Νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες ετοιμάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη με στόχο τον περιορισμό των δικαιωμάτων και την ακόμη σκληρότερη καταστολή. Τι αποκαλύπτουν οι ανατριχιαστικές δηλώσεις του υφυπουργού Προ.Πο., Λ. Οικονόμου

Το επιτελικό κράτος επιστρέφει στο Ιδιώνυμο;

Νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες ετοιμάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη με στόχο τον περιορισμό των δικαιωμάτων και την ακόμη σκληρότερη καταστολή 

The Mitsotakis government is preparing new legislative initiatives aimed at even harsher repression and the restriction of citizens' rights. What do the statements of the Deputy Minister of Foreign Affairs, Lefteris Oikonomou, reveal?

Though the promising discovery of the vaccine is a big step towards ending the nightmare of the pandemic, it seems that nothing is about to stop the erosion of citizens' rights and the arbitrariness of the police. Once again, officials are hinting at and making proposals for a complete return to the years of the "idionymo" crime [editor's note: a criminal offence which is treated as distinct from the general crime categories, a delictum sui generis, something that has a long history in Greece]. It seems that the special laws that reflect the aggravating circumstances and the even harsher punishments for those who are considered "internal enemies" are not enough for the police state that the government is systematically setting up.
Incidents of police violence are multiplying daily, and from the day the New Democracy party took power, continuous legislative initiatives aimed solely at restricting the rights of citizens and "untying the hands" of the repression forces are increasingly leading to the decline of the rule of law. Home raids, beatings, mass arrests, brutal attacks on protesters, abuse of detainees, unjustified detentions, and show of force for no good reason are creating a scene reminiscent of the bleak 1960s police state era.
None of this, however, seems to be satisfying the government's obsession with repression, as it is drafting tougher new legislation that will severely punish anyone who "uses violence against a police officer". However, such a provision already features in the existing legislation. What is the point of adding something more? And what constitutes "violence against a police officer"? Judging by the actions of the Hellenic Police (ΕΛ.ΑΣ.), everything! A demonstration or a protest that ends in an intervention of the riot police (MAT) and rioting, a bottle of water thrown towards the police, an attempt to avoid arrest, the pole of a banner held by a protester ...
<h3>The undersecretary of law and order and the trade unionists</h3>
The statements made by the retired lieutenant general of EL.AS. and Deputy Minister Lefteris Oikonomou in the magazine POAXIA (Panhellenic Federation of Police Officers) are just another piece of this repression puzzle.
The views that he shares in these statements and the announcement of the introduction of an idionymo crime – for all kinds of instances of "violence" against police officers – go beyond even the most extreme legal regulations in the tradition of the right-wing of the Metapolitefsi [editor's note: the historical period that started after the military junta with the transition to democracy].
"The need to define a single security doctrine is no longer just a personal assessment of the undersecretary, but also a central government choice on which he believes that we will soon have the opportunity to report in more detail. In detail, the new law on demonstrations puts an end to an anachronism and a bad mentality, unjustifiable for the Greece of 2020-2030", say the editors of the police magazine, welcoming the interview of Lefteris Oikonomou.
"The weapons carried by the police officer relate directly to the 'consensus' [sic] of the citizen who grants it to him – along with the right to self-defence or retaliation – for public safety and personal protection. That of him, of his family, of his property and not on behalf of serving some arbitrary, illegitimate regime of power," states Lefteris Oikonomou and continues: "Even today, half a century after the Metapolitefsi, there is a misconception by the different opposition forces – they often accuse the police of exercising anti-democratic authoritarianism. There is also another misconception, especially on the left, according to whom allegations of excessive police violence serve as a basis for legitimising acts of rebellion. An expectation that something will change is instilled in the citizens to be used as an electoral 'tool'."
There is pressure to satisfy the request made by the police union movement that the offence of an attack against a police officer be institutionalised as an idionymo. The undersecretary responds: "on this issue, the Ministry for Citizen Protection has submitted its proposals to the Ministry of Justice. These proposals are being examined by the law-drafting committee in the context of the changes in the penal code, and we await its decisions". At the same time, the undersecretary confirms that the new law concerning the ban on gathering, which was drafted with the continuous cooperation of the political leadership of the ministry and the police headquarters, was passed to be implemented and not to be bypassed.
<h3>Ministry's answers</h3>
We addressed the Ministry for Citizen Protection to determine whether all the above is part of a key government goal. The answers may be relatively vague, but they leave little room for doubt.
Among other things, we were told that the proposals are more general when it comes to the penal code, that the issue at stake is on an operational level and all this is about notions and proposals submitted to the law- drafting committee. "It is being processed. The process is not over. We understand that you are concerned about proposing an idionymo, but that too is still up for discussion. It is a thought that has been introduced by the trade unionists, but at the same time we are studying how the issue is treated in the various legislations of other European countries".
We asked if this is a reference to the recent laws of Emmanuel Macron in France, which unleashed a storm of reactions and mass demonstrations (the Constitution in France has not been breached and rallies have not been banned). The answer was that "one has to consider whether to adapt to such a model or not. There will be discussions about this. It is too early to tell. We already have a similar law now in place (with cameras on police officers during the demonstrations). We believe that the choice that has been made is a countermeasure to fake news on social media."
"It is the one you have seen in practice in the last demonstrations. Among the law- drafting committee, there will be discussions, processes, there is going to be a dynamic in general, there will be an exchange of views, and we will reach certain proposals. We are sticking with the measure decided and, in this way (with portable cameras), the police are also protected and the reality of events can be seen. This is how we are able to distinguish fake news from that which is real".
These answers may leave all the possibilities open, but the entire content of the deputy minister's interview is reminiscent of an old post made by an undoubtedly far-right police officer, who in 2015 wrote on a well-known police blog that: "Murder of a police officer must result in double the maximum sentence (two lots of 25 years) without respect to favourable mitigation arrangements, as is possible in other cases, and should entail the confiscation of all the assets of the offender."
"Bodily harm to a police officer, even if not serious, must result in imprisonment, and insulting a police officer while he is performing his duties should be punished more severely than insulting citizens. These crimes must be declared idionyma and not simply treated as they would be for any other citizen. Finally, a minister or a member of parliament who is covered by special immunity should not be excluded from the above provisions".
It seems that this vision is not far from becoming a reality under Mitsotakis and Chrysochoidis [editor's note: Mihalis Chrysochoidis is the Minister for Citizen Protection]. Balaskas [editor's note: Stavros Balaskas the head of the police union in Greece], who is known for his extreme views, is also calling for the introduction of an idionymo, and he recently told the TV network SKAI that Chrysochoidis should not "cower away" and that the Union of Police Officers instructed the political leadership and the government to restore the idionymo.
<h3>"Special" provisions of the penal code</h3>
The idionymo in its old form was abolished by Konstantinos Karamanlis [editor's note: a long-time prime minister of Greece considered a national figure] in 1974, within the framework of the country's new Constitution. Its place was taken by the law which dealt criminally – with harsher penalties – with all those who committed acts of violence against law-enforcing officials while they carried out their duties. This concerned, from then on, all the officials of the narrow public sector that implemented and executed state decisions.
These facets of the law, with the harsher punishments, still exist in the new penal code, specifically in Article 167, for anyone who "by force or by the threat of violence attempts to force an authority or an official to act in accordance with his duties or to omit a lawful act, as well as anyone who acts violently against him or against a person who has been recruited, or another official who has come to support him during his lawful action (resistance). It is punishable by imprisonment for up to three years or a fine. [...] If the person against whom the act was committed was in serious personal danger, or if the act was committed by a person carrying a weapon or objects with which he may cause bodily harm, imprisonment of at least three years and a fine shall be imposed if the act is not punished more severely by another provision."
