The two superpowers turn to organising issue clubs, opening membership to any country willing to oppose the other on a given issue, thus opting for clubisation instead of globalisation or regionalisation

In a speech on foreign policy at the State Department in February, President Joseph R. Biden noted that he will repair America’s alliances to “confront China’s economic abuses; counter its aggressive, coercive action; to push back on China’s attack on human rights, intellectual property, and global governance.” He also committed “to work with Beijing when it’s in America’s interest to do so.” This policy reflects neither containment nor engagement, but a clubisation strategy.
Although China and the US are the main players in the emerging bipolar world, they share a common view that their competition differs from that between the US and the Soviet Union during the Cold War. To win this new type of long-term competition, they are both adopting strategies different from those of the US or the Soviets during the Cold War. Their newly developed strategies will define the characteristics of international politics in the coming decade.
Based on America’s huge superiority over China in terms of alliances, the Biden administration will leverage the collective efforts of its allies to compete with China. Biden said, “America’s alliances are our greatest asset, and leading with diplomacy means standing shoulder-to-shoulder with our allies and key partners once again.” Faced with a lack of allies, China has no choice but to improve its strategic partnership with other countries, including America’s allies, to cope with the pressure from the US. Many of America’s allies have had established strategic partnerships with China for years. Admittedly, a strategic partnership does not equate to an alliance, but the dual strategic identity prevents America’s allies from supporting the US unconditionally.
Along with the intensifying competition between the US and China, most of the less powerful states, even Japan and Germany, have adopted a hedging strategy, siding with the US on political or security issues and with China on economic issues. Hedging strategy results in both the US and China being unable to get complete support from their allies or strategic partners. Faced with this situation, the two superpowers turn to organising issue clubs, opening membership to any country willing to oppose the other on a given issue. For instance, China backed the Regional Comprehensive Economic Partnership (RCEP), which includes American allies such as Japan, Australia, South Korea, Philippines, Thailand. The US initiated the Next G alliance, which includes some of China’s strategic partners, such as Germany, France, and South Korea.
The intensification of China-US competition and the Covid-19 pandemic are jointly contributing to the increasing the fears of major powers regarding the vulnerability of economic interdependence, specifically the international technology supply chain. To reduce the danger of foreign countries creating a “technology bottleneck”, especially the US, China has adopted an internal circulation strategy by establishing domestic supply chains. To prevent China from depriving America’s technology superiority, Biden’s Administration has decided to continue Trump’s strategy of technology decoupling against China. Other major powers are also concerned about the over-dependence on either China’s or America’s technology. The fear of the vulnerability of supply chains is likely to encourage major powers, especially China and the US, to organise their own supply chain clubs, which will give clubisation a chance to replace globalisation as the main trend of international politics in the coming decade.
Clubisation is different from both globalisation and regionalisation. Globalisation refers to cooperation open to all states in the world, and regionalisation refers to cooperation between states residing in the same geographical area, such as the EU and ASEAN. Clubisation, on the other hand, refers to the cooperation of states with exclusive membership to issue clubs about shared interests on specific topics, such as ideology, technology, trade, and security, but the members are not necessarily located in the same geographic region. The Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership (CPTPP) is a typical case, which is led by Japan and includes Canada, Australia, Chile, New Zealand, Singapore, Brunei, Malaysia, Vietnam, Mexico, and Peru.
In fact, most of the existing international organisations started as issue clubs, such as the EU, NATO, and many free trade agreements. In the last decade, international political, or economic, clubs have become more active than ever before, such as the QUAD composed of the US, Japan, Australia, and India; the FVEY with the US, the UK, Canada and Australia, New Zealand; and the BRICS countries, with Brazil, Russia, India, China, and South Africa. In the coming decade, there will be more such clubs in the world. For example, companies from the US, Japan, and the Netherlands are currently trying to establish a club to control the sale of chips to China.
In the emerging bipolar world, China and the US are increasingly competing with a clubisation strategy, developing issue cooperation against the other side, rather than containment, and fighting proxy wars. With the dual identity of being both America’s ally and China’s strategic partner, most weaker states will adopt hedging strategies by joining issue-based clubs according to their shared interests with either China or the US. It will be difficult to establish new international clubs including both China and the US as members.

US-China and the “Clubisation” of International Politics

The two superpowers turn to organising issue clubs. It will be difficult to establish new international clubs with both China and the US as members

Les deux superpuissances parient sur l'organisation de clubs thématiques, auquel tout pays désireux de s'opposer à l'un ou l'autre sur une question donnée peut adhérer. Cette « clubisation »  doit remplacer la mondialisation ou la régionalisation.

