Diplomacy in 2020 was mostly about shifting the blame and creating distraction. Effective cooperation on vaccination could contribute to better relations overall. The EU and China started the new year well by announcing a comprehensive Agreement on Investment

China’s “mask diplomacy” sought to portray the People’s Republic as benign and effective. The world and, more importantly, its own citizens were to forget its careless disregard for human life and its initial obfuscation of the coronavirus outbreak in Wuhan. Russia too engaged in “mask diplomacy” at first (and the usual disinformation) before discovering that a pandemic is a symmetric crisis: it spares nobody.
Not even Donald Trump, but once cured himself, he seemed to consider the problem solved. A series of new sanctions against China in his last weeks in office had to convince Americans that they must worry more about Beijing’s evil designs than about the pandemic raging in their midst. Effective coronavirus measures will have to wait until after Joe Biden’s inauguration on 20 January. Only the EU was too caught up in its internal negotiations to try and put the blame on someone else.
After the masks, 2021 risks becoming the year of “vaccine diplomacy”. One cannot blame any government for aiming to inoculate its own citizens first. But the west cannot have it both ways: pre-ordering the entire production of Europe- and American-made vaccines well into the new year for its own use and being surprised that other countries start administering Russian and Chinese vaccines. (While India, Iran, Vietnam, and others are close to producing their own).
Vaccination should not become a tool of great power politics – not when people are dying. It doesn’t matter whether the cat is black or white, said Deng Xiaoping, as long as it catches mice. Likewise, it doesn’t matter who makes a vaccine, as long as it is safe and effective. None of the great powers, in fact, can make sufficient vaccines available to pose as saviour of the world. Would it not be better then to coordinate through the World Health Organization (which Biden committed to re-join) and make sure together that the worldwide vaccination campaign is rolled out in the most efficient way?
Effective cooperation on vaccination could contribute to better relations overall, and create opportunities for real diplomacy.
In this sense, the EU and China started the new year well (and early) by announcing, on 29 December 2020, a Comprehensive Agreement on Investment (CAI). Brussels and Beijing have been negotiating this agreement, which is still to be ratified, for seven years, yet now some suddenly have second thoughts.
The EU ought to have waited for Biden to take office, runs one argument. That seems to suggest that the EU must earn Biden’s confidence. I would say that Biden must work to restore Europe’s confidence in the US. Asking the EU to submit its China policy for approval hardly seems a good start.
Negotiations on this agreement started when Obama was still president. If the EU had to fear a strong reaction from the US, it would have been from Trump. His idea of diplomacy resembles that of the Mongol khans as once described by the historian Steven Runciman: “His friends were already his vassals; his enemies were to be eliminated or reduced to vassaldom” With an agreement in principle now in place, the EU can argue that an approach of what I call “cooperate when you can, push back when you must” delivers results, unlike Trump’s confrontational policies. That puts the EU in a much better position to coordinate with Biden and design a China strategy that is firm enough to block any illegitimate use of China’s power, but accommodating enough to avoid a rivalry without end.
That will, of course, require a balanced diplomacy on China’s part too. Having actually been ruled by the Mongol Yuan dynasty itself (from 1271 to 1368), China should refrain from seeking to impose vassaldom on anybody else. Some see the CAI as creating a split between Brussels and Washington. But if that was China’s objective, it ought to have acted much earlier, when the Europeans were still shell-shocked by Trump launching a trade war with China and adopting sanctions against themselves. China was too focused on the US, however, and too dismissive of the EU, and wasted what might indeed have been an opportunity to drive a wedge between the two. Now it is too late: every single European is eagerly looking forward to work with the Biden administration.
The CAI will create more reciprocity in market opening, as the EU has been demanding for a long time. Many point out China’s poor track record in implementing treaties. Brussels will have to be very firm, therefore, and make it clear that non-implementation of the CAI will result in reducing the EU’s own openness to China. That applies anyhow to the products of forced labour, which cannot enter the European market in any way whatsoever. But some critics act as if they discover only now that China is an authoritarian state and see that as a reason to reject the agreement. The CAI will not undo China’s authoritarianism, indeed, nor, alas, could any treaty. China can be forced to compromise in its relations with other powers, but as a great power it can per definition not be coerced into changing itself. But the CAI will ensure that the EU too will stay true to itself and that, as it trades and invests in China, it does not itself become party to human rights violations.
This EU-China deal is not a great victory for human rights. It is also not a one-sided victory for China. It is a victory for diplomacy. There are worse ways to start 2021.
<a href="https://forum.eu/en/editor/articles/new#sdendnote1anc">i</a>	Steven Runciman, A History of the Crusades. Volume III: The Kingdom of Acre. Cambridge, Cambridge University Press, 1954, p. 248.

EU-China: Drop the Masks, Back to Real Diplomacy 

Diplomacy in 2020 was mostly about shifting the blame. Cooperation on vaccination and a Comprehensive Agreement on Investment should better relations

Η διπλωματία το 2020 περιορίστηκε κυρίως σε ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών και στη δημιουργία αντιπερισπασμών. Μια αποτελεσματική συνεργασία στον εμβολιασμό θα μπορούσε να συμβάλει συνολικά σε καλύτερες σχέσεις διεθνώς. Η ΕΕ και η Κίνα ξεκίνησαν καλά το νέο έτος ανακοινώνοντας μια ολοκληρωμένη συμφωνία για τις επενδύσεις.

