Conoce los engranajes del Estado porque él mismo contribuyó a montarlo. Ha sido profesor, alcalde, tertuliano y ministro antes de ser presidente, y cuando lo ha sido, ha querido serlo sin que les cueste una fortuna a sus ciudadanos

En <a href="https://www.elmundo.es/internacional/2021/01/24/600c7098fc6c83b20d8b464a.html">Portugal</a> hay un hombre que lo hace todo. Lo mismo te preside un país que salva a dos mujeres de morir ahogadas en una playa pasando por acudir a su puesto de trabajo caminando y repartiendo besos (un gesto prepandémico) a todas aquellas seguidoras que le idolatran, además de prestarse a hacerse selfies e improvisar discursos fuera de protocolo allá donde va. Marcelo Rebelo de Sousa, Marcelo para los portugueses, ha vuelto a dar sentido a un cargo que languidecía por la pujanza de los primeros ministros y la grisura perezosa de los anteriores presidentes hasta que sustituyó al también conservador Cavaco Silva venciendo al izquierdista Antonio Sampaio da Novoa.
El salvamento de estas dos mujeres en el Algarve tuvo lugar el pasado verano en la playa de Alvor. El presidente no dudó en tirarse al mar para socorrer a dos piragüistas que habían caído al agua y que eran empujadas por las olas hacia alta mar. "Volcaron, tragaron mucha agua y no eran capaces ni de girar ni de subir a la canoa ni de nadar, tal era la fuerza de la corriente", comentó un testigo que acudió con una moto de agua. Rebelo de Sousa, amigo del rey Felipe VI, apareció en las fotografías que varios medios locales tomaron del rescate desde la arena. Así se forjan las leyendas.
Con un carisma innato, la popularidad por las nubes y cierto atractivo de galán de cine de los años 60, como si fuera un Jean Paul Belmondo portugués, Rebelo de Sousa era el gran favorito para las elecciones en un Portugal asediado por un virus que respetó al país en la primera ola, con pocos contagios y también pocos muertos, pero que hoy se ha convertido en el territorio con más positivos por habitante de todo el mundo. A pesar de esa curva ascendente de casos activos que es casi un muro, los ciudadanos lusos fueron el domingo a las urnas para decidir si Rebelo de Sousa seguía ocupando su oficina en Belem, pero nunca quiso vivir en el palacio, sino que mantiene su residencia en Cascais, a unos 30 kilómetros, donde nada cada mañana en el mar. Este domingo arrasó en primera vuelta, tal y como indicaban las encuestas.
Rebelo de Sousa, de 72 años, es ante todo un hombre práctico. El que fuera presidente del Partido Social Demócrata (PSD) ya ha mostrado muchas veces cierta moderación en el gasto que ha contrastado con muchos de sus colegas en los últimos años. Durante la campaña electoral que le llevó al palacio de Belem por primera vez, carrera que ganó con más del 50 % de los votos, gastó mucho menos que los otros dos candidatos más votados. Basó su plan en pisar la calle y prescindió de los grandes escenarios. Recorrió el país en su coche particular casi en solitario. Varios fotógrafos le retrataron almorzando un sándwich y un refresco en el asiento antes de seguir ruta hacia el siguiente mitin en el siguiente pueblo.
Desde su toma de posesión decidió suprimir algunos actos tradicionales con el objetivo de reducir costes en los actos previstos. Rebelo de Sousa decidió no enviar invitaciones oficiales a otros jefes de Estado y sólo acudieron el Rey de España y el presidente de Mozambique, Filipe Nyusi, ambos pagándolo de su bolsillo y por amistad personal. Tampoco hubo almuerzo de gala, como si ocurrió con el presidente saliente Cavaco Silva, en 2006, cuando hubo 116 invitados, la mayoría diplomáticos extranjeros. El banquete fue sustituido por un tentempié mucho más frugal para un número de autoridades restringido. Un presidente low cost.
Antes de la votación de este domingo era el favorito, muy destacado por delante de la ex eurodiputada socialista Ana Gomes y el populista André Ventura, aunque admitía que su verdadero rival era que la gente no fuera a votar: "Una abstención superior al 65 % podría desencadenar una segunda vuelta con un país dividido y <a href="https://www.elmundo.es/internacional/2021/01/23/600c48bb21efa0bb7d8b46f7.html">harto de la pandemia</a>". En esta extraña campaña pandémica no ha dado ni un mitin, pero parece que tampoco lo necesitaba. Si victoria ha sido contundente.
El presidente en Portugal no es una figura tan decorativa como lo es en Italia o Grecia. Puede hacer muy llevadera la legislatura al primer ministro o que pase por un auténtico tormento. Pese a que parten de ideologías distintas, el conservador Rebelo de Sousa se ha llevado bastante bien con el socialista Antonio Costa. Sus choques se han limitado a hacer dimitir a la ministra de Administración Interna, Constança Urbano de Sousa, durante los incendios de 2017. Sólo ha usado su poder de veto en 11 ocasiones para tumbar leyes, pero no ha recurrido al Constitucional, sino que las ha enviado de nuevo al Parlamento para que sean revisadas y subsanadas. Esa forma de ser práctica y dialogante le ha valido una enorme popularidad y respeto entre todas las fuerzas políticas como jefe del Estado.
Su padre, Baltazar Rebelo de Sousa, fue gobernador en la administración colonial de Mozambique y de él aprendió algunas cosas sobre la gestión de un país. Rebelo de Sousa conoce muy bien los poderes de Portugal y su Constitución, porque lleva en política desde la Revolución de los Claveles en 1973 y ha visto cómo caía la dictadura salazarista desde dentro y se edificaba la actual democracia. Fue diputado de la Asamblea Constituyente antes de periodista, profesor de universidad, alcalde, ministro y, finalmente, séptimo presidente de la República de Portugal.
Marcelo Rebelo de Sousa finalizó el sábado su campaña en Celorico de Basto, donde pronunció su único discurso después de visitar la biblioteca con los libros que donó y un hogar para discapacitados. "Votar el domingo también es una forma de homenaje a los profesionales de la salud que luchan contra el Covid y los que se fueron", dijo el presidente.

Marcelo Rebelo de Sousa, un líder popular 'low cost'

Conoce el Estado porque contribuyó a montarlo. Ha sido profesor, alcalde, tertuliano y presidente, donde ha destacado por su moderación y carisma

He knows the state structure because he helped set it up. Former teacher, mayor, panelist and minister, and President since 2016: he wanted to be in charge without costing his citizens a fortune

In Portugal there is a man who can do it all. He is President, he saved two women from drowning on a beach, he walks to his workplace and kisses (before the pandemic at least) all his faithful followers, as well as taking selfies and improvising speeches outside of protocol wherever he goes. Marcelo Rebelo de Sousa, just Marcelo for the Portuguese, has once again given meaning to a position that had languished due to the strength of the prime ministers and the lazy greyness of the previous presidents. He replaced his fellow conservative Cavaco Silva by defeating the leftist Antonio Sampaio da Novoa.
The rescue of these two women in the Algarve took place last summer on Alvor beach. The President did not hesitate to jump into the sea to help two canoeists who had fallen into the water and were being pushed by the waves into the open sea. "They capsized, swallowed a lot of water, and were not able to turn or get into the canoe or swim because of the strength of the current," said a witness who came with a jet ski. Rebelo de Sousa, a friend of Spanish King Felipe VI, appeared in the photographs that various local media took of the rescue from the sand. This is how legends are forged.
With innate charisma, sky-high popularity, and the appeal of a 1960s film star, as if he were a Portuguese Jean Paul Belmondo, Rebelo de Sousa was the great favourite for the elections in a country that overcame the first wave of the virus with few infections and deaths, but that today has become the territory with the most positives per inhabitant in the whole world. Despite this upward curve of active cases, Portuguese citizens went to the polls on Sunday to decide whether Rebelo de Sousa would continue to occupy his office in Belém. He actually never wanted to live in the palace, but instead maintains his residence in Cascais, some 30 kilometres away, where he swims every morning in the sea. This Sunday he swept the first round, as indicated by the polls.
Rebelo de Sousa, 72 years old, is above all a practical man. The former president of the Social Democratic Party (centre-right) has often shown a certain moderation in spending that has contrasted with many of his colleagues. During the election campaign that brought him to the Belém Palace for the first time in 2016, a race he won with more than 50% of the votes, he spent far less than the other two most voted candidates. He based his plan on walking the streets and dispensed with the big stages. He drove around the country in his private car almost alone. Several photographers took pictures of him having a sandwich and a soft drink for lunch in his seat before continuing his route to the next rally in the next town.
Since his inauguration, he has decided to abolish some traditional events in order to reduce costs in the planned events. Rebelo de Sousa decided not to send official invitations to other heads of state and only the King of Spain and the President of Mozambique, Filipe Nyusi, attended, both paying for it out of their own pockets and out of personal friendship. Nor was there a gala lunch, as was the case with outgoing President Cavaco Silva in 2006, when there were 116 guests, mostly foreign diplomats. The banquet was replaced by a much more frugal affair for a restricted number of authorities. A low-cost president.
Before Sunday's vote he was the favourite, well ahead of former Socialist MEP Ana Gomes and populist André Ventura, although he admitted that his real rival was people not voting at all: "an abstention of more than 65% could trigger a second round in a country divided and fed up with the pandemic". In this strange pandemic campaign, he did not even hold a rally, but it seems that he did not need one either. His victory has been overwhelming.
The president in Portugal is not as decorative a figure as he is in Italy or Greece. Mainly, he can make the prime minister's term very bearable or put him through real torment. Although they start from different ideologies, the conservative Rebelo de Sousa has got on quite well with the socialist Antonio Costa. Their clashes have been limited to making the Minister of Internal Administration, Constança Urbano de Sousa, resign during the fires of 2017. He has only used his power of veto on 11 occasions to overturn laws, but he has not used the Constitutional Court, but has sent them back to Parliament to be reviewed and corrected. This way of being practical and in dialogue has earned him enormous popularity and respect among all political forces as head of state.
His father, Baltazar Rebelo de Sousa, was a governor in the colonial administration of Mozambique and he learned a few things from him about running a country. Rebelo de Sousa knows the powers of Portugal and its Constitution very well because he has been in politics since the Carnation Revolution in 1973. He saw the Salazarist dictatorship fall from within and the current democracy be built. He was a member of the Constituent Assembly before becoming a journalist, university professor, mayor, minister, and finally, the seventh president of the Republic of Portugal.
Marcelo Rebelo de Sousa ended his campaign on Saturday in Celorico de Basto, where he gave his only speech. Before that he paid a visit to a library to which he had donated many books and a home for the disabled. "Voting on Sunday is also a way of honouring the health professionals who are fighting against Covid-19 and those who are no longer with us," the President said.