Dans un discours de politique étrangère prononcé au département d'État en février, le président Joseph R. Biden a indiqué qu'il restaurerait les alliances des États-Unis pour « faire face aux abus économiques de la Chine, contrer ses actions agressives et coercitives, repousser ses attaques contre les droits de l'homme, la propriété intellectuelle et la gouvernance mondiale ». Il s'est également engagé à « travailler avec Pékin quand il est dans l'intérêt de l'Amérique de le faire ». Cette politique ne reflète ni l'endiguement ni l'engagement, mais une stratégie de « clublisation ».
Bien que la Chine et les États-Unis soient les principaux acteurs du monde bipolaire émergent, ils partagent le même point de vue, à savoir que leur concurrence diffère de celle qui existait entre les États-Unis et l'Union soviétique pendant la guerre froide. Ainsi, ils sont entrain d'adopter tous deux des stratégies différentes de celles des États-Unis ou des Soviétiques pendant la guerre froide. Leurs stratégies nouvellement développées définiront la politique internationale de la prochaine décennie.
Compte tenu de l'énorme supériorité des États-Unis sur la Chine en termes d'alliances, l'administration Biden s'appuiera sur les efforts collectifs de ses alliés pour concurrencer la Chine. « Les alliances des États-Unis sont notre plus grand atout, a déclaré M. Biden, et être à la tête de la diplomatie signifie une fois de plus être aux côtés de nos alliés et de nos partenaires clés ». En manque d'alliés, la Chine n'a d'autre choix que d'améliorer son partenariat stratégique avec d'autres pays, y compris les alliés des États-Unis, pour faire face à la pression de ces derniers. De nombreux alliés des États-Unis ont établi des partenariats stratégiques avec la Chine depuis des années. Certes, un partenariat stratégique n'équivaut pas à une alliance, mais cette double stratégie empêche les alliés de l'Amérique de soutenir les États-Unis de manière inconditionnelle.
Parallèlement à l'intensification de la concurrence entre les États-Unis et la Chine, la plupart des États les moins puissants, et même le Japon et l'Allemagne, ont adopté une stratégie de couverture, se ralliant aux États-Unis pour les questions politiques ou de sécurité et à la Chine pour les questions économiques. Cette stratégie a pour conséquence que les États-Unis et la Chine ne peuvent obtenir le soutien total de leurs alliés ou partenaires stratégiques. Face à cette situation, les deux superpuissances se tournent vers l'organisation de clubs thématiques, ouvrant l'adhésion à tout pays désireux de s'opposer à l'autre sur une question donnée. Par exemple, la Chine a soutenu le Partenariat économique régional global (RCEP), qui comprend des alliés des Etats-Unis comme le Japon, l'Australie, la Corée du Sud, les Philippines et la Thaïlande. De leur côté, les États-Unis ont lancé l'alliance Next G, qui comprend certains des partenaires stratégiques de la Chine, comme l'Allemagne, la France et la Corée du Sud.
L'intensification de la concurrence entre la Chine et les États-Unis et la pandémie de Covid-19 contribuent conjointement à accroître les craintes des grandes puissances quant à la vulnérabilité de l'interdépendance économique, en particulier la chaîne d'approvisionnement technologique internationale. Pour réduire le risque que des pays étrangers créent un « goulot d'étranglement technologique », en particulier les États-Unis, la Chine a adopté une stratégie de circulation interne en établissant des chaînes d'approvisionnement nationales. Pour éviter qu'elle ne prive les États-Unis de leur supériorité technologique, l'administration Biden a décidé de poursuivre la stratégie de découplage technologique de Trump contre la Chine. D'autres grandes puissances sont également préoccupées par la dépendance excessive à l'égard de la technologie chinoise ou américaine. La crainte de la vulnérabilité des chaînes d'approvisionnement est susceptible d'encourager les grandes puissances, en particulier la Chine et les États-Unis, à organiser leurs propres clubs de chaînes d'approvisionnement, ce qui donnera à la « clubisation » l'occasion de remplacer la mondialisation comme marqueur de la politique internationale dans la prochaine décennie.
La « clubisation » est différente de la mondialisation et de la régionalisation. La mondialisation désigne une coopération ouverte à tous les États du monde, et la régionalisation désigne une coopération entre des États résidant dans la même zone géographique, comme l'UE et l'ASEAN. La « clubisation », d'autre part, fait référence à la coopération d'États, membres exclusifs de clubs crées sur des intérêts communs sur des sujets spécifiques, tels que l'idéologie, la technologie, le commerce et la sécurité, mais ces membres ne sont pas nécessairement situés dans la même région géographique. Le Partenariat transpacifique global et progressiste (CPTPP) est un cas typique, dirigé par le Japon et comprenant le Canada, l'Australie, le Chili, la Nouvelle-Zélande, Singapour, Brunei, la Malaisie, le Vietnam, le Mexique et le Pérou.
En fait, la plupart des organisations internationales existantes ont commencé comme des clubs thématiques, à l'instar de l'UE, l'OTAN et de nombreux accords de libre-échange. Au cours de la dernière décennie, les clubs politiques ou économiques internationaux sont devenus plus actifs que jamais. Ainsi du Quad, le partenariat informel composé des États-Unis, du Japon, de l'Australie et de l'Inde, du FVEY, l'alliance en matière de renseignement entre les États-Unis, le Royaume-Uni, le Canada et l'Australie, la Nouvelle-Zélande, et les BRICS, avec le Brésil, la Russie, l'Inde, la Chine et l'Afrique du Sud. Au cours de la prochaine décennie, il y aura davantage de clubs de ce type dans le monde. Par exemple, des entreprises des États-Unis, du Japon et des Pays-Bas tentent actuellement de créer un club pour contrôler la vente de puces à la Chine.
Dans le monde bipolaire émergent, la Chine et les États-Unis sont de plus en plus en concurrence avec une stratégie de « clubisation », développant la coopération sur des thèmes en opposition avec l'autre partie, plutôt que l'endiguement, et menant des guerres par procuration. Avec la double identité d'allié de l'Amérique et de partenaire stratégique de la Chine, la plupart des États les plus faibles adopteront des stratégies de couverture en rejoignant des clubs thématiques en fonction de leurs intérêts communs avec la Chine ou les États-Unis. Il sera difficile de créer de nouveaux clubs internationaux dont la Chine et les États-Unis seraient membres.

