Muchos italianos ven el reputado expresidente del Banco Central Europeo la solución a la eterna inestabilidad política en el país. Draghi, huérfano de padre y madre, se formó en las mejores universidades de Italia y EEUU. Su 'lo que haga falta' en la crisis del euro se sigue recordando

Los amantes de la lengua italiana adoran a Dante, los cinéfilos se vuelven locos por Fellini, los hinchas del Nápoles veneran a Maradona. La burguesía italiana también tiene su ídolo: se llama Mario Draghi y tiene una sonrisa astuta. Desde que el presidente de la República, el austero democristiano Sergio Mattarella, decidió <a href="https://www.eldiario.es/internacional/mario-draghi-acepta-encargo-formar-gobierno-italia_1_7190142.html">convocar al expresidente del Banco Central Europeo para formar un nuevo gobierno</a>, en Italia ha estallado una auténtica Draghimanía.
Muchos han acogido la decisión de Mattarella para evitar unas nuevas elecciones como un hecho histórico. Draghi, a diferencia de otros tecnócratas del pasado que también llegaron a ser primeros ministros, como Carlo Azeglio Ciampi o Mario Monti, para muchos es mucho más que un tecnócrata. Sus defensores le describen como un héroe nacional, el hombre que salvó el euro, San Mario Draghi, Supermario, o el economista italiano más respetado del mundo.
Fue suficiente con que Mattarella pronunciara su nombre para que la bolsa de Milán subiera a la mañana siguiente y para que el diferencial entre los bonos del Estado italiano y alemán bajara. El primer ministro dimisionario Giuseppe Conte, que hasta hace unas horas era el campeón del heterogéneo ejército de centro-izquierda "giallo rosso" (amarillo-rojo), de repente pasó a la historia. Y Matteo Renzi, el astuto senador florentino que al <a href="https://www.eldiario.es/internacional/nueva-crisis-politica-juego-tronos-italiano-conte-busca-apoyos-mantenerse-primer-ministro_1_6808285.html">retirar su apoyo al Gobierno de Conte el pasado enero desencadenó la crisis</a>, está siendo aclamado por los medios de comunicación y las redes sociales como el autor de una verdadera "obra maestra" política: quitar de en medio a Conte y convertirse en el árbitro de la política italiana.
<h3>Una opción popular</h3>
Pero si Mattarella ha pedido a Draghi que forme un gobierno de alto nivel para hacer frente a "las graves emergencias sanitarias, sociales, económicas y financieras" a las que se enfrenta Italia, es porque sabe que Draghi no sólo goza de la confianza de millones de italianos: es apreciado sobre todo por la clase dirigente industrial y financiera del norte de Italia, por la alta burocracia de Roma, por los círculos académicos y los medios de comunicación de Milán, por antiguos jefes de gobierno como Romano Prodi y Silvio Berlusconi, y por el mundo católico. Es raro que Italia se una detrás de un solo hombre, pero por ahora parece que es eso lo que va a ocurrir.
Draghi cuenta también con el aprecio de Bruselas, Fráncfort y Berlín, y de los círculos financieros, académicos y económicos de Estados Unidos. La propia historia personal de Draghi parece un símbolo de la redención italiana, de un país que en los años 50 era muy pobre, provinciano y marginal, y que hoy –pese a sus muchos defectos– es un país rico, industrializado y bastante internacionalizado.
<h3>Su historia</h3>
Draghi nace en Roma en 1947. Su padre trabaja en un banco y es originario de Véneto, una región rural del norte, su madre es una farmacéutica del sur de Italia. Una familia burguesa en aquella Roma que acaba de empezar a olvidar el trauma de la Segunda Guerra Mundial y a convertirse en la capital de la Dolce Vita. Siendo aún adolescente, Draghi queda huérfano de padre y madre, una tragedia que, sin embargo, no le impide estudiar (y jugar al baloncesto) en un excelente colegio dirigido por los jesuitas y graduarse en la Universidad de la Sapienza de Roma haciendo su tesis con uno de los mejores economistas de la historia de Italia, Federico Caffè.
Tras licenciarse en Roma, se doctora en el Instituto de Tecnología de Massachusetts (MIT, en inglés), que ya entonces es una de las mejores universidades del planeta. Tuvo la oportunidad de estudiar, entre otros, con Franco Modigliani, Premio Nobel de Economía, y con Robert Solow, otro genio de la 'ciencia triste'. Se casó a los 26 años y su tesis doctoral en el MIT la dedicó a su mujer, Serena.
En Italia, Draghi se impone rápidamente como uno de los economistas más brillantes de su generación. Enseña en varias universidades de prestigio (Trento, Padua, Venecia, Florencia...), en los años 80 es uno de los tecnócratas más respetados de Roma y en 1991 es nombrado Director General del Tesoro por el entonces poderoso primer ministro Giulio Andreotti. En ese periodo, la economía italiana sufre una profunda transformación, para bien o para mal, caracterizada por las privatizaciones, la liberalización de los mercados financieros, el esfuerzo por reducir la deuda: Draghi juega un papel decisivo, que hoy muchos a la izquierda del Partido Democrático (y la derecha euroescéptica) discuten. Después de todo, sólo en los últimos años, y especialmente durante el segundo gobierno de Conte, el Estado italiano ha vuelto a desempeñar un papel económico de cierta importancia.
<h3>Un "socialista liberal"</h3>
En 2005, tras una temporada como vicepresidente para Europa en Goldman Sachs, es nombrado gobernador del Banco de Italia y vuelve a desempeñar un papel clave en la modernización del arcaico y fragmentado sector bancario italiano. En 2015 se autodefine como "socialista liberal" (una fórmula que suena bastante vaga en Italia), pero a principios de la década de 2000, Draghi no se diferencia mucho de otros 'sumos sacerdotes' del liberalismo internacional. Sin embargo, precisamente por su ortodoxia moderada logra convertirse –gracias a un trabajo en equipo de Francia e Italia, y al visto bueno de Berlín– en presidente del Banco Central Europeo en 2011.
Precisamente como presidente del BCE desempeña un papel decisivo para proteger al euro en sus peores momentos. El 26 de julio de 2012, en la Conferencia de Inversión Global de Londres, Draghi pronuncia una frase que ya se ha convertido en una pieza de la identidad colectiva de Italia: "Dentro de los límites de nuestro mandato, el BCE está dispuesto a hacer todo lo que sea necesario (whatever it takes) para preservar el euro. Y créanme, será suficiente".
El euro se salva y ese whatever it takes se convierte en leyenda para millones de italianos. Este martes fue Mattarella quien invocó su propio whatever it takes convocando a Draghi para la mañana siguiente en el Quirinale, el palacio presidencial que fue residencia de los reyes de Italia. Un paso que muchos comentaristas llevan esperando desde hace años (ya se habló de Draghi como primer ministro de emergencia en 2012), y que en los últimos meses muchos han reclamado, por ejemplo el expresidente del Senado Marcello Pera, consultado por elDiario.es a mediados de enero.
Mattarella sabe que, en el revuelto Parlamento italiano, pocos tienen la fuerza necesaria para decir no a Draghi. No la tiene el Partido Democrático, ni el partido de Berlusconi, Forza Italia. Y quizá ni siquiera el M5S. Al encargar a Draghi la formación de un gobierno que dirija el país en un momento de extrema dificultad, Mattarella está obligando a los senadores y diputados a asumir responsabilidades, especialmente en la gestión del Fondo de Recuperación, que muchos en Italia ven como la última oportunidad de modernizar realmente una economía frágil y poco atenta hacia los jóvenes, las mujeres y la innovación.
Draghi pasa su tiempo libre en el campo de Umbria, región del centro de Italia famosa por ser tierra de milagros: San Benito de Nursia y San Francisco de Asís proceden de allí. Y quién sabe si algún milagro laico está a punto de hacerse realidad en Italia.

