Η Αθήνα και η Λευκωσία επιχειρούν να θέσουν εκ νέου στην ατζέντα του Συμβουλίου τη συζήτηση της «λίστας Μπορέλ». Σηκώνοντας ξανά το… λάβαρο των κυρώσεων, τρέφουν μία ελπίδα ότι τα γεγονότα που κραυγάζουν –όπως το Βαρώσι– θα συγκινήσουν τους Ευρωπαίους εταίρους.

Με στοχευμένες κινήσεις η Τουρκία καθορίζει τα διπλωματικά βήματά της ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου: σκληρή γραμμή και αφόρητη πίεση στη Λευκωσία (Βαρώσι – «δύο κράτη»), μερική χαλάρωση στις θάλασσες έναντι της Αθήνας και, ταυτόχρονα, άνοιγμα και ευελιξία στην ατζέντα της με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το διπλωματικό μείγμα καταδεικνύει πού βρίσκεται ο αδύναμος κρίκος. Κύπρος! Με τους αντιφατικούς χειρισμούς της Λευκωσίας και τους βερμπαλισμούς της Αθήνας, οι δύο κυβερνήσεις συντηρούν τον φαύλο κύκλο, αδυνατούν να παρακολουθήσουν την τουρκική διπλωματία και κινδυνεύουν με ένα νέο διπλωματικό «Βατερλό» στις 10 και 11 Δεκεμβρίου.
Ο Ιμπραχίμ Kαλίν, o πιο έμπιστος συνεργάτης του Τ. Ερντογάν, ταξίδεψε (20/11) στις Βρυξέλλες για να συζητήσει τις ευρωτουρκικές σχέσεις. Είχε εντατικές επαφές με υπηρεσιακούς αξιωματούχους δίπλα στον Σαρλ Μισέλ και την πρόεδρο της Κομισιόν, Φον ντερ Λάιεν (Μ. Σιπέρτ, Χ. Σμιτ). Στον απόηχο της επίσκεψης Καλίν, ο Ερντογάν προέβη σε μια ασυνήθιστη δήλωση: «Τον εαυτό μας δεν τον βλέπουμε κάπου αλλού αλλά μέσα στην Ευρώπη, το μέλλον μας σχεδιάζουμε να το χτίσουμε μαζί με την Ευρώπη» (22/11).
Πληροφορίες από το Συμβούλιο και την Επιτροπή λένε ότι υπήρξαν αξιοσημείωτες συγκλίσεις με την Τουρκία σε όλα τα ζητήματα της «θετικής ατζέντας»:
<ul>
 <li>αναβαθμισμένη τελωνειακή ένωση με την ενσωμάτωση νέων βιομηχανικών προϊόντων</li>
 <li>στα κριτήρια για τη σταδιακή απελευθέρωση της βίζας και</li>
 <li>στη διαμόρφωση ενός νέου πακέτου για το μεταναστευτικό.</li>
</ul>
Η πρόοδος σε τεχνοκρατικό επίπεδο ήταν τέτοια που δημιουργεί το απαραίτητο υλικό για την επανεκκίνηση των ευρωτουρκικών σχέσεων. Για πρώτη φορά ύστερα από πολυετή δυστοκία σημειώνεται τέτοια σύγκλιση. Στην ουσία χτίζεται τεχνοκρατικά μια δυναμική ώστε να εκκρεμεί μόνο η λήψη της πολιτικής απόφασης από το Ε.Σ. Τα ΥΠΕΞ Ελλάδας και Κύπρου δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή να είναι προετοιμασμένα για μια επικείμενη ζωτικής σημασίας διαπραγμάτευση. Παρά μόνο βρίσκονται περιχαρακωμένα πίσω από το… λάβαρο των κυρώσεων.
Για μήνες η τουρκική διπλωματία εργάζεται πυρετωδώς να αλλάξει τις ισορροπίες εντός Ε.Ε. Για να μεγιστοποιήσει την επιρροή της παίζει το γεωστρατηγικό χαρτί και το μεταναστευτικό. Δύσκολα μπορεί κανείς να τα αγνοήσει. Με επίγνωση της αλληλεξάρτησης των οικονομιών της Τουρκίας με τις πιο σημαντικές χώρες-μέλη, ακόμα και την Ελλάδα, η Τουρκία προβάλλει το αμοιβαίο εμπορικό συμφέρον. Σοβαρή παράμετρος είναι επίσης η έκθεση ευρωπαϊκών τραπεζικών κεφαλαίων στην τουρκική οικονομία.
Η αλλαγή, πρόσφατα, του οικονομικού επιτελείου του Ερντογάν έγινε δεκτή με ανακούφιση, ενισχύοντας την αξιοπιστία μιας ευρωτουρκικής επαναπροσέγγισης. Τα επιχειρήματα αυτά βρίσκουν απήχηση (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία κ.α.) που διαθέτουν την «ειδική βαρύτητα» για να κάνουν πολλούς άλλους να ακολουθούν. Η γραφειοκρατία του Συμβουλίου και της Επιτροπής επίσης συνηγορεί για τη «θετική ατζέντα». Ακόμα και η Γαλλία τηρεί μια πιο ήπια στάση, όσο κι αν δηλώνει υπέρ «κάποιων» προειδοποιήσεων. Πιο προσεκτικός έγινε και ο Ερντογάν, χαμηλώνοντας τους τόνους και την προσωπική αντιπαράθεση με τον Εμ. Μακρόν: «Η Ε.Ε. θα πρέπει να κρατήσει τις υποσχέσεις της, να μην ασκεί πολιτική διακρίσεων, να μην εμπλακεί στην εχθρότητα εναντίον της Τουρκίας», ανέφερε.
<h3>Σκληρή γραμμή</h3>
