurs espagnols du Campo de Gibraltar quittent la colonie britannique pour rentrer chez eux. L'un d'entre eux, également serveur, nous fait part d'une réflexion tandis qu'il met son masque pour passer la douane vers l'autre côté, là où le virus fait rage : « Écoutez, nous sommes des privilégiés. Ici, nous sommes bien payés et lorsque nous avons été mis à l'arrêt par le virus, nous avons tous reçu une aide de l'autorité de Gibraltar. Mais allez vous promener dans La Línea de la Concepción. La plupart des commerces ont fait faillite ou sont sur le point de le faire. Les gens de mon âge n'ont qu'une seule issue : travailler à Gibraltar ou dans le trafic de drogue. »
Un coup d'œil aux devantures des boutiques de la ville espagnole suffit à saisir l'ampleur de la différence économique entre les deux côtés de la frontière. Pour s'en convaincre, il suffit de regarder les bâtiments vétustes, les rues criblées de nids de poule et les magasins fermés. Le virus n'a fait que creuser la faille. Le chômage explose dans la région, comme le désespoir et la délinquance. « Ici, le haschich passe déjà en contrebande en pleine journée », raconte un autre travailleur de La Línea. « C'est notre seule industrie », ajoute un troisième avec une triste ironie.
Nous retournons à l'intérieur avec d'autres travailleurs espagnols qui travaillent de nuit dans les bars. Les pubs d'Irish Town se réveillent, le volume de la musique augmente et des groupes de jeunes se pressent dans les rues étroites. Une playlist de chansons des années 1990 est diffusée. Un groupe de filles chante un tube des Spice Girls, change de groupe, fume, s'embrasse. Une serveuse pleine de tatouages nous explique en « llanito », un mélange d'espagnol, d'anglais avec un accent andalou et une touche d'italien, ce que nous sommes en train de voir :
Avez-vous déjà perdu votre peur du virus ?
« Nous n'avons jamais eu très peur ici, c'est totalement différent de l'Espagne. Notre gouvernement a fait mieux que le vôtre. Ici, il y a eu des morts, mais grâce aux vaccins, la situation est "préparez-vous à profiter" » (les mots en italique ont été prononcés en anglais dans le dialogue original, comme c'est caractéristique de llanito, le reste étant traduit de l'espagnol, ndlr).
Avez-vous voté pour le Brexit ?
« Aucun d'entre nous ne veut du Brexit, mais il n'y a pas de Brexit ici. Nous sommes dans Schengen maintenant. »
Le tourisme arrive et le gouvernement de Fabian Picardo le sait. C'est pourquoi ils préparent l'ouverture de ces lieux symboliques du Rocher, comme les tunnels de la Seconde Guerre mondiale, creusés pour résister à toute invasion, si Franco y avait songé, ainsi que le parc naturel, où vit la célèbre colonie de singes de Gibraltar.
Seul nuage à l'horizon, d'éventuels nouveaux variants. On admet ici qu'il faudra se faire vacciner à nouveau dans un délai indéterminé, avec des doses actualisées pour les futurs variants. Mais pour l'instant, le virus n'a plus d'hôtes humains sur lesquels il peut sauter vers d'autres hôtes, tout comme les singes de Gibraltar, habitués à la roche nue, ne grimpent plus aux arbres pour se nourrir. La chaîne a été rompue et le virus se retrouve sans patients potentiels pour se propager davantage. Les singes sont encore en vie grâce aux forestiers qui les nourrissent et au vol d'en-cas aux touristes qui prennent des photos sur le rocher où Timothy Dalton a tourné la première scène de The Living Daylights, un film de James Bond.

Gibraltar : le laboratoire de la vie post-Covid 

Gibraltar a le taux de vaccinations le plus élevé au monde. Déjà dans l'après-Covid, la presqu'île jouxte un territoire dévasté par la pandémie. 

Ο Βράχος του Γιβραλτάρ έχει τους περισσότερους εμβολιασμούς στον κόσμο. Δεν υπάρχουν ούτε νέες μολύνσεις ούτε νέοι περιορισμοί, οι Ισπανοί εργαζόμενοι εμβολιάζονται και ολόκληρη η οικονομία επαναλειτουργεί

Δε χρειάζεται να πάτε μακριά για να δείτε τη διαφορά. Ένας εργαζόμενος στο καζίνο του Γιβραλτάρ που έρχεται από το Αλγκεσίρας περνά από το φυλάκιο και δείχνει την ταυτότητά του από τρία μέτρα απόσταση σε δύο αστυνομικούς στην ισπανική πλευρά. Φορούν μάσκες και κάνουν μια καταφατική χειρονομία χωρίς να πλησιάσουν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ήδη σε βρετανικό έδαφος, περιμένουν πέντε πράκτορες, κανένας από τους οποίους δε φοράει προστατευτικά. Ελέγχουν το έγγραφο ανά χείρας, χωρίς αποστάσεις. «Καλώς ήρθατε στο Βράχο του Γιβραλτάρ», λέει ένας από τους ένστολους αξιωματικούς της Αυτού Μεγαλειότητας με ανδαλουσιανή προφορά. Τέσσερις φοιτητές από τη Σεβίλλη βγάζουν μια selfie στον διάδρομο του αεροδρομίου χωρίς μάσκα. Απόψε, λένε, θα κάνουν το μεγάλο πάρτι που έχουν να κάνουν εδώ και έναν χρόνο. Δεν υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας στις 11 το βράδυ ή περιορισμός στον αριθμό των ατόμων.
Αυτές τις μέρες, το Γιβραλτάρ είναι ένας μεγάλος παγκόσμιος δοκιμαστικός σωλήνας, που προσφέρει ένα ταξίδι στη ζωή μετά τον κορονοϊό, γιατί η ζωή πριν τον κορονοϊό, όπως την ξέραμε, δε θα επιστρέψει ποτέ. Χάρη στο ισχυρό πρόγραμμα εμβολιασμού του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Βράχος είναι το έδαφος με τους περισσότερους εμβολιασμούς στον κόσμο, ακόμη και μπροστά από το Ισραήλ. Την περασμένη Τετάρτη, τα κέντρα υγείας του Βράχου έκλεισαν αφού χορήγησαν τους τελευταίους εμβολιασμούς τους στο 92% του πληθυσμού (μία δόση), με το 82% να έχει λάβει και τις δύο δόσεις. Επομένως, το Γιβραλτάρ είναι μια περιοχή στην οποία υπάρχει ήδη, εκ των πραγμάτων, η επιθυμητή ανοσία αγέλης στους 34.000 κατοίκους του.
Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, η κατάσταση στον βράχο ήταν αρκετά δραματική: Το νοσοκομείο Σαν Μπερνάρντο χρειάστηκε να διαμορφώνει τη μια πτέρυγα μετά την άλλη για να αντιμετωπίσει εκατοντάδες ασθενείς με αμφοτερόπλευρη πνευμονία, με τις μονάδες εντατικής θεραπείας να έχουν φτάσει στα όριά τους και τα γραφεία κηδειών του νησιού να έχουν υπερφορτωθεί. Το Γιβραλτάρ ήταν ένα από τα πρώτα μέρη της ηπείρου που υποδέχτηκε το περίφημο πλέον στέλεχος του Κεντ ή την αγγλική μετάλλαξη, το οποίο εισήλθε, όπως και όλα τα άλλα, μέσω του μικρού αεροδιάδρομου του, φωλιασμένο στο σώμα ενός ταξιδιώτη από το Λονδίνο. Ακόμη και η Ισπανία έκλεισε τα σύνορα για να αποτρέψει την εξάπλωση του ιού μέσω των πόλεων στην κομητεία Κάμπο ντε Γιβραλτάρ (επαρχία Καντίθ). Σήμερα, τα σύνορα είναι ορθάνοιχτα και οι Ισπανοί της περιοχής έρχονται να νιώσουν απαλλαγμένοι από τον ιό για λίγες ώρες τουρισμού, καθώς φαντάζονται το μέλλον της ανοσίας που απέχει ακόμη τόσο πολύ από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο τέλος της Λεωφόρου Ουίνστον Τσόρτσιλ, από την πόλη Λα Λινέα ντε λα Κονσεπσιόν προς τα βόρεια, αρχίζει η Ισπανία, περιμετρικά αποκλεισμένη, με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και τις μάσκες στην παραλία, με τον κόσμο να περιμένει τον χτύπημα του τέταρτου κύματος με τα περιστατικά να αυξάνονται. Ακόμη βορειότερα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία και η Ελλάδα συνεχίζουν να βιώνουν, όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, την «πιο σκοτεινή ώρα» τους, κλείνοντας όλες τις μη απαραίτητες επιχειρήσεις και στέλνοντας τον κόσμο στα σπίτια του γιατί τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία γεμίζουν και πάλι.
Είναι η διαφορά μεταξύ του να εμβολιάζεις το 12%, όπως σε πολλές χώρες της ΕΕ, ή να έχεις εμβολιάσει το 92% του ενήλικου πληθυσμού σου με τα εμβόλια της AstraZeneca. Ο ιός δεν αποτελεί πλέον θέμα συζήτησης εδώ. Αν μη τι άλλο, είναι το πρόβλημα κάποιου άλλου. Λένε ότι την περασμένη Κυριακή είχαν μόνο τέσσερα κρούσματα στον Βράχο, αλλά προέρχονταν από την άλλη πλευρά. Έχουν αφαιρέσει ακόμη και τις πινακίδες από τους δρόμους που προειδοποιούν για τον κίνδυνο του ιού. Ο κόσμος έχει ήδη προχωρήσει με τη ζωή του.
Σήμερα, στο ίδιο νοσοκομείο, υπάρχει μια αίσθηση κανονικότητας. Ορισμένες καρδιακές προσβολές, θεραπείες με ραντεβού, τραυματισμοί από το ποδόσφαιρο, κάποιος που κάηκε από τον ήλιο στην παραλία… Τα συνηθισμένα πράγματα που συμβαίνουν όταν δε συμβαίνει τίποτα. Ασφαλώς υπάρχουν πρωτόκολλα καθαριότητας και μάσκες μέσα, αλλά οι ΜΕΘ έχουν αδειάσει και στους θαλάμους έχουν μείνει επτά ασθενείς με Covid-19 που αναρρώνουν από το τελευταίο κύμα του ιού. Αυτός είναι ο επιστημονικός θρίαμβος των εμβολίων έναντι του Covid-19.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι τυχαίο ότι το Γιβραλτάρ ήταν το μέρος που επέλεξε η βρετανική κυβέρνηση για να εμβολιάσει σχεδόν το 100% του ενήλικου πληθυσμού (χωρίς να υπολογίζονται οι αντιεμβολιαστές). Στο Βράχο, ο κόσμος ομολογεί ότι ο Μπόρις Τζόνσον παίρνει εκδίκηση για τις σκληρές διαπραγματεύσεις του Brexit, δείχνοντας στις Βρυξέλλες (μέσω της Μαδρίτης) τη διαπραγματευτική του δύναμη με τις φαρμακευτικές εταιρείες, το πρόγραμμα εμβολιασμού του με πολεμικό ρυθμό και τα πλεονεκτήματα του Brexit όταν παρακάμπτει τη γραφειοκρατική παράλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προς το παρόν, έστω και μόνο στον τομέα της υγείας, το πείραμα δε θα μπορούσε να εξελιχθεί καλύτερα. «Έχουν τόσες πολλές δόσεις που εμβολιάζουν και τους Ισπανούς με επαγγελματικά συμβόλαια στον Βράχο», λέει ο Λουίς, σερβιτόρος σε μια από τις παμπ της Μέιν Στριτ. «Οι Βρετανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν χρειαστεί να περιμένουν την Ισπανία να μας εμβολιάσει όλους, θα περάσουν μήνες. Και δεν έχουν τον χρόνο».
Ρίχνοντας μια ματιά από τη βεράντα της παμπ Λορντ Νέλσον, στην κεντρική πλατεία Κασαμάτες, βλέπει κανείς ομάδες παιδιών να παίζουν χωρίς καμία προφύλαξη, παρέες φίλων να φιλιούνται, νέους να αγκαλιάζουν τους γονείς τους, βεράντες γεμάτες κόσμο… Αν υπήρχε κάποια αμφιβολία ότι τα πράγματα θα ξαναγίνονταν όπως ήταν πριν από τον ιό, αυτό το Γιβραλτάρ μετά τον κορονοϊό το επιβεβαιώνει. Η κοινωνική απόσταση εξαφανίζεται όταν είσαι εμβολιασμένος και ο ιός παύει να αποτελεί ανησυχία.
Κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, τα καταστήματα με φτηνά ποτά και καπνό (εδώ δεν υπάρχει ΦΠΑ) είναι ακόμα ανοιχτά. Μπαίνουμε σε ένα από αυτά, με μάσκες, καθώς είναι ακόμα υποχρεωτικό σε εσωτερικούς χώρους. Η Έμμα, η πωλήτρια, μας λέει: «Περιμένουμε μια μαζική εισροή τουριστών αυτό το καλοκαίρι. Πρόκειται για μια ζώνη χωρίς Covid και πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να προσελκύσει χιλιάδες ανθρώπους εδώ».
Το βράδυ, χιλιάδες Ισπανοί εργαζόμενοι από το Κάμπο ντε Γιβραλτάρ εγκαταλείπουν τη βρετανική αποικία για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ένας από αυτούς, σερβιτόρος κι αυτός, μοιράζεται μαζί μας μια σκέψη, ενώ βάζει τη μάσκα του για να περάσει από το τελωνείο στην άλλη πλευρά, όπου οργιάζει ο ιός: «Κοιτάξτε, είμαστε προνομιούχοι. Εδώ πληρωνόμαστε καλά και όταν ο ιός σταμάτησε τα πάντα, όλοι μας λάβαμε βοήθεια από τις αρχές του Γιβραλτάρ. Αλλά κάντε μια βόλτα γύρω από τη Λα Λινέα ντε λα Κονσεπσιόν. Οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει ή πρόκειται να χρεοκοπήσουν. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου έχουν μόνο μια διέξοδο: είτε να εργαστούν στο Γιβραλτάρ είτε να ασχοληθούν με τη διακίνηση ναρκωτικών».
Μια ματιά στα καταστήματα της παραμεθόριας πόλης αποκαλύπτει μια ζοφερή εικόνα. Η οικονομική διαφορά είναι τεράστια μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς. Αρκεί μόνο να κοιτάξει κανείς τα επικίνδυνα κτίρια, τους δρόμους γεμάτους λακκούβες και τα κλειστά καταστήματα. Ο ιός έχει απλώς διευρύνει το ρήγμα. Η ανεργία καλπάζει στην περιοχή, όπως η απελπισία και η παραβατικότητα. «Εδώ, το χασίς ήδη διακινείται λαθραία κατά τη διάρκεια της ημέρας, μέρα μεσημέρι», λέει ένας άλλος εργαζόμενος από τη Λα Λινέα. «Είναι η μόνη μας βιομηχανία», προσθέτει ένας τρίτος με θλιβερή ειρωνεία.
Επιστρέφουμε στο εσωτερικό με άλλους Ισπανούς εργαζόμενους που έχουν νυχτερινή βάρδια στα μπαρ. Οι παμπ της Irish Town ξυπνούν, η ένταση της μουσικής ανεβαίνει και ομάδες νέων ανθρώπων συνωστίζονται στα στενά δρομάκια. Μια λίστα με τραγούδια της δεκαετίας του 1990 παίζει. Μια ομάδα κοριτσιών τραγουδάει μια επιτυχία των Spice Girls, αλλάζουν παρέες, καπνίζουν, αγκαλιάζονται. Μια σερβιτόρα γεμάτη τατουάζ μας εξηγεί στα «γιανίτο», ένα μείγμα ισπανικών, αγγλικών με ανδαλουσιανή προφορά και μια πινελιά ιταλικών, τι βλέπουμε:
Σας έχει φύγει ο φόβος πια για τον ιό;
«Ποτέ δε φοβηθήκαμε πολύ εδώ, είναι εντελώς διαφορετικά από την Ισπανία. Η κυβέρνησή μας τα κατάφερε καλύτερα από τη δική σας. Εδώ υπήρξαν θάνατοι, αλλά η κατάσταση είναι κατάλληλη για διασκέδαση χάρη στα εμβόλια» [Σημείωση του συντάκτη: οι λέξεις με πλάγια γράμματα ειπώθηκαν στα αγγλικά στον πρωτότυπο διάλογο, όπως είναι χαρακτηριστικό των γιανίτο («llanito»), ενώ οι υπόλοιπες μεταφράστηκαν από τα ισπανικά.]
Ψηφίσατε υπέρ του Brexit;
«Κανείς μας δε θέλει το Brexit, αλλά δεν υπάρχει Brexit εδώ. Είμαστε στην Σένγκεν τώρα».
Ο τουρισμός έρχεται και η κυβέρνηση του Φαμπιάν Πικάρντο το γνωρίζει. Γι' αυτό προετοιμάζουν το άνοιγμα των συμβολικών αυτών χώρων στο Βράχο, όπως οι σήραγγες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που σκάφτηκαν για να αντισταθούν σε οποιαδήποτε εισβολή που μπορεί να σχεδίαζε ο Φράνκο, και το εθνικό πάρκο, όπου ζει η περίφημη αποικία πιθήκων του Γιβραλτάρ.
Το μόνο σκοτεινό σύννεφο στον ορίζοντα προέρχεται από τα πιθανά νέα στελέχη, αλλά εδώ παραδέχονται ότι πρέπει να επανεμβολιάζονται με δόσεις που έχουν επικαιροποιηθεί για τις μελλοντικές παραλλαγές, επ' αόριστον. Προς το παρόν όμως ο ιός έχει ξεμείνει από ανθρώπινους ξενιστές από τους οποίους μπορεί να μεταπηδήσει σε άλλους ξενιστές, όπως ακριβώς οι πίθηκοι του Γιβραλτάρ, που έχουν συνηθίσει τον γυμνό βράχο, δε σκαρφαλώνουν πλέον στα δέντρα για να τραφούν. Η αλυσίδα έχει σπάσει και ο ιός έχει μείνει χωρίς πιθανούς ασθενείς για να εξαπλωθεί περαιτέρω. Οι μαϊμούδες είναι ακόμα ζωντανές χάρη στους δασοφύλακες που τις ταΐζουν και κλέβουν σνακ από τους τουρίστες που φωτογραφίζονται στον βράχο όπου ο Τίμοθι Ντάλτον γύρισε την πρώτη σκηνή της ταινίας Τζέιμς Μποντ Με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Γιβραλτάρ: Ο δοκιμαστικός σωλήνας για το τέλος της πανδημίας

