Η ήττα του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ αποτελεί «μαύρο» μαντάτο για την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, οι οποίες αναθερμαίνουν τη μέχρι πρότινος «παγωμένη» συμμαχία τους από ανάγκη. Ο Ερντογάν είχε σοβαρότατη διαφωνία με τον Πούτιν –τον οποίο επίσης χρειάζεται περισσότερο από ποτέ– για τα τεκταινόμενα στο Αζερμπαϊτζάν.

«Δώσε θάρρος στο χωριάτη», που λέει και το ρητό. Καθώς η Τουρκία αναζητεί τις νέες γεωπολιτικές ισορροπίες της, μετά την ήττα του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, το καθεστώς Ερντογάν ζυγίζει ένθεν κακείθεν συμμάχους και εχθρούς, δοκιμάζοντας τα όρια των προθέσεων και των αντοχών τους.
Δεν είναι μόνον η κυματώδης &nbsp;εναλλαγή μεταξύ συμφιλιωτικών τόνων και ωμών προκλήσεων έναντι της Ε.Ε., &nbsp;στάση, που σχεδόν ομόφωνα πια αναλυτές αποδίδουν στην ορατή προοπτική &nbsp;επιβολής κυρώσεων στην (οικονομικά ήδη «γονατισμένη») Άγκυρα, κατά το &nbsp;συμβούλιο κορυφής στις 10-11 Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με ανώνυμες πηγές του &nbsp;πρακτορείου Reuters, ανέκυψε εσχάτως βαθιά διαφωνία μεταξύ της Τουρκίας &nbsp;και της Ρωσίας, με αφορμή τις αξιώσεις της Άγκυρας να εγκαταστήσει δικό &nbsp;της, ξεχωριστό παρατηρητήριο στα εδάφη του Αζερμπαϊτζάν, με τη «βούλα» &nbsp;πια τουρκικού «δορυφόρου» στον νότιο Καύκασο.
Κάτι &nbsp;τέτοιο δεν προβλέπεται καν στο ρωσο-τουρκικό μνημόνιο για τη δημιουργία &nbsp;κοινού κέντρου, επί αζερικού εδάφους, για την επόπτευση της εκεχειρίας &nbsp;που υπεγράφη μεταξύ Αρμενίας, Αζερμπαϊτζάν και Ρωσίας για το Ναγκόρνο &nbsp;Καραμπάχ. Κατά τα λοιπά, γράφει ο ιστότοπος Ahval, «φημολογείται εδώ και &nbsp;καιρό ότι υπάρχει ήδη τουρκική βάση στο Ναχιτσεβάν», στον αποκομμένο &nbsp;δηλαδή αζερικό θύλακα, δυτικά της Αρμενίας. Κάτι που «διαψεύδουν και η &nbsp;Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν». Στο μεσοδιάστημα:
(α) &nbsp;η τουρκική προκλητικότητα χτυπά και πάλι «κόκκινο» στα ανοιχτά της &nbsp;Λιβύης, προκαλώντας ενόχληση ακόμη και στη –μέχρι σήμερα υπέρμετρα &nbsp;ανεκτική απέναντι στον μαξιμαλισμό της Άγκυρας– ΝΑΤΟϊκή σύμμαχο &nbsp;Γερμανία,
(β) κατά τη βρετανική ΜΚΟ Συριακό &nbsp;Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Τουρκία στέλνει πρόσθετες &nbsp;στρατιωτικές ενισχύσεις –τις μεγαλύτερες εδώ και μήνες– στην Ιντλίμπ, στη βορειοδυτική Συρία, όπου επίσης δοκιμάζεται η στρατηγική συνεργασία &nbsp;της με τη Ρωσία, ενώ
(γ) ως νέο κομμάτι στο &nbsp;«παζλ» των τουρκικών μεθοδεύσεων έρχεται τώρα να προστεθεί η &nbsp;επιχειρούμενη βελτίωση των διμερών σχέσεων της Άγκυρας με ένα έτερο &nbsp;διπλωματικό «ορφανό» της χαώδους προεδρίας Τραμπ: τη Σαουδική Αραβία.
Σπάζοντας &nbsp;τον «πάγο» μεταξύ Ριάντ και Άγκυρας, που είχε δημιουργηθεί μετά τη &nbsp;φρικαλέα δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι, ο &nbsp;Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν είχε προ εβδομάδας τηλεφωνική επικοινωνία με &nbsp;τον Σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν, παραμονή της τηλεσυνόδου των G20, όπου η &nbsp;αραβική μοναρχία του Κόλπου θα ασκεί αυτήν την περίοδο την εκ περιτροπής &nbsp;προεδρία.
«Ανώτεροι Σαουδάραβες αξιωματούχοι», συμπεριλαμβανομένου του ΥΠΕΞ, «ανακοίνωσαν πως “δεν &nbsp;υπάρχει πρόβλημα με την Τουρκία”», γράφει το Arab Weekly, «και ήδη &nbsp;γίνεται πολύς λόγος για έναν εν εξελίξει διάλογο μεταξύ των δύο κρατών».
«Το &nbsp;Κάιρο» –σημαντικό αραβικό αντίβαρο στην επεκτατική πολιτική της Αγκυρας &nbsp;στην Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως στη Λιβύη– «τηρεί στάση αναμονής» &nbsp;στις εξελίξεις, αναφέρει το δημοσίευμα, μνημονεύοντας τις διαφορές που &nbsp;υπάρχουν στην ατζέντα μεταξύ της Αιγύπτου και της Σαουδικής Αραβίας, σε &nbsp;μια ευρεία γκάμα θεμάτων: από τους πολέμους στη Συρία και στην Υεμένη &nbsp;μέχρι την αντιπαλότητα με το Ιράν και το «καυτό» θέμα της Μουσουλμανικής &nbsp;Αδελφότητας, που στηρίζουν ενεργά η Τουρκία και το Κατάρ.
Κατά &nbsp;τον Σαουδάραβα ΥΠΕΞ, πρίγκιπα Φαϊζάλ μπιν Φαρχάν, η χώρα του συνεχίζει &nbsp;να αναζητεί, μαζί με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και το &nbsp;Μπαχρέιν, έναν τρόπο τερματισμού της διαμάχης με το Κατάρ, στο οποίο οι &nbsp;αραβικές μοναρχίες του Κόλπου έχουν επιβάλει εδώ και τρία χρόνια &nbsp;εμπάργκο.