Οσο πιο ευέλικτη γίνεται η τουρκική κυβέρνηση έναντι των υπόλοιπων Ευρωπαίων εταίρων, άλλο τόσο σκληραίνει τη στάση της στο Κυπριακό. Την Τετάρτη (25/11), το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας συνεδρίασε υπό την προεδρία του Ταγίπ Ερντογάν και μετέτρεψε σε «εθνική» πολιτική τη νέα γραμμή στο Κυπριακό για «δύο κράτη». Ζητά να αναγνωριστεί «η ύπαρξη δύο διαφορετικών εθνών και κρατών στο νησί και να σταματήσει η παραγνώριση της ύπαρξης των Τ/κ». Δέκα ημέρες προηγουμένως, ο ίδιος ο Ερντογάν έδωσε το έναυσμα, εγκαινιάζοντας το άνοιγμα του Βαρωσιού.
Η τουρκική διπλωματία γνωρίζει βέβαια ότι ο ΟΗΕ δεν θα φύγει από την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας για ομοσπονδία προτού επιχειρήσει μια ύστατη προσπάθεια, ίσως τον Μάρτιο. Διαβάζοντας την κωλυσιεργό τακτική του προέδρου Ν. Αναστασιάδη, η Αγκυρα θα καθοδηγήσει τις συζητήσεις με τον ΟΗΕ στο ζήτημα της πολιτικής ισότητας. Στόχος της είναι να αποδείξει ότι ο Ν. Αναστασιάδης απορρίπτει τον διαμοιρασμό της εξουσίας με τους Τ/κ κάτω από μια κοινή ομοσπονδιακή σκέπη. Γι’ αυτό, απαιτεί «νέες ιδέες» με «κυριαρχική ισότητα» των δύο πλευρών. Με αυτό το «αφήγημα» η Αγκυρα πέτυχε να περιορίσει τις αντιδράσεις για τα τετελεσμένα στο Βαρώσι και στις θάλασσες, που σε άλλες εποχές θα ξεσήκωναν διεθνώς τους πάντες.
<h3>«Κυριαρχική» ισότητα</h3>
Η τουρκική διπλωματία υποστηρίζει ότι το Κυπριακό είναι πιο εύκολα επιλύσιμο στη βάση της «κυριαρχικής ισότητας»: να αναβαθμιστεί το στάτους των Τ/κ και να διαμοιραστούν τα υφιστάμενα εδάφη – εδώ χάνεται και το Βαρώσι. Ανάλογοι διακανονισμοί να γίνουν και για τις θάλασσες. Η ορολογία για μορφή χωριστής κυριαρχίας παραπέμπει στην εποχή του Ραούφ Ντενκτάς.
Το 2003 – με την άνοδο Ερντογάν, η τουρκική διπλωματία στράφηκε προς τη μία κυριαρχία και την ομοσπονδία, με κάποιες κυριαρχικές αρμοδιότητες στα κρατίδια. Ακολούθως, το 2010 (συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ) και το 2014-17 αποδέχθηκε μία κυριαρχία που εκπηγάζει από τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους (Ερογλου – Αναστασιάδης). Η λογική της κυριαρχικής ισότητας βρίσκει διεθνή απήχηση όσο η Αγκυρα συμπλέει με τη βαθιά κόπωση της διεθνούς κοινότητας ότι το στάτους κβο στην Κύπρο δεν είναι βιώσιμο. «Οσες φορές βρέθηκαν οι λύσεις, αυτοί που το βάζουν στα πόδια είναι οι Ελληνοκύπριοι», ισχυρίζονται οι Τούρκοι διπλωμάτες.
Η Αθήνα και η Λευκωσία επιχειρούν να θέσουν εκ νέου στην ατζέντα του Συμβουλίου τη συζήτηση της «λίστας Μπορέλ». Σηκώνοντας ξανά το… λάβαρο των κυρώσεων, τρέφουν μία ελπίδα ότι τα γεγονότα που κραυγάζουν –όπως το Βαρώσι– θα συγκινήσουν τους Ευρωπαίους εταίρους. Στην τελευταία τηλεδιάσκεψη των υπουργών, ο Ελληνας ΥΠΕΞ Ν. Δένδιας κατήγγειλε ως «προσχηματική» την ανάκληση για ελλιμενισμό του «Ορούτς Ρέις» στις 29/11. Ο Κύπριος ομόλογός του Ν. Χριστοδουλίδης θέλησε να θυμίσει στους εταίρους του τη φημισμένη «Φαμαγκούστα» του Μεσαίωνα και την αντίσταση της Χριστιανοσύνης (της τότε Δύσης) εναντίον των Οθωμανών.
Η κατάθεση της «λίστας Μπορέλ» με τα 6 σημεία (τομεακές κυρώσεις) είναι μια πιθανή εξέλιξη, όχι όμως τόσο βέβαιη. Πόσο ακόμα η λήψη απόφασης για κυρώσεις, εκτός εάν πρόκειται για κάτι συμβολικό και …αστείο, μόνο και μόνο για την τιμή των όπλων ή για να εξαγριώσει τον Ερντογάν. Στην ουσία οι Δένδιας – Χριστοδουλίδης συντηρούν τον φαύλο κύκλο, χωρίς να αξιοποιούν την ευκαιρία για διασύνδεση της θετικής ατζέντας της Τουρκίας με ανταλλάγματα πάνω στη ρίζα των προβλημάτων με τις ΑΟΖ: την επίλυση του Κυπριακού και την προσφυγή στη Χάγη.
Η Λευκωσία συνεχίζει τη διπλωματία της υπεκφυγής, ενώ η Αθήνα θέλει να βάλει… βέτο στην τελωνειακή ένωση! Πολύ πιθανόν, όμως, η Τουρκία να περάσει το πρώτο «τεστ» για τη θετική ατζέντα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, αφήνοντας τους Μητσοτάκη – Αναστασιάδη απλώς να την καταψηφίσουν, μόνοι ή μαζί με μια ισχνή μειοψηφία κρατών-μελών που θα το ξανασκεφτούν πολύ σύντομα.
*Το άρθρο αναδημοσιεύεται στην εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου

Διπλωματικό Βατερλό Ελλάδας και Κύπρου με «λάβαρο» τις κυρώσεις

Η Αθήνα και η Λευκωσία επιχειρούν να θέσουν εκ νέου στην ατζέντα του Συμβουλίου τη «λίστα Μπορέλ», σηκώνοντας ξανά το… λάβαρο των κυρώσεων.

Athens and Nicosia are trying to put the discussion of the "Borrell list" back on the Council's agenda. Raising the banner of sanctions again, they have a hope that outrageous provocations – such as the issue of Varosha – will move European partners

With targeted moves, Turkey is determining its diplomatic steps ahead of the December European Council: a hard line and unbearable pressure on Nicosia (Varosha – "two states") [editor's note: it refers to the issues of the abandoned -since the Turkish invasion- city of Varosha in the occupied part of Cyprus that recently was opened to the public again and the issue of the dichotomisation of Cyprus], partial relaxation at sea against Athens and, at the same time, openness and flexibility in its agenda with the European Union. This diplomatic mix shows what the weak link is: Cyprus. With the contradictory handling of Nicosia and the verbalism of Athens, the two governments maintain a vicious circle; they are unable to follow the Turkish diplomacy and are in danger of a new diplomatic "Waterloo" on December 10th and 11th.
Ibrahim Kalin, Erdoğan's most trusted associate, travelled on 20 November to Brussels to discuss Euro-Turkish relations. He had intensive meetings with officials close to Charles Michel and the President of the Commission, Ursula von der Leyen (Bjoern Seibert, Helga Schmid). In the aftermath of Kalin's visit, Erdoğan made an unusual statement: "We do not see ourselves anywhere else but in Europe, we plan to build our future together with Europe".
According to information from the Council and the Commission, significant convergences with Turkey were achieved on all the issues of the "positive agenda":
<ul>
 <li>&nbsp;On an upgraded customs union with the integration of new industrial products.</li>
 <li>&nbsp;On the criteria for the phasing out of the visa.</li>
 <li>&nbsp;In setting out a new package on immigration.</li>
</ul>
The progress at the technocratic level was so extensive that it creates the necessary material for the resumption of Euro-Turkish relations. For the first time after many years of dystocia, such a convergence is taking place. In essence, momentum builds up technocratically so that only the political decision-making by the European Council is pending. The Foreign Ministries of Greece and Cyprus currently do not seem to be prepared for an impending vital negotiation. They have entrenched themselves under the banner of sanctions.
For months, Turkish diplomacy has been working feverishly to alter the balance within the EU. To maximise its influence it plays the geostrategic card and the migration issue. It is difficult to ignore these. Based on the interdependence of the Turkish economy with that of the most important member states, even with Greece, Turkey promotes mutual trade interests. A serious parameter is also the exposure of European banking capital to the Turkish economy.
The recent change in Erdoğan's economic staff was welcomed with relief, boosting the credibility of a Euro-Turkish rapprochement. These arguments are amplified (by Germany, Italy, Spain, the Netherlands, etc) and the have the "special weight" to make many others follow. The Council and Commission bureaucracy also advocate a "positive agenda". Even France is taking a softer stance, despite the fact that it is in favour of "some" warnings. Erdoğan also became more careful, lowering the tone and the personal confrontation with Emmanuel Macron: "The EU must keep its promises, it should not pursue a policy of discrimination nor engage in hostility against Turkey," he said.
<h3>&nbsp;Hard line</h3>
The more flexible the Turkish government becomes with the rest of its European partners, the tougher its stance gets on the Cyprus issue. On Wednesday 25th November, the National Security Council met under the chairmanship of Tayyip Erdoğan and adopted as a "national policy" the new line on the Cyprus issue for the "two states". It demands "the existence of two different nations and states on the island to be recognised and that the non-recognition of the existence of the Turkish Cypriots come to an end." Ten days earlier, Erdoğan himself launched the opening up of Varosha.
Of course, Turkish diplomacy knows that the UN will not abandon the Security Council mandate for a federation until it makes a last-ditch effort, perhaps in March. Reading through the lines of the obstructive tactics of President Nikos Anastasiades, Ankara will lead the discussions with the UN to the issue of political equality. Its goal is to prove that Anastasiades rejects the division of power with the Turkish Cypriot side under a common federal roof. Therefore, the issue requires "new ideas" with "sovereign equality" of both sides. With this "narrative", Ankara managed to limit the reactions to what was done in Varosha and at the seas, something which in another time would upset everyone internationally.
<h3>&nbsp;"Sovereign" equality</h3>
Turkish diplomacy argues that the Cyprus issue is more easily resolved on the basis of "sovereign equality": to upgrade the status of the Turkish Cypriots and to divide the existing territories – this is how Varosha is lost. Similar arrangements should be made for the seas. The terminology for a form of separate sovereignty refers to the era of Rauf Denktaş.
In 2003 with the rise of Erdoğan, Turkish diplomacy turned to single sovereignty and federation, with some sovereign powers given to the states. Subsequently, in 2010 (Christofia-Talat convergences) [editor's note: former presidents of Cyprus and of so-called Northern Cyprus respectively] and in 2014-17, it accepted one sovereignty that derives from the Greek Cypriots and the Turkish Cypriots (Eroglou - Anastasiadis) [editor's note: former presidents of so-called Northern Cyprus and of Cyprus respectively]. The reasoning for sovereign equality finds international acceptance as long as Ankara goes with the flow when it comes to the deep fatigue of the international community about the status quo in Cyprus, which is considered unsustainable. "Whenever solutions are found, the Greek Cypriots are the ones who run away" Turkish diplomats claim.
Athens and Nicosia are trying to put the discussion of the "Borrell list" back on the Council's agenda. By raising the banner of sanctions again, they have a hope that the outrageous provocations – such as Varosha – will move European partners. At the last teleconference of the ministers, the Greek Foreign Minister Nikios Dendias denounced as "pretence" the recall for mooring of "Oruç Reis" on 29/11. His Cypriot counterpart Nikos Christodoulides reminded his partners of the famous "Famagusta" of the Middle Ages and the resistance of Christianity (of the then west) against the Ottomans.
The submission of the "Borrell list" with the six points (sectoral sanctions) is a possible development, but not so certain. The same goes about the decision to impose sanctions, unless they are, so to say, symbolic and a joke, made just to save face or to infuriate Erdoğan. In essence, Dendias and Christodoulides keep intact a vicious cycle, without taking advantage of the opportunity to link Turkey's positive agenda with concessions at the root of the problem of the EEZs: the resolution of the Cyprus issue and a recourse to The Hague.
Nicosia continues the diplomacy of evasion, while Athens wants to veto the customs union. However, it is very likely that Turkey will pass the first "test" for a positive agenda in the European Council, leaving the option to Mitsotakis-Anastasiades to simply vote against it, by themselves or together with a small minority of member states who will reconsider their stance very soon.
&nbsp;* The article is republished in the newspaper "Politis" of Cyprus

A Diplomatic Waterloo for Greece and Cyprus With Sanctions as a "Banner"

Athens and Nicosia are trying to put the "Borrell list" back on the Council's agenda, raising the banner of sanctions once again

Atenas y Nicosia quieren volver a poner en la agenda del Consejo Europeo el tema de la "lista Borrell". Izando de nuevo la bandera de las sanciones, tienen la esperanza de que las escandalosas provocaciones, como el tema de Varosha, muevan a los socios europeos