'Supermario' Draghi, el ídolo de la burguesía italiana que puede salvar al país de otra crisis

Muchos italianos ven el reputado expresidente del Banco Central Europeo la solución a la eterna inestabilidad política en el país

Many Italians perceive the renowned former president of the European Central Bank as the solution to the eternal political instability in the country. Draghi, orphaned since a teenager, was educated at the best universities in Italy and the US. His "whatever it takes" in the euro crisis is still remembered

Italian language lovers adore Dante, film lovers are crazy about Fellini, Napoli fans worship Maradona. The Italian bourgeoisie also has its idol: his name is Mario Draghi, and he has a wry smile. Since the President of the Republic, the austere Christian democrat Sergio Mattarella, decided to summon the former president of the European Central Bank (ECB) to form a new government, a veritable 'Draghimania' has broken out in Italy.
Many have hailed Mattarella's decision to avoid new elections as historic. Draghi, unlike other technocrats of the past who also became prime ministers, such as Carlo Azeglio Ciampi or Mario Monti, for many is much more than a technocrat. His defenders describe him as a national hero, the man who saved the euro, Saint Mario Draghi, Supermario, or the most respected Italian economist in the world.
It was enough for Mattarella to utter his name for the Milan stock market to rise the next morning and for the spread between Italian and German government bonds to fall. Resigned Prime Minister Giuseppe Conte, who until a few hours ago was the champion of the heterogeneous centre-left "giallo rosso" (yellow-red) army, suddenly became yesterday's news. And Matteo Renzi, the astute Florentine senator who, by withdrawing his support for Conte's government last January, triggered the crisis, is being hailed by the media and social networks as the author of a true political "masterpiece": getting Conte out of the way and becoming the arbiter of Italian politics.
<h3>A popular choice</h3>
But if Mattarella has asked Draghi to form a high-level government to deal with "the serious health, social, economic and financial emergencies" facing Italy, it is because he knows that Draghi not only enjoys the confidence of millions of Italians: he is appreciated above all by the industrial and financial establishment in northern Italy, by the high bureaucracy in Rome, by academic circles and the media in Milan, by former heads of government such as Romano Prodi and Silvio Berlusconi, and by the Catholics. It is rare for Italy to unite behind one man, but for now, it looks like that is what is going to happen.
Draghi is also well-liked in Brussels, Frankfurt, and Berlin, and in US financial, academic, and economic circles. Draghi's own personal story seems a symbol of Italian redemption, of a country that in the 1950s was very poor, provincial, and marginal and that today, despite its many flaws, is a rich, industrialised, and fairly internationalised country.
<h3>His story</h3>
Draghi was born in Rome in 1947. His father worked in a bank and was originally from Veneto, a rural region in the north, and his mother was a pharmacist from the south of Italy. They were a bourgeois family in Rome, a city which had just begun to forget the trauma of the Second World War and become the capital of the Dolce Vita. While still a teenager, Draghi lost both parents, a tragedy that did not prevent him from studying (and playing basketball) at an excellent school run by the Jesuits and graduating from the Sapienza University in Rome, where he did his thesis with one of the best economists in Italian history, Federico Caffè.
After graduating, he obtained his Ph.D. at the Massachusetts Institute of Technology (MIT), already one of the best universities in the world. He had the opportunity to study, among others, with Franco Modigliani, Nobel Prize winner in Economics, and with Robert Solow, another genius of the "dismal science". He married at the age of 26 and dedicated his doctoral thesis at MIT to his wife, Serena.
In Italy, Draghi quickly established himself as one of the most brilliant economists of his generation. He taught at several prestigious universities (Trento, Padua, Venice, Florence...), in the 1980s he was one of the most respected technocrats in Rome, and in 1991 he was appointed Director-General of the Treasury by the powerful Prime Minister Giulio Andreotti. In that period, the Italian economy suffered a profound transformation, for better or for worse, characterised by privatisations, liberalisation of the financial markets, and the effort to reduce debt. Draghi played a decisive role, which today many on the left of the Democratic Party (and the Eurosceptic right) criticise. After all, it is only in recent years, and especially during the second Conte government, that the Italian state has once again played an economic role of some importance.
<h3>A "liberal socialist"</h3>
In 2005, after being Vice President for Europe at Goldman Sachs, he was appointed Governor of the Bank of Italy and once again played a key role in modernising Italy's archaic and fragmented banking sector. In 2015, he described himself as a "liberal socialist" (a rather vague-sounding formula in Italy), but in the early 2000s, Draghi was not much different from other 'high priests' of international liberalism. However, it was because of the moderate orthodoxy that he managed to become – thanks to the teamwork between France and Italy, and the approval of Berlin – President of the European Central Bank in 2011.
As president of the ECB, he played a decisive role in protecting the euro in its worst moments. On 26 July 2012, at the Global Investment Conference in London, Draghi utters a phrase that has already become a piece of Italy's collective identity: "Within the limits of our mandate, the ECB is ready to do whatever it takes to preserve the euro. And believe me, it will be enough".
The euro was saved and that "whatever it takes" became legend for millions of Italians. This Tuesday, it was Mattarella who invoked his own "whatever it takes" by summoning Draghi for the next morning at the Quirinale, the presidential palace that was once the Italian kings' residence. It was a step that many commentators have been waiting for for years (there was already talk on Draghi as emergency prime minister in 2012), and that in recent months many have claimed would happen, for example, as the former President of the Senate Marcello Pera told elDiario.es in mid-January.
Mattarella knows that in the troubled Italian Parliament, few have the strength to say no to Draghi. Neither has the Democratic Party, nor Berlusconi's party, Forza Italia. And perhaps not even the M5S. By tasking Draghi to form a government for running the country in times of extreme difficulty, Mattarella is forcing senators and deputies to take responsibility, especially in the management of the Recovery Fund, which many in Italy see as the last chance to truly modernise a fragile economy with little regard for young people, women, and innovation.
Draghi spends his free time in the countryside of Umbria, a region in central Italy famous for being a land of miracles: St. Benedict of Nursia and St. Francis of Assisi come from there. And who knows if some secular miracle is about to come true in Italy.

