History tells us that the end of pandemics are rarely – if ever – neat, uncomplicated, or even easy to date

<p>“After the pandemic is over” must be one of the most frequently uttered phrases of 2021. I am certainly guilty of this kind of optimism, longing for the day when I can get on a plane, have dinner with my friends, and cuddle all the new babies I know who have been born under the restrictive eye of COVID-19.</p>
<p>In February, the UK government unveiled a four-step plan to ease England’s lockdown restrictions by 21 June. While the prime minister has cautioned that the country’s path out of the pandemic will be driven by “data not dates”, his restraint has had little impact, it seems, on the population’s excitement levels. Memes and social media posts immediately proliferated, with people booking flights, planning parties, and taking time off work in anticipation of future freedom.</p>
<p>Looking ahead to the end of the pandemic is not confined to the UK, and as the vaccine rollout proceeds (albeit unevenly), people across the world are turning their attention to celebration and relief. However, history tells us that the end of pandemics are rarely – if ever – neat, uncomplicated, or even easy to date.</p>
<h3>Past pandemics</h3>
<p>The misleadingly named Spanish flu pandemic of 1918 was the deadliest in history. It infected around 500 million people worldwide and killed anywhere from 20 million to 50 million. Much like today, citizens were subjected to social restrictions and ordered to wear masks. The pandemic abated, but identifying its precise end is almost impossible.</p>
<p>In 1920, several newspapers reported the reappearance of influenza. Around 5,000 cases were reported in Chicago in the space of six days, and theatres were ordered to close. Later that year, "drastic measures" were implemented to check the spread of flu in New York City after an emergency meeting of the transportation authorities, theatre and cinema owners, and the representatives of department stores. At around the same time, 60 people died from influenza in Paris.</p>
<p>Subsequent waves of the virus ripped through European and North American cities for years after the pandemic’s supposed end. As late as 1925, and in the space of nine days, 201 people in Chicago died from what the newspapers called a "highly contagious influenza epidemic". It is hardly surprising, therefore, that there is little evidence in the historical record of parties to commemorate the end of the terrible virus.</p>
<p>Today’s Covid-19 pandemic is, of course, different to the march of influenza around the globe in 1918 – not least because we have several highly effective vaccines. The jab is a powerful tool and so many people’s hopes for Covid-19’s end hang on this marvellous technology. However, while vaccines have played a crucial role in past efforts to control infectious disease, their ability to bring pandemics to a rapid and definitive close is much more limited.</p>
<p>Take polio, for example. A vaccine was developed for the disease in the 1950s. Its inventor Jonas Salk became an almost immediate American hero, but it took almost three decades for polio to be brought under control in Britain and there were no celebratory holidays marking the last naturally acquired infection in 1984.</p>
<h3>The end of fear</h3>
<p>Historians of medicine know that pandemics and epidemics are social phenomena. As a result, their endings happen in two ways. There is the medical conclusion of a pandemic, when disease incidence goes down and death rates plummet. But there is also the social end, when fear of the infection decreases and social restrictions ease.</p>
<p>Crucially, you can have one without the other. The rates of coronavirus might go down, fewer people will be hospitalised and die, people’s anxieties could ease, and life could return to normal – in that order. Or rates could stay the same, but people just get sick and tired of restrictions and launch themselves into the parties they had planned, regardless. Or rates could go down, but people remain fearful – anxious about returning to “normal life” and unable to let go of some of the precautions we have become accustomed to.</p>
<p>We also have to remember that coronavirus is a global disease and that different places will have varying social and medical conclusions to their respective versions of the pandemic.</p>
<h3>Uneven geography</h3>
<p>HIV/AIDS swept through Europe and North America in the 1980s and 90s. Infection rates have since dropped dramatically, and many HIV-positive people live long and healthy lives in developing countries. And yet, as of 2019, almost 40 million people are infected with HIV worldwide and we are still experiencing what the World Health Organization calls a “global epidemic”, it is just that the geographical scope of the disease has shifted.</p>
<p>As wealthier nations continue to vaccinate themselves out of restrictions, the ending of their pandemics might come relatively quickly. But what about the rest of the world? When will developing countries see a similar conclusion?</p>
<p>Wherever you look, there is unlikely to be a precise end date for the pandemic. We have only managed to successfully eradicate one disease (smallpox), and for every other epidemic or pandemic in history, their endings have been messy, protracted and uneven. While we all might need a dose of optimism, rather than planning parties or holidays, perhaps our time now would be better spent thinking about what kind of future we want to look forward to and how we put the lessons we have learned this past year into practice.</p>

The End of The Pandemic Is Coming – Just Don’t Set A Date for The Party

La historia nos dice que el final de las pandemias rara vez es limpio, sin complicaciones o incluso fácil de fechar, si es que alguna vez lo ha sido