Turquía define con movimientos selectivos sus pasos diplomáticos de cara al Consejo Europeo de diciembre: línea dura y presión insoportable a Nicosia con la zona militarizada de Varosha y los "dos estados", relajación parcial en el mar contra Atenas y, al mismo tiempo, apertura y flexibilidad en su agenda con la Unión Europea. Esta mezcla diplomática muestra cuál es el eslabón débil. ¡Chipre! Con la gestión contradictoria de Nicosia y el verbalismo de Atenas, ambos gobiernos conservan intacto un círculo vicioso, son incapaces de seguir la diplomacia turca y corren el peligro de un nuevo "Waterloo" diplomático los días 10 y 11 de diciembre.
El colaborador de más confianza de Recep Tayyip Erdogan y portavoz presidencial Ibrahim Kalin, viajó el pasado 20 de noviembre a Bruselas para hablar de las relaciones euroturcas. Estableció estrechos contactos con funcionarios cercanos a Charles Michel y con la presidenta de la Comisión, Ursula von der Leyen, como son Bjoern Seibert y Helga Schmid. Dos días después de la visita de Kalin, Erdogan hizo una declaración insólita: "No nos vemos en ningún otro lugar que no sea Europa, planeamos construir nuestro futuro junto con Europa".
Según la información del Consejo y la Comisión, se lograron importantes coincidencias con Turquía en todas las cuestiones del "programa positivo":
<ul>
 <li>Sobre una unión aduanera mejorada con la integración de nuevos productos industriales.</li>
 <li>Respecto a los criterios para la eliminación gradual del visado.</li>
 <li>Para establecer un nuevo plan de inmigración.</li>
</ul>
El avance en el plano tecnócrata ha sido tan amplio que ha creado el marco necesario para la reanudación de las relaciones euroturcas. Por primera vez, y después de muchos años de discordia, se está dando una convergencia de este tipo. En esencia, la dinámica tecnocrática evoluciona de tal manera que tan solo está pendiente la toma de decisiones políticas por parte del Consejo Europeo. Pero por su parte, los Ministerios de Asuntos Exteriores de Grecia y Chipre no parecen estar preparados para una inminente negociación de vital importancia y se han atrincherado bajo la bandera de las sanciones.
Durante meses, la diplomacia turca ha trabajado con ahínco para cambiar el equilibrio dentro de la Unión Europea. Para potenciar al máximo su influencia juega la carta geoestratégica y la cuestión migratoria. Dos temas difíciles de ignorar. Tomando como base la interdependencia de la economía turca con la de los Estados miembros más importantes, incluso con Grecia, Turquía promueve los intereses comerciales mutuos. Otro parámetro importante es la exposición del capital bancario europeo a la economía turca.
El reciente relevo del personal económico de Erdogan fue acogido con alivio y eso aumentó la credibilidad de un acercamiento euroturco. Estos argumentos se amplifican por Alemania, Italia, España, Holanda, entre otros, y tienen el "peso especial" para hacer que muchos otros los sigan. La burocracia del Consejo y de la Comisión también aboga por una "agenda positiva". Incluso Francia adopta una postura más suave, a pesar de que está a favor de "algunas" advertencias. Erdogan también se ha vuelto más cuidadoso, bajando el tono y la confrontación personal con su homólogo francés, Emmanuel Macron: "La UE debe cumplir sus promesas, no debe seguir una política de discriminación ni entablar hostilidades contra Turquía", dijo.
<h3>Línea dura</h3>
Cuanto más flexible sea el gobierno turco con el resto de sus socios europeos, más dura será su postura en la cuestión de Chipre. El pasado 25 de noviembre, el Consejo de Seguridad Nacional turco se reunió bajo la presidencia de Erdogan y adoptó como "política nacional" la nueva línea sobre la cuestión de Chipre respecto al territorio de Varosha y lo que ellos consideran "dos estados". Exige "que se reconozca la existencia de dos naciones y Estados diferentes en la isla y que se ponga fin al no reconocimiento de la existencia de los turcochipriotas". Diez días antes, el mismo Erdogan precipitó la apertura de Varosha.
Por supuesto, la diplomacia turca sabe que la ONU no abandonará el mandato del Consejo de Seguridad para una federación hasta que haga un último esfuerzo, quizás en marzo. Leyendo entre líneas al presidente chipriota Nikos Anastasiades, Ankara llevará las discusiones con la ONU al tema de la igualdad política. Su objetivo es demostrar que Anastasiades rechaza la división de poder con la parte turcochipriota bajo un techo federal común. Por lo tanto, la cuestión requiere "nuevas ideas" con "igualdad soberana" de ambas partes. Con este "relato", Ankara ha sido capaz de limitar las reacciones a lo que se hizo en Varosha y en los mares, algo que en otro tiempo irritaría a todo el plano internacional.&nbsp;
<h3>Igualdad "soberana"</h3>
La diplomacia turca sostiene que la cuestión de Chipre se resuelve más fácilmente sobre la base de la "igualdad soberana". Al mejorar el estatuto de los turcochipriotas y dividir los territorios existentes es como se pierde Varosha. Deberían hacerse arreglos similares para los mares. La terminología para una forma de soberanía separada se refiere a la época de Rauf Denktas, fundador en 1983 de la República Turca del Norte de Chipre (RTNC), reconocida solo por Ankara.
En 2003, con el ascenso de Erdogan, la diplomacia turca pasó a la soberanía única y a la federación, con algunos poderes soberanos otorgados a los Estados. Más tarde, en 2010, hubo convergencia entre el presidente de Chipre, Demetris Christofias, y el líder turcochipriota, Mehmet Ali Talat. Entre 2014 y 2017, Turquía aceptó una soberanía que se deriva de la de los grecochipriotas y los turcochipriotas, con el diálogo entre el líder grecochipriota, Nikos Anastasiadis y el turcochipriota, Dervis Eroglu. El razonamiento de la igualdad soberana cuenta con aceptación internacional mientras Ankara siga la corriente en lo que se refiere a la enorme fatiga de la comunidad internacional por el statu quo de Chipre, que se considera insostenible. "Siempre que se encuentran soluciones, los grecochipriotas son los que huyen", afirman los diplomáticos turcos.
Atenas y Nicosia quieren volver a poner en la agenda del Consejo el debate sobre la "lista Borrell". Izando de nuevo la bandera de las sanciones, guardan la esperanza de que las escandalosas provocaciones, como la de Varosha, conmoverán a los socios europeos. En la última teleconferencia de los ministros de Exteriores, el jefe de la diplomacia griega, Nikos Dendias, denunció que el 29 de noviembre el buque de exploración Oruç Reis ha regresado al puerto turco como un "simulacro". Por su parte, su homólogo chipriota Nikos Christodoulides recordó a sus socios la famosa "Famagusta" de la Edad Media y la resistencia de la cristiandad (de la entonces occidental) contra los otomanos.
La presentación de la "lista Borrell" con seis puntos y las sanciones sectoriales es una novedad probable, pero no tan segura. Lo mismo ocurre con la decisión de imponer sanciones, a menos que sean, por así decirlo, simbólicas y un chiste y que se hagan solo para guardar las apariencias o para enfurecer a Erdogan. En esencia, Dendias y Christodoulides mantienen intacto un círculo vicioso, pero no aprovechan la oportunidad de vincular el programa positivo de Turquía con las concesiones que se encuentran en la raíz del problema de las zonas económicas exclusivas: la resolución de la cuestión de Chipre y el recurso a La Haya.
Nicosia continúa con su diplomacia de evasión, mientras que Atenas quiere vetar la unión aduanera. Pero es muy probable que Turquía pase la primera "prueba" de una agenda positiva en el Consejo Europeo, dejando a los titulares de Exteriores de Grecia y Chipre la opción de votar en contra, solos o junto con una pequeña minoría de Estados miembros que reconsiderarán su postura muy pronto.
* El artículo también se ha publicado en el periódico Politis de Chipre

Un Waterloo diplomático para Grecia y Chipre con las sanciones como "bandera"

Atenas y Nicosia quieren volver a poner en la agenda del Consejo Europeo el tema de la lista Borrell y así izar de nuevo la bandera de las sanciones 

Athènes et Nicosie tentent de remettre la discussion de la « liste Borrell » à l'ordre du jour du Conseil européen. En brandissant à nouveau la bannière des sanctions, ils espèrent que des provocations scandaleuses d'Ankara - telles que la question de Varosha - feront bouger les partenaires européens.