USA-Chine: la « clubisation » de la politique internationale

Pékin et Washington font de la « clubisation » des relations internationales l'axe de leur nouvelle concurrence bipolaire.

Die beiden Supermächte organisieren Themenclubs zu. Jedes Land, das bereit ist, sich in einem bestimmten Thema gegen andere zu stellen, wird in die Reihen aufgenommen. Anstatt Globalisierung oder Regionalisierung findet eine "Clubisierung" statt.

In einer Rede zur Außenpolitik im Außenministerium im Februar merkte Präsident Joe Biden an, dass er Amerikas Bündnisse wiederherstellen werde, um "sich Chinas wirtschaftlichen Missbräuchen entgegenzustellen, seinen aggressiven, zwanghaften Handlungen entgegenzuwirken, und Chinas Angriff auf Menschenrechte, geistiges Eigentum und Global Governance zu bekämpfen." Er verpflichtete sich auch, "mit Peking zusammenzuarbeiten, wenn es in Amerikas Interesse ist, dies zu tun." Diese Politik spiegelt weder Containment noch Engagement wider, sondern eine "Clubisierungsstrategie".
Obwohl China und die Vereinigten Staaten die Hauptakteure in der entstehenden bipolaren Welt sind, teilen sie die Ansicht, dass sich ihr Wettbewerb von dem zwischen den Vereinigten Staaten und der Sowjetunion während des Kalten Krieges unterscheidet. Um diese neue Art von langfristigem Wettbewerb zu gewinnen, setzen beide auf andere Strategien, als die von den beiden Blocks im Kalten Krieg angewandten. Ihre neu entwickelten Strategien werden die internationale Politik im kommenden Jahrzehnt prägen.
Was die Bündnisse angeht, ist Amerika klar überlegen. Die Biden-Regierung wird die kollektiven Anstrengungen ihrer Verbündeten nutzen, um mit China konkurrieren zu können. Biden sagte: "Amerikas Bündnisse sind unser größtes Kapital, und mit Diplomatie zu führen bedeutet, wieder einmal Schulter an Schulter mit unseren Verbündeten und wichtigsten Partnern zusammenzuarbeiten." Angesichts des Mangels an Verbündeten hat China keine andere Wahl, als seine strategische Partnerschaft mit anderen Ländern, einschließlich Amerikas Verbündeten, zu verbessern, um dem Druck der Vereinigten Staaten standzuhalten. Viele der Verbündeten der Vereinigten Staaten haben schon seit Jahren strategische Partnerschaften mit China aufgebaut. Zugegeben, eine strategische Partnerschaft ist nicht gleichbedeutend mit einem Bündnis, aber die doppelte strategische Identität hindert Amerikas Verbündete daran, die Vereinigten Staaten bedingungslos zu unterstützen.
Im Zuge des sich verschärfenden Wettbewerbs zwischen den Vereinigten Staaten und China haben die meisten der weniger mächtigen Staaten, sogar Japan und Deutschland, eine Absicherungsstrategie verfolgt und sich in politischen oder sicherheitspolitischen Fragen auf die Seite der Vereinigten Staaten und in wirtschaftlichen Fragen auf die Seite Chinas gestellt. Die Absicherungsstrategie führt dazu, dass sowohl die Vereinigten Staaten als auch China keine vollständige Unterstützung von ihren Verbündeten oder strategischen Partnern erhalten können. Angesichts dieser Situation gehen die beiden Supermächte dazu über, Themenclubs zu organisieren, in denen jedes Land Mitglied werden kann, das bereit ist, sich in einer bestimmten Frage gegen den anderen zu stellen. So unterstützte China beispielsweise die Regionale umfassende Wirtschaftspartnerschaft (RCEP), die amerikanische Verbündete wie Japan, Australien, Südkorea, die Philippinen und Thailand einschließt. Die Vereinigten Staaten initiierten die "Next G Alliance" mit einigen strategischen Partnern Chinas wie Deutschland, Frankreich und Südkorea.
Die Verschärfung des Wettbewerbs zwischen China und den Vereinigten Staaten und die Covid-19-Pandemie tragen gemeinsam dazu bei, dass die Ängste anderer Großmächte hinsichtlich der Verlässlichkeit der wirtschaftlichen Beziehungen, insbesondere der internationalen Technologie-Lieferkette, zunehmen. Um die Gefahr zu verringern, dass das Ausland, insbesondere die Vereinigten Staaten, einen "Technologie-Engpass" schafft, hat China eine interne Strategie durch den Aufbau inländischer Lieferketten verfolgt. Um eine Ablösung der amerikanischen technischen Überlegenheit durch China zu verhindern, hat Bidens Regierung beschlossen, Trumps Strategie der technologischen Abkopplung gegen China fortzusetzen. Auch andere Großmächte sind besorgt über die zu große Abhängigkeit von entweder Chinas oder Amerikas Technologie. Die Gefahr der Instabilität der Lieferketten wird die Großmächte, insbesondere China und die Vereinigten Staaten, wahrscheinlich dazu ermutigen, ihre eigenen Lieferketten-Clubs zu organisieren, was dieser "Clubisierung" eine Chance gibt, die Globalisierung als Haupttrend der internationalen Politik im kommenden Jahrzehnt abzulösen.
Clubisierung unterscheidet sich sowohl von Globalisierung als auch von Regionalisierung. Globalisierung bezieht sich auf die Zusammenarbeit, die allen Staaten der Welt offen steht, und Regionalisierung bezieht sich auf die Zusammenarbeit von Staaten, die im gleichen geografischen Gebiet ansässig sind, wie beispielsweise die EU und ASEAN. Clubisierung hingegen bezieht sich auf die Zusammenarbeit von Staaten gemeinsamer Interessen mit exklusiver Mitgliedschaft in einem Club. Hierbei geht es um Themen wie Ideologie, Technologie, Handel und Sicherheit, wobei die Mitglieder nicht unbedingt in der gleichen geografischen Region ansässig sind. Das Comprehensive and Progressive Agreement for Trans-Pacific Partnership (CPTPP) ist ein typischer Fall, der von Japan angeführt wird und Kanada, Australien, Chile, Neuseeland, Singapur, Brunei, Malaysia, Vietnam, Mexiko und Peru umfasst.
In der Tat begannen die meisten der bestehenden internationalen Organisationen als Themenclubs, wie die EU, die Nato und viele Freihandelsabkommen. Im letzten Jahrzehnt wurden internationale politische oder wirtschaftliche Clubs aktiver als je zuvor, wie der Quad, bestehend aus den Vereinigten Staaten, Japan, Australien und Indien; der FVEY mit den Vereinigten Staaten, Großbritannien, Kanada und Australien, Neuseeland; und die BRICS-Länder, mit Brasilien, Russland, Indien, China und Südafrika. Im kommenden Jahrzehnt wird es mehr solcher Clubs auf der Welt geben. Zum Beispiel versuchen Unternehmen aus den Vereinigten Staaten, Japan und den Niederlanden derzeit, einen Club zu gründen, um den Verkauf von Chips nach China zu kontrollieren.
In der sich abzeichnenden bipolaren Welt konkurrieren China und die Vereinigten Staaten zunehmend mit einer Clubisierungsstrategie, indem sie eine themenbezogene Kooperation gegen die andere Seite entwickeln, anstatt Containment zu betreiben und Stellvertreterkriege zu führen. Mit der doppelten Identität, sowohl Verbündeter der Vereinigten Staaten auch strategischer Partner Chinas zu sein, werden die meisten schwächeren Staaten Absicherungsstrategien anwenden, indem sie themenbasierten Clubs entsprechend ihrer gemeinsamen Interessen mit China oder den Vereinigten Staaten beitreten. Es wird schwierig sein, neue internationale Clubs zu gründen, die sowohl China als auch die Vereinigten Staaten als Mitglieder haben.