<p>"Cuando termine la pandemia" debe ser una de las frases más pronunciadas de 2021. También soy culpable de ese optimismo: anhelo el día en que pueda subirme a un avión, cenar con mis amigos y abrazar a todos los nuevos bebés de quienes conozco que han nacido bajo el ojo restrictivo del covid-19.</p>
<p>En febrero, el Gobierno del Reino Unido dio a conocer un plan de cuatro pasos para suavizar las restricciones hasta el 21 de junio. Aunque el primer ministro ha advertido que el camino para salir de la pandemia se guiará por "datos, no fechas", su moderación al parecer ha tenido poco impacto en la emoción de la población. Los memes y las publicaciones en redes sociales proliferaron de inmediato, con personas que reservaban vuelos, planeaban fiestas y se tomaban tiempo libre del trabajo al prever la futura libertad.</p>
<p>La anticipación del fin de la pandemia no se limita al Reino Unido. A medida que avanza el despliegue de la vacuna —aunque de forma desigual—, la gente en todo el mundo se vuelca hacia la celebración y el alivio. Sin embargo, la historia nos dice que el final de las pandemias rara vez es limpio, sin complicaciones o incluso fácil de fechar, si es que alguna vez lo ha sido.</p>
<h3>Pandemias anteriores</h3>
<p>La mal llamada gripe española de 1918 fue la pandemia más mortífera de la historia. Infectó a unos 500 millones de personas en todo el mundo y mató entre 20 y 50 millones. Al igual que ahora, los ciudadanos fueron sometidos a restricciones sociales y se les ordenó llevar mascarillas. La pandemia remitió, pero es casi imposible identificar su final exacto.</p>
<p>Varios periódicos informaron de la reaparición de la gripe en 1920. Se registraron unos 5.000 casos en Chicago en seis días y se ordenó el cierre de los teatros. Ese mismo año se aplicaron "medidas drásticas" para controlar la propagación de la gripe en Nueva York, tras una reunión de emergencia con las autoridades de transporte, los propietarios de teatros y cines y los representantes de los grandes almacenes. Casi al mismo tiempo, sesenta personas murieron de gripe en París.</p>
<p>Las siguientes oleadas del virus arrasaron las ciudades europeas y estadounidenses durante años después del supuesto fin de la pandemia. En 1925, 201 personas murieron en Chicago en nueve días, y los periódicos hablaron de una "epidemia de gripe altamente contagiosa". Por tanto, no es de extrañar que haya pocos indicios históricos de fiestas para conmemorar el fin del terrible virus.</p>
<p>Por supuesto, la pandemia de coronavirus actual es diferente a la gripe de 1918, entre otras, porque tenemos varias vacunas muy eficaces. La vacuna es una herramienta poderosa y las esperanzas de muchas personas para el fin del covid-19 dependen de esta tecnología maravillosa. Sin embargo, aunque las vacunas han desempeñado un papel crucial en los esfuerzos pasados por controlar las enfermedades infecciosas, su capacidad para acabar con las pandemias de forma rápida y definitiva es mucho más limitada.</p>
<p>Se vio con la poliomielitis, por ejemplo. El virólogo Jonas Salk se convirtió en un héroe estadounidense al inventar su vacuna, que se desarrolló en los años cincuenta. El Reino Unido, no obstante, tardó casi tres décadas en controlar la enfermedad y no se celebraron fiestas para conmemorar la última infección adquirida de forma natural en 1984.</p>
<h3>El fin del miedo</h3>
<p>Los historiadores de la medicina saben que las pandemias y las epidemias son fenómenos sociales. Por ello, sus finales se producen de dos maneras. Está el final médico de una pandemia, cuando la incidencia de la enfermedad disminuye y las tasas de mortalidad caen en picado. Pero también está el final social, cuando el miedo a la infección disminuye y las restricciones sociales se relajan.</p>
<p>Lo más importante es que se puede tener una cosa sin la otra. Las tasas de coronavirus podrían descender, menos personas serían hospitalizadas y morirían, la ansiedad de la gente podría aliviarse y la vida podría volver a la normalidad, en ese orden. Los índices también podrían permanecer igual, pero la gente se hartaría de las restricciones y se lanzaría a las fiestas que había planeado, a pesar de todo. O las tasas podrían bajar, pero la gente todavía tendría miedo, ansiosa por volver a la <em>normalidad</em> e incapaz de dejar de lado algunas precauciones a las que nos hemos acostumbrado.</p>
<p>También tenemos que recordar que el coronavirus es una enfermedad global y que habrá diferentes conclusiones sociales y médicas en las respectivas versiones de la pandemia en cada lugar.</p>
<h3>Una geografía desigual</h3>
<p>El VIH/SIDA arrasó en Europa y Norteamérica en los años ochenta y noventa. Desde entonces, las tasas de infección han disminuido de forma drástica y muchas personas seropositivas llevan una vida larga y saludable en los países en desarrollo. En 2019, sin embargo, casi 40 millones de personas estaban infectadas por el VIH en todo el mundo, y todavía estamos una "epidemia mundial", según la Organización Mundial de la Salud. Solo que el alcance geográfico de la enfermedad se ha desplazado.</p>
<p>A medida que en las naciones más ricas avance la vacunación para eliminar las restricciones, el fin de la pandemia en sus territorios podría llegar con relativa rapidez. Pero ¿qué pasa con el resto del mundo? ¿Cuándo verán los países en desarrollo una conclusión similar?</p>
<p>Se mire por donde se mire, es poco probable que haya una fecha precisa para el fin de la pandemia. Solo hemos conseguido erradicar con éxito una enfermedad, la viruela, mientras que el final de las demás epidemias o pandemias de la historia ha sido desordenado, prolongado y desigual. Todos necesitemos una dosis de optimismo, pero en lugar de planificar las fiestas o las vacaciones, tal vez sería mejor dedicar nuestro tiempo a pensar en el tipo de futuro que queremos esperar y en cómo poner en práctica las lecciones que hemos aprendido este último año.</p>

El fin de la pandemia se acerca, pero no agendemos un día para celebrarlo

Die Geschichte lehrt uns, dass das Ende von Pandemien selten – wenn überhaupt – sauber, unkompliziert oder sogar einfach zu datieren ist.