«Παρατηρητές δεν αποκλείουν μια &nbsp;ξαφνική αλλαγή στους αιγυπτιακούς υπολογισμούς ως προς τη Μουσουλμανική &nbsp;Αδελφότητα, λόγω της εκλογής του Δημοκρατικού προέδρου Τζο Μπάιντεν στον &nbsp;Λευκό Οίκο», γράφει το Arab Weekly. «Το δίλημμα και ταυτόχρονα η λύση», &nbsp;αναφέρει, «έγκεινται στο γεγονός ότι ορισμένες δυτικές χώρες &nbsp;ενδεχομένως να αποφασίσουν να χαρακτηρίσουν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα &nbsp;“τρομοκρατική ομάδα”, υπό τη σκιά των πρόσφατων αιματηρών τρομοκρατικών &nbsp;επιθέσεων στη Γαλλία και την Αυστρία» και τη στυγνή εργαλειοποίηση του &nbsp;Ισλάμ από έναν πολιτικά κυνικό Ερντογάν.
<h3>Ε.Ε. και Γκρίζοι Λύκοι</h3>
Προς &nbsp;το παρόν, ωστόσο, το Παρίσι και το Βερολίνο δείχνουν να επικεντρώνονται &nbsp;στους περιβόητους Γκρίζους Λύκους, που μέσω του εθνικιστικού MHP &nbsp;–απαραίτητου κοινοβουλευτικού εταίρου για την μακροημέρευση της &nbsp;κυβέρνησης του ισλαμοσυντηρητικού AKP– κρατούν πρακτικά τον Τούρκο &nbsp;πρόεδρο σε πολιτική «ομηρία»...
«Ο Ερντογάν &nbsp;φοβάται τυχόν κλιμάκωση της αντι-ερντογανικής εκστρατείας στην Ευρώπη, &nbsp;σε τέτοιο επίπεδο, που θα ωθήσει τον Τζο Μπάιντεν να τη στηρίξει &nbsp;ενθουσιωδώς», εκτιμά ο Μοχάμεντ Ομπαϊντάλα, ειδικός αναλυτής σε θέματα &nbsp;Τουρκίας, με έδρα το Κάιρο. Προς αυτήν την κατεύθυνση ήδη δείχνει η &nbsp;σύνθεση της ομάδας εξωτερικής πολιτικής του εκλεγμένου 46ου προέδρου των &nbsp;ΗΠΑ.
Ως επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ &nbsp;επελέγη ο Αντονι Μπλίνκεν, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών επί προεδρίας &nbsp;Ομπάμα, βαθύς γνώστης των ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού, που έχει &nbsp;εκφράσει δημόσια την αντίθεσή του στις μεθοδεύσεις Ερντογάν στην &nbsp;Ανατολική Μεσόγειο, κατήγγειλε τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί &nbsp;και έχει επικρίνει ανοιχτά την πολιτική κατευνασμού που εφάρμοσε τα &nbsp;τελευταία τέσσερα χρόνια ο Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στον επίδοξο &nbsp;«Σουλτάνο», ιδιαίτερα στην κρίση της Συρίας.
Για &nbsp;την εξίσου νευραλγική θέση του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ &nbsp;προτάθηκε ο Τζέικ Σάλιβαν, που πρεσβεύει σταθερά, εδώ και χρόνια, μια &nbsp;πιο ξεκάθαρη, πλην συναλλακτική προσέγγιση με την Τουρκία, η οποία &nbsp;πρέπει –κατά την πάγια, ανεξαρτήτως διακυβέρνησης– θεώρηση της &nbsp;Ουάσινγκτον να παραμείνει, πάση θυσία, εντός κόλπων του ΝΑΤΟ.
«Μια &nbsp;μακροχρόνια τάση επιφυλακτικής αντιμετώπισης της Τουρκίας έχει πείσει &nbsp;τον Ερντογάν ότι η Ουάσινγκτον βλέπει τη σχέση της με την Άγκυρα ως πολύ &nbsp;σημαντική για να αποτύχει», παρατηρούσε ο Σάλιβαν σε άρθρο του στο &nbsp;«Politico», που είχε συνυπογράψει τον Φεβρουάριο του 2018 με τον &nbsp;Αμερικανό πρώην πρέσβη στην Αγκυρα, Ερικ Εντελμαν.
«Όμως, το μόνο που αυτή επιτυγχάνει είναι να ανοίγει κι άλλο την όρεξη του &nbsp;Τούρκου πρόεδρου για ρίσκο – και συνεπώς αυξάνει την πιθανότητα &nbsp;σύγκρουσης», ανέφεραν, τασσόμενοι αμφότεροι υπέρ μιας σθεναρής στάσης &nbsp;των ΗΠΑ απέναντι στην τουρκική αδιαλλαξία. Πώς; Μέσω της προοπτικής &nbsp;κυρώσεων, σε διάφορους τομείς, που θα αποθάρρυνε μια περαιτέρω &nbsp;επιθετικότητα της Άγκυρας.
Η επικείμενη &nbsp;έλευση του Μπλίνκεν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Σάλιβαν στον Λευκό &nbsp;Οίκο –που προϋποθέτει, σημειωτέον, την έγκριση του Κογκρέσου– αποτελούν &nbsp;ήδη σαφές μήνυμα για την Τουρκία. Η ίδια δείχνει να το λαμβάνει...
Στη &nbsp;συγχαρητήρια –αν και με χρονοκαθυστέρηση– επιστολή του προς τον &nbsp;Μπάιντεν για την εκλογική του νίκη, ο Ερντογάν δεν παρέλειψε να τονίσει &nbsp;τη συνεργασία τους, επί αντιπροεδρίας του πρώτου στο πλευρό του Μπαράκ &nbsp;Ομπάμα. Τόνισε, δε, με νόημα τη βαθιά, εξ εμπειρίας κατασταλαγμένη &nbsp;πεποίθησή του ότι ο Μπάιντεν αντιλαμβάνεται τη «στρατηγική ποιότητα» των &nbsp;αμερικανο-τουρκικών σχέσεων.
Προτού, πάντως, &nbsp;αυτές προλάβουν να δοκιμαστούν, μετά την επίσημη ανάληψη των προεδρικών &nbsp;καθηκόντων του 46ου προέδρου των ΗΠΑ, στις 20 Ιανουαρίου, μένει να &nbsp;φανεί εάν θα ριφθεί, και με πόση... δύναμη, ο «κύβος» στις σχέσεις της Άγκυρας με την Ε.Ε., κατά την επικείμενη σύνοδο κορυφής των «27», στις &nbsp;αρχές Δεκεμβρίου. Σύνοδο που θα παρακολουθεί στενά και η Μόσχα.