&nbsp;However, this does not seem to be enough for the political leadership, and the executives of the Hellenic Police are now openly asking to be armed as well with the competence to drag citizens to detention centres, and to restrict even judicial work, which will be called upon to mandatorily punish more severely – as a sign of violence against a police officer – even someone who simply dared to avoid taking a hit to the head from a police baton.
Of course, since today the immunity of MPs is being lifted – at the request of a police union – merely on account of their statements in Parliament [editor's note: referring to a recent incident with an MP of Mera25], the next step is to hold discussions for the establishment of an idionymo. With the "symbolic" first act of concession of the Ministry of Justice to the Minister of the Police, with the mass recruitment of personal and special police guards [editor's note: a police branch], with the creation of special units that will police even universities, and with the complete restriction of free gatherings, protests, strikes and demands, but above all, with the uncontrolled exercise of police violence, Mitsotakis-Chrysochoidis are imposing their dark vision onto the backs of citizens.
<h3>Policemen as victims and perpetrators</h3>
We asked for a comment on the subject of the request for the return of the idionymo from Panteion University's Professor of Criminology and Anti-Crime Policy, Sofia Vidalis. Vidalis was, among other things, a member of the Central Scientific Council of Prisons before its downsizing and before it came under the absolute control of the current government.
Violence against police officers on duty, especially that which endangers their lives while working, is a problem that is often raised as a subject of concern within public discourse and in police associations. It is indeed something that should be addressed in all its multifaceted dimensions. Instead of other possible solutions, however, the idionymo crime "solution" is being circulated again, something that raises concerns.
Thus, attention is shifting from the problem to its "solution". In general, idionymo is an act that is already a crime, but the special circumstances under which it is committed make it a new, independent crime. This means that the legislator removes from the corpus of a crime a particular version of it and makes it an independent crime.
We can find many examples of such crimes in the history of crime repression, some of which are unknown to the general public, and others which have made a significant mark in 20th century history. This is a multidimensional criminal-dogmatic and legal-political issue. Historically, it has been a tool of political repression and the criminalisation of beliefs, which has helped to exacerbate, rather than prevent, unwanted behaviours: it was a "solution" whenever groups in power sought to maintain their privileges, denying any social emancipation and recognition of social rights, labour rights and so on. From dealing with thieves to banning hood-wearing [editor's note: this law was passed in the mid 2000s and was abolished by the previous government], such solutions have never worked.
Today, however, the proposals for the introduction of an idionymo in the case of violence against police officers are probably knocking at open doors. Article 167 of the penal code already covers precisely this topic: instances of coercion and violence being used against a person performing his duties. So, what is the idionymo needed for? It is difficult to make a convincing case that such a solution aims to prevent violence against police officers. After all, you need not be an expert to predict that a solution such as this will only deepen the divide between the police and young people, rather than solving the problem. Because the real issue here is not what sanctions the perpetrators will suffer, but how they end up being perpetrators and getting arrested in the first place.
Therefore, what is needed is not new laws, but a new political conception of the relationship between the police and society at large. One which considers society as a whole and goes beyond the targeting of both young people and the police. But, to accomplish this, the state itself (as the institution setting the tone for all of this) must first be shown to acknowledge the fact that the police monopoly of violence is not given carte blanche – as is officially implied – but is situated within a framework of principles that make violence legal, necessary and proportionate. And that this is also a matter of an institutional culture that does not seem to dominate even the political leadership of the police.
<h3>In breach of the Constitution and idionyma</h3>
From the anti-communist measures of Eleftherios Venizelos [editor's note: prime minister of Greece for much of the first quarter of the 20th century] and Metaxas [editor's note: prime minister of Greece turned fascist-friendly strongman who imposed a quasi-fascist regime just before WWII] to the Metapolitefsi and in the laws for dealing with the "extremists", the "anarchists", the "usual suspects" and the "hood wearers" – this is the story behind the idionyma ...
The idionymo was first established by Eleftherios Venizelos (1929) and concerned the (special) offence of supporting and disseminating communist ideas. Venizelos' rejection of Papanastasiou's [editor's note: the then leader of the opposition] proposal that not only communists but also fascists be persecuted under the idionymo was quite remarkable. When debating this, Venizelist and anti-Venizelist MPs rushed to defend fascism as championing the social status quo (Ioannis Rallis [editor's note: &nbsp;a collaborationist prime minister of Greece during Nazi occupation]) which "truly saved Italy from chaos" (D. Botsaris [editor's note: a politician]).
▪ Metaxa's dictatorship introduced the idionymo in 1936 with the law "on measures to fight communism and its consequences" by intensifying the control of political views, and introducing of the infamous "statements of repentance" [editor's note: statements given to political prisoners for them to sign and thereby denounce their ideology].
▪ In the Greece of the Metapolitefsi, one of the characteristic idionyma offences was "blasphemy", which was abolished by the new penal code of 2019.
▪ In the first years after the Metapolitefsi, the "internal" enemy took the form of the "left-wing putschists", the "extremists" who (supposedly) coordinated their actions at the expense of the newly established democracy. They were succeeded by the "extremists", the "anarchists" (whose ideology was almost criminalised as a personal offence by the Magaki bill in 1983), the "punks", the "usual suspects" and, finally, the "hood-wearers". To facilitate this practice, the idionymo of Karamanlis (Senior) penalised – in a particularly severe case – "resistance against the authorities" by people with "covered or altered features" (Law 410/76) in 1976.
&nbsp;▪ Under Polydoras [editor's note: the Minister of Public Order at the time] in 2007 the "re-establishment of the state" began with the shielding, the sealing-off and then – why not? – the unleashing of its darker mechanisms. The official announcement, made by Prokopis Pavlopoulos [editor's note: then Minister of Interior and later President of the Hellenic Republic], of the new institutional framework of the National Intelligence Service (NIS) stated that publishing any service document, regardless of its content, would become an idionymo offence, so that even the most blatant violations of the laws and rules of democracy by any agents would be without repercussions.
The attempt at toughening existing legislation by turning "hood-wearing" into an idionymo offence was the brainchild of George Karatzaferis [editor's note: leader of a now fringe far-right party] with the support of the intelligence services that deliberately drew links between attacks by hooded youths on police stations and large-scale student mobilisations. "We have clear positions", he announced in Parliament (21/12/08). "First, the hood is an idionymo offence. Whoever wears a hood must be taken by the ear straight to the prosecutor, regardless of why they are wearing it". To ensure that perpetrators would be totally neutralised, the same proposal stated that "there should be special courts to try the 'hood-wearers'"– a return, in other words, to a form of special military tribunals.
▪ But essentially, the special provisions for aggravating circumstances were enacted by two laws for the fight against terrorism and organised crime. At that time, juries were abolished and "terrorism" cases were brought to courts composed exclusively of professional judges – a measure that became possible due to the previous "counterterrorism" laws of 1978 and 1990, when the concept of political crime was abolished, with everyone pretending to be unaware of the explicit statement in Article 97 of the Constitution, that "political crimes are to be tried by mixed jury courts".
&nbsp;It was Phoebus Ioannidis, a former MP of the Socialist Party (Pasok), who stated in Parliament that "as is already known, the stakes are high when it comes to the definition of the term "terrorism", especially in the current period, after 9/11". According to the MP, the fact that it is impossible to agree on a generally accepted legal definition not only indicates the complexity of the phenomenon, but also the dangerous side effects contained in any attempt to formulate and prosecute such an "idionymo crime" (source: Ios investigations, iospress.gr).
&nbsp;▪ Today, under the Chrysochoidis - Mitsotakis government, despite the fact that special terrorism laws for aggravating circumstances have often led to completely unequal penalties simply because of the ideology of the perpetrator and regardless of the gravity of the crime, the leadership of the Ministry for Citizen Protection is seeking to turn "simple resistance" against the authorities into "criminal violence" against police officers.