Marcelo Rebelo de Sousa, a Popular 'Low-Cost' Leader

He helped to set up the state structure. Former teacher, mayor, panelist and minister, as president he has stood out for his moderation and charisma

Γνωρίζει τις κρατικές δομές γιατί βοήθησε στη δημιουργία τους. Πρώην δάσκαλος, δήμαρχος, πανελίστας και υπουργός, είναι πρόεδρος από το 2016: ήθελε να είναι επικεφαλής χωρίς να κοστίζει μια περιουσία στους πολίτες του

Στην Πορτογαλία υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει τα πάντα. Είναι πρόεδρος, έσωσε δύο γυναίκες από πνιγμό σε μια παραλία, πηγαίνει με τα πόδια στο χώρο εργασίας του και φιλά (τουλάχιστον πριν από την πανδημία) όλους τους πιστούς οπαδούς του, ενώ βγάζει selfies και αυτοσχεδιάζει ομιλίες εκτός πρωτοκόλλου όπου κι αν πάει. Ο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, απλώς Μαρσέλο για τους Πορτογάλους, έδωσε και πάλι νόημα σε μια θέση που είχε αποδυναμωθεί λόγω της δύναμης των πρωθυπουργών και του βαρετού γκρίζου των προηγούμενων προέδρων. Αντικατέστησε τον συντηρητικό Καβάκο Σίλβα νικώντας τον αριστερό Αντόνιο Σαμπάιο ντα Νοβόα.
Η διάσωση των δύο γυναικών στο Αλγκάρβε συνέβη το περασμένο καλοκαίρι στην παραλία Αλβόρ. Ο πρόεδρος δε δίστασε να πηδήξει στη θάλασσα για να βοηθήσει δύο κωπηλάτριες κανό που είχαν πέσει στο νερό και τα κύματα τις έσπρωχναν στην ανοιχτή θάλασσα. «Αναποδογύρισαν, κατάπιαν πολύ νερό και δεν μπορούσαν να γυρίσουν ή να μπουν στο κανό ή να κολυμπήσουν λόγω της δύναμης του ρεύματος», δήλωσε ένας αυτόπτης μάρτυρας που έφτασε με τζετ σκι. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, φίλος του Ισπανού Βασιλιά Φελίπε ΣΤ', εμφανίστηκε στις φωτογραφίες που έβγαλαν διάφορα τοπικά ΜΜΕ για τη διάσωση από την παραλία. Έτσι δημιουργούνται οι μύθοι.
Με ένα έμφυτο χάρισμα, μεγάλη δημοτικότητα και τη γοητεία ενός σταρ της δεκαετίας του 1960, σαν να ήταν ο Πορτογάλος Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα ήταν το μεγάλο φαβορί για τις εκλογές σε μια χώρα που ξεπέρασε το πρώτο κύμα του ιού με λίγα κρούσματα και θανάτους, αλλά η οποία σήμερα έχει γίνει η περιοχή με τα περισσότερα κρούσματα ανά κάτοικο σε ολόκληρο τον κόσμο. Παρά αυτήν την ανοδική καμπύλη ενεργών κρουσμάτων, οι Πορτογάλοι πολίτες πήγαν στις κάλπες την Κυριακή για να αποφασίσουν εάν ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα θα συνεχίσει να ασκεί το αξίωμα του στο Μπελέμ. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήθελε να ζήσει στο παλάτι, αλλά κατοικεί στο σπίτι του στο Κασκαΐς, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά, όπου κολυμπά κάθε πρωί στη θάλασσα. Αυτή την Κυριακή σάρωσε από τον πρώτο γύρο, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις.
Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, 72 ετών, είναι πάνω απ' όλα ένας πρακτικός άνθρωπος. Ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος συχνά επιδεικνύει κάποια μετριοπάθεια στις δαπάνες σε αντίθεση με πολλούς από τους συναδέλφους του. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας που τον έφερε στο Παλάτι του Μπελέμ για πρώτη φορά, σε έναν αγώνα που κέρδισε με πάνω από το 50% των ψήφων, ξόδεψε πολύ λιγότερα από τους άλλους δύο υποψηφίους με τις περισσότερες ψήφους. Το σχέδιό του βασίστηκε στο να βγαίνει στους δρόμους και εγκατέλειψε τις μεγάλες σκηνές. Κυκλοφορούσε σε όλη τη χώρα με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο σχεδόν μόνος του. Αρκετοί φωτογράφοι τον έβγαλαν φωτογραφίες να τρώει σάντουιτς με ένα αναψυκτικό για μεσημεριανό στο κάθισμά του, προτού συνεχίσει τη διαδρομή του για την επόμενη συγκέντρωση στην επόμενη πόλη.
Μετά την ορκωμοσία του, αποφάσισε να καταργήσει ορισμένες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις προκειμένου να μειώσει το κόστος των προγραμματισμένων εκδηλώσεων. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα αποφάσισε να μη στείλει επίσημες προσκλήσεις σε άλλους αρχηγούς κρατών και μόνο ο βασιλιάς της Ισπανίας και ο πρόεδρος της Μοζαμβίκης, Φίλιπ Νιούσι, παρευρέθηκαν, με τους δύο να πληρώνουν από την τσέπη τους και λόγω της προσωπικής φιλίας τους. Ούτε υπήρξε επίσημο γεύμα, όπως συνέβη με τον απερχόμενο πρόεδρο Καβάκο Σίλβα το 2006, όπου παρευρέθηκαν 116 επισκέπτες, κυρίως ξένοι διπλωμάτες. Το συμπόσιο αντικαταστάθηκε από μια πολύ πιο λιτή εκδήλωση για περιορισμένο αριθμό αξιωματούχων. Ένας πρόεδρος χαμηλού κόστους.
Πριν από την ψηφοφορία της Κυριακής ήταν το φαβορί, πολύ μπροστά από την πρώην σοσιαλίστρια ευρωβουλευτή Άνα Γκόμες και τον λαϊκιστή Αντρέ Βεντούρα, παρόλο που παραδέχθηκε ότι ο πραγματικός αντίπαλός του ήταν οι άνθρωποι που δεν ψηφίζουν καθόλου: «μια αποχή άνω του 65% θα μπορούσε να προκαλέσει έναν δεύτερο γύρο σε ένα χώρα χωρισμένη και κουρασμένη με την πανδημία». Σε αυτή την περίεργη πανδημική εκστρατεία, δεν πραγματοποίησε καμία συγκέντρωση, αλλά φαίνεται ότι δεν τη χρειαζόταν. Η νίκη του ήταν συντριπτική.
Ο πρόεδρος στην Πορτογαλία δεν είναι τόσο διακοσμητικός όσο είναι στην Ιταλία ή την Ελλάδα. Ως επί το πλείστον, μπορεί να κάνει τη θητεία του πρωθυπουργού πολύ άνετη ή να τον υποβάλλει σε πραγματικά βασανιστήρια. Αν και ασπάζονται διαφορετικές ιδεολογίες, ο συντηρητικός Ρεμπέλο ντε Σόουζα τα πήγε αρκετά καλά με τον σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα. Οι συγκρούσεις τους περιορίστηκαν στην εξώθηση της υπουργού Εσωτερικής Διοίκησης, Κονστάντσα Ουρμπάνο ντε Σόουζα, να παραιτηθεί κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών του 2017. Έχει χρησιμοποιήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας του μόνο σε 11 περιπτώσεις για να ανατρέψει νόμους, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει το Συνταγματικό Δικαστήριο· τους έστειλε πίσω στο Κοινοβούλιο για έλεγχο και διόρθωση. Χάρη σε αυτήν την πρακτικότητα του στο διάλογο έχει κερδίσει τεράστια δημοτικότητα και σεβασμό μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων ως αρχηγού κράτους.
Ο πατέρας του, ο Μπαλταζάρ Ρεμπέλο ντε Σόουζα, ήταν κυβερνήτης στην αποικιακή διοίκηση της Μοζαμβίκης και έμαθε ορισμένα πράγματα από αυτόν σχετικά με τη διοίκηση μιας χώρας. Ο Ρεμπέλο ντε Σόουζα γνωρίζει πολύ καλά την ισχύ της Πορτογαλίας και του Συντάγματος της, επειδή συμμετείχε στην πολιτική από την Επανάσταση των Γαρυφάλλων το 1973. Είδε τη σαλαζαρική δικτατορία να καταρρέει από μέσα και να χτίζεται η σημερινή δημοκρατία. Ήταν μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης πριν γίνει δημοσιογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου, δήμαρχος, υπουργός και τέλος, ο έβδομος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας.
Ο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα ολοκλήρωσε την εκστρατεία του το Σάββατο στο Σελορίκο ντε Μπάστο, όπου έδωσε τη μοναδική του ομιλία. Πριν από αυτή, επισκέφτηκε μια βιβλιοθήκη στην οποία είχε δωρίσει πολλά βιβλία και ένα σπίτι για άτομα με ειδικές ανάγκες. «Ψηφίζοντας την Κυριακή είναι επίσης ένας τρόπος να τιμήσουμε τους επαγγελματίες υγείας που αγωνίζονται εναντίον του Covid-19 και εκείνων που δεν είναι πλέον μαζί μας», δήλωσε ο πρόεδρος.

Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, ένας δημοφιλής ηγέτης «χαμηλού κόστους»

Βοήθησε στη δημιουργία του κράτους. Δάσκαλος, δήμαρχος, πανελίστας και υπουργός. Ως πρόεδρος ξεχωρίζει για τη μετριοπάθεια και το χάρισμα του

Ex-enseignant, maire, ministre et président depuis 2016, Marcelo Rebelo de Sousa vient d'être réélu au premier tour à la tête du Portugal avec 60,7% des voix. Le tout sans faire campagne, ou presque.

Au Portugal, il y a un homme pour qui rien n'est impossible. Il est président, il a sauvé deux femmes de la noyade sur une plage, il se rend à pied à son lieu de travail et embrasse (du moins avant la pandémie) tous ses fidèles, tout en prenant des selfies et en improvisant des discours hors protocole partout où il va. Marcelo Rebelo de Sousa, Marcelo pour les Portugais, a redonné un sens à une position qui s'était étiolée en raison de la force des Premiers ministres et de la morne paresse des présidents précédents. En 2016, il a remplacé son collègue conservateur Anibal Cavaco Silva à la tête du pays en battant son concurrent de centre-gauche Antonio Sampaio da Novoa.
Le sauvetage de ces deux femmes a eu lieu l'été dernier sur la plage d'Alvor, dans la région de l'Algarve. Le président n'a pas hésité à se jeter à l'eau pour aider deux kayakistes tombées à l'eau et repoussées par les vagues en pleine mer. « Elles ont chaviré, ont avalé beaucoup d'eau et ne pouvaient pas retourner ou remonter dans le kayak, ni nager à cause de la force du courant », a dit un témoin qui est venu avec un jet ski. M. Rebelo de Sousa, un ami du roi espagnol Felipe VI, est apparu en sauveur sur les photos que divers médias locaux ont prises de l'événement. C'est ainsi que se forgent les légendes.
Doté d'un charisme inné, d'une grande popularité et de l'attrait d'une star de cinéma des années 60, comme s'il était un Jean Paul Belmondo portugais, Marcelo Rebelo de Sousa était le grand favori des élections dans un pays qui a surmonté la première vague du virus avec peu d'infections et de décès, mais qui est devenu aujourd'hui le pays qui compte le plus grand nombre de cas positifs par habitant au monde. Malgré cette courbe ascendante, les citoyens portugais se sont rendus aux urnes dimanche pour décider si le président sortant continuerait à occuper son bureau à Belém. Ce dernier n'a jamais voulu vivre dans le palais présidentiel, mais maintient sa résidence à Cascais, à une trentaine de kilomètres, où il se baigne tous les matins dans la mer. Ce dimanche, il a surnagé le premier tour, comme l'indiquent les sondages.
Âgé de 72 ans, M. Rebelo de Sousa est avant tout un homme pratique. L'ancien président du parti social-démocrate a souvent fait preuve d'une certaine modération dans ses dépenses, ce qui contraste avec beaucoup de ses collègues. Lors de la campagne électorale qui l'a amené pour la première fois au Palais de Belém, une course qu'il a remportée avec plus de 50 % des voix, il a dépensé beaucoup moins que les deux candidats arrivés derrière lui. Il a fondé son plan sur des rencontres de rue, renonçant aux grandes scènes coûteuses. Il a parcouru le pays dans sa voiture privée, presque seul. Plusieurs photographes l'ont pris en photo en train de manger un sandwich et une boisson gazeuse sur son siège avant de poursuivre sa route vers le prochain rallye dans la ville voisine.
Depuis son élection, il a décidé de supprimer certains événements traditionnels afin de réduire les coûts de sa présidence. M. Rebelo de Sousa a décidé de ne pas envoyer d'invitations officielles à d'autres chefs d'État et seuls le roi d'Espagne et le président du Mozambique, Filipe Nyusi, ont assisté à son intronisation, tous deux payant de leur poche et par amitié personnelle. Il n'y a pas eu non plus de déjeuner de gala, comme ce fut le cas avec le président sortant Anibal Cavaco Silva en 2006, où il y avait 116 invités, pour la plupart des diplomates étrangers. Le banquet a été remplacé par une réception beaucoup plus frugale pour un nombre restreint d'autorités. Bref, un président à bas prix.
Avant le vote de dimanche, il était le favori, loin devant l'ancienne députée socialiste Ana Gomes et le populiste André Ventura, bien qu'il ait admis que son véritable rival était les personnes qui ne voteraient pas : « Une abstention de plus de 65 % pourrait déclencher un second tour dans un pays divisé et lassé de la pandémie ». Dans cette étrange campagne contre la pandémie, il n'a même pas organisé de rassemblement, mais il semble qu'il n'en ait pas eu besoin non plus. Sa victoire a été écrasante.
Au Portugal, le président n'est pas une figure aussi décorative qu'en Italie ou en Grèce. Il peut rendre le mandat du Premier ministre très supportable ou lui faire subir de véritables tourments. Bien qu'ils partent d'idéologies différentes, le conservateur Rebelo de Sousa s'entend assez bien avec le socialiste Antonio Costa. Leurs affrontements se sont limités à faire démissionner la ministre de l'Administration intérieure, Constança Urbano de Sousa, lors des incendies de 2017. Il n'a utilisé son droit de veto qu'à onze reprises pour annuler des lois. Il n'a pas fait appel à la Cour constitutionnelle, mais les a renvoyées au Parlement pour qu'elles soient examinées et corrigées. Cette façon d'être pratique et de dialoguer lui a valu une énorme popularité et le respect de toutes les forces politiques en tant que chef d'État.
Son père, Baltazar Rebelo de Sousa, était gouverneur dans l'administration coloniale du Mozambique et il lui a appris quelques trucs sur la gestion d'un pays. M. Rebelo de Sousa connaît très bien les arcanes du pouvoir du Portugal ainsi que sa Constitution. Baignant dans la politique depuis la Révolution des Œillets en 1973, il a vu la dictature salazariste tomber de l'intérieur et la démocratie actuelle se construire. Il a été membre de l'Assemblée constituante avant de devenir journaliste, professeur d'université, maire, ministre et enfin, septième président de la République portugaise.
Marcelo Rebelo de Sousa a terminé sa campagne samedi à Celorico de Basto, où il a prononcé son seul discours. Avant cela, il a visité une bibliothèque à laquelle il avait fait don de nombreux livres et un foyer pour handicapés. « Voter dimanche est aussi une façon d'honorer les professionnels de la santé qui luttent contre la Covid-19 et ceux qui ne sont plus avec nous », a déclaré le président portugais.

Marcelo Rebelo de Sousa, un leader populaire « à bas coût »

Le charismatique président portugais Marcelo Rebelo de Sousa vient d'être réélu pour un second mandat au premier tour avec 60,7% des voix.

Zna strukturę państwową, bo pomagał w jej tworzeniu. Były nauczyciel, burmistrz, dziennikarz i minister od 2016 r. jest prezydentem Portugalii. Chciał rządzić, nie zmuszając przy tym obywateli do ogromnych wydatków.