Η Τουρκία δοκιμάζει τις αντοχές των... συμμάχων της

Μετά την εκλογική ήττα του Τραμπ και τη σοβαρή διαφωνία με τον Πούτιν, ο Ερντογάν αναθερμαίνει την «παγωμένη» συμμαχία με τη Σαουδική Αραβία

The defeat of Donald Trump is bad news for Turkey and Saudi Arabia, who are rekindling their previously "frozen" alliance out of necessity. Erdoğan had a very serious disagreement with Putin – who also needs him more than ever – over what is happening in Azerbaijan

"Give them an inch and they'll take a mile", as the saying goes. As Turkey seeks its new geopolitical balance, following the defeat of Donald Trump in the United States, the Erdoğan regime weighs in on its allies and enemies, testing the limits of their intentions and their resilience.
It is not just the choppy alternation between conciliatory tones and crude challenges against the EU, an attitude that analysts almost unanimously attribute to the visible prospect of sanctions imposed on Ankara (already "on its knees" economically), at the summit on 10-11 December. According to anonymous sources quoted by the Reuters agency, a deep disagreement arose between Turkey and Russia, on the occasion of Ankara's demands to establish its own, separate observatory in the territories of Azerbaijan, "officially" now a Turkish "satellite" in the south Caucasus.
This is not provided for in the Russian-Turkish memorandum for the establishment of a joint centre, on Azerbaijani territory, for the monitoring of the ceasefire signed between Armenia, Azerbaijan and Russia for Nagorno-Karabakh. Elsewhere, the Ahval website writes, "it has long been rumoured that there is already a Turkish base in Nakhichevan," in the cut off Azeri enclave, in the west of Armenia. Something that "both Turkey and Azerbaijan deny." In the meantime:
(a) Turkish provocation is reaching a "boiling point" once again off the coast of Libya, causing inconvenience even to NATO ally Germany (which has up to now been overly tolerant of Ankara's maximalism).
(b) According to the British NGO Syrian Observatory for Human Rights, Turkey is sending additional military reinforcements – the most in recent months – to Idlib, in northwestern Syria, where its strategic cooperation with Russia is also being tested.
(c) A new piece in the "puzzle" of Turkish tactics is now being added in the form of an attempt to improve Ankara's bilateral relations with another diplomatic "orphan" of the chaotic Trump presidency: Saudi Arabia.
Breaking the "ice" between Riyadh and Ankara, which was created after the horrific assassination of Saudi journalist Jamal Khashoggi, Turkish President Recep Tayyip Erdoğan had a telephone conversation with Saudi King Salman, a week ago, on the eve of the G20 teleconference, where the Arabian Gulf monarchy holds the rotating presidency this period.
"Senior Saudi officials", including the foreign minister, have stated that "there is no problem with Turkey'" the Arab Weekly writes, "and there is already a lot of talk of an ongoing dialogue between the two countries."
Cairo – a significant Arab counterweight to Ankara's expansionist policy in the eastern Mediterranean and especially in Libya – "is standing by" these developments, the article notes, citing differences on the agenda between Egypt and Saudi Arabia, on a wide range of issues: from the wars in Syria and Yemen to the rivalry with Iran and the "hot" issue of the Muslim Brotherhood, which Turkey and Qatar &nbsp;actively support.
According to the Saudi Foreign Minister, Prince Faisal bin Farhan, his country continues to seek, along with the United Arab Emirates, Egypt and Bahrain, a way to end the conflict with Qatar, upon which the Arabian Gulf monarchies imposed an embargo three years ago.
"Observers do not rule out a sudden change in Egyptian calculations regarding the Muslim Brotherhood, due to the election of Democratic President Joe Biden to the White House," writes the Arab Weekly. "The dilemma and solution at the same time," it reports, "is that some western countries may decide to label the Muslim Brotherhood a 'terrorist group' in the shadow of the recent bloody terrorist attacks in France and Austria" and the brutal instrumentalisation of Islam by a politically cynical Erdoğan.
<h3>EU and Gray Wolves</h3>
For the time being, however, Paris and Berlin seem to be focusing on the infamous Gray Wolves, who via the nationalist MHP – a necessary parliamentary partner for the long-term conservative AKP government – are practically holding the Turkish president "politically" hostage...
"Erdoğan fears the potential escalation of the anti-Erdoğan campaign in Europe to such an extent that it will push Joe Biden to support it enthusiastically," said Mohammed Obaidalla, a Turkey analyst based in Cairo. The composition of the 46th US President-elect's foreign policy group already suggests such an approach.
At the helm of the State Department Antony Blinken was selected. A former secretary of state under Obama's presidency, with deep knowledge of Greek-Turkish relations and the Cypriot dispute, who has openly expressed his objection to Erdoğan's schemes in the eastern Mediterranean, has denounced the conversion of the Hagia Sophia into a mosque, and has openly criticised the policy of appeasement that Donald Trump has pursued over the last four years towards the aspiring "Sultan", especially in the Syrian crisis.
For the equally crucial position of US National Security Adviser, Jake Sullivan has been nominated, who has consistently advocated for years for a clearer, but at the same time transactional, approach to Turkey, which must, in accordance with Washington's long-standing wishes – irrespective of who is in office – remain, at all costs, within NATO.
"A longstanding tendency to treat Turkey gingerly, has convinced Erdoğan that Washington sees its relationship with Ankara as too important to fail," Sullivan noted in an article that he co-wrote for Politico in February 2018 with Former US Ambassador to Ankara Eric Edelman.
"This only increases [the Turkish President's] appetite for risk—and thus the potential for conflict" they noted, both in favour of a strong US stance on Turkish intransigence. How? Through the prospect of sanctions, in various areas, that would discourage further aggression by Ankara.
The imminent arrival of Blinken at the State Department and Sullivan at the White House – which, it should be noted, required congressional approval – is already a clear signal to Turkey. Which seems to be receiving it...
In his (albeit belated) congratulatory letter to Biden on his election victory, Erdoğan did not fail to stress their cooperation during the vice presidency of the former next to Barack Obama. He stressed, in essence, his deep, empirically settled belief that Biden understands the "strategic quality" of US-Turkish relations.
However, before these can be tested, after the official inauguration of the 46th President of the United States on 20 January, it remains to be seen whether, and with how much force, the "die" will be cast in Ankara's relations with the EU, at the forthcoming summit of the 27 in early December. A summit that Moscow will be monitoring closely.