Par des actions ciblées, la Turquie détermine ses démarches diplomatiques à l'approche du Conseil européen de décembre. D'une part, ligne dure et pression insupportable sur Nicosie (Varosha - « deux Etats »), de l'autre, détente partielle en mer contre Athènes et, en même temps, ouverture et flexibilité dans son agenda avec l'Union européenne. Ce mélange diplomatique montre quel est le maillon faible : Chypre. Entre la gestion contradictoire de Nicosie et le bavardage d'Athènes, les deux gouvernements entretiennent un cercle vicieux. Incapables de suivre la diplomatie turque, ils risquent de se retrouver face à un nouveau « Waterloo » diplomatique les 10 et 11 décembre.
Ibrahim Kalin, l'associé de confiance du président turc Recep Tayyip Erdogan, s'est rendu le 20 novembre à Bruxelles pour discuter des relations euro-turques. Il a eu des entretiens intenses avec des fonctionnaires proches du président du Conseil Charles Michel et de la présidente de la Commission, Ursula von der Leyen (Bjoern Seibert, Helga Schmid). Au lendemain de la visite de M. Kalin, le président turc a fait une déclaration inhabituelle : « Nous ne nous voyons nulle part ailleurs qu'en Europe, nous avons l'intention de construire notre avenir ensemble avec l'Europe ».
Selon les informations du Conseil et de la Commission, des convergences significatives avec la Turquie ont été réalisées sur toutes les questions de l'« agenda positif » :
<ul>
 <li>Sur une union douanière renforcée avec l'intégration de nouveaux produits industriels.</li>
 <li>Sur les critères de suppression progressive du visa.</li>
 <li>sur la définition d'un nouveau paquet sur l'immigration.</li>
</ul>
Les progrès au niveau technocratique ont été si importants qu'ils créent le matériel nécessaire à la reprise des relations euro-turques. Après de nombreuses années d'accouchement difficile, une telle convergence a enfin eu lieu. En substance, la dynamique s'accélère sur le plan technocratique, de sorte que seule la décision politique du Conseil européen soit en suspens. Or les ministères des Affaires étrangères de la Grèce et de Chypre ne semblent actuellement pas préparés à une négociation vitale imminente. Ils se sont retranchés sous la bannière des sanctions.
Depuis des mois, la diplomatie turque travaille fébrilement pour modifier l'équilibre au sein de l'UE. Pour maximiser son influence, elle joue la carte géostratégique et la question migratoire. Il est difficile de les ignorer. Basée sur l'interdépendance de l'économie turque avec celle des principaux États membres, même avec la Grèce, la Turquie promeut des intérêts commerciaux mutuels. Un paramètre important est également l'exposition des capitaux bancaires européens à l'économie turque.
Le récent changement du personnel économique de M. Erdogan a été accueilli avec soulagement, renforçant la crédibilité d'un rapprochement euro-turc. Ces arguments sont amplifiés (par l'Allemagne, l'Italie, l'Espagne, les Pays-Bas, etc.) et ont le « poids spécial » pour en faire suivre beaucoup d'autres. La bureaucratie du Conseil et de la Commission plaide également pour un « agenda positif ». Même la France adopte une position plus souple, malgré le fait qu'elle soit favorable à « quelques » avertissements. M. Erdogan est également devenu plus prudent, baissant le ton et la confrontation personnelle avec Emmanuel Macron : &nbsp;« L'UE doit tenir ses promesses, elle ne doit pas poursuivre une politique de discrimination ni se livrer à une hostilité contre la Turquie », a-t-il déclaré.
<h3>La ligne dure</h3>
Plus le gouvernement turc devient flexible avec le reste de ses partenaires européens, plus sa position sur la question chypriote se durcit. Le 25 novembre, le Conseil national de sécurité s'est réuni sous la présidence de M. Erdogan et a adopté comme « politique nationale » la nouvelle ligne sur la question chypriote pour les « deux États ». Elle exige « que l'existence de deux nations et États différents sur l'île soit reconnue et que la non-reconnaissance de l'existence des Chypriotes turcs prenne fin ». Dix jours plus tôt, le président turc avait lui-même lancé l'ouverture de Varosha (station balnéaire situé dans la ville de Famagouste, dans l'autoproclamée République turque de Chypre-Nord, RTCN, et abandonnée depuis 45 ans, ndlr).
Bien sûr, la diplomatie turque sait que l'ONU n'abandonnera pas le mandat du Conseil de sécurité pour une fédération à Chypre tant qu'elle n'aura pas fait un ultime effort, peut-être en mars prochain. En lisant entre les lignes de la tactique d'obstruction du président chypriote Nikos Anastasiades, Ankara mènera les discussions avec l'ONU sur la question de l'égalité politique. Son but est de prouver que M. Anastasiades rejette la division du pouvoir avec la partie chypriote turque sous un toit fédéral commun. Par conséquent, la question nécessite de « nouvelles idées » avec une « égalité souveraine » des deux parties. Avec ce « récit », Ankara a réussi à limiter les réactions à ce qui a été fait à Varosha et sur les mers, ce qui, dans un autre temps, bouleverserait tout le monde sur le plan international.
<h3>L'égalité « souveraine »</h3>
La diplomatie turque soutient que la question chypriote est plus facilement résolue sur la base de « l'égalité souveraine » : améliorer le statut des Chypriotes turcs et diviser les territoires existants - c'est ainsi que Varosha est perdu. Des dispositions similaires devraient être prises pour les mers. La terminologie utilisée pour désigner une forme de souveraineté séparée fait référence à l'ère de Rauf Denktaş (dirigeant de la RTCN de 1976 à 2005, ndlr).
En 2003, avec l'essor de M. Erdogan, la diplomatie turque s'est tournée vers une souveraineté et une fédération uniques, certains pouvoirs souverains étant confiés aux États. Par la suite, en 2010 (convergences entre le président chypriote, Demetris Christofia, et celui de Chypre-Nord, Mehmet Ali Talat) et en 2014-17, Ankara a accepté une souveraineté unique qui découle des Chypriotes grecs et des Chypriotes turcs (Nikos Anastasiades - Dervis Eroglu). Le raisonnement en faveur de l'égalité souveraine est accepté par la communauté internationale tant qu'Ankara suit le mouvement face à la profonde lassitude de la communauté internationale face au statu quo chypriote, considéré comme insoutenable. « Chaque fois que des solutions sont trouvées, ce sont les Chypriotes grecs qui s'enfuient », affirment les diplomates turcs.
Athènes et Nicosie tentent de remettre la discussion de la « liste Borrell » à l'ordre du jour du Conseil. En brandissant à nouveau la bannière des sanctions, ils espèrent que les provocations scandaleuses - comme celle de Varosha - feront bouger les partenaires européens. Lors de la dernière téléconférence des ministres, le ministre grec des Affaires étrangères, Nikios Dendias, a dénoncé comme un « faux-semblant » le rappel pour amarrage de l'« Oruç Reis » le 29/11. Son homologue chypriote, Nikos Christodoulides, a rappelé à ses partenaires la célèbre Famagouste du Moyen-Âge et la résistance du christianisme (de l'Ouest de l'époque) contre les Ottomans.
La présentation de la « liste Borrell » avec les six points (sanctions sectorielles) est une évolution possible, mais pas si certaine. Il en va de même pour la décision d'imposer des sanctions, à moins qu'elles ne soient, pour ainsi dire, qu'un symbole et une plaisanterie, permettant juste de sauver la face ou de rendre M. Erdogan furieux. En substance, MM. Dendias et Christodoulides maintiennent un cercle vicieux, sans profiter de l'occasion pour lier l'agenda positif de la Turquie à des concessions qui sont à la base du problème des ZEE : la résolution de la question chypriote et un recours à La Haye.
Nicosie poursuit la diplomatie de l'évasion, tandis qu'Athènes veut opposer son veto à l'union douanière. Cependant, il est très probable que la Turquie passera le premier « test » d'un agenda positif au Conseil européen, laissant la possibilité à MM. Mitsotakis et Anastasiades de voter simplement contre, seul ou avec une petite minorité d'Etats membres qui reconsidéreront leur position très prochainement.
* L'article est republié dans le journal « Politis » de Chypre