<p>"Wenn die Pandemie vorbei ist" muss eine der am häufigsten geäußerten Phrasen des Jahres 2021 sein. Es ist ein beruhigender Ausspruch von Optimismus, und auch ich sehne mich nach dem Tag, an dem ich in ein Flugzeug steigen, mit meinen Freunden zu Abend essen und all die Babys knuddeln kann, die ich kenne, und die unter den restriktiven Umständen von Covid-19-Regelungen geboren wurden.</p>
<p>Im Februar stellte die britische Regierung einen Vier-Stufen-Plan vor, der die Lockdown-Beschränkungen in England bis zum 21. Juni aufheben soll. Während der Premierminister dazu mahnte, dass der Weg des Landes aus der Pandemie von "wissenschaftlichen Daten und nicht zeitlichen Daten" bestimmt wird, hatte seine Zurückhaltung anscheinend wenig Einfluss auf die Aufregung in der Bevölkerung. Umgehend verbreiteten sich Memes und Nachrichten in den sozialen Medien. Menschen buchten Flüge, planten Partys und nahmen sich in Erwartung der zukünftigen Freiheit von der Arbeit frei.</p>
<p>Die Vorfreude auf das Ende der Pandemie ist dabei nicht auf Großbritannien beschränkt: Während die Einführung des Impfstoffs (wenn auch ungleichmäßig) voranschreitet, stellen sich Menschen auf der ganzen Welt auf ein bald eintretendes Gefühl der Erleichterung ein und planen jetzt schon Feierlichkeiten dafür. Die Geschichte lehrt uns jedoch: Das Ende von Pandemien ist selten – wenn überhaupt – ein glatter Schnitt, der kalkulierbar oder im Nachhinein feststellbar wäre.</p>
<h3>Vergangene Pandemien</h3>
<p>Die irreführend benannte Spanische Grippe von 1918 war die tödlichste Pandemie der Geschichte. Sie infizierte weltweit etwa 500 Millionen Menschen und tötete zwischen 20 und 50 Millionen. Ähnlich wie heute wurden der Bevölkerung soziale Einschränkungen auferlegt und das Tragen von Masken befohlen. Die Pandemie ebbte ab, aber ihr genaues Ende zu bestimmen, ist bis heute fast unmöglich.</p>
<p>Im Jahr 1920 meldeten mehrere Zeitungen das Wiederauftreten der Grippe. In Chicago wurden innerhalb von sechs Tagen rund 5.000 Fälle gemeldet, und die Schließung von Theatern wurde angeordnet. Später im Jahr wurden nach einer Dringlichkeitssitzung der Verkehrsbehörden, Theater- und Kinobesitzer sowie der Vertreter von Kaufhäusern "drastische Maßnahmen" ergriffen, um die Ausbreitung der Grippe in New York City einzudämmen. Etwa zur gleichen Zeit starben in Paris 60 Menschen daran.</p>
<p>Nach dem vermeintlichen Ende der Pandemie wütete das Virus noch jahrelang in europäischen und nordamerikanischen Städten. Noch 1925 starben in Chicago innerhalb von neun Tagen 201 Menschen an dem, was die Zeitungen als "hochansteckende Grippe-Epidemie" bezeichneten. Es ist daher kaum verwunderlich, dass es in den historischen Aufzeichnungen kaum Hinweise auf Feiern zum Gedenken an das Ende des schrecklichen Virus gibt.</p>
<p>Die heutige Covid-19-Pandemie unterscheidet sich natürlich von der damaligen Grippe – nicht zuletzt, weil wir mehrere hochwirksame Impfstoffe haben. Die Impfung ist ein mächtiges Werkzeug, und so hängen die Hoffnungen vieler Menschen auf ein Ende von Covid-19 von dieser wunderbaren Technologie ab. Doch während Impfstoffe in der Vergangenheit eine entscheidende Rolle bei der Bekämpfung von Infektionskrankheiten gespielt haben, ist ihre Fähigkeit, Pandemien schnell und endgültig zu beenden, sehr viel begrenzter.</p>