Turkey Is Testing the Resilience of Its Allies

Following Trump's electoral defeat and the major disagreement with Putin, Erdoğan is rekindling his "frozen" alliance with Saudi Arabia

Klęska Donalda Trumpa to zła wiadomość dla Turcji i Arabii Saudyjskiej, które z konieczności powracają do "zamrożonego" sojuszu. W wyniku sytuacji w Azerbejdżanie, Erdoğan jest w bardzo poważnym sporze z Putinem - który z kolei potrzebuje go bardziej, niż kiedykolwiek.

"Daj im palec, urwą ci rękę" - mówi powiedzenie. W miarę jak Turcja dąży do znalezienia nowej geopolitycznej równowagi po klęsce Donalda Trumpa w Stanach Zjednoczonych, reżim Erdoğana sonduje swoich sojuszników i wrogów, testując ich zamiary i odporność.
Analitycy są zgodni co do perspektywy nałożenia sankcji na - w sensie ekonomicznym już teraz znajdującą się &nbsp;na kolanach - Ankarę podczas szczytu UE w dniach 10-11 grudnia. Według anonimowych źródeł Reutersa, przy okazji domagania się przez Ankarę utworzenia własnego, odrębnego punktu obserwacyjnego na terytorium Azerbejdżanu, "oficjalnego" tureckiego "satelity" na południowym Kaukazie, doszło do głębokiej niezgody między Turcją i Rosją.
Żądanie to nie jest przewidziane w rosyjsko-tureckim memorandum o utworzeniu na terytorium Azerbejdżanu wspólnego centrum monitorowania zawieszenia broni w Górskim Karabachu podpisanym między Armenią, Azerbejdżanem i Rosją. Z kolei strona internetowa "Ahval" podaje, że "od dawna mówi się, że w odciętej enklawie azerskiej na zachodzie Armenii istnieje już turecka baza w Nachiczewanie". Zaprzeczać mają temu "zarówno Turcja jak i Azerbejdżan". Tymczasem:
a) Tureckie prowokacje u wybrzeży Libii ponownie osiągają "punkt krytyczny", powodując niedogodności nawet dla sojuszników w NATO, w tym Niemiec, które do tej pory były zbyt tolerancyjne wobec maksymalistycznej polityki Ankary.
b) Według brytyjskiej organizacji pozarządowej Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka, Turcja wysyła dodatkowe wsparcie wojskowe - ostatnie w ostatnich miesiącach - do Idlibu, w północno-zachodniej Syrii, gdzie testowana jest również jej strategiczna współpraca z Rosją.
c) Rozwijany jest obecnie nowy element "układanki" tureckiej taktyki w postaci próby poprawy dwustronnych stosunków Ankary z inną dyplomatyczną "sierotą" po chaotycznej prezydencji Trumpa: Arabią Saudyjską.
Próbując przełamać "lodowe" stosunki między Rijadem a Ankarą, do których zamrożenia doszło po strasznym zabójstwie saudyjskiego dziennikarza Jamala Khashoggiego, turecki prezydent Recep Tayyip Erdoğan odbył tydzień temu - w przededniu telekonferencji G20, gdzie obecnie rotacyjną prezydencję sprawuje monarchia z Zatoki Arabskiej - rozmowę telefoniczną z saudyjskim królem Salmanem.
Jak podaje "Arab Weekly", "starsi saudyjscy urzędnicy", w tym minister spraw zagranicznych, stwierdzili, &nbsp;że "nie ma problemu z Turcją i wiele już mówi się o trwającym dialogu między tymi dwoma krajami".
Autor artykułu stwierdza, że Kair - znacząca arabska przeciwwaga dla ekspansjonistycznej polityki Ankary we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, a zwłaszcza w Libii - "przygląda się tym wydarzeniom z boku", powołując się przy tym na różnice polityczne między Egiptem a Arabią Saudyjską, w wielu kwestiach: od wojen w Syrii i Jemenie po rywalizację z Iranem i "gorącą" kwestię Bractwa Muzułmańskiego, które Turcja i Katar aktywnie popierają.
Według saudyjskiego ministra spraw zagranicznych, księcia Faisala bin Farhana, jego kraj razem ze &nbsp;Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, Egiptem i Bahrajnem, nadal szuka sposobu na zakończenie konfliktu z Katarem, na który trzy lata temu monarchie Zatoki Arabskiej nałożyły embargo.
"Obserwatorzy nie wykluczają nagłej zmiany w egipskich kalkulacjach dotyczących Bractwa Muzułmańskiego, w związku z wyborem demokratycznego prezydenta Joe Bidena na prezydenta USA" - donosi "Arab Weekly". "Dylematem i rozwiązaniem jednocześnie", jak pisze, "jest to, że niektóre kraje zachodnie mogą zdecydować się określić Bractwo Muzułmańskie jako grupę terrorystyczną" wobec ostatnich krwawych ataków terrorystycznych we Francji i Austrii oraz brutalnej instrumentalizacji islamu przez polityczny cynizm Erdoğana.
<h3>UE i Szare Wilki</h3>
Na razie jednak Paryż i Berlin wydają się skupiać na niesławnych Szarych Wilkach, które za pośrednictwem nacjonalistycznego MHP - nieodzownego partnera parlamentarnego sprawującego władzę od wielu lat konserwatywnego rządu AKP - w zasadzie uczyniły tureckiego prezydenta "politycznym" zakładnikiem...
- Erdoğan obawia się, że potencjalna eskalacja prowadzonej przeciwko niemu w Europie kampanii skłoni Joe Bidena do jej entuzjastycznego wsparcia - mówi Mohammed Obaidalla, turecki analityk funkcjonujący w Kairze. Skład 46. amerykańskiej grupy ds. polityki zagranicznej prezydenta-elekta może sugerować taki obrót spraw.
U steru Departamentu Stanu znalazł się Antony' Blinken. Były sekretarz stanu z czasów Obamy dogłębnie zna stosunki grecko-tureckie i spór cypryjski otwarcie wyraził swój sprzeciw wobec planów Erdoğana we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego, potępił przekształcenie Hagia Sophia w meczet i otwarcie skrytykował politykę ustępstw, jaką Donald Trump prowadził w ciągu ostatnich czterech lat wobec aspirującego "sułtana", zwłaszcza w czasie kryzysu syryjskiego.
Na równie ważne stanowisko amerykańskiego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego nominowano Jake'a Sullivana, który od lat konsekwentnie opowiada się za bardziej przejrzystym, ale jednocześnie transakcyjnym podejściem do Turcji, która zgodnie z wieloletnia polityką Waszyngtonu musi za wszelką cenę pozostać w NATO, niezależnie od tego, kto sprawuje w niej władzę.
"Wieloletnia tendencja do przymykania oka na to, co robi Turcja przekonała Erdoğana, że Waszyngton postrzega stosunki z Ankarą jako zbyt ważne, by je porzucić" - zauważył Sullivan w artykule dla "Politico", napisanym w lutym 2018 roku wraz z byłym ambasadorem USA w Ankarze Ericem Edelmanem.
"To tylko zwiększa apetyt tureckiego prezydenta na ryzykowne zachowania, a tym samym potencjał konfliktu" - pisał Sullivan, opowiadając się za zdecydowanym stanowiskiem USA w sprawie tureckiej nieustępliwości. Jak? Poprzez perspektywę sankcji, w różnych obszarach, które zniechęciłyby Ankarę do dalszej agresji.
Zbliżające się objecie stanowisk przez Blinkena w Departamencie Stanu i Sullivana w Białym Domu - co, należy podkreślić, wymagało zgody Kongresu - jest dla Turcji jasnym sygnałem. Ona sama zdaje się go odczytywać...
W swoim (jakkolwiek spóźnionym) liście gratulacyjnym do Bidena z okazji zwycięstwa wyborczego Erdoğan nie omieszkał podkreślić ich współpracy gdy był wiceprezydentem Baracka Obamy. Podkreślił w nim swoje głębokie, empirycznie ugruntowane przekonanie, że Biden rozumie "strategiczne znaczenie" stosunków amerykańsko-tureckich.
Zanim jednak będzie można to zweryfikować, po oficjalnej inauguracji 46. prezydenta Stanów Zjednoczonych 20 stycznia, trzeba będzie się jeszcze przekonać, czy - i z jaką siłą - w kwestii stosunków Ankary z UE kości zostaną rzucone na nadchodzącym szczycie UE na początku grudnia. Szczycie, który Moskwa będzie uważnie obserwować.