Ο Βράχος του Γιβραλτάρ έχει τους περισσότερους εμβολιασμούς στον κόσμο. Δεν υπάρχουν νέες λοιμώξεις ή περιορισμοί και η οικονομία επαναλειτουργεί

227774574.jpg

Conoce los engranajes del Estado porque él mismo contribuyó a montarlo. Ha sido profesor, alcalde, tertuliano y ministro antes de ser presidente, y cuando lo ha sido, ha querido serlo sin que les cueste una fortuna a sus ciudadanos

En <a href="https://www.elmundo.es/internacional/2021/01/24/600c7098fc6c83b20d8b464a.html">Portugal</a> hay un hombre que lo hace todo. Lo mismo te preside un país que salva a dos mujeres de morir ahogadas en una playa pasando por acudir a su puesto de trabajo caminando y repartiendo besos (un gesto prepandémico) a todas aquellas seguidoras que le idolatran, además de prestarse a hacerse selfies e improvisar discursos fuera de protocolo allá donde va. Marcelo Rebelo de Sousa, Marcelo para los portugueses, ha vuelto a dar sentido a un cargo que languidecía por la pujanza de los primeros ministros y la grisura perezosa de los anteriores presidentes hasta que sustituyó al también conservador Cavaco Silva venciendo al izquierdista Antonio Sampaio da Novoa.
El salvamento de estas dos mujeres en el Algarve tuvo lugar el pasado verano en la playa de Alvor. El presidente no dudó en tirarse al mar para socorrer a dos piragüistas que habían caído al agua y que eran empujadas por las olas hacia alta mar. "Volcaron, tragaron mucha agua y no eran capaces ni de girar ni de subir a la canoa ni de nadar, tal era la fuerza de la corriente", comentó un testigo que acudió con una moto de agua. Rebelo de Sousa, amigo del rey Felipe VI, apareció en las fotografías que varios medios locales tomaron del rescate desde la arena. Así se forjan las leyendas.
Con un carisma innato, la popularidad por las nubes y cierto atractivo de galán de cine de los años 60, como si fuera un Jean Paul Belmondo portugués, Rebelo de Sousa era el gran favorito para las elecciones en un Portugal asediado por un virus que respetó al país en la primera ola, con pocos contagios y también pocos muertos, pero que hoy se ha convertido en el territorio con más positivos por habitante de todo el mundo. A pesar de esa curva ascendente de casos activos que es casi un muro, los ciudadanos lusos fueron el domingo a las urnas para decidir si Rebelo de Sousa seguía ocupando su oficina en Belem, pero nunca quiso vivir en el palacio, sino que mantiene su residencia en Cascais, a unos 30 kilómetros, donde nada cada mañana en el mar. Este domingo arrasó en primera vuelta, tal y como indicaban las encuestas.
Rebelo de Sousa, de 72 años, es ante todo un hombre práctico. El que fuera presidente del Partido Social Demócrata (PSD) ya ha mostrado muchas veces cierta moderación en el gasto que ha contrastado con muchos de sus colegas en los últimos años. Durante la campaña electoral que le llevó al palacio de Belem por primera vez, carrera que ganó con más del 50 % de los votos, gastó mucho menos que los otros dos candidatos más votados. Basó su plan en pisar la calle y prescindió de los grandes escenarios. Recorrió el país en su coche particular casi en solitario. Varios fotógrafos le retrataron almorzando un sándwich y un refresco en el asiento antes de seguir ruta hacia el siguiente mitin en el siguiente pueblo.
Desde su toma de posesión decidió suprimir algunos actos tradicionales con el objetivo de reducir costes en los actos previstos. Rebelo de Sousa decidió no enviar invitaciones oficiales a otros jefes de Estado y sólo acudieron el Rey de España y el presidente de Mozambique, Filipe Nyusi, ambos pagándolo de su bolsillo y por amistad personal. Tampoco hubo almuerzo de gala, como si ocurrió con el presidente saliente Cavaco Silva, en 2006, cuando hubo 116 invitados, la mayoría diplomáticos extranjeros. El banquete fue sustituido por un tentempié mucho más frugal para un número de autoridades restringido. Un presidente low cost.
Antes de la votación de este domingo era el favorito, muy destacado por delante de la ex eurodiputada socialista Ana Gomes y el populista André Ventura, aunque admitía que su verdadero rival era que la gente no fuera a votar: "Una abstención superior al 65 % podría desencadenar una segunda vuelta con un país dividido y <a href="https://www.elmundo.es/internacional/2021/01/23/600c48bb21efa0bb7d8b46f7.html">harto de la pandemia</a>". En esta extraña campaña pandémica no ha dado ni un mitin, pero parece que tampoco lo necesitaba. Si victoria ha sido contundente.
El presidente en Portugal no es una figura tan decorativa como lo es en Italia o Grecia. Puede hacer muy llevadera la legislatura al primer ministro o que pase por un auténtico tormento. Pese a que parten de ideologías distintas, el conservador Rebelo de Sousa se ha llevado bastante bien con el socialista Antonio Costa. Sus choques se han limitado a hacer dimitir a la ministra de Administración Interna, Constança Urbano de Sousa, durante los incendios de 2017. Sólo ha usado su poder de veto en 11 ocasiones para tumbar leyes, pero no ha recurrido al Constitucional, sino que las ha enviado de nuevo al Parlamento para que sean revisadas y subsanadas. Esa forma de ser práctica y dialogante le ha valido una enorme popularidad y respeto entre todas las fuerzas políticas como jefe del Estado.
Su padre, Baltazar Rebelo de Sousa, fue gobernador en la administración colonial de Mozambique y de él aprendió algunas cosas sobre la gestión de un país. Rebelo de Sousa conoce muy bien los poderes de Portugal y su Constitución, porque lleva en política desde la Revolución de los Claveles en 1973 y ha visto cómo caía la dictadura salazarista desde dentro y se edificaba la actual democracia. Fue diputado de la Asamblea Constituyente antes de periodista, profesor de universidad, alcalde, ministro y, finalmente, séptimo presidente de la República de Portugal.
Marcelo Rebelo de Sousa finalizó el sábado su campaña en Celorico de Basto, donde pronunció su único discurso después de visitar la biblioteca con los libros que donó y un hogar para discapacitados. "Votar el domingo también es una forma de homenaje a los profesionales de la salud que luchan contra el Covid y los que se fueron", dijo el presidente.