Η «διπλωματία της μάσκας» της Κίνας προσπάθησε να απεικονίσει τη Λαϊκή Δημοκρατία ως άκακη και αποτελεσματική. Ο κόσμος και, το πιο σημαντικό, οι ίδιοι οι πολίτες της έπρεπε να ξεχάσουν την ανεπιτήδευτη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή και την αρχική προσπάθεια συσκότισης της επιδημίας του κορονoϊού στη Γουχάν. Η Ρωσία ενεπλάκη και αυτή στη «διπλωματία της μάσκας» (και τη συνηθισμένη παραπληροφόρηση) προτού ανακαλύψει ότι μια πανδημία είναι μια συμμετρική κρίση: δε γλιτώνει κανείς.
Ούτε καν ο Ντόναλντ Τραμπ που μόλις θεραπεύτηκε ο ίδιος, φάνηκε να θεωρεί ότι το πρόβλημα λύθηκε. Μια σειρά νέων κυρώσεων κατά της Κίνας τις τελευταίες εβδομάδες της θητείας του, στόχευαν να πείσουν τους Αμερικανούς ότι πρέπει να ανησυχούν περισσότερο για τα κακά σχέδια του Πεκίνου παρά για την πανδημία που μαίνεται. Τα αποτελεσματικά μέτρα κατά του κορονοϊού θα πρέπει να περιμένουν μέχρι την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν στις 20 Ιανουαρίου. Μόνο η ΕΕ που ήταν απορροφημένη σε σημαντικό βαθμό με τις εσωτερικές της διαπραγματεύσεις δεν προσπάθησε να κατηγορήσει κάποιον άλλο.
Μετά τις μάσκες, το 2021 κινδυνεύει να γίνει το έτος της «διπλωματίας των εμβολίων». Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση ότι στοχεύει να εμβολιάσει πρώτα τους πολίτες της. Αλλά η Δύση δεν μπορεί να τα έχει όλα: και προπαραγγελία ολόκληρης της παραγωγής εμβολίων ευρωπαϊκής και αμερικανικής παρασκευής μέσα στο νέο έτος για δική της χρήση και να εκπλήσσεται που άλλες χώρες αρχίζουν να χορηγούν ρωσικά και κινέζικα εμβόλια. (Την ώρα που η Ινδία, το Ιράν, το Βιετνάμ και άλλοι είναι κοντά στην παραγωγή δικών τους).
Ο εμβολιασμός δεν πρέπει να γίνει εργαλείο πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων - όχι όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν. Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι μαύρη ή λευκή, έλεγε ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια. Ομοίως, δεν έχει σημασία ποιος κατασκευάζει το εμβόλιο, αρκεί να είναι ασφαλές και αποτελεσματικό. Καμία από τις μεγάλες δυνάμεις, στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να διαθέσει επαρκή αριθμό εμβολίων για να παριστάνει τον σωτήρα του κόσμου. Δε θα ήταν καλύτερα λοιπόν να υπάρξει συντονισμός μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (στον οποίο ο Μπάιντεν δεσμεύτηκε να επανενταχθεί) και να βεβαιωθεί από κοινού ότι η παγκόσμια εκστρατεία εμβολιασμού ξεκινά με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο;
Μια αποτελεσματική συνεργασία στον εμβολιασμό θα μπορούσε να συμβάλει συνολικά σε καλύτερες σχέσεις και να δημιουργήσει ευκαιρίες για πραγματική διπλωματία.
Υπό αυτήν την έννοια, η ΕΕ και η Κίνα ξεκίνησαν καλά το νέο έτος (και νωρίς) ανακοινώνοντας, στις 29 Δεκεμβρίου 2020, μια Ολοκληρωμένη Συμφωνία για τις Επενδύσεις (CAI). Οι Βρυξέλλες και το Πεκίνο διαπραγματεύονταν αυτήν τη συμφωνία, η οποία μένει μόνο να επικυρωθεί, εδώ και επτά χρόνια, αλλά τώρα ορισμένοι ξαφνικά έχουν δεύτερες σκέψεις.
Η ΕΕ έπρεπε να περιμένει να αναλάβει τα καθήκοντά του ο Μπάιντεν, σύμφωνα με ένα επιχείρημα. Αυτό φαίνεται να υποδηλώνει ότι η ΕΕ πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Μπάιντεν. Θα έλεγα ότι ο Μπάιντεν πρέπει να εργαστεί για να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της Ευρώπης προς τις ΗΠΑ. Το να ζητάμε από την ΕΕ να ζητήσει έγκριση της πολιτικής της με την Κίνα δε φαίνεται θετικό για αρχή.