'Supermario' Draghi, the Idol of the Italian Bourgeoisie who can Save the Country from Another Crisis

Many Italians see the renowned former president of the European Central Bank as the solution to the country's eternal political instability

Πολλοί Ιταλοί θεωρούν τον διάσημο πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως λύση στην αιώνια πολιτική αστάθεια στη χώρα. Ο Ντράγκι, ορφανός από έφηβος, εκπαιδεύτηκε στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιταλίας και των ΗΠΑ. Το «θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται» που είπε για την κρίση του ευρώ έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη πολλών

Οι λάτρεις της ιταλικής γλώσσας λατρεύουν τον Δάντη, οι λάτρεις των ταινιών είναι τρελοί για τον Φελίνι, οι οπαδοί της Νάπολης λατρεύουν το Μαραντόνα. Η ιταλική μπουρζουαζία έχει επίσης το είδωλό της: το όνομά του είναι Μάριο Ντράγκι και έχει πονηρό χαμόγελο. Δεδομένου ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αυστηρός Χριστιανοδημοκράτης Σέρτζιο Ματαρέλα, αποφάσισε να καλέσει τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) για να σχηματίσει νέα κυβέρνηση, μια πραγματική «Ντραγκιμανία» ξέσπασε στην Ιταλία.
Πολλοί χαιρέτισαν την απόφαση Ματαρέλα να αποφύγει τις νέες εκλογές λόγω ιστορικότητας της περιόδου. Ο Ντράγκι, σε αντίθεση με άλλους τεχνοκράτες του παρελθόντος που επίσης έγιναν πρωθυπουργοί, όπως ο Κάρλο Αζέλιο Σιάμπι ή ο Μάριο Μόντι, &nbsp;είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν τεχνοκράτη για πολλούς. Οι υπερασπιστές του τον περιγράφουν ως εθνικό ήρωα, τον άνθρωπο που έσωσε το ευρώ, τον Άγιο Μάριο Ντράγκι, τον Supermario ή τον πιο σεβαστό Ιταλό οικονομολόγο στον κόσμο.
Ήταν αρκετό ο Ματαρέλα να προφέρει το όνομά του για να αρχίσει ένα ράλι στο χρηματιστήριο του Μιλάνου το επόμενο πρωί και για να μειωθεί το spread μεταξύ ιταλικών και γερμανικών κρατικών ομολόγων. Ο παραιτηθείς ο πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος μέχρι πριν από λίγες ώρες ήταν ο επικεφαλής του ετερογενούς κεντροαριστερού &nbsp;«giallo rosso» (κίτρινο-κόκκινο) στρατού, ξαφνικά μετατράπηκε σε μια παλιά είδηση. Και ο Ματέο Ρέντσι, ο έξυπνος γερουσιαστής από τη Φλωρεντία, ο οποίος, αποσύροντας την υποστήριξή του στην κυβέρνηση Κόντε τον περασμένο Ιανουάριο, πυροδότησε την κρίση, χαιρετίζεται από τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα ως ο συγγραφέας ενός πραγματικού πολιτικού «αριστουργήματος»: έβγαλε τον Κόντε από τη μέση και έγινε ρυθμιστής της ιταλικής πολιτικής.
<h3>Μια δημοφιλής επιλογή</h3>
Αλλά ο Ματαρέλα ζήτησε από τον Ντράγκι να σχηματίσει μια κυβέρνηση υψηλού επιπέδου για να αντιμετωπίσει τις «σοβαρές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας, την κοινωνία, την οικονομία και στα χρηματοοικονομικά», είναι επειδή γνωρίζει ότι ο Ντράγκι δεν απολαμβάνει απλά την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων Ιταλών: εκτιμάται ιδιαιτέρως από το βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό κατεστημένο στη βόρεια Ιταλία, από την υψηλή γραφειοκρατία στη Ρώμη, από ακαδημαϊκούς κύκλους και μέσα μαζικής ενημέρωσης στο Μιλάνο, από πρώην αρχηγούς κυβερνήσεων όπως ο Ρομάνο Πρόντι και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και από τους Καθολικούς. Είναι σπάνιο για την Ιταλία να ενωθεί γύρω από έναν άνθρωπο, αλλά προς το παρόν, φαίνεται ότι αυτό θα συμβεί.
Ο Ντράγκι είναι επίσης δημοφιλής στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο, καθώς και στους οικονομικούς, ακαδημαϊκούς και οικονομικούς κύκλους των ΗΠΑ. Η προσωπική ιστορία του Ντράγκι είναι ένα σύμβολο του ιταλικού θαύματος, μιας χώρας που στη δεκαετία του 1950 ήταν πολύ φτωχή, επαρχιακή και περιθωριακή και σήμερα, παρά τα πολλά της ελαττώματα, είναι μια πλούσια, βιομηχανική και αρκετά διεθνοποιημένη χώρα.
<h3>&nbsp;Η ιστορία του</h3>
Ο Ντράγκι γεννήθηκε στη Ρώμη το 1947. Ο πατέρας του εργαζόταν σε τράπεζα και καταγόταν από το Βένετο, μια αγροτική περιοχή στα βόρεια και η μητέρα του ήταν φαρμακοποιός από τη νότια Ιταλία. Ήταν μια αστική οικογένεια στη Ρώμη, μια πόλη που μόλις είχε αρχίσει να ξεχνάει το τραύμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε η πρωτεύουσα της Dolce Vita. Ενώ ήταν ακόμη έφηβος, ο Ντράγκι έχασε και τους δύο γονείς του, μια τραγωδία που δεν τον εμπόδισε να σπουδάσει (και να παίζει μπάσκετ) σε ένα εξαιρετικό σχολείο που διοικούσαν οι Ιησουίτες και να πάρει πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, όπου έκανε τη διατριβή του με έναν από τους καλύτεροι οικονομολόγους στην ιστορία της Ιταλίας, τον Φεντερίκο Καφέ.