W Portugalii jest człowiek, który może zrobić wszystko. Jest prezydentem, który uratował dwie kobiety przed utonięciem, do pracy chodzi pieszo i całuje wszystkich swoich wiernych zwolenników (przynajmniej robił to przed pandemią). Gdziekolwiek się wybiera, wykracza poza protokół, robi sobie selfie i improwizuje podczas przemówień. Marcelo Rebelo de Sousa, dla Portugalczyków po prostu Marcelo, odnowił znaczenie stanowiska, które osłabiło się z powodu siły premierów i leniwego braku wyrazistości poprzednich prezydentów. Marcelo zastąpił na stanowisku swojego centrowego kolegę Cavaco Silvę, pokonując lewicowego Antonio Sampaio da Novoa.
Uratowanie dwóch kobiet w Algarve miało miejsce latem ubiegłego roku na plaży Alvor. Prezydent nie zawahał się wskoczyć do morza, aby pomóc dwóm kobietom, które wypadły z kajaków do wody i które fale wypchnęły na otwarte morze. - Wywróciły się, zachłysnęły się dużą ilością wody i z powodu silnego prądu nie były w stanie odwrócić kajaka, aby ponownie do niego wejść, ani płynąć - relacjonował jeden ze świadków, który przybył na miejsce skuterem wodnym. Rebelo de Sousa, przyjaciel króla Hiszpanii Filipa VI, pojawił się na zdjęciach z akcji ratowniczej zrobionych przez lokalne media. W taki sposób powstają legendy.
Dzięki wrodzonej charyzmie, niebywałej popularności i urokowi gwiazdy filmowej lat 60., przypominający portugalskiego Jeana Paula Belmondo Rebelo de Sousa okazał się zdecydowanym faworytem w wyborach w kraju, który pokonał pierwszą falę wirusa z niewielką ilością zakażeń i zgonów, ale który dziś odnotowuje największą liczbą przypadków na mieszkańca na całym świecie. Pomimo przyrostu zachorowań, obywatele Portugalii udali się w niedzielę na wybory, aby zdecydować, czy Rebelo de Sousa będzie nadal rezydował w swoim biurze w Belém. W istocie nigdy nie chciał mieszkać w pałacu; zamiast tego zachował swoją rezydencję w oddalonym o około 30 kilometrów Cascais, gdzie codziennie rano pływa w morzu. W tę niedzielę, jak wynika z sondaży, przebił się już w pierwszej turze.
Rebelo de Sousa, który ma 72 lata, jest przede wszystkim człowiekiem praktycznym. Były przewodniczący centro-prawicowej Partii Socjaldemokratycznej [pt. Partido Social Democrata] często wykazywał umiar w wydatkach, co kontrastowało ze zwyczajami wielu jego kolegów. Podczas kampanii wyborczej, która po raz pierwszy doprowadziła go do Pałacu Belém, walki, którą wygrał otrzymując trochę ponad 50 proc. głosów, wydał o wiele mniej niż pozostali dwaj najbardziej popularni kandydaci. Oparł swoją strategię na bezpośrednim kontakcie na ulicach i trzymał się daleko od wielkich scen. Jeździł po kraju prywatnym samochodem, niemalże w pojedynkę. Kilku fotografów zrobiło mu zdjęcie w czasie lunchu, jak rozparty w samochodowym fotelu przed kontynuowaniem drogi na wiec w kolejnym mieście je kanapkę i popija ją orzeźwiającym napojem.
Aby ograniczyć wydatki, Rebelo de Sousa postanowił wstrzymać się od organizacji niektórych tradycyjnych wydarzeń, począwszy od własnego zaprzysiężenia. Nie wysłał oficjalnych zaproszeń do przedstawicieli innych państw i tylko król Hiszpanii oraz prezydent Mozambiku, Filipe Nyusi, wzięli w nim udział, płacąc za to z własnej kieszeni w ramach osobistej przyjaźni. Nie wydano też uroczystego lunchu, jak to miało miejsce w przypadku ustępującego prezydenta Cavaco Silvy w 2006 r., kiedy zaproszono 116 gości, głównie zagranicznych dyplomatów. Bankiet został zastąpiony dużo skromniejszym przyjęciem dla niewielkiej liczby urzędników. Tani prezydent.
Przed niedzielnym głosowaniem był faworytem, znacznie wyprzedzając byłą socjalistyczną posłankę Anę Gomes i populistę André Venturę. Jednocześnie mówił, że jego prawdziwym rywalem są osoby, które w ogóle nie głosują. - Absencja na poziomie ponad 65 proc. mogłaby doprowadzić do drugiej tury, w kraju podzielonym i wykończonym pandemią - mówił. W tej dziwnej pandemicznej kampanii nie zorganizował żadnego wiecu, ale - &nbsp;jak się wydaje - i tak tego nie potrzebował. Jego zwycięstwo było przytłaczające.
W Portugalii prezydentura nie jest funkcją wyłącznie reprezentacyjną, tak jak we Włoszech czy Grecji. Przede wszystkim może sprawić, że kadencja premiera będzie znośna, albo doprowadzić go do obłędu. Mimo że przyświecały im odmienne ideologie, konserwatywny Rebelo de Sousa dość dobrze dogadywał się z socjalistą Antonio Costą. Ich starcia ograniczyły się do dymisji minister administracji wewnętrznej Constançi Urbano de Sousa podczas pożarów w 2017 roku. Rebelo de Sousa wykorzystał swoje prawo weta tylko 11 razy, aby uchylić ustawy, ale nie odwoływał się do Trybunału Konstytucyjnego, lecz odsyłał je z powrotem do parlamentu, aby zostały poddane rewizji i poprawione. Ten pragmatyzm i wola dialogu zapewniły mu ogromną popularność i szacunek wśród wszystkich sił politycznych.
Jego ojciec, Baltazar Rebelo de Sousa, był gubernatorem kolonialnej administracji Mozambiku. To od niego Marcelo nauczył się pewnych rzeczy o prowadzeniu kraju. Bardzo dobrze zna siły Portugalii i jej konstytucję, ponieważ zajmuje się polityką od czasów rewolucji goździków w 1973 roku. Widział, jak dyktatura Salazara upadła od wewnątrz, i jak zbudowana została obecna demokracja. Był członkiem Zgromadzenia Konstytucyjnego, zanim został dziennikarzem, profesorem uniwersyteckim, burmistrzem, ministrem i wreszcie siódmym prezydentem Republiki Portugalii.
Marcelo Rebelo de Sousa zakończył swoją kampanię w sobotę w Celorico de Basto, gdzie wygłosił swoje jedyne przemówienie. Wcześniej odwiedził ośrodek dla osób niepełnosprawnych i bibliotekę, której przekazał liczne książki. - Głosowanie w niedzielę jest również sposobem na uhonorowanie pracowników służby zdrowia, którzy walczą z Covid-19 i tych, których już nie ma z nami - mówił prezydent.

Marcelo Rebelo de Sousa: popularność taniego prezydenta

Były nauczyciel, burmistrz, dziennikarz i minister od 2016 r. jest prezydentem Portugalii, który rządzi, nie zmuszając obywateli do wydania fortuny.

Er kennt das Staatsgefüge, weil er es mit aufgebaut hat. Er war Lehrer, Bürgermeister, Gremiumsmitglied und Minister. Seit 2016 ist er Portugals Präsident. Ein Amt, das seiner Ansicht nach keine Steuern der Bevölkerung verschwenden darf.

