People used to sneer at those who warned of an EU superstate. Now Brussels itself takes umbrage if it isn't treated as a country

So the EU is a state after all. During the 2016 referendum, we kept being told that it was a club of nations. The idea that it might in fact be some kind of federal superstate was dismissed as a lurid conspiracy theory, a paranoid fantasy hatched in the heated brains of Eurosceptic extremists. Yet when the UK government suggested last week that the EU’s head of mission in London might be treated as the representative of an international association rather than of a sovereign country, Brussels went ballistic.
To be honest, I’m with the Eurocrats on this one. The EU is indeed a state. Don’t take my word for it. Have a look at the at the definition set out in Article One of the 1933 Montevideo Convention on the Rights and Duties of States: “The state as a person of international law should possess the following qualifications: a) a permanent population; b) a defined territory; c) government; and d) capacity to enter into relations with the other states.”
The EU acquired a) and b) when the Treaty of Rome came into force on January 1, 1958, and c) with the Maastricht Treaty in 1993, if not before. As for d), the capacity to enter into relations with other states, that had to wait until the Lisbon Treaty took effect in 2009. But no one can doubt that it is there now. The EU has legal personality, treaty-making powers, representation on international bodies, a foreign minister and well-staffed diplomatic legations in more than 140 countries, most of which recognise it as a sovereign entity (though Canada continues to hold out).
In practical terms, the difference is tiny. Delegates from international bodies such as the Arab League or the World Bank enjoy very similar privileges and status to national heads of mission. For Eurocrats, this is really a question of dignity. Letting them nurse that dignity would cost Britain nothing.
Before Brexit, I would have felt very differently. Until last year, we had a national stake in arguments of this sort. Britain’s general disposition as a member state was to oppose federalism and cling, however wanly, to the notion of a Europe of nations. We were forever voting against the EU’s acquisition of the trappings and symbols of statehood, and we were forever losing. On the handful of occasions that we were able to veto something, our veto would be ignored or sidestepped. In 1985, for example, the UK stood out against giving the EU a national flag – a proposal which, at that time, required unanimity. So Brussels instead adopted 12 golden stars on a blue field as its “logo” and promptly took to printing the “logo” on rectangular pieces of cloth that could be run up flagpoles.
Now though – for this relief, much thanks – we don’t have to worry any more. The EU can proclaim itself a monarchy or a theocracy, for all we care, provided it upholds its treaty obligations with us. If it wants us to treat it as a sovereign state, fine: that is precisely why people like me voted to leave it.
Let João Vale de Almeida, the clever and beautifully-mannered head of delegation, call himself a state ambassador if it makes him happy. Apart from anything else, he comes from pretty much the only European nation with which, in all our long and bellicose history, we have never seriously fallen out. And if, in return, the EU eases up on some of the pettier gestures that have followed Brexit – the most absurd example being the refusal of French officials to accept UK fish exports because the ink on the paperwork was the wrong colour – so much the better.
In my final speech in the European Parliament (can it really have been only a year ago?) I told Continental MEPs that they were losing a bad tenant and gaining a good neighbour.
Let’s make it so.

The EU Is a State and We Should Treat It as Such. That’s Precisely Why We Left

Οι άνθρωποι συνήθιζαν να κοροϊδεύουν όσους έλεγαν για το υπερκράτος της ΕΕ. Τώρα, είναι οι Βρυξέλλες που ενοχλούνται εάν δεν αντιμετωπίζονται ως χώρα