Will the Executive State Resort To Delictum sui Generis?

The Mitsotakis government is preparing new legislative initiatives aimed at even harsher repression and the restriction of citizens' rights

Le gouvernement Mitsotakis prépare de nouvelles initiatives législatives visant une répression encore plus sévère et à la restriction des droits des citoyens. 

Durcissement en vue de l'appareil législatif grec sur les violences contre la police

Le gouvernement Mitsotakis prépare de nouvelles lois visant une répression encore plus sévère et la limitation des droits des citoyens.

Die Regierung Mitsotakis bereitet neue Gesetzesinitiativen vor, die auf noch stärkere Repression und Einschränkung der Bürgerrechte abzielen. Was verraten die Aussagen des stellvertretenden Außenministers Lefteris Oikonomou?

Wird die Exekutive zum Delictum sui generis greifen?

Die griechische Regierung bereitet neue Gesetzesinitiativen vor. Es geht vor allem um eines: Bürgerrechte weiter einzuschränken.

Rząd Mitsotakisa przygotowuje nowe inicjatywy ustawodawcze, których celem są jeszcze ostrzejsze represje i dalsze ograniczenie praw obywatelskich. Co wynika z oświadczeń wiceministra spraw zagranicznych, Lefterisa Oikonomou?

Chociaż dające nadzieje odkrycie szczepionki jest dużym krokiem w kierunku zakończenia koszmaru pandemii, wydaje się, że nic nie powstrzyma erozji praw obywatelskich i arbitralności policji. Po raz kolejny urzędnicy proponują całkowity powrót do lat przestępstwa klasyfikowanego jako "idionymo" [przestępstwo traktowane jako odrębne od ogólnych kategorii przestępstw, Delictum sui Generis - red.]. Wygląda na to, że specjalne ustawy przyjmowane z uwagi na trudne okoliczności i jeszcze surowsze kary dla tych, którzy są uważani za "wrogów wewnętrznych", nie są wystarczające dla systematycznie budowanego przez rząd państwa policyjnego.
Codziennie mnożą się przypadki policyjnej przemocy, a od dnia objęcia władzy przez Nową Demokrację, kolejne inicjatywy legislacyjne mające na celu wyłącznie ograniczenie praw obywatelskich i wzmocnienie sił represji nieuchronnie prowadzą do upadku państwa prawa. Naloty na domy, pobicia, masowe aresztowania, brutalne ataki na protestujących, znęcanie się nad więźniami, niepotrzebne ekstradycje i nieuzasadnione pokazy siły tworzą scenę przypominającą ponurą epokę państwa policyjnego lat 60.
Wydaje się jednak, że wszystko to nie zaspokaja obsesji rządu na punkcie represji: właśnie pracuje on nad nowymi, restrykcyjnymi przepisami, które będą surowo karać każdego, kto "używa przemocy wobec policjanta". Zapis znalazł się już w ustawie. Jaki jest sens wprowadzania nowej ustawy? I co stanowi "przemoc wobec funkcjonariusza policji"? Sądząc po działaniach Greckiej Policji (EL.AS): wszystko! Demonstracja lub protest, który kończy się interwencją policji prewencyjnej (MAT) i zamieszkami, butelka wody rzucona w funkcjonariuszy, próba uniknięcia aresztowania, transparent trzymany przez protestującego...
<h3>Podsekretarz prawa i porządku oraz związkowcy</h3>
Oświadczenia emerytowanego generała porucznika EL.AS i wiceministra Lefterisa Oikonomou w magazynie Panhelleńskiej Federacji Policjantów (POAXIA) są tylko kolejnym elementem tej represyjnej układanki.
Poglądy, które wyraża w tych wypowiedziach i zapowiedź przywrócenia kategorii "idionymo" w odniesieniu do wszelkiego rodzaju "przemocy" wobec policjantów wykraczają poza nawet najbardziej skrajne regulacje prawne lokujące się w tradycji prawicowego Metapolitefsi [okresu transformacji demokratycznej po rządach militarnej junty - red.]
"Potrzeba zdefiniowania jednej doktryny bezpieczeństwa nie jest już tylko osobistą oceną podsekretarza, ale także decyzją rządu centralnego, o której wkrótce będziemy mieli okazję przedstawić bardziej szczegółowe informacje. W istocie nowa ustawa o demonstracjach kładzie kres anachronizmowi i mentalności, dla której nie będzie miejsca w Grecji w latach 2020-2030" - piszą redaktorzy policyjnego czasopisma, we wstępniaku do wywiadu z Lefterisem Oikonomou.
"Broń noszona przez policjanta opiera się na bezpośrednim "konsensusie" [sic!] z obywatelem, który mu ją przyznaje - wraz z prawem do samoobrony lub odwetu - dla zachowania bezpieczeństwa publicznego i ochrony osobistej. Dla bezpieczeństwa jego samego, jego rodziny, jego własności, a nie w imieniu służenia jakiemuś arbitralnemu, nielegalnemu reżimowi władzy" - stwierdza Lefteris Oikonomou w wywiadzie i kontynuuje: "Nawet dziś, pół wieku po Metapolitefsi, różne siły opozycyjne mylnie postrzegają tę sytuację - często oskarżają policję o antydemokratyczny autorytaryzm. Istnieje również inne błędne przekonanie, szczególnie po lewej stronie, według którego oskarżenia o nadmierną policyjną przemoc służą jako podstawa do legitymizacji aktów buntu. W obywatelach tworzy się oczekiwanie zamiany, tylko po to, by wykorzystać to jako narzędzie wyborcze".
Ruch związkowy policji wywiera presję na instytucjonalizację przestępstwa ataku na policjanta jako "idionymo". Podsekretarz prawa i porządku mówi: "W tej sprawie, Ministerstwo Ochrony Obywateli przedłożyło swoje propozycje Ministerstwu Sprawiedliwości. Propozycje te analizowane są przez komisję prawodawczą w kontekście zmian w kodeksie karnym i czekamy na jej decyzje". Jednocześnie podsekretarz podkreśla, że nowa ustawa o zakazie gromadzenia się, która została opracowana przy stałej współpracy kierownictwa politycznego ministerstwa i komendy głównej policji, została uchwalona nie po to, by ją obchodzić.
<h3>Odpowiedź ministerstwa</h3>
Zwróciliśmy się do Ministerstwa Ochrony Obywateli z pytaniem, czy wszystko to jest zamiarem rządu. Choć odpowiedź nie jest zbyt jasna, nie ma wiele miejsca na wątpliwości.
Powiedziano nam między innymi, że propozycje zmian w kodeksie karnym są bardziej ogólne, że sprawa ta ma charakter operacyjny i w zasadzie dotyczy pojęć i propozycji zgłoszonych do projektu ustawy. "Proces jest w toku. Rozumiemy, że niepokoi Państwa propozycja "idionymo", ale to też jest wciąż przedmiotem dyskusji. Jest to propozycja związkowców, ale jednocześnie badamy, jak sprawa jest traktowana w ustawodawstwach innych krajów europejskich".