Marcelo Rebelo de Sousa, un líder popular 'low cost'

Conoce el Estado porque contribuyó a montarlo. Ha sido profesor, alcalde, tertuliano y presidente, donde ha destacado por su moderación y carisma

He knows the state structure because he helped set it up. Former teacher, mayor, panelist and minister, and President since 2016: he wanted to be in charge without costing his citizens a fortune

In Portugal there is a man who can do it all. He is President, he saved two women from drowning on a beach, he walks to his workplace and kisses (before the pandemic at least) all his faithful followers, as well as taking selfies and improvising speeches outside of protocol wherever he goes. Marcelo Rebelo de Sousa, just Marcelo for the Portuguese, has once again given meaning to a position that had languished due to the strength of the prime ministers and the lazy greyness of the previous presidents. He replaced his fellow conservative Cavaco Silva by defeating the leftist Antonio Sampaio da Novoa.
The rescue of these two women in the Algarve took place last summer on Alvor beach. The President did not hesitate to jump into the sea to help two canoeists who had fallen into the water and were being pushed by the waves into the open sea. "They capsized, swallowed a lot of water, and were not able to turn or get into the canoe or swim because of the strength of the current," said a witness who came with a jet ski. Rebelo de Sousa, a friend of Spanish King Felipe VI, appeared in the photographs that various local media took of the rescue from the sand. This is how legends are forged.
With innate charisma, sky-high popularity, and the appeal of a 1960s film star, as if he were a Portuguese Jean Paul Belmondo, Rebelo de Sousa was the great favourite for the elections in a country that overcame the first wave of the virus with few infections and deaths, but that today has become the territory with the most positives per inhabitant in the whole world. Despite this upward curve of active cases, Portuguese citizens went to the polls on Sunday to decide whether Rebelo de Sousa would continue to occupy his office in Belém. He actually never wanted to live in the palace, but instead maintains his residence in Cascais, some 30 kilometres away, where he swims every morning in the sea. This Sunday he swept the first round, as indicated by the polls.
Rebelo de Sousa, 72 years old, is above all a practical man. The former president of the Social Democratic Party (centre-right) has often shown a certain moderation in spending that has contrasted with many of his colleagues. During the election campaign that brought him to the Belém Palace for the first time in 2016, a race he won with more than 50% of the votes, he spent far less than the other two most voted candidates. He based his plan on walking the streets and dispensed with the big stages. He drove around the country in his private car almost alone. Several photographers took pictures of him having a sandwich and a soft drink for lunch in his seat before continuing his route to the next rally in the next town.
Since his inauguration, he has decided to abolish some traditional events in order to reduce costs in the planned events. Rebelo de Sousa decided not to send official invitations to other heads of state and only the King of Spain and the President of Mozambique, Filipe Nyusi, attended, both paying for it out of their own pockets and out of personal friendship. Nor was there a gala lunch, as was the case with outgoing President Cavaco Silva in 2006, when there were 116 guests, mostly foreign diplomats. The banquet was replaced by a much more frugal affair for a restricted number of authorities. A low-cost president.
Before Sunday's vote he was the favourite, well ahead of former Socialist MEP Ana Gomes and populist André Ventura, although he admitted that his real rival was people not voting at all: "an abstention of more than 65% could trigger a second round in a country divided and fed up with the pandemic". In this strange pandemic campaign, he did not even hold a rally, but it seems that he did not need one either. His victory has been overwhelming.
The president in Portugal is not as decorative a figure as he is in Italy or Greece. Mainly, he can make the prime minister's term very bearable or put him through real torment. Although they start from different ideologies, the conservative Rebelo de Sousa has got on quite well with the socialist Antonio Costa. Their clashes have been limited to making the Minister of Internal Administration, Constança Urbano de Sousa, resign during the fires of 2017. He has only used his power of veto on 11 occasions to overturn laws, but he has not used the Constitutional Court, but has sent them back to Parliament to be reviewed and corrected. This way of being practical and in dialogue has earned him enormous popularity and respect among all political forces as head of state.
His father, Baltazar Rebelo de Sousa, was a governor in the colonial administration of Mozambique and he learned a few things from him about running a country. Rebelo de Sousa knows the powers of Portugal and its Constitution very well because he has been in politics since the Carnation Revolution in 1973. He saw the Salazarist dictatorship fall from within and the current democracy be built. He was a member of the Constituent Assembly before becoming a journalist, university professor, mayor, minister, and finally, the seventh president of the Republic of Portugal.
Marcelo Rebelo de Sousa ended his campaign on Saturday in Celorico de Basto, where he gave his only speech. Before that he paid a visit to a library to which he had donated many books and a home for the disabled. "Voting on Sunday is also a way of honouring the health professionals who are fighting against Covid-19 and those who are no longer with us," the President said.

Marcelo Rebelo de Sousa, a Popular 'Low-Cost' Leader

He helped to set up the state structure. Former teacher, mayor, panelist and minister, as president he has stood out for his moderation and charisma

Γνωρίζει τις κρατικές δομές γιατί βοήθησε στη δημιουργία τους. Πρώην δάσκαλος, δήμαρχος, πανελίστας και υπουργός, είναι πρόεδρος από το 2016: ήθελε να είναι επικεφαλής χωρίς να κοστίζει μια περιουσία στους πολίτες του

Στην Πορτογαλία υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πάντα. Είναι πρόεδρος, έσωσε δύο γυναίκες από πνιγμό σε μια παραλία, πηγαίνει με τα πόδια στο χώρο εργασίας του και φιλά (τουλάχιστον πριν από την πανδημία) όλους τους πιστούς οπαδούς του, ενώ βγάζει selfies και αυτοσχεδιάζει ομιλίες εκτός πρωτοκόλλου όπου κι αν πάει. Ο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, απλώς Μαρσέλο για τους Πορτογάλους, έδωσε και πάλι νόημα σε μια θέση που είχε αποδυναμωθεί λόγω της δύναμης των πρωθυπουργών και του βαρετού γκρίζου των προηγούμενων προέδρων. Αντικατέστησε τον συντηρητικό Καβάκο Σίλβα νικώντας τον αριστερό Αντόνιο Σαμπάιο ντα Νοβόα.
Η διάσωση των δύο γυναικών στο Αλγκάρβε συνέβη το περασμένο καλοκαίρι στην παραλία Αλβόρ. Ο πρόεδρος δε δίστασε να πηδήξει στη θάλασσα για να βοηθήσει δύο κωπηλάτριες κανό που είχαν πέσει στο νερό και τα κύματα τις έσπρωχναν στην ανοιχτή θάλασσα. «Αναποδογύρισαν, κατάπιαν πολύ νερό και δεν μπορούσαν να γυρίσουν ή να μπουν στο κανό ή να κολυμπήσουν λόγω της δύναμης του ρεύματος», δήλωσε ένας αυτόπτης μάρτυρας που έφτασε με τζετ σκι. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, φίλος του Ισπανού Βασιλιά Φελίπε ΣΤ', εμφανίστηκε στις φωτογραφίες που έβγαλαν διάφορα τοπικά ΜΜΕ για τη διάσωση από την παραλία. Έτσι δημιουργούνται οι μύθοι.
Με ένα έμφυτο χάρισμα, μεγάλη δημοτικότητα και τη γοητεία ενός σταρ της δεκαετίας του 1960, σαν να ήταν ο Πορτογάλος Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα ήταν το μεγάλο φαβορί για τις εκλογές σε μια χώρα που ξεπέρασε το πρώτο κύμα του ιού με λίγα κρούσματα και θανάτους, αλλά η οποία σήμερα έχει γίνει η περιοχή με τα περισσότερα κρούσματα ανά κάτοικο σε ολόκληρο τον κόσμο. Παρά αυτήν την ανοδική καμπύλη ενεργών κρουσμάτων, οι Πορτογάλοι πολίτες πήγαν στις κάλπες την Κυριακή για να αποφασίσουν εάν ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα θα συνεχίσει να ασκεί το αξίωμα του στο Μπελέμ. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήθελε να ζήσει στο παλάτι, αλλά κατοικεί στο σπίτι του στο Κασκαΐς, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά, όπου κολυμπά κάθε πρωί στη θάλασσα. Αυτή την Κυριακή σάρωσε από τον πρώτο γύρο, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις.
Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, 72 ετών, είναι πάνω απ' όλα ένας πρακτικός άνθρωπος. Ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος συχνά επιδεικνύει κάποια μετριοπάθεια στις δαπάνες σε αντίθεση με πολλούς από τους συναδέλφους του. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας που τον έφερε στο Παλάτι του Μπελέμ για πρώτη φορά, σε έναν αγώνα που κέρδισε με πάνω από το 50% των ψήφων, ξόδεψε πολύ λιγότερα από τους άλλους δύο υποψηφίους με τις περισσότερες ψήφους. Το σχέδιό του βασίστηκε στο να βγαίνει στους δρόμους και εγκατέλειψε τις μεγάλες σκηνές. Κυκλοφορούσε σε όλη τη χώρα με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο σχεδόν μόνος του. Αρκετοί φωτογράφοι τον έβγαλαν φωτογραφίες να τρώει σάντουιτς με ένα αναψυκτικό για μεσημεριανό στο κάθισμά του, προτού συνεχίσει τη διαδρομή του για την επόμενη συγκέντρωση στην επόμενη πόλη.
Μετά την ορκωμοσία του, αποφάσισε να καταργήσει ορισμένες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις προκειμένου να μειώσει το κόστος των προγραμματισμένων εκδηλώσεων. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα αποφάσισε να μη στείλει επίσημες προσκλήσεις σε άλλους αρχηγούς κρατών και μόνο ο βασιλιάς της Ισπανίας και ο πρόεδρος της Μοζαμβίκης, Φίλιπ Νιούσι, παρευρέθηκαν, με τους δύο να πληρώνουν από την τσέπη τους και λόγω της προσωπικής φιλίας τους. Ούτε υπήρξε επίσημο γεύμα, όπως συνέβη με τον απερχόμενο πρόεδρο Καβάκο Σίλβα το 2006, όπου παρευρέθηκαν 116 επισκέπτες, κυρίως ξένοι διπλωμάτες. Το συμπόσιο αντικαταστάθηκε από μια πολύ πιο λιτή εκδήλωση για περιορισμένο αριθμό αξιωματούχων. Ένας πρόεδρος χαμηλού κόστους.
Πριν από την ψηφοφορία της Κυριακής ήταν το φαβορί, πολύ μπροστά από την πρώην σοσιαλίστρια ευρωβουλευτή Άνα Γκόμες και τον λαϊκιστή Αντρέ Βεντούρα, παρόλο που παραδέχθηκε ότι ο πραγματικός αντίπαλός του ήταν οι άνθρωποι που δεν ψηφίζουν καθόλου: «μια αποχή άνω του 65% θα μπορούσε να προκαλέσει έναν δεύτερο γύρο σε ένα χώρα χωρισμένη και κουρασμένη με την πανδημία». Σε αυτή την περίεργη πανδημική εκστρατεία, δεν πραγματοποίησε καμία συγκέντρωση, αλλά φαίνεται ότι δεν τη χρειαζόταν. Η νίκη του ήταν συντριπτική.
Ο πρόεδρος στην Πορτογαλία δεν είναι τόσο διακοσμητικός όσο είναι στην Ιταλία ή την Ελλάδα. Ως επί το πλείστον, μπορεί να κάνει τη θητεία του πρωθυπουργού πολύ άνετη ή να τον υποβάλλει σε πραγματικά βασανιστήρια. Αν και ασπάζονται διαφορετικές ιδεολογίες, ο συντηρητικός Ρεμπέλο ντε Σόουζα τα πήγε αρκετά καλά με τον σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα. Οι συγκρούσεις τους περιορίστηκαν στην εξώθηση της υπουργού Εσωτερικής Διοίκησης, Κονστάντσα Ουρμπάνο ντε Σόουζα, να παραιτηθεί κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2017. Έχει χρησιμοποιήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας του μόνο σε 11 περιπτώσεις για να ανατρέψει νόμους, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει το Συνταγματικό Δικαστήριο· τους έστειλε πίσω στο Κοινοβούλιο για έλεγχο και διόρθωση. Χάρη σε αυτήν την πρακτικότητα του στο διάλογο έχει κερδίσει τεράστια δημοτικότητα και σεβασμό μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων ως αρχηγού κράτους.
Ο πατέρας του, ο Μπαλταζάρ Ρεμπέλο ντε Σόουζα, ήταν κυβερνήτης στην αποικιακή διοίκηση της Μοζαμβίκης και έμαθε ορισμένα πράγματα από αυτόν σχετικά με τη διοίκηση μιας χώρας. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα γνωρίζει πολύ καλά την ισχύ της Πορτογαλίας και του Συντάγματος της, επειδή συμμετείχε στην πολιτική από την Επανάσταση των Γαρυφάλλων το 1973. Είδε τη σαλαζαρική δικτατορία να καταρρέει από μέσα και να χτίζεται η σημερινή δημοκρατία. Ήταν μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης πριν γίνει δημοσιογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου, δήμαρχος, υπουργός και τέλος, ο έβδομος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας.
Ο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα ολοκλήρωσε την εκστρατεία του το Σάββατο στο Σελορίκο ντε Μπάστο, όπου έδωσε τη μοναδική του ομιλία. Πριν από αυτή, επισκέφτηκε μια βιβλιοθήκη στην οποία είχε δωρίσει πολλά βιβλία και ένα σπίτι για άτομα με ειδικές ανάγκες. «Ψηφίζοντας την Κυριακή είναι επίσης ένας τρόπος να τιμήσουμε τους επαγγελματίες υγείας που αγωνίζονται εναντίον του Covid-19 και εκείνων που δεν είναι πλέον μαζί μας», δήλωσε ο πρόεδρος.

Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, ένας δημοφιλής ηγέτης «χαμηλού κόστους»

Βοήθησε στη δημιουργία του κράτους. Δάσκαλος, δήμαρχος, πανελίστας και υπουργός. Ως πρόεδρος ξεχωρίζει για τη μετριοπάθεια και το χάρισμα του

Ex-enseignant, maire, ministre et président depuis 2016, Marcelo Rebelo de Sousa vient d'être réélu au premier tour à la tête du Portugal avec 60,7% des voix. Le tout sans faire campagne, ou presque.

Au Portugal, il y a un homme pour qui rien n'est impossible. Il est président, il a sauvé deux femmes de la noyade sur une plage, il se rend à pied à son lieu de travail et embrasse (du moins avant la pandémie) tous ses fidèles, tout en prenant des selfies et en improvisant des discours hors protocole partout où il va. Marcelo Rebelo de Sousa, Marcelo pour les Portugais, a redonné un sens à une position qui s'était étiolée en raison de la force des Premiers ministres et de la morne paresse des présidents précédents. En 2016, il a remplacé son collègue conservateur Anibal Cavaco Silva à la tête du pays en battant son concurrent de centre-gauche Antonio Sampaio da Novoa.
Le sauvetage de ces deux femmes a eu lieu l'été dernier sur la plage d'Alvor, dans la région de l'Algarve. Le président n'a pas hésité à se jeter à l'eau pour aider deux kayakistes tombées à l'eau et repoussées par les vagues en pleine mer. « Elles ont chaviré, ont avalé beaucoup d'eau et ne pouvaient pas retourner ou remonter dans le kayak, ni nager à cause de la force du courant », a dit un témoin qui est venu avec un jet ski. M. Rebelo de Sousa, un ami du roi espagnol Felipe VI, est apparu en sauveur sur les photos que divers médias locaux ont prises de l'événement. C'est ainsi que se forgent les légendes.
Doté d'un charisme inné, d'une grande popularité et de l'attrait d'une star de cinéma des années 60, comme s'il était un Jean Paul Belmondo portugais, Marcelo Rebelo de Sousa était le grand favori des élections dans un pays qui a surmonté la première vague du virus avec peu d'infections et de décès, mais qui est devenu aujourd'hui le pays qui compte le plus grand nombre de cas positifs par habitant au monde. Malgré cette courbe ascendante, les citoyens portugais se sont rendus aux urnes dimanche pour décider si le président sortant continuerait à occuper son bureau à Belém. Ce dernier n'a jamais voulu vivre dans le palais présidentiel, mais maintient sa résidence à Cascais, à une trentaine de kilomètres, où il se baigne tous les matins dans la mer. Ce dimanche, il a surnagé le premier tour, comme l'indiquent les sondages.
Âgé de 72 ans, M. Rebelo de Sousa est avant tout un homme pratique. L'ancien président du parti social-démocrate a souvent fait preuve d'une certaine modération dans ses dépenses, ce qui contraste avec beaucoup de ses collègues. Lors de la campagne électorale qui l'a amené pour la première fois au Palais de Belém, une course qu'il a remportée avec plus de 50 % des voix, il a dépensé beaucoup moins que les deux candidats arrivés derrière lui. Il a fondé son plan sur des rencontres de rue, renonçant aux grandes scènes coûteuses. Il a parcouru le pays dans sa voiture privée, presque seul. Plusieurs photographes l'ont pris en photo en train de manger un sandwich et une boisson gazeuse sur son siège avant de poursuivre sa route vers le prochain rallye dans la ville voisine.
Depuis son élection, il a décidé de supprimer certains événements traditionnels afin de réduire les coûts de sa présidence. M. Rebelo de Sousa a décidé de ne pas envoyer d'invitations officielles à d'autres chefs d'État et seuls le roi d'Espagne et le président du Mozambique, Filipe Nyusi, ont assisté à son intronisation, tous deux payant de leur poche et par amitié personnelle. Il n'y a pas eu non plus de déjeuner de gala, comme ce fut le cas avec le président sortant Anibal Cavaco Silva en 2006, où il y avait 116 invités, pour la plupart des diplomates étrangers. Le banquet a été remplacé par une réception beaucoup plus frugale pour un nombre restreint d'autorités. Bref, un président à bas prix.
Avant le vote de dimanche, il était le favori, loin devant l'ancienne députée socialiste Ana Gomes et le populiste André Ventura, bien qu'il ait admis que son véritable rival était les personnes qui ne voteraient pas : « Une abstention de plus de 65 % pourrait déclencher un second tour dans un pays divisé et lassé de la pandémie ». Dans cette étrange campagne contre la pandémie, il n'a même pas organisé de rassemblement, mais il semble qu'il n'en ait pas eu besoin non plus. Sa victoire a été écrasante.
Au Portugal, le président n'est pas une figure aussi décorative qu'en Italie ou en Grèce. Il peut rendre le mandat du Premier ministre très supportable ou lui faire subir de véritables tourments. Bien qu'ils partent d'idéologies différentes, le conservateur Rebelo de Sousa s'entend assez bien avec le socialiste Antonio Costa. Leurs affrontements se sont limités à faire démissionner la ministre de l'Administration intérieure, Constança Urbano de Sousa, lors des incendies de 2017. Il n'a utilisé son droit de veto qu'à onze reprises pour annuler des lois. Il n'a pas fait appel à la Cour constitutionnelle, mais les a renvoyées au Parlement pour qu'elles soient examinées et corrigées. Cette façon d'être pratique et de dialoguer lui a valu une énorme popularité et le respect de toutes les forces politiques en tant que chef d'État.
Son père, Baltazar Rebelo de Sousa, était gouverneur dans l'administration coloniale du Mozambique et il lui a appris quelques trucs sur la gestion d'un pays. M. Rebelo de Sousa connaît très bien les arcanes du pouvoir du Portugal ainsi que sa Constitution. Baignant dans la politique depuis la Révolution des Œillets en 1973, il a vu la dictature salazariste tomber de l'intérieur et la démocratie actuelle se construire. Il a été membre de l'Assemblée constituante avant de devenir journaliste, professeur d'université, maire, ministre et enfin, septième président de la République portugaise.
Marcelo Rebelo de Sousa a terminé sa campagne samedi à Celorico de Basto, où il a prononcé son seul discours. Avant cela, il a visité une bibliothèque à laquelle il avait fait don de nombreux livres et un foyer pour handicapés. « Voter dimanche est aussi une façon d'honorer les professionnels de la santé qui luttent contre la Covid-19 et ceux qui ne sont plus avec nous », a déclaré le président portugais.

Marcelo Rebelo de Sousa, un leader populaire « à bas coût »

Le charismatique président portugais Marcelo Rebelo de Sousa vient d'être réélu pour un second mandat au premier tour avec 60,7% des voix.

Zna strukturę państwową, bo pomagał w jej tworzeniu. Były nauczyciel, burmistrz, dziennikarz i minister od 2016 r. jest prezydentem Portugalii. Chciał rządzić, nie zmuszając przy tym obywateli do ogromnych wydatków.

