Η αποχώρηση του Τραμπ επιτρέπει τη –λελογισμένη- ελπίδα ότι οι συνομιλητές της χώρας μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα μιλούν μετά λόγου γνώσεως, αντιλαμβανόμενοι μεταξύ πολλών άλλων τη δραματική και για τον κόσμο κατάσταση στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Η πλέον επεισοδιακή ίσως αναμέτρηση για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών έληξε, παρά την επίμονη προσκόλληση του κ. Τραμπ στην καρέκλα του Λευκού Οίκου, με νίκη του Τζο Μπάιντεν. Στην Ελλάδα οι αντιδράσεις κυμαίνονται από την αισιοδοξία, αφού λέγεται ότι ο κ. Μπάιντεν είναι φιλέλληνας και έχει εκφραστεί στο παρελθόν κατά του κ. Ερντογάν, μέχρι την παγερή αδιαφορία, που πηγάζει από την πεποίθηση ότι η όλη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στη χώρα μας -και όχι μόνον- υπαγορεύεται μόνον από στυγνά συμφέροντα. Με μια σειρά από άλλες τοποθετήσεις που δεν είναι υποχρεωτικά απλώς ενδιάμεσες, αλλά διαφοροποιούνται επί της ουσίας από το δίπολο που ανέφερα.
Το πρώτο που χρειάζεται για να έχουμε μια νηφάλια άποψη για τα όσα συμβαίνουν στις σχέσεις μας με άλλες χώρες είναι να απαλλαγούμε από το δίπολο φιλελληνισμός/μισελληνισμός. Φιλέλληνες ή μισέλληνες μπορεί ενδεχομένως να είναι πρόσωπα αλλά όχι τα κράτη και αυτοί που καθορίζουν την πολιτική τους.
Ο Μπάιρον, ο Φαβιέρος ήταν όντως φιλέλληνες. Τα σαρκοβόρα του Σίτι, που «βοήθησαν» την Ελλάδα επιβάλλοντας το ληστρικό πρώτο δάνειο της Επανάστασης το 1824, και ο βασιλιάς Γεώργιος, που μετά το 1827 σαμποτάρισε τα πρώτα βήματα του αναδυόμενου κράτους, ήταν απλώς φίλοι των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων τους. Και άλλοτε πάλι δυνάμεις μάς στήριξαν, διότι αυτό υπαγόρευε το συμφέρον τους.
Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Το ΕΑΜ, δέσμιο ίσως της ιδέας του φιλελληνισμού, διαδήλωνε στην απελευθέρωση με ελληνικές, ρωσικές και αμερικανικές σημαίες. Αυτό δεν εμπόδισε την επιβολή του δόγματος Τρούμαν και τη μετατροπή των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού σε λεία των ναπάλμ στον Γράμμο. Ο πρόεδρος Τζόνσον ήταν Δημοκρατικός, αλλά στήριξε ένθερμα από το 1967 τη χούντα, πράγμα για το οποίο πολύ αργότερα ο Μπιλ Κλίντον ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό. Ενώ η τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου έγινε το 1974 επί της προεδρίας του Ρεπουμπλικανού Νίξον.
Δεν μπορούμε να ξεχνάμε τα δεδομένα αυτά, που δεν δικαιώνουν ωστόσο τη στάση –καταστροφική και όταν ειπώθηκε- «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Η αποχώρηση του Τραμπ επιτρέπει τη –λελογισμένη- ελπίδα ότι οι συνομιλητές της χώρας μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα μιλούν μετά λόγου γνώσεως, αντιλαμβανόμενοι μεταξύ πολλών άλλων τη δραματική και για τον κόσμο κατάσταση στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Ρόλος της Ελλάδας είναι να μη συρθεί παθητικά στις όποιες νέες εξελίξεις, αλλά να προσπαθήσει να τις επηρεάσει. Η πολιτική δεν έχει να κάνει μόνο με το μέγεθος μιας χώρας, αλλά με τη δημιουργικότητα, το θάρρος και την ηθική ποιότητα των πολιτικών της.

«Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»;

Η αποχώρηση του Τραμπ επιτρέπει την ελπίδα ότι οι συνομιλητές μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μιλούν μετά λόγου γνώσεως για Αιγαίο και Μεσόγειο

Trump's ousting allows us the (reasonable) hope that our interlocutors on the other side of the Atlantic will now know what they are talking about, when it comes to, among other things, the dramatic – for the world over – situation in the Aegean and the Mediterranean

Perhaps the most dramatic showdown for the presidency of the United States up to now came to an end with the victory of Joe Biden, despite Trump's persistent attachment to the White House. In Greece, the reactions are ranging from optimism, as it is said that Biden is a philhellene and has spoken out in the past against Erdoğan, to sheer indifference, which stems from the belief that the general stance of the United States towards our country – and not only our country – is dictated by cruel interests alone. In between these two reactions, there are a number of other attitudes that are not necessarily just "somewhere in between", but differ substantially from the dipole I mentioned.
The first thing we need, to have a sober view of what is happening in our relations with other countries, is to get rid of the dipole philhellenism / mishellenism. Individuals might indeed be philhellenes or mishellelenes but not the states and those who determine their policy.
Lord Byron and Charles Nicolas Fabvier were indeed philhellenes. These vultures from the City of London, who "helped" Greece by imposing the usurious first loan of the Revolution in 1824, and King George IV, who after 1827 sabotaged the first steps of the emerging state, were merely motivated by their own economic and political interests. And time after time, other powers have supported us, because this is what their own interest dictated.
The same applies to Greece's relations with the United States. The National Liberation Front (EAM), perhaps a prisoner of its own idea of philhellenism, protested during the liberation in 1944 carrying Greek, Russian and American flags. But this did not prevent the imposition of the Truman Doctrine and the transformation of the fighters of the Democratic Army of Greece (DAG) into sitting ducks for the napalm bombs at the Grammos mountains. President Johnson was a Democrat, but he strongly supported the military junta since 1967, Bill Clinton later apologised to the Greek people for this. Then the Turkish invasion and occupation of Cyprus took place in 1974 during the presidency of the Republican Nixon.
We can not forget these facts, which, however, do not justify the attitude – catastrophic even when it was first uttered – "Plastiras or Papagos there's no difference" [editor's note: a catchphrase used during the prelection campaign in 1952 against two candidates who were former military men, Nikolaos Plastiras and Alexandros Papagos]. Trump's ousting allows us the (reasonable) hope that our interlocutors on the other side of the Atlantic will now know what they are talking about, when it comes to, among many others, the dramatic – for the world over – situation in the Aegean and the Mediterranean. Greece's role should not be to be passively pushed into any new developments, but to try to influence them. Politics is not just about the size of a country, but about the creativity, courage and moral quality of its policies.

"Plastiras or Papagos"? Does it Make Any Difference?

Trump's ousting instils hope that the US will now know what they are talking about on the issues of the Aegean and the Mediterranean 

Usunięcie Trumpa pozwala nam mieć (uzasadnioną) nadzieję, że nasi interlokutorzy po drugiej stronie Atlantyku będą teraz przynajmniej wiedzieć, o czym mówią, jeśli chodzi między innymi o dramatyczną dla całego świata sytuację na Morzu Egejskim i Morzu Śródziemnym.