Μετά την αποφοίτησή του, απέκτησε το διδακτορικό του στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT), ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο από τότε. Είχε την ευκαιρία να σπουδάσει, μεταξύ άλλων, με τον Φράνκο Μοντιλιάνι, βραβευμένο με Νόμπελ στα Οικονομικά και με τον Ρόμπερτ Σολόφ, μια άλλη ιδιοφυΐα της «θλιβερής επιστήμης». Παντρεύτηκε σε ηλικία 26 ετών και αφιέρωσε τη διδακτορική του διατριβή στο MIT στη σύζυγό του, Σερένα.
Στην Ιταλία, ο Ντράγκι γρήγορα καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο λαμπρούς οικονομολόγους της γενιάς του. Δίδαξε σε πολλά αναγνωρισμένα πανεπιστήμια (Τρέντο, Πάδοβα, Βενετία, Φλωρεντία…), τη δεκαετία του 1980 ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς τεχνοκράτες στη Ρώμη και το 1991 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών από τον ισχυρό πρωθυπουργό Τζούλιο Αντρεότι. Εκείνη την περίοδο, η ιταλική οικονομία υπέστη ένα βαθύ μετασχηματισμό, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, που χαρακτηριζόταν από ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και προσπάθεια μείωσης του χρέους. Ο Ντράγκι έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τον οποίο σήμερα επικρίνουν πολλοί στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος (και του ευρωσκεπτικιστικού δεξιού). Σε τελική ανάλυση, μόνο τα τελευταία χρόνια, και ειδικά κατά τη δεύτερη κυβέρνηση Κόντε, το ιταλικό κράτος διαδραμάτισε και πάλι έναν κάπως σημαντικό οικονομικό ρόλο.
<h3>&nbsp;Ένας «φιλελεύθερος σοσιαλιστής»</h3>
Το 2005, αφού διετέλεσε αντιπρόεδρος για την Ευρώπης στην Goldman Sachs, διορίστηκε διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας και για άλλη μια φορά έπαιξε βασικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό του απαρχαιωμένου και κατακερματισμένου τραπεζικού τομέα της Ιταλίας. Το 2015, περιέγραψε τον εαυτό του ως «φιλελεύθερο σοσιαλιστή» (μια μάλλον αόριστη φόρμουλα στην Ιταλία), αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Ντράγκι δεν ήταν πολύ διαφορετικός από τους άλλους «αρχιερείς» του διεθνούς φιλελευθερισμού. Ωστόσο, λόγω της μετριοπαθούς ορθοδοξίας του κατάφερε να γίνει - χάρη στη συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας και την έγκριση του Βερολίνου - πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το 2011.
Ως πρόεδρος της ΕΚΤ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προστασία του ευρώ στις χειρότερες στιγμές του. Στις 26 Ιουλίου 2012, στο Παγκόσμιο Συνέδριο Επενδύσεων στο Λονδίνο, ο Ντράγκι πρόφερε τη φράση που έχει ήδη γίνει κομμάτι της συλλογικής ταυτότητας της Ιταλίας: «Μέσα στα όρια της εντολής μας, η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει ό,τι χρειάζεται για να σώσει το ευρώ. Και πιστέψτε με, θα είναι αρκετό».
Το ευρώ σώθηκε και αυτό το «ό,τι χρειάζεται» έγινε θρύλος για εκατομμύρια Ιταλούς. Αυτή την Τρίτη, ο Ματαρέλα είπε αυτός το «ό,τι χρειάζεται» καλώντας τον Ντράγκι το επόμενο πρωί στο Κουιρινάλε, το προεδρικό παλάτι που κάποτε ήταν η κατοικία των Ιταλών βασιλιάδων. Ήταν ένα βήμα που πολλοί σχολιαστές περίμεναν εδώ και χρόνια (υπήρχε ήδη συζήτηση για τον Ντράγκι στη θέση του πρωθυπουργού έκτακτης ανάγκης το 2012) και κάτι που τους τελευταίους μήνες πολλοί ισχυρίστηκαν ότι θα συνέβαινε, όπως για παράδειγμα ο πρώην Πρόεδρος της Γερουσίας Μαρτσέλλο Πέρα είπε στο elDiario.es στα μέσα Ιανουαρίου.
Ο Ματαρέλα γνωρίζει ότι στο ταραγμένο ιταλικό κοινοβούλιο, λίγοι έχουν τη δύναμη να πουν όχι στον Ντράγκι. Δεν την έχει ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε το κόμμα του Μπερλουσκόνι, το Forza Italia. Και ίσως ούτε καν τα Πέντε Αστέρια (M5S). Αναθέτοντας στον Ντράγκι να σχηματίσει κυβέρνηση για τη διοίκηση της χώρας σε περιόδους ακραίας δυσκολίας, ο Ματαρέλα αναγκάζει τους γερουσιαστές και τους βουλευτές να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ειδικά στη διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο πολλοί στην Ιταλία βλέπουν ως την τελευταία ευκαιρία να εκσυγχρονίσουν πραγματικά μια εύθραυστη οικονομία που δε λειτουργεί για τους νέους, τις γυναίκες και την καινοτομία.
Ο Ντράγκι περνά τον ελεύθερο χρόνο του στην ύπαιθρο της Ούμπρια, μια περιοχή στην κεντρική Ιταλία που έχει τη φήμη ως γη των θαυμάτων: ο Άγιος Βενέδικτος της Νουρσίας και ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης προέρχονται από εκεί. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποιο κοσμικό θαύμα πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην Ιταλία.

«Supermario» Ντράγκι, το είδωλο της ιταλικής αστικής τάξης που μπορεί να σώσει τη χώρα από άλλη μια κρίση

Πολλοί Ιταλοί βλέπουν τον διάσημο πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως λύση στην αιώνια πολιτική αστάθεια της χώρας

Pour beaucoup d'Italiens, le célèbre ancien président de la Banque centrale européenne saura remédier à la perpétuelle instabilité politique du pays.