Turcja testuje swoich sojuszników

Po wyborczej porażce Trumpa i wobec braku porozumienia z Putinem Erdoğan odnawia swój "zamrożony" sojusz z Arabią Saudyjską.

Después de la derrota electoral de Donald Trump en Estados Unidos y del gran desacuerdo con Vladímir Putin por el cese a fuego en el Alto Karabaj, el presidente Erdogan está descongelando su alianza con Arabia Saudí

"Dadle el dedo y se tomará la mano", dice el refrán. Turquía busca su nuevo equilibrio geopolítico tras la derrota de Donald Trump en Estados Unidos: el régimen del presidente Recep Tayyip Erdoğan está poniendo a prueba los límites de sus intenciones y la resistencia de sus aliados y enemigos.
No es solo la alternancia entre el tono conciliador y los burdos desafíos contra la Unión Europea, actitud que los analistas atribuyen a las probables sanciones contra Ankara (ya de rodillas económicamente) en la cumbre del 10 y 11 de diciembre. Según fuentes anónimas que hablaron con la agencia Reuters, hubo un desacuerdo profundo entre Turquía y Rusia porque Ankara exigía establecer su propio observatorio en Azerbaiyán, ahora satélite turco en el sur del Cáucaso, como parte de la vigilancia del cese al fuego en el Alto Karabaj firmado por Armenia, Azerbaiyán y Rusia.
Esa medida no está prevista en el memorando turco-ruso, que establece un centro conjunto en territorio azerí. Por su parte, el medio Ahval escribe en su web que "hace tiempo se rumorea que ya existe una base turca en Najicheván", en el enclave aislado de Azerbaiyán al oeste de Armenia. Algo que "tanto Turquía como Azerbaiyán niegan". Mientras tanto:
<ul>
 <li>La provocación turca frente a la costa libia está volviendo a llegar a un punto álgido, causando molestias incluso a la Alemania aliada de la OTAN, que hasta ahora ha sido excesivamente tolerante con el maximalismo de Ankara.</li>
 <li>Según la ONG británica Syrian Observatory for Human Rights, Turquía está enviando refuerzos militares a Idlib, en el noroeste de Siria, donde también se está poniendo a prueba su cooperación estratégica con Rusia.</li>
 <li>Se está añadiendo una nueva pieza al puzle táctico de Turquía: un intento por mejorar sus relaciones bilaterales con Arabia Saudí, otro huérfano diplomático de la caótica era Trump.</li>
</ul>
Para romper el hielo entre Riad y Ankara, que comenzó con el horrible asesinato del periodista saudí Jamal Khashoggi, Erdogan habló hace una semana con el rey saudí Salmán bin Abdulaziz, en vísperas de la teleconferencia del G20, que Arabia preside en este período.
"Altos funcionarios saudíes", incluyendo al ministro de Asuntos Exteriores, el príncipe Faisal bin Farhanhan, han declarado que "no hay ningún problema con Turquía", recoge el Arab Weekly, "y ya se habla mucho de un diálogo entre los dos países".
Egipto, importante contrapeso árabe a la política expansionista de Ankara en el Mediterráneo oriental y especialmente en Libia, está "al margen" de estos hechos, según señala el artículo, que cita diferencias en las agendas de Egipto y Arabia Saudí como las guerras en Siria y Yemen, la rivalidad con Irán y los Hermanos Musulmanes, que Turquía y Catar apoyan activamente.
De acuerdo con Bin Farhan, su país sigue buscando, junto con los Emiratos Árabes Unidos, Egipto y Baréin, una forma de poner fin al conflicto con Catar, sobre el que las monarquías del golfo Pérsico impusieron un embargo hace tres años.
"Los observadores no descartan que el cálculo egipcio respecto a los Hermanos Musulmanes cambie por la elección de Joe Biden", escribe el Arab Weekly. "El dilema —continúa—, y la solución al mismo tiempo, es que algunos países occidentales consideren a los Hermanos Musulmanes como grupo terrorista a raíz de los recientes y sangrientos ataques terroristas en Francia y Austria", y de la brutal instrumentalización del islam por el cinismo político de Erdogan.
<h3>La Unión Europea y los Lobos Grises</h3>
Por el momento, sin embargo, París y Berlín parecen centrarse en los infames Lobos Grises, que a través del nacionalista MHP —socio parlamentario necesario para el Gobierno conservador del AKP a largo plazo— tienen al presidente turco casi de rehén político.
"Erdogan teme la posible escalada de la campaña anti-Erdogan en Europa hasta tal punto que empujará a Joe Biden a apoyarla con entusiasmo", dijo el analista de Turquía con sede en El Cairo, Mohammed Obaidalla. La composición del equipo de política exterior del 46º presidente electo de Estados Unidos ya adelanta ese enfoque.
Al frente del Departamento de Estado estará Antony Blinken. Exsecretario de Estado de Barack Obama y con un profundo conocimiento de las relaciones greco-turcas y del conflicto chipriota, ha expresado abiertamente su objeción a los planes de Erdogan en el Mediterráneo oriental, ha denunciado la conversión de Santa Sofía en una mezquita y ha criticado la política de calma de Donald Trump hacia el aspirante a sultán, especialmente en la crisis siria.
Para el cargo de asesor de Seguridad Nacional de Estados Unidos, igualmente crucial, se nombró a Jake Sullivan. Durante años, Sullivan ha defendido que debería haber un enfoque más claro, pero al mismo tiempo transaccional, hacia Turquía, que, conforme a los conocidos deseos de Washington, debe permanecer en la OTAN a toda costa.
"Una tendencia histórica de tratar a Turquía con cautela convenció a Erdogan de que Washington considera su relación con Ankara demasiado importante como para fracasar", señaló Sullivan en un artículo que escribió para Politico en febrero de 2018 con el exembajador de Estados Unidos en Ankara, Eric Edelman.
"Esto solo aumenta el hambre de riesgo [del presidente turco] y, por tanto, el potencial de conflicto", señalaron, ambos a favor de una postura firme de Estados Unidos sobre la intransigencia turca. ¿Cómo? Con sanciones varias que desalentarían una mayor agresión por parte de Ankara.
La llegada inminente de Blinken al Departamento de Estado y de Sullivan a la Casa Blanca —que, cabe señalar, requería la aprobación del Congreso— es una señal para Turquía, que parece estar recibiéndola.
En su tardía carta de felicitación a Biden por la victoria electoral, Erdogan subrayó su cooperación cuando era vicepresidente de Obama. Resaltó, en esencia, su profunda y comprobada creencia de que Biden entiende la "calidad estratégica" de las relaciones entre Estados Unidos y Turquía.
Sin embargo, antes de ponerlas a prueba tras la toma de posesión oficial de Biden el próximo 20 de enero, queda por ver si en la próxima cumbre europea a principios de diciembre se tratarán las relaciones de Ankara con la UE y con qué fuerza. Una cumbre que Moscú seguirá de cerca.