In Portugal gibt es einen Mann, der alles kann. Wenn er zur Arbeit geht, küsst er (vor der Pandemie) stets alle seine treuen Anhänger zur Begrüßung. Er macht Selfies mit jedem, der danach fragt, und improvisiert Reden außerhalb des Protokolls, wo immer er hingeht. Gleich zwei Frauen hat er vor dem Ertrinken gerettet. Marcelo Rebelo de Sousa, für die Landeseinwohner einfach Marcelo, ist der Präsident Portugals. Sein Amt hatte vorher an Bedeutung verloren, wegen dominierenden Premierministern; aber auch weil sein Vorgänger diesen Posten denkbar nachlässig ausfüllte. 2016 löste er den Konservativen Cavaco Silva ab, indem er den Linken Antonio Sampaio da Novoa besiegte. Nun ist Marcelo seit gut fünf Jahren portugiesisches Staatsoberhaupt.
Und ja, er rettete nicht nur das Amt, sondern auch Leben: Letzten Sommer sprang er an der Algarve am Strand von Alvor ins Meer, um zwei Kanufahrerinnen zu helfen, deren Boot gekentert war, und die von den Wellen ins offene Meer gedrückt worden waren. "Sie hatten eine Menge Wasser geschluckt und konnten nicht umkehren oder ins Kanu zurücksteigen oder schwimmen, weil die Strömung so stark war", sagte ein Zeuge, der mit seinem Jetski dabei war. Rebelo de Sousa, ein Freund des spanischen Königs Felipe VI, war auf den Fotos zu sehen, die verschiedene lokale Medien von der Rettung vom Strand aus machten. Der Stoff für Legenden.
Charismatisch und außergewöhnlich beliebt, anziehend wie ein Filmstar der Sechziger (als wäre er ein portugiesischer Jean Paul Belmondo), wurde Rebelo de Sousa umgehend zum großen Favorit für die damaligen Wahlen. In einem Land, das letztes Jahr die erste Welle des Virus mit wenigen Infektionen und Todesfällen überstanden hatte, mittlerweile aber das Gebiet mit den meisten Corona-Positiven pro Einwohner auf der ganzen Welt ist. Trotz dieser ansteigenden Kurve aktiver Fälle gingen die Portugiesen am Sonntag zur Wahl, um zu entscheiden, ob Rebelo de Sousa weiterhin sein Büro in Belém behalten dürfe. Er wollte nie in dem Palast wohnen, sondern unterhält seinen Wohnsitz im rund 30 Kilometer entfernten Cascais, wo er jeden Morgen im Meer schwimmt. Er gewann laut Hochrechnungen am Sonntag gleich die erste Runde.
Rebelo de Sousa ist 72 Jahre alt und ein pragmatischer Mann. Der ehemalige Präsident der Sozialdemokratischen Partei (konservativ-liberal) zeigt sich oft bescheiden, etwas, das ihn von seinen Kollegen unterscheidet. Während des Wahlkampfes 2016, den er schließlich mit über 50 Prozent der Stimmen gewann, gab er weit weniger aus als die beiden anderen Favoriten. Er ging meist zu Fuß und verzichtete auf die großen Bühnen. Er fuhr mit seinem Privatwagen fast allein durch das Land. Mehrere Fotografen machten Bilder von ihm, wie er ein Sandwich und Limonade zum Mittagessen auf seinem Autositz aß, bevor er seine Route zur nächsten Kundgebung in der nächsten Stadt fortsetzte.
Mit Amtsantritt beschloss er, einige Traditionen ganz abzuschaffen, um die Staatskosten zu senken. So beschloss er, keine offiziellen Einladungen an andere Staatsoberhäupter zu verschicken. Nur der König von Spanien und der Präsident von Mosambik, Filipe Nyusi, nahmen an seiner Vereidigung teil, wobei beide die Kosten dafür selbst übernahmen, als Zeichen der Freundschaft. Es gab auch kein Gala-Mittagessen, wie beim scheidenden Präsidenten Cavaco Silva im Jahr 2006, bei dem 116 Gäste, meist ausländische Diplomaten, anwesend waren. Statt des Banketts gab es eine kleine Veranstaltung für eine begrenzte Anzahl von Beamten. Marcelo trat sein Amt als bescheidener Präsident an. &nbsp;&nbsp;
Auch vor der Abstimmung am Sonntag war er der Favorit, weit vor der ehemaligen sozialistischen Europaabgeordneten Ana Gomes und dem Populisten André Ventura. Die eigentlichen Rivalen seien jedoch, wie er sagte, diejenigen, die gar nicht wählen gingen: "Eine Enthaltung von mehr als 65 Prozent könnte bedeuten, dass wir noch einmal wählen müssen. Das Land ist ohnehin schon gespalten und hat die Nase voll von der Pandemie." In dieser seltsamen Pandemie-Kampagne hat er nicht einmal eine öffentliche Kundgebung abgehalten. Aber es scheint, dass er auch keine brauchte. Seine Wiederwahl mit 60 Prozent war überwältigend.
Der Präsident in Portugal ist keine dekorative Rolle wie in Italien oder Griechenland. Er hat genügend Macht, dem Premierminister seine Arbeit leicht oder ebenso schwer zu machen. Obwohl sie unterschiedlichen Ideologien folgen, hat sich der konservative Rebelo de Sousa recht gut mit dem Sozialisten Antonio Costa arrangiert. Ihre Zusammenstöße beschränkten sich darauf, die Ministerin für Innere Verwaltung, Constança Urbano de Sousa, während der Brände im Jahr 2017 zum Rücktritt zu bewegen. Er hat sein Vetorecht nur elf Mal benutzt, um Gesetze zu kippen. Aber er hat in Folge nicht das Verfassungsgericht eingeschaltet, sondern sie zurück ins Parlament geschickt, damit sie überprüft und korrigiert werden. Diese Art, praktisch zu agieren und im Dialog zu bleiben, hat ihm als Staatsoberhaupt enorme Popularität und Respekt bei allen politischen Kräften eingebracht.
Sein Vater, Baltazar Rebelo de Sousa, war Gouverneur in der Kolonialverwaltung von Mosambik und er hat von ihm einiges darüber gelernt, wie man ein Land führt. Rebelo de Sousa kennt die Kräfte seines Landes und dessen Verfassung sehr gut, und er ist erfahren. Seit der Nelkenrevolution 1973 ist er in der Politik. Er sah, wie die salazaristische Diktatur in sich zusammenbrach und die heutige Demokratie aufgebaut wurde. Er war Mitglied der verfassungsgebenden Versammlung, bevor er Journalist, Universitätsprofessor, Bürgermeister, Minister und schließlich der siebte Präsident der Republik Portugal wurde.
Am Samstag beendete Marcelo Rebelo de Sousa seinen Wahlkampf. Er besuchte eine Bibliothek, der er viele Bücher gespendet hatte, danach ein Heim für behinderte Menschen. In Celorico de Basto hielt er seine einzige Rede: "Die Wahl am Sonntag ist auch ein Moment, all die Menschen zu ehren, die im Gesundheitssektor gegen Covid-19 kämpfen. Und all diejenigen, die nicht mehr unter uns sein können."&nbsp;

Marcelo Rebelo de Sousa: Mit Bescheidenheit verdient gemacht

Marcelo Rebelo de Sousa ist seit 2016 Portugals Präsident und außergewöhnlich beliebt. Nun wurde er wiedergewählt. Was macht ihn aus?

avatar.png

229993584.jpg

La población aplaude a los alzados mientras las organizaciones internacionales condenan la asonada militar y reclaman el regreso inmediato del presidente Keita a su puesto

Mali es ese país en el que cada dos por tres estás esperando a ver la información deportiva en la tele y te aparece un boina verde leyendo un papel en el que dice que han secuestrado el poder en nombre del pueblo. Si el desierto del Sahel es un volcán de inestabilidad, Mali es el lago de lava que estalla por los aires.
Mali, uno de los países más pobres y subdesarrollados del mundo, nunca fue lo que se dice un estado fuerte y vertebrado desde que consiguió su independencia de Francia en 1959. Su geografía y su composición étnica no ayudan, pero el proceso de descomposición que comenzó en 2012 con la rebelión tuareg en el norte del país no parece tener fin y amenaza a toda la región.
El pasado martes, en un nuevo episodio de ese hundimiento sin horizonte, un grupo de militares se alzó en el cuartel de Kati contra el Gobierno y secuestró al presidente Boubacar Keita y a su primer ministro, Boubou Cissé, que se vieron forzados a anunciar su dimisión poco después mientras miles de personas tomaban las calles y algunas de ellas saltaban a la piscina del hijo del presidente para darse un chapuzón, igual que hicieron muchos iraquíes cuando cayó Sadam Hussein. El portavoz de los militares, el coronel Ismael Waghe, aseguró que tomaban el poder "en nombre del pueblo" y que celebrarían elecciones democráticas "en un plazo razonable". Se trata del cuarto golpe de estado de la corta historia del país.
Las tropas españolas destacadas en Bamako y Kilikoró, unos 200 militares en total, se mantienen en alerta pero sin novedad. Su cometido, formar al maltrecho ejército de Mali, no les compromete en esta asonada, aunque la tensión aumenta en todo el país. La ministra de Defensa, Margarita Robles, está en comunicación con las tropas por si hay que tomar otras medidas de urgencia que, hasta ahora, no han sido necesarias.
Con el golpe aún en caliente, quedan muchas dudas por resolver que marcarán su éxito o su fracaso. ¿Están todos los militares del lado golpista? ¿El apoyo popular es mayoritario? ¿De qué manera pretenden estos militares que haya una transición democrática?
Los golpistas sabían lo que hacían. En pocas horas controlaban ministerios, fronteras, arsenales, palacios presidenciales y lo más importante: la televisión estatal. Así se aseguraron de censurar los mensajes de los derrocados y lanzar el suyo propio. Ni una gota de sangre fue derramada desde entonces.
Las reacciones internacionales fueron inmediatas y no hubo aplausos precisamente. La Unión Africana (UA) condenó el "cambio inconstitucional" de gobierno y exigió la "liberación inmediata" del presidente Ibrahim Boubacar Keita. El mismo mensaje dejó Antonio Guterres, secretario general de la ONU. Estados Unidos, Francia y otras potencias occidentales pusieron en alerta sus embajadas y rechazaron el golpe.
El presidente Emmanuel Macron dio por su parte "su pleno apoyo" a los esfuerzos de mediación en curso de los Estados de África del oeste o Cedeao, que emitió a última hora del lunes un comunicado en el que suspendía la participación de Mali en todos sus órganos de decisión, pedía a sus miembros que adoptara sanciones contra los golpistas y solicitaba la "activación de la fuerza de la Cedeao", una amenaza velada de intervención militar.
¿Qué sucede en Mali? Para contestar a esa pregunta, hay que remontarse hasta la caída de Muamar Gadafi en Libia en octubre de 2011. El vacío de poder que dejó su muerte permitió a los rebeldes libios vender su gran arsenal a milicias de todo el continente, incluyendo a los separatistas tuareg en Mali, que comenzaron poco después una revolución en el norte del país para separarlo del sur y crear así la república de Azawad. Este levantamiento supuso una oportunidad para los grupos terroristas que también campaban a sus anchas en el desierto, como Al Qaeda en el Magreb Islámico o Ansar Dine, que se hicieron con el control de varias ciudades y amenazaron con marchar sobre Bamako. Si no lo hicieron es porque Francia puso en marcha una operaciones militar para frenarlos en Mopti y combatirlos poco después hacia el norte.
Desde entonces, toda la región se ha hundido en la inestabilidad. ·En 2012 un golpe de estado desalojó al presidente Amadou Toumani Touré en un escenario muy parecido al actual. Desde entonces, la corrupción a todos los niveles, la crisis económica rampante y el yihadismo han ido carcomiendo la sociedad y hartando a su población, que se ha manifestado masivamente durante este 2020 a pesar de una represión que dejó 23 muertos. La situación sólo podía empeorar y llegó el coronavirus.