<p>Nehmen Sie beispielsweise Polio. In den 1950er-Jahren wurde ein Impfstoff gegen diese Krankheit entwickelt. Sein Erfinder Jonas Salk wurde fast sofort zum amerikanischen Helden, aber es dauerte fast drei Jahrzehnte, bis die Kinderlähmung in Großbritannien unter Kontrolle gebracht wurde. Es gab keine Feierlichkeiten, nachdem die letzte Infektion 1984 festgestellt wurde.</p>
<h3>Das Ende der Angst</h3>
<p>Forschende in der Medizingeschichte betonen, dass Pandemien und Epidemien auch soziale Phänomene sind. Folglich gibt es zwei Arten, wie sie enden: Es gibt das medizinische Ende einer Pandemie, wenn die Krankheitshäufigkeit zurückgeht und die Sterberaten sinken. Eine Pandemie endet aber auch, wenn das Bewusstsein darüber in der Gesellschaft etabliert ist – also wenn die Angst vor der Infektion abnimmt und die sozialen Einschränkungen nachlassen.</p>
<p>Entscheidend ist, dass das eine ohne das andere eintreten kann. Die Fallzahlen könnten sinken, weniger Menschen werden ins Krankenhaus eingeliefert und sterben, und im Zuge dessen kann die Gesellschaft zur Normalität zurückkehren, weil ein Gefühl der Sicherheit wiederkehrt – in dieser Reihenfolge. Oder die Raten bleiben gleich, aber die Menschen haben die Nase voll von den Einschränkungen und feiern schließlich einfach doch die Partys, die sie eben einmal geplant hatten. Oder aber die Fallzahlen könnten sinken, aber die Menschen bleiben ängstlich – ängstlich zum "normalen Leben" zurückkehren zu dürfen und unfähig, einige der Vorsichtsmaßnahmen loszulassen, die Gewohnheiten geworden sind.</p>
<p>Weil sich das Coronavirus global verbreitet, wird das natürlich zu unterschiedlichen sozialen und medizinischen Konsequenzen an verschiedenen Orten führen, entsprechend der unterschiedlichen Ausprägungen der Pandemie.</p>
<h3>Ungleiche Geographie</h3>
<p>In den 1980er- und 90er-Jahren fegte HIV/AIDS durch Europa und Nordamerika. Seitdem sind die Infektionsraten dramatisch gesunken, und viele HIV-positive Menschen leben in Entwicklungsländern ein langes und gesundes Leben. Und dennoch wurden im Jahr 2019 weltweit fast 40 Millionen Menschen mit HIV infiziert und wir erleben immer noch das, was die WHO als eine "globale Epidemie" bezeichnet. Nur hat sich der geografische Umfang der Krankheit verschoben.</p>
<p>Da die wohlhabenderen Nationen sich weiterhin aus Beschränkungen herausimpfen, könnte das Ende ihrer Pandemien relativ schnell kommen. Aber was ist mit dem Rest der Welt? Wann werden die Entwicklungsländer ein ähnliches Ende erleben?</p>
<p>Wo auch immer Sie hinschauen: Es ist unwahrscheinlich, dass es ein genaues Enddatum für die Pandemie gibt. Wir haben es bisher nur geschafft, eine Krankheit erfolgreich auszurotten, nämlich die Pocken. Bei jeder anderen Epidemie oder Pandemie in der Geschichte war das Ende chaotisch, langwierig und uneinheitlich. Während wir alle vielleicht eine Dosis Optimismus brauchen, anstatt Partys oder Urlaube zu planen, wäre unsere Zeit jetzt vielleicht besser damit verbracht, darüber nachzudenken, auf welche Art von Zukunft wir uns freuen wollen und wie wir die Lektionen, die wir im vergangenen Jahr gelernt haben, in die Praxis umsetzen.</p>