Οι διαπραγματεύσεις για αυτήν τη συμφωνία ξεκίνησαν όταν πρόεδρος ήταν ακόμα ο Ομπάμα. Εάν η ΕΕ θα έπρεπε να φοβάται μια ισχυρή αντίδραση από τις ΗΠΑ, αυτή θα ήταν αναμενόμενη από τον Τραμπ. Η ιδέα του περί διπλωματίας μοιάζει με αυτή των Μογγόλων Χαν, όπως περιγράφεται από τον ιστορικό Στίβεν Ράνσιμαν: «Οι φίλοι του ήταν ήδη υποτελείς του· οι εχθροί του έπρεπε να εξαλειφθούν ή να εκπέσουν σε υποτελείς». <a href="https://forum.eu/en/editor/articles/new#sdendnote1sym">i</a> Με μια κατ 'αρχήν συμφωνία σε ισχύ, η ΕΕ μπορεί να υποστηρίξει ότι μια προσέγγιση αυτού που αποκαλώ «συνεργασία όπου είναι εφικτό, αντίσταση όταν πρέπει» αποφέρει αποτελέσματα, σε αντίθεση με τη συγκρουσιακή πολιτική του Τραμπ. Αυτό τοποθετεί την ΕΕ σε πολύ καλύτερη θέση ούτως ώστε να συντονιστεί με τον Μπάιντεν και να σχεδιάσει μια στρατηγική για την Κίνα που να είναι αρκετά ανθεκτική για να εμποδίσει οποιαδήποτε παράνομη χρήση της κινεζικής πυγμής, αλλά αρκετά βολική για να αποφύγει έναν ανταγωνισμό χωρίς τέλος.
Αυτό, φυσικά, απαιτεί μια ισορροπημένη διπλωματία από την πλευρά της Κίνας. Έχοντας ουσιαστικά κυβερνηθεί και η ίδια από τη Μογγολική δυναστεία Γιουάν (από το 1271 έως το 1368), η Κίνα θα πρέπει να αποφύγει να επιβάλει την υποτέλεια σε οποιονδήποτε άλλο. Ορισμένοι θεωρούν ότι η CAI δημιουργεί ένα ρήγμα μεταξύ Βρυξελλών και Ουάσιγκτον. Αλλά αν αυτός ήταν ο στόχος της Κίνας, θα έπρεπε να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα, όταν οι Ευρωπαίοι εξακολουθούσαν να συγκλονίζονται από τον Τραμπ που ξεκίνησε εμπορικό πόλεμο με την Κίνα και επέβαλε κυρώσεις εναντίον τους. Η Κίνα ήταν παρά ταύτα πολύ επικεντρωμένη στις ΗΠΑ και πολύ επικριτική προς την ΕΕ, και έχασε αυτό που θα μπορούσε πράγματι να αποτελεί για αυτήν μια ευκαιρία να βάλει μια σφήνα μεταξύ των δύο. Τώρα είναι πολύ αργά: όλοι οι Ευρωπαίοι ανυπομονούν να συνεργαστούν με την κυβέρνηση Μπάιντεν.
Η CAI θα δημιουργήσει μεγαλύτερη αμοιβαιότητα στο άνοιγμα της αγοράς, αυτό που η ΕΕ ζητά εδώ και πολύ καιρό. Πολλοί επισημαίνουν το κακό ιστορικό της Κίνας στην εφαρμογή των συνθηκών. Οι Βρυξέλλες θα πρέπει επομένως να είναι ιδιαίτερα ανυποχώρητες και να καταστήσουν σαφές ότι η μη εφαρμογή της CAI θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του ανοίγματος της ΕΕ προς την Κίνα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα προϊόντα που προέρχονται από καταναγκαστική εργασία, τα οποία δεν μπορούν να εισέλθουν στην ευρωπαϊκή αγορά με κανένα τρόπο. Ωστόσο, ορισμένοι επικριτές κάνουν λες και μόλις ανακάλυψαν ότι η Κίνα είναι ένα αυταρχικό κράτος και το θεωρούν αυτό ως λόγο για να απορριφθεί η συμφωνία. Η CAI δε θα αλλάξει τον αυταρχισμό της Κίνας, όπως, δυστυχώς, και καμία άλλη συνθήκη. Η Κίνα μπορεί να αναγκαστεί να κάνει συμβιβασμούς στις σχέσεις της με άλλες δυνάμεις, αλλά ως μεγάλη δύναμη δεν μπορεί εξ ορισμού να εξαναγκαστεί να αλλάξει η ίδια. Ωστόσο, η CAI θα διασφαλίσει επίσης ότι και η ΕΕ θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της και ότι, καθώς διαπραγματεύεται και επενδύει στην Κίνα, δε θα γίνει η ίδια μέρος στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτή η συμφωνία ΕΕ-Κίνας δεν αποτελεί μεγάλη νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι επίσης μια μονόπλευρη νίκη για την Κίνα. Είναι μια νίκη της διπλωματίας. Υπάρχουν χειρότεροι τρόποι για να ξεκινήσει το 2021.
&nbsp;<a href="https://forum.eu/en/editor/articles/new#sdendnote1sym">i</a> Στίβεν Ράνσιμαν, Μια ιστορία των σταυροφοριών. Τόμος III: Το Βασίλειο του στρέμματος. Κέιμπριτζ, Cambridge University Press, 1954, σελ. 248.