Les amoureux de la langue italienne adorent Dante, les cinéphiles sont fous de Fellini, les fans de Naples adorent Maradona. La bourgeoisie italienne a aussi son idole : il s'appelle Mario Draghi, et arbore un sourire ironique. Depuis que le président de la République, l'austère chrétien démocrate Sergio Mattarella, a décidé de convoquer l'ancien président de la Banque centrale européenne (BCE) pour former un nouveau gouvernement, une véritable « draghimania » a éclaté en Italie.
Beaucoup ont salué la décision de Sergio Mattarella d'éviter de nouvelles élections comme historique. Mario Draghi, contrairement à d'autres technocrates du passé également devenus premiers ministres, comme Carlo Azeglio Ciampi ou Mario Monti, est pour beaucoup bien plus qu'un technocrate. Ses défenseurs le décrivent comme un héros national, l'homme qui a sauvé l'euro, Saint Mario Draghi, Supermario, ou l'économiste italien le plus respecté au monde.
Il a suffi que M. Mattarella prononce son nom pour que la bourse de Milan progresse le lendemain matin et que l'écart entre les obligations d'État italiennes et allemandes diminue. Le Premier ministre démissionnaire, Giuseppe Conte, qui était jusqu'à il y a quelques heures le champion d'une armée hétérogène de centre gauche, « giallo rosso » (jaune-rouge), est soudainement devenu dépassé. Et Matteo Renzi, l'astucieux sénateur florentin qui, en retirant son soutien au gouvernement Conte en janvier dernier, a déclenché la crise, est salué par les médias et les réseaux sociaux comme l'auteur d'un véritable « chef-d'œuvre » politique : écarter M. Conte de sa route et devenir l'arbitre de la politique italienne.
<h3>Un choix populaire</h3>
Mais si Sergio Mattarella a demandé à Mario Draghi de former un gouvernement de haut niveau pour faire face aux « graves urgences sanitaires, sociales, économiques et financières » auxquelles l'Italie est confrontée, c'est parce qu'il sait que ce dernier ne jouit pas seulement de la confiance de millions d'Italiens : il est surtout apprécié par l'establishment industriel et financier du nord de l'Italie, par la haute administration de Rome, par les milieux universitaires et les médias de Milan, par d'anciens chefs de gouvernement comme Romano Prodi et Silvio Berlusconi, et par les catholiques. Il est rare que l'Italie s'unisse derrière un seul homme, pourtant il semble que cela soit ce qui est en train de se passer.
Mario Draghi est également très apprécié à Bruxelles, Francfort et Berlin, ainsi que dans les milieux financiers, universitaires et économiques américains. Son histoire personnelle semble symboliser la rédemption de l'Italie, un pays qui, dans les années 1950, était très pauvre, provincial et marginal et qui, aujourd'hui, malgré ses nombreux défauts, est un pays riche, industrialisé et ouvert à l'international.
<h3>Son histoire</h3>
Mario Draghi est né à Rome en 1947. Son père travaillait dans une banque et était originaire de Vénétie, une région rurale du nord, et sa mère était pharmacienne dans le sud de l'Italie. C'était une famille bourgeoise de Rome, une ville qui commençait tout juste à oublier le traumatisme de la Seconde Guerre mondiale et à devenir la capitale de la Dolce Vita. Encore adolescent, Mario Draghi a perdu ses deux parents. Cette tragédie ne l'a pas empêché d'étudier (et de jouer au basket) dans une excellente école jésuite et d'obtenir son diplôme de l'université Sapienza de Rome, où il a fait sa thèse avec l'un des meilleurs économistes de l'histoire italienne, Federico Caffè.
Une fois diplômé, il a obtenu un doctorat au Massachusetts Institute of Technology (MIT), déjà à l'époque l'une des meilleures universités du monde. Il a pu étudier, entre autres, avec Franco Modigliani, prix Nobel d'économie, et avec Robert Solow, un autre génie de la « science lugubre ». Marié à 26 ans, il a dédié sa thèse de doctorat du MIT à sa femme, Serena.
En Italie, Draghi s'est rapidement imposé comme l'un des plus brillants économistes de sa génération. Il a enseigné dans plusieurs universités prestigieuses (Trente, Padoue, Venise, Florence...), dans les années 1980 il était l'un des technocrates les plus respectés de Rome, et en 1991 il a été nommé directeur général du Trésor par le puissant Premier ministre Giulio Andreotti. Au cours de cette période, l'économie italienne a subi une profonde transformation, pour le meilleur comme pour le pire, avec des privatisations, la libéralisation des marchés financiers et les efforts pour réduire la dette. Mario Draghi a joué un rôle décisif, que beaucoup de personnes de la gauche du parti démocrate (et de la droite eurosceptique) critiquent aujourd'hui. Après tout, ce n'est que ces dernières années, et surtout sous le second gouvernement Conte, que l'État italien a de nouveau joué un rôle économique important.
<h3>Un « socialiste libéral »</h3>
En 2005, après avoir été vice-président pour l'Europe chez Goldman Sachs, il a été nommé gouverneur de la Banque d'Italie et a de nouveau joué un rôle clé dans la modernisation du secteur bancaire italien, archaïque et fragmenté. En 2015, il se décrivait comme un « socialiste libéral » (une formule plutôt vague en Italie), mais au début des années 2000, il n'était pas très différent des autres « grands prêtres » du libéralisme international. Pourtant c'est grâce à une orthodoxie modérée que M. Draghi a réussi à devenir - avec le soutien de la France et l'approbation de Berlin - président de la Banque centrale européenne en 2011.
En tant que président de la BCE, il a joué un rôle décisif dans la protection de l'euro aux pires moments. Le 26 juillet 2012, lors de la Conférence mondiale sur l'investissement, à Londres, Mario Draghi prononce une phrase qui est déjà devenue un morceau de l'identité collective de l'Italie : « Dans le cadre de notre mandat, la BCE est prête à faire tout ce qu’il faudra pour préserver l'euro. Et, croyez-moi, ce sera suffisant. »
L'euro a été sauvé et ce « quoi qu'il en coûte » est devenu une légende pour des millions d'Italiens. Ce mardi, c'est M. Mattarella qui a invoqué son propre « quoi qu'il en coûte » en convoquant M. Draghi le lendemain matin au Quirinal, le palais présidentiel, autrefois la résidence des rois italiens. De nombreux commentateurs attendaient ce moment depuis des années (on parlait déjà de Mario Draghi comme Premier ministre de secours en 2012) et, ces derniers mois, beaucoup pressentait que cela allait arriver, comme le confiait par exemple l'ancien président du Sénat, Marcello Pera, à elDiario.es, à la mi-janvier.
Sergio Mattarella sait qu'au sein du difficile Parlement italien, peu de gens ont la force de dire non à Mario Draghi. Le parti démocrate, tout comme le parti de Silvio Berlusconi, Forza Italia, n'ont pas la force de lui dire non. Et peut-être même pas le Mouvement 5 Etoiles. En chargeant Mario Draghi de former un gouvernement pour diriger le pays en ces temps d'extrême difficulté, M. Mattarella oblige les sénateurs et les députés à prendre leurs responsabilités, notamment dans la gestion du fonds de relance européen, que beaucoup en Italie considèrent comme la dernière chance de moderniser véritablement une économie fragile, qui tient peu compte des jeunes, des femmes et de l'innovation.
Mario Draghi passe son temps libre dans la campagne de l'Ombrie, une région du centre de l'Italie célèbre pour être une terre de miracles : Saint Benoît de Nursie et Saint François d'Assise y sont nés. Et qui sait si un miracle séculier n'est pas sur le point de se réaliser en Italie.