Pytaliśmy, czy jest to nawiązanie do ostatnich ustaw Emmanuela Macrona we Francji, które wywołały burzę reakcji i masowych demonstracji (przy czym konstytucja we Francji nie została naruszona, a wiece nie zostały zakazane). Odpowiedź brzmiała: "Trzeba się zastanowić, czy wprowadzić taki model, czy nie. Będzie to przedmiotem dyskusji. Jest jeszcze za wcześnie, by o tym mówić. Mamy już podobne prawo (policjanci podczas demonstracji są wyposażeni w kamery). Uważamy, że to rozwiązanie przeciwdziała rozprzestrzenianiu fałszywych wiadomości w mediach społecznościowych."
"W praktyce widzieliście to podczas ostatnich demonstracji. W komisji odbędą się dyskusje wokół projektu ustawy, nastąpi wymiana poglądów, dojdziemy do pewnych propozycji. Trzymamy się przyjętego rozwiązania, ponieważ w ten sposób (za pomocą przenośnych kamer) chroniona jest również policja i widać rzeczywiste wydarzenia. W ten sposób jesteśmy w stanie odróżnić fałszywe wiadomości".
Te odpowiedzi pozostawiają wszystkie możliwości otwartymi, jednak cała treść wywiadu wiceministra przypomina dawną wypowiedź skrajnie prawicowego policjanta, który w 2015 r. napisał na znanym policyjnym blogu, że: "Zabójstwo policjanta musi skutkować podwójną maksymalną karą (podwójny wyrok po 25 lat), bez względu na korzystne okoliczności łagodzące, tak jak dzieje się to w innych przypadkach, i powinno pociągać za sobą konfiskatę całego majątku przestępcy".
"Uszkodzenie ciała funkcjonariusza policji, nawet jeśli nie jest poważne, musi skutkować karą pozbawienia wolności, a znieważenie funkcjonariusza policji podczas wykonywania przez niego obowiązków powinno być karane surowiej niż znieważenie obywatela. Przestępstwa te należy uznać za "idionymo", a nie tylko traktować je tak, jak w przypadku każdego innego obywatela. Wreszcie, minister lub członek parlamentu, który jest objęty specjalnym immunitetem, nie powinien być wyłączony z powyższych przepisów".
Wydaje się, że pod rządami Mitsotakisa i Chrysochoidisa wizja ta nie jest daleka od realizacji [Michalis Chrisochoidis jest ministrem ds. ochrony obywateli - red.]. Balaskas, znany ze swoich ekstremalnych poglądów, również wzywa do wprowadzenia "idionymo", a niedawno powiedział sieci telewizyjnej SKAI, że Chrysochoidis nie powinien "tchórzyć" i że Związek Policjantów wezwał przywódców politycznych i rząd do przywrócenia tego rozwiązania.
<h3>"Specjalne" przepisy kodeksu karnego</h3>
"Idionymo" w swojej historycznej formie zostało zniesione przez Konstantinosa Karamanlisa [wielokrotny premier i prezydent Grecji - red.] w 1974 r., w ramach nowej konstytucji. W jego miejsce uchwalono prawo, które nakładało wyższe kary na sprawców przemocy przeciwko funkcjonariuszom na służbie. Przepisem objęci zostali wszyscy urzędnicy wąskiego sektora publicznego, którzy wdrażali i wykonywali decyzje państwowe.
Zapisy zaostrzające kary nadal funkcjonują w nowym kodeksie karnym, a konkretnie w art. 167, w odniesieniu do każdego, kto "siłą lub poprzez groźbę przemocy próbuje zmusić władzę lub urzędnika do działania niezgodnie z jego obowiązkami lub do popełnienia czynu niezgodnego z prawem, jak również w odniesieniu do każdego, kto działa agresywnie przeciwko niemu lub przeciwko osobom zatrudnionym przez urząd [...]. Jest on karany karą pozbawienia wolności do trzech lat lub grzywną. [...] Jeżeli osoba, przeciwko której popełniono ten czyn, znajdowała się w poważnym niebezpieczeństwie osobistym lub jeżeli czyn ten został popełniony przez osobę posiadającą broń lub przedmioty, które mogą spowodować uszkodzenie ciała, nakładana jest kara pozbawienia wolności na okres co najmniej trzech lat oraz grzywna, jeżeli czyn ten nie jest surowiej karany przez inny przepis".
Nie wydaje się to jednak wystarczające dla obecnego kierownictwa politycznego, a kierownictwo greckiej policji otwarcie prosi o nowe narzędzie oraz o pozwolenie na aresztowanie obywateli przy ograniczonym udziale wymiaru sprawiedliwości, który wzywany jest do surowszego karania przemocy wobec policjanta nawet osób, które miały czelność zrobić unik przed ciosem policyjną pałką w głowę.
Oczywiście, ponieważ immunitet posłów jest dziś znoszony - na wniosek związku policjantów - tylko ze względu na ich wypowiedzi w Parlamencie [nawiązanie do niedawnego incydentu z posłem Mera25 - red.], kolejnym krokiem jest przeprowadzenie dyskusji na temat przywróceniem "idionymo". Wraz z pierwszym "symbolicznym" aktem ustępstwa Ministerstwa Sprawiedliwości wobec Ministra Policji, z masowym werbowaniem osobistych ochroniarzy i jednostek specjalnych, które będą pilnować nawet uniwersytetów, z całkowitym ograniczeniem wolnych zgromadzeń, protestów i strajków, ale przede wszystkim z niekontrolowanym stosowaniem przemocy policyjnej, rząd Mitsotakisa i Chrysochoidisa pogrąża obywateli w mroku.
<h3>Policjanci jako ofiary i sprawcy</h3>
Poprosiliśmy o komentarz na temat wniosku o przywrócenie "idionymo" profesor kryminologii i polityki antyprzestępczej Uniwersytetu Panteion, Sofię Vidalis. Vidalis była m.in. członkiem Centralnej Rady Naukowej Zakładów Karnych, zanim zmniejszono liczbę jej członków i objęto absolutną kontrolą obecnego rządu.
Przemoc wobec dyżurujących policjantów, zwłaszcza ta, która zagraża ich życiu podczas pracy, jest w dyskursie publicznym i w stowarzyszeniach policyjnych problemem często podnoszonym jako przedmiot troski. Jest to rzeczywiście problem, którym należy się zająć we wszystkich jego wieloaspektowych wymiarach. Jednak zamiast innych możliwych rozwiązań, znowu krąży "rozwiązanie" przestępstwa "idionymo", co budzi obawy.
W ten sposób uwaga przenosi się z problemu na jego "rozwiązanie". Ogólnie rzecz biorąc, "idionymo" jest aktem, który jest już przestępstwem, ale szczególne okoliczności, w jakich jest popełniany, czynią go nowym, niezależnym przestępstwem. Oznacza to, że ustawodawca usuwa z korpusu danej zbrodni określoną jej wersję i czyni z niej przestępstwo niezależne.
W historii represji kryminalnych można znaleźć wiele przykładów takich zbrodni, z których część jest nieznana ogółowi społeczeństwa, a inne mają znaczący wpływ na historię XX wieku. Jest to wielowymiarowy problem kryminalno-dogmatyczny i prawno-polityczny. Z historycznego punktu widzenia było to narzędzie represji politycznych i kryminalizacji przekonań, które przyczyniło się do zaostrzenia niepożądanych zachowań, zamiast im zapobiegać: było to "rozwiązanie" stosowane za każdym razem, gdy grupy u władzy starały się utrzymać swoje przywileje, odmawiając jakiejkolwiek emancypacji społecznej i uznania praw społecznych, praw pracowniczych itd. Od kradzieży do zakazu noszenia kapturów [ustawa została uchwalona w połowie lat 2000. i została zniesiona przez poprzedni rząd - red.], takie rozwiązania nigdy się nie sprawdziły.