Mali: un golpe de estado en el avispero de África

La población aplaude a los alzados mientras las organizaciones internacionales condenan la asonada militar y reclaman el regreso del presidente

While the population is cheering on the rebels,  international organisations are condemning the military coup,  demanding for the immediate return of President Keïta

Mali is a country where every now and then you might be waiting to see the sports news on TV and instead you get a 'green beret' reading a paper saying that they have hijacked power in the name of the people. If the Sahel desert is an unstable volcano, Mali is the lava lake that explodes in the air.
Mali, one of the poorest and most underdeveloped countries in the world, has never been what one would call a strong and stable state since it gained its independence from France in 1959. Its geography and ethnic composition do not help, but the disintegration process that began in 2012 with the Tuareg rebellion in the north of the country seems to be never-ending and threatens the whole region.
Last Tuesday, in a new episode of this collapse, a group of military personnel rose up in the Kati barracks against the government and kidnapped President Boubacar Keïta and his Prime Minister, Boubou Cissé, who were forced to announce their resignation. Shortly afterwards, thousands of people took the streets and some of them jumped into the pool of the president's son to take a dip, just as many Iraqis did when Saddam Hussein fell. The military's spokesman, Colonel Ismael Waghe, said they were taking power "in the name of the people" and would hold democratic elections "within a reasonable time." This is the fourth coup d'état in the country's short history.
The Spanish troops (around 200 militaries) placed in Bamako and Kilikoró, remain on alert but without any news. Their task is to train the wrecked Malian army but they are not committed to this uprising, although tension is rising throughout the country. The Spanish Defence minister, Margarita Robles, is in communication with the troops in case other urgent measures need to be taken which, until now, have not been necessary.
The coup is still in full swing and many doubts remain as to what will mark its success or failure. Are all the military on the coup side? Is there major popular support? How do these military intend to bring about a democratic transition?
The coup leaders knew what they were doing. In a few hours, they started controlling ministries, borders, arsenals, presidential palaces and most importantly, state television. This is how they made sure to censor the messages of the overthrown and launch their own. Not a drop of blood has been shed since then.
The international reactions were immediate but there was no applause. The African Union (AU) condemned the "unconstitutional change" of government and demanded the "immediate release" of President Ibrahim Boubacar Keïta. The same message was left by UN Secretary-General Antonio Guterres. The United States, &nbsp;France and other western powers put their embassies on alert and rejected the coup.
President Emmanuel Macron gave "his full support" to the ongoing mediation efforts of the west African states or Ecowas, which issued a statement late Monday suspending Mali's participation in all its decision-making bodies, calling on its members to adopt sanctions against the coup plotters and requesting the "activation of the Ecowas force", a veiled threat of military intervention.
What is happening in Mali? To answer that question, we have to go back to the fall of Muammar Gaddafi in Libya in October 2011. The power void left by his death allowed Libyan rebels to sell their large arsenal to militias from all over the continent, including Tuareg separatists in Mali, who started a revolution in the north of the country shortly after to separate it from the south and thus create the Republic of Azawad. This uprising was an opportunity for terrorist groups that were also at large in the desert, such as Al Qaeda in the Islamic Maghreb or Ansar Dine, which took control of several cities and threatened to march on Bamako. If they did not do so, it was because France launched a military operation to stop them at Mopti and fight them shortly afterwards to the north.
Since then, the whole region has been plunged into instability. In 2012 a coup d'état ousted President Amadou Toumani Touré in a scenario very similar to the current one. Since then, corruption at all levels, the rampant economic crisis and jihadism have consumed society and angered its population, which has demonstrated often over the course of 2020 despite the repression that left 23 dead. The situation couldn't get much worse – and then coronavirus arrived.

Mali: a coup to shake the hornet's nest

The population cheers the rebels while international organisations condemn the military coup and demand the immediate return of President Keïta

Ο πληθυσμός στηρίζει τους αντάρτες, ενώ διεθνείς οργανισμοί καταδικάζουν το πραξικόπημα και απαιτούν την άμεση επιστροφή του Προέδρου Κεϊτά

&nbsp;Το Μάλι είναι μια χώρα όπου κάθε τόσο την ώρα που περιμένετε να δείτε τα αθλητικά νέα στην τηλεόραση τελικά βλέπετε έναν «πράσινο μπερέ» να διαβάζει ένα κείμενο το οποίο λέει ότι έχουν καταλάβει την εξουσία στο όνομα του λαού. Εάν η έρημος του Σαχέλ είναι ένα ασταθές ηφαίστειο, το Μάλι είναι η λίμνη της λάβας που εκτινάσσεται στον αέρα.&nbsp;
Το Μάλι, μια από τις φτωχότερες και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, δεν υπήρξε ποτέ αυτό που θα αποκαλούσε κάποιος ένα ισχυρό και σταθερό κράτος από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία του από τη Γαλλία, το 1959. Η γεωγραφία του και η εθνοτική του σύνθεση δε βοηθούν καθόλου, όμως η διαδικασία αποσύνθεσης που ξεκίνησε το 2012 με την εξέγερση του Τουαρέγκ στο βόρειο τμήμα της χώρας φαίνεται να μην έχει τέλος και απειλεί ολόκληρη την περιοχή.&nbsp;
&nbsp;Την περασμένη Τρίτη, σε ένα νέο επεισόδιο αυτού του σίριαλ της κατάρρευσης, μια ομάδα στρατιωτικών ξεσηκώθηκε στους στρατώνες του Κάτι εναντίον της κυβέρνησης και απήγαγε τον Πρόεδρο Μπουμπακάρ Κίτα και τον πρωθυπουργό του, Μπουμπού Σισέ, οι οποίοι αναγκάστηκαν να ανακοινώσουν την παραίτησή τους. Λίγο αργότερα, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και μερικοί από αυτούς πήγαν στην πισίνα του γιου του προέδρου για να κάνουν μια βουτιά, όπως έκαναν και πολλοί Ιρακινοί όταν έπεσε ο Σαντάμ Χουσεΐν. Ο εκπρόσωπος του στρατού, συνταγματάρχης Ισμαήλ Βαγκχέ, δήλωσε ότι κατέλαβαν την εξουσία «στο όνομα του λαού» και θα διεξαγάγουν δημοκρατικές εκλογές «εντός εύλογου χρονικού διαστήματος». Αυτό είναι το τέταρτο πραξικόπημα στη σύντομη ιστορία της χώρας.&nbsp;
Τα ισπανικά στρατεύματα (περίπου 200 στρατιωτικοί) που είναι σταθμευμένα στο Μπαμάκο και το Κιλικορό, παραμένουν σε επιφυλακή αλλά χωρίς καμία είδηση. Η αποστολή τους είναι να εκπαιδεύσουν τον κατεστραμμένο στρατό του Μάλι, αλλά δεν ασχολούνται με αυτήν την εξέγερση, παρότι η ένταση αυξάνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Η Ισπανός υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, βρίσκεται σε επικοινωνία με τα στρατεύματα σε περίπτωση που πρέπει να ληφθούν άλλα επείγοντα μέτρα τα οποία, μέχρι τώρα, δεν ήταν απαραίτητα.&nbsp;
&nbsp;Το πραξικόπημα βρίσκεται ακόμη σε πλήρη εξέλιξη και παραμένουν πολλές αμφιβολίες ως προς το τι θα σημαίνει για τη χώρα η επιτυχία ή η αποτυχία του. Είναι όλοι οι στρατιωτικοί με την πλευρά των πραξικοπηματιών; Υπάρχει μεγάλη λαϊκή υποστήριξη; Πώς σκοπεύουν αυτοί οι στρατιωτικοί να πετύχουν τη δημοκρατική μετάβαση;&nbsp;
Οι ηγέτες του πραξικοπήματος ήξεραν τι έκαναν. Σε λίγες ώρες, άρχισαν να ελέγχουν υπουργεία, σύνορα, οπλοστάσια, προεδρικά παλάτια και το πιο σημαντικό, την κρατική τηλεόραση. Έτσι εξασφάλισαν τη λογοκρισία των μηνυμάτων που έστελναν αυτοί που ανατράπησαν και ξεκίνησαν να μεταδίδουν τα δικά τους. Δεν έχει χυθεί ούτε σταγόνα αίματος από τότε.&nbsp;
Οι διεθνείς αντιδράσεις ήταν άμεσες, αλλά κανείς δεν επικρότησε την κίνηση. Η Αφρικανική Ένωση (AU) καταδίκασε την «αντισυνταγματική αλλαγή» της κυβέρνησης και ζήτησε την «άμεση απελευθέρωση» του Προέδρου Ιμπραήμ Μπουμπακάρ Κεϊτά. Το ίδιο μήνυμα έστειλε και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και άλλες δυτικές δυνάμεις έθεσαν σε συναγερμό τις πρεσβείες τους και καταδίκασαν το πραξικόπημα.&nbsp;
Ο πρόεδρος Εμάνουελ Μακρόν παρείχε «την πλήρη υποστήριξή του» στις συνεχιζόμενες προσπάθειες διαμεσολάβησης των κρατών της Δυτικής Αφρικής ή της Οικονομικής Κοινότητας Κρατών της Δυτικής Αφρικής &nbsp;(Ecowas), η οποία εξέδωσε ανακοίνωση αργά τη Δευτέρα για την αναστολή της συμμετοχής του Μάλι σε όλα τα όργανα λήψης αποφάσεων. Με την ανακοίνωση καλούσε τα μέλη του να εγκρίνουν κυρώσεις εναντίον των συνωμοτών του πραξικοπήματος και ζητούσε την «ενεργοποίηση της δύναμης Ecowas», μια συγκεκαλυμμένη απειλή στρατιωτικής επέμβασης.&nbsp;
&nbsp;Τι συμβαίνει στο Μάλι; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να ανατρέξουμε στην πτώση του Muammar Gaddafi στη Λιβύη τον Οκτώβριο του 2011. Το κενό που άφησε ο θάνατός του επέτρεψε στους αντάρτες της Λιβύης να πουλήσουν το μεγάλο οπλοστάσιό τους σε πολιτοφυλακές από όλη την ήπειρο, συμπεριλαμβανομένων των αυτονομιστών Τουαρέγκ στο Μάλι , οι οποίοι ξεκίνησαν μια επανάσταση στο βόρειο τμήμα της χώρας λίγο μετά για να το αποσπάσουν από το νότο και έτσι να δημιουργήσουν τη Δημοκρατία του Αζουάτ. Αυτή η εξέγερση ήταν μια ευκαιρία για τρομοκρατικές ομάδες που είχαν δραστηριότητα στην έρημο, όπως η Αλ Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ ή η Ανσάρ Ντιν, η οποία ανέλαβε τον έλεγχο πολλών πόλεων και απείλησε να προελάσει στο Μπαμάκο. Αυτό αποτράπηκε, επειδή η Γαλλία ξεκίνησε στρατιωτική επιχείρηση για να τους σταματήσει στο Μόπτι και τους αντιμετώπισε λίγο αργότερα και στον βορρά.&nbsp;
Έκτοτε, ολόκληρη η περιοχή βυθίστηκε στην αστάθεια. Το 2012 ένα πραξικόπημα έδιωξε τον Πρόεδρο Αμαντού Τουμανί Τουρέ σε ένα σενάριο πολύ παρόμοιο με το τωρινό. Έκτοτε, η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, η ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση και ο τζιχαντισμός έχουν απομυζήσει την κοινωνία και έχουν εξοργίσει τους πολίτες, μια οργή που εκφράστηκε συχνά κατά τη διάρκεια του 2020 παρά την καταστολή που άφησε 23 νεκρούς. Η κατάσταση δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερη - μέχρι που στη συνέχεια έφτασε ο κορονοϊός.&nbsp;