Das Ende der Pandemie kommt – legen Sie nur kein Datum für die Party fest

Alors que l'Europe se prépare à célébrer la fin de la Covid-19, l'histoire nous apprend que la fin des pandémies est rarement - voire jamais - nette, simple ou même facile à dater. 

<p>« Quand la pandémie sera terminée » doit être l'une des phrases les plus fréquemment prononcées en 2021. Je suis certainement coupable de ce genre d'optimisme, aspirant au jour où je pourrai prendre l'avion, dîner avec mes amis et câliner tous les nouveaux bébés que je connais qui sont nés sous l'œil restrictif de la Covid-19.</p>
<p>En février, le gouvernement britannique a dévoilé un plan en quatre étapes pour assouplir le confinement d'ici le 21 juin. Alors que le Premier ministre Boris Johnson a prévenu que la sortie du pays de la pandémie serait guidée par « des données et non des dates », sa retenue a eu peu d'impact, semble-t-il, sur le niveau d'excitation de la population. Les mèmes et les messages sur les réseaux sociaux ont immédiatement proliféré, les Britanniques réservant des vols, organisant des fêtes et prenant des congés en prévision de la liberté future.</p>
<p>L'anticipation de la fin de la pandémie ne se limite pas au Royaume-Uni et, à mesure que le déploiement du vaccin se poursuit (bien que de manière inégale), les gens du monde entier se tournent vers la célébration et le soulagement. Cependant, l'histoire nous apprend que la fin des pandémies est rarement - voire jamais - nette, sans complication ou même facile à dater.</p>
<h3>Pandémies passées</h3>
<p><br>
 La pandémie au nom trompeur de grippe espagnole de 1918 a été la plus meurtrière de l'histoire. Elle a infecté environ 500 millions de personnes dans le monde et en a tué entre 20 et 50 millions. Comme aujourd'hui, les citoyens étaient soumis à des restrictions sociales et devaient porter des masques. La pandémie s'est atténuée, mais il est presque impossible d'identifier sa fin précise.</p>
<p>En 1920, plusieurs journaux ont signalé la réapparition de la grippe. Environ 5 000 cas ont été signalés à Chicago en l'espace de six jours et la fermeture des théâtres a été ordonnée. Plus tard cette année-là, des « mesures drastiques » ont été mises en œuvre pour enrayer la propagation de la grippe à New York après une réunion d'urgence des autorités chargées des transports, des propriétaires de théâtres et de cinémas et des représentants des grands magasins. À peu près à la même époque, 60 personnes sont mortes de la grippe à Paris.</p>
<p>Les vagues ultérieures du virus se sont abattues sur les villes européennes et nord-américaines pendant des années après la fin supposée de la pandémie. En 1925 encore, et en l'espace de neuf jours, 201 personnes sont mortes à Chicago de ce que les journaux ont appelé une « épidémie de grippe hautement contagieuse ». Il n'est donc guère surprenant que l'histoire ne contienne que peu de traces de fêtes commémorant la fin de ce terrible virus.</p>
<p>La pandémie actuelle de Covid-19 est, bien entendu, différente de la progression de la grippe dans le monde en 1918, notamment parce que nous disposons de plusieurs vaccins très efficaces. Le vaccin est un outil puissant et l'espoir de nombreuses personnes de voir la fin de la Covid-19 repose sur cette merveilleuse technologie. Cependant, si les vaccins ont joué un rôle crucial dans les efforts passés pour contrôler les maladies infectieuses, leur capacité à mettre un terme rapide et définitif aux pandémies est beaucoup plus limitée.</p>
<p>Prenons l'exemple de la polio. Un vaccin a été mis au point contre cette maladie dans les années 1950. Son inventeur, Jonas Salk, est devenu presque immédiatement un héros américain, mais il a fallu près de trois décennies pour que la polio soit maîtrisée en Grande-Bretagne et aucune fête n'a été organisée pour célébrer la dernière infection contractée naturellement en 1984.</p>
<h3>La fin de la peur</h3>
<p>Les historiens de la médecine savent que les pandémies et les épidémies sont des phénomènes sociaux. Par conséquent, leur fin se produit de deux manières. Il y a la fin médicale d'une pandémie, lorsque l'incidence de la maladie diminue et que les taux de mortalité s'effondrent. Mais il y a aussi la fin sociale, lorsque la peur de l'infection diminue et que les restrictions sociales s'atténuent.</p>
<p>L'un ne va pas sans l'autre. Les taux de contamination au nouveau coronavirus pourraient diminuer, moins de personnes être hospitalisées et mourir, l'anxiété des gens s'atténuer et la vie revenir à la normale - dans cet ordre. Ou bien les taux pourraient rester les mêmes, mais les gens en auraient tout simplement assez des restrictions et se lanceraient dans les fêtes qu'ils avaient prévues, quoi qu'il arrive. Ou encore, les taux pourraient baisser, mais les gens restent craintifs - anxieux à l'idée de retrouver une « vie normale » et incapables de se défaire de certaines des précautions auxquelles ils se sont habitués.</p>
<p>Nous devons également nous rappeler que le coronavirus est une pandémie et que différents endroits dans le monde auront des conclusions sociales et médicales différentes à leurs versions respectives de la maladie.</p>
<h3>Une géographie inégale</h3>
<p>Le VIH a balayé l'Europe et l'Amérique du Nord dans les années 1980 et 1990. Depuis, les taux d'infection ont chuté de manière spectaculaire et de nombreuses personnes séropositives vivent longtemps et en bonne santé dans les pays en développement. Et pourtant, en 2019, près de 40 millions de personnes sont infectées par le VIH dans le monde et nous vivons toujours ce que l'Organisation mondiale de la santé appelle une « épidémie mondiale », c'est juste que la portée géographique de la maladie s'est déplacée.</p>
<p>Comme les nations les plus riches continuent de se vacciner pour échapper aux restrictions, la fin de leurs pandémies pourrait survenir relativement rapidement. Mais qu'en est-il du reste du monde ? Quand les pays en développement connaîtront-ils une conclusion similaire ?</p>
<p>Où que l'on regarde, il est peu probable qu'il y ait une date précise de fin de la pandémie. Nous n'avons réussi à éradiquer qu'une seule maladie (la variole) et toutes les autres épidémies ou pandémies de l'histoire se sont terminées de manière désordonnée, prolongée et inégale. Si nous avons tous besoin d'une dose d'optimisme, plutôt que de planifier des fêtes ou des vacances, nous ferions peut-être mieux de consacrer notre temps à réfléchir au type d'avenir que nous voulons envisager et à la manière de mettre en pratique les leçons que nous avons tirées de l'année écoulée.</p>

La fête de fin de pandémie n'aura pas lieu

Alors que l'Europe se prépare à célébrer la fin de la Covid-19, l'histoire nous apprend que la fin des pandémies est rarement facile à dater.

Historia uczy nas, że koniec pandemii rzadko – jeśli kiedykolwiek – bywa klarowny, nieskomplikowany czy nawet łatwy do określenia.