Dziś jednak propozycje dotyczące wprowadzenia "idionymo" w przypadku przemocy wobec policjantów prawdopodobnie wywarzają otwarte drzwi. Artykuł 167 kodeksu karnego dokładnie reguluje tę kwestię: przypadki stosowania przymusu i przemocy wobec osoby wykonującej swoje obowiązki. Do czego więc potrzebny jest ten "idionymo"? Trudno jest przekonać do tego, że takie rozwiązanie ma na celu zapobieganie przemocy wobec policjantów. Przecież nie trzeba być ekspertem, aby przewidzieć, że takie rozwiązanie zamiast rozwiązać problem tylko pogłębi konflikt między policją a młodymi ludźmi. Ponieważ prawdziwym problemem nie jest tutaj to, jakie sankcje poniosą sprawcy, ale w pierwszej kolejności to, że staną się sprawcami i zostaną aresztowani.
Dlatego też nie potrzebne są nowe prawa, ale nowa polityczna koncepcja relacji między policją a społeczeństwem w ogóle. Taka, która traktuje społeczeństwo jako całość i wykracza poza to, co dotyczy zarówno młodych ludzi, jak i policji. Aby to osiągnąć, należy jednak najpierw pokazać państwu (jako instytucji nadającej ton), że policyjny monopol na przemoc nie otrzymuje carte blanche - jak to się oficjalnie zakłada - lecz mieści się w ramach zasad, które czynią przemoc legalną, konieczną i proporcjonalną. I że jest to również kwestia kultury instytucjonalnej, która zdaje się nie dominować nawet wśród politycznych przywódców policji.
<h3>Naruszenia konstytucji</h3>
Antykomunistyczne represje Eleftheriosa Venizelosa [premier Grecji przez większą część pierwszego ćwierćwiecza XX wieku - red.] i Joanisa Metaksasa [premier Grecji, który tuż przed II wojną światową narzucił quasi-faszystowski reżim - red.] oraz przepisy o postępowaniu z "ekstremistami", "anarchistami", "podejrzanymi" i "osobami zakamuflowanymi" - to historia, która stoi za "idionymo".
"Idionymo" zostało po raz pierwszy ustanowione przez Eleftheriosa Venizelosa w 1929 r. i dotyczyło przestępstwa wspierania i rozpowszechniania idei komunistycznych. Odrzucenie przez Venizelosa propozycji Papanastasiou [ówczesnego lidera opozycji - red.], aby nie tylko komuniści, ale także faszyści byli ścigani z tego przepisu, jest znaczące. Debatując nad tą propozycją, posłowie popierający premiera i przeciwni niemu stanęli w obronie faszyzmu jako ostoi społecznego status quo [...].
▪ Dyktatura Metaksasa wprowadziła w 1936 r. "idionymo" poprzez ustawę "o środkach walki z komunizmem i jego konsekwencjami", intensyfikując kontrolę poglądów politycznych i wprowadzając niesławne "oświadczenia o skrusze" [lojalki podpisywane przez więźniów politycznych, w których wypierali się swoich przekonań - red.]
▪ W czasach junty wojskowej jednym z charakterystycznych "idionymo" było "bluźnierstwo", które zostało zniesione przez nowy kodeks karny z 2019 r.
▪ W pierwszych latach po upadku junty "wewnętrzny" wróg przybrał postać "lewicowych puczystów", "ekstremistów", którzy (rzekomo) prowadzili swoje działania kosztem nowo powstałej demokracji. Ich następcami byli "ekstremiści", "anarchiści" (których ideologia na mocy ustawy Magakiego w 1983 r. została prawie uznana niemal za przestępstwo), "punkowie", "zwykli podejrzani" i wreszcie "osoby zakamuflowane". Aby ułatwić tę praktykę, "idionymo" wprowadzone przez Karamanlisa ustanowiło kary za"opór przeciwko władzy" ludzi "zamaskowanych" (Ustawa 410/76) w 1976 r.
▪ Pod hasłem "przywrócenia państwa" rzuconym przez Polydorasa [ówczesny minister porządku publicznego - red.] w 2007 r. rozpoczął się ponowny rozwój tych mrocznych mechanizmów. Oficjalne ogłoszenie przez Prokopisa Pavlopoulosa [ówczesnego ministra spraw wewnętrznych, a następnie prezydenta - red.] nowych ram instytucjonalnych Narodowej Służby Wywiadowczej (NIS) stwierdzało, że publikowanie jakiegokolwiek dokumentu służbowego, niezależnie od jego treści, stałoby się wykroczeniem typu "idionymo", tak że nawet najbardziej rażące naruszenia prawa i zasad demokracji przez jakichkolwiek agentów pozostałyby bez konsekwencji.
Próba zaostrzenia istniejących przepisów poprzez przekształcenie "bycia zamaskowanym" w przestępstwo typu "idionymo" była dziełem George'a Karatzaferisa [przywódcy obecnie skrajnie prawicowej partii - red.] przy wsparciu służb wywiadowczych, które celowo wiązały ataki zakapturzonej młodzieży na posterunki policji z mobilizacją studentów na dużą skalę. "Nasze stanowisko jest jasne" ogłosił w Parlamencie (21/12/08). "Po pierwsze, zakapturzona młodzież popełnia przestępstwo "idionymo. Ktokolwiek nosi kaptur, musi zostać zaciągnięty za ucho prosto do prokuratora, niezależnie od tego, dlaczego go nosi - wyjaśnił. Aby zapewnić całkowitą neutralność sprawców, w tej samej propozycji stwierdzono, że "powinny istnieć specjalne sądy, które będą sądziły "osoby noszące kaptur" - co oznacza de facto powrót do formy specjalnych trybunałów wojskowych.
▪ Jednak specjalne przepisy dotyczące okoliczności obciążających zostały wprowadzone w życie przede wszystkim przez dwie ustawy o zwalczaniu terroryzmu i przestępczości zorganizowanej. Zniesiono wówczas normalną procedurę sądową i skierowano sprawy dotyczące "terroryzmu" do sądów składających się wyłącznie z sędziów zawodowych, co stało się możliwe dzięki wcześniejszym ustawom "antyterrorystycznym" z 1978 i 1990 r., kiedy to zniesiono pojęcie przestępczości politycznej, przy czym wszyscy udawali, że nie są świadomi wyraźnego stwierdzenia zawartego w art. 97 Konstytucji, że "przestępstwa polityczne mają być sądzone przez mieszane sądy ławnicze".
Phoebus Ioannidis, były poseł Partii Socjalistycznej, stwierdził w Parlamencie, że "jak już wiadomo, stawka jest wysoka, jeśli chodzi o definicję pojęcia "terroryzm", zwłaszcza w obecnym okresie, po 11 września". Jego zdaniem, niemożność uzgodnienia ogólnie przyjętej definicji prawnej wskazuje nie tylko na złożoność zjawiska, ale także na niebezpieczne skutki uboczne związane z jakąkolwiek próbą sformułowania i ścigania takiego "przestępstwa idionymo".
▪ Dziś, pod rządami Chrysochoidisa i Mitsotakisa, pomimo faktu, że specjalne ustawy o terroryzmie dotyczące okoliczności obciążających często prowadziły do całkowicie nierównych kar tylko z powodu ideologii sprawcy i niezależnie od powagi przestępstwa, kierownictwo Ministerstwa Ochrony Obywateli stara się przekształcić "zwykły opór" przeciwko władzy w "przestępczą przemoc" wobec policjantów.