ΕΕ-Κίνα: Ρίξτε τις μάσκες και αρχίστε πραγματική διπλωματία

Η διπλωματία το 2020 περιορίστηκε σε ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών. Συνεργασίες σε εμβολιασμό και επενδύσεις μπορούν να διαμορφώσουν καλύτερες σχέσεις

En 2020, la diplomatie consistait principalement à rejeter la faute sur les autres et à créer une distraction. Une coopération efficace en matière de vaccination pourrait contribuer de manière générale à améliorer les relations. L'UE et la Chine ont bien commencé la nouvelle année en annonçant un accord global sur les investissements.

La « diplomatie des masques » de la Chine a cherché à présenter la République populaire comme étant bénigne et efficace. Le monde et, plus important encore, ses propres citoyens devaient oublier son mépris insouciant pour la vie humaine et son obscurcissement initial de l'épidémie de coronavirus dans la province du Wuhan. La Russie aussi s'est d'abord engagée dans une « diplomatie des masques » (et dans la désinformation habituelle) avant de découvrir qu'une pandémie est une crise symétrique : elle n'épargne personne.
Pas même Donald Trump, mais une fois guéri, il semblait considérer le problème comme résolu. Une série de nouvelles sanctions contre la Chine dans les dernières semaines de son mandat a dû convaincre les Américains qu'ils doivent s'inquiéter davantage des mauvais desseins de Pékin que de la pandémie qui sévit en leur sein. Les mesures efficaces pour freiner la propagation de la Covid-19 devront attendre l'investiture de Joe Biden le 20 janvier. Seule l'UE était trop prise par ses négociations internes pour essayer de rejeter la faute sur quelqu'un d'autre.
Après les masques, 2021 risque de devenir l'année de la « diplomatie du vaccin ». On ne peut reprocher à aucun gouvernement de vouloir vacciner d'abord ses propres citoyens. Mais l'Occident ne peut pas avoir le beurre et l'argent du beurre, commander à l'avance toute la production de vaccins fabriqués en Europe et aux États-Unis pour son propre usage pendant une bonne partie de la nouvelle année et être surpris que d'autres pays commencent à administrer des vaccins russes et chinois. (Alors que l'Inde, l'Iran, le Vietnam et d'autres pays sont sur le point de produire les leurs).
La vaccination ne devrait pas devenir un outil de politique de la part des grandes puissances - pas quand des gens meurent. Peu importe que le chat soit noir ou blanc, a déclaré Deng Xiaoping, tant qu'il attrape des souris. De même, peu importe qui fabrique un vaccin, tant qu'il est sûr et efficace. En fait, aucune des grandes puissances ne peut mettre à disposition suffisamment de vaccins pour se poser en sauveur du monde. Ne vaudrait-il pas mieux alors coordonner les efforts par l'intermédiaire de l'Organisation mondiale de la santé (que M. Biden s'est de nouveau engagé à rejoindre) et s'assurer ensemble que la campagne de vaccination mondiale se déroule de la manière la plus efficace possible ?
Une coopération efficace en matière de vaccination pourrait contribuer à améliorer les relations dans leur ensemble et paver le terrain pour une véritable diplomatie.
En ce sens, l'UE et la Chine ont bien commencé la nouvelle année (et tôt) en annonçant, le 29 décembre 2020, un accord global sur les investissements. Bruxelles et Pékin négocient depuis sept ans cet accord, qui doit encore être ratifié, mais certains ont soudainement changé d'avis.
Certaines voix laissent entendre que l'UE aurait dû attendre l'entrée en fonction de Joe Biden. Cela semble indiquer que l'UE doit gagner la confiance du nouveau locataire de la Maison Blanche. Je dirais que M. Biden doit s'efforcer de rétablir la confiance de l'Europe envers les États-Unis. Demander à l'UE de soumettre sa politique à l'égard de la Chine à l'approbation des Etats-Unis ne semble pas être un bon début.
Les négociations sur cet accord ont commencé alors que Barack Obama était encore président. Si l'UE devait craindre une forte réaction de la part des États-Unis, cela aurait été de la part de Donald Trump. Son idée de la diplomatie ressemble à celle des khans mongols telle qu'elle a été décrite par l'historien Steven Runciman : « Ses amis étaient déjà ses vassaux ; ses ennemis devaient être éliminés ou réduits à l'état de vassalité ». Avec un accord de principe désormais en place, l'UE peut faire valoir qu'une approche de ce que j'appelle « coopérer quand vous pouvez, repousser quand vous devez » produise des résultats, contrairement aux politiques de confrontation de M. Trump. Cela place l'UE dans une bien meilleure position pour coordonner avec M. Biden et concevoir une stratégie à l'égard de la Chine qui soit suffisamment ferme pour bloquer toute utilisation illégitime de la puissance chinoise, mais suffisamment conciliante pour éviter une rivalité sans fin.
Cela exigera bien entendu une diplomatie équilibrée de la part de la Chine également. Ayant en fait été dirigée par la dynastie mongole des Yuan elle-même (de 1271 à 1368), la Chine devrait s'abstenir de chercher à imposer sa vassalité à qui que ce soit d'autre. Certains considèrent que l'accord UE-Chine crée une scission entre Bruxelles et Washington. Mais si tel était l'objectif de la Chine, elle aurait dû agir bien plus tôt, lorsque les Européens étaient encore sous le choc de la décision de Donald Trump de lancer une guerre commerciale avec la Chine et d'adopter des sanctions contre eux-mêmes. Mais la Chine était trop concentrée sur les États-Unis et trop méprisante à l'égard de l'UE, et elle a gâché ce qui aurait pu être une occasion de creuser un fossé entre les deux. Aujourd'hui, il est trop tard : tous les Européens sont impatients de travailler avec l'administration Biden.
L'accord sur les investissements créera une plus grande réciprocité dans l'ouverture des marchés, comme l'UE l'exige depuis longtemps. Nombreux sont ceux qui soulignent les piètres résultats de la Chine dans la mise en œuvre des traités. Bruxelles devra donc être très ferme et indiquer clairement que la non-application de l'accord aura pour conséquence de réduire l'ouverture de l'UE à la Chine. Cela vaut en tout cas pour les produits issus du travail forcé, qui ne peuvent en aucune façon entrer sur le marché européen. Mais certains critiques agissent comme s'ils ne découvraient que maintenant que la Chine est un État autoritaire et y voient une raison de rejeter l'accord. Celui-ci ne défera pas l'autoritarisme de la Chine, en effet, ni, hélas, aucun traité. La Chine peut être forcée à faire des compromis dans ses relations avec d'autres puissances, mais en tant que grande puissance, elle ne peut par définition pas être contrainte de se changer elle-même. Mais l'accord veillera à ce que l'UE reste elle aussi fidèle à elle-même et à ce que, dans le cadre de ses échanges commerciaux et de ses investissements en Chine, elle ne devienne pas elle-même partie aux violations des droits humains.
Cet accord entre l'UE et la Chine n'est pas une grande victoire pour les droits humains. Ce n'est pas non plus une victoire unilatérale pour la Chine. C'est une victoire pour la diplomatie. Il y a de pires façons de commencer l'année 2021.
Steven Runciman, une histoire de croisades. Volume III : Le Royaume d'Acre. Cambridge, Cambridge University Press, 1954, p. 248.