Μάλι: πραξικόπημα στη σφηκοφωλιά 

Während die Bevölkerung den Rebellen zujubelt, verurteilen internationale Organisationen den Militärputsch. Sie fordern eine sofortige Rückkehr von Präsident Keïta.

Schaltet man in Mali den Fernseher ein, so bekommt man stets eine "grüne Baskenmütze" zu sehen. Die Rebellen, so sagen sie, haben nun endlich die Macht im Namen des Volkes an sich gerissen. Wenn die Sahelwüste ein instabiler Vulkan ist, dann ist Mali der Lavasee, der in der Luft explodiert.
Mali ist bis heute eines der ärmsten und unterentwickeltsten Länder der Welt. Seit seiner Unabhängigkeit von Frankreich im Jahr 1959 schaffte es das Land nicht, zu dem stabilen Staat zu werden, den es anstrebte zu sein. Das liegt an der Geografie und ethnischen Zusammensetzung des Landes, aber darüber hinaus auch an dem Zerfallsprozess, der 2012 mit der Tuareg-Rebellion im Norden des Landes begann. Dieser Zerfall scheint nicht aufzuhalten zu sein und er bedroht die gesamte Region.
Im Zuge dieses Verfalls erhob sich nun am vergangenen Dienstag eine Gruppe von Militärangehörigen in der Kati-Kaserne gegen die Regierung. Sie entführte Präsident Boubacar Keïta und seinen Premierminister Boubou Cissé, und zwangen sie, ihren Rücktritt zu erklären. Kurz darauf gingen Tausende von Menschen auf die Straße, und einige von ihnen sprangen in den Pool des Präsidentensohnes - so wie es viele Iraker taten, als Saddam Hussein fiel. Der Sprecher des Militärs, Oberst Ismael Waghe, sagte, die Macht sei "im Namen des Volkes" übernommen worden. Man würde "innerhalb eines angemessenen Zeitraums" demokratische Wahlen abhalten. Dies ist der vierte Staatsstreich in der kurzen Geschichte des Landes.
Die in Bamako und Kilikoró stationierten spanischen Truppen (rund 200 Soldaten) sind weiterhin in Alarmbereitschaft, aber ohne jede Nachricht. Ihre Aufgabe ist es, die zerstörte malische Armee auszubilden, aber sie sind nicht an diesem Aufstand beteiligt, obwohl die Spannungen im ganzen Land zunehmen. Die spanische Verteidigungsministerin, Margarita Robles, steht mit den Truppen in Verbindung - für den Fall, dass dringende Maßnahmen ergriffen werden müssen. Bisher war das nicht notwendig.
Der Staatsstreich ist immer noch in vollem Gange, und es bleiben viele Zweifel, was seinen Erfolg oder sein Scheitern kennzeichnen wird. Sind alle Militärs auf der Seite des Putsches? Gibt es eine große Unterstützung in der Bevölkerung? Wie beabsichtigen diese Militärs, einen demokratischen Übergang einzuleiten?
Die Putschisten wussten, was sie taten. In wenigen Stunden begannen sie, Ministerien, Grenzen, Arsenale, Präsidentenpaläste und vor allem das staatliche Fernsehen zu kontrollieren. Auf diese Weise stellten sie sicher, dass sie die Botschaften der Gestürzten zensierten und ihre eigenen veröffentlichten. Seither ist kein Tropfen Blut mehr vergossen worden.
International wurde direkt reagiert. Applaus gab es jedoch nicht. Die Afrikanische Union (AU) verurteilte den "verfassungswidrigen Regierungswechsel" und forderte die "sofortige Freilassung" von Präsident Ibrahim Boubacar Keïta. UN-Generalsekretär Antonio Guterres schickte die gleiche Botschaft. Die Vereinigten Staaten, Frankreich und andere westliche Mächte setzten ihre Botschaften in Alarmbereitschaft und lehnten den Staatsstreich ab.
Präsident Emmanuel Macron gab "seine volle Unterstützung" für die laufenden Vermittlungsbemühungen der westafrikanischen Staaten oder Ecowas, die am späten Montag eine Erklärung abgaben: Die Teilnahme Malis an allen ihren Entscheidungsgremien werde ausgesetzt, ihre Mitglieder wurden aufgefordert, Sanktionen gegen die Putschisten zu ergreifen. Zudem wurde eine "Aktivierung der Ecowas-Truppe" gefordert, was einer Drohung mit militärischer Intervention gleichkommt.
Was sind die Hintergründe für die Situation in Mali? Nach dem Tod des libyschen Diktators Muammar Gaddafi im Jahr 2011 verkauften libysche Rebellen ihr umfangreiches Arsenal an Milizen aus dem ganzen Kontinent, darunter auch an Tuareg-Separatisten in Mali. Die Tuareg-Separatisten begannen kurz darauf im Norden Malis eine Revolution, um ihn vom Süden zu trennen und dort die Republik Azawad zu gründen. Dieser Aufstand war eine Gelegenheit für terroristische Gruppen, die auch in der Wüste auf freiem Fuß waren, wie Al Qaida im Islamischen Maghreb oder Ansar Dine. Sie schafften es, die Kontrolle über mehrere Städte zu übernehmen und drohten mit einem Marsch auf Bamako. Dass sie damit nicht erfolgreich waren lag nur daran, dass Frankreich eine Militäroperation startete, sie bei Mopti aufhalten konnte und kurz darauf im Norden bekämpfte.
Seitdem ist die gesamte Region instabil. Im Jahr 2012 wurde Präsident Amadou Toumani Touré durch einen Staatsstreich in einem dem jetzigen nicht unähnlichen Szenario gestürzt. Es herrscht Korruption auf allen Ebenen, und die grassierende Wirtschaftskrise sowie der Dschihadismus untergraben den gesellschaftlichen Zusammenhalt. Die Bevölkerung ist verärgert. Im Laufe des Jahres wurde häufig demonstriert, und das trotz der Repression, die 23 Tote forderte. Die Situation hätte nicht schlimmer sein können - auch ohne das Coronavirus.

Staatsstreich in Mali: Ein Stich ins Hornissennest Afrikas

Die Bevölkerung jubelt den Rebellen zu, internationale Organisationen verurteilen den Militärputsch. Sie fordern die Rückkehr von Präsident Keïta. 

Społeczeństwo kibicuje rebeliantom, podczas gdy organizacje międzynarodowe potępiają wojskowy zamach stanu i żądają natychmiastowego powrotu prezydenta Keity.