« Supermario » Draghi au secours de l'Italie ?

Viele Menschen in Italien sehen in dem ehemaligen Präsidenten der EZB die Lösung für die ewige politische Instabilität des Landes. Draghi, seit seiner Jugend verwaist, wurde an den besten Universitäten in Italien und den Vereinigten Staaten ausgebildet. Sein "Koste es was es wolle"-Ansatz aus der Euro-Krise blieb in Erinnerung.

Wer die italienische Sprache liebt, verehrt Dante. Wer Cineast ist, ist verrückt nach Fellini. Wer Fan von Napoli ist, ist es auch von Maradona. Und wer zur italienischen Bourgeoisie gehört, hat ein neues Idol: Er heißt Mario Draghi. Er ist der Mann, der einen stets wissend anzulächeln scheint. Seit der Präsident der Republik, der strenge Christdemokrat Sergio Mattarella, beschlossen hat, den ehemaligen Präsidenten der Europäischen Zentralbank (EZB) zur Bildung einer neuen Regierung zu berufen, ist in Italien eine regelrechte "Draghimania" ausgebrochen.
Viele haben Mattarellas Entscheidung, Neuwahlen zu vermeiden, als historisch gefeiert. Draghi ist, im Gegensatz zu anderen Technokraten der Vergangenheit, die ebenfalls Premierminister wurden, wie Carlo Azeglio Ciampi oder Mario Monti, für viele weit mehr als ein Technokrat. Seine Befürwortenden bezeichnen ihn als Nationalhelden, den Mann, der den Euro gerettet hat, der heilige Mario Draghi, Supermario! Der angesehenste italienische Ökonom der Welt!
Es reichte, dass Mattarella seinen Namen aussprach, um die Werte an der Mailänder Börse am nächsten Morgen steigen zu lassen; der Spread zwischen italienischen und deutschen Staatsanleihen fiel umgehend. Der zurückgetretene Premierminister Giuseppe Conte, der bis vor wenigen Stunden noch der Champion der heterogenen Mitte-Links-Armee "giallo rosso" (gelb-rot) gewesen war, war plötzlich Schnee von gestern. Und Matteo Renzi, der scharfsinnige florentinische Senator, der durch den Entzug seiner Unterstützung für Contes Regierung im vergangenen Januar die Krise ausgelöst hatte, wird von den Medien und den sozialen Netzwerken als Autor eines wahren politischen "Meisterstücks" gefeiert: Conte aus dem Weg zu räumen und zum Schiedsrichter der italienischen Politik zu werden.
<h3>Eine beliebte Wahl</h3>
Aber wenn Mattarella ausgerechnet Draghi bittet, eine Regierung zu bilden, die sich mit "den ernsten gesundheitlichen, sozialen, wirtschaftlichen und finanziellen Notlagen" Italiens befassen soll, dann nicht nur aus dem Grund, weil er weiß, dass Draghi das Vertrauen von Millionen Italienern genießt: Er wird vor allem vom Industrie- und Finanzestablishment in Norditalien, von der hohen Bürokratie in Rom, von akademischen Kreisen und den Medien in Mailand, von ehemaligen Regierungschefs wie Romano Prodi und Silvio Berlusconi und von den Katholiken geschätzt. Es ist selten, dass sich Italien in solchem Maße auf einen Mann einigen kann.&nbsp;
Draghi ist auch in Brüssel, Frankfurt und Berlin sowie in US-amerikanischen Finanz-, Wissenschafts- und Wirtschaftskreisen sehr beliebt. Draghis Leben scheint ein Symbol für die italienische Erfolgsgeschichte zu sein; ein Land, das in den 1950er-Jahren sehr arm, provinziell und marginal war und das heute trotz seiner vielen Mängel ein reiches, industrialisiertes und recht internationalisiertes Land ist.
<h3>Seine Geschichte</h3>
Draghi wurde 1947 in Rom geboren. Seine Mutter war eine Apothekerin aus dem Süden Italiens, sein Vater arbeitete in einer Bank und stammte ursprünglich aus Venetien, einer ländlichen Region im Norden. Sie waren eine der bürgerlichen Familien Roms; eine Stadt, die gerade begonnen hatte sich aus dem Trauma des Zweiten Weltkriegs herauszuarbeiten und die Hauptstadt des Dolce Vita zu werden. Als Teenager verlor Draghi beide Eltern. Er besuchte eine Jesuiten-Schule und genoss dort eine ausgezeichnete Ausbildung, die es ihm erlaubte, an der Sapienza-Universität in Rom seinen Abschluss zu machen. Er schrieb seine Abschlussarbeit bei dem berühmten Ökonomen Federico Caffè.
Nach seinem Abschluss wurde er am Massachusetts Institute of Technology (MIT) in den Vereinigten Staaten promoviert. Dort wurde er unter anderem von Franco Modigliani, Nobelpreisträger für Wirtschaftswissenschaften, und bei Robert Solow, einem weiteren Genie der "Dismal Science", unterrichtet. Seine Doktorarbeit am MIT widmete er seiner Frau Serena. Die beiden heirateten, als er 26 war.
In Italien etablierte sich Draghi schnell als einer der brillantesten Wirtschaftswissenschaftler seiner Generation. Er lehrte an mehreren renommierten Universitäten (unter anderem Trient, Padua, Venedig, Florenz), in den 1980er-Jahren war er einer der angesehensten Technokraten in Rom, und 1991 wurde er vom mächtigen Premierminister Giulio Andreotti zum Generaldirektor des Finanzministeriums ernannt. In dieser Zeit erlebte die italienische Wirtschaft eine tief greifende Transformation, die von Privatisierungen, der Liberalisierung der Finanzmärkte und dem Bemühen um Schuldenabbau geprägt war – im Guten wie im Schlechten. Draghi spielte dabei eine entscheidende Rolle, was heute viele vom linken Flügel der Demokratischen Partei (und der euroskeptischen Rechten) kritisieren. Schließlich hat der italienische Staat erst in den letzten Jahren und vor allem während der zweiten Conte-Regierung wieder eine einigermaßen wichtige wirtschaftliche Rolle gespielt.
<h3>Ein "liberaler Sozialist"</h3>
Nachdem er Vizepräsident für Europa bei Goldman Sachs war, wurde er 2005 zum Gouverneur der Bank von Italien ernannt und spielte erneut eine Schlüsselrolle bei der Modernisierung von Italiens archaischem und fragmentiertem Bankensektor. Im Jahr 2015 bezeichnete er sich selbst als "liberalen Sozialisten" – eine ziemlich vage Bezeichnung für italienische Verhältnisse. In den frühen 2000er-Jahren aber war Draghi dann kaum noch von anderen "Hohepriestern" des internationalen Liberalismus zu unterscheiden. Dennoch war es seiner, quasi gemäßigten, orthodoxen Haltung zu verdanken, dass er – dank der Zusammenarbeit zwischen Frankreich und Italien und der Zustimmung Berlins – 2011 Präsident der Europäischen Zentralbank werden konnte.
Als Präsident der EZB spielte er eine entscheidende Rolle, als es darum ging, den Euro zu schützen. Am 26. Juli 2012, auf der "Global Investment Conference" in London, sprach Draghi dann einen Satz aus, der Teil der kollektiven Identität Italiens geworden ist: "Im Rahmen unseres Mandats ist die EZB bereit, alles Notwendige zu tun, um den Euro zu erhalten. Und glauben Sie mir, es wird genug sein."
Der Euro war gerettet, und das "koste es, was es wolle" wurde für Millionen von Italienern zur Legende. An diesem Dienstag war es Mattarella, der sein eigenes "Alles-Notwendige" beschwor, indem er Draghi für den nächsten Morgen in den Quirinale, den Präsidentenpalast und einstige Residenz der italienischen Könige einlud. Es war ein Schritt, auf den viele Kommentatoren seit Jahren gewartet hatten (schon 2012 war von Draghi als Notfall-Premierminister die Rede), und der in den letzten Monaten viel beschworen wurde (wie beispielsweise der ehemalige Senatspräsident Marcello Pera Mitte Januar gegenüber elDiario sagte).
Mattarella weiß, dass in dem unruhigen italienischen Parlament nur wenige die Kraft haben, "Nein" zu Draghi zu sagen – weder die Demokratische Partei, noch Berlusconis Partei Forza Italia. Und vielleicht nicht einmal die Fünf-Sterne-Bewegung. Indem er Draghi beauftragt, eine Regierung für diese schwierigen Zeiten zu bilden, zwingt Mattarella die Senatoren und Abgeordneten dazu, Verantwortung zu übernehmen – vor allem, wenn es um die Verwaltung des Konjunkturfonds geht, den viele in Italien als die letzte Chance sehen, eine fragile Wirtschaft wirklich zu modernisieren. Eine Wirtschaft, die bisher wenig Rücksicht auf junge Menschen und Frauen nahm und wenig Innovation förderte.
Draghi verbringt seine Freizeit auf dem Land in Umbrien, eine Region in Mittelitalien, die als Land der Wunder bekannt ist: Der heilige Benedikt von Nursia und der heilige Franz von Assisi stammen von dort. Und wer weiß: Vielleicht wird bald auch ein weltliches Wunder in Italien wahr.