UE-Chine : faites tomber les masques, retour à la vraie diplomatie 

En 2020, la diplomatie consistait principalement à rejeter la faute sur les autres. L'UE et la Chine abordent 2021 avec de meilleures intentions.

2020 fue un año de repartir culpas y crear distracción, pero una cooperación efectiva en la vacunación podría contribuir a mejorar las relaciones internacionales. Europa y el gigante asiático empezaron bien el 2021 con el anuncio de un gran acuerdo de inversiones

La "diplomacia de las mascarillas" de China trataba de presentar a la República Popular como benigna y eficaz. El mundo y, más importante aún, sus propios ciudadanos debían olvidar su desprecio por la vida humana y su molestia inicial por el brote de coronavirus en Wuhan. Rusia se dedicó en un principio a lo mismo —y a la desinformación habitual—, antes de descubrir que una pandemia es una crisis simétrica: no perdona a nadie.
Ni siquiera al presidente de Estados Unidos, Donald Trump, que parecía considerar el problema resuelto una vez se curó del virus. Las nuevas sanciones contra China en sus últimas semanas en el cargo han servido para convencer a los estadounidenses de que debían preocuparse más por Pekín que por la pandemia en su territorio. Las medidas eficaces contra el coronavirus tendrán que esperar hasta después de la toma de posesión de Joe Biden el próximo 20 de enero. Entre las potencias de Occidente, solo la Unión Europea estaba demasiado metida en sus negociaciones internas para intentar culpar a alguien más.
Después de las mascarillas, 2021 corre el riesgo de ser el año de la "diplomacia de la vacuna". No se puede culpar a ningún gobierno por pretender vacunar primero a sus propios ciudadanos, pero Occidente no puede tenerlo todo: encargar por adelantado toda la producción de vacunas fabricadas en Europa y Estados Unidos hasta bien entrado el nuevo año y sorprenderse de que otros países empiecen a administrar vacunas rusas y chinas. Mientras, la India, Irán y Vietnam, entre otros, están cerca de producir las suyas propias.
La vacunación no debería ser un instrumento político de las grandes potencias, no cuando hay personas muriendo. "No importa si el gato es blanco o negro siempre y cuando cace ratones", dijo el fallecido exlíder chino Deng Xiaoping. Ahora no importa quién haga una vacuna, siempre que sea segura y efectiva. De hecho, ninguna de las grandes potencias puede poner a disposición suficientes dosis para hacerse pasar por salvadora del mundo. ¿No sería mejor entonces coordinarse a través de la OMS —a la que Biden se comprometió a volver a unirse— y asegurarse juntos de que la campaña mundial de vacunación se desarrolle de la manera más eficiente?
Una cooperación eficaz en materia de vacunación podría contribuir a mejorar las relaciones en general y crear oportunidades para una verdadera diplomacia.
En ese sentido, la UE y China iniciaron el año bien y pronto al anunciar un Acuerdo General sobre Inversiones (CAI, por sus siglas en inglés) el pasado 29 de diciembre. Bruselas y Pekín llevan siete años negociando este pacto que aún no ha sido ratificado, pero ahora algunos se lo piensan dos veces.
Una de las posturas es que la UE tuvo que haber esperado a que Biden tomara posesión. Parece sugerir que Europa debe ganarse la confianza del nuevo presidente electo. En cambio, yo diría que Biden debe trabajar para restaurar la confianza de Europa en Estados Unidos, y no parece un buen comienzo pedirle a Bruselas que someta la política sobre China a su aprobación.
Las negociaciones sobre el CAI comenzaron cuando Barack Obama era presidente. Si la UE debía temer una fuerte reacción de Washington, era con Trump. Su idea de la diplomacia es como la de los kanes mongoles, como describió el historiador Steven Runciman: "Sus amigos ya eran sus vasallos; sus enemigos iban a ser eliminados o reducidos a vasallaje"*. Con un acuerdo inicial, Bruselas puede argumentar que un enfoque de lo que llamo "cooperar cuando se puede, retroceder cuando se debe" da resultados, a diferencia de las políticas de confrontación de Trump. Eso coloca a Europa en una posición mucho mejor para coordinarse con Biden y diseñar una estrategia firme hacia China para bloquear cualquier uso ilegítimo de poder, pero también complaciente para evitar una rivalidad sin fin.
Por supuesto, eso también requerirá una diplomacia equilibrada por parte del gigante asiático. Habiendo sido gobernada por la propia dinastía mongola Yuan de 1271 a 1368, China debe abstenerse de tratar de imponer vasallajes. Algunos ven al CAI como el origen de una división entre Bruselas y Washington, pero, si ese era el objetivo de China, debería haber actuado mucho antes, cuando los europeos estaban todavía en shock por el inicio de una guerra comercial con China y las sanciones contra ellos mismos por parte de Trump. Sin embargo, China estaba demasiado centrada en Estados Unidos y era demasiado despectiva hacia la UE, y desperdició una posible oportunidad para abrir una brecha entre ambos. Ahora es tarde: los europeos están ansiosos por trabajar con la Administración Biden.
El CAI creará más reciprocidad en la apertura del mercado, como la UE ha pedido durante mucho tiempo. Muchos señalan el historial pobre de China en la aplicación de tratados, así que Bruselas tendrá que ser muy firme y dejar claro que no aplicarlo en este caso reducirá la apertura europea hacia Pekín. Eso aplica para los productos de trabajo forzoso, que no pueden entrar en el mercado europeo de ninguna manera. Algunos críticos, sin embargo, actúan como si apenas descubrieran que China es un Estado autoritario y apelan a eso para rechazar el acuerdo. El CAI no va a deshacer el autoritarismo de China; de hecho, por desgracia, ningún tratado podría. La República Popular puede verse forzada a comprometerse en sus relaciones con otras grandes potencias, pero, siendo una, por definición no puede ser coaccionada para cambiarse a sí misma. El acuerdo asegurará de paso que la UE también se mantenga fiel a sí misma y que, al comerciar e invertir en China, no se convierta en parte de las violaciones de los derechos humanos.
Este acuerdo entre Bruselas y Pekín no es una gran victoria para los derechos humanos ni una victoria unilateral para China. Es una victoria para la diplomacia. Hay peores formas de empezar el 2021.
*Steven Runciman, A History of the Crusades. Volume III: The Kingdom of Acre. Cambridge, Cambridge University Press, 1954, p. 248.