Prawdopodobnie najbardziej zacięta kampania prezydencka w historii Stanów Zjednoczonych, pomimo uporczywego przywiązania Trumpa do Białego Domu, zakończyła się zwycięstwem Joe Bidena. W Grecji reakcje wahają się od optymizmu - mówi się, że Biden jest filhellenem, a w przeszłości krytykował Erdoğana - do kompletnej obojętności, wynikającej z przekonania, że stanowisko Stanów Zjednoczonych wobec naszego - i nie tylko - kraju opiera się wyłącznie na dbałości o własne interesy. Oprócz tych dwóch skrajności istnieje szereg innych postaw, które niekoniecznie lokują się "gdzieś pomiędzy", ale wychodzą poza tę dychotomię.
Pierwszym czynnikiem, jaki pozwoli nam na trzeźwy osąd tego, co dzieje się w naszych stosunkach z innymi krajami, jest pozbycie się dychotomii filhellenizmu i hellenofobii. Jednostki rzeczywiście mogą przyjmować jedną z tych powstaw - ale nie państwa i ci, którzy decydują o ich polityce.
Lord Byron i Charles Nicolas Fabvier rzeczywiście byli filhellenami. Sępy z londyńskiego City, które "pomogły" Grecji narzucając jej pierwszą lichwiarską pożyczkę rewolucji w 1824 r., oraz król Jerzy IV, który po 1827 r. sabotował pierwsze kroki rodzącego się państwa, kierowali się potencjalnymi zyskami gospodarczymi i politycznymi. Mocarstwa, które wspierały nas raz na jakiś czas, robiły to we własnym interesie.
To samo odnosi się do stosunków Grecji ze Stanami Zjednoczonymi. Grecki Front Wyzwolenia Narodowego (EAM) - okazując się najwyraźniej zakładnikiem własnego przywiązania do idei filhellenizmu - podczas wyzwolenia w 1944 roku demonstrował z greckimi, rosyjskimi i amerykańskimi flagami. Nie przeszkodziło to jednak Amerykanom w narzuceniu doktryny Trumana i przekształceniu bojowników Demokratycznej Armii Grecji (DSE) w cele dla napalmowych bombardowań w górach Grammos. Prezydent Johnson był demokratą, ale od 1967 roku bez zawahania popierał juntę wojskową, za co później Bill Clinton przeprosił Greków. Później, w 1974 roku podczas republikańskiej prezydentury Nixona, miała miejsce turecka inwazja i okupacja Cypru.
Nie możemy zapomnieć o wszystkich tych faktach, które jednak nie usprawiedliwiają postawy wyrażonej w haśle "Plastiras czy Papagos - bez różnicy", która była katastroficzna nawet gdy została po raz pierwszy sformułowana [hasło z kampanii prelekcyjnej w 1952 roku skierowane przeciwko dwóm kandydatom, którzy byli byłymi wojskowymi, Nikolaosowi Plastirasowi i Alexandrosowi Papagosowi - red.]. Usunięcie Trumpa z Białego Domu pozwala nam mieć (uzasadnioną) nadzieję, że nasi interlokutorzy po drugiej stronie Atlantyku będą teraz przynajmniej wiedzieć, o czym mówią, w odniesieniu między innymi do dramatycznej dla całego świata sytuacji na Morzu Egejskim i Morzu Śródziemnym. Grecja nie powinna biernie dawać się zepchnąć w wir nowych wydarzeń - powinna próbować wywierać na nie wpływ. W polityce nie chodzi tylko o wielkość kraju, ale także o kreatywność, odwagę i moralną wartość jego polityki.

"Plastiras czy Papagos. Czy robi to jakąś różnice?"

Usunięcie Trumpa pozwala nam mieć nadzieję, że nasi partnerzy będą teraz przynajmniej mieć świadomość sytuacji na Morzu Egejskim i Morzu Śródziemnym.

La défaite de Donald Trump nous permet d'espérer (raisonnablement) que nos interlocuteurs outre-Atlantique sauront désormais de quoi ils parlent, notamment sur la situation dramatique - pour le monde entier - en mer Égée et en Méditerranée.

L'un des bras-de-fer les plus spectaculaires de l'histoire des élections présidentielles américaines s'est achevé avec la victoire de Joe Biden, malgré le refus persistant de Donald Trump de quitter la Maison Blanche. En Grèce, les réactions vont de l'optimisme, puisque l'on dit Joe Biden philhellène et qu'il s'est exprimé par le passé contre Recep Tayyip Erdogan, à l'indifférence pure et simple, qui découle de la conviction que la position générale des États-Unis à l'égard de notre pays - et pas seulement de notre pays - n'est dictée que par des intérêts cruels. Entre les deux, certaines attitudes, qui ne ressortent pas nécessairement du « quelque part entre les deux », diffèrent sensiblement de ce dipôle.
Pour poser un regard sérieux sur nos relations avec les autres pays, nous avons d'abord besoin de nous débarrasser du dipôle amis/ennemis de la Grèce. Les individus peuvent effectivement être amis ou ennemis, mais pas les États et ceux qui déterminent leur politique.
Lord Byron et Charles Nicolas Fabvier étaient en effet des philhellènes. Ces vautours de la City de Londres, qui ont « aidé » la Grèce en imposant le premier emprunt usuraire de la Révolution en 1824, étaient simplement motivés par leurs propres intérêts économiques et politiques. Il en fût de même pour le roi George IV qui, après 1827, a saboté les premiers pas de l'État grec émergent. Et à maintes reprises, d'autres puissances nous ont soutenus, dictés par leur propre intérêt.
Il en va de même pour les relations de la Grèce avec les États-Unis. Le Front de libération nationale (EAM, principal mouvement de résistance grec durant la Seconde guerre mondiale, ndlr), peut-être prisonnier de sa propre idée du philhellénisme, a manifesté pendant la libération en 1944 en portant des drapeaux grecs, russes et américains. Cela n'a pas empêché l'imposition de la doctrine Truman et la transformation des combattants de l'Armée Démocratique de Grèce (DAG, milice du parti communiste grec pendant la guerre civile entre 1946 et 1949, ndlr) en cobayes pour les bombes au napalm tirées dans les montagnes de Grammos. Le président Lyndon B. Johnson avait beau être un démocrate, cela ne l'a pas empêché de soutenir la junte militaire à partir de 1967, un soutien dont Bill Clinton s'est excusé trois décennies plus tard auprès du peuple grec. Ensuite, l'invasion et l'occupation de Chypre par la Turquie ont eu lieu en 1974, sous la présidence du républicain Richard Nixon.
Nous ne pouvons pas oublier ces faits. Mais ils ne justifient en rien l'attitude catastrophique qui revient à dire que les deux candidats sont identiques, comme on disait hier en Grèce : « Plastiras ou Papagos, il n'y a pas de différence » (slogan utilisé pendant la campagne électorale de 1952 à propos de deux candidats qui étaient d'anciens militaires, Nikolaos Plastiras et Alexandros Papagos, ndlr). Car l'éviction de Donald Trump nous permet d'espérer (raisonnablement) que nos interlocuteurs outre-Atlantique sauront désormais de quoi ils parlent, notamment sur la situation dramatique - pour le monde entier - en mer Égée et en Méditerranée. Le rôle de la Grèce ne devrait pas être de se laisser entraîner passivement vers de nouveaux développements, mais d'essayer de les influencer. La politique n'est pas seulement une question de taille d'un pays, mais de créativité, de courage et de qualité morale de ses politiques.