Un Waterloo diplomatique pour la Grèce et Chypre avec les sanctions comme « bannière »

Athènes et Nicosie tentent de remettre la « liste Borrell » à l'ordre du jour du Conseil, brandissant la bannière des sanctions contre la Turquie.

Athen und Nikosia versuchen, die Diskussion über die "Borrell-Liste" wieder auf die Tagesordnung des Rates zu setzen. Sie sprechen von Sanktionen und hoffen, dass unverschämte Provokationen, wie die Öffnung von Varosia, die europäischen Partner zum Handeln bewegen.

Mit gezielten Schritten legt die Türkei ihre diplomatische Linie vor dem Treffen des Europäischen Rats im Dezember fest: Druck auf Nikosia (Varosia und "zwei Staaten") [Hier geht es um die seit der türkischen Invasion verlassene Stadt Varosia im besetzten Teil Zyperns, die vor Kurzem wieder für die Öffentlichkeit geöffnet wurde, und um die Frage der Teilung Zyperns, Anm. d. Red.], Entspannung auf See gegenüber Athen, zumindest teilweise, und gleichzeitig Offenheit und Flexibilität in ihrer Haltung zur Europäischen Union. Diese diplomatische Mischung zeigt, wo die Schwachstelle liegt: in der Zypernfrage. Mit dem widersprüchlichen Umgang mit Nikosia und der leeren Rhetorik von Athen halten die beiden Regierungen einen Teufelskreis aufrecht. Sie sind nicht in der Lage, der türkischen Diplomatie zu folgen. Es besteht die Gefahr eines neuen diplomatischen "Waterloo" am 10. und 11. Dezember.
Ibrahim Kalin, engster Vertrauter und Assoziierter Erdoğans, reiste am 20. November nach Brüssel, um die europäisch-türkischen Beziehungen zu erörtern. Er traf sich mit Beamten, die Charles Michel und der Kommissionspräsidentin Ursula von der Leyen (Björn Seibert, Helga Schmid) nahestehen. Im Anschluss an den Besuch Kalins gab Erdoğan eine ungewöhnliche Erklärung ab: "Wir sehen uns nirgendwo anders als in Europa, wir planen, unsere Zukunft gemeinsam mit Europa aufzubauen".
Nach Informationen des Rates und der Kommission wurden in allen Fragen der "positiven Agenda" signifikante Annäherungen mit der Türkei erzielt. So zum Beispiel:&nbsp;
<ul>
 <li>über eine modernisierte Zollunion mit der Integration neuer Industrieprodukte.</li>
 <li>zu den Kriterien für die schrittweise Abschaffung der Visumspflicht.</li>
 <li>bei der Ausarbeitung eines neuen Pakets zur Einwanderung.</li>
</ul>
Die Fortschritte auf der technokratischen Ebene waren so umfangreich, dass sie die notwendige Grundlage für die Wiederaufnahme der europäisch-türkischen Beziehungen werden könnten. Zum ersten Mal nach vielen Jahren des Stillstands findet eine solche Annäherung statt. Im Wesentlichen baut sich die Dynamik technokratisch auf, und es steht nur noch die politische Entscheidung durch den Europäischen Rat aus. Die Außenministerien Griechenlands und Zyperns scheinen derzeit nicht auf die bevorstehende und für sie entscheidende Verhandlung vorbereitet zu sein. Sie haben sich unter dem Banner der Sanktionen verschanzt.
Seit Monaten arbeitet die türkische Diplomatie fieberhaft daran, das Gleichgewicht innerhalb der EU zu verändern. Um ihren Einfluss zu maximieren, spielt sie die geostrategische Karte und ihre Macht in der Migrationsfrage aus. Das zu ignorieren ist schwierig. Aufgrund der Interdependenz der türkischen Wirtschaft mit den Volkswirtschaften der wichtigsten Mitgliedsstaaten, selbst mit Griechenland, ist die Türkei für beidseitige Handelsinteressen förderlich. Ein wichtiger Aspekt ist auch das in die türkische Wirtschaft investierte europäischen Bankkapital.
Der jüngste Wechsel im Wirtschaftsstab von Erdoğan wurde mit Erleichterung aufgenommen, und lässt auf eine europäisch-türkische Annäherung hoffen. Diese Argumente werden noch verstärkt (von Deutschland, Italien, Spanien, den Niederlanden usw.) und haben dieses "besondere Gewicht", das viele andere nachziehen lässt. Auch die Bürokratie des Rates und der Kommission befürwortet eine "positive Agenda". Selbst Frankreich nimmt eine weichere Haltung ein, obwohl es "einige" Warnungen befürwortet. Erdoğan wurde ebenfalls vorsichtiger und milderte den Ton in der persönlichen Konfrontation mit Macron: "Die EU muss ihre Versprechen halten. Sie sollte weder eine Politik der Diskriminierung verfolgen noch eine feindselige Haltung gegenüber der Türkei einnehmen", sagte er.
<h3>Harte Linie</h3>