W Portugalii jest człowiek, który może zrobić wszystko. Jest prezydentem, który uratował dwie kobiety przed utonięciem, do pracy chodzi pieszo i całuje wszystkich swoich wiernych zwolenników (przynajmniej robił to przed pandemią). Gdziekolwiek się wybiera, wykracza poza protokół, robi sobie selfie i improwizuje podczas przemówień. Marcelo Rebelo de Sousa, dla Portugalczyków po prostu Marcelo, odnowił znaczenie stanowiska, które osłabiło się z powodu siły premierów i leniwego braku wyrazistości poprzednich prezydentów. Marcelo zastąpił na stanowisku swojego centrowego kolegę Cavaco Silvę, pokonując lewicowego Antonio Sampaio da Novoa.
Uratowanie dwóch kobiet w Algarve miało miejsce latem ubiegłego roku na plaży Alvor. Prezydent nie zawahał się wskoczyć do morza, aby pomóc dwóm kobietom, które wypadły z kajaków do wody i które fale wypchnęły na otwarte morze. - Wywróciły się, zachłysnęły się dużą ilością wody i z powodu silnego prądu nie były w stanie odwrócić kajaka, aby ponownie do niego wejść, ani płynąć - relacjonował jeden ze świadków, który przybył na miejsce skuterem wodnym. Rebelo de Sousa, przyjaciel króla Hiszpanii Filipa VI, pojawił się na zdjęciach z akcji ratowniczej zrobionych przez lokalne media. W taki sposób powstają legendy.
Dzięki wrodzonej charyzmie, niebywałej popularności i urokowi gwiazdy filmowej lat 60., przypominający portugalskiego Jeana Paula Belmondo Rebelo de Sousa okazał się zdecydowanym faworytem w wyborach w kraju, który pokonał pierwszą falę wirusa z niewielką ilością zakażeń i zgonów, ale który dziś odnotowuje największą liczbą przypadków na mieszkańca na całym świecie. Pomimo przyrostu zachorowań, obywatele Portugalii udali się w niedzielę na wybory, aby zdecydować, czy Rebelo de Sousa będzie nadal rezydował w swoim biurze w Belém. W istocie nigdy nie chciał mieszkać w pałacu; zamiast tego zachował swoją rezydencję w oddalonym o około 30 kilometrów Cascais, gdzie codziennie rano pływa w morzu. W tę niedzielę, jak wynika z sondaży, przebił się już w pierwszej turze.
Rebelo de Sousa, który ma 72 lata, jest przede wszystkim człowiekiem praktycznym. Były przewodniczący centro-prawicowej Partii Socjaldemokratycznej [pt. Partido Social Democrata] często wykazywał umiar w wydatkach, co kontrastowało ze zwyczajami wielu jego kolegów. Podczas kampanii wyborczej, która po raz pierwszy doprowadziła go do Pałacu Belém, walki, którą wygrał otrzymując trochę ponad 50 proc. głosów, wydał o wiele mniej niż pozostali dwaj najbardziej popularni kandydaci. Oparł swoją strategię na bezpośrednim kontakcie na ulicach i trzymał się daleko od wielkich scen. Jeździł po kraju prywatnym samochodem, niemalże w pojedynkę. Kilku fotografów zrobiło mu zdjęcie w czasie lunchu, jak rozparty w samochodowym fotelu przed kontynuowaniem drogi na wiec w kolejnym mieście je kanapkę i popija ją orzeźwiającym napojem.
Aby ograniczyć wydatki, Rebelo de Sousa postanowił wstrzymać się od organizacji niektórych tradycyjnych wydarzeń, począwszy od własnego zaprzysiężenia. Nie wysłał oficjalnych zaproszeń do przedstawicieli innych państw i tylko król Hiszpanii oraz prezydent Mozambiku, Filipe Nyusi, wzięli w nim udział, płacąc za to z własnej kieszeni w ramach osobistej przyjaźni. Nie wydano też uroczystego lunchu, jak to miało miejsce w przypadku ustępującego prezydenta Cavaco Silvy w 2006 r., kiedy zaproszono 116 gości, głównie zagranicznych dyplomatów. Bankiet został zastąpiony dużo skromniejszym przyjęciem dla niewielkiej liczby urzędników. Tani prezydent.
Przed niedzielnym głosowaniem był faworytem, znacznie wyprzedzając byłą socjalistyczną posłankę Anę Gomes i populistę André Venturę. Jednocześnie mówił, że jego prawdziwym rywalem są osoby, które w ogóle nie głosują. - Absencja na poziomie ponad 65 proc. mogłaby doprowadzić do drugiej tury, w kraju podzielonym i wykończonym pandemią - mówił. W tej dziwnej pandemicznej kampanii nie zorganizował żadnego wiecu, ale - &nbsp;jak się wydaje - i tak tego nie potrzebował. Jego zwycięstwo było przytłaczające.
W Portugalii prezydentura nie jest funkcją wyłącznie reprezentacyjną, tak jak we Włoszech czy Grecji. Przede wszystkim może sprawić, że kadencja premiera będzie znośna, albo doprowadzić go do obłędu. Mimo że przyświecały im odmienne ideologie, konserwatywny Rebelo de Sousa dość dobrze dogadywał się z socjalistą Antonio Costą. Ich starcia ograniczyły się do dymisji minister administracji wewnętrznej Constançi Urbano de Sousa podczas pożarów w 2017 roku. Rebelo de Sousa wykorzystał swoje prawo weta tylko 11 razy, aby uchylić ustawy, ale nie odwoływał się do Trybunału Konstytucyjnego, lecz odsyłał je z powrotem do parlamentu, aby zostały poddane rewizji i poprawione. Ten pragmatyzm i wola dialogu zapewniły mu ogromną popularność i szacunek wśród wszystkich sił politycznych.
Jego ojciec, Baltazar Rebelo de Sousa, był gubernatorem kolonialnej administracji Mozambiku. To od niego Marcelo nauczył się pewnych rzeczy o prowadzeniu kraju. Bardzo dobrze zna siły Portugalii i jej konstytucję, ponieważ zajmuje się polityką od czasów rewolucji goździków w 1973 roku. Widział, jak dyktatura Salazara upadła od wewnątrz, i jak zbudowana została obecna demokracja. Był członkiem Zgromadzenia Konstytucyjnego, zanim został dziennikarzem, profesorem uniwersyteckim, burmistrzem, ministrem i wreszcie siódmym prezydentem Republiki Portugalii.
Marcelo Rebelo de Sousa zakończył swoją kampanię w sobotę w Celorico de Basto, gdzie wygłosił swoje jedyne przemówienie. Wcześniej odwiedził ośrodek dla osób niepełnosprawnych i bibliotekę, której przekazał liczne książki. - Głosowanie w niedzielę jest również sposobem na uhonorowanie pracowników służby zdrowia, którzy walczą z Covid-19 i tych, których już nie ma z nami - mówił prezydent.

Marcelo Rebelo de Sousa: popularność taniego prezydenta

Były nauczyciel, burmistrz, dziennikarz i minister od 2016 r. jest prezydentem Portugalii, który rządzi, nie zmuszając obywateli do wydania fortuny.

Er kennt das Staatsgefüge, weil er es mit aufgebaut hat. Er war Lehrer, Bürgermeister, Gremiumsmitglied und Minister. Seit 2016 ist er Portugals Präsident. Ein Amt, das seiner Ansicht nach keine Steuern der Bevölkerung verschwenden darf.

In Portugal gibt es einen Mann, der alles kann. Wenn er zur Arbeit geht, küsst er (vor der Pandemie) stets alle seine treuen Anhänger zur Begrüßung. Er macht Selfies mit jedem, der danach fragt, und improvisiert Reden außerhalb des Protokolls, wo immer er hingeht. Gleich zwei Frauen hat er vor dem Ertrinken gerettet. Marcelo Rebelo de Sousa, für die Landeseinwohner einfach Marcelo, ist der Präsident Portugals. Sein Amt hatte vorher an Bedeutung verloren, wegen dominierenden Premierministern; aber auch weil sein Vorgänger diesen Posten denkbar nachlässig ausfüllte. 2016 löste er den Konservativen Cavaco Silva ab, indem er den Linken Antonio Sampaio da Novoa besiegte. Nun ist Marcelo seit gut fünf Jahren portugiesisches Staatsoberhaupt.
Und ja, er rettete nicht nur das Amt, sondern auch Leben: Letzten Sommer sprang er an der Algarve am Strand von Alvor ins Meer, um zwei Kanufahrerinnen zu helfen, deren Boot gekentert war, und die von den Wellen ins offene Meer gedrückt worden waren. "Sie hatten eine Menge Wasser geschluckt und konnten nicht umkehren oder ins Kanu zurücksteigen oder schwimmen, weil die Strömung so stark war", sagte ein Zeuge, der mit seinem Jetski dabei war. Rebelo de Sousa, ein Freund des spanischen Königs Felipe VI, war auf den Fotos zu sehen, die verschiedene lokale Medien von der Rettung vom Strand aus machten. Der Stoff für Legenden.
Charismatisch und außergewöhnlich beliebt, anziehend wie ein Filmstar der Sechziger (als wäre er ein portugiesischer Jean Paul Belmondo), wurde Rebelo de Sousa umgehend zum großen Favorit für die damaligen Wahlen. In einem Land, das letztes Jahr die erste Welle des Virus mit wenigen Infektionen und Todesfällen überstanden hatte, mittlerweile aber das Gebiet mit den meisten Corona-Positiven pro Einwohner auf der ganzen Welt ist. Trotz dieser ansteigenden Kurve aktiver Fälle gingen die Portugiesen am Sonntag zur Wahl, um zu entscheiden, ob Rebelo de Sousa weiterhin sein Büro in Belém behalten dürfe. Er wollte nie in dem Palast wohnen, sondern unterhält seinen Wohnsitz im rund 30 Kilometer entfernten Cascais, wo er jeden Morgen im Meer schwimmt. Er gewann laut Hochrechnungen am Sonntag gleich die erste Runde.
Rebelo de Sousa ist 72 Jahre alt und ein pragmatischer Mann. Der ehemalige Präsident der Sozialdemokratischen Partei (konservativ-liberal) zeigt sich oft bescheiden, etwas, das ihn von seinen Kollegen unterscheidet. Während des Wahlkampfes 2016, den er schließlich mit über 50 Prozent der Stimmen gewann, gab er weit weniger aus als die beiden anderen Favoriten. Er ging meist zu Fuß und verzichtete auf die großen Bühnen. Er fuhr mit seinem Privatwagen fast allein durch das Land. Mehrere Fotografen machten Bilder von ihm, wie er ein Sandwich und Limonade zum Mittagessen auf seinem Autositz aß, bevor er seine Route zur nächsten Kundgebung in der nächsten Stadt fortsetzte.
Mit Amtsantritt beschloss er, einige Traditionen ganz abzuschaffen, um die Staatskosten zu senken. So beschloss er, keine offiziellen Einladungen an andere Staatsoberhäupter zu verschicken. Nur der König von Spanien und der Präsident von Mosambik, Filipe Nyusi, nahmen an seiner Vereidigung teil, wobei beide die Kosten dafür selbst übernahmen, als Zeichen der Freundschaft. Es gab auch kein Gala-Mittagessen, wie beim scheidenden Präsidenten Cavaco Silva im Jahr 2006, bei dem 116 Gäste, meist ausländische Diplomaten, anwesend waren. Statt des Banketts gab es eine kleine Veranstaltung für eine begrenzte Anzahl von Beamten. Marcelo trat sein Amt als bescheidener Präsident an. &nbsp;&nbsp;
Auch vor der Abstimmung am Sonntag war er der Favorit, weit vor der ehemaligen sozialistischen Europaabgeordneten Ana Gomes und dem Populisten André Ventura. Die eigentlichen Rivalen seien jedoch, wie er sagte, diejenigen, die gar nicht wählen gingen: "Eine Enthaltung von mehr als 65 Prozent könnte bedeuten, dass wir noch einmal wählen müssen. Das Land ist ohnehin schon gespalten und hat die Nase voll von der Pandemie." In dieser seltsamen Pandemie-Kampagne hat er nicht einmal eine öffentliche Kundgebung abgehalten. Aber es scheint, dass er auch keine brauchte. Seine Wiederwahl mit 60 Prozent war überwältigend.
Der Präsident in Portugal ist keine dekorative Rolle wie in Italien oder Griechenland. Er hat genügend Macht, dem Premierminister seine Arbeit leicht oder ebenso schwer zu machen. Obwohl sie unterschiedlichen Ideologien folgen, hat sich der konservative Rebelo de Sousa recht gut mit dem Sozialisten Antonio Costa arrangiert. Ihre Zusammenstöße beschränkten sich darauf, die Ministerin für Innere Verwaltung, Constança Urbano de Sousa, während der Brände im Jahr 2017 zum Rücktritt zu bewegen. Er hat sein Vetorecht nur elf Mal benutzt, um Gesetze zu kippen. Aber er hat in Folge nicht das Verfassungsgericht eingeschaltet, sondern sie zurück ins Parlament geschickt, damit sie überprüft und korrigiert werden. Diese Art, praktisch zu agieren und im Dialog zu bleiben, hat ihm als Staatsoberhaupt enorme Popularität und Respekt bei allen politischen Kräften eingebracht.
Sein Vater, Baltazar Rebelo de Sousa, war Gouverneur in der Kolonialverwaltung von Mosambik und er hat von ihm einiges darüber gelernt, wie man ein Land führt. Rebelo de Sousa kennt die Kräfte seines Landes und dessen Verfassung sehr gut, und er ist erfahren. Seit der Nelkenrevolution 1973 ist er in der Politik. Er sah, wie die salazaristische Diktatur in sich zusammenbrach und die heutige Demokratie aufgebaut wurde. Er war Mitglied der verfassungsgebenden Versammlung, bevor er Journalist, Universitätsprofessor, Bürgermeister, Minister und schließlich der siebte Präsident der Republik Portugal wurde.
Am Samstag beendete Marcelo Rebelo de Sousa seinen Wahlkampf. Er besuchte eine Bibliothek, der er viele Bücher gespendet hatte, danach ein Heim für behinderte Menschen. In Celorico de Basto hielt er seine einzige Rede: "Die Wahl am Sonntag ist auch ein Moment, all die Menschen zu ehren, die im Gesundheitssektor gegen Covid-19 kämpfen. Und all diejenigen, die nicht mehr unter uns sein können."&nbsp;