« Plastiras ou Papagos », quelle différence ?

La défaite de Donald Trump laisse espérer que les États-Unis sauront désormais de quoi ils parlent  sur la situation en mer Égée et en Méditerranée.

La salida de Trump nos da la esperanza razonable de que del otro lado del Atlántico entenderán ahora la situación dramática en el Egeo y el Mediterráneo

A pesar del apego del presidente Donald Trump a la Casa Blanca, parece que la carrera más dramática por presidir Estados Unidos ha llegado a su fin con la victoria de Joe Biden. En Grecia, las reacciones van desde el optimismo, ya que Biden sería un filoheleno y se ha pronunciado en contra del presidente turco Recep Tayyip Erdogan, hasta la pura indiferencia, por la creencia de que la postura general de Estados Unidos hacia nuestro país, entre otros, responde solo a crueles intereses. Además de estas dos reacciones hay otras que se alejan bastante de las mencionadas.
Para entender nuestras relaciones con otros países, primero debemos ir más allá de la dicotomía del gusto o el rechazo hacia lo griego. La gente puede estar en esa disyuntiva, pero no los Estados ni quienes determinan su política.
Lord Byron y Charles Nicolas Fabvier eran filohelenos. Estos buitres de la City de Londres, que ayudaron a Grecia imponiendo el primer préstamo de la Revolución en 1824, y el rey Jorge IV, que después de 1827 saboteó los primeros pasos del Estado emergente, tenían sus propios intereses económicos y políticos. Otras potencias también nos han ayudado, pero también por interés.
Lo mismo aplica a las relaciones de Grecia con Estados Unidos. El Frente de Liberación Nacional, tal vez preso de su propia idea de filohelenismo, protestó durante la liberación en 1944 portando banderas griegas, soviéticas y estadounidenses. Esto no impidió que se impusiera la Doctrina Truman y que se transformara a los combatientes del Ejército Democrático de Grecia en blancos fáciles para las bombas de napalm en las montañas de Grammos. El presidente Lyndon B. Johnson era un demócrata, pero apoyó a la junta militar desde 1967 (aunque Bill Clinton se disculpó más tarde ante el pueblo griego). Luego, en 1974 tuvo lugar la invasión y ocupación turca de Chipre, durante el mandato del republicano Richard Nixon.
No podemos olvidar estos hechos que, sin embargo, no justifican la actitud —catastrófica desde el inicio— "entre Plastiras o Papagos no hay diferencia", eslogan utilizado en la campaña electoral de 1952 contra dos candidatos que eran exmilitares, Nikolaos Plastiras y Alexandros Papagos. La salida de Trump nos da la esperanza razonable de que del otro lado del Atlántico entenderán ahora la situación dramática en el Egeo y el Mediterráneo. Grecia no debe ser empujada ante cualquier nuevo acontecimiento; debe tratar de influir en ellos. La política no es solo el tamaño de un país, sino la creatividad, el coraje y la calidad moral de sus políticas.

A la espera del cambio de actitud de Estados Unidos hacia Grecia

Sin Trump, hay esperanzas para creer que Estados Unidos entenderá ahora el drama del Egeo y el Mediterráneo

Die Verdrängung Trumps von der politischen Bühne eröffnet uns die 
berechtigte Hoffnung, dass unsere Gesprächspartner auf der anderen Seite des Atlantiks nun wissen, wovon sie sprechen. Vor allem, wenn es um die – nicht nur für die Region –dramatische Situation in der Ägäis und im Mittelmeer geht.