Mario Draghi, Idol der italienischen Bourgeoisie: Wird er das Land vor einer weiteren Krise retten?

Es ist selten, dass sich Italien so sehr auf eine Person einigen kann. Bevölkerung, Wirtschaft und Politik unterstützen ihn. Wer ist Mario Draghi?

Wielu Włochów postrzega znanego byłego prezesa Europejskiego Banku Centralnego jako rozwiązanie problemu wiecznej niestabilności politycznej w kraju. Draghi, osierocony jako nastolatek, kształcił się na najlepszych uniwersytetach we Włoszech i USA. Jego hasło "wszystko, co niezbędne" w czasie kryzysu euro stało się polityczną legendą.

Miłośnicy języka włoskiego uwielbiają Dantego, kinomani szaleją za Fellinim, kibice Napoli czczą Maradonę. Włoska burżuazja również ma swojego idola: nazywa się Mario Draghi i ma zawadiacki uśmiech. Odkąd prezydent Republiki, surowy chrześcijański demokrata Sergio Mattarella, postanowił wezwać byłego prezesa Europejskiego Banku Centralnego (EBC) do utworzenia nowego rządu, we Włoszech wybuchła istna "Draghimania".
Wielu uznało decyzję Mattarelli o uniknięciu nowych wyborów za historyczną. Draghi, w przeciwieństwie do innych technokratów z przeszłości, którzy mianowani byli na stanowisko premiera, takich jak Carlo Azeglio Ciampi czy Mario Monti, dla wielu jest kimś więcej niż technokratą. Jego obrońcy określają go mianem bohatera narodowego, człowieka, który uratował euro, świętego Mario Draghiego, Supermario, czy też najbardziej szanowanego na świecie włoskiego ekonomisty.
Wystarczyło, że Mattarella wypowiedział jego nazwisko, by następnego ranka giełda w Mediolanie wzrosła, a spread między włoskimi i niemieckimi obligacjami rządowymi spadł. Zrezygnowany premier Giuseppe Conte, który jeszcze kilka godzin temu był liderem wewnętrznie zróżnicowanej centrolewicowej armii "giallo rosso" (żółto-czerwonej), nagle stał się przeszłością. A Matteo Renzi, błyskotliwy florencki senator, który w styczniu ubiegłego roku wycofując swoje poparcie dla rządu Conte, wywołał kryzys, został okrzyknięty przez media i portale społecznościowe autorem prawdziwego politycznego "arcydzieła": usunął Conte z drogi i stał się arbitrem włoskiej polityki.
<h3>Popularny wybór</h3>
Jednak Mattarella poprosił Draghiego o utworzenie rządu, który zająłby się "poważnymi problemami społecznymi, gospodarczymi, &nbsp;finansowymi i dotyczącymi zdrowia publicznego", z którymi borykają się Włochy, ponieważ wie, że Draghi cieszy się nie tylko zaufaniem milionów Włochów: jest ceniony przede wszystkim przez establishment przemysłowy i finansowy północnych Włoch, biurokratyczną elitę w Rzymie, środowiska akademickie i media w Mediolanie, byłych szefów rządów, takich jak Romano Prodi i Silvio Berlusconi, a także przez katolików. Rzadko się zdarza, by Włochy jednoczyły się w poparciu dla jednego człowieka, ale na razie wygląda na to, że tak właśnie się stanie.
Draghi jest lubiany również w Brukseli, Frankfurcie i Berlinie, a także w amerykańskich kręgach finansowych, akademickich i gospodarczych. Jego osobista historia wydaje się być symbolem odkupienia Włoch, kraju, który w latach 50. był biedny, prowincjonalny i marginalny, a dziś, mimo wielu problemów, jest krajem bogatym, uprzemysłowionym i o dość mocnej pozycji międzynarodowionym.
<h3>Historia idola</h3>
Draghi urodził się w Rzymie w 1947 roku. Jego ojciec pochodził z Veneto, wiejskiego regionu na północy i pracował w banku, a matka była farmaceutką z południa Włoch. Byli reprezentantami zamożnej klasy średniej w Rzymie, mieście, które właśnie zaczynało zapominać o traumie II wojny światowej i stawało się stolicą dolce vita. Będąc nastolatkiem Draghi stracił oboje rodziców, co nie przeszkodziło mu w nauce (i grze w koszykówkę) w doskonałej szkole prowadzonej przez jezuitów oraz w ukończeniu Uniwersytetu Sapienza w Rzymie, gdzie napisał pracę dyplomową u jednego z najlepszych ekonomistów w historii Włoch, Federico Caffè.