Que la Unión Europea y China dejen las mascarillas y vuelvan a la diplomacia real

2020 fue un año de repartir culpas y crear distracción, pero una cooperación efectiva en la vacunación mejoraría las relaciones entre las potencias

Diplomatie bedeutete letztes Jahr vor allem: Schuld zuweisen. Eine effektive Zusammenarbeit bei Impfungen könnte jedoch insgesamt zu besseren Beziehungen beitragen. Die EU und China sind mit der Ankündigung eines umfassenden Investitionsabkommens gut in das neue Jahr gestartet.

Mit ihrer "Maskendiplomatie" verfolgte die Volksrepublik China ein einfaches Ziel: &nbsp;sich als wohlwollender und effektiver Spieler, als vertrauenswürdiger Partner darzustellen. Die Welt und vor allem die eigenen Bürgerinnen und Bürger sollten den sorglosen Umgang mit Menschenleben und die anfängliche Verschleierung des Ausbruchs des Coronavirus in Wuhan vergessen. Auch Russland betrieb anfangs solch eine "Maskendiplomatie" (und verbreitete nebenbei die übliche Desinformation), bevor es merkte, dass eine Pandemie eine symmetrische Krise ist: Sie verschont niemanden.
Nicht einmal Donald Trump, der aber, sobald er selbst geheilt war, das Problem scheinbar für gelöst hielt. Eine Reihe neuer Sanktionen gegen China in seinen letzten Wochen im Amt sollten die Bürgerinnen und Bürger davon überzeugen, sich mehr um Pekings "böse" Pläne zu sorgen, als um die Pandemie bei ihnen zu Hause. Wirksame Corona-Maßnahmen werden bis nach Joe Bidens Amtseinführung am 20. Januar warten müssen. Nur die EU war zu sehr in ihre internen Verhandlungen verwickelt, um die Schuld auf jemand anderen zu schieben.
2021 droht das Jahr der "Impfdiplomatie" zu werden. Man kann es keiner Regierung verübeln, dass sie zuerst ihre eigene Bevölkerung impfen will. Aber der Westen kann nicht beides haben: Auf der einen Seite die gesamten Kontingente von Impfstoffen "Made in Europa" und "Made in Amerika" für den eigenen Gebrauch vorbestellen – und sich dann auf der anderen Seite wundern, dass Länder anfangen, russische und chinesische Impfstoffe zu verabreichen (während Indien, Iran, Vietnam und andere im Übrigen kurz davor stehen, ihre eigenen zu produzieren).
Impfen darf nicht zum Instrument der Großmachtpolitik werden – nicht, wenn Menschen sterben. Es spiele keine Rolle, ob die Katze schwarz oder weiß ist, sagte der chinesische Parteiführer Deng Xiaoping, solange sie Mäuse fange. Genauso spiele es keine Rolle, wer einen Impfstoff herstelle, solange er sicher und wirksam sei. Tatsächlich kann keine der Großmächte allein genügend Impfstoffe zur Verfügung stellen, um sich als Retter der Welt aufzuspielen. Wäre es dann nicht besser, sich über die Weltgesundheitsorganisation zu koordinieren (der Biden wieder beitreten will) und gemeinsam dafür zu sorgen, dass die weltweite Impfkampagne so effizient wie möglich ausgerollt wird?
Eine effektive Zusammenarbeit bei der Impfung kann insgesamt zu besseren Beziehungen beitragen und reale Gelegenheiten für echte Diplomatie schaffen.
In diesem Sinne haben die EU und China das neue Jahr gut (und früh) begonnen. Sie kündigten bereits am 29. Dezember 2020 ein "Comprehensive Agreement on Investment" (CAI), ein umfassendes Investitionsabkommen, an. Brüssel und Peking verhandeln seit sieben Jahren über dieses Abkommen, das noch ratifiziert werden muss. Doch nun haben einige plötzlich Bedenken.
Die EU hätte den Amtsantritt Bidens abwarten sollen, lautet ein Argument. Das deutet darauf hin, dass die EU sich Bidens Vertrauen erst einmal verdienen müsse. Ich würde sagen: Biden muss daran arbeiten, das Vertrauen Europas in die Vereinigten Staaten wiederherzustellen. Die EU aufzufordern, ihre China-Politik zur Genehmigung vorzulegen, scheint kaum ein guter Anfang zu sein.
Die Verhandlungen über dieses Abkommen wurde zu einer Zeit aufgenommen, als Obama noch Präsident war. Wenn die EU eine starke Reaktion aus den Vereinigten Staaten zu befürchten hatte, dann von Trump. Seine Vorstellung von Diplomatie ähnelt der der mongolischen Khane, wie sie der Historiker Steven Runciman einmal beschrieben hat: "Seine Freunde waren bereits seine Vasallen; seine Feinde galt es zu eliminieren oder zu Vasallen zu reduzieren" [1]. Da es nun ein Abkommen gibt, kann die EU argumentieren, dass ein Ansatz, den ich als "kooperieren, wenn man kann, zurückdrängen, wenn man muss" bezeichnen möchte, im Gegensatz zu Trumps konfrontativer Politik Ergebnisse liefert. Das versetzt die EU in eine viel bessere Position, um sich mit Biden abzustimmen. Und es hilft dabei eine China-Strategie zu entwerfen, die entschlossen genug ist, um China im illegitimen Gebrauch seiner Macht zu blockieren, und gleichzeitig entgegenkommend genug, um endlose Rivalitäten zu vermeiden.
Das erfordert natürlich auch eine ausgewogene Diplomatie vonseiten Chinas. Da China selbst von der mongolischen Yuan-Dynastie regiert wurde (von 1271 bis 1368), sollte es davon absehen, andere in ein Vasallentum zu zwingen. Manche sehen im CAI-Abkommen eine Spaltung zwischen Brüssel und Washington. Aber wenn das Chinas Ziel wäre, hätte es schon viel früher handeln müssen, als die Europäer noch unter dem Schock standen, dass Trump einen Handelskrieg mit China anzettelte und damit Sanktionen auch gegen Europa auslöste. Doch China war zu sehr auf die Vereinigten Staaten fokussiert und zu wenig auf die EU, und hat damit eine Chance vertan, einen Keil zwischen beide zu treiben. Jetzt ist es zu spät: Alle in Europa freuen sich auf die Zusammenarbeit mit der Biden-Administration.
Das CAI wird mehr Gegenseitigkeit bei der Öffnung der Märkte mit sich bringen, so wie es die EU seit langem fordert. Viele verweisen auf Chinas schlechte Erfolgsbilanz bei der Umsetzung von Verträgen. Brüssel wird daher sehr hart sein und deutlich machen müssen, dass eine Nichtumsetzung des CAI im Gegenzug auch der Offenheit der EU gegenüber China schaden würde. Das gilt ohnehin für die Produkte der Zwangsarbeit, die in keiner Weise auf den europäischen Markt gelangen können. Manche Kritiker tun allerdings so, als ob sie erst jetzt bemerken, dass China ein autoritärer Staat ist und als ob das für sie der Grund sei, das Abkommen abzulehnen. Das CAI wird Chinas Autoritarismus in der Tat nicht beilegen, und das kann leider auch kein anderes Abkommen leisten. China kann höchstens in seinen Beziehungen zu anderen Mächten zu Kompromissen gezwungen werden. Als Großmacht kann es jedoch per definitionem nicht dazu gebracht werden, sich von Grund auf zu ändern. Das CAI wird aber dafür sorgen, dass auch die EU sich selbst treu bleibt und nicht selbst zum Mittäter bei Menschenrechtsverletzungen wird, wenn sie mit China handelt und dort investiert.
Dieser EU-China-Deal ist kein großer Sieg für die Menschenrechte. Er ist auch kein einseitiger Sieg für China. Er ist ein Sieg der Diplomatie. Man könnte das neue Jahr auf schlechtere Art und Weise beginnen.
[1] Steven Runciman, A History of the Crusades. Volume III: The Kingdom of Acre. Cambridge, Cambridge University Press, 1954, 248 S.