Die Vereinigten Staaten, China und die "Clubisierung" der internationalen Politik

China und die USA organisieren sich nach Themen. Allianzen mit anderen Ländern werden so neu sortiert. Wird es aber einen Club für beide geben?

Οι δύο υπερδυνάμεις στρέφονται στη δημιουργία κλειστών λεσχών για συγκεκριμένα ζητήματα, κάνοντας άνοιγμα σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να αντιταχθεί σε κάποια άλλη πάνω σε ένα δεδομένο ζήτημα, επιλέγοντας έτσι τη λεσχοποίηση έναντι της παγκοσμιοποίησης ή της περιφερειοποίησης.

Σε μια ομιλία του για την εξωτερική πολιτική στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο πρόεδρος Τζόζεφ Ρ. Μπάιντεν σημείωσε ότι θα αποκαταστήσει τις συμμαχίες της Αμερικής για «να αντιμετωπίσει τις οικονομικές παραβιάσεις της Κίνας· να αντιμετωπίσει την επιθετική, εξαναγκαστική δράση της· να αντικρούσει την επίθεση της Κίνας στα ανθρώπινα δικαιώματα, την πνευματική ιδιοκτησία και την παγκόσμια διακυβέρνηση». Δεσμεύτηκε επίσης «να συνεργαστεί με το Πεκίνο όταν είναι προς το συμφέρον της Αμερικής να το πράξει». Αυτή δεν είναι μια πολιτική περιορισμού, ούτε αντιμετώπισης, αλλά μια στρατηγική λεσχοποίησης.
Παρότι η Κίνα και οι ΗΠΑ είναι οι βασικοί παίκτες στον αναδυόμενο διπολικό κόσμο, συμμερίζονται την κοινή άποψη ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους διαφέρει από εκείνον μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Για να κερδίσουν σε αυτόν τον νέο τύπο μακροπρόθεσμου ανταγωνισμού, και οι δύο υιοθετούν στρατηγικές διαφορετικές από αυτές των ΗΠΑ ή των Σοβιετικών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι πρόσφατα αναπτυγμένες στρατηγικές τους θα καθορίσουν τα χαρακτηριστικά της διεθνούς πολιτικής την επόμενη δεκαετία.
Με βάση την τεράστια υπεροχή της Αμερικής έναντι της Κίνας όσον αφορά τις συμμαχίες, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα κινητοποιήσει τις συλλογικές προσπάθειες των συμμάχων της για να ανταγωνιστεί την Κίνα. Ο Μπάιντεν είπε: «Οι συμμαχίες της Αμερικής είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά μας, και η ηγεσία μέσω της διπλωματίας σημαίνει να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο με τους συμμάχους μας και τους βασικούς εταίρους μας». Αντιμέτωπη με έλλειψη συμμάχων, η Κίνα δεν έχει άλλη επιλογή από το να βελτιώσει τη στρατηγική της συνεργασία με άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων συμμάχων της Αμερικής, για να αντιμετωπίσει την πίεση των ΗΠΑ. Πολλοί από τους συμμάχους της Αμερικής έχουν δημιουργήσει στρατηγικές συνεργασίες με την Κίνα εδώ και χρόνια. Βεβαίως, μια στρατηγική εταιρική σχέση δεν ισοδυναμεί με συμμαχία, αλλά η διπλή στρατηγική ιδιότητα εμποδίζει τους συμμάχους της Αμερικής να υποστηρίξουν αδιαπραγμάτευτα τις ΗΠΑ.
Σε συνδυασμό με τον εντεινόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, τα περισσότερα από τα λιγότερο ισχυρά κράτη, ακόμη και η Ιαπωνία και η Γερμανία, έχουν υιοθετήσει μια στρατηγική αντιστάθμισης, συντασσόμενες με τις ΗΠΑ σε πολιτικά θέματα ή θέματα ασφάλειας και με την Κίνα σε οικονομικά θέματα. Η στρατηγική αντιστάθμισης έχει ως αποτέλεσμα τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Κίνα να μην μπορούν να λάβουν πλήρη υποστήριξη από τους συμμάχους τους ή τους στρατηγικούς εταίρους τους. Αντιμέτωπες με αυτήν την κατάσταση, οι δύο υπερδυνάμεις στρέφονται στη δημιουργία λεσχών για συγκεκριμένα ζητήματα, προσφέροντας την ιδιότητα μέλους σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να αντιταχθεί την άλλη σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Για παράδειγμα, η Κίνα υποστήριξε την Περιφερειακή Συνολική Οικονομική Εταιρική Σχέση (RCEP), η οποία περιλαμβάνει συμμάχους της Αμερικής όπως την Ιαπωνία, την Αυστραλία, τη Νότια Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Ταϊλάνδη. Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη συμμαχία Next G, στην οποία περιλαμβάνονται ορισμένοι στρατηγικοί εταίροι της Κίνας, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Νότια Κορέα.