Επομένως, η ΕΕ είναι τελικά κράτος. Κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του 2016, μας έλεγαν συνεχώς ότι ήταν μια λέσχη εθνών. Η ιδέα ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι ένα είδος ομοσπονδιακού υπερκράτους απορριπτόταν ως μια κραυγαλέα θεωρία συνωμοσίας, μια παρανοϊκή φαντασίωση που είχε εκκολαφτεί στους θερμούς εγκέφαλους των ευρωσκεπτικιστών εξτρεμιστών. Ωστόσο, όταν η βρετανική κυβέρνηση πρότεινε την περασμένη εβδομάδα ο επικεφαλής της αποστολής της ΕΕ στο Λονδίνο να αντιμετωπίζεται ως εκπρόσωπος μιας διεθνούς ένωσης και όχι μιας κυρίαρχης χώρας, οι Βρυξέλλες εκνευρίστηκαν.
Για να είμαι ειλικρινής, σχετικά με αυτό το θέμα τάσσομαι με τους Ευρωκράτες. Η ΕΕ είναι πράγματι ένα κράτος. Δεν το λέω εγώ. Ρίξτε μια ματιά στον ορισμό του άρθρου 1 της σύμβασης του Μοντεβίδεο του 1933 για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κρατών: «Το κράτος ως πρόσωπο του διεθνούς δικαίου πρέπει να διαθέτει τα ακόλουθα προσόντα: α) μόνιμο πληθυσμό· β) καθορισμένη περιοχή· γ) κυβέρνηση· και δ) ικανότητα για σύναψη σχέσεων με τα άλλα κράτη».&nbsp;
Η ΕΕ απέκτησε τα α) και β) όταν τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Ρώμης την 1η Ιανουαρίου 1958 και το γ) με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1993, αν όχι πριν. Όσο για το δ), την ικανότητα σύναψης σχέσεων με άλλα κράτη, έπρεπε να περιμένουν μέχρι να τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι πλέον έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Η ΕΕ έχει νομική προσωπικότητα, εξουσίες σύναψης συνθηκών, εκπροσώπηση σε διεθνείς οργανισμούς, υπουργό Εξωτερικών και καλά στελεχωμένους διπλωματικούς φορείς σε περισσότερες από 140 χώρες, οι περισσότερες από τις οποίες την αναγνωρίζουν ως κυρίαρχη οντότητα (αν και ο Καναδάς εξακολουθεί να μην το πράττει).
&nbsp;Στην πράξη, η διαφορά είναι μικρή. Εκπρόσωποι από διεθνή όργανα όπως η Αραβική Ένωση ή η Παγκόσμια Τράπεζα απολαμβάνουν πολύ παρόμοια προνόμια και καθεστώς με τους εθνικούς αρχηγούς αποστολών. Για τους Ευρωκράτες, αυτό είναι πραγματικά ζήτημα αξιοπρέπειας. Το να τους αφήσουμε να χαίρουν αυτής της αξιοπρέπειας δεν κοστίζει τίποτα στη Βρετανία.