Państwo prawa i policyjna przemoc w Grecji

Rząd Mitsotakisa przygotowuje nowe inicjatywy ustawodawcze, których celem są jeszcze ostrzejsze represje i dalsze ograniczenie praw obywatelskich.

Mitsotakis prepara una nueva legislación para una represión aún más dura y restringir los derechos de los ciudadanos. ¿Qué revelan las declaraciones del viceministro de Protección Ciudadana, Eleftherios Oikonomou?

Aunque el prometedor desarrollo de la vacuna es un gran paso para acabar con la pesadilla de la pandemia, parece que nada va a detener la erosión de los derechos de los ciudadanos y la arbitrariedad de la policía en Grecia. Una vez más, los funcionarios insinúan y proponen volver a los años del idionymo, un delito penal que se tipifica aparte a partir de otro presuntamente cometido, un delictum sui generis, de larga tradición en el país. Parece que las leyes especiales en circunstancias agravantes y los castigos severos para los "enemigos internos" no son suficientes para el Estado policial que el Gobierno establece de forma sistemática.
La violencia policial se multiplica a diario y, desde que el partido Nueva Democracia llegó al poder en 2019, las iniciativas legislativas para restringir los derechos de los ciudadanos y desatar las manos de las fuerzas represoras conducen cada vez más al declive del Estado de derecho. Las redadas en los hogares, palizas, arrestos masivos, ataques brutales a los manifestantes, el abuso de los detenidos, extradiciones innecesarias y las demostraciones de fuerza sin motivo están creando un escenario que recuerda a la época sombría del Estado policial de los años sesenta.
Nada parece satisfacer la obsesión del Gobierno por la represión. Ahora está elaborando una legislación más estricta que castigará con severidad a quien "utilice la violencia contra un oficial de policía", pero esa disposición ya existe. ¿Para qué añadir algo más? ¿Qué constituye "violencia contra un oficial de policía"? A juzgar por las acciones de la Policía Helénica, ¡todo! Una manifestación o protesta que termine en una intervención de los antidisturbios, lanzarle una botella a la policía, intentar evitar un arresto, sostener una pancarta...
<h3>El viceministro y los sindicalistas</h3>
Las declaraciones del teniente general retirado de la Policía Helénica y viceministro de Protección Ciudadana Eleftherios Oikonomou en la revista oficial POAXIA son una pieza más de este puzzle de represión.
Sus opiniones y el anuncio de la introducción de un delictum sui generis para la "violencia" contra agentes de policía van incluso más allá de las normas extremas de la Metapolítefsi, el periodo derechista de transición a la democracia después de la junta militar.
"La necesidad de definir una doctrina de seguridad única ya no es solo una valoración personal del viceministro, sino también una elección del Gobierno sobre la que cree que pronto tendremos la oportunidad de informar con más detalle. La nueva ley sobre las manifestaciones pone fin a un anacronismo y a una mala mentalidad, injustificables para la Grecia de 2020-2030", dicen los editores de la revista de la policía, satisfechos con la entrevista a Oikonomou.
"Las armas que lleva el policía se relacionan directamente con el consenso [sic] del ciudadano que se lo concede —junto con el derecho a la autodefensa o a la represalia— para la seguridad pública y la protección personal. La de él, la de su familia, la de sus bienes y no la de servir a un régimen de poder arbitrario e ilegítimo", afirma Oikonomou. Y continúa: "Incluso hoy, medio siglo después de la Metapolítefsi, existe una idea equivocada por parte de las diferentes fuerzas de la oposición, que a menudo acusan a la policía de ejercer un autoritarismo antidemocrático. También existe otra idea errónea, especialmente en la izquierda, según la cual las acusaciones de violencia policial excesiva sirven de base para legitimar los actos de rebelión. Se inculca a los ciudadanos la expectativa de que algo va a cambiar para utilizarlo como herramienta electoral".
Hay presión para satisfacer la petición del sindicato policial de que el delito de atentado contra un agente sea un idionymo. Según Oikonomou, el Ministerio de Protección Ciudadana presentó sus propuestas al Ministerio de Justicia, donde las examina el comité de redacción de la ley a la luz de los cambios en el Código Penal. "Estamos a la espera de sus decisiones", asegura. Al mismo tiempo, el viceministro confirma que la nueva ley que restringe las reuniones, redactada con ayuda de la dirección política del ministerio y la policía, se aprobó para aplicarse y no para que se pase por alto.
<h3>Respuestas del Ministerio</h3>
Hablamos con el Ministerio de Protección Ciudadana para determinar si todo lo anterior es parte de un objetivo clave del Gobierno. Las respuestas, aunque relativamente vagas, dejan pocas dudas.
Entre otras, se nos dijo que las propuestas son más generales en el Código Penal, que la cuestión es a nivel operativo y que son nociones y propuestas presentadas al proyecto de ley. "Se está elaborando. El proceso no ha terminado. Entendemos que les preocupa que se proponga un idionymo, pero eso también está en discusión. Es un punto que introdujeron los sindicalistas de la policía, y estamos estudiando cómo se trata en la legislación de otros países europeos".
Preguntamos si se referían a las leyes recientes del presidente Emmanuel Macron en Francia, que desencadenaron una tormenta de reacciones y manifestaciones masivas. La Constitución en Francia, entretanto, no se ha vulnerado y no se han prohibido las protestas. "Uno tiene que considerar si se adapta a ese modelo o no. Habrá discusiones y es demasiado pronto para decirlo. Ya tenemos una ley similar en vigor, con los policías llevando cámaras durante las manifestaciones. Creemos que es una contramedida frente a la desinformación en las redes sociales", fue la respuesta.
"Es la que se ha visto en las últimas manifestaciones. En el proyecto de ley habrá discusiones, procesos, una dinámica en general, intercambio de opiniones, y llegaremos a ciertas propuestas. Nos mantenemos en la medida decidida, y así la policía también está protegida y se puede ver la realidad de los hechos", añaden.