Η εντατικοποίηση του ανταγωνισμού Κίνας-ΗΠΑ και η πανδημία Covid-19 συμβάλλουν από κοινού στην αύξηση της ανησυχίας των μεγάλων δυνάμεων σχετικά με τη βιωσιμότητα της οικονομικής αλληλεξάρτησης, ιδίως της διεθνούς αλυσίδας εφοδιασμού τεχνολογίας. Για να αποτραπεί ο κίνδυνος άλλες χώρες, ιδίως οι ΗΠΑ, να δημιουργήσουν μια «τεχνολογική συμφόρηση», η Κίνα έχει υιοθετήσει μια στρατηγική εσωτερικής κυκλοφορίας προϊόντων με τη δημιουργία εγχώριων αλυσίδων εφοδιασμού. Θέλοντας να διατηρήσει την τεχνολογική υπεροχή της Αμερικής έναντι της Κίνας, η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε να συνεχίσει τη στρατηγική του Τραμπ για την τεχνολογική αποσύνδεση της Κίνας. Άλλες μεγάλες δυνάμεις ανησυχούν επίσης για την υπερβολική εξάρτηση από την τεχνολογία της Κίνας ή της Αμερικής. Ο φόβος για την ευπάθεια των αλυσίδων εφοδιασμού είναι πιθανό να ενθαρρύνει μεγάλες δυνάμεις, ιδίως την Κίνα και τις ΗΠΑ, να δημιουργήσουν τις δικές τους λέσχες εφοδιαστικών αλυσίδων, οι οποίες θα δώσουν την ευκαιρία στη λεσχοποίηση να αντικαταστήσει την παγκοσμιοποίηση ως η κύρια τάση της διεθνούς πολιτικής την επόμενη δεκαετία.
Η λεσχοποίηση διαφέρει τόσο από την παγκοσμιοποίηση όσο και από την περιφερειοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στην ανοιχτή συνεργασία με όλα τα κράτη του κόσμου και η περιφερειοποίηση αναφέρεται στη συνεργασία μεταξύ κρατών που βρίσκονται στην ίδια γεωγραφική περιοχή, όπως η ΕΕ και η Ένωση Εθνών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN). Η λεσχοποίηση, από την άλλη πλευρά, αναφέρεται στη συνεργασία κρατών μέσω της δημιουργίας λεσχών με κοινά συμφέροντα πάνω σε συγκεκριμένα θέματα, όπως την ιδεολογία, την τεχνολογία, το εμπόριο και την ασφάλεια, αλλά τα μέλη δε βρίσκονται απαραίτητα στην ίδια γεωγραφική περιοχή. Μια ενδεικτική περίπτωση είναι η Συνολική και Προοδευτική Συμφωνία για την Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού (CPTPP), με επικεφαλής την Ιαπωνία και στην οποία περιλαμβάνονται ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Χιλή, η Νέα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, το Μπρουνέι, η Μαλαισία, το Βιετνάμ, το Μεξικό και το Περού.
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από τους υπάρχοντες διεθνείς οργανισμούς ξεκίνησαν ως λέσχες για συγκεκριμένα ζητήματα, όπως η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και πολλές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου. Την τελευταία δεκαετία, είτε διεθνείς πολιτικές, είτε οικονομικές, οι λέσχες έχουν γίνει πιο δραστήριες από ποτέ, όπως η ομάδα QUAD που αποτελείται από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και την Ινδία. η συμμαχία FVEY με τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά και την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία· και η ομάδα των χωρών BRICS, με τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αφρική. Την επόμενη δεκαετία, θα υπάρξουν περισσότερες τέτοιες λέσχες στον κόσμο. Για παράδειγμα, εταιρείες από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τις Κάτω Χώρες προσπαθούν επί του παρόντος να δημιουργήσουν μια λέσχη για να ελέγξουν των πώληση τσιπ υπολογιστών στην Κίνα.
Στον αναδυόμενο διπολικό κόσμο, η Κίνα και οι ΗΠΑ ανταγωνίζονται ολοένα και περισσότερο με μια στρατηγική λεσχοποίησης, αναπτύσσοντας συνεργασίες πάνω σε ζητήματα για να στραφούν η μια εναντίον της άλλης πλευράς, και διεξάγοντας πολέμους δι’ αντιπροσώπων. Με τη διπλή ιδιότητα του συμμάχου της Αμερικής και του στρατηγικού εταίρου της Κίνας, τα περισσότερα αδύναμα κράτη θα υιοθετήσουν στρατηγικές αντιστάθμισης με την ένταξη σε λέσχες που βασίζονται σε θέματα σύμφωνα με τα κοινά τους συμφέροντα, είτε με την Κίνα είτε με τις ΗΠΑ. Θα είναι δύσκολο να δημιουργηθούν νέες διεθνείς λέσχες όπου θα συμπεριλαμβάνονται μαζί ως μέλη η Κίνα και οι ΗΠΑ.