Πριν το Brexit, δε θα ένιωθα το ίδιο. Μέχρι πέρυσι, είχαμε ένα εθνικό μερίδιο σε σχέση με αυτά. Η γενική διάθεση της Βρετανίας ως κράτους-μέλους ήταν να αντιτάσσεται στον φεντεραλισμό και να προσκολλάται, ωστόσο κάπως άτονα, στην έννοια της Ευρώπης των εθνών. Ψηφίζαμε πάντα κατά της απόκτησης από την ΕΕ των χαρακτηριστικών και των συμβόλων της κρατικής υπόστασης και χάναμε κάθε φορά. Στην περίπτωση που καταφέρναμε να επιβάλλουμε βέτο σε κάτι, το βέτο μας είτε αγνοούταν είτε παραμεριζόταν. Το 1985, για παράδειγμα, το Ηνωμένο Βασίλειο εναντιώθηκε στην παραχώρηση στην ΕΕ μιας εθνικής σημαίας - μια πρόταση που, τότε, απαιτούσε ομοφωνία. Έτσι, οι Βρυξέλλες υιοθέτησαν τελικά 12 χρυσά αστέρια σε ένα μπλε πεδίο ως «λογότυπό» και έσπευσαν να εκτυπώσουν το «λογότυπο» σε ορθογώνια κομμάτια υφάσματος τα οποία μπορούσαν να αναρτήσουν σε κοντάρια σημαιών.
Τώρα όμως - οποία ανακούφιση, ευχαριστώ πολύ - δε χρειάζεται να ανησυχούμε πια. Η ΕΕ μπορεί να ανακηρυχθεί μοναρχία ή θεοκρατία, δε μας νοιάζει καθόλου, υπό την προϋπόθεση ότι τηρεί τις υποχρεώσεις της ως προς τη συνθήκη. Εάν θέλει να την αντιμετωπίσουμε ως κυρίαρχο κράτος, εντάξει: αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που οι άνθρωποι σαν εμένα ψήφισαν να φύγουμε.
Αφήστε τον Ζοάο Βάλε ντε Αλμέιντα, τον έξυπνο και με καλούς τρόπους επικεφαλής της αντιπροσωπείας, να αυτοαποκαλείται πρεσβευτής του κράτους εάν αυτό τον κάνει ευτυχισμένο. Σε τελική ανάλυση, προέρχεται σχεδόν από το μοναδικό ευρωπαϊκό έθνος με το οποίο, σε όλη τη μακρά και γεμάτη έχθρες ιστορία μας, δεν τα έχουμε σπάσει σοβαρά. Και αν, σε αντάλλαγμα, η ΕΕ μαλακώσει σχετικά με ορισμένες από τις πιο μικρόψυχες κινήσεις που ακολούθησαν το Brexit - με πιο παράλογο παράδειγμα την άρνηση των Γάλλων αξιωματούχων να δεχθούν εξαγωγές ψαριών από το Ηνωμένο Βασίλειο επειδή το μελάνι στα χαρτιά ήταν λάθος χρώμα - τόσο το καλύτερο.
Στην τελική μου ομιλία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (πέρασε κιόλας ένας χρόνος;) είπα στους ευρωβουλευτές από τα ηπειρωτικά ότι έχασαν έναν κακό ενοικιαστή και κέρδισαν έναν καλό γείτονα.
Ας το κάνουμε.