<p>"Kiedy skończy się pandemia" to z pewnością jedno z najczęściej wypowiadanych w 2021 r. zdań. Zapewne ja sam również ponoszę winę za ten swoisty optymizm: tęsknię za dniem, w którym będę mógł wsiąść do samolotu, zjeść kolację z przyjaciółmi i przytulić wszystkie bliskie mi dzieci, które urodziły się w restrykcyjnej epoce Covid-19.</p>
<p>W lutym rząd Wielkiej Brytanii przedstawił 4-etapowy plan stopniowego łagodzenia restrykcji w Anglii do 21 czerwca. Choć premier ostrzegł, że droga kraju do wyjścia z pandemii będzie determinowana przez "dane, a nie daty", jego powściągliwość miała niewielki wpływ, jak się wydaje, na poziom podekscytowania ludności. Memy i posty natychmiast zalały media społecznościowe, a ludzie w oczekiwaniu na przyszłą wolność zaczęli rezerwować loty, planować przyjęcia i brać wolne w pracy.</p>
<p>Wybieganie w przyszłość ku końcowi pandemii nie ogranicza się do Wielkiej Brytanii. W miarę jak szczepionka staje się dostępna, nawet jeśli nierównomiernie, ludzie na całym świecie kierują swoją uwagę na świętowanie i odczuwają ulgę. Jednak historia uczy nas, że koniec pandemii rzadko – jeśli kiedykolwiek – bywa klarowny, nieskomplikowany czy nawet łatwy do określenia.</p>
<h3>Dawne pandemie</h3>
<p>Mylnie nazwana pandemia grypy hiszpanki w 1918 r. była najbardziej śmiercionośną pandemią w historii. Zaraziła około 500 mln ludzi na całym świecie i zabiła od 20 do 50 mln. Podobnie jak dziś, obywatele zostali poddani ograniczeniom społecznym i nakazano im noszenie maseczek. Pandemia ustąpiła, ale dokładne określenie jej końca jest prawie niemożliwe.</p>
<p>W 1920 r. kilka gazet donosiło o ponownym pojawieniu się grypy. W ciągu sześciu dni w Chicago odnotowano około 5 tys. zakażeń i nakazano zamknięcie teatrów. Jeszcze w tym samym roku, po nadzwyczajnym spotkaniu władz transportowych, właścicieli teatrów i kin oraz przedstawicieli domów towarowych, podjęto "drastyczne środki" w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się grypy w Nowym Jorku. Mniej więcej w tym samym czasie w Paryżu zmarło na grypę 60 osób.</p>
<p>Kolejne fale wirusa przetaczały się przez europejskie i północnoamerykańskie miasta jeszcze przez wiele lat po rzekomym zakończeniu pandemii. W 1925 r., w ciągu 9 dni, 201 osób zmarło w Chicago z powodu tego, co gazety nazwały "epidemią wysoce zakaźnej grypy". Trudno się zatem dziwić, że w źródłach historycznych na próżno szukać śladów przyjęć z okazji zakończenia epidemii tego strasznego wirusa.</p>
<p>Dzisiejsza pandemia koronawirusa różni się oczywiście od przetoczenia się grypy przez świat w 1918 r. – nie tylko dlatego, że dysponujemy kilkoma wysoce skutecznymi szczepionkami. Szczepionka jest potężnym narzędziem, a powszechne nadzieje na koniec Covid-19 mają źródło właśnie w tej cudownej technologii. Jednakże, choć szczepionki odegrały kluczową rolę w dawnych wysiłkach na rzecz kontroli chorób zakaźnych, ich zdolność do szybkiego i ostatecznego zakończenia pandemii jest bardzo ograniczona.</p>
<p>Weźmy na przykład polio. W latach 50. opracowano szczepionkę przeciwko tej chorobie. Jej wynalazca Jonas Salk stał się niemal natychmiast amerykańskim bohaterem, ale musiało upłynąć prawie trzy dekady, zanim polio zostało opanowane w Wielkiej Brytanii, a w 1984 r. nie obchodzono żadnych świąt z okazji ostatniego zakażenia w naturalnych warunkach.</p>
<h3>Koniec strachu</h3>
<p>Historycy medycyny wiedzą, że pandemie i epidemie są zjawiskami społecznymi. W związku z tym ich koniec ma dwojaki charakter. W sensie medycznym zakończenie pandemii ma miejsce, kiedy spada liczba zachorowań i liczba zgonów. Jednak w sensie społecznym koniec następuje, gdy zmniejsza się strach przed infekcją i ograniczenia społeczne.</p>
<p>Co istotne, jedno może nastąpić bez drugiego. Może być tak, że liczba zachorowań na koronawirusa spadnie, podobnie liczba hospitalizacji i zgonów, lęki ludzi zmniejszą się, a życie wróci do normy – w tej kolejności. Może być również tak, że wskaźniki pozostaną na tym samym poziomie, ale ludzie po prostu będą mieli dość ograniczeń i rozpoczną imprezy, które zaplanowali, niezależnie od tego. Możliwe jest też, że wskaźniki spadną, ale ludzie pozostaną powściągliwi, niespokojni o powrót do "normalnego życia" i niezdolni do porzucenia niektórych środków ostrożności, do których się przyzwyczailiśmy.</p>
<p>Musimy również pamiętać, że koronawirus jest chorobą globalną i że w różnych miejscach będą występować różne społeczne i medyczne reakcje dotyczące poszczególnych wersji pandemii.</p>
<h3>Geografia nierówności</h3>
<p>HIV/AIDS przetoczył się przez Europę i Amerykę Północną w latach 80. i 90. Od tego czasu wskaźniki zakażeń drastycznie spadły, a wielu nosicieli HIV w krajach rozwijających się cieszy się długim i zdrowym życiem. Mimo tego w 2019 r. wirusem HIV na całym świecie zakażonych jest 40 mln ludzi i nadal mamy do czynienia z czymś, co Światowa Organizacja Zdrowia nazywa "globalną epidemią" – po prostu zakres geograficzny choroby uległ zmianie.</p>
<p>Ze względu na to, że bogatsze narody nadal szczepią się, by uwolnić się od ograniczeń, koniec pandemii może nadejść stosunkowo szybko. Ale co z resztą świata? Kiedy kraje rozwijające się doczekają się podobnego zakończenia?</p>
<p>Gdziekolwiek byśmy nie spojrzeli, mało prawdopodobne jest, aby istniała dokładna data zakończenia pandemii. Dotychczas udało nam się skutecznie wyeliminować tylko jedną chorobę <a href="https://www.bbc.com/news/uk-56158405">(</a>ospę prawdziwą), a w przypadku każdej innej epidemii lub pandemii w historii, ich zakończenie było nieuporządkowane, długotrwałe i nierówne. Chociaż wszyscy potrzebujemy zastrzyku optymizmu, być może lepiej wykorzystalibyśmy nasz czas, nie planując imprez i wakacji, ale zastanawiając się nad tym, jaką przyszłość chcemy zobaczyć i jak wykorzystać w praktyce lekcje, których nauczyliśmy się w minionym roku.</p>