Der vielleicht dramatischste Showdown in der Geschichte der amerikanischen Präsidentschaftswahlen fand mit dem Sieg von Joe Biden sein Ende, auch wenn sich Trump weiter an die Macht klammert. In Griechenland reichen die Reaktionen von Optimismus bis hin zu schierer Gleichgültigkeit: Biden sei entweder Philhellene, und habe auch schon früher gegen Erdoğan Position bezogen. Oder man meint, dass die allgemeine Haltung der Vereinigten Staaten gegenüber unserem Land (und nicht nur unserem) allein von eiskalten Interessen bestimmt wird. Zwischen diesen beiden Reaktionen gibt es aber auch eine Reihe anderer Haltungen, die nicht unbedingt nur "irgendwo dazwischen" liegen, sondern wesentlich von der von mir erwähnten Dichotomie abweichen.
Für einen nüchternen Blick auf unsere Beziehungen zu anderen Länder müssen wir zunächst das Deutungsraster von Philhellenismus versus Mishellenismus loswerden. Einzelne Menschen mögen zwar Philhellenen oder Mishellenen sein – aber bestimmt nicht ganze Staaten oder diejenigen, die ihre Politik bestimmen.
Der britische Dichter Lord Byron und der französische Offizier Charles Nicolas Fabvier waren zum Beispiel feine Philhellenen. Diese Geier aus der Londoner City, die Griechenland 1824 mit der wucherischen ersten Anleihe der Revolution "halfen". Sie waren (gemeinsam mit König Georg IV., der nach 1827 die ersten Schritte des entstehenden Staates sabotierte) lediglich durch ihre eigenen wirtschaftlichen und politischen Interessen motiviert. Immer und immer wieder haben uns fremde Mächte aus diesem einen Grund unterstützt: Eigeninteresse.
Dasselbe gilt für die Beziehungen Griechenlands zu den Vereinigten Staaten. Die Nationale Befreiungsfront Griechenlands (vielleicht selbst gefangen in ihrer eigenen Idee von Philhellenismus?), protestierte während der Befreiung 1944 mit griechischen, russischen und amerikanischen Flaggen. Das verhinderte jedoch nicht die Durchsetzung der Truman-Doktrin, welche die Kämpfer der Demokratischen Armee Griechenlands den Napalmbomben auf dem Grammos-Gebirge als leichte Beute auslieferte. Präsident Johnson war Demokrat, aber er unterstützte die Militärjunta seit 1967 nachdrücklich. Bill Clinton entschuldigte sich später beim griechischen Volk dafür. 1974, also während der Präsidentschaft des Republikaners Nixon, kam es dann zur türkischen Invasion und zur Besetzung Zyperns.
All das dürfen wir nicht vergessen. Denn all das rechtfertigt nicht die Haltung (die schon katastrophal genug war, als sie zuerst aufkam), dass es zwischen Plastiras und Papagos keinen Unterschied gebe [gemeint ist ein Slogan, der während des Vorwahlkampfes 1952 gegen zwei Kandidaten Nikolaos Plastiras und Alexandros Papagos verwendet wurde, die ehemalige Militärs waren, Anm. d. Red.]. Die Verdrängung Trumps von der politischen Bühne eröffnet uns die berechtigte Hoffnung, dass unsere Gesprächspartner auf der anderen Seite des Atlantiks nun wissen, wovon sie sprechen. Vor allem, wenn es um die für die ganze Welt dramatische Situation in der Ägäis und im Mittelmeer geht. Die Rolle Griechenlands sollte nicht darin bestehen, passiv in neue Entwicklungen hineingedrängt zu werden, sondern darin, diese aktiv zu beeinflussen. In der Politik geht es nicht nur um die Größe eines Landes. Es geht auch um die Kreativität, den Mut und die moralische Beschaffenheit seiner Politik.

Ob Plastiras oder Papagos – macht das einen Unterschied?

Dass Trump von der politischen Bühne verschwindet, lässt hoffen: Die USA sind sich bewusst, wie dramatisch die Situation in Ägäis und Mittelmeer ist.

"Plastiras or Papagos"? Does it Make Any Difference?

Trump's ousting allows us the (reasonable) hope that our interlocutors on the other side of the Atlantic will now know what they are talking about, when it comes to, among other things, the dramatic – for the world over – situation in the Aegean and the Mediterranean

Pepi Rigopoulou