Turquía pone a prueba la resistencia de sus aliados

Tras la derrota electoral de Trump y el gran desacuerdo con Putin, Erdogan está descongelando su alianza con Arabia Saudí

L'arrivée de Joe Biden et les désaccords avec Vladimir Poutine changent la donne pour la Turquie, qui renoue par nécessité avec l'Arabie Saoudite. L'avenir des relations avec l'UE reste toujours incertain.

« On lui donne le doigt et il vous prend le bras », comme le dit le dicton. Alors que la Turquie cherche son nouvel équilibre géopolitique, après la défaite de Donald Trump aux États-Unis, le régime du président turc Recep Tayyip Erdogan intervient auprès de ses alliés et ennemis, testant les limites de leurs intentions et de leur résistance.
Il ne s'agit pas seulement de l'alternance houleuse de tons conciliants et de contestations grossières contre l'UE, une attitude que les analystes attribuent presque unanimement à la perspective manifeste de sanctions imposées à Ankara (déjà « à genoux » sur le plan économique), lors du sommet des 10 et 11 décembre. Selon des sources anonymes citées par l'agence Reuters, un profond désaccord est apparu entre la Turquie et la Russie, à l'occasion des demandes d'Ankara de créer son propre poste d'observation séparé dans les territoires de l'Azerbaïdjan, devenu « officiellement » un « satellite » turc dans le Caucase Sud.
Cela n'est pas prévu dans le mémorandum russo-turc pour la création d'un centre commun, sur le territoire azerbaïdjanais, pour le suivi du cessez-le-feu signé entre l'Arménie, l'Azerbaïdjan et la Russie pour le Haut-Karabakh. De son côté, le site Ahval relève : « On a longtemps entendu dire qu'il y avait déjà une base turque au Nakhitchevan », dans l'enclave azerbaïdjanaise isolée, à l'ouest de l'Arménie. Ce que « la Turquie et l'Azerbaïdjan nient ». En attendant :
(a) La provocation turque atteint à nouveau un « point d'ébullition » au large des côtes libyennes, causant des désagréments même à l'Allemagne, alliée de l'OTAN (qui a jusqu'à présent été trop tolérante envers le maximalisme d'Ankara).
(b) Selon l'ONG britannique Syrian Observatory for Human Rights, la Turquie envoie des renforts militaires supplémentaires à Idlib, dans le nord-ouest de la Syrie, où sa coopération stratégique avec la Russie est également testée.
(c) Une nouvelle pièce du « puzzle » vient aujourd'hui s'ajouter aux tactiques turques visant à améliorer les relations bilatérales d'Ankara avec un autre « orphelin » diplomatique de la présidence chaotique de M. Trump : l'Arabie Saoudite.
Brisant la « glace » entre Riyad et Ankara, générée par le terrible assassinat du journaliste saoudien Jamal Khashoggi, le président turc a eu une conversation téléphonique avec le roi Salmane, il y a une semaine, à la veille de la téléconférence du G20, dont la monarchie du Golfe occupe la présidence tournante.
« Des hauts fonctionnaires saoudiens », dont le ministre des Affaires étrangères, ont déclaré qu'il n'y avait « pas de problème avec la Turquie », écrit le site d'information Arab Weekly, et qu'il était « déjà beaucoup question d'un dialogue permanent entre les deux pays ».
Le Caire - un important contrepoids arabe à la politique expansionniste d'Ankara en Méditerranée orientale et en particulier en Libye - « soutient » ces développements, note l'article, qui cite les différences d'agenda entre l'Égypte et l'Arabie saoudite, sur un large éventail de questions : des guerres en Syrie et au Yémen à la rivalité avec l'Iran et à la question « brûlante » des Frères musulmans, que la Turquie et le Qatar soutiennent activement.
Selon le ministre saoudien des Affaires étrangères, le prince Faisal bin Farhan, son pays continue de chercher, avec les Emirats arabes unis, l'Egypte et Bahreïn, un moyen de mettre fin au conflit avec le Qatar, sur lequel les monarchies du Golfe arabe ont imposé un embargo il y a trois ans.
« Les observateurs n'excluent pas un changement soudain dans les calculs égyptiens concernant les Frères musulmans, en raison de l'élection du président démocrate Joe Biden à la Maison Blanche », écrit Arab Weekly. « Le problème et en même temps la solution », rapporte l'hebdomadaire, « est que certains pays occidentaux pourraient décider de qualifier les Frères musulmans de "groupe terroriste" à la suite des récentes attaques terroristes sanglantes en France et en Autriche » et de l'instrumentalisation brutale de l'Islam par un M. Erdogan politiquement cynique.
<h3>L'UE et les Loups gris</h3>
Mais pour l'instant, Paris et Berlin semblent se concentrer sur les tristement célèbres Loups gris (organisation ultranationaliste turque récemment interdite en France, ndlr), qui, par l'intermédiaire du parti nationaliste MHP - partenaire parlementaire indispensable au gouvernement conservateur de l'AKP - tiennent presque « politiquement » le président turc en otage...
« Erdogan craint l'escalade potentielle de la campagne anti-Erdogan en Europe, jusqu'au point où elle pousserait Joe Biden à la soutenir avec enthousiasme », considère Mohammed Obaidalla, un analyste turc basé au Caire. La composition de l'équipe de politique étrangère du 46e président américain élu suggère déjà cette approche.
Antony Blinken a pris la tête du Département d'Etat. Cet ancien secrétaire d'État sous la présidence de Barack Obama, qui connaît bien les relations gréco-turques et le conflit chypriote, a ouvertement exprimé son opposition aux projets de M. Erdogan en Méditerranée orientale. Il a aussi dénoncé la transformation de Sainte-Sophie en mosquée et a ouvertement critiqué la politique d'apaisement menée ces quatre dernières années par Donald Trump à l'égard de l'aspirant « Sultan », notamment dans la crise syrienne.
Jake Sullivan a été nommé au poste tout aussi crucial de conseiller à la sécurité nationale des États-Unis. Depuis des années, il plaide pour une approche plus claire, mais en même temps transactionnelle, avec la Turquie, qui doit, conformément aux souhaits anciens de Washington - et quel que soit le président - rester à tout prix au sein de l'OTAN.
« Une tendance de longue date à traiter la Turquie avec précaution, a convaincu Erdogan que Washington considérait sa relation avec Ankara comme trop importante pour échouer », note M. Sullivan dans un article qu'il a coécrit pour Politico en février 2018 avec l'ancien ambassadeur américain à Ankara, Eric Edelman.
« Cela ne fait qu'augmenter l'appétit du président turc pour le risque - et donc un potentiel conflit », relèvent-ils, soutenant tous deux une position américaine forte face à l'intransigeance turque. Comment ? Par la perspective de sanctions, dans divers domaines, qui décourageraient toute nouvelle agression de la part d'Ankara.
L'arrivée imminente de M. Blinken au Département d'État et de M. Sullivan à la Maison Blanche - qui, il faut le noter, nécessitait l'approbation du Congrès - est déjà un signal clair envoyé à la Turquie. Qui semble le recevoir...
Dans sa lettre de félicitations (tardive) à M. Biden pour sa victoire électorale, M. Erdogan n'a pas manqué de souligner leur coopération pendant la vice-présidence de ce dernier auprès de Barack Obama. Il y souligne, en substance, sa conviction profonde et avérée que M. Biden comprend la « qualité stratégique » des relations américano-turques.
Mais, avant de tester ces dernières, après l'investiture du 46e président des États-Unis le 20 janvier, il reste à voir la tournure que prendront les relations d'Ankara avec l'UE, lors du prochain sommet des 27 les 9 et 10 décembre. Un sommet que Moscou suivra de près.