EU-China: Weg mit den Masken, zurück zur echten Diplomatie 

Diplomatie hieß 2020 vor allem: Schuld zuweisen. 2021 muss sich das Verhältnis Europas zu China bessern. Die ersten Schritte sind getan.

Dyplomacja w 2020 roku polegała głównie na przerzucaniu winy i odwracaniu uwagi. Do poprawy stosunków międzynarodowych przyczynić mogłaby się skuteczna współpraca w zakresie szczepień. UE i Chiny dobrze rozpoczęły nowy rok, ogłaszając kompleksową umowę w sprawie inwestycji.

Chińska "dyplomacja maseczkowa" miała stworzyć obraz humanitarnej i skutecznej Republiki Ludowej. Świat zewnętrzny i, co ważniejsze, chińscy obywatele mieli zapomnieć o lekceważeniu ludzkiego życia i o początkowym zatuszowaniu wybuchu pandemii koronawirusa w Wuhan. Również Rosja początkowo angażowała się w "dyplomację maseczkową" (jak również zwyczajną dezinformację). Później sama się przekonała, że pandemia jest &nbsp;symetrycznym kryzysem, który nikogo nie oszczędza.
Nikogo, nawet Donalda Trumpa, który - gdy sam już się wyleczył - uznał, że problem został rozwiązany. Seria nałożonych przez niego w ostatnich tygodniach urzędowania sankcji przeciwko Chinom musiała przekonać Amerykanów, że bardziej powinni obawiać się szkodliwych projektów Pekinu, niż szalejącej wśród nich samych pandemii. Na skuteczne działania w sprawie koronawirusa będą musieli poczekać do czasu inauguracji Joe Bidena 20 stycznia. Jedynie zbytnio uwikłana w wewnętrzne negocjacje UE nie zdołała zrzucić winy na kogoś innego.
W 2021 r. "dyplomacja maseczkowa" ustąpić może "dyplomacji szczepionkowej". Nie można winić żadnego rządu za dążenie do zaszczepienia w pierwszej kolejności własnych obywateli. Jednak Zachód nie może równocześnie zamawiać całej produkcji szczepionek europejskich i amerykańskich na znaczną część roku i jednocześnie być zaskoczonym, że inne kraje zaczynają podawać szczepionki rosyjskie i chińskie (podczas gdy Indie, Iran, Wietnam i inne kraje są bliskie opracowania własnych szczepionek).
Szczepionki nie powinny stać się narzędziem polityki mocarstwowej - nie ma na to miejsca, kiedy umierają pacjenci. Jak powiedział Deng Xiaoping, nie ma znaczenia, czy kot jest czarny, czy biały, tak długo, jak długo łapie myszy. Nie ma też znaczenia, kto wyprodukował szczepionkę, o ile jest ona bezpieczna i skuteczna. Żadne z wielkich mocarstw nie jest w stanie udostępnić wystarczającej liczby szczepionek, aby uchodzić za zbawcę całego świata. Czy nie byłoby lepiej skoordynować działania w ramach Światowej Organizacji Zdrowia (do której Biden zobowiązał się ponownie dołączyć) i wspólnie zadbać o to, by światowa kampania szczepień była prowadzona w jak najbardziej efektywny sposób?
Skuteczna współpraca w zakresie szczepień mogłaby przyczynić się do poprawy ogólnych stosunków i stworzyć miejsce dla prawdziwej dyplomacji.
Z tego punktu widzenia UE i Chiny dobrze - i szybko - rozpoczęły nowy rok, ogłaszając w dniu 29 grudnia 2020 r. Kompleksowe Porozumienie o Inwestycjach (CAI). Jednak Bruksela i Pekin, które od siedmiu lat negocjują tę wciąż jeszcze nieratyfikowaną umowę, nagle nabrały wątpliwości.
Niektórzy przekonują, że UE powinna była poczekać, aż Biden obejmie urząd. Wydaje się to sugerować, że UE musi zdobyć zaufanie Bidena. Powiedziałbym jednak, że to Biden musi pracować na rzecz przywrócenia zaufania Europy do Stanów Zjednoczonych. Zwrócenie się UE do USA o zaaprobowanie europejskiej polityki wobec Chin nie wydaje się dobrym początkiem.