Pandemia nie skończy się z dnia na dzień

Η ιστορία μας λέει ότι το τέλος των πανδημιών σπάνια - ή καλύτερα ποτέ - μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά με σαφή, απλό ή ακόμη και εύκολο τρόπο

<p>Το «αφού τελειώσει η πανδημία» πρέπει να είναι μια από τις πιο συχνές φράσεις του 2021. Σίγουρα υποκύπτω και εγώ σε αυτού του είδους την αισιοδοξία, λαχταρώντας την ημέρα που θα μπορώ να μπω σε ένα αεροπλάνο, να δειπνήσω με τους φίλους μου και να αγκαλιάσω όλα τα νέα μωρά που γνωρίζω και τα οποία γεννήθηκαν υπό το περιοριστικό φως του COVID-19.</p>
<p>Τον Φεβρουάριο, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου παρουσίασε ένα σχέδιο τεσσάρων βημάτων για τη χαλάρωση των περιορισμών του lockdown στην Αγγλίας έως τις 21 Ιουνίου. Ενώ ο πρωθυπουργός έχει επισημάνει ότι η πορεία της χώρας προς την έξοδο από την πανδημία θα καθοριστεί με βάση «τα δεδομένα και όχι τις ημερομηνίες», η αυτοσυγκράτηση του δεν είχε, όπως φαίνεται, μεγάλο αντίκτυπο στον βαθμό ενθουσιασμού του πληθυσμού. Τα μιμίδια και οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμέσως διογκώθηκαν, με τον κόσμο να κλείνει πτήσεις, να προγραμματίζει πάρτι και να παίρνει άδεια από την εργασία του εν αναμονή της μελλοντικής ελευθερίας.</p>
<p>Η προσδοκία για το τέλος της πανδημίας δεν περιορίζεται μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, και καθώς η ανάπτυξη των εμβολιασμών προχωρά (αν και με άνισο τρόπο), οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο στρέφουν την προσοχή τους στους εορτασμούς και την ανακούφιση. Ωστόσο, η ιστορία μάς λέει ότι το τέλος των πανδημιών σπάνια - αν όχι ποτέ - είναι σαφές, απλό ή έστω εύκολο να προσδιοριστεί χρονικά.</p>
<h3>Προηγούμενες πανδημίες</h3>
<p>Η πανδημία της ισπανικής γρίπης του 1918, που ονομάστηκε παραπλανητικά έτσι, ήταν η πιο θανατηφόρα στην ιστορία. Μόλυνε περίπου 500 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και σκότωσε από 20 έως 50 εκατομμύρια. Όπως και σήμερα, οι πολίτες αντιμετώπιζαν κοινωνικούς περιορισμούς και έπρεπε να φορούν μάσκες. Η πανδημία υποχώρησε, αλλά ο ακριβής προσδιορισμός του τέλους της είναι σχεδόν αδύνατος.</p>
<p>Το 1920, πολλές εφημερίδες έγραψαν για την επανεμφάνιση της γρίπης. Περίπου 5.000 κρούσματα αναφέρθηκαν στο Σικάγο σε διάστημα έξι ημερών και διατάχθηκε το κλείσιμο των θεάτρων. Αργότερα την ίδια χρονιά, εφαρμόστηκαν «δραστικά μέτρα» για τον περιορισμό της εξάπλωσης της γρίπης στη Νέα Υόρκη μετά από έκτακτη σύσκεψη των αρχών μεταφορών, των ιδιοκτητών θεάτρων και κινηματογράφων και των εκπροσώπων των πολυκαταστημάτων. Την ίδια περίπου περίοδο, 60 άνθρωποι πέθαναν από γρίπη στο Παρίσι.</p>
<p>Αλλεπάλληλα κύματα του ιού έπληξαν τις ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές πόλεις για χρόνια μετά το υποτιθέμενο τέλος της πανδημίας. Μόλις το 1925, και σε διάστημα εννέα ημερών, 201 άνθρωποι στο Σικάγο πέθαναν από αυτό που οι εφημερίδες χαρακτήρισαν μια «εξαιρετικά μεταδοτική επιδημία γρίπης». Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στα ιστορικά αρχεία υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις για πάρτι που διοργανώθηκαν για τον εορτασμό του τέλους του τρομερού ιού.</p>
<p>Η σημερινή πανδημία του Covid-19 είναι, φυσικά, διαφορετική από την επέλαση της γρίπης σε όλο τον κόσμο το 1918 - και όχι μόνο επειδή διαθέτουμε αρκετά εξαιρετικά αποτελεσματικά εμβόλια. Το εμβόλιο είναι ένα ισχυρό εργαλείο και οι ελπίδες πολλών ανθρώπων για το τέλος του Covid-19 εξαρτώνται από αυτή τη θαυμάσια τεχνολογία. Ωστόσο, ενώ τα εμβόλια έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στις προηγούμενες προσπάθειες ελέγχου των λοιμωδών νόσων, η ικανότητά τους να τερματίσουν γρήγορα και οριστικά τις πανδημίες είναι πολύ πιο περιορισμένη.</p>