La Turquie met à l'épreuve la résistance de ses alliés

L'arrivée de Joe Biden et les désaccords avec la Russie changent la donne pour la Turquie, qui renoue par nécessité avec l'Arabie Saoudite.

Die Niederlage von Donald Trump ist eine schlechte Nachricht für die Türkei und Saudi-Arabien, die ihr "eingefrorenes" Bündnis aus der Not heraus wieder aufleben lassen. Auch mit Putin ist Erdoğan in Bezug auf Berg-Karabach uneins. 

"Gib ihnen den kleinen Finger, und sie nehmen die ganze Hand". Jeder kennt dieses Sprichwort. Während die Türkei nach der Wahlniederlage von Donald Trump ihr neues geopolitisches Gleichgewicht sucht, testet das Erdoğan-Regime seine Verbündeten und Feinde aus und prüft ihre Widerstandsfähigkeit und die Grenzen ihrer Absichten.
Es ist nicht nur der abrupte Wechsel zwischen versöhnlichen Tönen und groben Angriffen gegen die EU – eine Haltung, die Analysten fast einhellig der Aussicht auf Sanktionen gegen Ankara beim Gipfel am 10. und 11. Dezember zuschreiben. Ankara liegt ohnehin wirtschaftlich am Boden. Anonymen Quellen der Agentur Reuters zufolge sind die Türkei und Russland tief gespalten über die Forderung Ankaras eigenständige Observationsposten in den Gebieten Aserbaidschans einzurichten, das "offiziell" jetzt ein türkischer "Satellitenstaat" im Südkaukasus ist.
Das ist in dem russisch-türkischen Memorandum über die Einrichtung eines gemeinsamen Observationszentrums auf aserbaidschanischem Gebiet zur Überwachung des zwischen Armenien, Aserbaidschan und Russland unterzeichneten Waffenstillstands für Berg-Karabach nicht vorgesehen. An anderer Stelle schreibt das türkische Nachrichtenportal Ahval: "Es gibt seit langem Gerüchte, dass es in der abgeschnittenen aserbaidschanischen Enklave, im Westen Armeniens, bereits einen türkischen Stützpunkt in der Republik Nachitschewan gibt". Etwas, das "sowohl die Türkei als auch Aserbaidschan leugnen". &nbsp;
Währenddessen passiert weiteres: (a) Die türkische Provokation erreicht vor der libyschen Küste wieder einmal einen Siedepunkt und bereitet selbst dem Nato-Verbündeten Deutschland – das dem Maximalismus Ankaras bisher allzu tolerant gegenüberstand – Unannehmlichkeiten.
(b) Nach Angaben der britischen NGO Syrian Observatory for Human Rights schickt die Türkei zusätzliche militärische Verstärkung – hauptsächlich in den letzten Monaten – nach Idlib im Nordwesten Syriens. Dorthin, wo auch ihre strategische Zusammenarbeit mit Russland auf die Probe gestellt wird.
(c) Ein neues Teil im Puzzlespiel der türkischen Taktik kommt nun in Form eines Versuchs zur Verbesserung der bilateralen Beziehungen Ankaras zu einem weiteren diplomatischen "Waisenkind" der chaotischen Trump-Präsidentschaft hinzu: Saudi-Arabien.
Der türkische Präsident Erdoğan brach das Eis zwischen Riad und Ankara, das sich nach der grauenvollen Ermordung des saudischen Journalisten Jamal Khashoggi aufgebaut hatte. Vor einer Woche, am Vorabend der G20-Telefonkonferenz, bei der die arabische Golfmonarchie die rotierende Präsidentschaft innehat, telefonierte Erdoğan mit dem saudischen König Salman.
"Hochrangige saudische Beamte", darunter der Außenminister, haben erklärt, dass "es kein Problem mit der Türkei gibt", schreibt die Arab Weekly, "und es wird bereits viel über einen laufenden Dialog zwischen den beiden Ländern gesprochen".
Kairo, bedeutendes arabisches Gegengewicht zu Ankaras expansionistischer Politik im östlichen Mittelmeerraum und insbesondere in Libyen, "sieht" diesen Entwicklungen "zu", wie der Artikel feststellt. Er zitiert unterschiedliche Zielsetzungen Ägyptens und Saudi-Arabien bei einer Vielzahl von Themen: von den Kriegen in Syrien und im Jemen über die Rivalität mit dem Iran bis hin zum heftig umstrittenen Thema der Muslimbruderschaft, die von der Türkei und Katar aktiv unterstützt wird.
Nach Angaben des saudischen Außenministers Prinz Faisal bin Farhan sucht sein Land zusammen mit den Vereinigten Arabischen Emiraten, Ägypten und Bahrain weiterhin nach einem Weg, den Konflikt mit Katar zu beenden, wegen dem die Monarchien am Arabischen Golf vor drei Jahren ein Embargo verhängt hatten.