Marcelo Rebelo de Sousa: Mit Bescheidenheit verdient gemacht

Marcelo Rebelo de Sousa ist seit 2016 Portugals Präsident und außergewöhnlich beliebt. Nun wurde er wiedergewählt. Was macht ihn aus?

229993584.jpg

La población aplaude a los alzados mientras las organizaciones internacionales condenan la asonada militar y reclaman el regreso inmediato del presidente Keita a su puesto

Mali es ese país en el que cada dos por tres estás esperando a ver la información deportiva en la tele y te aparece un boina verde leyendo un papel en el que dice que han secuestrado el poder en nombre del pueblo. Si el desierto del Sahel es un volcán de inestabilidad, Mali es el lago de lava que estalla por los aires.
Mali, uno de los países más pobres y subdesarrollados del mundo, nunca fue lo que se dice un estado fuerte y vertebrado desde que consiguió su independencia de Francia en 1959. Su geografía y su composición étnica no ayudan, pero el proceso de descomposición que comenzó en 2012 con la rebelión tuareg en el norte del país no parece tener fin y amenaza a toda la región.
El pasado martes, en un nuevo episodio de ese hundimiento sin horizonte, un grupo de militares se alzó en el cuartel de Kati contra el Gobierno y secuestró al presidente Boubacar Keita y a su primer ministro, Boubou Cissé, que se vieron forzados a anunciar su dimisión poco después mientras miles de personas tomaban las calles y algunas de ellas saltaban a la piscina del hijo del presidente para darse un chapuzón, igual que hicieron muchos iraquíes cuando cayó Sadam Hussein. El portavoz de los militares, el coronel Ismael Waghe, aseguró que tomaban el poder "en nombre del pueblo" y que celebrarían elecciones democráticas "en un plazo razonable". Se trata del cuarto golpe de estado de la corta historia del país.
Las tropas españolas destacadas en Bamako y Kilikoró, unos 200 militares en total, se mantienen en alerta pero sin novedad. Su cometido, formar al maltrecho ejército de Mali, no les compromete en esta asonada, aunque la tensión aumenta en todo el país. La ministra de Defensa, Margarita Robles, está en comunicación con las tropas por si hay que tomar otras medidas de urgencia que, hasta ahora, no han sido necesarias.
Con el golpe aún en caliente, quedan muchas dudas por resolver que marcarán su éxito o su fracaso. ¿Están todos los militares del lado golpista? ¿El apoyo popular es mayoritario? ¿De qué manera pretenden estos militares que haya una transición democrática?
Los golpistas sabían lo que hacían. En pocas horas controlaban ministerios, fronteras, arsenales, palacios presidenciales y lo más importante: la televisión estatal. Así se aseguraron de censurar los mensajes de los derrocados y lanzar el suyo propio. Ni una gota de sangre fue derramada desde entonces.
Las reacciones internacionales fueron inmediatas y no hubo aplausos precisamente. La Unión Africana (UA) condenó el "cambio inconstitucional" de gobierno y exigió la "liberación inmediata" del presidente Ibrahim Boubacar Keita. El mismo mensaje dejó Antonio Guterres, secretario general de la ONU. Estados Unidos, Francia y otras potencias occidentales pusieron en alerta sus embajadas y rechazaron el golpe.
El presidente Emmanuel Macron dio por su parte "su pleno apoyo" a los esfuerzos de mediación en curso de los Estados de África del oeste o Cedeao, que emitió a última hora del lunes un comunicado en el que suspendía la participación de Mali en todos sus órganos de decisión, pedía a sus miembros que adoptara sanciones contra los golpistas y solicitaba la "activación de la fuerza de la Cedeao", una amenaza velada de intervención militar.
¿Qué sucede en Mali? Para contestar a esa pregunta, hay que remontarse hasta la caída de Muamar Gadafi en Libia en octubre de 2011. El vacío de poder que dejó su muerte permitió a los rebeldes libios vender su gran arsenal a milicias de todo el continente, incluyendo a los separatistas tuareg en Mali, que comenzaron poco después una revolución en el norte del país para separarlo del sur y crear así la república de Azawad. Este levantamiento supuso una oportunidad para los grupos terroristas que también campaban a sus anchas en el desierto, como Al Qaeda en el Magreb Islámico o Ansar Dine, que se hicieron con el control de varias ciudades y amenazaron con marchar sobre Bamako. Si no lo hicieron es porque Francia puso en marcha una operaciones militar para frenarlos en Mopti y combatirlos poco después hacia el norte.
Desde entonces, toda la región se ha hundido en la inestabilidad. ·En 2012 un golpe de estado desalojó al presidente Amadou Toumani Touré en un escenario muy parecido al actual. Desde entonces, la corrupción a todos los niveles, la crisis económica rampante y el yihadismo han ido carcomiendo la sociedad y hartando a su población, que se ha manifestado masivamente durante este 2020 a pesar de una represión que dejó 23 muertos. La situación sólo podía empeorar y llegó el coronavirus.

Mali: un golpe de estado en el avispero de África

La población aplaude a los alzados mientras las organizaciones internacionales condenan la asonada militar y reclaman el regreso del presidente

While the population is cheering on the rebels,  international organisations are condemning the military coup,  demanding for the immediate return of President Keïta

Mali is a country where every now and then you might be waiting to see the sports news on TV and instead you get a 'green beret' reading a paper saying that they have hijacked power in the name of the people. If the Sahel desert is an unstable volcano, Mali is the lava lake that explodes in the air.
Mali, one of the poorest and most underdeveloped countries in the world, has never been what one would call a strong and stable state since it gained its independence from France in 1959. Its geography and ethnic composition do not help, but the disintegration process that began in 2012 with the Tuareg rebellion in the north of the country seems to be never-ending and threatens the whole region.
Last Tuesday, in a new episode of this collapse, a group of military personnel rose up in the Kati barracks against the government and kidnapped President Boubacar Keïta and his Prime Minister, Boubou Cissé, who were forced to announce their resignation. Shortly afterwards, thousands of people took the streets and some of them jumped into the pool of the president's son to take a dip, just as many Iraqis did when Saddam Hussein fell. The military's spokesman, Colonel Ismael Waghe, said they were taking power "in the name of the people" and would hold democratic elections "within a reasonable time." This is the fourth coup d'état in the country's short history.
The Spanish troops (around 200 militaries) placed in Bamako and Kilikoró, remain on alert but without any news. Their task is to train the wrecked Malian army but they are not committed to this uprising, although tension is rising throughout the country. The Spanish Defence minister, Margarita Robles, is in communication with the troops in case other urgent measures need to be taken which, until now, have not been necessary.
The coup is still in full swing and many doubts remain as to what will mark its success or failure. Are all the military on the coup side? Is there major popular support? How do these military intend to bring about a democratic transition?
The coup leaders knew what they were doing. In a few hours, they started controlling ministries, borders, arsenals, presidential palaces and most importantly, state television. This is how they made sure to censor the messages of the overthrown and launch their own. Not a drop of blood has been shed since then.
The international reactions were immediate but there was no applause. The African Union (AU) condemned the "unconstitutional change" of government and demanded the "immediate release" of President Ibrahim Boubacar Keïta. The same message was left by UN Secretary-General Antonio Guterres. The United States, &nbsp;France and other western powers put their embassies on alert and rejected the coup.
President Emmanuel Macron gave "his full support" to the ongoing mediation efforts of the west African states or Ecowas, which issued a statement late Monday suspending Mali's participation in all its decision-making bodies, calling on its members to adopt sanctions against the coup plotters and requesting the "activation of the Ecowas force", a veiled threat of military intervention.
What is happening in Mali? To answer that question, we have to go back to the fall of Muammar Gaddafi in Libya in October 2011. The power void left by his death allowed Libyan rebels to sell their large arsenal to militias from all over the continent, including Tuareg separatists in Mali, who started a revolution in the north of the country shortly after to separate it from the south and thus create the Republic of Azawad. This uprising was an opportunity for terrorist groups that were also at large in the desert, such as Al Qaeda in the Islamic Maghreb or Ansar Dine, which took control of several cities and threatened to march on Bamako. If they did not do so, it was because France launched a military operation to stop them at Mopti and fight them shortly afterwards to the north.
Since then, the whole region has been plunged into instability. In 2012 a coup d'état ousted President Amadou Toumani Touré in a scenario very similar to the current one. Since then, corruption at all levels, the rampant economic crisis and jihadism have consumed society and angered its population, which has demonstrated often over the course of 2020 despite the repression that left 23 dead. The situation couldn't get much worse – and then coronavirus arrived.