Η ΕΕ είναι κράτος και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο. Γι 'αυτό ακριβώς φύγαμε

La gente se burlaba de quienes advertían de que la comunidad era un supraestado, y ahora Bruselas se ofende si no la consideran un país

Así que la Unión Europea es un Estado al fin y al cabo. Durante el referéndum de 2016 en el Reino Unido, se nos dijo que era un club de naciones. La idea de que podría ser una especie de supraestado federal se descartó como una teoría conspirativa espeluznante, una fantasía paranoica incubada en los cerebros caldeados de extremistas euroescépticos. Sin embargo, cuando el Gobierno británico sugirió la semana pasada que el jefe de la misión de la UE en Londres podría ser tratado como representante de una asociación internacional en lugar de un país soberano, Bruselas se enfado.
Para ser sincero, en esta batalla estoy con los eurócratas. La UE es, en efecto, un Estado. Si no me creen, echen ustedes un vistazo a la definición en el artículo 1 de la Convención de Montevideo de 1933 sobre los derechos y deberes de los Estados: "El Estado como persona de Derecho Internacional debe reunir los siguientes requisitos: I. —Población permanente. II. —Territorio determinado. III. —Gobierno. IV. —Capacidad de entrar en relaciones con los demás Estados".
La UE asumió los dos primeros requisitos cuando el Tratado de Roma entró en vigor el 1 de enero de 1958, y el tercero con el Tratado de Maastricht en 1993, si no antes. Sobre el cuarto, la capacidad de entrar en relaciones con otros Estados tuvo que esperar hasta que el Tratado de Lisboa entró en vigor en 2009. Pero nadie puede dudar de que está ahí. La UE tiene personalidad jurídica, poderes para establecer tratados, representación en organismos internacionales, un ministro de Asuntos Exteriores y delegaciones diplomáticas bien dotadas en más de 140 países, la mayoría de los cuales la reconocen como entidad soberana (aunque Canadá se resiste).
En términos prácticos, la diferencia es mínima. Los delegados de organismos internacionales como la Liga Árabe o el Banco Mundial gozan de privilegios y estatus muy similares a los de los jefes de misión nacionales. Para los eurócratas es una cuestión de dignidad. Dejarles que la cuiden no le costaría nada al Reino Unido.
Antes del Brexit, habría tenido un sentimiento muy distinto. Hasta el año pasado teníamos un interés nacional en ese debate. La disposición general del Reino Unido como Estado miembro era oponerse al federalismo y aferrarse, aunque con debilidad, a la noción de una Europa de naciones. Siempre votamos en contra de que la UE adoptara símbolos de Estado y siempre perdimos. En las pocas ocasiones en que podíamos vetar algo, nuestro veto se ignoraba o sorteaba. En 1985, por ejemplo, el Reino Unido se opuso a que se le diera a la UE una bandera nacional, propuesta que, en ese momento, requería unanimidad. Así que Bruselas adoptó doce estrellas doradas en un fondo azul como un "logo", e imprimió ese "logo" en piezas rectangulares de tela que podían colocarse en astas de banderas.
Por suerte ya no tenemos que preocuparnos por eso. Qué alivio. La UE puede proclamarse a sí misma como una monarquía o una teocracia, y nos importa siempre y cuando cumpla con las obligaciones que ha contraído con nosotros en virtud de los tratados. Si quiere que la tratemos como un Estado soberano, bien: precisamente por eso gente como yo votó para abandonarla.
Dejemos que el astuto y bien educado jefe de la delegación, João Vale de Almeida, se considere embajador estatal si eso le hace feliz. Aparte de todo, él viene de la única nación europea con la que, en toda nuestra larga y belicosa historia, nunca hemos entrado en algún conflicto serio. Y si, a cambio, la UE se tranquiliza con algunos de los gestos más mezquinos que han seguido al Brexit, mejor. El ejemplo más absurdo es la negativa de los funcionarios franceses a aceptar las exportaciones de pescado del Reino Unido porque la tinta del papeleo era del color equivocado.
En mi último discurso en el Parlamento Europeo (¿de verdad fue apenas hace un año?) les dije a los eurodiputados del continente que perdían un mal inquilino y ganaban un buen vecino.
Que así sea.&nbsp;