ΗΠΑ-Κίνα και η «λεσχοποίηση» της διεθνούς πολιτικής

Οι δυο υπερδυνάμεις στρέφονται σε κλειστές λέσχες για συγκεκριμένα ζητήματα. Θα είναι δύσκολο να συνυπάρξουν Κίνα και ΗΠΑ σε νέα διεθνή κλαμπ

Chiny i USA tworzą coraz więcej grup interesu, przyznając członkostwo każdemu państwu, które chce się przeciwstawić drugiemu w określonej sprawie. Budowanie nowego partnerstwa z oboma supermocarstwami jednocześnie będzie coraz trudniejsze.

W lutowym przemówieniu na temat polityki zagranicznej w Departamencie Stanu prezydent Joe Biden zapowiedział, że naprawi sojusze Ameryki, aby "stawić czoła nadużyciom gospodarczym Chin, przeciwdziałać ich agresywnym, wymuszającym działaniom oraz odeprzeć ich atak na prawa człowieka, własność intelektualną i globalne zarządzanie". Zobowiązał się również do "współpracy z Pekinem, gdy będzie to leżało w interesie Ameryki". Nie jest to ani strategia powstrzymywania, ani zaangażowania [zimnowojenne amerykańskie strategie dyplomatyczne polegające albo na powstrzymywaniu ekspansji komunizmu w oczekiwaniu na jego samoczynne osłabienie, albo na angażowaniu reżimów w celu wymuszenia zmiany - red.], lecz "klubizacji" stosunków międzynarodowych.
Chociaż Chiny i USA są głównymi graczami w wyłaniającym się dwubiegunowym świecie, oba kraje podzielają pogląd, że ich rywalizacja różni się od tej między USA a Związkiem Radzieckim w czasie zimnej wojny. Aby wygrać ten nowy rodzaj długoterminowej rywalizacji, obie strony przyjmują logikę odmienną od tej, którą kierowały się USA i ZSRR w czasie zimnej wojny. Ich nowo opracowane strategie określać będą charakter polityki międzynarodowej w nadchodzącej dekadzie.
Opierając się na ogromnej przewadze Ameryki nad Chinami w zakresie sojuszy, administracja Bidena wykorzysta zbiorowe wysiłki swoich sojuszników, aby konkurować z Chinami. - Sojusze Ameryki są naszym największym atutem, a prowadzenie dyplomacji oznacza ponowne stanięcie ramię w ramię z naszymi sojusznikami i kluczowymi partnerami - mówił Biden. W obliczu braku sojuszników, Chiny nie mają innego wyjścia, jak tylko poprawić swoje strategiczne partnerstwo z innymi krajami, w tym sojusznikami Ameryki, aby poradzić sobie z presją ze strony USA. Wielu sojuszników Ameryki od lat ma ustanowione strategiczne partnerstwa z Chinami. Co prawda partnerstwo strategiczne nie jest równoznaczne z sojuszem, ale podwójna tożsamość strategiczna powstrzymuje sojuszników Ameryki przed bezwarunkowym wspieraniem USA.
Wraz z zaostrzającą się rywalizacją między USA a Chinami większość słabszych państw, nawet Japonia i Niemcy, przyjęła strategię gry na dwa fronty, opowiadając się po stronie USA w kwestiach politycznych i bezpieczeństwa, a po stronie Chin w kwestiach gospodarczych. Taka taktyka powoduje, że zarówno USA, jak i Chiny nie są w stanie uzyskać pełnego poparcia ze strony swoich sojuszników lub partnerów strategicznych. W obliczu tej sytuacji oba supermocarstwa zaczynają organizować grupy interesu, otwierając członkostwo dla każdego kraju, który jest skłonny przeciwstawić się drugiej stronie w danej kwestii. Na przykład Chiny poparły Regionalne Kompleksowe Partnerstwo Gospodarcze (RCEP), do którego należą amerykańscy sojusznicy, tacy jak Japonia, Australia, Korea Południowa, Filipiny, Tajlandia. USA zainicjowały sojusz Next G, w skład którego wchodzą niektórzy strategiczni partnerzy Chin, tacy jak Niemcy, Francja i Korea Południowa.