Je flexibler die türkische Regierung gegenüber den übrigen europäischen Partnern wird, desto härter wird ihre Haltung in der Zypernfrage. Am Mittwoch, dem 25. November, tagte der Nationale Sicherheitsrat unter dem Vorsitz von Erdoğan und verabschiedete die "Zwei Staaten"-Lösung als "nationale Linie". Es wird gefordert, "dass die Existenz zweier verschiedener Nationen und Staaten auf der Insel anerkannt wird und dass die Nichtanerkennung der Existenz der türkischen Zyprioten ein Ende hat". Zehn Tage zuvor hatte Erdoğan selbst die Öffnung von Varosia eingeleitet.
Natürlich weiß die türkische Diplomatie, dass die UNO das Mandat des Sicherheitsrates für eine Föderation nicht aufgeben wird, bis sie einen letzten Versuch unternimmt, vielleicht im März. Liest man zwischen den Zeilen der Obstruktionstaktik des Präsidenten Nikos Anastasiades, wird Ankara die Gespräche mit der UNO auf die Frage der politischen Gleichberechtigung lenken. Ankaras Ziel ist es, zu beweisen, dass Anastasiades die Teilung der Macht mit der türkisch-zyprischen Seite unter einem gemeinsamen föderalen Dach ablehnt. Daher erfordert das Thema "neue Ideen" mit "souveräner Gleichheit" beider Seiten. Mit dieser "Erzählung" gelang es Ankara, die Reaktionen auf das, was in Varosia und in den Meeren geschah, zu begrenzen. Zu anderen Zeiten hätte das international größeren Ärger erregen können.
<h3>"Souveräne" Gleichheit</h3>
Die türkische Diplomatie argumentiert, dass die Zypernfrage leichter auf der Grundlage der "souveränen Gleichheit" gelöst werden kann: die Aufwertung des Status der türkischen Zyprioten und die Teilung der bestehenden Gebiete. Varosia geht dann verloren. Ähnliche Regelungen sollten für die Meere getroffen werden. Die Terminologie für eine Form der getrennten Souveränität bezieht sich auf die Ära von Rauf Denktaş.
Mit dem Beginn der Ära Erdoğan im Jahr 2003 wandte sich die türkische Diplomatie einer Lösung aus Souveränität und Föderation zu, mit einigen Befugnissen für die beiden Staaten. In der Folge akzeptierte sie 2010 (Christofia-Talat-Beschlüsse) [ehemalige Präsidenten von Zypern beziehungsweise des sogenannten Nordzyperns, Anm. d. Red.] und 2014-17 eine Souveränität, die von den griechischen Zyprern und den türkischen Zyprern (Eroglou - Anastasiadis) [ehemalige Präsidenten des sogenannten Nordzyperns beziehungsweise Zyperns, Anm. d. Red.] herrührt. Die Argumentation für souveräne Gleichheit findet internationale Akzeptanz, solange Ankara mit dem Strom schwimmt, wenn es um die dramatische Ermattung der internationalen Gemeinschaft in der Zypernfrage geht – ein Zustand, der als unhaltbar gilt. "Wann immer Lösungen gefunden werden, sind die griechischen Zyprioten diejenigen, die davonlaufen", behaupten türkische Diplomaten.
Athen und Nikosia versuchen, die Diskussion über die "Borrell-Liste" wieder auf die Tagesordnung des Rates zu setzen. Indem sie erneut das Banner der Sanktionen hissen, haben sie die Hoffnung, dass ungeheuerliche Provokationen, wie Varosia, die europäischen Partner zum Handeln bewegen. Bei der letzten Telekonferenz der Minister prangerte der griechische Außenminister Nikios Dendias die Rufe nach der Rückkehr des türkischen Forschungsschiffes "Oruç Reis" vom 29.11. als "Vorwand" an. Sein zypriotischer Amtskollege Nikos Christodoulides erinnerte seine Partner an die berühmte "Famagusta" des Mittelalters und den Widerstand des Christentums, also des damaligen "Westens", gegen die Osmanen.
Die Vorlage der "Borrell-Liste" mit den sechs Punkten &nbsp;ist eine mögliche Entwicklung, aber nicht sehr wahrscheinlich. Dasselbe gilt für die Entscheidung, Sanktionen zu verhängen – es sei denn, sie sind lediglich symbolisch, ein Akt, der nur unternommen wird, um das Gesicht zu wahren oder um Erdoğan zu verärgern. Im Wesentlichen halten Dendias und Christodoulides einen Teufelskreis intakt, ohne die Gelegenheit zu nutzen, die positive Agenda der Türkei mit Zugeständnissen an der Wurzel des Problems in der Ausschließlichen Wirtschaftszone zu verknüpfen: mit der Lösung der Zypernfrage und einem Rückgriff auf Den Haag.
Nikosia setzt die Ausweichdiplomatie fort, während Athen sein Veto gegen die Zollunion einlegen will. Es ist jedoch sehr wahrscheinlich, dass die Türkei den ersten "Test" für eine positive Agenda im Europäischen Rat bestehen wird und Mitsotakis und Anastasiades die Möglichkeit überlässt, allein oder zusammen mit einer kleinen Minderheit von Mitgliedstaaten, die ihre Haltung sehr bald überdenken werden, einfach dagegen zu stimmen.
* Der Artikel wird in der zyprischen Zeitung "Politis" wiederveröffentlicht.