La Unión Europa es un Estado y debemos tratarla como tal. Precisamente por eso la abandonamos

Après les mises en garde du référendum de 2016 sur le Brexit, voilà que l'UE se présente enfin pour ce qu'elle est, un véritable État.

L'UE est donc un État après tout. Lors du référendum de 2016, on n'a cessé de nous dire qu'elle était un club d'États nations. L'idée qu'il pourrait s'agir en fait d'une sorte de super-État fédéral a été rejetée comme une théorie conspirationniste effrayante, un fantasme paranoïaque né dans le cerveau chauffé à blanc des extrémistes eurosceptiques. Pourtant, lorsque le gouvernement britannique a suggéré la semaine dernière que le chef de la mission de l'UE à Londres pourrait être traité comme le représentant d'une association internationale plutôt que d'un pays souverain, Bruxelles s'est mise en colère.
Pour être honnête, je suis d'accord avec les eurocrates sur ce point. L'UE est en effet un État. Ne me croyez pas sur parole. Jetez plutôt un coup d'œil à la définition de l'article premier de la Convention de Montevideo de 1933 sur les droits et les devoirs des États : « L'État, en tant que personne de droit international, doit posséder les qualifications suivantes : a) une population permanente ; b) un territoire défini ; c) un gouvernement ; et d) la capacité d'entrer en relation avec les autres États ».
L'UE a acquis les deux premiers points quand le traité de Rome est entré en vigueur le 1er janvier 1958 et le troisième avec le traité de Maastricht en 1993, si ce n'est avant. Quant au dernier, la capacité d'entrer en relation avec d'autres États, il a fallu attendre l'entrée en vigueur du traité de Lisbonne en 2009. Mais personne ne peut douter qu'elle existe maintenant. L'UE est dotée de la personnalité juridique, du pouvoir de conclure des traités, d'une représentation au sein des organismes internationaux, d'un ministre des Affaires étrangères et de missions diplomatiques bien dotées en personnel dans plus de 140 pays, dont la plupart la reconnaissent comme une entité souveraine (bien que le Canada continue de résister).
En termes pratiques, la différence est minime. Les délégués d'organismes internationaux tels que la Ligue arabe ou la Banque mondiale jouissent de privilèges et d'un statut très similaires à ceux des chefs de mission nationaux. Pour les eurocrates, il s'agit avant tout d'une question de dignité. Les laisser soigner la leur ne coûterait rien à la Grande-Bretagne.
Avant le Brexit, j'aurais eu un sentiment très différent. Jusqu'à l'année dernière, nous défendions un intérêt national dans ce genre de débat. La disposition générale de la Grande-Bretagne, en tant qu'État membre, était de s'opposer au fédéralisme et de s'accrocher, bien que timidement, à la notion d'Europe des nations. Nous avons toujours voté contre l'acquisition par l'UE des attributs et des symboles de l'État, et nous avons toujours été perdants. Les rares fois où nous pouvions opposer notre veto à quelque chose, celui-ci était ignoré ou contourné. En 1985, par exemple, le Royaume-Uni s'est prononcé contre l'octroi d'un drapeau national à l'UE - une proposition qui, à l'époque, nécessitait l'unanimité. Bruxelles a donc adopté 12 étoiles dorées sur un fond bleu comme « logo » et s'est rapidement mise à imprimer le « logo » sur des morceaux de tissu rectangulaires pouvant être placés au sommet de hampes.
Mais maintenant - merci du soulagement - nous n'avons plus à nous inquiéter. L'UE peut se proclamer monarchie ou théocratie, pour autant qu'elle respecte les obligations qui lui incombent en vertu du traité. Si elle veut que nous la traitions comme un État souverain, très bien : c'est précisément pour cette raison que des gens comme moi ont voté pour la quitter.
Que João Vale de Almeida, le chef de délégation de l'UE, intelligent et aux belles manières, se fasse appeler ambassadeur d'État si cela lui fait plaisir. Il vient, notamment, de la seule nation européenne avec laquelle nous ne nous sommes jamais sérieusement brouillés au cours de notre longue et belliqueuse histoire. Et si, en retour, l'UE adoucit certains des gestes plus mesquins qui ont suivi le Brexit - l'exemple le plus absurde étant le refus des fonctionnaires français d'accepter les exportations de poisson britanniques parce que l'encre sur les documents n'était pas de la bonne couleur - tant mieux.
Dans mon dernier discours au Parlement européen (cela peut-il vraiment ne remonter qu'à un an ?), j'ai dit aux eurodéputés du continent qu'ils perdaient un mauvais locataire et gagnaient un bon voisin.
Faisons en sorte qu'il en soit ainsi.