Estas respuestas dejan todo en el aire, pero la entrevista al viceministro recuerda a una vieja publicación de un policía de extrema derecha, que en 2015 escribió en un conocido blog del gremio que "el asesinato de un agente de policía debe dar lugar al doble de la pena máxima (un total de cincuenta años) sin que se respeten los acuerdos de atenuación favorables, como es posible en otros casos, y debe entrañar la confiscación de todos los bienes del delincuente".
"Los daños corporales a un agente de policía, aunque no sean graves, deben dar lugar a una pena de prisión, y el insulto a un agente de policía en el desempeño de sus funciones debe castigarse con mayor severidad que el insulto a los ciudadanos. Estos delitos deben ser declarados idionyma y no ser tratados simplemente como lo serían para cualquier otro ciudadano. Por último, un ministro o un miembro del Parlamento que goce de una inmunidad especial no debe quedar excluido de las disposiciones anteriores", completa la publicación.
Parece que esta visión no está lejos de ser una realidad con el primer ministro Kyriakos Mitsotakis y el ministro de Protección Ciudadana, Michalis Chrysochoidis. El líder del sindicato de la policía, Stavros Balaskas, conocido por sus opiniones extremistas, también pide introducir un idionymo, y recientemente dijo a la cadena de televisión SKAI que Chrysochoidis no debe "acobardarse" y que el sindicato instruyó a los políticos y al Gobierno para restaurarlo.
<h3>Las disposiciones "especiales" del Código Penal</h3>
El idionymo en su forma antigua fue abolido en 1974 por el ex primer ministro Konstantinos Karamanlis, considerado figura nacional, en el marco de la nueva Constitución. Su lugar lo ocupó la ley que sancionaba con penas más severas a quienes cometieran actos de violencia contra los encargados de hacer cumplir la ley en el desempeño de sus funciones. Esto implicaba a todos los funcionarios públicos que aplicaban y ejecutaban las decisiones del Estado.
Estas facetas de la ley, con penas más severas, aún existen en el artículo 167 del Código Penal, para todo aquel que "por la fuerza o mediante la amenaza de violencia intente obligar a una autoridad o a un funcionario a actuar de conformidad con sus obligaciones o a omitir un acto lícito, así como para todo aquel que actúe violentamente contra él o contra una persona que haya sido reclutada, o contra otro funcionario que haya venido a apoyarle durante su acción lícita (resistencia)". Además, "se castiga con una pena de prisión de hasta tres años o una multa. [...] Si la persona contra la que se cometió el acto corría un grave peligro personal, o si el acto fue cometido por una persona que portaba un arma u objetos con los que pudiera causar daños corporales, se impondrá una pena de prisión de tres años como mínimo y una multa si el acto no se castiga con mayor severidad mediante otra disposición".
Sin embargo, esto no parece suficiente para los dirigentes políticos. Desde la Policía Helénica, además, piden ahora poder arrastrar a los ciudadanos a los centros de detención y que se restrinja incluso la labor judicial, llamada a castigar con mayor severidad —como señal de violencia contra un oficial de policía— incluso a quien se atreva a evitar recibir un golpe en la cabeza con una porra.
A raíz de un incidente de un diputado del partido MeRA25, por petición del sindicato policial ahora se les puede levantar la inmunidad a los diputados por sus declaraciones en el Parlamento. El siguiente paso será debatir el idionymo. Con el acto simbólico de concesión del Ministerio de Justicia al de Protección Ciudadana, el reclutamiento masivo de policías ordinarios y especiales, las nuevas especiales que vigilarán incluso las universidades, y la completa restricción de las reuniones libres, protestas y huelgas, pero sobre todo, con la violencia policial descontrolada, el tándem Mitsotakis-Chrysochoidis impone su oscurantismo a espaldas de los ciudadanos.
<h3>Los policías como víctimas y victimarios</h3>
Para entender el posible regreso del idionymo, acudimos a la profesora de Criminología y Política Criminal de la Universidad Panteion, Sofia Vidalis. Vidalis fue, entre otras, miembro del Consejo Científico Central de Cárceles antes de su reducción y antes de que quedaran bajo el control del Gobierno.
La violencia contra los agentes de policía, sobre todo la que pone en peligro sus vidas mientras trabajan, preocupa en el discurso público y en las asociaciones de policía. Debe abordarse en toda su dimensión, pero, en lugar de otras opciones, se vuelve a poner el foco en la solución del idionymo, también preocupante.
Por tanto, la atención pasa del problema a su solución. En general, el idionymo ya es un delito, pero las circunstancias especiales en que se comete lo convierten en uno nuevo. Esto significa que el legislador elimina del cuerpo del delito una versión particular del mismo y lo convierte en uno independiente.
En la historia de la represión hay muchos ejemplos de esos delitos, algunos desconocidos para el público en general y otros que han dejado huella en el siglo XX. Es una cuestión multidimensional de carácter criminológico-dogmático y jurídico-político. Ha sido un instrumento de represión política y para criminalizar creencias que ha contribuido a exacerbar, en lugar de prevenir, los comportamientos no deseados: fue una solución cuando los poderosos trataron de mantener sus privilegios, negando toda emancipación social y reconocimiento de los derechos sociales, laborales, etcétera. Desde el trato con los ladrones hasta la prohibición de usar capuchas —aprobada a mediados de la década del 2000 y abolida por el Gobierno anterior—, esas soluciones nunca han funcionado.