Nasilenie rywalizacji chińsko-amerykańskiej oraz pandemia Covid-19 przyczyniają się do wzrostu obaw głównych mocarstw co do żywotności współzależności gospodarczej, a w szczególności międzynarodowego łańcucha dostaw technologii. Aby zmniejszyć niebezpieczeństwo stworzenia przez obce kraje "wąskiego gardła technologicznego", co dotyczy zwłaszcza USA, Chiny przyjęły strategię obiegu wewnętrznego poprzez tworzenie krajowych łańcuchów dostaw. W celu uniemożliwienia Chinom pozbawienia Ameryki przewagi technologicznej administracja Bidena zdecydowała się na kontynuowanie strategii Trumpa polegającej na odseparowywaniu się od chińskiej technologii. Inne wielkie mocarstwa również obawiają się nadmiernego uzależnienia od technologii z Chin lub Ameryki. Obawa o wrażliwość łańcuchów dostaw prawdopodobnie zachęci największe mocarstwa, zwłaszcza Chiny i USA, do organizowania logistyki dla własnych grup interesu, co może być krokiem w kierunku "klubizacji", zastępując globalizację jako główny trend polityki międzynarodowej w nadchodzącej dekadzie.
"Klubizacja" różni się zarówno od globalizacji, jak i regionalizacji. Globalizacja odnosi się do współpracy otwartej dla wszystkich państw świata, a regionalizacja do współpracy między państwami zamieszkującymi ten sam obszar geograficzny, np. UE i ASEAN [Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej - red.]. "Klubizacja" jest zaś dążeniem do współpracy państw, które mają wyłączne członkostwo w klubach zajmujących się wspólnymi interesami w określonych dziedzinach, takich jak ideologia, technologia, handel i bezpieczeństwo, ale ich członkowie niekoniecznie znajdują się w tym samym regionie geograficznym. Typowym przypadkiem jest Kompleksowe i Postępowe Porozumienie o Partnerstwie Transpacyficznym (CPTPP), któremu przewodzi Japonia, a w skład którego wchodzą Kanada, Australia, Chile, Nowa Zelandia, Singapur, Brunei, Malezja, Wietnam, Meksyk i Peru.
W rzeczywistości większość istniejących organizacji międzynarodowych rozpoczęła działalność jako grupy interesu, takie jak UE, NATO, podobnie jak wiele porozumień o wolnym handlu. W ostatnim dziesięcioleciu międzynarodowe kluby polityczne lub gospodarcze stały się bardziej aktywne niż kiedykolwiek wcześniej, takie jak QUAD [Czwórstronny Dialog Bezpieczeństwa - red.] składający się z USA, Japonii, Australii i Indii; FVEY [Pięcioro oczu - red.] z USA, Wielką Brytanią, Kanadą i Australią, Nową Zelandią; oraz kraje BRICS z Brazylią, Rosją, Indiami, Chinami i RPA. W nadchodzącej dekadzie na świecie będzie więcej takich klubów. Na przykład, firmy z USA, Japonii i Holandii próbują obecnie utworzyć klub, który kontrolowałby sprzedaż czipów do Chin.
W wyłaniającym się dwubiegunowym świecie Chiny i USA coraz częściej konkurują ze sobą za pomocą strategii "klubizacji". Rozwijają współpracę w konkretnych sprawach przeciwko drugiej stronie i toczą wojny zastępcze, zamiast przyjmować strategię powstrzymywania. W obliczu podwójnej tożsamości – bycia zarówno sojusznikiem Ameryki, jak i strategicznym partnerem Chin – większość słabszych państw przyjmie strategie zabezpieczające ich pozycje, przyłączając się do klubów tematycznych zgodnie z ich wspólnymi interesami z Chinami lub USA. Trudno zaś będzie stworzyć nowe międzynarodowe partnerstwa, w których członkami byłyby zarówno Chiny, jak i USA.

W dwubiegunowym świecie USA i Chin kluby zastąpią geopolityczne bloki

Chiny i USA tworzą coraz więcej grup interesu. Budowanie partnerstwa z oboma supermocarstwami jednocześnie będzie coraz trudniejsze.

Las dos superpotencias organizan círculos temáticos a los que puede pertenecer cualquier país que se oponga al otro en un tema determinado, optando así por crear clubes en vez de fomentar la globalización o la regionalización