Mali jest krajem, w którym co jakiś czas czekając na wiadomości sportowe w telewizji zobaczyć można zamiast nich "zielony beret", a w gazecie przeczytać można o siłowym przejęciu władzy "w imieniu narodu". Jeśli Sahel jest czynnym wulkanem, to Mali jest jeziorem lawowym, które właśnie eksplodowało.
Od czasu uzyskania niepodległości od Francji w 1959 roku Mali - jeden z najbiedniejszych i najsłabiej rozwiniętych krajów świata - nigdy nie było silnym i stabilnym państwem. Jego geografia i skład etniczny nie pomagają, ale proces dezintegracji, który rozpoczął się w 2012 r. wraz z rebelią Tuaregów na północy kraju, wydaje się nigdy nie mieć końca i zagraża całemu regionowi.
W zeszły wtorek, w nowym epizodzie tego upadku, grupa personelu wojskowego w koszarach Kati powstała przeciwko rządowi i porwała prezydenta Boubacara Keitę oraz jego premiera Boubou Cissé, którzy zostali zmuszeni do ogłoszenia swojej dymisji. Wkrótce potem tysiące ludzi wyszło na ulice, a część z nich triumfalnie wskoczyła do basenu syna prezydenta, podobnie jak wielu Irakijczyków, gdy upadł Saddam Husajn. Rzecznik wojskowy, pułkownik Ismael Waghe, powiedział, że przejmują władzę "w imieniu narodu" i przeprowadzą demokratyczne wybory "w rozsądnym terminie". To czwarty zamach stanu w krótkiej historii kraju.
Wojska hiszpańskie (około 200 żołnierzy) umieszczone w Bamako i Kilikoró, pozostają w gotowości, ale nie ma z ich strony żadych wieści. Choć ich zadaniem jest szkolenie rozbitej malijskiej armii, nie są oni zaangażowani w obecne powstanie, choć napięcie w całym kraju rośnie. Hiszpańska minister obrony, Margarita Robles, komunikuje się z wojskami na wypadek konieczności podjęcia pilnych działań, które jak dotąd nie były konieczne.
Zamach jest nadal w pełnym rozkwicie i pozostaje wiele wątpliwości co do tego, co oznaczać będzie jego sukces lub porażka. Czy wszyscy wojskowi są po stronie przewroty? Czy istnieje duże poparcie społeczne? W jaki sposób wojsko zamierza doprowadzić do demokratycznych przemian?
Przywódcy zamachu stanu wiedzieli, co robią. W ciągu kilku godzin przejęli kontrolę nad ministerstwami, granicami, arsenałami, pałacami prezydenckimi i co najważniejsze, telewizją państwową. W ten sposób upewnili się, że przekaz obalonych będzie ocenzurowany i zastąpiony przez ich własną narrację. Od tego czasu nie przelano ani jednej kropli krwi.
Reakcje międzynarodowe były natychmiastowe, ale nie były w żadnym razie pozytywne. Unia Afrykańska potępiła "niekonstytucyjną zmianę rządu" i zażądała "natychmiastowego uwolnienia" prezydenta Ibrahima Boubacara Keity. Taki sam komunikat przekazał sekretarz generalny ONZ Antonio Guterres. Stany Zjednoczone, Francja i inne zachodnie mocarstwa postawiły swoje ambasady w stan pogotowia i odrzuciły zamach stanu.
Prezydent Emmanuel Macron udzielił "swojego pełnego poparcia" wysiłkom mediacyjnym pomiędzy państwami zachodnioafrykańskimi i w ramach Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej, która pod koniec poniedziałku wydała oświadczenie zawieszające udział Mali we wszystkich swoich organach decyzyjnych, wzywając swoich członków do przyjęcia sankcji wobec autorów zamachu stanu i żądając "uruchomienia sił Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej", co stanowi zawoalowaną groźbę interwencji wojskowej.
Co dzieje się w Mali? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy wrócić do kwestii upadku Muammara Kaddafiego w Libii w październiku 2011 roku. Pustka po jego śmierci pozwoliła libijskim rebeliantom sprzedać swój wielki arsenał bojownikom z całego kontynentu, w tym separatystycznym Tuaregom w Mali, którzy wkrótce potem rozpoczęli rewolucję na północy kraju, by oddzielić go od południa i tym samym stworzyć Republikę Azawad. Powstanie to było szansą dla grup terrorystycznych, które funkcjonowały na pustyni, takich jak Al-Ka'ida w islamskim Maghrebie czy Ansar ad-Din, które przejęły kontrolę nad kilkoma miastami i zagroziły przemarszem na Bamako. To, że tego nie zrobili wynika z rozpoczęcia przez Francję operacji wojskowej w celu zatrzymania ich w Mopti i zwalczania ich na północy kraju.
Od tego czasu cały region jest pogrążony w niestabilności. W 2012 roku prezydent Amadou Toumani Touré stracił władzę w wyniku zamachu stanu w sposób bardzo podobny do obecnego. Od tego czasu korupcja na wszystkich szczeblach, szalejący kryzys gospodarczy i dżihadyzm pogrążyły społeczeństwo, które w tym roku często demonstrowało przeciwko tej sytuacji, pomimo represji, które doprowadziły do śmierci 23 osób. Wydawało się, że pogorszenie sytuacji jest niemożliwe - i wtedy pojawił się koronawirus.

Mali: zamach stanu w afrykańskim gnieździe szerszeni

Społeczeństwo kibicuje rebeliantom, a organizacje międzynarodowe potępiają zamach stanu i żądają natychmiastowego powrotu prezydenta Keity.

Tandis que la population malienne salue les rebelles putschistes, les organisations internationales condamnent le coup d'État militaire au Mali et exigent le retour immédiat du président déchu Ibrahim Boubacar Keïta.

Le Mali est un pays où, de temps à autre, tandis que vous attendez de voir les nouvelles sportives à la télévision, vous découvrez à la place un « béret vert » qui lit un bout de papier et annonce avoir détourné le pouvoir au nom du peuple. Si le désert du Sahel est un volcan instable, le Mali est le lac de lave qui explose dans l'air.
Le Mali, l'un des pays les plus pauvres et sous-développés du monde, n'a jamais été ce qu'on pourrait appeler un État fort et stable depuis son indépendance vis-à-vis de la France en 1959. Sa géographie et sa composition ethnique n'aident pas, mais le processus de désintégration démarré en 2012 avec la rébellion touarègue dans le nord du pays semble sans fin et menace toute la région.
Mardi dernier, dans un nouvel épisode de cet effondrement, un groupe de militaires s'est soulevé dans la caserne Kati contre le gouvernement et a enlevé le président Ibrahim Boubacar Keïta (dit IBK) et son Premier ministre, Boubou Cissé, qui ont été contraints d'annoncer leur démission. Peu de temps après, des milliers de personnes sont descendues dans la rue et certaines d'entre elles ont sauté dans la piscine du fils du président pour se baigner, comme l'ont fait de nombreux Irakiens lors de la chute de Saddam Hussein. Le porte-parole des militaires, le colonel Ismaël Waghé, a déclaré qu'ils prenaient le pouvoir « au nom du peuple » et qu'ils organiseraient des élections démocratiques « dans un délai raisonnable ». C'est le quatrième coup d'État dans la courte histoire du pays.
Les troupes espagnoles (environ 200 militaires) placées à Bamako et Kilikoró, restent en alerte mais sans nouvelles. Leur tâche consiste à former l'armée malienne, qui a fait naufrage, mais elles ne sont pas engagées dans ce soulèvement, bien que la tension monte dans tout le pays. La ministre espagnole de la Défense, Margarita Robles, est en communication avec les troupes au cas où d'autres mesures urgentes, qui n'ont pas été nécessaires jusqu'à présent, devaient être prises.
Le coup d'État est toujours en cours et de nombreux doutes subsistent quant aux éléments qui marqueront son succès ou son échec. Les militaires sont-ils tous du côté du coup d'État ? Y a-t-il un soutien populaire important ? Comment ces militaires comptent-ils assurer une transition démocratique ?
Les putschistes savaient ce qu'ils faisaient. En quelques heures, ils ont commencé à contrôler les ministères, les frontières, les arsenaux, les palais présidentiels et surtout la télévision d'État. C'est ainsi qu'ils ont veillé à censurer les messages des dirigeants renversés et à lancer les leurs. Pas une goutte de sang n'a été versée depuis lors.
Les réactions internationales ont été immédiates mais personne n'a applaudi. L'Union africaine (UA) a condamné le « changement anticonstitutionnel » de gouvernement et a exigé la « libération immédiate » du président IBK. Le même message a été publié par le Secrétaire général des Nations unies, Antonio Guterres. Les États-Unis, la France et d'autres puissances occidentales ont mis leurs ambassades en alerte et ont rejeté le coup d'État.
Le président français Emmanuel Macron a apporté « son plein soutien » aux efforts de médiation en cours de la Communauté économique des États de l'Afrique de l'Ouest (Cédéao), qui a publié lundi dernier une déclaration suspendant la participation du Mali à tous ses organes de décision, appelant ses membres à adopter des sanctions contre les putschistes et demandant l'« activation de la force de la Cédéao », une menace voilée d'intervention militaire.
Que se passe-t-il au Mali ? Pour répondre à cette question, il faut remonter à la chute du leader libyen Mouammar Kadhafi en octobre 2011. Le vide du pouvoir engendré par sa mort a permis aux rebelles libyens de vendre leur important arsenal aux milices de tout le continent, y compris aux séparatistes touaregs du Mali, qui ont commencé une révolution séparatiste dans le nord du pays peu après et autoproclamé la République de l'Azawad. Lors de ce soulèvement, des groupes terroristes présents dans le désert, comme Al-Qaïda au Maghreb islamique (AQMI) ou Ansar Dine, qui ont pris le contrôle de plusieurs villes et menacé de marcher sur Bamako. S'ils ne l'ont pas fait, c'est que la France a lancé une opération militaire pour les arrêter à Mopti et les combattre peu après au Nord.
Depuis, toute la région est plongée dans l'instabilité. En 2012, un coup d'État a évincé le président malien Amadou Toumani Touré dans un scénario très similaire à celui qui prévaut actuellement. Au fil des années, la corruption endémique, la crise économique galopante et le djihadisme ont consumé la société malienne et provoqué la colère de la population, qui a multiplié les manifestations en 2020, malgré la répression qui a fait 23 morts. La situation ne pouvait guère empirer. Puis la pandémie de coronavirus est arrivée.

Mali : un coup d'État pour secouer le nid de frelons

La population malienne salue les rebelles putschistes, dont le coup d'État a été condamné par la communauté internationale.

Alberto Rojas

Marcelo Rebelo de Sousa, a Popular 'Low-Cost' Leader

Mali: a coup to shake the hornet's nest