"Beobachter schließen eine plötzliche Änderung der ägyptischen Haltung zur Muslimbruderschaft aufgrund der Wahl des demokratischen Präsidenten Joe Biden ins Weiße Haus nicht aus", schreibt Arab Weekly. "Das Dilemma und die Lösung zugleich", konstatiert sie, "ist, dass einige westliche Länder im Schatten der jüngsten blutigen Terroranschläge in Frankreich und Österreich beschließen könnten, die Muslimbruderschaft als 'terroristische Gruppe' einzuordnen" und die brutale Instrumentalisierung des Islam durch den politischen Zynismus Erdoğans.
<h3>Die EU und die Grauen Wölfe</h3>
Vorerst scheinen sich Paris und Berlin jedoch auf die berüchtigten Grauen Wölfe zu konzentrieren, die über die nationalistische Partei MHP – die als parlamentarischer Partner für eine langfristige konservative AKP-Regierung unabdingbar ist – den türkischen Präsidenten politisch praktisch als Geisel halten...
"Erdoğan fürchtet eine mögliche Eskalation der Anti-Erdoğan-Kampagne in Europa, in dem Sinne, dass Joe Biden sie enthusiastisch zu unterstützen könnte", sagte Mohammed Obaidalla, ein in Kairo ansässiger Türkei-Analyst. Die Zusammensetzung des außenpolitischen Teams des 46. gewählten US-Präsidenten lässt einen solchen Ansatz bereits vermuten.
Für die Spitze des Außenministeriums ist Antony Blinken vorgesehen – ein ehemaliger Staatssekretär unter Obama, der über profunde Kenntnisse der griechisch-türkischen Beziehungen und des Zypern-Konflikts verfügt und sich offen gegen die Pläne von Erdoğan im östlichen Mittelmeerraum ausgesprochen hat. Er prangerte die Umwandlung der Hagia Sophia in eine Moschee an und kritisierte offen die Beschwichtigungspolitik, die Donald Trump in den letzten vier Jahren gegenüber dem aufstrebenden "Sultan" verfolgt hat, insbesondere in der Syrien-Krise.
Für die ebenso entscheidende Position des Nationalen Sicherheitsberaters der Vereinigten Staaten wurde Jake Sullivan nominiert, der sich seit Jahren konsequent für ein klareres, aber gleichzeitig transaktionales Vorgehen gegenüber der Türkei einsetzt – das gemäß dem langjährigen Wunsch Washingtons, unabhängig davon, wer im Amt ist, auf jeden Fall in der Nato bleiben muss.
"Die traditionelle Tendenz, mit der Türkei behutsam umzugehen, hat Erdoğan davon überzeugt, dass Washington seine Beziehungen zu Ankara als zu too important to fail betrachtet", so Sullivan in einem Artikel, den er im Februar 2018 gemeinsam mit dem ehemaligen US-Botschafter in Ankara, Eric Edelman, für Politico geschrieben hatte.
"Dies erhöht nur [den] Appetit auf Risiko [des türkischen Präsidenten] – und damit das Konfliktpotenzial", stellten sie fest. Beide sind für eine starke Haltung der USA zur türkischen Unnachgiebigkeit. Wie? Durch die Androhung von Sanktionen in verschiedenen Bereichen, die einer weiteren Aggression Ankaras entgegenwirken würden.
Die bevorstehende Ankunft Blinkens im Außenministerium und Sullivans im Weißen Haus – die, das sei angemerkt, der Zustimmung des Kongresses bedarf – ist bereits ein deutliches Signal an die Türkei. Die Türkei scheint es gehört zu haben...
In seinem, wenn auch verspäteten, &nbsp;Glückwunschschreiben an Biden zum Wahlsieg versäumte es Erdoğan nicht, ihre Zusammenarbeit während seiner Zeit als Vizepräsident Obamas hervorzuheben. Er betonte im Wesentlichen seine tiefe, praktisch empirisch gesicherte Überzeugung, dass Biden die "strategische Qualität" der amerikanisch-türkischen Beziehungen verstehe.
Bevor diese jedoch nach dem offiziellen Amtsantritt des 46. US-Präsidenten am 20. Januar getestet werden können, bleibt abzuwarten, ob und mit welchem Nachdruck auf dem bevorstehenden Gipfeltreffen der 27 Anfang Dezember die Würfel in den Beziehungen Ankaras zur EU fallen werden. Ein Gipfel, den auch Moskau aufmerksam verfolgen wird.

Die Türkei testet die Belastbarkeit ihrer Verbündeten

Nach der Wahlniederlage Trumps und Konflikten mit Putin nimmt Erdoğan sein "eingefrorenes" Bündnis mit Saudi-Arabien wieder auf. 

Turkey Is Testing the Resilience of Its Allies

The defeat of Donald Trump is bad news for Turkey and Saudi Arabia, who are rekindling their previously "frozen" alliance out of necessity. Erdoğan had a very serious disagreement with Putin – who also needs him more than ever – over what is happening in Azerbaijan

Margarita Vergolia