Ein diplomatisches Waterloo für Griechenland und Zypern 

Athen und Nikosia versuchen, die "Borrell-Liste" wieder auf die Tagesordnung des Rates zu setzen und sprechen erneut von Sanktionen.

Ateny i Nikozja starają się przywrócić temat "listy Borrella" do porządku obrad Rady. Ponownie podnoszą kwestię sankcji i mają nadzieję, że skandaliczne prowokacje - takie jak wydarzenia w mieście Warosia - poruszą europejskich partnerów.

Poprzez ukierunkowane działania Turcja wykonuje kroki dyplomatyczne przed grudniowym posiedzeniem Rady Europejskiej: niezłomne stanowisko i wywieranie presji na Nikozję ("dwa państwa" w Warosia) [opuszczonym od czasu tureckiej inwazji, mieście Warosia, położonym w okupowanej części Cypru, które niedawno ponownie otwarto - red.], częściowe rozluźnienie toczącego się na morzu konfliktu z Grecją, a jednocześnie otwartość i elastyczność w stosunkach z Unią Europejską. Ta dyplomatyczna mieszanka jasno pokazuje istnienie słabego ogniwa: Cypru. Sprzeczne zachowania Nikozji i dyskurs Aten sprawiają, że oba rządy utrwalają błędne koło, nie są w stanie nadążyć za turecką dyplomacją i stają przed niebezpieczeństwem nowego dyplomatycznego "Waterloo" na szczycie 10 i 11 grudnia.
Ibrahim Kalin, najbardziej zaufany współpracownik Erdoğana, 20 listopada udał się do Brukseli, w celu przedyskutowania europejsko-tureckich relacji. Odbył intensywne spotkania z urzędnikami z bliskiego otoczenia Charlesa Michela i przewodniczącej Komisji Ursuli von der Leyen (Bjoern Seibert, Helga Schmid). W następstwie wizyty Ibrahima Kalina Erdoğan złożył niespodziewane oświadczenie: "Nie widzimy dla siebie miejsca poza Europą, planujemy budować naszą przyszłość razem z Europą".
Zgodnie z informacjami Rady i Komisji we wszystkich kwestiach dotyczących relacji UE-Turcja osiągnięto pewne porozumienie:
<ul>
 <li>Wzmocnienie unii celnej poprzez włączenie nowych produktów przemysłowych,</li>
 <li>Kryteria stopniowego znoszenia wiz,</li>
 <li>Nowy pakt dot. imigracji.</li>
</ul>
Postęp na poziomie technokratycznym był tak duży, że stworzył podstawę niezbędną do wznowienia stosunków europejsko-tureckich. Do tego typu zbliżenia doszło po raz pierwszy po wielu latach dystansu. W sensie technokratycznym sprawy nabierają tempa. Potrzeba jedynie politycznego domknięcia procesu decyzyjnego przez Radę Europejską. Wydaje się, że ministerstwa spraw zagranicznych Grecji i Cypru nie są obecnie przygotowane na zbliżające się kluczowe negocjacje i uparcie domagają się sankcji.
Od miesięcy turecka dyplomacja gorączkowo pracuje nad zmianą równowagi w UE. Aby zmaksymalizować swój wpływ, gra kartą geostrategii i &nbsp;migracji. Trudno to ignorować. Z powodu współzależności gospodarki tureckiej i gospodarki najważniejszych państw członkowskich, jak również Grecji, Turcja odgrywa kluczową rolę we wzajemnych interesach handlowych. Poważnym czynnikiem jest również ekspozycja europejskiego kapitału bankowego na turecką gospodarkę.
Niedawna wymiana urzędników odpowiedzialnych za kwestie gospodarcze w otoczeniu Erdoğana, wywołała ulgę jednocześnie zwiększając szanse na zbliżenie między UE a Turcją. Niemcy, Włochy, Hiszpania i Holandia podkreślają te argumenty, a dzięki ich "szczególnej wadze" inni prawdopodobnie pójdą w ich ślady. Rada i Komisja również opowiadają się za poprawieniem stosunków z Turcją. Nawet Francja zajmuje łagodniejsze stanowisko, mimo że z pewnymi zastrzeżeniami. Erdoğan stał się również bardziej ostrożny, spuszczając z tonu i porzucając osobistą konfrontację z Emmanuelem Macronem: "UE musi dotrzymać swoich obietnic, nie powinna prowadzić polityki dyskryminacji ani być wroga wobec Turcji" - stwierdził.
<h3>Twarde stanowisko</h3>
Im bardziej elastyczny staje się rząd turecki w stosunku do większości partnerów europejskich, tym twardsze staje się jego stanowisko w sprawie Cypru. W środę 25 listopada zebrała się Rada Bezpieczeństwa Narodowego pod przewodnictwem Tayyipa Erdoğana i przyjęła jako "politykę narodową" nowe stanowisko w sprawie Cypru "dwóch państw". Żąda ona "uznania obecności dwóch różnych narodów i państw na wyspie i położenia kresu sytuacji, w której tureccy Cypryjczycy nie są uznawani"... Dziesięć dni wcześniej, Erdoğan osobiście otworzył Varoshę.
Oczywiście, turecka dyplomacja jest świadoma, że ONZ nie zrezygnuje z mandatu Rady Bezpieczeństwa na rzecz federacji, dopóki nie podejmie ostatniej próby, być może w marcu. Jeśli przyjrzeć się obstrukcyjnej taktyce prezydenta Nikosa Anastasiadesa, Ankara sprowadzi dyskusje z ONZ do kwestii równości politycznej. Jej celem jest udowodnienie, że Anastasiades odrzuca możliwość współdzielenia władzy ze stroną Turków cypryjskich pod wspólnym federalnym dachem. Kwestia ta wymaga zatem "nowych idei" z "suwerenną równością" obu stron. Dzięki tej "narracji" Ankarze udało się ograniczyć reakcje na wydarzenia w Varosha i na morzach. W innym kontekście tego typu zachowania wywołałyby burzliwą reakcję na arenie międzynarodowej.
<h3>"Suwerenna" równość</h3>
Turecka dyplomacja twierdzi, że kwestia cypryjska jest łatwiejsza do rozwiązania w oparciu o "suwerenną równość": polepszenie statusu tureckich Cypryjczyków i podział terytoriów - w ten sposób stracona zostanie Warosia. Podobne ustalenia powinny zostać poczynione w odniesieniu do mórz. Terminologia dotycząca pewnej formy odrębnej suwerenności odnosi się do ery Raufa Denktaşa.
W 2003 roku, wraz z nadejściem Erdoğana, turecka dyplomacja obrała drogę suwerenności i federacji, z pewnymi suwerennymi uprawnieniami przyznanymi państwom. Następnie w 2010 roku (zbliżenie Christofia-Talat) [odpowiednio między byłym prezydentem Cypru i tak zwanego Cypru Północnego - red.] i w latach 2014-17 zaakceptowała suwerenność cypryjskich Greków i Turków (Eroglou - Anastasiadis) [odpowienio były prezydent tzw. Cypru Północnego i Cypru - red.]. Uzasadnienie suwerennej równości jest akcepotowane na arernie międzynarodowej tak długo, jak długo Ankara idzie z głównym nurtem, w związku z głębokim zmęczeniem społeczności międzynarodowej status quo na Cyprze, uważanym za kruche. "Gdy tylko znajdujemy rozwiązanie, Grecy cypryjscy znajdują pretekst by je podważyć" - twierdzą tureccy dyplomaci.
Ateny i Nikozja starają się przywrócić dyskusję na temat "listy Borrella" do porządku obrad Rady. Ponownie domagając się sankcji mają nadzieję, że skandaliczne prowokacje - takie jak w Warosia - poruszą europejskich partnerów. Podczas ostatniej telekonferencji ministrów Nikios Dendias, grecki minister spraw zagranicznych, potępił jako "fałszywe" wezwanie do cumowania "Oruç Reis" z 29 listopada. Jego cypryjski odpowiednik Nikos Christodoulides przypomniał swoim partnerom o słynnej średniowiecznej "Famagustie" i o oporze chrześcijan (ówczesnego Zachodu) przeciwko Osmanom.
Przedstawienie "listy Borrella" z sześcioma punktami (sankcje sektorowe) jest możliwe, ale nie tak pewne. To samo dotyczy decyzji o nałożeniu sankcji, chyba że są one, powiedzmy, symboliczne i żartobliwe, podjęte tylko po to, by zachować twarz lub zdenerwować Erdoğana. Zasadniczo Dendias i Christodoulides tkwią w błędnym kole, nie korzystając z okazji, by powiązać plany Turcji dotyczące polepszenia stosunków z UE z ustępstwami leżącymi u podstaw problemu stref ekonomicznych: rozwiązaniem kwestii cypryjskiej i odwołaniem się do Hagi.
Nikozja kontynuuje dyplomację uników, podczas gdy Ateny chcą zawetować unię celną. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że Turcja zdała pierwszy "test" na polepszenie stosunków w Radzie Europejskiej, pozostawiając Mitsotakisowi-Anastasiadesowi możliwość zagłosowania przeciwko, samodzielnie lub wspólnie z niewielką mniejszością państw członkowskich, które wkrótce ponownie rozważą swoje stanowisko.
* Artykuł został także opublikowany w gazecie "Politis" na Cyprze

Dyplomatyczne Waterloo Grecji i Cypru 

Ateny i Nikozja próbują ponownie umieścić w porządku obrad Rady "listę Borrella", po raz kolejny dopominając sie sankcji.

A Diplomatic Waterloo for Greece and Cyprus With Sanctions as a "Banner"

Athens and Nicosia are trying to put the discussion of the "Borrell list" back on the Council's agenda. Raising the banner of sanctions again, they have a hope that outrageous provocations – such as the issue of Varosha – will move European partners

Kyriakos Pierides