L'UE est un État que nous devons traiter comme tel

Ludzie szydzili z tych, którzy ostrzegali przed superpaństwem UE. Teraz Bruksela sama się obraża, jeśli nie jest traktowana jak państwo.

A więc UE jednak jest państwem. Podczas referendum w 2016 r. wciąż mówiono nam, że jest to klub państw. Pomysł, że w rzeczywistości może to być federalne superpaństwo, był z góry uznawany za pikantną teorię spiskową, paranoiczną fantazję wykluwającą się w rozgrzanych mózgach eurosceptycznych ekstremistów. Jednak kiedy w zeszłym tygodniu rząd Wielkiej Brytanii zasugerował, że szef misji UE w Londynie może być traktowany jako przedstawiciel stowarzyszenia międzynarodowego, a nie suwerennego kraju, Bruksela wpadła w furię.
Szczerze mówiąc, w tej sprawie jestem z eurokratami. Unia Europejska rzeczywiście jest państwem. Nie wierzcie mi na słowo. Spójrzcie na zawartą w artykule pierwszym Konwencji Montevideo z 1933 r. definicję dotyczącą praw i obowiązków państw: "Państwo jako podmiot prawa międzynarodowego powinno mieć następujące elementy: a) stałą ludność, b) określone terytorium, c) rząd i d) zdolność wchodzenia w stosunki międzynarodowe."
UE nabyła a) i b) w momencie wejścia w życie Traktatu Rzymskiego w dniu 1 stycznia 1958 r. oraz c) wraz z Traktatem z Maastricht w 1993 r., jeśli nie wcześniej. Jeśli chodzi o d), zdolność do nawiązywania stosunków z innymi państwami musiała poczekać do wejścia w życie Traktatu z Lizbony w 2009 r. Nikt nie może jednak wątpić, że UE aktualnie ją posiada. UE posiada osobowość prawną, uprawnienia traktatowe, reprezentację w organach międzynarodowych, ministra spraw zagranicznych i dobrze obsadzone przedstawicielstwa dyplomatyczne w ponad 140 krajach, z których większość uznaje ją za suwerenny podmiot (choć Kanada nadal się temu opiera).
W praktyce różnica jest niewielka. Delegaci organów międzynarodowych, takich jak Liga Arabska czy Bank Światowy, mają bardzo podobne przywileje i status do szefów misji państwowych. Dla eurokratów jest to tak naprawdę kwestia godności. Pozwolenie pielęgnować im tę godność nic nie kosztowałoby Wielkiej Brytanii.
Przed Brexitem czułbym się zupełnie inaczej. Do zeszłego roku w tego rodzaju sporach rozgrywały się nasze narodowe interesy. Ogólna dyspozycja Wielkiej Brytanii, jako państwa członkowskiego polegała na sprzeciwie wobec federalizmu i kurczowym trzymaniu się, jakkolwiek niemrawym, koncepcji Europy narodów. Zawsze głosowaliśmy przeciwko nabywaniu przez UE pułapek i symboli państwowości, i zawsze przegrywaliśmy. W nielicznych przypadkach, gdy mogliśmy coś zawetować, nasze weto było ignorowane lub obchodzone. Na przykład w 1985 r. Wielka Brytania sprzeciwiła się nadaniu UE flagi narodowej - propozycji, która w tamtym czasie wymagała jednomyślności. Zamiast tego Bruksela przyjęła 12 złotych gwiazdek na niebieskim polu, jako swoje "logo" i od razu zajęła się drukowaniem "logo" na prostokątnych kawałkach materiału, które mogły być umieszczone na masztach flagowych.
Teraz jednak - za tę ulgę, bardzo dziękuję - nie musimy się już martwić. Unia Europejska może ogłosić się monarchią lub teokracją, o ile będzie przestrzegała swoich zobowiązań traktatowych wobec nas. Jeśli chce, byśmy traktowali ją jak suwerenne państwo, bardzo proszę: właśnie dlatego ludzie, tacy jak ja głosowali za jej opuszczeniem.
João Vale de Almeida, sprytny i obdarzony nienagannymi manierami szef delegacji, może nazwać się ambasadorem państwa, jeśli to go uszczęśliwia. Poza wszystkim, pochodzi on z niemalże jedynego europejskiego narodu, z którym w całej naszej długiej i wojowniczej historii nigdy na poważnie się nie posprzeczaliśmy. A jeśli w zamian UE złagodzi niektóre ze złośliwości, które okazuje od czasu brexitu - najbardziej absurdalnym przykładem jest odmowa francuskich urzędników zaakceptowania brytyjskiego eksportu ryb, ponieważ tusz na dokumentach był w złym kolorze - tym lepiej.
W moim końcowym przemówieniu w Parlamencie Europejskim (czy to naprawdę mogło mieć miejsce zaledwie rok temu?) powiedziałem posłom do PE z kontynentu, że tracą złego lokatora i zyskują dobrego sąsiada.
Niech więc tak będzie.

UE jest państwem i tak powinniśmy ją traktować. To właśnie dlatego z niej wyszliśmy.

Wcześniej wyśmiewano tych, którzy ostrzegali przed superpaństwem UE. Teraz Bruksela sama się obraża, jeśli nie jest traktowana jak państwo.

Früher wurden diejenigen belächelt, die vor der EU als Superstaat warnten. Jetzt ist Brüssel brüskiert, wenn es nicht als solcher behandelt wird.