Negocjacje w sprawie tej umowy rozpoczęły się, kiedy prezydentem był jeszcze Obama. Reakcja USA, której mogła obawiać się UE, nadeszłaby ze strony Trumpa. Jego idea dyplomacji przypomina opisaną kiedyś przez historyka Stevena Runcimana mentalność mongolskiego chana: "Jego przyjaciele byli jego wasalami; zaś jego wrogowie mieli zostać wyeliminowani lub zredukowani do roli wasali". Z porozumieniem w garści, UE pokazuje, że podejście, które określić by można jako "współpracuj, kiedy możesz, odsuń się, kiedy musisz" przynosi rezultaty, w przeciwieństwie do konfrontacyjnej polityki Trumpa. To stawia UE w znacznie lepszej pozycji do koordynacji polityki wspólnie z Bidenem i opracowania strategii wobec Chin, która będzie wystarczająco stanowcza, aby zablokować wszelkie bezprawne nadużycia władzy przez Chiny, ale na tyle przychylna, aby uniknąć niekończących się konfrontacji.
Będzie to oczywiście wymagało wyważonej dyplomacji również ze strony Chin. Chiny, które same rządzone były przez mongolską dynastię Yuan (od 1271 do 1368 r.), powinny umieć powstrzymać się od prób wasalizacji innych. Niektórzy uważają, że CAI tworzy podziały między Brukselą a Waszyngtonem. Jednak jeśli taki byłby cel przyświecający Chinom, powinny były one zacząć działać znacznie wcześniej, kiedy Europejczycy byli jeszcze wstrząśnięci polityką Trumpa prowadzącego wojnę handlową z państwem środka i nakładającego na nie sankcje. Chiny zbytnio koncentrowały się jednak na USA i zbyt lekceważyły UE, marnując okazję do ewentualnego wbicia pomiędzy nie klina. Teraz jest już za późno: Europejczycy z niecierpliwością czekają na współpracę z administracją Bidena.
CAI stworzy więcej wzajemności w otwarciu rynku, czego UE domaga się od dłuższego czasu. Wiele osób zwraca uwagę na negatywne doświadczenia związane z wdrażaniem przez Chiny zawartych traktatów. W związku z tym Bruksela będzie musiała zająć zdecydowane stanowisko i wyraźnie zaznaczyć, że niewdrożenie CAI doprowadzi do zmniejszenia otwartości UE na Chiny. Dotyczy to w każdym razie towarów wyprodukowanych w wyniku pracy przymusowej, które w żaden sposób nie mogą trafić na rynek europejski. Jednak niektórzy krytycy zachowują się tak, jakby dopiero teraz odkryli, że Chiny są państwem autorytarnym i postrzegają to jako powód do odrzucenia umowy. CAI nie cofnie autorytaryzmu Chin, ani, niestety, nie zrobi tego żaden traktat. Chiny mogą być zmuszone do kompromisu w swoich stosunkach z innymi mocarstwami, ale jako światowa potęga nie mogą zostać zmuszone do zmiany samych siebie. Jednak CAI zagwarantuje, że również UE pozostanie wierna sobie oraz, że handlując i inwestując w Chinach sama nie stanie się stroną w łamaniu praw człowieka.
Umowa między UE a Chinami nie jest wielkim zwycięstwem w dziedzinie praw człowieka. Nie jest to również jednostronny sukces Chin. To zwycięstwo dyplomacji. Są gorsze sposoby na rozpoczęcie 2021 roku.
 
&nbsp;

UE-Chiny: Porzućmy maski, czas na prawdziwą dyplomację

Umowa między UE a Chinami nie jest wielkim zwycięstwem w dziedzinie praw człowieka. Ale jest zwycięstwem dyplomacji.

EU-China: Drop the Masks, Back to Real Diplomacy

Diplomacy in 2020 was mostly about shifting the blame and creating distraction. Effective cooperation on vaccination could contribute to better relations overall. The EU and China started the new year well by announcing a comprehensive Agreement on Investment

Sven Biscop