En un discurso sobre política exterior pronunciado en el Departamento de Estado en febrero, el presidente Joseph R. Biden señaló que reparará las alianzas de Estados Unidos para "hacer frente a los abusos económicos de China, contrarrestaremos su acción agresiva y coercitiva y haremos frente a sus ataques contra los derechos humanos, la propiedad intelectual y la gobernanza a nivel mundial". También se comprometió a "trabajar con Pekín cuando a Estados Unidos le interese hacerlo". Esta política no refleja ni contención ni compromiso, sino una estrategia de crear clubes.&nbsp;
Aunque China y Estados Unidos son los principales actores en el emergente mundo bipolar, comparten la visión de que su competencia es diferente a la que existía entre Estados Unidos y la Unión Soviética durante la Guerra Fría. Para ganar esta nueva carrera en el largo plazo, ambos están adoptando estrategias diferentes a las de la Guerra Fría. Estas nuevas tácticas definirán las características de la política internacional en la próxima década.
Aprovechando la enorme superioridad de Estados Unidos sobre China en términos de alianzas, la administración Biden aprovechará los esfuerzos colectivos de sus socios para competir con el gigante asiático. Según Biden, las alianzas de Estados Unidos son su mayor activo. Por eso, "liderar con diplomacia significa volver a estar codo con codo con nuestros aliados y socios clave". Ante la falta de apoyos, China no tiene más remedio que mejorar su asociación estratégica con otros países, incluidos quienes están del lado de Estados Unidos, para hacer frente a la presión de este país. Muchos de los socios estadounidenses llevan años colaborando estratégicamente con China. Es cierto que una asociación estratégica no equivale a una alianza, pero esa doble identidad impide a los aliados de Estados Unidos apoyarlos de manera incondicional.
Junto con la intensificación de la competencia entre Estados Unidos y China, la mayoría de los Estados menos poderosos, incluso Japón y Alemania, han adoptado una estrategia de cobertura, poniéndose del lado de Estados Unidos en cuestiones políticas o de seguridad y del lado de China en cuestiones económicas. Esta táctica hace que tanto Estados Unidos como China no puedan obtener el apoyo total de sus aliados o socios estratégicos. Ante esta situación, las dos superpotencias recurren a la organización de clubes temáticos, abriendo la membresía a cualquier país dispuesto a oponerse al otro en un tema determinado. Por ejemplo, China apoyó la Asociación Económica Integral Regional (RCEP), que incluye a aliados estadounidenses como Japón, Australia, Corea del Sur, Filipinas y Tailandia. Por su parte, Estados Unidos puso en marcha la alianza Next G, que incluye a algunos de los socios estratégicos de China, como Alemania, Francia y Corea del Sur.
La intensificación de la competencia entre China y EE.UU. sumada a la pandemia del covid-19 están contribuyendo a aumentar los temores de las grandes potencias respecto a la interdependencia económica, en concreto la cadena de suministro de tecnología internacional. Para reducir el peligro de que los países extranjeros creen un "embotellamiento tecnológico", especialmente Estados Unidos, China ha adoptado una estrategia de circulación interna mediante el establecimiento de cadenas de suministro nacionales. Y para evitar que China prive a Estados Unidos de su superioridad tecnológica, la Administración Biden ha decidido continuar con la estrategia de Trump de desacoplamiento tecnológico frente al país del sol naciente. Otras grandes potencias también están preocupadas por la excesiva dependencia de la tecnología de ambas potencias. Es probable que el temor a la vulnerabilidad de las cadenas de suministro les anime a organizar sus propios clubes de abastecimiento. Eso permitirá que la creación de círculos tenga la oportunidad de sustituir a la globalización como la principal tendencia de la política internacional en la próxima década.
La creación de clubes es diferente de la globalización y de la regionalización. La globalización se refiere a la cooperación abierta a todos los Estados del mundo, y la regionalización a la cooperación entre Estados que residen en la misma zona geográfica, como la Unión Europea y la Asociación de Naciones del Sureste Asiático. Al crear clubes o círculos, la atención se centra en la cooperación de estados con membresía exclusiva para crear grupos con intereses compartidos en temas específicos como ideología, tecnología, comercio y seguridad. Además, sus miembros no tienen por qué estar necesariamente ubicados en la misma región geográfica. El Tratado Integral y Progresista de Asociación Transpacífico (CPTPP) es un caso típico que está liderado por Japón e incluye a Canadá, Australia, Chile, Nueva Zelanda, Singapur, Brunei, Malasia, Vietnam, México y Perú.
De hecho, la mayoría de las organizaciones internacionales existentes empezaron como clubes temáticos, tomemos como ejemplo a la UE, la OTAN u otros muchos acuerdos de libre comercio. En la última década, los clubes políticos, o económicos internacionales se han vuelto más activos que nunca. Está el foro Quad, o Quadrilateral Security Dialogue, compuesto por Estados Unidos, Japón, Australia e India. Por otro lado, la alianza Five Eyes ('Cinco Ojos' en inglés), con Estados Unidos, Reino Unido, Canadá y Australia, Nueva Zelanda y no olvidemos al bloque BRICS, con Brasil, Rusia, India, China y Sudáfrica. En la próxima década, habrá más clubes de este tipo en el mundo. Por ejemplo, las empresas de Estados Unidos, Japón y los Países Bajos están intentando crear un círculo para controlar la venta de chips a China.
En el emergente mundo bipolar, China y Estados Unidos compiten cada vez más con una estrategia de creación de clubes, desarrollando una cooperación temática contra la otra parte. Esto lo hacen en vez de &nbsp;ir a la contienda y de combatir en guerras subsidiarias. Al tener una doble identidad como aliado de Estados Unidos y como socio estratégico de China, la mayoría de los países más débiles adoptarán estrategias de cobertura uniéndose a círculos temáticos en función de sus intereses compartidos con una u otra potencia. Será difícil fundar nuevos clubes internacionales que incluyan tanto a China como a Estados Unidos entre sus miembros.

EEUU y China han hecho de la política internacional un club

Las dos potencias se decantan por organizar clubes temáticos. Eso complicará la creación de otros círculos internacionales donde ambos sean miembros

US-China and the “Clubisation” of International Politics

The two superpowers turn to organising issue clubs, opening membership to any country willing to oppose the other on a given issue, thus opting for clubisation instead of globalisation or regionalisation

Yan Xuetong