Po ukończeniu studiów doktoryzował się w Massachusetts Institute of Technology (MIT), już wtedy jednym z najlepszych uniwersytetów na świecie. Miał okazję studiować m.in. z Franco Modiglianim, laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, oraz z Robertem Solowem, kolejnym geniuszem "ponurej nauki". Ożenił się w wieku 26 lat, a swoją pracę doktorską na MIT zadedykował żonie Serenie.
We Włoszech Draghi szybko stał się jednym z najbardziej błyskotliwych ekonomistów swojego pokolenia. Wykładał na kilku prestiżowych uniwersytetach (Trydent, Padwa, Wenecja, Florencja...), w latach 80. był jednym z najbardziej szanowanych technokratów w Rzymie, a w 1991 r. został mianowany dyrektorem generalnym ministerstwa skarbu przez potężnego premiera Giulio Andreottiego. W tym okresie włoska gospodarka przeszła głęboką transformację, na dobre i na złe, w wyniku prywatyzacji, liberalizacji rynków finansowych i dążenia do zmniejszenia zadłużenia. Draghi odegrał decydującą rolę, którą dziś wielu na lewicy Partii Demokratycznej (i eurosceptycznej prawicy) krytykuje. Jednak dopiero w ostatnich latach, a zwłaszcza za drugiego rządu Conte, państwo włoskie znów zaczęło odgrywać istotną rolę gospodarczą.
<h3>Liberalny socjalista</h3>
W 2005 roku, po zakończeniu funkcji wiceprezesa europejskiego oddziału Goldman Sachs, Draghi został mianowany prezesem Banku Włoch i ponownie odegrał kluczową rolę w modernizacji archaicznego i rozdrobnionego włoskiego sektora bankowego. Choć w 2015 roku określił siebie jako "liberalnego socjalistę" (formuła dość niejasno brzmiąca we Włoszech), na początku lat 2000 Draghi nie różnił się zbytnio od innych "arcykapłanów" międzynarodowego liberalizmu. Jednak to właśnie dzięki umiarkowanej ortodoksji udało mu się zostać - dzięki zespołowej pracy Francji i Włoch oraz aprobacie Berlina - prezesem Europejskiego Banku Centralnego w 2011 roku.
Jako prezes EBC odegrał decydującą rolę w ochronie euro w jego najgorszych momentach. 26 lipca 2012 roku, podczas konferencji Global Investment w Londynie, Draghi wypowiedział zdanie, które stało się już fragmentem zbiorowej tożsamości Włoch: "W ramach swoich uprawnień &nbsp;EBC jest gotowe zrobić wszystko co niezbędne, aby zachować euro". I proszę mi wierzyć, to wystarczy".
Euro zostało uratowane, a "wszystko, co niezbędne" stało się legendarnym hasłem dla milionów Włochów. W ten wtorek to Mattarella odwołał się do swojego własnego "wszystkiego, co niezbędne", wzywając Draghiego na poranek do Quirinale, pałacu prezydenckiego, który był niegdyś rezydencją włoskich królów. Był to krok, na który wielu komentatorów czekało od lat (o Draghim jako premierze awaryjnym mówiło się już w 2012 roku), a w ostatnich miesiącach wielu twierdziło, że do tego dojdzie. Na przykład w połowie stycznia były przewodniczący Senatu Marcello Pera mówił o tym "elDiario.es".
Mattarella wie, że w niespokojnym włoskim parlamencie niewielu może powiedzieć Draghiemu "nie". Ani Partia Demokratyczna, ani partia Berlusconiego, Forza Italia. A być może nawet nie Ruch Pięciu Gwiazd. Powierzając Draghiemu, który będzie kierował krajem w czasach ekstremalnych trudności zadanie utworzenia rządu, Mattarella zmusza senatorów i deputowanych do wzięcia odpowiedzialności, szczególnie w zakresie zarządzania funduszem naprawczym, który wielu Włochów postrzega jako ostatnią szansę na prawdziwą modernizację kruchej gospodarki, w której nie przywiązuje się zbytniej wagi do młodych ludzi, kobiet i innowacji.
Draghi swój wolny czas spędza na wsi w Umbrii, regionie w środkowych Włoszech, który słynie z cudów: to stamtąd pochodzi św. Benedykt z Nursji i św. Franciszek z Asyżu. I kto wie, czy Włochy nie doświadczą właśnie jakiegoś świeckiego cudu.

"Supermario" Draghi: idol włoskiej burżuazji, który może uchronić kraj przed kolejnym kryzysem

Wielu Włochów widzi w byłym prezesie Europejskiego Banku Centralnego rozwiązanie problemu wiecznej niestabilności politycznej kraju.

'Supermario' Draghi, the Idol of the Italian Bourgeoisie who can Save the Country from Another Crisis

Gabriele Catania