Mali: a coup to shake the hornet's nest

The population cheers the rebels while international organisations condemn the military coup and demand the immediate return of President Keïta

Ο πληθυσμός στηρίζει τους αντάρτες, ενώ διεθνείς οργανισμοί καταδικάζουν το πραξικόπημα και απαιτούν την άμεση επιστροφή του Προέδρου Κεϊτά

&nbsp;Το Μάλι είναι μια χώρα όπου κάθε τόσο την ώρα που περιμένετε να δείτε τα αθλητικά νέα στην τηλεόραση τελικά βλέπετε έναν «πράσινο μπερέ» να διαβάζει ένα κείμενο το οποίο λέει ότι έχουν καταλάβει την εξουσία στο όνομα του λαού. Εάν η έρημος του Σαχέλ είναι ένα ασταθές ηφαίστειο, το Μάλι είναι η λίμνη της λάβας που εκτινάσσεται στον αέρα.&nbsp;
Το Μάλι, μια από τις φτωχότερες και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, δεν υπήρξε ποτέ αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος ένα ισχυρό και σταθερό κράτος από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία, το 1959. Η γεωγραφία του και η εθνοτική του σύνθεση δε βοηθούν καθόλου, όμως η διαδικασία αποσύνθεσης που ξεκίνησε το 2012 με την εξέγερση του Τουαρέγκ στο βόρειο τμήμα της χώρας φαίνεται να μην έχει τέλος και απειλεί ολόκληρη την περιοχή.&nbsp;
&nbsp;Την περασμένη Τρίτη, σε ένα νέο επεισόδιο αυτού του σίριαλ της κατάρρευσης, μια ομάδα στρατιωτικών ξεσηκώθηκε στους στρατώνες του Κάτι εναντίον της κυβέρνησης και απήγαγε τον Πρόεδρο Μπουμπακάρ Κίτα και τον πρωθυπουργό του, Μπουμπού Σισέ, οι οποίοι αναγκάστηκαν να ανακοινώσουν την παραίτησή τους. Λίγο αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και μερικοί από αυτούς πήγαν στην πισίνα του γιου του προέδρου για να κάνουν μια βουτιά, όπως έκαναν και πολλοί Ιρακινοί όταν έπεσε ο Σαντάμ Χουσεΐν. Ο εκπρόσωπος του στρατού, συνταγματάρχης Ισμαήλ Βαγκχέ, δήλωσε ότι κατέλαβαν την εξουσία «στο όνομα του λαού» και θα διεξαγάγουν δημοκρατικές εκλογές «εντός εύλογου χρονικού διαστήματος». Αυτό είναι το τέταρτο πραξικόπημα στη σύντομη ιστορία της χώρας.&nbsp;
Τα ισπανικά στρατεύματα (περίπου 200 στρατιωτικοί) που είναι σταθμευμένα στο Μπαμάκο και το Κιλικορό, παραμένουν σε επιφυλακή αλλά χωρίς καμία είδηση. Η αποστολή τους είναι να εκπαιδεύσουν τον κατεστραμμένο στρατό του Μάλι, αλλά δεν ασχολούνται με αυτήν την εξέγερση, παρότι η ένταση αυξάνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Η Ισπανός υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, βρίσκεται σε επικοινωνία με τα στρατεύματα σε περίπτωση που πρέπει να ληφθούν άλλα επείγοντα μέτρα τα οποία, μέχρι τώρα, δεν ήταν απαραίτητα.&nbsp;
&nbsp;Το πραξικόπημα βρίσκεται ακόμη σε πλήρη εξέλιξη και παραμένουν πολλές αμφιβολίες ως προς το τι θα σημαίνει για τη χώρα η επιτυχία ή η αποτυχία του. Είναι όλοι οι στρατιωτικοί με την πλευρά των πραξικοπηματιών; Υπάρχει μεγάλη λαϊκή υποστήριξη; Πώς σκοπεύουν αυτοί οι στρατιωτικοί να πετύχουν τη δημοκρατική μετάβαση;&nbsp;
Οι ηγέτες του πραξικοπήματος ήξεραν τι έκαναν. Σε λίγες ώρες, άρχισαν να ελέγχουν υπουργεία, σύνορα, οπλοστάσια, προεδρικά παλάτια και το πιο σημαντικό, την κρατική τηλεόραση. Έτσι εξασφάλισαν τη λογοκρισία των μηνυμάτων που έστελναν αυτοί που ανατράπησαν και ξεκίνησαν να μεταδίδουν τα δικά τους. Δεν έχει χυθεί ούτε σταγόνα αίματος από τότε.&nbsp;
Οι διεθνείς αντιδράσεις ήταν άμεσες, αλλά κανείς δεν επικρότησε την κίνηση. Η Αφρικανική Ένωση (AU) καταδίκασε την «αντισυνταγματική αλλαγή» της κυβέρνησης και ζήτησε την «άμεση απελευθέρωση» του Προέδρου Ιμπραήμ Μπουμπακάρ Κεϊτά. Το ίδιο μήνυμα έστειλε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και άλλες δυτικές δυνάμεις έθεσαν σε συναγερμό τις πρεσβείες τους και καταδίκασαν το πραξικόπημα.&nbsp;
Ο πρόεδρος Εμάνουελ Μακρόν παρείχε «την πλήρη υποστήριξή του» στις συνεχιζόμενες προσπάθειες διαμεσολάβησης των κρατών της Δυτικής Αφρικής ή της Οικονομικής Κοινότητας Κρατών της Δυτικής Αφρικής &nbsp;(Ecowas), η οποία εξέδωσε ανακοίνωση αργά τη Δευτέρα για την αναστολή της συμμετοχής του Μάλι σε όλα τα όργανα λήψης αποφάσεων. Με την ανακοίνωση καλούσε τα μέλη του να εγκρίνουν κυρώσεις εναντίον των συνωμοτών του πραξικοπήματος και ζητούσε την «ενεργοποίηση της δύναμης Ecowas», μια συγκεκαλυμμένη απειλή στρατιωτικής επέμβασης.&nbsp;
&nbsp;Τι συμβαίνει στο Μάλι; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να ανατρέξουμε στην πτώση του Muammar Gaddafi στη Λιβύη τον Οκτώβριο του 2011. Το κενό που άφησε ο θάνατός του επέτρεψε στους αντάρτες της Λιβύης να πουλήσουν το μεγάλο οπλοστάσιό τους σε πολιτοφυλακές από όλη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων των αυτονομιστών Τουαρέγκ στο Μάλι , οι οποίοι ξεκίνησαν μια επανάσταση στο βόρειο τμήμα της χώρας λίγο μετά για να το αποσπάσουν από το νότο και έτσι να δημιουργήσουν τη Δημοκρατία του Αζουάτ. Αυτή η εξέγερση ήταν μια ευκαιρία για τρομοκρατικές ομάδες που είχαν δραστηριότητα στην έρημο, όπως η Αλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ ή η Ανσάρ Ντιν, η οποία ανέλαβε τον έλεγχο πολλών πόλεων και απείλησε να προελάσει στο Μπαμάκο. Αυτό αποτράπηκε, επειδή η Γαλλία ξεκίνησε στρατιωτική επιχείρηση για να τους σταματήσει στο Μόπτι και τους αντιμετώπισε λίγο αργότερα και στον βορρά.&nbsp;
Έκτοτε, ολόκληρη η περιοχή βυθίστηκε στην αστάθεια. Το 2012 ένα πραξικόπημα έδιωξε τον Πρόεδρο Αμαντού Τουμανί Τουρέ σε ένα σενάριο πολύ παρόμοιο με το τωρινό. Έκτοτε, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, η ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση και ο τζιχαντισμός έχουν απομυζήσει την κοινωνία και έχουν εξοργίσει τους πολίτες, μια οργή που εκφράστηκε συχνά κατά τη διάρκεια του 2020 παρά την καταστολή που άφησε 23 νεκρούς. Η κατάσταση δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερη - μέχρι που στη συνέχεια έφτασε ο κορονοϊός.&nbsp;

Μάλι: πραξικόπημα στη σφηκοφωλιά 

Während die Bevölkerung den Rebellen zujubelt, verurteilen internationale Organisationen den Militärputsch. Sie fordern eine sofortige Rückkehr von Präsident Keïta.

Schaltet man in Mali den Fernseher ein, so bekommt man stets eine "grüne Baskenmütze" zu sehen. Die Rebellen, so sagen sie, haben nun endlich die Macht im Namen des Volkes an sich gerissen. Wenn die Sahelwüste ein instabiler Vulkan ist, dann ist Mali der Lavasee, der in der Luft explodiert.
Mali ist bis heute eines der ärmsten und unterentwickeltsten Länder der Welt. Seit seiner Unabhängigkeit von Frankreich im Jahr 1959 schaffte es das Land nicht, zu dem stabilen Staat zu werden, den es anstrebte zu sein. Das liegt an der Geografie und ethnischen Zusammensetzung des Landes, aber darüber hinaus auch an dem Zerfallsprozess, der 2012 mit der Tuareg-Rebellion im Norden des Landes begann. Dieser Zerfall scheint nicht aufzuhalten zu sein und er bedroht die gesamte Region.
Im Zuge dieses Verfalls erhob sich nun am vergangenen Dienstag eine Gruppe von Militärangehörigen in der Kati-Kaserne gegen die Regierung. Sie entführte Präsident Boubacar Keïta und seinen Premierminister Boubou Cissé, und zwangen sie, ihren Rücktritt zu erklären. Kurz darauf gingen Tausende von Menschen auf die Straße, und einige von ihnen sprangen in den Pool des Präsidentensohnes - so wie es viele Iraker taten, als Saddam Hussein fiel. Der Sprecher des Militärs, Oberst Ismael Waghe, sagte, die Macht sei "im Namen des Volkes" übernommen worden. Man würde "innerhalb eines angemessenen Zeitraums" demokratische Wahlen abhalten. Dies ist der vierte Staatsstreich in der kurzen Geschichte des Landes.
Die in Bamako und Kilikoró stationierten spanischen Truppen (rund 200 Soldaten) sind weiterhin in Alarmbereitschaft, aber ohne jede Nachricht. Ihre Aufgabe ist es, die zerstörte malische Armee auszubilden, aber sie sind nicht an diesem Aufstand beteiligt, obwohl die Spannungen im ganzen Land zunehmen. Die spanische Verteidigungsministerin, Margarita Robles, steht mit den Truppen in Verbindung - für den Fall, dass dringende Maßnahmen ergriffen werden müssen. Bisher war das nicht notwendig.
Der Staatsstreich ist immer noch in vollem Gange, und es bleiben viele Zweifel, was seinen Erfolg oder sein Scheitern kennzeichnen wird. Sind alle Militärs auf der Seite des Putsches? Gibt es eine große Unterstützung in der Bevölkerung? Wie beabsichtigen diese Militärs, einen demokratischen Übergang einzuleiten?
Die Putschisten wussten, was sie taten. In wenigen Stunden begannen sie, Ministerien, Grenzen, Arsenale, Präsidentenpaläste und vor allem das staatliche Fernsehen zu kontrollieren. Auf diese Weise stellten sie sicher, dass sie die Botschaften der Gestürzten zensierten und ihre eigenen veröffentlichten. Seither ist kein Tropfen Blut mehr vergossen worden.
International wurde direkt reagiert. Applaus gab es jedoch nicht. Die Afrikanische Union (AU) verurteilte den "verfassungswidrigen Regierungswechsel" und forderte die "sofortige Freilassung" von Präsident Ibrahim Boubacar Keïta. UN-Generalsekretär Antonio Guterres schickte die gleiche Botschaft. Die Vereinigten Staaten, Frankreich und andere westliche Mächte setzten ihre Botschaften in Alarmbereitschaft und lehnten den Staatsstreich ab.
Präsident Emmanuel Macron gab "seine volle Unterstützung" für die laufenden Vermittlungsbemühungen der westafrikanischen Staaten oder Ecowas, die am späten Montag eine Erklärung abgaben: Die Teilnahme Malis an allen ihren Entscheidungsgremien werde ausgesetzt, ihre Mitglieder wurden aufgefordert, Sanktionen gegen die Putschisten zu ergreifen. Zudem wurde eine "Aktivierung der Ecowas-Truppe" gefordert, was einer Drohung mit militärischer Intervention gleichkommt.
Was sind die Hintergründe für die Situation in Mali? Nach dem Tod des libyschen Diktators Muammar Gaddafi im Jahr 2011 verkauften libysche Rebellen ihr umfangreiches Arsenal an Milizen aus dem ganzen Kontinent, darunter auch an Tuareg-Separatisten in Mali. Die Tuareg-Separatisten begannen kurz darauf im Norden Malis eine Revolution, um ihn vom Süden zu trennen und dort die Republik Azawad zu gründen. Dieser Aufstand war eine Gelegenheit für terroristische Gruppen, die auch in der Wüste auf freiem Fuß waren, wie Al Qaida im Islamischen Maghreb oder Ansar Dine. Sie schafften es, die Kontrolle über mehrere Städte zu übernehmen und drohten mit einem Marsch auf Bamako. Dass sie damit nicht erfolgreich waren lag nur daran, dass Frankreich eine Militäroperation startete, sie bei Mopti aufhalten konnte und kurz darauf im Norden bekämpfte.
Seitdem ist die gesamte Region instabil. Im Jahr 2012 wurde Präsident Amadou Toumani Touré durch einen Staatsstreich in einem dem jetzigen nicht unähnlichen Szenario gestürzt. Es herrscht Korruption auf allen Ebenen, und die grassierende Wirtschaftskrise sowie der Dschihadismus untergraben den gesellschaftlichen Zusammenhalt. Die Bevölkerung ist verärgert. Im Laufe des Jahres wurde häufig demonstriert, und das trotz der Repression, die 23 Tote forderte. Die Situation hätte nicht schlimmer sein können - auch ohne das Coronavirus.