Sin embargo, las propuestas actuales de introducir un idionymo para la violencia contra los agentes de policía llueven sobre mojado. El artículo 167 del Código Penal ya lo cubre hablando de casos de coacción y violencia contra una persona en el desempeño de sus funciones. ¿Para qué se necesita el idionymo? Es difícil defender que busca prevenir la violencia contra los agentes de policía, y no hay que ser un experto para anticipar que solo profundizará la división entre el cuerpo y los jóvenes, en lugar de resolver el problema. La verdadera cuestión no son las sanciones para los perpetradores, sino cómo se vuelven perpetradores y son arrestados en consecuencia.
No se necesitan nuevas leyes, sino una nueva concepción política de la relación entre la policía y la sociedad en general. Una que considere a la sociedad en su conjunto y que vaya más allá de los objetivos de los jóvenes y la policía. Pero para ello es necesario que el propio Estado, que marca la pauta, reconozca primero que el monopolio de la violencia por parte de la policía no tiene carta blanca —como se da a entender de manera oficial— sino que está en un marco de principios que hacen que la violencia sea legal, necesaria y proporcionada, y que también es una cultura institucional que no parece dominar ni siquiera la dirección política de la policía.
<h3>Contra la Constitución y el 'idionymo'</h3>
La historia del idionymo es larga, desde las medidas anticomunistas de los ex primeros ministros Eleftherios Venizelos y Ioannis Metaxas en la primera mitad del siglo XX, pasando por la Metapolítefsi, hasta las leyes recientes para tratar con "extremistas", "anarquistas", "sospechosos habituales" y "encapuchados".
Venizelos estableció el idionymo en 1929 como delito especial por apoyar y difundir ideas comunistas. Su rechazo a la propuesta del líder opositor Alexandros Papanastasiou de que también se dirigiera a los fascistas reveló la orientación del delito. En el debate hubo diputados que defendieron el fascismo como guardián del statu quo, como Dimitrios Botsaris o Ioannis Rallis, ex primer ministro colaboracionista durante la ocupación nazi, que dijo que esa corriente y sistema político "había salvado a Italia del caos".
La dictadura cuasifascista de Metaxa volvió a introducir el idionymo en 1936 con la ley "sobre las medidas para combatir el comunismo y sus consecuencias", que permitió controlar las opiniones políticas e introducir las infames "declaraciones de arrepentimiento", dadas a los presos políticos para que las firmasen y así denunciar su ideología.
Durante la Metapolítefsi, uno idionymo característico fue la "blasfemia", abolida por el nuevo Código Penal de 2019.
También en la transición política, el enemigo "interno" tomó la forma de "golpistas de izquierda" o "extremistas" que (supuestamente) coordinaron sus acciones a expensas de la nueva democracia. Siguieron los "extremistas", "anarquistas" —cuya ideología fue casi criminalizada por el proyecto de ley Magaki en 1983—, "punks", "sospechosos habituales" y, por último, los "encapuchados". Para facilitar esta práctica, el idionymo (Ley 410) de 1976 del ex primer ministro Konstantinos Karamanlis penalizó —en un caso especialmente grave— la "resistencia contra las autoridades" por parte de personas con "rasgos cubiertos o alterados".
En 2007, con el entonces ministro de Orden Público Vyron Polydoras, &nbsp;el "restablecimiento del Estado" comenzó con blindar, sellar y luego —¿por qué no?— desencadenar sus mecanismos más oscuros. El anuncio oficial del exministro del Interior y después presidente Prokopis Pavlopoulos de un nuevo marco institucional para el Servicio Nacional de Inteligencia afirmaba que publicar cualquier documento interno, independientemente de su contenido, se convertiría en un idionymo. De ese modo, incluso las más flagrantes violaciones de las leyes y normas de la democracia por parte de cualquier agente no tendrían repercusiones.
El intento de endurecer la legislación convirtiendo el "uso de capuchas" en un idionymo fue idea del ultraderechista George Karatzaferis, ahora marginado, con apoyo de los servicios de inteligencia, que de forma deliberada establecieron vínculos entre los ataques de los jóvenes encapuchados a las comisarías y las grandes movilizaciones estudiantiles. "Tenemos posiciones claras", anunció Karatzaferis en el Parlamento en 2008. "En primer lugar, encapucharse constituye un idionymo. Quien lleve una capucha debe ser llevado por la oreja al fiscal al margen de por qué la lleve puesta". Para neutralizar a los autores, la misma propuesta establecía que "debería haber tribunales especiales para juzgar a los 'encapuchados'", es decir, volver a una forma de tribunales militares especiales.
Pero, en esencia, las disposiciones especiales sobre circunstancias agravantes se promulgaron en dos leyes para luchar contra el terrorismo y la delincuencia organizada. Se abolieron los jurados y los casos de "terrorismo" se llevaron a tribunales solo con jueces profesionales, medida posible por las anteriores leyes "antiterroristas" de 1978 y 1990, que habían abolido el concepto de delito político, y todo el mundo fingió desconocer la afirmación explícita del artículo 97 de la Constitución, según el cual "los delitos políticos serán juzgados por tribunales mixtos con jurado".
El exdiputado del Partido Socialista Phoebus Ioannidis declaró en el Parlamento que había "mucho en juego en la definición de 'terrorismo', especialmente después del 11 de septiembre". Según él, la dificultad para ponerse de acuerdo sobre una definición jurídica no solo indica la complejidad del fenómeno, sino también los peligrosos efectos secundarios que conlleva cualquier intento de formular y perseguir ese idionymo.
Hoy en día, con Mitsotakis y Chrysochoidis, las leyes especiales antiterroristas para circunstancias agravantes han conducido a menudo a penas desiguales solo por la ideología del autor y al margen de la gravedad del delito. El Ministerio de Protección Ciudadana trata de convertir la "simple resistencia" contra las autoridades en "violencia criminal" contra los agentes de policía.

El Gobierno griego, al servicio del sindicato policial

Mitsotakis prepara una nueva legislación que se prestaría para reprimir y restringir aún más los derechos de los ciudadanos

Ada Psarra

Will the Executive State Resort To Delictum sui Generis?