<p>Πάρτε για παράδειγμα την πολιομυελίτιδα. Τη δεκαετία του 1950 αναπτύχθηκε ένα εμβόλιο για την ασθένεια. Ο εφευρέτης του Τζόνας Σολκ έγινε σχεδόν αμέσως Αμερικανός ήρωας, αλλά χρειάστηκαν σχεδόν τρεις δεκαετίες για να τεθεί υπό έλεγχο η πολιομυελίτιδα στη Βρετανία και δεν υπήρξαν επίσημοι εορτασμοί με αφορμή την τελευταία μόλυνση με φυσικό τρόπο το 1984.</p>
<h3>Το τέλος του φόβου</h3>
<p>Οι ιστορικοί της ιατρικής γνωρίζουν ότι οι πανδημίες και οι επιδημίες είναι κοινωνικά φαινόμενα. Ως εκ τούτου, το τέλος τους έρχεται με δύο τρόπους. Υπάρχει η υγειονομική ολοκλήρωση μιας πανδημίας, όταν η συχνότητα εμφάνισης της νόσου μειώνεται και τα ποσοστά θανάτου πέφτουν κατακόρυφα. Υπάρχει όμως και το κοινωνικό τέλος, όταν ο φόβος της μόλυνσης μειώνεται και οι κοινωνικοί περιορισμοί χαλαρώνουν.</p>
<p>Το σημαντικότερο είναι ότι μπορείτε να έχετε το ένα χωρίς το άλλο. Τα ποσοστά του κορονοϊού θα μπορούσαν να μειωθούν, λιγότεροι άνθρωποι θα νοσηλεύονται και θα πεθαίνουν, οι ανησυχίες των ανθρώπων θα μπορούσαν να καταλαγιάσουν και η ζωή θα μπορούσε να επιστρέψει στην κανονικότητα - με αυτή τη σειρά. Ή τα ποσοστά θα μπορούσαν να παραμείνουν τα ίδια, αλλά οι άνθρωποι απλώς θα έχουν κουραστεί από τους περιορισμούς και θα ξεκινήσουν τα πάρτι που είχαν προγραμματίσει, αδιαφορώντας. Ή τα ποσοστά θα μπορούσαν να μειωθούν, αλλά οι άνθρωποι θα παραμείνουν φοβισμένοι - γεμάτοι άγχος για την επιστροφή στην «κανονική ζωή» και ανίκανοι να αποχωριστούν κάποιες από τις προφυλάξεις που έχουμε συνηθίσει.</p>
<p>Πρέπει επίσης να αναλογιστούμε ότι ο κορονοϊός είναι μια παγκόσμια ασθένεια και ότι σε κάθε μέρος θα υπάρξουν διαφορετικά κοινωνικά και ιατρικά συμπεράσματα για τις αντίστοιχες εκδοχές της πανδημίας.</p>
<h3>Ανομοιόμορφη γεωγραφία</h3>
<p>Το HIV/AIDS σάρωσε την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Έκτοτε, τα ποσοστά μόλυνσης έχουν μειωθεί δραματικά και πολλοί οροθετικοί ζουν για πολλά χρόνια και με υγεία στις αναπτυσσόμενες χώρες. Και όμως, από το 2019, σχεδόν 40 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μολυνθεί με τον ιό HIV παγκοσμίως και εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε αυτό που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποκαλεί «παγκόσμια επιδημία», απλώς η γεωγραφική έκταση της νόσου έχει μετατοπιστεί.</p>
<p>Καθώς τα πλουσιότερα έθνη συνεχίζουν να ξεπερνούν τους περιορισμούς μέσω των εμβολιασμών, ο τερματισμός των πανδημιών τους μπορεί να έρθει σχετικά γρήγορα. Τι γίνεται όμως με τον υπόλοιπο κόσμο; Πότε θα υπάρξει ανάλογο τέλος στις αναπτυσσόμενες χώρες;</p>
<p>Όπου κι αν ανατρέξετε, είναι απίθανο να υπάρχει ακριβής ημερομηνία για το τέλος της πανδημίας. Έχουμε καταφέρει να εξαλείψουμε με επιτυχία μόνο μία ασθένεια (την ευλογιά), και για κάθε άλλη επιδημία ή πανδημία στην ιστορία, το τέλος τους ήταν περίπλοκο, παρατεταμένο και ανομοιογενές. Αν και όλοι μας ίσως χρειαζόμαστε μια δόση αισιοδοξίας, αντί να σχεδιάζουμε πάρτι ή διακοπές, ίσως ο χρόνος μας τώρα θα ήταν καλύτερο να αναλωθεί στο να σκεφτούμε τι είδους μέλλον θέλουμε να δούμε μπροστά μας και πώς θα εφαρμόσουμε στην πράξη τα διδάγματα που αντλήσαμε τη χρονιά που πέρασε.</p>

Agnes Arnold-Forster

The End of The Pandemic Is Coming – But Don't Celebrate Yet