Staatsstreich in Mali: Ein Stich ins Hornissennest Afrikas

Die Bevölkerung jubelt den Rebellen zu, internationale Organisationen verurteilen den Militärputsch. Sie fordern die Rückkehr von Präsident Keïta. 

Społeczeństwo kibicuje rebeliantom, podczas gdy organizacje międzynarodowe potępiają wojskowy zamach stanu i żądają natychmiastowego powrotu prezydenta Keity.

Mali jest krajem, w którym co jakiś czas czekając na wiadomości sportowe w telewizji zobaczyć można zamiast nich "zielony beret", a w gazecie przeczytać można o siłowym przejęciu władzy "w imieniu narodu". Jeśli Sahel jest czynnym wulkanem, to Mali jest jeziorem lawowym, które właśnie eksplodowało.
Od czasu uzyskania niepodległości od Francji w 1959 roku Mali - jeden z najbiedniejszych i najsłabiej rozwiniętych krajów świata - nigdy nie było silnym i stabilnym państwem. Jego geografia i skład etniczny nie pomagają, ale proces dezintegracji, który rozpoczął się w 2012 r. wraz z rebelią Tuaregów na północy kraju, wydaje się nigdy nie mieć końca i zagraża całemu regionowi.
W zeszły wtorek, w nowym epizodzie tego upadku, grupa personelu wojskowego w koszarach Kati powstała przeciwko rządowi i porwała prezydenta Boubacara Keitę oraz jego premiera Boubou Cissé, którzy zostali zmuszeni do ogłoszenia swojej dymisji. Wkrótce potem tysiące ludzi wyszło na ulice, a część z nich triumfalnie wskoczyła do basenu syna prezydenta, podobnie jak wielu Irakijczyków, gdy upadł Saddam Husajn. Rzecznik wojskowy, pułkownik Ismael Waghe, powiedział, że przejmują władzę "w imieniu narodu" i przeprowadzą demokratyczne wybory "w rozsądnym terminie". To czwarty zamach stanu w krótkiej historii kraju.
Wojska hiszpańskie (około 200 żołnierzy) umieszczone w Bamako i Kilikoró, pozostają w gotowości, ale nie ma z ich strony żadych wieści. Choć ich zadaniem jest szkolenie rozbitej malijskiej armii, nie są oni zaangażowani w obecne powstanie, choć napięcie w całym kraju rośnie. Hiszpańska minister obrony, Margarita Robles, komunikuje się z wojskami na wypadek konieczności podjęcia pilnych działań, które jak dotąd nie były konieczne.
Zamach jest nadal w pełnym rozkwicie i pozostaje wiele wątpliwości co do tego, co oznaczać będzie jego sukces lub porażka. Czy wszyscy wojskowi są po stronie przewroty? Czy istnieje duże poparcie społeczne? W jaki sposób wojsko zamierza doprowadzić do demokratycznych przemian?
Przywódcy zamachu stanu wiedzieli, co robią. W ciągu kilku godzin przejęli kontrolę nad ministerstwami, granicami, arsenałami, pałacami prezydenckimi i co najważniejsze, telewizją państwową. W ten sposób upewnili się, że przekaz obalonych będzie ocenzurowany i zastąpiony przez ich własną narrację. Od tego czasu nie przelano ani jednej kropli krwi.
Reakcje międzynarodowe były natychmiastowe, ale nie były w żadnym razie pozytywne. Unia Afrykańska potępiła "niekonstytucyjną zmianę rządu" i zażądała "natychmiastowego uwolnienia" prezydenta Ibrahima Boubacara Keity. Taki sam komunikat przekazał sekretarz generalny ONZ Antonio Guterres. Stany Zjednoczone, Francja i inne zachodnie mocarstwa postawiły swoje ambasady w stan pogotowia i odrzuciły zamach stanu.
Prezydent Emmanuel Macron udzielił "swojego pełnego poparcia" wysiłkom mediacyjnym pomiędzy państwami zachodnioafrykańskimi i w ramach Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej, która pod koniec poniedziałku wydała oświadczenie zawieszające udział Mali we wszystkich swoich organach decyzyjnych, wzywając swoich członków do przyjęcia sankcji wobec autorów zamachu stanu i żądając "uruchomienia sił Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej", co stanowi zawoalowaną groźbę interwencji wojskowej.
Co dzieje się w Mali? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy wrócić do kwestii upadku Muammara Kaddafiego w Libii w październiku 2011 roku. Pustka po jego śmierci pozwoliła libijskim rebeliantom sprzedać swój wielki arsenał bojownikom z całego kontynentu, w tym separatystycznym Tuaregom w Mali, którzy wkrótce potem rozpoczęli rewolucję na północy kraju, by oddzielić go od południa i tym samym stworzyć Republikę Azawad. Powstanie to było szansą dla grup terrorystycznych, które funkcjonowały na pustyni, takich jak Al-Ka'ida w islamskim Maghrebie czy Ansar ad-Din, które przejęły kontrolę nad kilkoma miastami i zagroziły przemarszem na Bamako. To, że tego nie zrobili wynika z rozpoczęcia przez Francję operacji wojskowej w celu zatrzymania ich w Mopti i zwalczania ich na północy kraju.
Od tego czasu cały region jest pogrążony w niestabilności. W 2012 roku prezydent Amadou Toumani Touré stracił władzę w wyniku zamachu stanu w sposób bardzo podobny do obecnego. Od tego czasu korupcja na wszystkich szczeblach, szalejący kryzys gospodarczy i dżihadyzm pogrążyły społeczeństwo, które w tym roku często demonstrowało przeciwko tej sytuacji, pomimo represji, które doprowadziły do śmierci 23 osób. Wydawało się, że pogorszenie sytuacji jest niemożliwe - i wtedy pojawił się koronawirus.

Mali: zamach stanu w afrykańskim gnieździe szerszeni

Społeczeństwo kibicuje rebeliantom, a organizacje międzynarodowe potępiają zamach stanu i żądają natychmiastowego powrotu prezydenta Keity.

Tandis que la population malienne salue les rebelles putschistes, les organisations internationales condamnent le coup d'État militaire au Mali et exigent le retour immédiat du président déchu Ibrahim Boubacar Keïta.

Le Mali est un pays où, de temps à autre, tandis que vous attendez de voir les nouvelles sportives à la télévision, vous découvrez à la place un « béret vert » qui lit un bout de papier et annonce avoir détourné le pouvoir au nom du peuple. Si le désert du Sahel est un volcan instable, le Mali est le lac de lave qui explose dans l'air.
Le Mali, l'un des pays les plus pauvres et sous-développés du monde, n'a jamais été ce qu'on pourrait appeler un État fort et stable depuis son indépendance vis-à-vis de la France en 1959. Sa géographie et sa composition ethnique n'aident pas, mais le processus de désintégration démarré en 2012 avec la rébellion touarègue dans le nord du pays semble sans fin et menace toute la région.
Mardi dernier, dans un nouvel épisode de cet effondrement, un groupe de militaires s'est soulevé dans la caserne Kati contre le gouvernement et a enlevé le président Ibrahim Boubacar Keïta (dit IBK) et son Premier ministre, Boubou Cissé, qui ont été contraints d'annoncer leur démission. Peu de temps après, des milliers de personnes sont descendues dans la rue et certaines d'entre elles ont sauté dans la piscine du fils du président pour se baigner, comme l'ont fait de nombreux Irakiens lors de la chute de Saddam Hussein. Le porte-parole des militaires, le colonel Ismaël Waghé, a déclaré qu'ils prenaient le pouvoir « au nom du peuple » et qu'ils organiseraient des élections démocratiques « dans un délai raisonnable ». C'est le quatrième coup d'État dans la courte histoire du pays.
Les troupes espagnoles (environ 200 militaires) placées à Bamako et Kilikoró, restent en alerte mais sans nouvelles. Leur tâche consiste à former l'armée malienne, qui a fait naufrage, mais elles ne sont pas engagées dans ce soulèvement, bien que la tension monte dans tout le pays. La ministre espagnole de la Défense, Margarita Robles, est en communication avec les troupes au cas où d'autres mesures urgentes, qui n'ont pas été nécessaires jusqu'à présent, devaient être prises.
Le coup d'État est toujours en cours et de nombreux doutes subsistent quant aux éléments qui marqueront son succès ou son échec. Les militaires sont-ils tous du côté du coup d'État ? Y a-t-il un soutien populaire important ? Comment ces militaires comptent-ils assurer une transition démocratique ?
Les putschistes savaient ce qu'ils faisaient. En quelques heures, ils ont commencé à contrôler les ministères, les frontières, les arsenaux, les palais présidentiels et surtout la télévision d'État. C'est ainsi qu'ils ont veillé à censurer les messages des dirigeants renversés et à lancer les leurs. Pas une goutte de sang n'a été versée depuis lors.
Les réactions internationales ont été immédiates mais personne n'a applaudi. L'Union africaine (UA) a condamné le « changement anticonstitutionnel » de gouvernement et a exigé la « libération immédiate » du président IBK. Le même message a été publié par le Secrétaire général des Nations unies, Antonio Guterres. Les États-Unis, la France et d'autres puissances occidentales ont mis leurs ambassades en alerte et ont rejeté le coup d'État.
Le président français Emmanuel Macron a apporté « son plein soutien » aux efforts de médiation en cours de la Communauté économique des États de l'Afrique de l'Ouest (Cédéao), qui a publié lundi dernier une déclaration suspendant la participation du Mali à tous ses organes de décision, appelant ses membres à adopter des sanctions contre les putschistes et demandant l'« activation de la force de la Cédéao », une menace voilée d'intervention militaire.
Que se passe-t-il au Mali ? Pour répondre à cette question, il faut remonter à la chute du leader libyen Mouammar Kadhafi en octobre 2011. Le vide du pouvoir engendré par sa mort a permis aux rebelles libyens de vendre leur important arsenal aux milices de tout le continent, y compris aux séparatistes touaregs du Mali, qui ont commencé une révolution séparatiste dans le nord du pays peu après et autoproclamé la République de l'Azawad. Lors de ce soulèvement, des groupes terroristes présents dans le désert, comme Al-Qaïda au Maghreb islamique (AQMI) ou Ansar Dine, qui ont pris le contrôle de plusieurs villes et menacé de marcher sur Bamako. S'ils ne l'ont pas fait, c'est que la France a lancé une opération militaire pour les arrêter à Mopti et les combattre peu après au Nord.
Depuis, toute la région est plongée dans l'instabilité. En 2012, un coup d'État a évincé le président malien Amadou Toumani Touré dans un scénario très similaire à celui qui prévaut actuellement. Au fil des années, la corruption endémique, la crise économique galopante et le djihadisme ont consumé la société malienne et provoqué la colère de la population, qui a multiplié les manifestations en 2020, malgré la répression qui a fait 23 morts. La situation ne pouvait guère empirer. Puis la pandémie de coronavirus est arrivée.

Mali : un coup d'État pour secouer le nid de frelons

La population malienne salue les rebelles putschistes, dont le coup d'État a été condamné par la communauté internationale.

Alberto Rojas

Mafia Money in The Places That EU Funds Don't Reach

Gibraltar: The Laboratory for The End of The Pandemic

Marcelo Rebelo de Sousa, a Popular 'Low-Cost' Leader

Mali: a coup to shake the hornet's nest