Die EU ist also doch ein Staat. Während des Referendums 2016 wurde uns immer wieder gesagt, sie sei ein Club der Nationen. Die Idee, dass es sich in der Tat um eine Art föderalen Superstaat handeln könnte, wurde als reißerische Verschwörungstheorie abgetan: eine paranoide Fantasie der erhitzten Gemüter euroskeptischer Extremisten! Doch als die britische Regierung letzte Woche vorschlug, dass der Leiter der EU-Mission in London als Vertreter einer internationalen Vereinigung und nicht eines souveränen Landes behandelt werden könnte, war Brüssel ganz brüskiert.
Um ehrlich zu sein: Ich bin in dieser Sache auf der Seite der Eurokraten. Die EU ist tatsächlich ein Staat. Aber verlasen Sie sich nicht auf mein Wort. Werfen Sie einen Blick auf die Definition in Artikel 1 der Montevideo-Konvention über die Rechte und Pflichten der Staaten von 1933: "Der Staat als Person des Völkerrechts soll folgende Eigenschaften besitzen: a) eine ständige Bevölkerung; b) ein bestimmtes Territorium; c) eine Regierung; und d) die Fähigkeit, mit anderen Staaten Beziehungen einzugehen."
Die EU erwarb a) und b) mit dem Inkrafttreten der Römischen Verträge am 1. Januar 1958, c) folgte spätestens mit dem Vertrag von Maastricht 1993. Was d) betrifft – die Fähigkeit, Beziehungen mit anderen Staaten einzugehen – das musste bis zum Inkrafttreten des Vertrags von Lissabon im Jahr 2009 warten. Aber niemand kann bezweifeln, dass diese Fähigkeit jetzt da ist. Die EU hat eine Rechtspersönlichkeit, Befugnisse zum Abschluss von Verträgen, Repräsentation in internationalen Gremien, einen Außenminister und gut besetzte diplomatische Vertretungen in mehr als 140 Ländern, von denen die meisten sie als souveräne Einheit anerkennen (obwohl Kanada sich weiterhin weigert).
In der Praxis ist der Unterschied winzig. Delegierte von internationalen Gremien wie der Arabischen Liga oder der Weltbank genießen sehr ähnliche Privilegien und einen ähnlichen Status wie nationale Missionschefs. Für Eurokraten ist dies wirklich eine Frage der Würde. Sie diese Würde pflegen zu lassen, würde Großbritannien nichts kosten.
Vor dem Brexit hätte ich das ganz anders gesehen. Bis zum letzten Jahr hatten wir ein nationales Interesse an Fragen dieser Art. Als Mitgliedstaat war Großbritannien generell gegen Föderalismus und klammerte sich, wenn auch nicht besonders fest, an die Idee eines Europas der Nationen. Wir stimmten immer wieder gegen die Übernahme der Insignien und Symbole der Staatlichkeit durch die EU, und wir verloren immer wieder. Bei den wenigen Gelegenheiten, bei denen wir ein Veto einlegen konnten, wurde es ignoriert oder umgangen. 1985 zum Beispiel wehrte sich das Vereinigte Königreich dagegen, der EU eine nationale Flagge zu geben – ein Vorschlag, der damals Einstimmigkeit erforderte. Also nahm Brüssel stattdessen zwölf goldene Sterne auf einem blauen Feld als ihr "Logo" und begann prompt, dieses "Logo" auf rechteckige Stoffstücke zu drucken, die an Fahnenmasten hochgezogen werden konnten.
Nun aber – und dafür: vielen Dank! – müssen wir uns keine Sorgen mehr machen. Die EU kann sich von uns aus zur Monarchie oder Theokratie erklären, solange sie ihre vertraglichen Verpflichtungen mit uns einhält. Wenn sie will, dass wir sie wie einen souveränen Staat behandeln, gut: Genau deshalb haben Leute wie ich dafür gestimmt, sie zu verlassen.
Soll sich João Vale de Almeida, der kluge und gutmütige Delegationsleiter, doch Botschafter des Staates nennen, wenn es ihn glücklich macht. Abgesehen von allem anderen kommt er aus so ziemlich der einzigen europäischen Nation, mit der wir uns in unserer langen und kriegerischen Geschichte nie ernsthaft zerstritten haben. Und wenn die EU im Gegenzug einige der unbedeutenderen Gesten nach dem Brexit lockert – das absurdeste Beispiel ist die Weigerung französischer Beamter, britische Fischexporte zu akzeptieren, weil die Tinte auf den Papieren die falsche Farbe hatte – umso besser.
In meiner letzten Rede im Europäischen Parlament (kann es wirklich erst ein Jahr her sein?) sagte ich den Abgeordneten des Europäischen Parlaments, dass ein schlechter Mieter ausziehen, und ein guter Nachbar einziehen wird.
Auf gute Nachbarschaft.

The EU Is a State and We Should Treat It as Such. That’s Precisely Why We Left

People used to sneer at those who warned of an EU superstate. Now Brussels itself takes umbrage if it isn't treated as a country

Daniel Hannan